Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2014r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Hanna Wnękowska

Sędziowie: SA – Krzysztof Karpiński (spr.)

SO del. – Małgorzata Janicz

Protokolant: – sekr. sąd. Kazimiera Zbysińska

przy udziale Prokuratora Jerzego Mierzewskiego

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2014 r.

sprawy P. D.

oskarżonego z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 2 września 2014 r. sygn. akt XII K 68/14

Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii adwokackiej (...) w W. kwotę 738 zł w tym 23% VAT za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Zwalnia oskarżonego od podnoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym wydatkami obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Oskarżony P. D. stanął pod zarzutem, że:

- dniu 16 stycznia 2014 r. w W. w mieszkaniu numer (...) przy ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał rozboju na osobach I. S. oraz M. F. w ten sposób, że grożąc ww. pozbawieniem życia oraz uszkodzeniem ciała a także okazując I. S. i M. F. nóż i przykładają nóż I. S. do prawego policzka, zażądał od I. S. wydania laptopa, po czym zabrał w celu przywłaszczenia laptop marki A. nr seryjny (...)- (...) wraz z kablem zasilającym, słuchawki z mikrofonem firmy (...), telefon komórkowy marki S. oraz telefon komórkowy marki N. (...) o łącznej wartości ok. 2500 złotych na szkodę I. S. oraz laptop firmy (...) nr seryjny (...)- (...) wraz z kablem zasilającym i myszkę firmy (...) nr seryjny (...)- (...) o łącznej wartości około 1900 złotych na szkodę M. F., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu, co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. czyn z art. 280 § 2 k.k. w zw. 2 art. 64 § 1 k.k.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 2 września 2014 r. w sprawie XII 68/14:

I. oskarżonego P. D. uznano za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazano go, zaś na podstawie art. 280 § 2 k.k. wymierzono mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od dnia 17 stycznia 2014 r. do dnia 2 września 2014 r.;

III. zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. C. kwotę 1380 (jeden tysiąc trzysta osiemdziesiąt złotych) plus VAT tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego przed Sądem Okręgowym jako sądem I instancji;

IV. zwolniono oskarżonego od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca z urzędu oskarżonego.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 1, 2 i 3 k.p.k zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie:

1. przepisu art. 5 § 1 i 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego skutkujące uznaniem, że oskarżony dopuścił się zaboru aparatów telefonicznych na szkodę I. S., pomimo, iż żaden ze świadków tego nie widział, ani nie potwierdził, zaś w wyniku przeszukania mieszkania oskarżonego nie ujawniono tych telefonów,

2. przepisu art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków złożonych w postępowaniu sądowym wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego skutkujące przyjęciem, że oskarżony groził I. S. i M. F. pozbawieniem życia i uszkodzeniem ciała, przyłożył nóż do prawego policzka I. S. oraz dokonał zboru telefonu marki S. i N. (...) na szkodę I. S., podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż oskarżony nie groził pokrzywdzonym ani nie dokonał zaboru telefonów na szkodę I. S.,

3. przepisu art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art 410 k.p.k., art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegająca na dowolnej, a nie swobodnej ocenie dowodów, a w szczególności całkowicie dowolną i jednostronną ocenę wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków I. S., M. F., D. Ć. (1) i A. J. i uznanie ich za wiarygodne jedynie w takiej części, w jakiej miałby świadczyć o sprawstwie oskarżonego,

4. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez brak oceny znajdujących się w aktach sprawy dokumentów, stanowiących podstawę ustaleń faktycznych zaskarżonego wyroku co uniemożliwia kontrolę odwoławczą zaskarżonego wyroku;

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść, a polegający na:

1. przyjęciu, że oskarżony dokonał zaboru telefonu (...) i N. (...) na szkodę I. S.,

2. przyjęciu, że oskarżony groził nożem pokrzywdzonej M. F., że ją zabije, a pokrzywdzonej I. S. przyłożył nóż do prawego policzka,

3. przyjęciu, że świadek D. Ć. (1) nie mógł mieć zaoszczędzonej kwoty 4 000 zł na prawo jazdy i zakup konsoli P.;

III. obrazę przepisu prawa materialnego, tj. przepisu art. 280 § 2 k.k. poprzez jego zastosowanie, podczas gdy czyn popełniony przez oskarżonego wypełnia znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 k.k.

Wskazując na powyższe zarzuty w oparciu o treść art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

ewentualnie

2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W przypadku nie podzielenia przez Sąd II instancji zarzutów apelacji wnosił o:

3. zwolnienie oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Ponadto wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu nieopłaconej ani w całości, ani w części przez oskarżonego, powiększonej o stawkę podatku od towarów i usług zgodnie z opłatami przewidzianymi w ustawie o podatku od towarów i usług obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy nie jest zasadna i to w stopniu oczywistym dlatego też na uwzględnienie nie zasługuje.

Trzeba podkreślić, że Sąd Okręgowy – wbrew stanowisku apelującego – poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i trafnie je ocenił mając na uwadze treść art. 7 k.p.k. Istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności ujawnione w toku przewodu sądowego zostały omówione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Zachowując wymogi art. 424 k.p.k. wskazano, które fakty uznane zostały za udowodnione dlatego też Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu orzekającego zarówno w zakresie winy P. D. jak i oceny prawnej jego działania. Apelacja obrońcy nie wskazuje na takie momenty, które nie znalazłyby tam uzasadnienia. Jej wywody sprowadzają się w istocie rzeczy do przedstawienia własnego poglądu na wyniki przewodu sądowego. Autor apelacji powołuje się przy tym na okoliczności prawidłowo przez Sąd rozważone. Sprawstwo oskarżonego nie budzi żadnych wątpliwości a fakt ten wynika z zeznań świadków zdarzenia. W kontekście zeznań pokrzywdzonej św. J. S. (k. 1 – 2) i M. F. (k. 15 – 16) nie można zgodzić się z tezą apelacji, że oskarżony nie groził pokrzywdzonym nożem ani nie dokonał zaboru telefonów na szkodę wymienionej wyżej J. S.. Na k. 2 wyraźnie zeznała ona, że oskarżony „usiadł przede mną i przyłożył mi nóż do prawego policzka ....” z kolei św. M. F. (k. 16) stwierdziła jednoznacznie, że oskarżony „wyszedł z pokoju, wziął z kuchni nóż i wrócił do mnie ..., również groził I. trzymając w ręki móż ...”.

Co do zmiany zeznań podczas rozprawy przed Sądem I instancji złożonych przez tych świadków Sąd wypowiedział się w treści uzasadnienia wyroku nie dając wiary przedstawionej tam zmienionej wersji zdarzenia. Słusznie uznał za nieprawdziwe i niespójne zeznania tych świadków złożone w postępowaniu jurysdykcyjnym, zmierzające do umniejszenia odpowiedzialności karnej oskarżonego. Sąd Apelacyjny podziela tę argumentację.

Niekonsekwentne wyjaśnienia oskarżonego zaś nie mogły stanowić podstawy do ustaleń faktycznych. Słusznie więc Sąd Okręgowy stanął na gruncie zeznań pokrzywdzonych.

Wbrew stanowisku apelującego nie istnieją wątpliwości co do użycia noża przez oskarżonego. Fakt czy świadkowie dokładnie i spójnie potrafili opisać wygląd przedmiotowego noża – mając na uwadze zdenerwowanie i towarzyszące temu emocje – nie może wpływać na ich prawdomówność odnośnie przebiegu zajścia. Zeznania św. św. J. S. i M. F. złożone w postępowaniu przygotowawczym potwierdzają zeznania św. D. Ć. (1) złożone na tym etapie postępowania. Dodać trzeba, że świadek ten nic nie mówił by posiadał kwotę 4.000 zł którą mu skradziono. Materiał dowodowy zebrany w sprawie świadczy o tym, że D. Ć. nie miał takiej kwoty pieniędzy a był to wymysł oskarżonego. W tej kwestii Sąd Okręgowy także zajął słuszne stanowisko.

Podobnie rzecz się ma z zarzutem apelacji, że skoro nie znaleziono w mieszkaniu oskarżonego telefonów należących do pokrzywdzonej to trudno mu przypisać ich zabór. Sąd orzekający zajął się także i tym zagadnieniem uznając zasadnie, że oskarżony miał możliwości pozbyć się ich jeszcze przed przeszukaniem. Nie można tego wykluczyć, wszak aparat telefoniczny jest przedmiotem znacznie mniejszym niż laptop.

Ustalenia Sądu Okręgowego dopowiadają zatem treści zebranych dowodów i nie przekroczyły one granic ich swobodnej oceny, niesłusznie też oskarżony twierdzi (k. 460 – 461), że pokrzywdzone podczas przesłuchania w śledztwie znajdowały się po wpływem alkoholu i środków odurzających. Oskarżony pomija, że przesłuchanie było dopiero następnego dnia po zdarzeniu tj. 17 stycznia 2014 r.

O trafności stanowiska Sądu Okręgowego przekonują przedstawiane wyżej dowody w postaci m. in. zeznań pokrzywdzonych. Nie sposób więc podważyć tez aktu oskarżenia, uzasadnienie wyroku koresponduje z zebranymi dowodami. Sąd orzekający rozważył i wyjaśnił wszelkie wątpliwości wykazując należytą dociekliwość, dostrzegając obiektywizm dowodów i ich wewnętrzną logikę. Miał na uwadze całokształt materiału dowodowego, poddał go gruntowej analizie oraz wyciągnął zasadne wnioski w przedmiocie winy oskarżonego.

Sąd Apelacyjny nie stwierdził naruszenia przepisów prawa materialnego a w szczególności art. 280 § 2 k.k. Przestępstwo stypizowane w tym przepisie polega m.in. na posługiwaniu się niebezpiecznym narzędziem. Zebrane dowody jednoznacznie wskazują, że sprawca takim narzędziem się posłużył.

Sąd odwoławczy nie znalazł zatem podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku a tym bardziej do jego uchylenia podzielając stanowisko Sądu Okręgowego zarówno w zakresie winy P. D. jak i oceny prawnej jego działania.

Co się zaś tyczy orzeczonej kary pozbawienia wolności to nie można uznać, że jest ona rażąco niewspółmiernie surowa w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. wręcz przeciwnie, należy ją uznać za słuszną i uwzględniającą dyrektywy wymienione w art. 53 k.k.

Sąd I instancji prawidłowo ocenił zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu jak i cele kary jakie ma ona osiągnąć wobec sprawcy przestępstwa, który był uprzednio karany.

Wymierzona kara jest współmierna do stopnia winy i okoliczności zdarzenia.

Mając na uwadze wyżej przedstawione fakty Sąd Apelacyjny stosownie do treści art, 437 § 1 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

Orzeczenie o kosztach sądowych wydano w oparciu o treść art. 624 § 1 k.p.k., bowiem oskarżony ostatnio nie uzyskiwał dochodów, zaś o kosztach zastępstwa adwokackiego z urzędu na mocy § 14 ust. 1 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (...).