Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący Sędzia SA - Marzanna A. Piekarska - Drążek

Sędziowie SA - Adam Wrzosek

SA - Ewa Jethon (spr.)

Protokolant st. sekr. sądowy Łukasz Jachowicz

przy udziale Prokuratora Jacka Pergałowskiego

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2017 r.

sprawy

1.  M. B. (1) (poprzednio B.) urodz. (...) w R., syna R. i J. z domu N.

2.  S. T. urodz. (...) w W.,

syna R. i E. z domu B.

oskarżonych (ad.1) z art. 291§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zw. art. 64§1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w brzmieniu sprzed dnia 8 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4§1 k.k., z art. 291§1 k.k. w zw. art. 64§1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w brzmieniu sprzed dnia 8 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4§1 k.k (ad.2) z art. 291§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w brzmieniu sprzed dnia 8 czerwca 2010 r. w zw. z art. 4§1 k.k.,

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 28 lutego 2017 r. sygn. akt XVIII K 112/14

1.  utrzymuje w mocy wyrok w zaskarżonej części wobec oskarżonych M. B. (1) i S. T.;

2.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia wydatków za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

M. B. (1) został oskarżony o to, że:

I.w okresie od lipca 2002 roku do dnia 9 stycznia 2008 roku w R., K., K. i innych miejscowościach na terenie kraju, działając wspólnie i w porozumieniu z K. S., M. P., A. B., J. K. (1) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez T. S., mającej na celu dokonywanie obrotu kradzionymi samochodami oraz częściami z tych samochodów i innymi przedmiotami pochodzącymi z przestępstw, przy czym z popełnienia przestępstw uczynił sobie stałe źródło dochodu,

to jest o czyn z art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

II.w okresie od lipca 2002 roku do dnia 9 stycznia 2008 roku w R., K., K. i innych miejscach, działając w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez T. S., mającej na celu dokonywanie przestępstw, wspólnie i w porozumieniu z K. S. i innymi nieustalonymi osobami w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, przyjmując a następnie udzielając pomocy w zbyciu mienia o łącznej wartości 757.861 PLN, uzyskanego za pomocą czynów zabronionych, dopuścił się następujących czynów:

1.w nieustalonym bliżej dniu pomiędzy dniem 10 listopada 2004 roku a dniem 9 stycznia 2008 roku w miejscowości K. powiat R. woj. (...), przyjął, po czym pomagał w zbyciu pochodzącego z kradzieży dokonanej w nocy z dnia 9 na 10 listopada 2004 roku w K., samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) o wartości 55.000 PLN na szkodę (...) sp. z o. o. w K., obecnie (...) sp. z o. o. w K., wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

2.w nieustalonym bliżej dniu, pomiędzy dniem 31 grudnia 2004 roku a dniem 9 stycznia 2008 roku w K. przyjął, po czym pomagał w zbyciu pochodzącego z kradzieży dokonanej w dniu 31 grudnia 2004 roku w K. samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) o wartości 50.000 PLN na szkodę Firmy (...), (...) Pr H., wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

3.w nieustalonym bliżej dniu, pomiędzy dniem 28 stycznia 2005 roku a dniem 9 stycznia 2008 roku w miejscowości K. powiat R. woj. (...) przyjął, po czym pomagał w zbyciu pochodzącego z kradzieży dokonanej w dniu 28 stycznia 2005 roku w C. gm. G. samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) o wartości 40.000 PLN na szkodę D. N., wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

4.w nieustalonym bliżej dniu, pomiędzy dniem 28 stycznia 2005 roku a dniem 9 stycznia 2008 roku w miejscowości K. powiat R. woj. (...) przyjął, po czym pomagał w zbyciu pochodzącego z kradzieży dokonanej w dniu 28 stycznia 2005 roku w miejscowości W. samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) o wartości 89.361 PLN na szkodę A. U., wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

5.w nieustalonym bliżej dniu, pomiędzy dniem 4 kwietnia 2005 roku a dniem 9 stycznia 2008 roku w R. woj. (...) przyjął i pomagał w zbyciu pochodzącego z kradzieży dokonanej w dniu 4 kwietnia 2005 roku w K. samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) o wartości 45.500 PLN na szkodę M. B. (2), wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

6.w nieustalonym bliżej dniu, pomiędzy dniem 21 marca 2005 roku a dniem 9 stycznia 2008 roku w R. woj. (...) przyjął i pomagał w zbyciu pochodzącego z kradzieży dokonanej w dniu 21 marca 2005 roku w K. samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) o wartości 25.000

PLN na szkodę D. W., wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

7.w bliżej nieustalonym dniu pomiędzy dniem 19 maja 2005 roku a dniem 9 stycznia 2008 roku w R. woj. (...) przyjął i pomagał w zbyciu pochodzącego z kradzieży dokonanej w dniu 19 maja 2005 roku w R. samochodu marki M. (...) nr rej. (...) o wartości 150.000 PLN na szkodę Hurtowni (...) spółka jawna w R. W. T., K. L. oraz Towarzystwa (...), Oddział (...) w R.", w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P., wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego,

8.w bliżej nieustalonym dniu pomiędzy dniem 22 stycznia 2007 roku a dniem 9 stycznia 2008 roku w R. woj. (...) przyjął, po czym udzielił pomocy w zbyciu pochodzącego z kradzieży dokonanej w nocy z dnia 21 na 22 stycznia 2007 roku w R. samochodu marki M. (...) nr rej. (...) o wartości 52.000 PLN na szkodę M. H., w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P., wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego,

9.w nieustalonym bliżej dniu, pomiędzy dniem 29 maja 2007 roku a dniem 9 stycznia 2008 roku w miejscowości K. woj. (...) przyjął i pomagał w zbyciu pochodzącego z kradzieży dokonanej w dniu 29 maja 2007 roku w L. samochodu M. (...) o nr rej. (...) o wartości 25.000 PLN na szkodę M. N., wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

10.w bliżej nieustalonym dniu pomiędzy dniem 10 lipca 2007 roku a dniem 9 stycznia 2008 roku w R. woj. (...) przyjął i pomagał w zbyciu pochodzącego z kradzieży dokonanej w nocy z dnia 9 na 10 lipca 2007 roku w K. samochodu marki M. (...) nr rej. (...) o wartości 70.000 PLN na szkodę K. M., wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

11.w nieustalonym bliżej dniu, w okresie od lipca 2002 roku do dnia 9 stycznia 2008 roku w R. woj. (...) przyjął i pomagał w zbyciu samochodu marki M. (...) w kolorze żółtym, o nieustalonych numerach rejestracyjnych i wartości nie niższej niż 19.100 PLN, pochodzącego z kradzieży dokonanej w nieustalonym dotychczas czasie i miejscu na szkodę nieustalonego pokrzywdzonego, wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

12.w nieustalonym bliżej dniu, w okresie od lipca 2002 roku do dnia 9 stycznia 2008 roku w R. woj. (...) przyjął i pomagał w zbyciu samochodu marki M. (...) w kolorze białym, rok produkcji 1996, o nieustalonych numerach rejestracyjnych i wartości nie niższej niż 21.800 PLN, pochodzącego z kradzieży dokonanej w nieustalonym dotychczas czasie i miejscu na szkodę nieustalonego pokrzywdzonego, wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

13.w nieustalonym bliżej dniu, w okresie od lipca 2002 roku do dnia 9 stycznia 2008 roku w K. woj. (...) przyjął i pomagał w zbyciu samochodu marki M. (...) w kolorze białym, rok produkcji 2002, o nieustalonych numerach rejestracyjnych i wartości nie niższej niż 44.600 PLN, pochodzącego z kradzieży dokonanej w nieustalonym dotychczas czasie i miejscu na szkodę nieustalonego pokrzywdzonego, wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

14.w nieustalonym bliżej dniu, w okresie od lipca 2002 roku do dnia 9 stycznia 2008 roku w R. woj. (...) przyjął i pomagał w zbyciu samochodu marki M. (...) w kolorze białym, rok produkcji 2000, o nieustalonych numerach rejestracyjnych i wartości nie niższej niż 38.100 PLN, pochodzącego z kradzieży dokonanej w nieustalonym dotychczas czasie i miejscu na szkodę nieustalonego pokrzywdzonego, wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

15.w nieustalonym bliżej dniu, w okresie od lipca 2002 roku do dnia 9 stycznia 2008 roku w K. woj. (...) przyjął i pomagał w zbyciu samochodu marki V. (...), rok produkcji 1996, o nieustalonych numerach rejestracyjnych i wartości nie niższej niż 13.300 PLN, pochodzącego z kradzieży dokonanej w nieustalonym dotychczas czasie i miejscu na szkodę nieustalonego pokrzywdzonego, wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

16.w nieustalonym bliżej dniu, w okresie od lipca 2002 roku do dnia 9 stycznia 2008 roku w K. woj. (...) przyjął i pomagał w zbyciu samochodu marki M. (...), w kolorze białym, rok produkcji 1996, o nieustalonych numerach rejestracyjnych i wartości nie niższej niż 19.100zł., pochodzącego z kradzieży dokonanej w nieustalonym dotychczas czasie i miejscu na szkodę nieustalonego pokrzywdzonego, wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

to jest o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 12 k.k.

S. T. został oskarżony o to, że:

III.w okresie od czerwca 2007 roku do dnia 29 stycznia 2008 roku w W., W., M., R. i innych miejscowościach na terenie kraju, działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz z J. K. (2), M. P., A. B. i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez T. S., mającej na celu dokonywanie obrotu kradzionymi samochodami oraz częściami z tych samochodów i innymi przedmiotami pochodzącymi z przestępstw, przy czym z popełnienia przestępstw uczynili sobie stałe źródło dochodu,

to jest o czyn z art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

IV.w okresie od czerwca 2007 roku do dnia 29 stycznia 2008 roku w W., W., M., R. i innych miejscach, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez T. S., mającej na celu dokonywanie przestępstw, wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz z J. K. (2) i innymi nieustalonymi osobami w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, udzielając pomocy w zbyciu mienia o łącznej wartości 593.695 PLN uzyskanego za pomocą czynów zabronionych, dopuścili się, przy czym G. Z. działając w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, następujących czynów :

1. w okresie czerwca 2007 roku w W. woj. (...) na stacji (...) dzielnicy W. B. pomagali w zbyciu samochodu marki F. (...) kolor morski metalik, rok produkcji 2005 o nieustalonych numerach rejestracyjnych i wartości nie niższej niż 44.500 PLN, pochodzącego z kradzieży dokonanej w nieustalonym dotychczas czasie i miejscu na szkodę nieustalonej osoby, wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że wspólnie dostarczyli powyższy pojazd do miasta K.,

2. w okresie czerwca 2007 roku w W. woj. (...) pomagali w zbyciu samochodu P. (...) o nieustalonych numerach rejestracyjnych i wartości nie niższej niż 21.200 PLN, pochodzącego z kradzieży dokonanej w nieustalonym dotychczas czasie i miejscu na szkodę nieustalonej osoby, wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że wspólnie dostarczyli powyższy pojazd do miasta P.,

3. w lipcu 2007 roku w W. na stacji (...) dzielnicy W.- B. pomagali w zbyciu samochodu T. (...) kolor czarny metalik perła, rok produkcji 2005 wartości nie niższej niż 34.400 PLN, pochodzącego z kradzieży dokonanej w nieustalonym dotychczas czasie i miejscu na szkodę nieustalonej osoby, wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że wspólnie dostarczyli powyższy pojazd do miasta K.,

4.w październiku 2007 roku w W. na stacji (...) dzielnicy W. B. pomagali w zbyciu samochodu F. (...) nr rej. (...) wartości 50.000 PLN, pochodzącego z kradzieży dokonanej w dniu 24 października 2007 roku w O. na szkodę P. Z. i V. Bank (...) w W., wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że wspólnie dostarczyli powyższy pojazd do miasta K.,

5.w bliżej nieustalonym dniu, pomiędzy dniem 14 września 2007 roku a dniem 9 stycznia 2008 roku w R. pomagali w zbyciu samochodu marki M. o nr rej. (...)DB o wartości 37.000 euro i równowartości 139.919 PLN, pochodzącego z kradzieży dokonanej w dniu 14 września 2007 roku w W. na szkodę firmy (...) Austria, wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego w ten sposób, że wspólnie dostarczyli powyższy pojazd M. P.,

6.w dniu 4 grudnia 2007 roku w R. woj. (...) pomagali w zbyciu samochodu marki M. (...) nr rej. W- (...) o wartości 40.000 Euro i równowartości 144.676 PLN pochodzącego z kradzieży dokonanej w dniu 2 grudnia 2007 roku w miejscowości B. na terenie Republiki Austrii na szkodę R. V., wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że wspólnie dostarczyli powyższy pojazd M. P.,

7.w bliżej nieustalonym dniu pomiędzy dniem 17 stycznia 2008 roku a dniem 29 stycznia 2008 roku w miejscowości M. woj. (...) pomagali w zbyciu samochodu R. (...) nr rej. (...) o wartości 30.000 PLN, pochodzącego z kradzieży dokonanej w dniu 17 stycznia 2008 roku w K. na szkodę P. O. i (...) Funduszu (...) w W., wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że wspólnie dostarczyli powyższy pojazd do miejscowości R., 8. w dniu 29 stycznia 2008 roku w W. w woj. (...) pomagali w zbyciu samochodu M. o nr rej. (...) o wartości 129.000 PLN, pochodzącego z kradzieży dokonanej w nocy z dnia 4 na 5 stycznia 2008 roku w miejscowości K. gm. T. na szkodę (...) sp. z o. o. w W. wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że wspólnie ze sobą i J. K. (2) przewozili pojazd do miejsca zbycia,

to jest o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w stosunku do S. T., zaś w stosunku do G. Z. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zb. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 28 lutego 2017 r.

w sprawie o sygn. akt XVIII K 112/14

I.oskarżonego M. B. (1) uniewinnił od popełnienia czynu, opisanego w pkt. I części wstępnej wyroku,

II.oskarżonego M. B. (1) w ramach zachowań, opisanych w pkt II części wstępnej wyroku, ustalając, że stanowią one dwa odrębne czyny przestępne, uznał za winnego tego, że:

II.a w okresie od 10 listopada 2004 roku do dnia 2 marca 2006 roku w R., K. i innych miejscach, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, przyjmując a następnie udzielając pomocy w zbyciu mienia o łącznej wartości 454.861 PLN, uzyskanego za pomocą czynów zabronionych, dopuścił się, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, następujących czynów:

1.w nieustalonym bliżej dniu pomiędzy dniem 10 listopada 2004 roku a dniem 02 marca 2006 roku w miejscowości K. powiat R. woj. (...), przyjął, po czym pomagał w zbyciu pochodzącego z kradzieży, dokonanej w nocy z dnia 9 na 10 listopada 2004 roku w K., samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) o wartości 55.000 PLN na szkodę (...) sp. z o. o. w K., obecnie (...) sp. z o. o. w K., wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

2.w nieustalonym bliżej dniu, pomiędzy dniem 31 grudnia 2004 roku a dniem 2 marca 2006 roku w K. przyjął, po czym pomagał w zbyciu pochodzącego z kradzieży, dokonanej w dniu 31 grudnia 2004 roku w K. samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) o wartości 50.000 PLN na szkodę Firmy (...), (...) Pr H., wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

3.w nieustalonym bliżej dniu, pomiędzy dniem 28 stycznia 2005 roku a dniem 02 marca 2006 roku w miejscowości K. powiat R. woj. (...) przyjął, po czym pomagał w zbyciu pochodzącego z kradzieży, dokonanej w dniu 28 stycznia 2005 roku w C. gm. G. samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) o wartości 40.000 PLN na szkodę D. N., wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

4.w nieustalonym bliżej dniu, pomiędzy dniem 28 stycznia 2005 roku a dniem 2 marca 2006 roku w miejscowości K. powiat R. woj. (...) przyjął, po czym pomagał w zbyciu pochodzącego z kradzieży, dokonanej w dniu 28 stycznia 2005 roku w miejscowości W. samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) o wartości 89.361 PLN na szkodę A. U., wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

5.w nieustalonym bliżej dniu, pomiędzy dniem 4 kwietnia 2005 roku a dniem 02 marca 2006 roku w R. woj. (...) przyjął i pomagał w zbyciu pochodzącego z kradzieży, dokonanej w dniu 4 kwietnia 2005 roku w K. samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) o wartości 45.500 PLN na szkodę M. B. (2), wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

6.w nieustalonym bliżej dniu, pomiędzy dniem 21 marca 2005 roku a dniem 2 marca 2006 roku w R. woj. (...) przyjął i pomagał w zbyciu pochodzącego z kradzieży, dokonanej w dniu 21 marca 2005 roku w K. samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) o wartości 25.000 PLN na szkodę D. W., wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

7. w bliżej nieustalonym dniu pomiędzy dniem 19 maja 2005 roku a dniem 2 marca 2006 roku w R. woj. (...) przyjął i pomagał w zbyciu pochodzącego z kradzieży, dokonanej w dniu 19 maja 2005 roku w R. samochodu marki M. (...) nr rej. (...) o wartości 150.000 PLN na szkodę Hurtowni (...) spółka jawna w R. W. T., K. L. oraz Towarzystwa (...), Oddział (...) w R.”, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P., wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 291 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. każdorazowo w brzmieniu sprzed dn. 8.06.2010 r. w zw. z art. 4 §1 k.k. i na tej podstawie za czyn ten skazał go, a na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś a na podstawie art. 33 §1, 2 i 3 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k. w zw. z art. 4 §1 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki na 50 (pięćdziesiąt) PLN, zaś na podstawie art. 45 §1 k.k. w zw. z art. 4 §1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa osiągniętej z przestępstwa korzyści majątkowej w kwocie 13.500 PLN (trzynaście tysięcy pięćset),

II.b. w okresie od 22 stycznia 2007 roku do dnia 9 stycznia 2008 roku w R., K., i innych miejscach, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, przyjmując a następnie udzielając pomocy w zbyciu mienia o łącznej wartości 147.000 PLN, uzyskanego za pomocą czynów zabronionych, dopuścił się, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, następujących czynów:

1.w bliżej nieustalonym dniu pomiędzy dniem 22 stycznia 2007 roku a dniem 9 stycznia 2008 roku w R. woj. (...) przyjął, po czym udzielił pomocy w zbyciu pochodzącego z kradzieży, dokonanej w nocy z dnia 21 na 22 stycznia 2007 roku w R. samochodu marki M. (...) nr rej. (...) o wartości 52.000 PLN na szkodę M. H., w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P., wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego,

2.w nieustalonym bliżej dniu, pomiędzy dniem 29 maja 2007 roku a dniem 9 stycznia 2008 roku w miejscowości K. woj. (...) przyjął i pomagał w zbyciu pochodzącego z kradzieży dokonanej w dniu 29 maja 2007 roku w L. samochodu M. (...) o nr rej. (...) o wartości 25.000 PLN na szkodę M. N., wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

3. w bliżej nieustalonym dniu pomiędzy dniem 10 lipca 2007 roku a dniem 9 stycznia 2008 roku w R. woj. (...) przyjął i pomagał w zbyciu pochodzącego z kradzieży dokonanej w nocy z dnia 9 na 10 lipca 2007 roku w K. samochodu marki M. (...) nr rej. (...) o wartości 70.000 PLN na szkodę K. M., wiedząc, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że przyjął powyższy pojazd od nieustalonych osób, a następnie przekazał go M. P.,

tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 291 §1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. każdorazowo w brzmieniu sprzed dn. 8.06.2010 r. w zw. z art. 4 §1 k.k. i na tej podstawie za czyn ten skazał go, a na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k. w zw. z art. 4 §1 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś a na podstawie art. 33 §1, 2 i 3 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k. w zw. z art. 4 §1 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki na 50 (pięćdziesiąt) PLN, zaś na podstawie art. 45 §1 k.k. w zw. z art. 4 §1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa osiągniętej z przestępstwa korzyści majątkowej w kwocie 3.000 PLN (trzy tysiące),

III. na podstawie art. 85 k.k., 86 §1 i 2 k.k. każdorazowo w brzmieniu sprzed dn. 8.06.2010 r. w zw. z art. 4 §1 k.k. połączył kary jednostkowe pozbawienia wolności oraz grzywny, wymierzone oskarżonemu M. B. (1) w pkt. IIa i IIb wyroku i wymierzył mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki na 50 (pięćdziesiąt) PLN,

IV.oskarżonych S. T. i G. Z. uniewinnił od popełnienia czynu, opisanego w pkt. III części wstępnej wyroku,

V.oskarżonych S. T. i G. Z. w ramach czynu, opisanego w pkt. IV części wstępnej wyroku, uznał za winnych tego, że w okresie od dnia 14 września 2007 roku do dnia 29 stycznia 2008 roku w W., W., M., R. i innych miejscach, działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi osobami, zaś G. Z. w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, udzielając pomocy w zbyciu mienia o łącznej wartości 493.595 PLN uzyskanego za pomocą czynów zabronionych, dopuścili się, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, następujących czynów:

1. w bliżej nieustalonym dniu, pomiędzy dniem 24 października 2007 roku a dniem 9 stycznia 2008 roku w W. na stacji (...) dzielnicy W. B. pomagali w zbyciu samochodu F. (...) nr rej. (...) o wartości 50.000 PLN, pochodzącego z kradzieży dokonanej w dniu 24 października 2007 roku w O. na szkodę P. Z. i V. Bank (...) w W., wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że wspólnie dostarczyli powyższy pojazd do miasta K.,

2.w bliżej nieustalonym dniu, pomiędzy dniem 14 września 2007 roku a dniem 9 stycznia 2008 roku w R. pomagali w zbyciu samochodu marki M. o nr rej. (...)DB o wartości 37.000 euro i równowartości 139.919 PLN, pochodzącego z kradzieży dokonanej w dniu 14 września 2007 roku w W. na szkodę firmy (...) Austria, wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego w ten sposób, że wspólnie dostarczyli powyższy pojazd M. P.,

3.w dniu 4 grudnia 2007 roku w R. woj. (...) pomagali w zbyciu samochodu marki M. (...) nr rej. W- (...) o wartości 40.000 Euro i równowartości 144.676 PLN pochodzącego z kradzieży dokonanej w dniu 2 grudnia 2007 roku w miejscowości B. na terenie Republiki Austrii na szkodę R. V., wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że wspólnie dostarczyli powyższy pojazd M. P.,

4.w bliżej nieustalonym dniu pomiędzy dniem 17 stycznia 2008 roku a dniem 29 stycznia 2008 roku w miejscowości M. woj. (...) pomagali w zbyciu samochodu R. (...) nr rej. (...) o wartości 30.000 PLN, pochodzącego z kradzieży dokonanej w dniu 17 stycznia 2008 roku w K. na szkodę P. O. i (...) Funduszu (...) w W., wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że wspólnie dostarczyli powyższy pojazd do miejscowości R.,

5. w dniu 29 stycznia 2008 roku w W. w woj. (...) pomagali w zbyciu samochodu M. o nr rej. (...) o wartości 129.000 PLN, pochodzącego z kradzieży dokonanej w nocy z dnia 4 na 5 stycznia 2008 roku w miejscowości K. gm. T. na szkodę (...) sp. z o. o. w W. wiedząc, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego, w ten sposób, że wspólnie ze sobą i inną osobą przewozili pojazd do miejsca zbycia, tj. czynu wyczerpującego w stosunku do oskarżonego S. T. dyspozycję art. 291 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. każdorazowo w brzmieniu sprzed dn. 8.06.2010 r. w zw. z art. 4 §1 k.k., zaś w stosunku do oskarżonego G. Z. wyczerpującego dyspozycję art. art. 291 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. każdorazowo w brzmieniu sprzed dn. 8.06.2010 r. w zw. z art. 4 §1 k.k. i na podstawie powołanych przepisów odpowiednio każdego z oskarżonych skazał oraz na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k. w zw. z art. 4 §1 k.k. oraz na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. oraz art. 45 §1 k.k. w zw. z art. 4 §1 k.k. wymierzył:

-oskarżonemu S. T. karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 40 (czterdziestu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki na 30 (trzydzieści) PLN oraz orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 2.500 PLN (dwa tysiące pięćset),

-oskarżonemu G. Z. karę 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki na 30 (trzydzieści) PLN, oraz orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 2.500 PLN (dwa tysiące pięćset),

VI.na podstawie art. 63 §1 k.k. w brzmieniu sprzed dn. 8.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. na poczet orzeczonych w pkt. V kar pozbawienia wolności zaliczył oskarżonym okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie:

-oskarżonemu S. T. - od dn. 29.01.2008 r. do dn.

15.04.2008r.,

-oskarżonemu G. Z. - od dn. 29.01.2008r. do dn.

14.04.2009r.,

VII.na podstawie art. 624 §1 k.p.k. zwolnił wszystkich oskarżonych od kosztów sądowych.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych.

Obrońca oskarżonego M. B. (1) zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w części co do winy oskarżonego opisanego w pkt II wyroku litera a i b oraz pkt III.

Na zasadzie art. 427 § 1 i 2 i 438 k.p.k. pkt 2, 3 k.p.k. wyrokowi Sądu Okręgowego zarzucił:

1.  naruszenie prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k., 313 § 2 i 332 § 1 pkt 2 k.p.k. przez dowolną ocenę materiału dowodowego i konstruowanie opisów czynów przypisanych oskarżonemu, 2. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku, a polegający na uznaniu, że:

-samochody M. (...), M. (...), M. (...), M. (...) oraz M. (...) przyjął M. B. (1), a zaprowadził K. S.,

-wyjaśnienia M. B. (1) nie zasługują na wiarę, bo są sprzeczne z zeznaniami M. P.,

-P. nie ma żadnego interesu w pomawianiu M. B. (1), bo przede wszystkim pomawia on sam siebie,

-udział w przestępstwach M. B. (1) potwierdza K. S. stwierdzając, że zna B. oraz zabezpieczone u P. tabliczki rejestracyjne skradzionych samochodów.

Na zasadzie art. 437 § 1 i 456 k.p.k., wniósł o:

-zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od

wszystkich zarzuconych mu czynów,

ewentualnie

-uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego S. T. zaskarżył wyżej wymieniony wyrok w zakresie kary.

Na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił niesłuszne niezastosowanie środka w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Ap elacje obrońców okazały się bezzasadne.

W wyniku kontroli instancyjnej nie stwierdzono uchybień, które przybrałyby kształt bezwzględnych przesłanek odwoławczych. Analiza tej kontroli ogranicza się zatem do oceny postawionych zarzutów.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. B. (1), oparta na zarzutach obrazy przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych, jako niezasadna nie została uwzględniona.

Sąd I instancji w sposób prawidłowy zebrał materiał dowodowy, przeprowadził i ocenił. Zarówno przebieg rozprawy, jak i treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazują, że Sąd Okręgowy po ujawnieniu całokształtu okoliczności faktycznych (art. 410 k.p.k.) rozważył zarówno te przemawiające na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.) zgodnie z zasadą prawdy materialnej (art. 2§2 k.p.k.) i w ich następstwie prawidłowo ustalił stan faktyczny. Nie inaczej, lecz jako wynik realizacji naczelnych zasad procesowych, dokonał zmiany opisu czynu zarzucanego oskarżonemu poprzez eliminację z niego sześciu zdarzeń objętych czynem ciągłym. Okoliczność ta ma znaczenie o tyle, że nie wynika z podważenia wartości materiału dowodowego, a przede wszystkim zeznań świadka M. P., lecz z dokonywanej przez Sąd Okręgowy subsumpcji. Wynikające z oceny dowodów okoliczności nie dały, jego zdaniem, w zakresie tych zdarzeń, podstaw do ustalenia kompletu znamion czynu z art. 291 §1 k.k., co wyczerpująco opisano w uzasadnieniu wyroku na str.40- 45. Wynika z niego, że wobec niemożności ustalenia właścicieli tych pojazdów a tym samym sposobu, w jaki je utracili, Sąd powziął wątpliwości, co do uzyskania ich za pomocą czynu zabronionego. Paserstwo bowiem może być popełnione tylko w stosunku do rzeczy, która pochodzi z jednoznacznie scharakteryzowanego źródła a mianowicie została uzyskana za pomocą czynu zabronionego. Nie oznacza to oczywiście, że dowody uznane przez Sąd za wiarygodne były w tym zakresie wątpliwe, czy niekonsekwentne. Świadek P. we wszystkich bowiem przypadkach stwierdził, ze jego zdaniem pojazdy te pochodziły z przestępstwa. Sąd zaś jedynie w przypadkach samochodów, gdzie potwierdzały to zgłoszenia kradzieży i decyzje organów procesowych, uznał, że zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego. W pozostałych przypadkach, brak ustalenia okoliczności kradzieży, nasunął wątpliwości Sądu I instancji i skutkujące ich eliminacją z opisu czynu.

Nie znajduje zatem potwierdzenia zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, z którego skarżący wywodzi sprzeczny z nimi sposób oceny dowodów. Rozpatrywany na gruncie art. 7 k.p.k. dla jego skuteczności wymaga wykazania, jakich konkretnie uchybień w świetle wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego.

Zarzuty, w których skarżący kwestionuje ocenę materiału dowodowego i użyta na ich poparcie argumentacja sprowadzają się do postulatu, aby to relacje oskarżonego M. B. (1), konsekwentnie wykluczające jego sprawstwo, stanowiły podstawę ustaleń faktycznych. W tym zamyśle usiłuje podważyć ocenę zeznań M. P. i wartość innych dowodów, które je wspierają. Czyni to w sposób całkowicie dowolny, tym samym sprzeczny z normą, której naruszenie zarzuca sądowi. Prezentuje bowiem znaczenie poszczególnych dowodów w oderwaniu od siebie, abstrahując przy tym od całego szerokiego kontekstu dowodowego i kontekstu ustalonych okoliczności. Kontekst ten stanowi opisany przez Sąd Okręgowy proceder polegający na tym, że M. P. zatrudnionemu u T. S., który jeździł na giełdę samochodową w S., posiadacze aut proponowali zbycie początkowo części samochodowych a potem całych samochodów, ten zaś informował o tym T. S., który początkowo podejmował decyzję o nabyciu pojazdów i wykładał na to środki. Później zaś decyzje podejmował już M. P. informując jedynie S. o cenie, za jaką jest do nabycia samochód. Pojazdy te M. P. rozkładał na części z pomocą K. B. i J. K. (1) a następnie sprzedawał je w sklepie (...) lub zbywał w całości. Taki sam schemat dotyczył współpracy z udziałem oskarżonego M. B. (1), którego M. P. poznał na giełdzie w S. (str.1-6 uzasadnienia). Wynika z niego nadto, że w każdym z dziesięciu przypadków to M. B. (1) będący w posiadaniu samochodu proponował jego nabycie M. P.. Jak ustalił Sąd I instancji (str.20-21 uzasadnienia), świadek nie był w stanie odtworzyć wszystkich szczegółów związanych z każdym samochodem. Jednak najistotniejsze dla niego były te, za które był odpowiedzialny, czyli kto pojazd mu proponował, komu przekazywał pieniądze, z kim samochód odbierał i w jakich okolicznościach był on rozbierany na części. Wątpliwości świadka zatem nie dotyczą osoby M. B. (1), wszak świadek P. opisując okoliczności dotyczące wszystkich dziesięciu samochodów kategorycznie zeznawał, że brał je od M. B. (1).

Nie podważa w tym względzie ustalenia Sądu I instancji, ani przekonania świadka M. P., ani też nie nasuwa wątpliwości Sądu odwoławczego, „czy prawidłowo P. identyfikuje osobę B. z osobą, z którą rozmawiał przez telefon”. Zważyć bowiem należy, że z ustaleń Sądu I instancji i uznanych przez niego za wiarygodne zeznań świadka M. P. wynika, że poznał on M. B. (1) na giełdzie w S.. Znali się osobiście i spotykali wielokrotnie. Nie tylko więc fakt rozpoznawania głosu, czy identyfikacja telefonu, o ile oskarżony nie dzwonił do niego z budki telefonicznej, pozwalały na ową identyfikację. Skarżący jednak całkowicie pomija fakt, że rozmowa telefoniczna była kompatybilna z pozostałymi elementami każdego z dziesięciu przypisanych oskarżonemu czynów i wpisywała się zarówno w każdy z nich tworząc nieodłączną jego część, jak i w cały proceder składający się z powtarzających się podobnych elementów. Wśród nich ten, że M. P. właśnie M. B. (1) przekazywał pieniądze i oddawał wymontowane z komputerów części (str. 18 uzasadnienia). Treść zeznań świadka szczegółowo wskazuje te okoliczności. Biorąc nadto pod uwagę, że odpowiedzialność oskarżonego kształtuje forma współsprawstwa, która nie wymaga, aby wykonywał on każdą z czynności osobiście, dodatkowo osłabia argumentację obrońcy.

Nie mogą zatem podważyć zeznań świadka M. P. wskazane przez skarżącego a dostrzeżone i poddane analizie Sądu I instancji, wątpliwości tego świadka dotyczące osób, które samochód świadkowi doprowadzały. Ten element zdarzenia dla niego miał znaczenie drugorzędne. Z przytoczonych przez Sąd I instancji zeznań tego świadka na (str.18-20 uzasadnienia) wynika, że pewność, co do osoby, która dokonała przyprowadzania od M. B. (1) samochodów miał jedynie do samochodów oznaczonych: nr. rej: (...) (...) (...) i (...) (...), wskazując na osobę K. S. określanego przez niego (...). Sąd Okręgowy jedynie więc w tym zakresie dokonał ustaleń odnośnie faktu przyprowadzenia pojazdów przez konkretną osobę. W przypadku pozostałych samochodów, jak wynika z przytoczonych na stronie 18-20 w uzasadnienia zeznań świadka P. wynika, że miał on wątpliwości co do osoby, która miała pojazdy przyprowadzić, dopuszczając, iż mógł to czynić M. B. (1) osobiście sam lub z inną osobą lub K. S., albo też nie mógł sobie tego przypomnieć. W tym zakresie więc Sąd Okręgowy nie poczynił ustaleń, co do osoby, która pojazd dostarczyła, jak w przytoczonym w apelacji przypadku dotyczącym samochodu o nr (...) (...).

Te prawidłowe ustalenia Sądu dowodzące respektowania naczelnych zasad procesowych, nie mogą być też poczytane, jako wyraz obrazy art.7 k.p.k. poprzez obdarzenie wiarą zeznań świadka w pozostałym zakresie. Słusznie więc uznał, że nie miało dla świadka znaczenia, kto przyprowadzał samochody, w przeciwieństwie do tożsamości osoby, z którą uzgadniał swoiste essentialia negotii, jak cena i właściwości pojazdu oraz okoliczności rozkładania aut, w których osobiście świadek uczestniczył, a których części potem sprzedawał. Nadto krąg tych osób był szerszy, niż tych, z którymi dokonywał ustaleń, którymi było pięć osób. Przekazywanie zaś odbywało się natomiast szybko na miejscu odbioru samochodu.

Nietrafnie także deprecjonuje skarżący wartość dowodową ujawnionych tablic rejestracyjnych, niesłusznie ograniczając ją do faktu, że M. P. miał z nimi kontakt. Dodać należy przede wszystkim, że ujawnione przedmioty, to nie tylko tablice rejestracyjne, ale i części samochodów oraz pochodzące z nich dokumenty. Potwierdzają one wersję świadka nie tylko o fakcie, że były kradzione, ale że były rozkładane i jak wskazał Sąd meriti, ich odnalezienie i okazanie świadkowi przyczyniło się do odtworzenia w jego pamięci informacji o przedmiotowych zdarzeniach. Stąd nie może być uznane za nielogiczne, że w kolejnych wyjaśnieniach konkretyzował on swoje relacje o tych zdarzeniach.

Nie ma racji skarżący kwestionując sposób oceny przez Sąd I instancji zeznań świadka K. S.. Świadek mianowicie zeznał, że K. S., którego określał, jako (...) współpracował z M. B. (1) w ramach inkryminowanego procederu jako dostarczający w jego imieniu pojazdy, zaś K. S. przyznał, że zna oskarżonego, a poznał go w Zakładzie Karnym. Fakt wynikającej z nich znajomości tych osób nie jest bez znaczenia dla oceny zeznań M. P., jak to próbuje wykazać skarżący, odrywając ten fakt od szerokiego kontekstu dowodowego w sprawie. Świadek M. P. bowiem wymienił także inne, niż oskarżony B. osoby uczestniczące w inkryminowanym procederze, których udział potwierdzili inni świadkowie. A. B., którego świadek wskazał, jako osobę która pomagała mu w sprowadzaniu i rozkręcaniu nabytych skradzionych samochodów, potwierdził tę okoliczność. Tak, jak J. K. (1), któremu świadek przypisywał podobną rolę, także potwierdził, że w jego warsztacie rozkręcane były samochody, które przyprowadzał z M. P.. Wskazany przez świadka fakt sprzedaży części pochodzących z rozłożonych samochodów uprawdopodobnił świadek K. B. wskazując, że część transakcji w sklepie (...) nie była rejestrowana. Dla wiarygodności zeznań świadka M. P. powyższe dowody mają takie znaczenie, że świadek opisał określony proceder z udziałem określonych osób, zaś dowody te potwierdzają poszczególne jego elementy i istnienie relacji między uczestniczącymi w nim osobami, jak w tym przypadku.

Na tle odniesienia do zarzutów, w zamyśle skarżącego mających deprecjację zeznań M. P., niezasadne są więc także twierdzenia zawarte in fine uzasadnienia apelacji, zarzucające nietrafność ustalenia, że wymienione przez niego samochody pochodziły od M. B. (1). Czyni to zestawiając przytoczone na dużym poziomie ogólności twierdzenia, jako depozycje świadka, nie wskazując, w toku jakiego przesłuchania zostały wypowiedziane i pomijając treść innych zeznań tego świadka. Opiera swoje wątpliwości na kwestii uznanej za Sąd, za drugorzędną z punktu widzenia M. P., związaną z osobami, które przyprowadzały owe samochody.

Odnośnie samochodu M. (...) kwestionuje przypisanie udział oskarżonego w ten sposób, że „P. mówił, że kupił od B., ale nie wie, kto przyprowadził. Skąd więc pewność, że kupił od B..” Sąd Okręgowy zaś ustaleń tych dokonał z uwzględnieniem pominiętych przez skarżącego faktów, w tym, że za ten samochód M. P. zapłacił właśnie M. B. (1). Świadek wszak zeznał „ samochód ten pochodził od M. R.. (tak określał oskarżonego) Nie wiem z kim go przyprowadził. M. płaciłem pieniądze za ten samochód.” (k.713).

Odnośnie samochodu (...) (...) ustalenie to kwestionował twierdzeniem: „W przypadku samochodu m. (...) wyjaśnienia są zupełnie zmienne. Najpierw mowa, że samochód przyprowadził blondynek. Później B. przyprowadził, a w końcu wprowadzona została osoba trzecia, bo wspomniał, że L. też przyprowadził samochody od B..”

W tym przypadku skarżący również koncentruje swoje rozważania na kwestii, która przecież nie została ustalona przez Sąd. Ten bowiem dostrzegając i opisując (str.19 uzasadnienia wyroku) niepewność świadka w tym zakresie, bowiem nie był zdecydowany czy samochód przyprowadził (...), czy też oskarżony osobiście w towarzystwie innej osoby, nie dokonał ustalenia, kto przyprowadził samochód oskarżonego. Skarżący nie dostrzega jednak, że świadek zachował pewność odnośnie tego, że samochód kupił od M. B. (1) (k. 8, 22, 715).

Próbę podważenia zeznań świadka M. P. odnośnie pojazdu o nr rej (...) także skarżący podejmuje stwierdzając zmienność w tym zakresie depozycji świadka - „Najpierw mowa, że przyprowadził B., później blondynek” -niezgodnie z zeznaniem świadka, który zachował w tym względzie konsekwencję twierdząc odnośnie tego samochodu na karcie 9 „…kupiłem go od M., dostarczył ten blondynek a M. wziął pieniądze…B. go przetransportował rozbierał razem ze mną.” W kolejnych zeznaniach (k.22) świadek także potwierdził udział oskarżonego, określając jako zakup od niego oraz przywóz auta przez „blondynka”. Dodał jednak, że M. odebrał pieniądze później”. Oznacza to, że świadek nie podaje innej, niż „blondynek” (K. S.) osoby, która przyprowadziłaby pojazd. Natomiast skarżący całkowicie pomija fakty kategorycznie wskazywane, jak pochodzenie samochodu od M. B. (1), określanego (...) i przekazanie właśnie jemu pieniędzy za ten pojazd (także k.715).

Nieskutecznie także obrońca usiłuje wywołać wątpliwości odnośnie ustaleń w zakresie pochodzenia od oskarżonego samochodu M. (...). Z przytoczonych przez Sąd zeznań świadka wynika, że nie tyle, jak twierdzi skarżący, nie był w stanie opisać okoliczności nabycia, co powiedział, że nie pamięta konkretnego auta, choć dodał, że były auta tego typu, lecz nie pamiętał czy konkretnie to (k.9). W toku kolejnych zeznań przypomniał sobie, że było to stare auto i na tej podstawie wnioskował, że dostał je od oskarżonego, bo najczęściej stare auta dostawał właśnie od niego. Stwierdził, że przywiózł je (...) (k.23).W toku kolejnego przesłuchania potwierdził, że otrzymał je od M. (...), jak określał oskarżonego. Stwierdził, że to M. odbierał pieniądze za ten samochód (k.714). Okoliczności te, odkąd świadek przypomniał sobie fakt nabycia samochodu od oskarżonego, nie uległy w jego depozycjach zmianie. Wiązał je też z osobą K. S., lecz ten element nie miał już cech kategoryczności, więc Sąd nie dokonał w tym zakresie ustaleń. Nie sposób zatem dokonanych ustaleń uznać za wadliwe.

Nie podważa także zeznań świadka M. P. dotyczących samochodu m-ki M. (...) o nr rej (...) twierdzenie obrońcy, odnoszące się do zwrotów użytych przez świadka a wskazujących na pochodzenie tego samochodu od M. B. (1), upatrując w nich sprzeczności. Faktycznie są one tylko pozorne i wynikają jedynie z tego, że skarżący dokonując ich analizy nie uczynił tego w stosunku do oryginalnego tekstu wyjaśnień, lecz dokonał analizy sposobu, jaki w uzasadnieniu przytoczył je Sąd I instancji. Depozycje świadka z k.10 Sąd przytoczył odnośnie zasadniczych kwestii. Wynika z nich, że samochód świadek kupił od oskarżonego za kwotę 10.000 zł. Samochód dostarczył mężczyzna o ps. (...) lub M. B. (1) osobiście. A. B. zaś pomógł w rozbiórce samochodu. Także i wyjaśnienia ze str. 23 zostały streszczone. M. P. zaś wyjaśnił „samochód WR (...). To był na pewno od M.. Nie pamiętam, kto go przyprowadził. Załatwiałem z M.. Tak mi się wydaje. Miałem takie auto od niego. To był granatowy sprinter”. Przytoczenie oryginalnego tekstu pozwala stwierdzić, że Sąd prawidłowo, uznał, że „świadek wskazał na swe przekonanie, że przedmiotowy samochód jest tożsamy z pojazdem, jaki nabył od oskarżonego”. Błędnie więc wnioskuje autor apelacji, że świadek sam wyraża wątpliwość, czy jest to samochód od B.. Ani z zeznań świadka, ani ich oceny dokonanej przez Sąd I instancji, taka wątpliwość nie wynika. Skarżący usiłuje ją w sposób instrumentalny wywołać, jak wykazano nieskutecznie.

Niezasadnie także kwestionuje obrońca, wartość depozycji M. P. podważając twierdzenie Sądu, że nie ma on interesu w pomawianiu M. B. (1), bo przede wszystkim pomawia on sam siebie. Polemiczność tego twierdzenia, nie poparta żadnymi argumentami, nakazuje jednak stwierdzić, że status pomawiającego współsprawcy przestępstwa ściśle uzależniony jest od wiarygodności jego depozycji. W przypadku jednak ujawnienia się dowodów podważających jego wiarygodność, co do innej osoby, w dalszym ciągu odpowiadał będzie za swój czyn i to w innych warunkach, jeśli chodzi o zakres stosowania art.60 k.k. Na akceptację w tej mierze zasługuje szeroko przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na stronach 21-22 kwestia odpowiedzialności świadka w kontekście art.60 § 3 i 4 k.k., z której skarżący wyabstrahował jedno stwierdzenie, które zakwestionował bez odwołania się do realiów sprawy, ani przede wszystkim wykazania, dlaczego owo uchybienie zakwalifikowane zostało przez niego, jako błąd ustaleniach faktycznych. Jeśli uznać, że intencją skarżącego było zakwestionowanie oceny dowodów w tym zakresie, to także nie wykazał słuszności takiego twierdzenia, czyli dokonanego przez Sąd sprzecznie z normą art.7 k.p.k.

Nie może mieć znaczenia, jakiego oczekuje skarżący, czyli dla ograniczenia prawa do obrony, fakt zarzucenia oskarżonemu czynu ciągłego w okresie od 2002 r. do stycznia 2008 r. W ramach przestępstwa ciągłego zarzucono bowiem oskarżonemu popełnienie 16 czynów a każdy z nich także został określony ramami czasowymi. Wyrokiem Sądu Okręgowego część zdarzeń objętych zarzutem została wyeliminowana z jego opisu, co skutkowało tym, że za początek tego okresu uznano 10 listopada 2004 r. do 2 marca 2006 r a następnie od 22 stycznia 2007 r. do 9 stycznia 2008 r. z wyłączeniem okresów, wskazanych na str. 43 uzasadnienia, kiedy oskarżony pozbawiony był wolności. Nadto okres każdego z dziesięciu czynów został jeszcze bardziej ograniczony. Niezależnie od tego każdy z przypisanych oskarżonemu czynów został w ramach czynu ciągłego skonkretyzowany na tyle, że nie może być wątpliwości, co do ich tożsamości. Nie sposób więc uznać, że zarzuty aktu oskarżenia mają charakter ogólnikowy, tym bardziej czyny przypisane w wyroku. Zawierają one przecież precyzyjne określenie przedmiotów pochodzących z przestępstwa w postaci marki samochodu, jego koloru i numeru rejestracyjnego a także tożsamości osób pokrzywdzonych a nawet datę kradzieży tych pojazdów. Każdy z nich bowiem zawiera także określenie komu ów przedmiot został ostatecznie przekazany przez oskarżonego. Określenie granic czasowych, wobec niemożności wskazania konkretnych dni, w których każdy z pojazdów po uprzednim uzgodnieniu był przekazany a kwota za niego uiszczona oskarżonemu, nie pozwala na twierdzenie o braku określenia cech tożsamości czynu.

Także zresztą skarżący formułując zarzut obrazy art.313§2 k.p.k. i art.332§2 k.p.k. nie wykazał , aby konstrukcja zarzutów mogła nasunąć realne wątpliwości w tym względzie. Rozpatrując ten zarzut na gruncie art. 6 k.p.k. nie stwierdzono, aby zachodził nawet hipotetyczny wpływ na prawo oskarżonego do obrony. Nadto także na treść orzeczenia, jak wymaga tego przepis art. 438 pkt 2 k.p.k.

Prawidłowa jest także kwalifikacja prawna przypisanych oskarżonemu czynów z art. 291§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. ( w przypadku czynu II b) w zw. z art.64§1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k., jak też na aprobatę zasługuje wyczerpująca w tej mierze argumentacja uzasadnienia.

Na akceptację zasługuje również wymiar orzeczonej kary zarówno w stosunku do oskarżonego M. B. (1), jak i S. T. oraz argumentacja tego rozstrzygnięcia zawarta na stronach 49-54 uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, która wskazuje, że Sąd ten we właściwym zakresie rozważył zarówno okoliczności obciążające, w tym intensywność działania przejawiającą się liczbą samochodów objętą czynami ciągłymi, zwłaszcza w stosunku do oskarżonego M. B. (1). Okoliczność ta w powiązaniu z działaniem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przybrała formę znamienia czynu z art. 65§1 k.k., jako uczynienie z tych czynów stałego źródła dochodów. Wobec treści tego przepisu orzekł wobec nich kary w wymiarze powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Trafnie uznał, także jako okoliczność obciążającą, uprzednią karalność obu oskarżonych.

Także kary grzywny zostały ukształtowane we właściwym wymiarze. Wymiar stawek dziennych grzywny prawidłowo odzwierciedla okoliczności popełnionych czynów, zaś wartość stawek dziennych warunki osobiste i rodzinne oraz możliwości zarobkowe oskarżonych.

Odpowiednio więc większą ilość stawek wymierzył Sąd Okręgowy M. B. (1) – za pierwszy z czynów 100 stawek, zaś za drugi 70. Natomiast wobec S. T. 40 stawek dziennych. Wartość stawek dziennych grzywny, przypadku M. B. (1) ustalona została na 50 zł, zaś wobec S. T. na 30 zł.

Za rażąco surową nie można również uznać orzeczonych wobec M. B. (1) kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny. Wymierzone bowiem zostały z uwzględnieniem związku czasowego i przedmiotowego pomiędzy czynami w wymiarze odpowiadającym zasadzie asperacji. Wbrew twierdzeniu obrońcy oskarżonego S. T., orzeczona wobec oskarżonego kara nie jest karą łączną.

Tak ukształtowane kary realizują dyrektywy sądowego jej wymiaru określonego treścią art.53 k.k., nadto czynią zadość jej celom zarówno w zakresie indywidualnego oddziaływania, jak i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Jako słuszne ocenić należało również rozstrzygnięcia zapadłe w oparciu o przepis art.45§1 k.k.

Niezasadna tym samym jest więc także apelacja obrońcy oskarżonego S. T., oparta na zarzucie rażąco niewspółmiernie surowej kary.

Rażąca niewspółmierność, o której stanowi przepis art.438 pkt 4 k.p.k., zachodzi tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, który można było przyjąć, zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej. Zarzut określony treścią art. 438 pkt. 4 k.p.k. jest zarzutem z kategorii ocen i zasługuje na uwzględnienie tylko wówczas, gdy wykaże, że Sąd orzekający pominął istotne okoliczności mające wpływ na wymiar kary, bądź tym okolicznościom nie nadał właściwego znaczenia i w konsekwencji wymierzył karę niewspółmierną w stopniu rażącym. Przy czym na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco” niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować.

Tymczasem Sąd orzekający wymierzając karę Sąd nie pominął żadnej okoliczności działającej na korzyść S. T., w tym również tych wymienionych przez obrońcę w wywiedzionym środku odwoławczym. Wskazane w apelacji okoliczności w postaci współpracy z organami ścigania i złożenia wyjaśnień, pozwalających na poczynienie ustaleń w zakresie stanu faktycznego, jak i zaświadczenie z miejsca pracy, Sąd I instancji uwzględnił jako łagodzące. Wobec przewagi okoliczności obciążających w tym wielokrotnej uprzedniej karalności, stopnia społecznej szkodliwości i stopnia zawinienia przy zbiegu podstaw złagodzenia i obostrzenia kary, wobec treści art. 57§2 k.k. pozwalającego na wybór tylko jednej z tych podstaw – orzekł zgodnie z art. 65§1 k.k., i nie zastosował instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary (str.51 uzasadnienia). Powołane okoliczności, jako łagodzące uwzględnił jednak przy wymiarze kary. Kary ukształtowanej w oparciu o przytoczone kryteria w wymiarze roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, czyli jedynie o 3 miesiące przekraczającej dolny próg ustawowego zagrożenia nie sposób uznać za niewspółmiernie rażąco surową.

Z treści wywiedzionego środka odwoławczego jednoznacznie wynika, że sam skarżący niewspółmiernej surowości kary upatruje nie tyle w jej wymiarze, co w orzeczeniu jej, jako kary bezwzględnej, bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, postulując jej warunkowe zawieszenie w oparciu o treść art. 69§1 i 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. Wskazany przepis zawieszenie wykonania kary uzależnia od uznania go przez Sąd za wystarczające dla osiągnięcia celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Sąd Okręgowy w wyczerpującym wywodzie przedstawił argumenty przemawiające z brakiem podstaw do takiego uznania oraz za brakiem okoliczności szczególnych, o których stanowi przepis art.69 §3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. Jako zasadniczą przemawiającą za tym okoliczność uznał uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego. Doszedł do przekonania, że jedynie kara o charakterze bezwzględnym uświadomi oskarżonemu nieopłacalność przestępstw, powstrzymując go od ich popełniania w przyszłości. Takiemu uznaniu skarżący nie przeciwstawił żadnych argumentów, których Sąd Okręgowy nie wziąłby pod uwagę. Sąd bowiem dostrzegł podniesiony przez obrońcę fakt posiadania przez oskarżonego za granicą zatrudnienia i przeniesienia tam swojego ośrodka życiowego, lecz trafnie nie uznał tej okoliczności ani za szczególną, ani wystarczającą do osiągnięcia skutku wychowawczego.

Nie znajdując podstaw do uwzględnienia wywiedzionych środków odwoławczych i podważenia zaskarżonego wyroku, orzeczono o utrzymaniu go w mocy.

Orzekając w oparciu o treść art. 624§1 k.p.k., mając na względzie sytuację majątkową oskarżonego oraz wymiar orzeczonych wobec nich kary majątkowych i środków karnych, Sąd Apelacyjny zwolnił ich od ponoszenia kosztów sądowych za postepowanie odwoławcze.