Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 kwietnia 2016r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA – Jerzy Leder (spr.)

Sędziowie: SA - Dorota Tyrała

SA - Ewa Jethon

Protokolant: sąd. Piotr Grodecki

przy udziale Prokuratora Gabrieli Marczyńskiej - Tomali

po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2016 r.

sprawy M. F., ur. (...) w W., syna I. i M. z domu K.

oskarżonego z art. 156 § 3w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 18 czerwca 2015 r. w sprawie sygn. akt XVIII K 312/13

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. F.,

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. Z. – Kancelaria Adwokacka w W. 1200 zł plus 23 % podatku VAT, tytułem udzielonej z urzędu pomocy prawnej oskarżonemu przed Sądem Apelacyjnym.

3.  zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Prokurator oskarżył M. F. o to, że: w dniu 8 lipca 2013r. przy ul. (...) w H., działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia K. S., dokonał zabójstwa ww. w ten sposób, że zadał mu szereg ciosów dłońmi zaciśniętymi w pięść w głowę, a następnie uniósł pokrzywdzonego do góry powyżej swoich ramion, po czym rzucił uderzając nim o betonowy chodnik, w wyniku czego pokrzywdzony na skutek uderzenia głową o przedmiotowy chodnik doznał obrażeń głowy w postaci złamania kości podstawy czaszki z następowym krwawieniem śródczaszkowym i śródmózgowym oraz stłuczeniem tkanki mózgowej z dołączającym się obrzękiem mózgu i uciskiem na ważne dla życia ośrodki centralnego układu nerwowego, będących przyczyną jego zgonu,

tj. o przestępstwo z art. 148 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 18 czerwca 2015 r. w sprawie sygn. akt XVIII K 312/13 w ramach zarzucanego aktem oskarżenia czynu, M. F. uznał za winnego tego, że: w dniu 8 lipca 2013r. przy ul. (...) w H. umyślnie, w zamiarze ewentualnym, spowodował u K. S. ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w ten sposób, że dłońmi zaciśniętymi w pięść zadał pokrzywdzonemu szereg uderzeń w głowę a następnie rzucił nim na ziemię powodując u tej osoby obrażenia głowy wynikające z uderzenia nią o betonowy chodnik w postaci złamania kości czaszki z następowym krwawieniem śródczaszkowym i śródmózgowym oraz stłuczeniem tkanki mózgowej z dołączającym się obrzękiem mózgu i uciskiem na ważne dla życia ośrodki centralnego układu nerwowego, w następstwie którego to czynu doszło do śmierci pokrzywdzonego, tj. czynu kwalifikowanego z art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał oskarżonego a na podstawie art. 156 § 3 k.k. wymierzył M. F. karę 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary zaliczył M. F. okres rzeczywistego pozbawienia go wolności w sprawie od 10 lipca 2013 r. do 25 lutego 2014 r.

Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k., jako zbędne dla postępowania karnego, po jego prawomocnym ukończeniu zwrócił:

- M. K. dowód rzeczowy opisany w pozycji 1 wykazu dowodów rzeczowych (...) (...)- (...)) na karcie 411,

- M. F. dowód rzeczowy opisany w pozycji 2 wykazu dowodów rzeczowych (...) (...)- (...)) na karcie 411,

- E. S. dowód rzeczowy opisany w pozycji 3 wykazu dowodów rzeczowych (...) (...)- (...)) na karcie 411,

- Komendantowi Powiatowemu Policji dla Powiatu (...) (...) z/s w S. dowód rzeczowy opisany w pozycji 1 wykazu dowodów rzeczowych Nr (...) (Drz. (...)- (...)) karta 466,

- Wojewódzkiej (...) dowód rzeczowy opisany w pozycji 2 wykazu dowodów rzeczowych Nr (...) (Drz. (...)- (...)) karta 466.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił M. F. od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych; poniesione w sprawie wydatki przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. Z. wynagrodzenie w wysokości 2.280 (dwa tysiące dwieście osiemdziesiąt) złotych plus VAT za wykonywanie funkcji obrońcy z urzędu dla oskarżonego.

Apelację od wyroku złożył obrońca oskarżonego.

Na podstawie art. 425 § 1, 2, 3 k.p.k. oraz art. 444 k.p.k. zaskarżył wyżej wymieniony wyrok na korzyść oskarżonego M. F. w punkcie I jego sentencji, tj. w części dotyczącej orzeczenia o karze pozbawienia wolności wynoszącej 8 lat.

W oparciu o treść przepisu art. 427 § 1 i 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu M. F. kary pozbawienia wolności, tj. wymierzenie oskarżonemu przez Sąd I instancji kary pozbawienia wolności nadmiernie surowej, a w konsekwencji nieadekwatnej także do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego występku oraz do stopnia jego winy - w sytuacji, gdy Sąd I instancji winien wydać karę pozbawienia wolności w znacznie łagodniejszym wymiarze.

Podnosząc powyższy zarzut, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 i 2 k.p.k., wniósł o: zmianę wyroku w punkcie I jego sentencji, tj. w części dotyczącej orzeczenia o karze poprzez wymierzenie oskarżonemu M. F. kary 5 lat pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Argumenty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego uznać należy za nietrafne, a apelację za niezasadną. Zgodnie z art. 438 pkt 4 kpk, sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w razie stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność, o której mowa w powołanym przepisie, zachodzi tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego (tak SN m.in. w wyroku z dnia 22 października 2007r., SNO 75/07, LEX nr 569073). Oceniając całokształt okoliczności rozpoznawanej sprawy nie sposób przyjąć, by sytuacja taka zachodziła wobec oskarżonego. Analiza uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji (str. 42 - 43) wskazuje, że sąd wymierzając oskarżonemu karę uwzględnił wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygania w tym zakresie oraz właściwie je ocenił w kontekście dyrektyw wymiaru kary wskazanych w art. 53 § 1 i § 2 kk i art. 54 § 1 k.k. Sąd, w szczególności, miał na względzie stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, wielokrotną karalność oskarżonego z jednej strony, zaś z drugiej nie umknęło uwadze sądu, iż sprawca jest młodocianym, zatem przy kształtowaniu kary sąd kieruje się przede wszystkim tym, by sprawcę wychować. Te wszystkie okoliczności, przy uwzględnieniu ram ustawowego zagrożenia za przypisany oskarżonemu czyn, nie pozwalają na ocenę, by kara wobec niego orzeczona była zbyt surowa, tym bardziej, by stopień jej surowości czynił ją rażąco niewspółmierną. Podstawową miarą surowości kary jest stopień wykorzystania sankcji (od 2 do 12 lat), a ten wobec oskarżonego kształtuje się tylko nieco powyżej połowy ustawowego zagrożenia, co sprawia, że nie można jej wymiaru uznać za nazbyt surowy, niesprawiedliwy i to w sposób rażący. W konsekwencji, także w części dotyczącej wymiaru orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, nie można uznać, by zaistniały warunki do modyfikacji wyroku.

Autor apelacji w istocie polemizuje z sądem pierwszej instancji co do prawidłowych ustaleń zawartych w uzasadnieniu wyroku związanych z wymiarem kary, prezentując własną, autorską ocenę tych ustaleń, inną od tej, jaką zaprezentował sąd meriti. I tak, skarżący eksponuje po pierwsze postawę oskarżonego w toku całego procesu, przyznającego się do dokonania przypisanego mu czynu i wyrażającego skruchę, pojednanie z synem pokrzywdzonego oraz właściwe zachowanie w toku aresztowania; z drugiej okoliczność, iż jest młodocianym, wobec którego funkcja wychowawcza kary winna dominować nad funkcją represyjną. Nie sposób nie przyznać racji autorowi apelacji. Rzecz jednak w tym, iż wszystkie te aspekty sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił a następnie trafnie rozważył, czemu dał wyraz w pisemnych motywach wyroku. Nie umknęły jednak uwadze sądowi pierwszej instancji, czego niestety nie można powiedzieć o autorze apelacji, okoliczności obciążające, szczegółowo wyeksponowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na s. 41 – 42 verte, związane z brutalnością działania przy zadawaniu ciosów i wielokrotną karalnością sądową oskarżonego. Nie ma zatem potrzeby ich ponownego przytaczania.

Konkludując, szczegółowość poczynionych ustaleń i rozważań przez sąd pierwszej instancji przy kształtowaniu wymiaru kary i własna, inna od tej, zatem wyłącznie polemiczna argumentacja autora apelacji związana z wymiarem kary, nie pozwala w sposób skuteczny podważyć stanowiska sądu meriti w tej kwestii. Stąd też sąd apelacyjny nie znalazł podstaw do jej uwzględnienia i reformowania wyroku w zakresie orzeczonej kary.

Rozstrzygając w przedmiocie kosztów sądowych postępowania odwoławczego, sąd zasądził od Skarbu Państwa wynagrodzenie na rzecz obrońcy oskarżonego z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w instancji odwoławczej, samego oskarżonego, na podstawie art. 624 § 1 kpk, zwolnił z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego uznając, że jego sytuacja życiowa, w szczególności pobyt w warunkach izolacji, uzasadnia takie orzeczenie.

Z tych wszystkich względów, Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.