Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 44/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

II

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 listopada 2021 roku,

sygn. akt VIII Ko 101/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości - reprezentant Skarbu Państwa

☒ w części - Prokurator

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd Apelacyjny nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Apelacja Reprezentanta Skarbu Państwa

- Komendanta Stołecznego policji

Lp.

Zarzut

I

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający wpływ na treść orzeczenia polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że zasądzona tytułem zadośćuczynienia z tytułu niewątpliwie niesłusznego zatrzymania kwota 10 000 zł jest odpowiednia podczas gdy prawidłowa – to jest znajdująca oparcie w kryteriach art. 7 k.p.k. – ocena zgromadzonych dowodów winna prowadzić do wniosku, iż zebrany w sprawie materiał wskazuje, że okoliczności zatrzymania oraz jego czas nie uzasadniają uwzględnienia wniosku o zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie, które miało miejsce w dniu 7 sierpnia 2020 r. oraz przyznania powyższej kwoty tytułem zadośćuczynienia z tytułu niewątpliwie niesłusznego zatrzymania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut skarżącego nie jest trafny.

Sąd I instancji zgromadził w sprawie pełny materiał dowodowy nie wymagający poszerzenia ani uzupełnienia. Zresztą apelujący nie kwestionował tej okoliczności.

Podnoszony przez skarżącego błąd w ustaleniach faktycznych o jakim mowa w art. 438 pkt 3 k.p.k. zdaniem skarżącego ma wynikać z nieprzestrzegania przez Sąd I instancji dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (błąd dowolności). Stawiając tego rodzaju zarzut skarżący nie może ograniczyć się do wyrażenia subiektywnego przekonania o naruszeniu standardu swobodnej oceny dowodów wynikającego z normy art. 7 k.p.k., ale konieczne jest wykazanie, że w sprawie poczyniono ustalenia nieoparte na przeprowadzonym dowodzie, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów fakt taki jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, że tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny z zasadami wiedzy, logiki czy wskazaniami doświadczenia życiowego.

Tymczasem wymogom tym nie sprostał skarżący ograniczając się de facto tylko do zaprezentowania własnej oceny tego materiału.

W odniesieniu do tak sformułowanego zarzutu wskazać przede wszystkim należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli tylko:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy,

- stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego,

- jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. m.in.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., II KK 12/06, LEX nr 193084; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2004 r., sygn. WK 26/03, OSNwSK 2004/1/53; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2004 r., sygn. V KK 60/03, LEX nr 104378; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 2003 r., sygn. V KK 375/02, LEX nr 80278).

Skarżący pełnomocnik reprezentanta Skarbu Państwa nie kwestionuje ustalenia Sądu I instancji, że w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów doszło do zatrzymania wnioskodawcy J. K. w dniu 7 sierpnia 2020 r. o godzinie 21:00 przy ul. (...) w W., które zostało uznane za nielegalne, niezasadne i nieprawidłowe postanowieniem z dnia 29 grudnia 2020 r. Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie w sprawie sygn. akt II Kp 2220/20. Nie neguje także ustalonych przez Sąd I instancji okoliczności związanych z 22–godzinnym trwaniem tego środka przymusu, zastosowaniem wobec zatrzymanego środków przymusu bezpośredniego w postaci kajdanek założonych na ręce, bez przedstawienia zarzutów stanowiących podstawę zatrzymania, trzykrotnego przewożenia zatrzymanego do kolejnych jednostek policji, brakiem możliwości kontaktu z osobami najbliższymi i adwokatem, brakiem pouczenia o uprawnieniach zatrzymanego. Podnosi natomiast, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy „czynność zatrzymania nie miała dramatycznego przebiegu, a same procedury podjęte wobec wnioskodawcy stanowiły normalne procedury stosowane w podobnych przypadkach” prezentując w ten sposób swoją własną ocenę, którą nie można traktować inaczej niż polemikę z tymi ocenami, których dokonał Sąd I instancji. W efekcie, zdaniem skarżącego, samo stwierdzenie niezasadności czy nielegalności zatrzymania nie powoduje automatycznie stwierdzenia, iż zatrzymanie było niewątpliwie niesłuszne.

Odnosząc się do tak zarysowanego stanowiska procesowego skarżącego pełnomocnika wskazać należy przede wszystkim, że Skarb Państwa w postępowaniu uregulowanym w rozdziale 58 Kodeksu postępowania karnego ponosi odpowiedzialność, gdy doszło do niewątpliwie niesłuszne zatrzymania i to niezależnie od podstawy dokonanego zatrzymania (art. 244 § 1 k.p.k., art. 247 § 1 k.p.k., art. 74 § 3a k.k., art. 75 § 2 k.k., art. 376 § 1 zdanie drugie i § 2 k.p.k. oraz art. 377 § 3 k.p.k., art. 285 § 2 k.p.k., art. 579 § 2 k.p.k., art. 382 k.p.k.). Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem niewątpliwie niesłuszne w rozumieniu art. 552§4 k.p.k. jest takie zatrzymanie, które nastąpiło z obrazą przepisów dotyczących zatrzymania oraz w sytuacji, gdy zatrzymany doznał dolegliwości, których nie powinien ponieść w świetle całokształtu poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, a także w szczególności prawomocnego jej rozstrzygnięcia sprawy, jeżeli zapadło w dacie rozstrzygania wniosku o odszkodowanie i zadośćuczynienie. (por. uchwała SN z 23.05.2006 r., I KZP 5/06, OSNKW 2006/6, poz. 55). Odpowiedzialność Skarbu Państwa opiera się przy tym na zasadzie ryzyka ( por. m.in.: Grajewski, Paprzycki, Steinborn, Kodeks, t. 2, 2015, komentarz do art. 552; Grzegorczyk, Kodeks, 2008, s. 1171; Z. Gostyński, R.A. Stefański [w:] Stefański, Zabłocki, Kodeks, t. 3, 2004, s. 757 i n.; Hofmański, Sadzik, Zgryzek, Kodeks, t. 3, 2012, s. 483; A. Ludwiczek, Niewątpliwa niesłuszność..., s. 56 i n.; S. Stachowiak, Odszkodowanie za niesłuszne..., s. 63 i n.; J. Sobczak, Odszkodowanie za niesłuszne..., s. 43 i n.; L.K. Paprzycki, Przesłanki orzekania..., s. 44 i n.; powoływana już uchwała z 23.05.2006 r., I KZP 5/06; uchwała SN z 15.09.1999 r., I KZP 27/99, OSNKW 1999/11–12, poz. 72)

Ustalenie zatem, że nie było żadnych podstaw prawnych do zatrzymania a organ stosujący ten środek przymusu błędnie przyjmował ich istnienie skutkuje uznaniem, że zatrzymanie było niewątpliwie niesłuszne. Nie decyduje bowiem świadomość organu, a całokształt okoliczności z momentu rozstrzygania w przedmiocie wniosku o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia. Przyjęcie odmiennej interpretacji, tj. ograniczenie uznania zatrzymania za oczywiście niesłuszne jedynie do zatrzymań dokonanych z naruszeniem prawa skutkowałoby uznaniem, że odpowiedzialność Skarbu Państwa oparta jest na zasadzie winy, co nie ma miejsca (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 19 maja 2021 r., sygn. akt II AKa 373/20).

Sąd I instancji prawidłowo wskazał, że w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie w sprawie sygn. akt II Kp 2220/20 rozpoznając zażalenie na zatrzymanie w dniu 7 sierpnia 2020 r. J. K. uznał, że zatrzymanie wnioskodawcy było nielegalne, niezasadne i nieprawidłowe, przez co sięgnięcie po ten środek przymusu w okolicznościach przedmiotowej sprawy spowodowało dolegliwość, której wnioskodawca nie powinien był ponieść. Na kanwie niniejszej sprawy nie budzi także wątpliwości, że ustalone przez Sąd I instancji okoliczności bezpośrednio związane z zatrzymaniem wnioskodawcy w miejscu publicznym, w obecności osób postronnych, z zastosowaniem wobec zatrzymanego środków przymusu bezpośredniego w postaci kajdanek założonych na ręce, bez przedstawienia zarzutów stanowiących podstawę zatrzymania, trzykrotnego przewożenia zatrzymanego do kolejnych jednostek policji, brakiem możliwości kontaktu z osobami najbliższymi i adwokatem, brakiem pouczenia o uprawnieniach zatrzymanego, czas trwania tego środka przymusu – potęgowały stres, niepokój i poczucie bezradności oraz miało negatywny wpływ na psychikę zatrzymanego. Tym samym fakt zatrzymania K. K. był niewątpliwie niesłuszny w rozumieniu przepisu art. 552§4 k.p.k.

Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wynikłą z niewątpliwie niesłusznego aresztowania uprawnionym jest korzystanie z bogatego orzecznictwa sądów powszechnych i Sądu Najwyższego wydanego na tle art. 552 k.p.k., orzecznictwa sądowego wydanego na tle art. 445 k.c., a także doktryny i literatury prawniczej.

Pojęcie "sumy odpowiedniej" użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter nieokreślony; niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego, utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa; nie może prowadzić do nadmiernego bogacenia się (por. wyrok SN z dnia 22.04.1985, II CR 94/85, wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626, wyrok SN z 14.02.2008r, II CSK 536/07, A. Szpunar: Glosa do orzeczenia SN, II CR 201/65, PiP 1967, nr 8 - 9, s. 419, Kodeks cywilny, komentarz, praca zbiorowa, Warszawa 1972, t. II, s. 1103 - 1109).

Wysokość zadośćuczynienia wobec niewymierności szkody niemajątkowej nie jest możliwa do precyzyjnego ustalenia i należy do sfery swobodnego uznania sądu Przyznając odpowiednią kwotę z tego tytułu Sąd winien opierać się na rzetelnych i zindywidualizowanych kryteriach mających oparcie w przeprowadzonych dowodach.

Sąd meriti nie pominął żadnego z kryteriów koniecznych do oszacowania należnej kwoty z tytułu zadośćuczynienia, a całościowa ich ocena prowadzi do wniosku, że wbrew twierdzeniom skarżącego zasądzona kwota jest adekwatna do okoliczności mających wpływ na to zadośćuczynienie.

Reasumując z całą stanowczością stwierdzić należy, że Sąd I instancji zgromadził w sprawie pełny materiał dowodowy nie wymagający poszerzenia ani uzupełnienia. Zresztą apelujący nie kwestionował tej okoliczności. Wbrew twierdzeniom skarżącego zgromadzone dowody Sąd ten prawidłowo poddał ocenie swobodnej zgodnie z dyspozycjami art. 7 k.p.k., nie naruszając zasady obiektywizmu wyrażonej w art. 4 k.p.k., przyjmując za podstawę orzeczenia całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej odpowiadających treści zebranych dowodów (art. 410 k.p.k.), a uzasadnienie wyroku sporządził zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k.

Tym samym ponieważ kontrola instancyjna polegająca de facto na sprawdzeniu czy Sąd meriti wypełnił powyższe reguły nie wykazała naruszeń wymienionych powyżej norm - nie ma podstaw do zdyskwalifikowania zaskarżonego rozstrzygnięcia (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 października 1987 r., VI KR 263/87, OSNKW 1988, z.3-4, poz. 28). Tok rozumowania Sądu Okręgowego przedstawiony w pisemnych motywach wyroku jest czytelny i poprawny logicznie, zaś wywiedzione ostatecznie wnioski oparte zostały w całości na prawidłowo zweryfikowanym materiale dowodowym.

Wniosek

o zmianę wyroku w pkt I i II poprzez oddalenie w całości zasądzonego zadośćuczynienia na rzecz wnioskodawcy oraz oddalenie żądania w przedmiocie zasądzenia obowiązku zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika,

ewentualnie

- o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I poprzez zasądzenie zadośćuczynienia na rzecz wnioskodawcy kwoty niższej niż została zasądzona i oddalenie żądania w pozostałej części.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku o zamianę wyroku – w kierunku postulowanym przez pełnomocnika Reprezentanta Skarbu Państwa – Komendanta Stołecznego Policji – z przyczyn omówionych przy odniesieniu się do sformułowanych zarzutów.

Apelacja Prokuratora

Lp.

Zarzut

I

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na niezasadnym przyjęciu, iż kwota w wysokości 10.000 zł zasądzona z tytułu zadośćuczynienia będzie stanowiła realną i adekwatną rekompensatę za krzywdy doznane przez wnioskodawcę z powodu nielegalnego, bezzasadnego a więc niewątpliwie niesłusznego zatrzymania, podczas gdy prawidłowe ustalenia w niniejszej sprawie winny prowadzić do wniosku, że wysokość zasądzonej kwoty jest wygórowana.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na brak wniosku skarżącego o sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego – szczegółowe odnoszenie się do argumentacji skarżącego prokuratora jest zbędne. Pełną aktualność zachowują natomiast uwagi przedstawione przez Sąd odwoławczy przy dokonanej ocenie zarzutu sformułowanego przez pełnomocnika Reprezentanta Skarbu Państwa – Komendanta Stołecznego Policji. Zarzut ma charakter wyłącznie polemiczny i nie przedstawia w istocie argumentów mogących podważyć trafność dokonanych ocen Sądu I instancji

Wniosek

o zmianę zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej wysokości zasądzonego zadośćuczynienia poprzez obniżenie do kwoty wnioskowanej przez prokuratora.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku o zamianę wyroku – w kierunku postulowanym przez prokuratora – z przyczyn omówionych przy odniesieniu się do sformułowanych zarzutów pełnomocnika Reprezentanta Skarbu Państwa– Komendanta Stołecznego Policji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

.

Brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

utrzymano w mocy zaskarżony wyrok

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Orzeczenie Sądu I instancji jest prawidłowe.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Nie dotyczy

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Nie dotyczy

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

kosztami postępowania odwoławczego obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Ewa Leszczyńska – Furtak Dorota Tyrała Ewa Jethon

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

I.

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 listopada 2021 roku,

sygn. akt VIII Ko 101/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

II.

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik Reprezentanta Skarbu Państwa – Komendanta KSP

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 listopada 2021 roku,

sygn. akt VIII Ko 101/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana