Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 53/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie z dnia 18 marca 2020 roku, sygn. akt V K 174/19.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań pokrzywdzonego M. K. (1) polegającej na uznaniu ich za spójne i konsekwentne oraz korespondujące z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, podczas gdy są one wewnętrznie sprzeczne i to w rażącym stopniu, gdyż pokrzywdzony nie był nawet w stanie stwierdzić, czym rzekomo został ugodzony i przedstawił przebieg zdarzeń całkowicie odmienny nie tylko od wynikającego z wyjaśnień oskarżonego, ale także od widocznego na nagraniu z monitoringu Dworca Kolejowego W. W.;

2.  obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego A. B. (1) polegającej na bezpodstawnym uznaniu ich za niewiarygodne w zakresie w jakim zaprzeczył on temu, iż w dniu 18 lutego 2019 roku posługiwał się nożem, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego są spójne, logiczne i korespondują z nagraniem z monitoringu Dworca Kolejowego W. W., na którym nie został zarejestrowany nóż, którym rzekomo miał posługiwać się oskarżony;

3.  obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych i ocenie materiału dowodowego istotnego dowodu w postaci opinii sądowo-lekarskiej biegłego doktora nauk medycznych K. L., który stwierdził, iż obrażania, których doznał pokrzywdzony, nie narażały go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i nie wyczerpywały skutków określonych w art. 156 § 1 k.k., a w konsekwencji oparcie ustaleń faktycznych zakresie charakteru urazów doznanych przez pokrzywdzonego jedynie na części materiału dowodowego;

4.  obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 201 k.p.k. poprzez bezpodstawne nieuwzględnienie wniosku dowodowego obrony o dopuszczenie dowodu z ustnej uzupełniającej opinii biegłego doktora nauk medycznych K. L. w sytuacji, gdy istnieje rzeczywista i istotna sprzeczność między opiniami biegłego K. L., który stwierdził, iż obrażania, których doznał pokrzywdzony wyczerpują skutki określone w art. 157 § 1 k.k., oraz biegłego A. Z. (1), który stwierdził, iż obrażania, których doznał pokrzywdzony wyczerpują skutki określone w art. 156 § 1 pkt 2 k.k.;

5.  obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny pisemnej opinii sądowo-lekarskiej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego A. Z. (1) i uznaniu ich za pełne i jasne, choć są one w swej istocie całkowicie sprzeczne z opinią biegłego doktora nauk medycznych K. L.;

6.  wynikający z ww. obrazy przepisów postępowania błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, iż oskarżony ugodził pokrzywdzonego nożem w szyję i działał z zamiarem pozbawienia go życia, co doprowadziło do bezpodstawnego skazania oskarżonego, podczas gdy brak jest dowodów świadczących o tym, iż oskarżony ugodził pokrzywdzonego nożem i działał z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym pozbawienia go życia, zaś jak wynika z wyjaśnień oskarżonego i nagrania z monitoringu Dworca Kolejowego W. W. miał miejsce nieszczęśliwy wypadek, gdy pomiędzy kompletnie pijanym pokrzywdzonym i oskarżonym doszło do szamotaniny, w czasie której pokrzywdzony spadł z ławki, w wyniku czego doznał urazu szyi, który najprawdopodobniej spowodował wystający metalowy element ławki bądź też ostry przedmiot znajdujący się na peronie;

7.  wynikający z ww. obrazy przepisów postępowania błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, iż oskarżony umyślnie wywołał chorobę realnie zagrażającą życiu pokrzywdzonego, co doprowadziło do bezpodstawnego skazania oskarżonego, podczas gdy brak jest dowodów świadczących o tym, iż oskarżony umyślnie doprowadził do ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k., zaś jak wynika z wyjaśnień oskarżonego i nagrania z monitoringu Dworca Kolejowego W. W. miał miejsce nieszczęśliwy wypadek, gdy pomiędzy kompletnie pijanym pokrzywdzonym i oskarżonym doszło do szamotaniny, w czasie której pokrzywdzony spadł z ławki, w wyniku czego doznał, bez jakiegokolwiek zamiaru po stronie oskarżonego, urazu stanowiącego tzw. średni uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art. 157 § 1 k.k.;

8.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść, polegający na błędnym ustaleniu stopnia krzywdy pokrzywdzonego, za którą odpowiedzialność przypisać można oskarżonemu, co skutkowało orzeczeniem wobec oskarżonego A. B. (1) obowiązku zapłaty na rzecz pokrzywdzonego kwoty 20.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, a zatem kwoty nieodpowiedniej w rozumieniu art. 445 § 1 k.c.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Przed rozpoznaniem zarzutów odwoławczych Sąd Apelacyjny był zobowiązany z urzędu do zbadania prawidłowości zaskarżonego wyroku pod kątem zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej jaką jest nienależyta obsada sądu w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., mając jednocześnie na uwadze pisemną sygnalizację oskarżonego A. B. (1) w odniesieniu do osoby sędziego Sądu Rejonowego Elizy Roguszczak – Wilczyńskiej, delegowanej do orzekania w Sądzie Okręgowym.

Przede wszystkim uwzględnić należało fakt, iż sędzia Eliza Roguszczak – Wilczyńska na stanowisko sędziego Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ została powołana w dniu 16 czerwca 2008 roku, a zatem na wniosek prawidłowo ukształtowanej Krajowej Rady Sądownictwa.

W zakresie delegowania sędziego praktykę orzeczniczą kształtują między innymi: wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 16 listopada 2021r. wydany w połączonych sprawach od C- 748/19 do C – 754/19, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2022r., IV KO 1/22, a także przytoczone w nim inne orzeczenia Sądu Najwyższego – postanowienia z dnia 9 marca 2022r. (II KO 126/21), z dnia 25 listopada 2021r. (II KK 379/20), z dnia 16 maja 2022r. (II KK 66/22).

Sąd Najwyższy, w wyroku z dnia 11 stycznia 2023r., w sprawie II KO 111/21, dotyczącym sprawy oskarżonego A. B. (1), mając na uwadze fakt delegowania przez Ministra Sprawiedliwości sędziego Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w W. E. W. do pełnienia obowiązków sędziego w Sądzie Okręgowym Warszawa – Praga w Warszawie od dnia 15 września 2019r. na czas nieokreślony, datę wydania wyroku z udziałem tego sędziego - 18 marca 2020r. (przed wydaniem wyroku TSUE z dnia 16 listopada 2021r.) oraz poglądy Sądu Najwyższego uwzględniające utrwaloną linię orzeczniczą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, stwierdził że w toku postępowania przed sądem meriti objętym niniejszą sygnalizacją nie wystąpiły okoliczności skutkujące uchybieniem mającym postać bezwzględnej przyczyny odwoławczej określonej w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. Stanowisko swe Sąd Najwyższy obszernie uargumentował, zaś Sąd Apelacyjny w pełni podziela przedmiotową argumentację.

W zakresie zarzutów odwoławczych, Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zarzuty i wnioski apelacji obrońcy i osobistej apelacji oskarżonego (tożsamej w argumentacji z apelacją obrońcy) nie zasługują na uwzględnienie. Sąd I instancji właściwie przeprowadził postępowanie dowodowe dochowując wymogów przewidzianych w przepisach art. 7 i 410 k.p.k.

Nie uzasadnia zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. sytuacja, gdy sąd obdarzy walorem wiarygodności jedną grupę dowodów, zaś innej tego waloru odmówi, jeśli swe stanowisko umotywuje zgodnie z doświadczeniem życiowym, zasadami logicznego rozumowania.

Z treści apelacji wynika, że podstawę ustaleń faktycznych stanowić winny wyjaśnienia oskarżonego, nie zaś zeznania pokrzywdzonego M. K. (1). Rzecz w tym, że oskarżony będąc przesłuchiwanym zarówno przed prokuratorem, jak i w trakcie posiedzenia aresztowego twierdził, że nie pamiętał przebiegu zdarzenia i „żeby do czegoś takiego doszło, ponieważ był nietrzeźwy”. Wyjaśnił, iż poszedł z pokrzywdzonym napić się alkoholu, a w trakcie rozmowy doszło do sprzeczki między nimi, podczas której pokrzywdzony doznał obrażeń ciała. Nie przypominał sobie żeby zadał mu jakiś cios. Nadto dodał, że nie pamięta żadnego noża i żeby miał go przy sobie. Przyznał jednak, że była taka sytuacja, iż miał przy sobie nóż. Najczęściej nosił go za paskiem od spodni. (k. 108 – 109, k. 125 – 126, k.407 – 409).

Chociażby z powodu niepamięci zdarzenia wyjaśnienia oskarżonego nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych. Nie sposób nie zauważyć, że zarzut dokonania przez sąd aquo błędnych ustaleń faktycznych w zakresie tego, że A. B. posługiwał się nożem został oparty wybiórczo wyłącznie na podstawie monitoringu, w którym zapis jest tak słabej jakości, iż nie sposób dostrzec, czy oskarżony trzyma w dłoni nóż i zadaje nim cios powodując obrażenia ciała u M. K. (1) (k. 117 – 121).

Przeciwnie niż skarżący, Sąd I instancji dokonał kompleksowej oceny materiału dowodowego.

Co prawda M. K. (1) w czasie czynu znajdował się w stanie głębokiej nietrzeźwości (4, 58 promila we krwi), to jego zeznania stanowią wiarygodne źródło dowodowe w odniesieniu do istotnych elementów zdarzenia. Wykazał się również obiektywizmem, gdyż po powzięciu wiedzy, co nastąpiło po zwrocie jego rzeczy osobistych przez Policję, iż nie doszło do kradzieży złożył w sądzie stosowne sprostowanie na powyższą okoliczność.

W zakresie godzącego narzędzia kilkukrotnie składał zeznania, a nawet go opisywał. Na k. 54 -56 podał, że był to nóż o długości około 20 cm typu „kozik”. Na k. 71 – 72 wskazał, widział jak oskarżony zadaje mu nożem cios w szyję. Podczas okazania osoby oskarżonego również opisał, że to on na Dworcu W. wbił mu nóż w szyję (k.97 – 98). Także w toku rozprawy głównej był przekonany co do trafności rozpoznania godzącego w jego ciało narzędzia. Pomimo, iż w dalszym etapie składania zeznań, odpowiadając na pytania podał, że nie wiedział czy „był to nóż, czy jakaś igła, szpikulec”, to dalej wskazał, że było to coś ostrego, bo jakby było coś tępego, to nie wbiłoby mu się w szyję. Jako logiczne uznać należy twierdzenie pokrzywdzonego, iż na pewno był to nóż, bo z gwoździem w kieszeni nikt nie chodzi (k. 409 – 414).

Nieumiejętny sposób przekazu posiadanej wiedzy może sprawiać wrażenie, iż M. K. (1) nie był pewien czym został ugodzony. W rzeczywistości jednak konsekwentnie łączył działanie oskarżonego z powstałymi u siebie obrażeniami ciała oraz użytym narzędziem. Ponadto jego depozycje pozostają w zgodzie z pozostałym materiałem dowodowym, w tym opiniami biegłych medyków sądowych, w części dotyczącej mechanizmu powstania obrażeń ciała.

Zaznaczyć jednocześnie należy, że oskarżony A. B. nie kwestionował tego, że spotkał się w czasie i miejscu zdarzenia z M. K. i jest to zgodne z zeznaniami świadków S. W., P. K. i W. W. oraz zapisami monitoringu, a nadto protokołami okazania wizerunku i osoby.

O prawdziwości zeznań pokrzywdzonego w zakresie użycia przez oskarżonego noża świadczą także zeznania świadka R. A., której pokrzywdzony w czasie kiedy dzwoniła na nr 997 mówił, że poderżnięto mu gardło. W telefonicznej rozmowie z radiooperatorem ratownictwa medycznego podała:”przytomny, ale ktoś go nożem porezał” (k. 253). Strażnik Miejski T. D. z kolei zeznał, że kiedy zastał pokrzywdzonego w pozycji półleżącej, ten powiedział mu, że został „dźgnięty nożem w szyję” (k. 143 – 144).

Podniesione przez świadków okoliczności są nader istotne, bowiem znajdując się w tak traumatycznej sytuacji pokrzywdzony nie byłby w stanie obmyśleć nie polegającej na prawdzie wersji zdarzenia.

Należy mieć również na uwadze fakt, że oskarżony przyznał, że czasami nosił ze sobą nóż włożony za pasek od spodni. O demonstrowaniu noża w kierunku przechodniów oraz D. S. w dniu 19 lutego 2019r. i związanej z tym interwencji Policji zeznawała ona sama (k. 211-212), A. I. (k. 190 – 191) i M. P. (1) (k. 231 – 232).

Jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy, M. K. mimo niespodziewanego i niewątpliwie traumatycznego stanu, w jakim się znajdował, zagrażającego jego życiu, zarejestrował moment, a także narzędzie, którym został zaatakowany. Brak precyzji w zakresie wyglądu tego noża, może wynikać z dynamiki zdarzenia i braku możliwości dokładnego przyjrzenia się narzędziu, które zostało użyte bez uprzedzenia. Ustaleniom Sądu Okręgowego w tym zakresie nie przeczy zapis monitoringu, bowiem z powodu złej jakości nagrania nie jest on przydatny do ustalenia rodzajowo, godzącego narzędzia. Nie znajdują przy tym żadnego uzasadnienia w materiale dowodowym, jako czysto polemiczne, twierdzenia obrońcy wskazujące w tym zakresie na nieszczęśliwy wypadek spowodowany upadkiem z ławki i zahaczeniem o ostry fragment ławki, bądź upadek na ostry przedmiot leżący na peronie. Jak wcześniej wskazano - z powodu znacznego oddalenia kamery, zapis z monitoringu nie jest najlepszej jakości, ale nie na tyle zły, by niemożliwym było wykluczenie wypadkowego powstania obrażeń u pokrzywdzonego. Daje się zauważyć, że M. K. (1) upadł z ławki na plecy, nie istniało zatem niebezpieczeństwo zahaczenia szyją o ławkę. Żaden z dowodów nie wskazuje nadto, by w chwili upadku na peronie znajdował się jakiekolwiek przedmiot mogący potencjalnie uszkodzić tętnicę twarzową, znajdującą się z przodu, czyli w momencie upadku – na górze. Żaden ze świadków biorących udział w czynnościach ratujących życie pokrzywdzonego nie zeznał, żeby był tam taki przedmiot.

Za niezasadny został uznany także zarzut obrońcy w zakresie błędnych ustaleń faktycznych odnoszący się do doznanych przez M. K. (1) obrażeń ciała. W sprawie opiniowali dwaj biegli – we wstępnej fazie śledztwa - K. L. oraz później A. Z. (1). Pierwszy z biegłych stwierdził tzw. „lekki” uszczerbek na zdrowi, drugi z nich zaś ciężki. Rozbieżność obu opinii nie powodowała powinności sądu I instancji do bezrefleksyjnego oparcia się na korzystnej dla oskarżonego opinii sądowo – lekarskiej. Ostatecznie okazało się niemożliwe uzyskanie opinii ustnej biegłego L. z powodu jego śmierci, niemniej jednak w toku postępowania odwoławczego uzyskano pisemną opinię uzupełniającą. Powyższe pozwoliło na uznanie opinii tego biegłego za pełną i jasną, jak na możliwości i wiedzę tego biegłego, lecz niewiarygodną w świetle pozostałego materiału dowodowego. Na poparcie powyższego wypada przytoczyć zeznania świadków. S. P. (k 214 – 215) i M. B. (1) (k. 217 – 218) zgodnie zeznali, że dynamika upływu krwi wskazywała na uszkodzenie dużego naczynia i krwotoku tętnicy prawej szyjnej. T. D. z kolei podał, iż w związku z dużym ubytkiem krwi był problem ze znalezieniem miejsca do wkłucia (k 143 – 144). M. Z. wykorzystując prywatne środki opatrunkowe miał problem z opanowaniem masywnego krwotoku z prawej strony szyi (k. 185 – 186). Na temat skomplikowanego zabiegu chirurgicznego zeznawała lekarka M. P. (2). Pokrzywdzony został zaintubowany, wymagał sztucznej wentylacji.

Biegły A. Z. (1) po zapoznaniu się z osobowym materiałem dowodowym, dokumentacją medyczną i bardzo wymowną fotograficzną, sporządzoną na miejscu zdarzenia zaopiniował, że M. K. (1) w dniu 18 lutego 2019r. doznał rany ciętej szyi w okolicy podżuchwowej prawej, z uszkodzeniem tętnicy twarzowej i obfitym krwawieniem z objawami wstrząsu krwotocznego. Obrażenie to skutkowało chorobą realnie zagrażającą życiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.k.

Biegły nadto zaopiniował, że doznana przez pokrzywdzonego rana cięta szyi z uszkodzeniem naczynia krwionośnego średniego kalibru spowodowała obfite krwawienie, wstrząs krwotoczny i niewydolność oddechową. W razie nieudzielenia szybkiej kwalifikowanej pomocy M. K. mógł umrzeć. Krwotok kilkunastominutowy mógł spowodować zgon z powodu wykrwawienia. Rana zlokalizowana była na szyi, tuż pod żuchwą w tzw. trójkącie tętnicy szyjnej, tj. w miejscu, w którym duże naczynia krwionośne przebiegają stosunkowo płytko.

Ocenę dowodu z opinii biegłych dokonaną przez Sąd Okręgowy uznać należy za trafną, natomiast skarżący nie wykazał by ocena ta zawierała błędy natury faktycznej, czy logicznej. Pomimo, że w apelacji zarzucono obrazę art. 201 k.p.k., to w istocie nie wykazano również, aby opinia biegłego A. Z. była niejasna, bądź niepełna. Zresztą nie byłoby to możliwe, gdyż biegły zapoznał się nie tylko z dokumentacją medyczną, ale całym materiałem dowodowym i dokonał jej oceny zgodnie z wiedzą medyczną i doświadczeniem życiowym. Z kolei biegły K. L. opinię oparł na własnych przeświadczeniach np. „moim zdaniem pacjent był intubowany nie ze względu na niewydolność oddechową, a ze względu na agresywne zachowanie”. Wnioski biegłego pozostają w sprzeczności z zeznaniami medyków udzielających pierwszej pomocy pokrzywdzonemu.

Apelacja nie dostarczyła również podstaw, aby zakwestionować ustalenia Sądu meriti w zakresie działania oskarżonego z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia M. K.. Rozważania Sądu Okręgowego zyskały aprobatę Sądu II instancji w tym zakresie, gdyż są one logiczne, przekonujące i mają pełne oparcie w materiale dowodowym niniejszej sprawy. A. B. (1) wyjaśnił podczas postępowania odwoławczego, iż gdyby chciał pozbawić życia pokrzywdzonego to by to zrobił. Trafna jest konstatacja Sądu Okręgowego, że sposób działania oskarżonego, użycie ostrego narzędzia, umiejscowienie obrażeń w newralgicznych z punktu zachowania funkcji życiowych miejscach, świadczy o tym iż w chwili czynu A. B. (1) dążył do śmierci pokrzywdzonego. Nie bez znaczenia jest także zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa. Oskarżony oddalił się z miejsca zdarzenia pozostawiając intensywnie krwawiącego pokrzywdzonego bez udzielenia mu jakiejkolwiek pomocy. M. K. (1) został pozostawiony w takim stanie, że bez udzielenia natychmiastowej pomocy medycznej nie miał szansy na przeżycie. Wskazane przez Sąd meriti dowody i okoliczności świadczą w sposób jednoznaczny, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia i w związku z tym ustalenia dotyczące zamiaru nie są błędne.

Zastrzeżeń Sądu odwoławczego nie budzi orzeczona wobec oskarżonego kara. Orzekając w tym przedmiocie, Sąd Okręgowy uwzględnił całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie, w tym właściwości i warunki osobiste oskarżonego, stopień winy oskarżonego, charakter popełnionego czynu i jego skutki. W ocenie Sądu odwoławczego wymierzona oskarżonemu przez Sąd I instancji kara 11 lat pozbawienia wolności jest adekwatna do zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości czynu. Słusznie jako okoliczności obciążające Sąd Okręgowy uznał uprzednią karalność oskarżonego, działanie w z zamiarem bezpośrednim, rodzaj skutków dla zdrowia pokrzywdzonego wywołanych przestępstwem i motywację oskarżonego. Prawidłowo ocenił też stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, oraz właściwie rozważył kwestię jego zawinienia. Sąd I instancji przy wymiarze kary wziął pod uwagę także okoliczności łagodzące takie jak przeproszenie pokrzywdzonego oraz miał na względzie, iż ostatecznie najcięższy z możliwych skutek w postaci śmierci nie nastąpił, choć nie z powodu starań oskarżonego M. B.. Kara 11 lat pozbawienia wolności uwzględnia wskazane wyżej okoliczności, spełnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, które powinna osiągnąć w stosunku do oskarżonego. Uwzględnia także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Nieskuteczne było również zakwestionowanie przez obrońcę oskarżonego orzeczenia w zakresie zadośćuczynienia na rzecz M. K. w kwocie 20.000zł, zwłaszcza w sytuacji, gdy pokrzywdzony złożył wniosek o orzeczenie na jego rzecz zadośćuczynienia. Wskazać przy tym należy na słuszność i prawidłowość rozważań Sądu Okręgowego, który uznał za zasadne orzeczenie zadośćuczynienia jako pieniężny ekwiwalent rekompensujący pokrzywdzonemu doznaną krzywdę, tym bardziej że pokrzywdzony nie był ubezpieczony i obciążono go kosztami leczenia.

Wbrew twierdzeniom obrońcy, wysokość zasądzonego przez Sąd Okręgowy zadośćuczynienia nie jawi się jako nadmierna, stanowiąca źródło bezpodstawnego wzbogacenia, biorąc pod uwagę cierpienia związane z odniesionymi przez pokrzywdzonego obrażeniami ciała.

Wobec faktu, że Sąd II instancji nie podzielił zasadności argumentacji skarżącego w zakresie nieumyślnego spowodowania obrażeń ciała, mających w dodatku skutkować tylko rozstrojem zdrowia na okres poniżej 7 dni, nie uznał też za trafny wniosek o obniżenie zadośćuczynienia do kwoty 500 złotych. Zadośćuczynienie jest środkiem kompensacyjnym i w tej kwestii niczego nie zmienia fakt pojednania – przeproszenia pokrzywdzonego.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku przez uniewinnienie oskarżonego, zakwalifikowanie czynu oskarżonego A. B. (1) z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 3 k.k. i wymierzenie mu kary jak najłagodniejszej oraz orzeczenie wobec oskarżonego A. B. (1) obowiązku zapłaty na rzecz pokrzywdzonego M. K. (1) kwoty 500 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę - niezasadny.

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wina oskarżonego w zakresie czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. została mu w pełni udowodniona, co wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, stąd brak było podstaw do zmiany kwalifikacji prawnej czynu.

Także wysokość zadośćuczynienia została ustalona prawidłowo, przy uwzględnieniu art. 445 §1 k.c., albowiem w wypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia na skutek czynu niedozwolonego sąd może przyznać pokrzywdzonemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zaskarżony wyrok należycie uwzględnia dyrektywy sądowego wymiaru kary oraz ocenę stopnia społecznej karygodności dowiedzionego oskarżonemu przestępstwa, a w dalszej kolejności uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze oraz wszystkie elementy art. 53 § 2 kk.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 18 marca 2020r., V K 174/19 w zakresie winy i kary.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodami utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku jest bezzasadność zarzutów i wniosków apelacji obrońcy oraz brak okoliczności, podlegających uwzględnieniu z urzędu przez sąd odwoławczy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2; 3

Orzeczenie w przedmiocie wynagrodzenia za obronę z urzędu zapadło zgodnie z przepisem par. 17 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 21 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej przez adwokata z urzędu.

Orzeczenie w kwestii kosztów postępowania odwoławczego wydano na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. mając na uwadze sytuację materialną i finansową oskarżonego oraz rodzaj orzeczonej kary, uznając, że uiszczenie tych kosztów byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

7.  PODPIS

Anna Zdziarska

Marzanna – A. Piekarska - Drążek Ewa Jethon

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. B. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 18 marca 2020 r., sygn. akt V K 174/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana