Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 54/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 28 maja 2019 roku, sygn. akt XVIII K 77/18.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.  1.

1.  1

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.  1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy D. K. i M. K.

- podnoszący obrazę art. 7 k.p.k. w zw. z art.410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 6 ust.1 EKPCz oraz art. 5§2 k.p.k. i art. 424§1 k.p.k.

- naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. , art. 18§1 k.k. w zw. z art. 9§1 i 2 k.k. w zw. z art. 1§1 i 3 k.k. , art. 46§1 k.k.

- błąd w ustaleniach faktycznych będący następstwem naruszenia przepisów procesowych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

- rażąca niewspółmierność kar jednostkowych oraz kar łącznych

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty wskazane przez obrońcę oskarżonych a odnoszące się do uchybienia przepisom procesowym nie były zasadne. Skarżący szczegółowo wskazał te elementy ustaleń faktycznych, które kwestionował /str. od 2 do 8 apelacji/, a które jego zdaniem poczynione zostały przez Sąd I instancji z naruszeniem instytucji wskazanych w art. 7 k.p.k. w zw. z art.410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 6 ust.1 EKPCz. W tych okolicznościach rozpoznając apelację w tym zakresie Sąd Apelacyjny zobowiązany był do ustalenia, czy faktycznie doszło do uchybienia wskazanym przez obrońcę przepisom. Analiza zarówno materiału dowodowego, jak też argumentacji Sądu I instancji, która wskazana została w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, iż nie doszło do uchybień wskazanym normom prawnym przez obrońcę. Sąd I instancji ustalił winę oskarżonych głównie w oparciu o zeznania pokrzywdzonych, które co do zasady uznał za wiarygodne. Argumentacja Sądu I instancji nie budzi żadnych zastrzeżeń i daje pełne podstawy do uznania, że oceniając materiał dowodowy Sąd I instancji w pełni respektował normę z art. 7 k.p.k. Nie sposób także uznać, aby Sąd I instancji uchybił normie z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. czy też z art. 6 ust.1 EKPCz. Sam skarżący nie wskazał konkretnie na czym polegać miało uchybienie Sądu I instancji w tym zakresie. Przypomnieć jedynie należy, iż normy zawarte zarówno w art. 4 k.p.k., jak tez w art. 6 ust.1 EKPCz ze swej natury stanowią gwarancje procesowe a zatem posiadają charakter norm tzw. ogólnych. Skarżący nie wykazał aby Sąd I instancji dopuścił się uchybień normom szczególnym, które z kolei ze swej istoty zabezpieczają przestrzeganie naczelnym zasad procesu /norm ogólnych/. Odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego od tej, której dokonał Sąd I instancji w żadnym razie nie może przesądzić o stwierdzeniu uchybienia art. 7 czy też 410 k.p.k. Co więcej analiza zarzutów apelacji, jak też argumentacji zawartej w uzasadnieniu Sądu I instancji prowadzi do wniosku, że Sąd nie uchybił ani normie z art. 7 k.p.k. /co wskazano powyżej/, ani też normie z art. 410 k.p.k. O ile obrońca oskarżonych ocenia materiał dowodowy przez pryzmat osoby, którą reprezentuje, o tyle sąd zobligowany jest do dokonania oceny tego samego materiału dowodowego w sposób obiektywny. W przedmiotowej sprawie Sąd I instancji sprostał powyższemu. Dokonał całościowej oceny materiału dowodowego nie pomijając żadnego dowodu, który mógłby mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy /nie uchybił art. 410 k.p.k./, nadto dokonał tego zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego /zgodnie z normą art.. 7 k.p.k./.

Zarzut obrazy art. 5§2 k.p.k. uznać należało za bezzasadny i to w stopniu oczywistym. W przedmiotowej sprawie nie wystąpiły bowiem wątpliwości, które potraktować należało na korzyść oskarżonych. Prezentowana przez skarżącego wątpliwość co do wiarygodności zeznań pokrzywdzonych nie stanowi przesłanki, o której mowa w art. 5§2 k.p.k.

Za chybiony uznać należało także zarzut apelacyjny obrazy art. 424§1 k.p.k. w szczególności w obliczu treści art. 455a k.p.k.

Zarzut obrazy prawa materialnego poprzez zastosowanie wobec oskarżonej kwalifikacji przypisanych czynów z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. uznać należało także za oczywiście bezzasadny. Podnosząc ten zarzut w istocie skarżący nie wykazał aby faktycznie doszło do naruszenia prawa materialnego. Wskazać bowiem należy, iż obrońca ponownie kwestionował ustalenia faktyczne, których dokonał Sąd I instancji. Utrwalone stanowisko zarówno w orzecznictwie, jak też w doktrynie wyraźnie wskazuje, iż nie jest uprawniony zarzut obrazy prawa materialnego w sytuacji, kiedy skarżący kwestionuje treści ustaleń faktycznych, których dokonał Sąd I instancji /tak, jak w przedmiotowej sprawie/. Reasumując stwierdzić należy, iż obrońca nie wykazał aby w przedmiotowej sprawie doszło do obrazy prawa materialnego, skoro kwestionował dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne.

Zarzut obrazy art. 46§1 k.k. podobnie, jak zarzuty wskazane powyżej nie był zasadny. W tym zakresie Sąd II instancji w całości podzielił stanowisko Sądu Okręgowego zawarte w uzasadnieniu /str. 51 i nast./. Wskazać jedynie należy, iż fakt nie wyrządzenia pokrzywdzonej H. C. szkody polegającej na pozbawieniu oskarżycielki posiłkowej możliwości dochodzenia roszczeń względem spółki (...) w żadnym razie nie stanowi uchybienia art. 46§1 k.k.

Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko obrońcy w zakresie rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonej D. K. - kar zarówno jednostkowych, jak też kary łącznej. Zbędnym byłoby przytaczanie argumentacji obrońcy, która co do zasady uznana została przez Sąd II instancji za zasadną i doprowadziła w tym zakresie do zmiany orzeczenia Sądu I instancji.

Nie zasługiwało na aprobatę stanowisko obrońcy odnoszące się do kar orzeczonych wobec M. K.. Kwestionując ich wymiar obrońca nie wskazał takich okoliczności, których Sąd I instancji nie wziąłby pod uwagę. Sąd Okręgowy uwzględnił wobec tej oskarżonej okoliczności zarówno łagodzące, jak też obciążające. Reguły, które zastosował Sąd I instancji wymierzając kary zarówno jednostkowe, jak też łączną wobec tej oskarżonej w pełni wypełniają dyrektywy z art. 53§1 i 2 k.k.

Wnioski

Zmiana poprzez uznanie oskarżonych za niewinne popełnienia przypisanych im czynów, bądź uchylenie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zmiana orzeczonych kar wobec M. K..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutów apelacyjnych za niezasadne - także wnioski wynikające z podnoszonych zarzutów uznać należało za niezasadne.

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy P. K.

- podnoszący obrazę art. 7 k.p.k. i 410 k.p.k.

- błąd w ustaleniach faktycznych;

- naruszenie art. 192§2 k.p.k.

- rażącej niewspółmierności kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej H. J. (1)

- podnoszący obrazę art. 7 i 410 k.p.k.

- błędu w ustaleniach faktycznych

- obrazy prawa materialnego, będącej następstwem uchybień procesowych oraz błędu w ustaleniach faktycznych;

- naruszenia art. 46§1 k.k.

- rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonych kar.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie zarzutów apelacyjnych obrońcy P. K. .

Podobnie jak w przypadku oskarżonej D. K., także obrońca P. K. kwestionował ocenę materiału dowodowego, której dokonał Sąd I instancji, tj. podnosił, iż Sąd Okręgowy dopuścił się uchybienia normie art. 7 k.p.k. stosując się do dyrektywy, nakazującej – zwięzłe odniesienie się do zarzutów apelacyjnym – wskazać należy, iż wszelkie rozważania, które wskazane zostały odnośnie zarzutów apelacyjnych obrońcy oskarżonej D. K. zachowują swoją aktualność także w odniesieniu do zarzutów obrońcy P. K.. Także w tym przypadku Sąd I instancji dokonał wszechstronnej, co istotne obiektywnej analizy zgromadzonego materiału dowodowego. Procedowanie w oparciu o zasadę obiektywizmu, bezstronności a co za tym idzie dokonanie oceny materiału dowodowego w oparciu o zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego – pozostaje pod ochroną normy z art. 7 k.p.k. Odmienna ocena tego samego materiału dowodowego, którą przedstawił obrońca i argumentacja zawarta w uzasadnieniu nie są przekonujące. Jest to subiektywne stanowisko obrońcy, które wynika z faktu reprezentowania osoby oskarżonego.

Podnosząc zarzut obrazy normy z art. 410 k.p.k. skarżący wskazał okoliczności, które zdaniem jego pominięte zostały przez Sąd I instancji. Analiza zarówno materiału dowodowego, jak też treści uzasadnienia Sądu I instancji w żadnym razie nie prowadzi do wniosku, że Sąd Okręgowy dopuścił się wskazywanego przez obrońcę uchybienia. Wręcz przeciwnie Sąd I instancji przeanalizował całość zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, tyle tylko, że z faktów podnoszonych przez obrońcę Sąd I instancji nie wyciągnął wniosków tożsamych z tymi, które prezentuje skarżący. Okoliczność ta nie może zostać uznana za uchybienie art. 410 k.p.k.

Nie podzielając stanowiska skarżącego w zakresie uchybień przepisom procesowym, w sposób oczywisty za bezzasadny uznać należało także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, skoro miał on być następstwem uchybienia, o którym mowa w art. 438 pkt 2 k.p.k.

Skarżący nie wykazał także, aby w przedmiotowej sprawie Sąd I instancji dopuścił się uchybienia art. 192§2 k.p.k. Wskazane przez obrońcę fragmenty zeznań pokrzywdzonej na stronie 11 apelacji w żadnym razie nie przekonują o słuszności jego zarzutu. Całościowa analiza zeznań świadka nie wskazuje, aby wobec H. J. (1) zachodziły przesłanki z art. 192§2 k.p.k.

Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska obrońcy w zakresie zarzutu wskazanego w art. 438 pkt 4 k.p.k. Sąd Okręgowy uzasadnił swoje stanowisko w tym zakresie /str. 49-50/ a Sąd II instancji w całości podzielił to stanowisko w części odnoszącej się do oskarżonego K..

Odnośnie zarzutów apelacyjnych pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej H. J. (1).

Pełnomocnik wskazanej powyżej oskarżycielki posiłkowej nie wykazał aby doszło do wskazywanych przez niego uchybień. Formułując zarzut wskazany w punkcie 1 apelacji skarżący starał się wykazać, że odpowiedzialność P. K. obejmować powinna szerszy zakres przy doprowadzeniu H. J. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem niżeli ten, który przyjął Sąd I instancji. Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska skarżącego, uznając, że ustalenia Sądu I instancji poprzedzone zostały profesjonalną oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, która to ocena pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. Dla przykładu /str. 3 apelacji/ z faktu, że oskarżony K. w styczniu 2015r. miał zapewniać H. J. (1), iż środki pieniężne przekazane przez nią dotychczas zostały przeznaczone na działalność związaną z handlem winami – wnioskować należało, iż w tym wcześniejszym okresie brał udział w popełnieniu przestępstwa na szkodę tej pokrzywdzonej. Logika tego podawanego przez skarżącego faktu w żadnym razie nie mogła doprowadzić do przyjęcia postawionej tezy przez skarżącego, tj. o sprawstwie oskarżonego. Wręcz przeciwnie ustalenie takiego, jeżeliby do niego doszło nie byłoby prawidłowe, gdyż oparte byłoby na niedopuszczalnym domniemaniu. Pozostałe podnoszone w tym punkcie apelacji treści, podobnie jak przytoczona powyżej zmierzają do rozszerzenia odpowiedzialności oskarżonego K. w oparciu jedynie o domniemania. Taki sposób oceny materiału dowodowego i wnioskowania a następnie ustalenia winy jest niedopuszczalny w procedurze karnej. Z tych względów zarzut pełnomocnika oskarżycielki uznać należało za niezasadny.

Zarzut obrazy prawa materialnego /punkt 2 apelacji/ co do zasady zawierający tożsamy błąd, jak miało to miejsce w przypadku obrońcy D. K.. W tym zakresie aktualne pozostają rozważania odnoszące się do tej kwestii, a podane przy analizie apelacji obrońcy D. K.. Także ten skarżący kwestionując ustalenia faktyczne i domagając się ich zmiany w sposób nieuprawniony w tych okolicznościach podnosił obrazę prawa materialnego w zakresie przypisanego oskarżonemu K. czynu. Reasumują stwierdzić należy, iż także ten zarzut nie był zasadny.

Kwestionowane przez skarżącego orzeczenie w zakresie zastosowania art. 46§1 k.k. wobec wszystkich oskarżonych, zdaniem Sądu Apelacyjnego było poprawne. Tym samym Sąd II instancji nie podzielił stanowiska skarżącego także w tym zakresie. W tym zakresie Sąd Apelacyjny w całości podzielił stanowisko Sądu I instancji /str. 51 uzasadnienia/.

Wbrew twierdzeniom pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej – Sąd I instancji nie dopuścił się uchybienia w postaci orzeczenia wobec oskarżonych rażąco niewspółmiernych kar w zakresie ich łagodności. Odnośnie kar wymierzonych wobec oskarżonej M. K. i P. K. – Sąd Apelacyjny w całości podzielił pogląd Sądu I instancji, uznając, że przy ich wymierzeniu Sąd ten zastosował się do normy z art. 53§1 i 2 k.k. Uwzględniając natomiast apelację w zakresie kary orzeczonej wobec D. K. – na jej korzyść, tym samym Sąd II instancji nie podzielił stanowiska co do tej oskarżonej w tożsamym zakresie a wyrażonym w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej.

Wnioski

Obrońcy P. K.

- Zmianę poprzez uznanie oskarżonego za niewinnego;

- uchylenie sprawy do ponownego rozpoznania;

- obniżenie orzeczonej wobec oskarżonego kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej H. J. (2)

- zmianę orzeczenia w sposób szczegółowo wskazany w apelacji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutów apelacyjnych wskazanych powyżej skarżących za niezasadne- także wnioski tych skarżących uznać należało za niezasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- wobec oskarżonej D. K. – w zakresie winy

- wobec P. K. i M. K. – w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- wobec nie uwzględnienia zarzutów apelacyjnych

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wobec oskarżonej D. K. :

5.  Uchylono karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną w punkcie VII;

6.  orzeczone wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności w punktach II i V obniżono do roku i 6 /sześciu/ miesięcy za każdy z przypisanych jej czynów;

7.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86§1 k.k. w brzemieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. w zw. z art. 4 §1 k.k. orzeczone wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności połączono i wymierzono karę łączną 2 /dwóch/ lat pozbawienia wolności;

8.  na podstawie art. 69§1 i 2 k.k. i art. 70§1 pkt 1 k.k. w brzemieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. w zw. z art. 4 §1 k.k. wykonanie kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonej warunkowo zawieszono na okres próby 4 /czterech/ lat;

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana orzeczenia we wskazanym powyżej zakresie podyktowana była uwzględnieniem zarzutów apelacyjnych.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

7.  PODPIS

Jerzy Leder

Rafał Kaniok

Dorota Radlińska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. M. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 28.05.2019r. sygn. akt XVIII K 77/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. D. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 28.05.2019r. sygn. akt XVIII K 77/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. P. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 28.05.2019r. sygn. akt XVIII K 77/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej H. J.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 28.05.2019r. sygn. akt XVIII K 77/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana