Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 62/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie sygn. V K 183/19 z dnia 09.12.2019 r.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońca oskarżonego K. M. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości wobec K. M. (1)

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia co do czynów I i II

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia co do czynów I i II

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

Zmiana co do I czynu poprzez przyjęcie kwalifikacji z art. 158 § 1 kk i co do II czynu poprzez uniewinnienie

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1/

Obrońcy obrazy przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść wyroku, a to zasady swobodnej oceny dowodów z art. 7 kpk, polegający na oderwanej od wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego oraz zasad prawidłowego rozumowania, wybiórczej, dowolnej i nieadekwatnej do całokształtu ujawnionych okoliczności, ocenie przeprowadzonych dowodów:

a/ odnośnie czynu I : protokołu oględzin miejsca odnalezienia zwłok K. C. (1), zeznań K. W. (1), wyjaśnień K. M. (1), zachowania P. W. (1);

b/ odnośnie czynu II : wyjaśnień K. M. (1) i zeznań K. K. (1).

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r. sygn. IV KK 104/18, lex nr 2498022/.

b/ W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego K. M. (1) oraz właściwie je ocenił, mając na uwadze treść art. 7 kpk, a ocena ta wymagała jedynie pewnego uzupełnienia. Oparł się na całości przedstawionego mu materiału dowodowego oraz wobec tego odnośnie poczynionych ustaleń nie naruszył art. 410 kpk, ponieważ uchybienie normie zawartej w przepisie art. 410 k.p.k. może nastąpić jedynie w wypadku nieuwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a nie poprzez nieuwzględnienie czegoś, co potencjalnie dopiero mogłoby zostać na tej rozprawie ujawnione /tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.03.2014 r. sygn. III KK 396/13, lex nr 1451526/. Dotyczy to zaś tylko istotnych kwestii.

c/ Nie doszło zatem do obrazy art. 7 kpk ani art. 410 kpk, która uniemożliwiałaby instancyjną kontrolę prawidłowości wyroku bądź nakazywała jego zmianę co do sprawstwa i winy oskarżonego. Zatem wnioski obrońcy o jego uniewinnienie oskarżonego K. M. (1) od II czynu oraz o przyjęcie, że oskarżony ten co do I czynu wziął jedynie udział w pobiciu z art. 158 § 1 kk - są w oczywisty sposób bezzasadne.

d/ odnośnie czynu I :

- protokół oględzin miejsca odnalezienia zwłok K. C. (1) wskazuje miejsce ich ujawnienia tj. w lesie około 70 m od posesji K. W. (1). Nie wynika z tego protokołu, w jaki sposób pokrzywdzony przemieścił się lub został przemieszczony w to miejsce z posesji i w kontekście innych dowodów w żadnej mierze nie oznacza, że ciało pokrzywdzonego zostało dnia 12.09.2016 r. wcześniej przez kogokolwiek zauważone. Wątpliwości obrońcy co do małego prawdopodobieństwa wcześniejszego nieodnalezienia zwłok K. C. (1) np. przez spacerujące osoby i zdziwienia wyrażonego w tej kwestii przez K. W. (1) są nieuzasadnione i nie poparte żadnym dowodem, jak też nie stanowią okoliczności odciążającej oskarżonego. Nadto pokrzywdzony był widziany ostatnio około godz. 23.00 dnia 11.09.2016 r. oraz od tej pory pozostał sam z K. M. (1) i P. W. (1) poza budynkiem na terenie posesji przy ul. (...) w W. i świadkowie mieli go już nie widzieć aż do chwili odnalezienia w lesie około godz. 13.00 następnego dnia. Tak więc to właśnie sprawcy K. M. i P. W. wiedzą, co się działo dalej z ofiarą oraz gdzie i kiedy ją ostatecznie pozostawili – czy na posesji, czy też poza nią;

- Sąd Okręgowy poddał ocenie zeznania K. W. (1), przekonująco ją uzasadnił i brak jest podstaw do podważenia tej oceny; jasno wskazał na intencjonalność zeznań w zakresie minimalizowania przez nią aktywności sprawców wynikającą z jej relacji osobistej z oskarżonym – była jego konkubiną i jest on ojcem jej dziecka, a nadto z relacji koleżeńskiej z P. W. (1). Zeznania K. W. (1) pozostawały także w sprzeczności z relacjami świadków K. B. i B. W., które w istotnej części były podstawą ustaleń faktycznych. K. W. (1) nie wytłumaczyła też śladów krwi na swojej kurtce i na elementach altanki, które świadczą o intensywności zdarzenia. Zasadnie Sąd I instancji uznał za wiarygodne zeznania K. W. (1) w części zbieżnej z innymi dowodami tj. dotyczącej możliwości pobicia K. C. (1) 11.09.2016 r. przed jego przywiezieniem przez K. M. (1) i P. W. (1) na jej posesję przy ul. (...) w W. /tj. pobicia w okolicach stacji PKP W.-R., o czym przekonująco przekazała A. O./, następnego bicia go na tej posesji przez sprawców K. M. i P. W., a nadto odnalezienia jego zwłok 12.09.2016 r. – skarżący usiłuje nieskutecznie zakwestionować postąpienie Sądu Okręgowego uznając jej relację za zgodną z wyjaśnieniami oskarżonego;

- wyjaśnienia K. M. (1) co do ilości i sposobu zadania przez niego uderzeń ofierze tj. jedynie 2-3 otwartą ręką w twarz są niewiarygodne, co przekonująco wykazał Sąd Okręgowy. Oskarżony nie był konsekwentny i początkowo zaprzeczał, aby w ogóle uderzył pokrzywdzonego. Pominął też związanie rąk K. C. (1), który w tej sytuacji nie był zdolny do stawiania oporu. Mimo że wyjaśnienia K. M. z rozprawy korelują z zeznaniami K. W. (1) z 25.11.2019 r. – także uznanymi w części za niewiarygodne, to znacznie większa aktywność sprawców wypływa tak z protokołu sekcji zwłok oraz jasnej i rzeczowej opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej S. T., jak i z prawidłowej analizy relacji świadków K. B. i B. W. o wielokrotnym i brutalnym biciu pięściami i deskami oraz kopaniu po całym ciele pokrzywdzonego /k.56, 99, 156, 159-160/. Nie ma znaczenia kwestia, czy K. W. (1) była w stanie uzgadniać swoje zeznania z rozprawy z K. M. (1), czy też po prostu starała się dopasować swoje zeznania do jego zmienionych wyjaśnień, które np. mogła poznać za pośrednictwem innej osoby - ponieważ w relacjach ewidentnie minimalizowała działania sprawców z uwagi na omówione już relacje z nimi i niechęć do ich obciążania tym bardziej, że sama mogła być powodem zajścia. Nadto w śledztwie szerzej przekazała, że K. M. (1) i P. W. (1) pobili K. C. (1), a ona widziała tylko część uderzeń zadanych rękami, co nie jest całkowicie zbieżne z wyjaśnieniami sprawców. Dodatkowo zauważyć można, że dokonywanie przez obrońcę subiektywnej i dowolnej – a nie całościowej - oceny dowodów oraz wyrywanie z kontekstu i przeinaczanie sensu zdań z uzasadnienia skarżonego wyroku – nie może przynieść zamierzonego rezultatu;

- podobnie za niewiarygodne zostały uznane wyjaśnienia K. M. (1) co do motywów ukrywania się po zdarzeniu z 11.09.2016 r. Sąd I instancji słusznie wskazał, że prawomocnie zarządzono wykonanie kary zastępczej wobec oskarżonego już 10.06.2016 r., a zaczął ukrywać się dopiero po przedmiotowym zajściu i śmierci K. C. (1). Sam K. M. podał, że 12.09.2016 r. usłyszał, iż K. pojechał do szpitala i jest policja /k.800v/. Jednoznacznie wskazuje to, że oskarżony miał świadomość drastyczności zdarzenia i istotnych skutków dla ofiary oraz został poinformowany o czynnościach Policji. Należy więc przyjąć, że w istocie K. M. (1) ukrywał się z powodu obawy poszukiwania przez funkcjonariuszy, gdyż nie chciał być pozbawiony wolności a obawa przed wykonaniem kary zastępczej mogła być jedynie czynnikiem dodatkowym;

- zachowanie P. W. (1) po zdarzeniu tj. powiadomienie K. W. (1) /a nie przyczynienie się do powiadomienia pogotowia ratunkowego – jak sugeruje obrońca/ o leżącym w lesie pokrzywdzonym i oczekiwanie na przyjazd pogotowia i Policji, wbrew twierdzeniom obrońcy nie jest niezrozumiałe ani nieracjonalne – sprawca ten w przeciwieństwie do oskarżonego uznał po prostu, że nie ma sensu i wystarczających środków, aby się ukrywać przed organami ścigania, co jest zgodne z doświadczeniem życiowym i zasadami logicznego rozumowania. Nie przeczy temu uprzednia karalność P. W. (1) i opuszczenie przez niego zakładu karnego w styczniu 2016 r. Nie każda osoba karana nawet za najpoważniejsze czyny będzie się chciała ukrywać po kolejnym przestępstwie tym bardziej, że sprawca ten zastraszał świadków K. B. i B. W. /k.56, 817, 834/, podobnie zresztą jak próbowała wpływać na nich K. W. /k.99v, 818v/, a więc liczył na uniknięcie obciążających zeznań i uchronienie się przed odpowiedzialnością;

e/ odnośnie czynu II :

- Sąd Okręgowy dokonał właściwej oceny przeciwstawnych wyjaśnień K. M. (1) i zeznań K. K. (1), przedstawił tok swojego rozumowania i skarżący go nie podważył skutecznie. Słusznie za wiarygodne uznano zeznania K. K. (1), że spostrzegła brak samochodu O. (...) pod blokiem i potem okazało się, iż to oskarżony zabrał go bez jej zgody i pojechał do swojej matki. Przemawia za tym nieustalenie przez oskarżonego sposobu i terminu zwrotu pojazdu, nieprzekazanie dokumentów pojazdu oskarżonemu, informowanie przez jego matkę o pozostawionym samochodzie i konsekwentne zachowanie K. K. (1) po stwierdzeniu zaboru. Nieuzasadniony jako dowolny i niezgodny z ujawnionymi dowodami jest zarzut skarżącego co do ewentualnego użyczenia pojazdu oskarżonemu przed kłótnią. Uprzednie częste korzystanie z tego samochodu przez K. M. (1), niezbyt duża odległość do miejsca zamieszkania jego matki, posiadanie przez pokrzywdzoną drugiego kompletu kluczyków i brak prawa jazdy nie tłumaczy całości zachowania oskarżonego ani go nie usprawiedliwia. Przy tym oskarżony w śledztwie wyjaśnił, że K. K. zasugerowała mu skorzystanie z pojazdu /k. 621/, a na rozprawie odmiennie podał, że pokrzywdzona wyraziła zgodę na jazdę samochodem /k.801v/, co wbrew stanowisku obrońcy nie jest tożsame. Podniesienie przez oskarżonego dopiero na rozprawie, że K. K. działała ze złości na niego, nie zmienia oceny wiarygodności jej zeznań – przyjąć zaś trzeba, że Sąd I instancji odniósł się do wyjaśnień ze śledztwa, kiedy oskarżony nie powoływał się na tę okoliczność.

Lp.

Zarzut

2/

Obrońcy obrazy przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść wyroku, tj. art. 410 kpk poprzez niedokonanie analizy całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie, polegający na pominięciu przy wyrokowaniu:

a/ odnośnie czynu I : ustnej opinii biegłej lekarz sądowej S. T. co do jednoczasowości obrażeń i braku kategorycznych wniosków co do możliwości poruszania się K. C. (1) „po pobycie u K. W. (1)”, zeznań K. W. (1) co do różnic w wyglądzie twarzy ofiary i zdziwienia o nieodnalezieniu leżącego pokrzywdzonego przez spacerujące osoby;

b/ odnośnie czynu II : zeznań K. K. (1) i wyjaśnień K. M. (1).

☐ zasadny

x częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ odnośnie czynu I: zarzut nie jest zasadny;

- Sąd Okręgowy niewątpliwie kierował się także ustną opinią biegłej lekarz sądowej S. T. co do jednoczasowości powstania obrażeń i opinię tę powołał w uzasadnieniu. Określenie tej jednoczasowości na czas rzędu od kilku minut do godzin nie oznacza, że obrażenia powstały w odstępie kilku godzin, a tylko, że taki mógł być maksymalny czas zadawania urazów i koreluje to z uprzednim biciem pokrzywdzonego już w okolicach stacji PKP W.-R. przed jego przywiezieniem przez K. M. (1) i P. W. (1) na posesję przy ul. (...) w W.. Brak kategorycznych wniosków biegłej S. T. co do możliwości poruszania się K. C. (1) „po pobycie u K. W. (1)” – jak podał obrońca -, czyli faktycznie po pobiciu przez K. M. (1) i P. W. (1), nie oznacza, że oskarżony nie jest sprawcą. Na sprawstwo K. M. (1) i współdziałającego z nim w pełni P. W. (1) wskazuje całokształt okoliczności, a w tym częściowo ich wyjaśnienia w zakresie, w którym przyznali się do stosowania przemocy względem ofiary. Możliwość niewielkiego przemieszczenia się K. C. (1) mimo doznanych poważnych obrażeń nie podważa poczynionych ustaleń. Jednakże stan pokrzywdzonego ewidentnie stopniowo się pogarszał z uwagi na narastające krwawienie śródczaszkowe i nie był on zdolny do samodzielnego udania się do szpitala oraz uzyskania niezbędnej pomocy lekarskiej, a w rezultacie zmarł;

- zeznania K. W. (1) co do różnic w wyglądzie twarzy ofiary i zdziwienia o nieodnalezieniu leżącego pokrzywdzonego przez spacerujące osoby nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia. Różnice te w wyglądzie są oczywiste z uwagi na odmienne warunki obserwacji - późną porę zdarzenia na posesji w dniu 11.09.2016 r. i środek dnia 12.09.2016 r., a nadto zmiany na twarzy ofiary narastające po jej pobiciu. Nieodnalezienie leżącego pokrzywdzonego przez spacerujące po lesie osoby w żadnej mierze nie zwalnia sprawców od odpowiedzialności. Dowolne i niczym nieuzasadnione są dywagacje obrońcy o możliwości samodzielnego pojawiania się K. C. (1) „w godzinach późniejszych niż nocne” w pobliżu domu K. W. (1). Natomiast nie wykluczono, że pokrzywdzony mógł próbować oddalić się od posesji i poszukiwać pomocy, której nie udzielił mu przecież nikt po pobiciu;

b/ odnośnie czynu II: zarzut jest częściowo zasadny, ale nie miał wpływu na treść wyroku;

- uznać trzeba, że zeznania K. K. (1) niewątpliwie obciążające K. M. (1) i jej zgłoszenie się na Policję wynikało z wcześniejszej kłótni z oskarżonym oraz jego następnego postąpienia przez niego z pojazdem. W żadnej mierze nie podważa to jednak prawdziwości relacji pokrzywdzonej co do zaboru samochodu przez K. M. (1). Należy tu wskazać na postępowanie matki oskarżonego tj. M. B. (1), która nie tylko poinformowała K. K. o miejscu pozostawienia pojazdu, ale także przywiozła na komisariat kluczyki do niego i przekazała pokrzywdzonej. Miała to zrobić na prośbę syna, żeby pokrzywdzona się nie denerwowała. Takie zachowanie M. B. (1) świadczy o próbie załagodzenia sytuacji i uchronienia syna przed odpowiedzialnością, a nie byłoby przecież logiczne ani w ogóle potrzebne, gdyby oskarżony był uprawniony do zabrania samochodu K. K. i działał w uzgodnieniu z nią. Nadto według M. B., K. K. wprost powiedziała jej, że była przerażona, bo nie było samochodu /k.820v/ – co jednoznacznie świadczy o nieoczekiwanym dla niej zabraniu pojazdu. Podanie przez K. K., że M. B. zadzwoniła do niej dopiero po złożeniu zeznań zostało dostatecznie wytłumaczone przez Sąd Okręgowy i oznacza tylko, że pokrzywdzona nie odróżnia formalnych zeznań złożonych do protokołu od poinformowania funkcjonariusza o zdarzeniu, a nadto uznać to należy za próbę usprawiedliwienia się przed K. M. za obciążenie go. Sugerowanie przez skarżącego, że był to „rewanż za wcześniejszą kłótnię” ze strony K. K. nie zwalnia K. M. (1) od odpowiedzialności – oczywiste jest bowiem, że pokrzywdzona odczuwała złość na oskarżonego, który bez uzgodnienia odjechał jej samochodem i nie wiedziała ona, co się stało z pojazdem. Deklaracje K. K., iż gdyby wiedziała, że to oskarżony zabrał pojazd, to nie zgłaszałaby tego organom ścigania - nie są przekonujące w świetle jej późniejszego podtrzymywania ustnego zgłoszenia i złożenia od godz. 11.20 formalnego zawiadomienia o przestępstwie oraz treści zeznań, gdyż niewątpliwie najpóźniej po przyjeździe na komisariat telefonicznie od M. B. dowiedziała się, kto był sprawcą /k.820v/, a wiadomość sms wysłana do M. B. wskazuje, że takie przypuszczenie miała już wcześniej. Zdaniem Sądu Apelacyjnego pobudki kierujące K. K. są zrozumiałe w świetle przedstawionych przez nią okoliczności i nie świadczą, aby oskarżony nie popełnił zarzucanego czynu z pkt II;

- uznanie wyjaśnień K. M. (1) za niewiarygodne przez Sąd Okręgowy zostało prawidłowo uzasadnione. Oskarżony dopiero na rozprawie podał, że pomówienie go przez K. K. (1) mogło wynikać z ich wcześniejszej kłótni. Takie wyjaśnienia nie podważają jednak zeznań K. K., o czym wyżej. Tak więc odrzucenie takiej możliwości nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia;

- nie jest istotne, czy K. K. (1) w przeddzień zaboru samochodu spożywała alkohol, czy nie. Pokrzywdzona nie była w tej kwestii kategoryczna, ale oskarżony nie wykazał, aby nie miała ona zachowanej świadomości. Takie wyjaśnienia K. M. (1) nie powodują, że zabór przez niego pojazdu był usprawiedliwiony. Po zdarzeniu nie skontaktował się z K. K. osobiście ani ze swojego telefonu, ani z jakiegokolwiek innego, co świadczy o jego negatywnym nastawieniu do niej. Jego wyjaśnienia w tym względzie słusznie zostały uznane za linę obrony. O ile zeznania K. K. uznać można za intencjonalne, to jest to przecież typowe - zauważyć można, że pokrzywdzeni różnymi czynami często mają emocjonalny stosunek do sprawców i doznanej szkody czy krzywdy, co nie podważa ich wiarygodności. Nie chodzi tu „zemstę za kłótnię” – jak podaje obrońca -, ale o złość na oskarżonego za jego całe zachowanie. Istotne jest, że całokształt postępowania K. K. w toku śledztwa i na rozprawie sądowej został oceniony przez Sąd I instancji i nie stwierdził on bezpodstawności pomówienia. Nie można pominąć, że istotne znaczenie ma bezpośredni kontakt ze świadkiem na rozprawie, który lepiej pozwala ocenić wiarygodność relacji.

Lp.

Zarzut

3/

Obrońcy błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na jego treść, polegających na :

a/ odnośnie czynu I : przyjęciu, iż jedyną możliwością powstania obrażeń skutkujących zgonem K. C. (1) było pobicie go przez K. M. (1) i P. W. (1), gdy wykluczyć nie można, że po pobiciu przez K. M. (1) i P. W. (1) i samodzielnym opuszczeniu posesji pokrzywdzony w nieznanym miejscu i nieznanych okolicznościach doznał innych obrażeń ciała, które spowodowały jego zgon 12.09.2016 r.;

b/ odnośnie czynu II : uznaniu, że K. K. (1) nie miała żadnych powodów, aby fałszywie oskarżać K. M. (1);

– co doprowadziło do wydania wyroku skazującego oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Powtórzyć należy, że Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny ujawnionych dowodów w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego, przekonująco ją uzasadnił i słusznie uznał K. M. (1) za winnego popełnienia czynów I i II. Zatem nie doszło do błędów w ustaleniach faktycznych, które miałyby wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Odwołać się należy do powyższej oceny zarzutów obrońcy z pkt 1 i 2.

b/ Dodać można, że nieuzasadnione i dowolne w świetle analizy dowodów są sugestie skarżącego, jakoby pokrzywdzony K. C. (1) w nieznanym miejscu i nieznanych okolicznościach doznał innych obrażeń ciała, które spowodowały jego zgon 12.09.2016 r. W realiach sprawy jednoznacznie ustalono, iż sprawcami pobicia a w rezultacie śmierci K. C. byli działający wspólnie i w porozumieniu K. M. (1) i P. W. (1);

c/ Obrońca nie wykazał, aby K. K. (1) miała rzeczywiste powody, aby fałszywie oskarżać K. M. (1). Sąd Okręgowy jasno i słusznie przyjął, że nie pomówiła ona bezpodstawnie oskarżonego o niepopełniony czyn. Błędne zeznania co do czasu dowiedzenia się od M. B. (1) o tym, że to oskarżony zabrał i pozostawił jej samochód, nie zmieniają oceny całości sytuacji i nie świadczą o niewinności K. M. (1). Wbrew twierdzeniu skarżącego, nie przemawia za tym możliwość odstąpienia przez K. K. od składania zawiadomienia o przestępstwie, skoro jej postawa była jednoznaczna i konsekwentnie od początku podawała ona tożsamy przebieg wydarzeń. Pokrzywdzona nie działała w celu wywarcia bezpodstawnej zemsty na oskarżonym, chociaż uznać trzeba, że kierowała się słuszną złością na jego bezprawne zachowanie.

Wniosek

ObrońcaKamila M. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

a/ uznanie oskarżonego odnośnie czynu I za winnego udziału w pobiciu K. C. (1) tj. czynu z art. 158 § 1 kk i wymierzenie mu sprawiedliwej kary;

b/ uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu II.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski obrońcy nie zasługiwały na uwzględnienie wobec przeprowadzonych wyżej w pkt 1-3 rozważań co do zarzutów.

a/ Dodać można odnośnie czynu I, że zebrane dowody, a w tym przede wszystkim pierwotne zeznania świadków K. B. i B. W. w powiązaniu z opinią biegłej z zakresu medycyny sądowej, jednoznacznie wskazują, że to K. M. (1) wspólnie i w porozumieniu z P. W. (1) dokonał pobicia skutkującego nieumyślnym zgonem K. C. (1). Skarżący nie wykazał, aby ktokolwiek inny był sprawcą pobicia pokrzywdzonego i aby to w innych okolicznościach doszło do spowodowania jego śmierci. Właściwie Sąd I instancji uzasadnił przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu z art. 158 § 1 i 3 kk. Brak jest także jakichkolwiek podstaw do obniżenia wymierzonej kary 9 lat pozbawienia wolności – uwzględniono bowiem bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu i spowodowany nieumyślnie skutek w postaci zgonu człowieka, jak też dotychczasowy tryb życia oskarżonego. Taka kara odpowiada nadto sposobowi działania i znacznemu stopniowi winy K. M..

b/ Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy prawidłowa ocena dowodów w postaci wyjaśnień K. M. (1), zeznań K. K. (1) i M. B. (1) świadczy, że oskarżony zabrał w celu krótkotrwałego użycia samochód O. (...) należący do K. K. (1) bez jej wiedzy i zgody. Stanowi to umyślne przestępstwo z art. 289 § 1 kk. Nie występują przesłanki do obniżenia orzeczonej kary 5 miesięcy pozbawienia wolności, która uwzględnia dotychczasowy tryb życia oskarżonego, krótki czas zaboru pojazdu i wskazanie za pośrednictwem innej osoby miejsca pozostawienia pojazdu. Odpowiada to również niezbyt dużej społecznej szkodliwości czynu i stopniowi winy K. M..

c/ Obrońca nie wskazał okoliczności, które należałoby dodatkowo uwzględnić przy wymiarze kar, które to kary nie są nadmiernie surowe i ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk. Całokształt okoliczności sprawy przekonuje, że tylko kary bezwzględnego pozbawienia wolności są właściwe i celowe, a w konsekwencji sprawiedliwe.

d/ Wymierzona kara łączna 9 lat pozbawienia wolności została orzeczona przy zastosowaniu zasady absorpcji kar, a więc w najkorzystniejszy sposób dla oskarżonego. Rozstrzygnięcie to nie może ulec zmianie z uwagi na brak podstaw do zmiany kar jednostkowych i niezaskarżenie wyroku na niekorzyść sprawcy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

W punkcie I utrzymano w mocy zaskarżony wyrok tj. co do rozstrzygnięć z pkt I, II i III.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody wskazano w części 3 tj. nieuwzględnienie apelacji obrońcy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

Nie dotyczy

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. O. – Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) zł brutto, w tym VAT, tytułem udziału obrońcy z urzędu w postępowaniu odwoławczym - na podstawie § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Zwolniono oskarżonego K. M. (1) od ponoszenia kosztów sądowych, wydatkami za postępowanie odwoławcze obciążając Skarb Państwa - w oparciu o treść art. 624 § 1 kpk, z uwagi na brak majątku u oskarżonego, długotrwałość pozbawienia wolności i wysokość orzeczonej kary.

7.  PODPIS

Anna Zdziarska

Zbigniew Kapiński Przemysław Filipkowski

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. K. M. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty I, II oraz III wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości co do czynu II

x w części co do czynu I

x

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana