Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 65/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

III

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 2 marca 2022 r., sygn. akt XII Ko 75/21

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – pełnomocnik wnioskodawcy

– pełnomocnik reprezentanta Skarbu Państwa – Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

– pełnomocnik wnioskodawcy

☒ na niekorzyść

– prokurator

– pełnomocnik reprezentanta Skarbu Państwa Prezesa SO w Warszawie

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1 Sąd Apelacyjny nie przeprowadzał postępowania dowodowego

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

1 Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy

Lp.

Zarzut

I

Na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. rażąca obraza przepisów prawa procesowego, które miały wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie:

1.  naruszenie przepisów art. 552§ 4 k.p.k. w zw. z art. 361§1 i 2 k.c. poprzez bezzasadne ograniczenie przez Sąd I instancji przyznanego wnioskodawcy odszkodowania jedynie do części poniesionej szkody w przedmiocie kosztów ustanowienia obrońcy oraz uznanie, iż w realiach niniejszej sprawy fakt utraty pracy przez J. P. nie miał adekwatnego i bezpośredniego związku z zastosowaniem wobec niego tymczasowego aresztowania i nie pozostaje przy tym w związku przyczynowo skutkowym

podczas gdy:

w wyniku zastosowanego wobec J. P. środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania doszło do powstania szkody w postaci utraty wynagrodzenia przez J. P., co sprawia, że przedmiotowa szkoda powstała w wyniku niesłusznego pozbawienia wolności J. P., albowiem w okresie tymczasowego aresztowania J. P. nie był w stanie świadczyć pracy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacji pełnomocnika wnioskodawcy bezprzedmiotowe wobec stwierdzenia przez Sąd Odwoławczy bezwzględnej przesłanki odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., obligującej do uchylenia zaskarżonego wyroku z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

Wniosek

o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez zasądzenie odszkodowania na rzecz J. P. w kwocie 571.789,13 zł tytułem utraconych korzyści związanych z rozwiązaniem przez pracodawcę, tj. Kancelarię (...) umowy o współpracę z J. P..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec konieczności uchylenia wyroku z przyczyn wskazanych w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. wniosek powiązany bezpośrednio z zarzutami apelacji – na obecnym etapie bezprzedmiotowy.

1 Apelacja pełnomocnika reprezentanta Skarbu Państwa

2 – prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie

Lp.

Zarzut

I

Na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obraza przepisów postępowania, tj. art. 554§2b pkt 1 k.p.k. oraz art. 67 §2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2021r., poz. 1805 ze zm.) w zw. z art. 558 k.p.k., polegająca na nieprawidłowym uznaniu, że reprezentantem Skarbu Państwa w postępowaniu prowadzonym pod sygn. akt XII Ko 75/21 jest Prezes Sądu Okręgowego w Warszawie, podczas gdy do niniejszej sprawy nie ma zastosowania przepis art. 554§2b k.p.k., gdyż wniosek J. S. P. o zadośćuczynienie oraz odszkodowanie z 29 kwietnia 2019 r. wpłynął na Biuro Podawcze Sądu Okręgowego w Warszawie w dniu 29 kwietnia 2019 r. (data prezentaty Sądu Okręgowego w Warszawie), a przepisy art. 554§2a i 2b k.p.k. określające strony postępowania oraz organ reprezentujący Skarb Państwa obowiązują w aktualnym brzmieniu od 5 października 2019 r., co miało wpływ na przebieg postępowania, skutkowało błędnym zawiadomieniem Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie o wszczęciu niniejszego postępowania oraz o kolejnych terminach rozprawy i tym samym wadliwą reprezentacją Skarbu Państwa w postępowaniu toczącym się pod sygn. akt XII Ko 75/21.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut apelacji pełnomocnika reprezentanta Skarbu Państwa – Prezesa Sadu Okręgowego w Warszawie bezprzedmiotowy wobec stwierdzenia przez Sąd Odwoławczy bezwzględnej przesłanki odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., obligującej do uchylenia zaskarżonego wyroku z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

Lp.

Zarzut

II

Na podstawie art. 438 pkt 1a k.p.k. obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 445§1 w z. z art. 445§2 k.c. w zw. z art. 558 k.p.k. poprzez błędne przyjęcie i uznanie, że kwota zadośćuczynienia w wysokości 63.000 złotych jest kwotą odpowiednią i adekwatną do krzywd doznanych w związku z niewątpliwie niesłusznym tymczasowym aresztowaniem J. S. P. od dnia 12 stycznia 2018 r. do dnia 22 lutego 2018 r. (pkt 1. wyroku).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut apelacji pełnomocnika reprezentanta Skarbu Państwa – Prezesa Sadu Okręgowego w Warszawie bezprzedmiotowy wobec stwierdzenia przez Sąd Odwoławczy bezwzględnej przesłanki odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., obligującej do uchylenia zaskarżonego wyroku z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

Wniosek

I.  w związku z zarzutem z pkt I. apelacji

– o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania

II.  w związku z zarzutem z pkt II apelacji

– o zmianę zaskarżonego orzeczenia w zakresie punktu 1. Wyroku i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę – w miejsce kwoty w wysokości 63.000 złotych – kwoty w wysokości odpowiadającej rzeczywistej krzywdzie, związanej z niewątpliwie niesłusznym tymczasowym aresztowaniem J. S. P. wynoszącej maksymalnie 35.000 złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec konieczności uchylenia wyroku z przyczyn wskazanych w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. wnioski powiązane bezpośrednio z zarzutami apelacji – na obecnym etapie bezprzedmiotowe.

1 Apelacja prokuratora

Lp.

Zarzut

I

Na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na niezasadnym przyjęciu, iż kwota w wysokości 63.000 złotych z tytułu zadośćuczynienia będzie stanowiła właściwą, a więc adekwatną rekompensatę za przeżycia fizyczne i psychiczne wnioskodawcy za 42 dniowy okres tymczasowego aresztowania, podczas gdy prawidłowe ustalenia w niniejszej sprawie winny prowadzić do wniosku, że wysokość zasądzonej kwoty jest wygórowana.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut apelacji prokuratora bezprzedmiotowy wobec stwierdzenia przez Sąd Odwoławczy bezwzględnej przesłanki odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., obligującej do uchylenia zaskarżonego wyroku z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej zasądzonego zadośćuczynienia i orzeczenie na rzecz wnioskodawcy zadośćuczynienia poprzez jego obniżenie do kwoty wnioskowanej przez prokuratora na rozprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec konieczności uchylenia wyroku z przyczyn wskazanych w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. wniosek powiązany bezpośrednio z zarzutami apelacji – na obecnym etapie bezprzedmiotowy.

1.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

.

Stwierdzenie bezwzględnej przesłanki odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd Apelacyjny dokonując kontroli instancyjnej wyroku ma obowiązek rozpoznać zarzuty podniesione w środku odwoławczym, ale w pierwszej kolejności zbadać, czy zaskarżony wyrok nie jest dotknięty wadą w postaci bezwzględnej przesłanki odwoławczej z art. 439 § 1 k.p.k.

Sąd Apelacyjny orzekający w sprawie sygn. akt II AKa 65/24 uznał, że udział w wydaniu wyroku sądu I instancji – Sądu Okręgowego w Warszawie – sędziego K. M., stanowi przesłankę z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., tj. bezwzględną podstawę do uchylenia zaskarżonego wyroku, z powodu nienależytej obsady sądu.

Co więcej, z uwagi na treść art. 436 k.p.k. stwierdzenie powyższego uchybienia jako wystarczające do wydania orzeczenia, czyni przedwczesnym rozpoznawanie zarzutów podniesionych w apelacjach, bowiem konsekwencją wyroku kasatoryjnego musi być ponowienie postępowania przed Sądem I instancji w całości.

Bezspornym jest, że stanowiący skład Sądu I instancji, który wydał wyrok z dnia 2 marca 2022 r. w sprawie sygn. XII Ko 75/21, sędzia K. M. otrzymał nominację do Sądu Okręgowego w Warszawie w dniu 23 lutego 2021 r. (postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Nr 1130.19.2021 z dnia 15 lutego 2021 r., M.P. poz. 424) w oparciu o rekomendację KRS w kształcie nadanym ustawą z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o KRS i niektórych innych ustaw, wyrażoną w uchwale Nr 870/2019 Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 1 października 2019 r.

Opierając się na ugruntowanym poglądzie prawnym przedstawionym w uchwale siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2022 r. w sprawie sygn. akt I KZP 2/22 oraz uchwale połączonych Izb Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2020 r. (...) I-4110-1/20 oraz wskazując na wnioski płynące z szeregu judykatów Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (m.in. przedstawione w wyrokach (...) z 19 listopada 2019 r. wydanym w połączonych sprawach C 585/18, 624/18 i C 625/18; z 2 marca 2021 r, C 824/18; z 15 lipca 2021 r., C-791/19; z 6 października 2021 r. C 487/19; z 16 listopada 2021 r. C-748/19 do C-754/19 oraz w wyrokach (...) z 22 lipca 2021 r., skarga nr (...) R. przeciwko Polsce; z 8 listopada 2021 r., skargi nr (...) i (...) D.-F. i O. przeciwko Polsce; z 3 lutego 2022 r., skarga nr (...) A. P. przeciwko Polsce; z 15 marca 2022 r. skarga nr (...) G. przeciwko Polsce, wyrok z 6 października 2022 r. skarga nr (...) J. p-ko Polsce, a także wyrok z dnia 23 listopada 2023 r. w sprawie (...) (...) przeciwko Polsce) – stwierdzić należy, że sędzia K. M. został powołany na stanowisko sędziego sądu okręgowego w Sądzie Okręgowym w Warszawie, w procedurze uznanej za wadliwą.

We wskazanych bowiem powyżej orzeczeniach w sposób jednoznaczny oceniono, że postępowanie nominacyjne prowadzone przez organ utworzony w trybie ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz.3) nie wypełnia standardów obowiązujących w państwie demokratycznym i gwarantowanych w Konstytucji RP – w szczególności wynikających z przepisów art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 ust.1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności gwarantujących stronom postępowania rozpatrzenie ich sprawy przez niezależny sąd. Powołania w Polsce sędziów wszystkich szczebli z udziałem KRS w znowelizowanym w 2017 r. kształcie (vide m.in. pkt 329 wyroku z dnia 23 listopada 2023 r. w sprawie (...) (...) przeciwko Polsce) są obarczone wadą systemową, która umożliwiła władzy wykonawczej i ustawodawczej bezpośrednią lub pośrednią ingerencję w procedurę powoływania sędziów, tym samym systematycznie podważając legitymację sądu złożonego z tak powołanych sędziów (vide m.in. pkt 321 i 322 wyroku z dnia 23 listopada 2023 r. w sprawie (...) (...) przeciwko Polsce). Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie w pełni aprobuje oceny prawne wyrażone w wymienionych judykatach przez co ich szczegółowe przytaczanie jest zbędne.

Zauważenia także w tym miejscu wymaga, że postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 15 lutego 2021 r. o powołaniu sędziego K. M. na urząd sędziego sądu okręgowego oraz nominacja w dniu 23 lutego 2021 r. nie ma mocy konwalidującej wadliwą procedurę awansową przeprowadzoną przez niekonstytucyjnie powołaną Krajową Radę Sądownictwa i nie uzdrawia skażonego procesu nominacyjnego sędziów. Akt nominacji musi opierać się na sumie niezbędnych etapów gwarantujących obiektywny i transparentny wybór najlepszych, niezależnych, kandydatów do służby sędziowskiej. W etapach wyboru sędziów, po 2018 r., pominięto oceny sędziowskich zgromadzeń, protestujących przeciwko nowemu modelowi kształtowania kadry. Staranną i obiektywną procedurę oceny kandydatów do awansu zastąpiono konkursem przed grupą osób w przeważającej części wyraźnie powiązaną z Ministrem Sprawiedliwości i realizującą politykę kadrową nadzorowaną przez władzę polityczną. Oprócz odnoszących się do tej wadliwości licznych orzeczeń Trybunału Europejskiego i Sądu Najwyższego RP, należy zwrócić uwagę na znamienny fakt jednogłośnego wykluczenia, w dniu 28 października 2021 r. w W., polskiej Krajowej Rady Sądownictwa z (...), sieci tworzonej przez demokratyczne państwa szanujące praworządność w kształcie zapisanym w traktatach i konwencjach chroniących prawa obywatelskie, w tym prawo do niezależnego sądu. Podstawowym zarzutem do polskiej KRS był brak niezależności od władzy politycznej.

Równocześnie jednak w dotychczasowym orzecznictwie Sąd Najwyższy wielokrotnie stwierdzał, że sam fakt, iż w składzie orzekającym zasiada sędzia sądu powszechnego powołany na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 3) nie powoduje jeszcze kwalifikowanej wady prawnej wydanego przez ten sąd orzeczenia, a niezbędne jest przeprowadzenie tzw. „testu bezstronności”. W przywołanej już uchwale Sądu Najwyższego w sprawie I KZP 2/22 wskazano bowiem, że "Najistotniejszym skutkiem dopuszczenia do funkcjonowania, w przestrzeni obejmującej swoim zasięgiem proces nominacyjny sędziego, organu powołanego w sposób sprzeczny z Konstytucją RP, jest obalenie funkcjonującego dotąd in gremio i a priori domniemania niezawisłości tak powołanego sędziego. Nie istnieje ono już w stosunku do kandydatów, którzy przystąpili do konkursów sędziowskich po dniu 17 stycznia 2018 r. Nie oznacza to samo w sobie stwierdzenia ich stronniczości, lecz nie ma wobec opisanego wyżej «skażenia» procesu nominacyjnego, możliwości prostego odwołania się do tego domniemania".

Oznacza to, że brak bezstronności i niezawisłości sądu, w składzie którego zasiadał sędzia sądu powszechnego, który uzyskał nominację w wadliwym procesie przed Krajową Radą Sądownictwa od 17 stycznia 2018 r., należy ustalić „ in concreto”.

Oprócz wadliwości samego procesu nominacyjnego sędziego, istotną rolę w tej ocenie powinny odgrywać m.in.: równoczesność (lub zbliżony czas) uruchomienia drogi awansowej z objęciem ważnego stanowiska w administracji sądowej w drodze arbitralnej decyzji Ministra Sprawiedliwości, utajnienie obrad KRS w zakresie danej kandydatury, jednoznacznie negatywna opinia zgromadzenia ogólnego sędziów, porównanie osiągnięć zawodowych kandydata z doświadczeniem zawodowym i poparciem środowiska dla kontrkandydatów, fakt uzyskania nominacji na stanowiska funkcyjne pozostające w dyskrecjonalnej kompetencji władzy politycznej, udział w pracach gremiów powiązanych z władzą polityczną, wykonywanie określonych zadań lub funkcji na podstawie arbitralnych decyzji władzy politycznej, co obejmuje również tzw. delegacje ministerialne, dodatkowe zatrudnienie w jednostkach bezpośrednio podporządkowanych władzy politycznej, charakter sprawy, do której rozstrzygnięcia ukształtowano dany skład sądu, a także działalność publiczna i wypowiedzi danego sędziego, wykraczające poza gwarantowane przez Konstytucję ramy udziału w debacie publicznej, a wskazujące na zaangażowanie w realizację określonych celów politycznych władzy wykonawczej (zob.m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2022 r. II KS 32/21, z dnia 30 maja 2023 r., II KK 23/22 i z dnia 26 września 2023 r., II KK 288/23).

W tym aspekcie w kontekście rzeczonego „testu bezstronności” niebagatelnego znaczenia nabierają niewątpliwie następujące okoliczności odnoszące się do osoby Pana sędziego K. M.:

1)  Pan K. M. od 17 września 2001 r. do 2 grudnia 2003 r. był asesorem sądowym w Sądzie Rejonowym dla Warszawy – Mokotowa w W. i orzekał w II Wydziale Karnym, a następnie od dnia 16 grudnia 2003 r. pełnił urząd na stanowisku sędziego Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w W. orzekając w wydziałach: III Karnym i VIII Karnym; od 1 czerwca 2006 r. do 31 maja 2011 r. pracował równocześnie w Instytucie Wymiaru Sprawiedliwości na stanowisku asystenta naukowego; w latach 2006-2009 był delegowany do orzekania na pojedynczych sesjach w Sądzie Okręgowym w Warszawie, gdzie orzekał w X Wydziale Karnym Odwoławczym; w okresie od 08.06.2012r. do 08.07.2012 r. był delegowany do Sądu Rejonowego dla Warszawy Ż. w W., a następnie był delegowany do Sądu Rejonowego dla Warszawy W. w W.: w okresie od 01.08.2013 r. do 31.01.2015 r. w wymiarze dwóch sesji w miesiącu, zaś w okresie od 01.07.2014 r. do 31.07.2014 r. w wymiarze trzech sesji w miesiącu; Pan sędzia K. M. w okresie od 01.07.2008 r. do 22.02.2021 r. pełnił funkcję Kierownika Sekcji Postępowania Przygotowawczego w XIV Wydziale Karnym w Sądzie Rejonowym dla Warszawy - Mokotowa w W., a na okres od dnia 20.06.2022 r. do 19.06.2026 r. został powołany do pełnienia funkcji Wizytatora ds. Karnych w Sądzie Okręgowym w Warszawie (por. załączone informacje z wykazu służbowego - k. 430-43, t. III)

2)  Uchwałą Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 26 marca 2018 r. w sprawie powołania komisarzy wyborczych Pan K. M. z dniem 3 kwietnia 2018 r. objął pięcioletnią funkcję Komisarza Wyborczego w okręgu S. II – obok m.in. powołanych w okręgach wyborczych na terenie woj. (...) jako komisarzy wyborczych J. O. (W. III), E. D. (P. I), Ł. K. (Radom I). Następnie Uchwałą Państwowej Komisji Wyborczej Nr (...) Pan K. M., wówczas już sędzia SO w Warszawie, z dniem 4 kwietnia 2023 został ponownie powołany na pięcioletnią kadencję jako Komisarz Wyborczy (S. II) – obok m.in. Ł. K. (W. I), I. S. (W. II), J. O. (W. III).

3)  Pan sędzia K. M. zgłosił się na jedno spośród 67 wolnych stanowisk sędziego sądu okręgowego w Sądzie Okręgowym w Warszawie w Monitorze Polskim z dnia 16 marca 2018 r., poz. 291.

4)  Z oceny kwalifikacji kandydata ubiegającego się o stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w Warszawie wydanej w tym postępowaniu nominacyjnym przez Opiniującego wizytatora ds. penitencjarnych wynika, że analiza spraw poddanych ocenie, tak wskazanych w opinii głównej, jak i uzupełniającej, wskazuje na bardzo dobrą znajomość prawa karnego procesowego i materialnego przez SSR K. M.. Zauważa jednak Opiniujący, że sprawy rozpoznawane przez Opiniowanego nie cechują się szczególną zawiłością, ani co do stanu prawnego, ani okoliczności faktycznych. Sprawy te dotyczyły przeważnie jednego oskarżonego, któremu zarzucono jedno przestępstwo. Stwierdzone uchybienie w sprawie, w której wyrok został uchylony, zdaniem opiniującego SSO Arkadiusza Makowskiego, nie miało charakteru rażącego i było przypadkiem odosobnionym, nie rzutującym na bardzo dobrą stabilność orzecznictwa. W Jego opinii całokształt okoliczności podlegających ocenie wskazuje, że Pan sędzia K. M. sprosta obowiązkom sędziego Sądu Okręgowego orzekającego w sprawach Karnych. Uwzględniając także 15-letni staż orzeczniczy sędziego K. M. – w ocenie Opiniującego kandydat zasłużył na ogólną ocenę wg 4-stopniowej skali: pozytywna.

5)  uchwałą Nr 870/2019 Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 1 października 2019 r. w przedmiocie przedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na sześćdziesiąt jeden spośród sześćdziesięciu siedmiu wolnych stanowisk sędziego sądu okręgowego w Sądzie Okręgowym w Warszawie, ogłoszonych w Monitorze Polskim z 2018 r., poz. 291, na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz. U. z 2019 r. poz. 84, ze zm.), Krajowa Rada Sądownictwa przedstawiła Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej wniosek o powołanie m.in. Pana K. M. do pełnienia urzędu sędziego sądu Okręgowego w Warszawie. Tą samą uchwałą rekomendację do awansu uzyskali również m.in. E. D., Ł. K., J. O., A. R., S. Z..

6)  Z uzasadnienia uchwały Nr 870/2019 Krajowej Rady Sądownictwa wynika, że na posiedzeniu podejmując decyzję dotyczącą rekomendacji kandydatów „kierował się kryteriami wymienionymi w art. 35 ust. 2 ustawy o KRS i uwzględnił uzyskane przez kandydatów oceny kwalifikacji, staż orzeczniczy i doświadczenie zawodowe, opinie Kolegium Apelacyjnego w W., opinie przełożonych, rekomendacje oraz inne dokumenty dołączone do kart zgłoszenia, jak też miał na uwadze zapotrzebowanie kadrowe w zakresie pionów, do których zostały zgłoszone”. W wyniku głosowania zespołu członków Krajowej Rady Sądownictwa Pan K. M. uzyskał: 0 głosów „za”, 6 głosów „przeciw”, 6 głosów „wstrzymujących”. KRS nie podzieliła stanowiska powołanego przez Radę zespołu członków w zakresie m.in. kandydatury Pana K. M. i postanowiła, że pomimo braku jego rekomendacji z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na wolne stanowisko sędziowskie w Sądzie Okręgowym w Warszawie zostanie przedstawiona Jego kandydatura (tożsame stanowisko (...) zajęła m.in. wobec nierekomendowanych do awansu przez powołany przez Radę zespół członków kandydatur m.in. E. D., Ł. K., J. O.). W wyniku głosowania tajnego mającego miejsce w dniu 1 października 2019 r. Pan K. M. uzyskał: 8 głosów „za”, 0 głosów „przeciw”, 7 głosów „wstrzymujących się” i 1 głos „nieważny”.

7)  Odnotować także należy, że wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 30 grudnia 2020 r., I NO 70/20 uchwała Nr 870/2019 Krajowej Rady Sądownictwa częściowo została uchylona, z uwagi to, że „choć do wyłącznej kompetencji Rady należy wprawdzie wybór decydującego kryterium spośród wymienionych w ustawie, które przesądza o wskazaniu kandydatów i umożliwia dokonanie oceny, który z kandydatów okaże się spełniać to kryterium w stopniu wyższym od pozostałych, to jednak w konsekwencji takiego wyboru konieczne jest zastosowanie go wobec wszystkich kandydatów uczestniczących w konkursie nominacyjnym” (vide uzasadnienie uchwały Nr 630/2021 Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 8 czerwca 2021 r.)

8)  w dniu 15 lutego 2021 r. Pan K. M. został przez Prezydenta RP powołany na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w Warszawie, a w dniu 23 lutego 2021 r. Pan sędzia odebrał od Prezydenta RP tę nominację (postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Nr 1130.19.2021 z dnia 15 lutego 2021 r., M.P. poz. 424).

Oceniając całokształt okoliczności mających zasadnicze znaczenie w kontekście tzw. testu bezstronności wskazać należy w szczególności, że nominacja Pana K. M. wiąże się bezspornie z wadliwością samej procedury awansu stosowanej przez niekonstytucyjną KRS z pominięciem oceny zgromadzeń sędziowskich. Pan sędzia uzyskał w dniu 23 lutego 2021 r. awans do Sądu Okręgowego w Warszawie z rekomendacji obecnej Krajowej Rady Sądownictwa, organu powołanego niezgodnie z Konstytucją RP, zależnego od władzy wykonawczej i niewypełniającego zadania ochrony niezależności sądów i niezawisłości sędziów oraz obiektywnej, rzetelnej i transparentnej oceny kandydatów na stanowiska sędziowskie.

Konkurs ten został przeprowadzony pomimo braku opinii Zgromadzenia Przedstawicieli Sędziów Apelacji (...), które uchwałą z dnia 12 grudnia 2018 r. odroczyło procedurę opiniowania kandydatów do objęcia urzędu sędziego w sądach okręgowych i sądzie apelacyjnym w Apelacji (...) do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej pytań prejudycjalnych skierowanych przez Sąd Najwyższy, Naczelny Sąd Administracyjny oraz sądy powszechne w przedmiocie wątpliwości związanych z procesem wyłaniania sędziowskich członków Krajowej Rady Sądownictwa od 2018 r. W dacie podejmowania uchwały przez KRS znana była temu organowi także Uchwała Nr 1 Zgromadzenia Przedstawicieli Sędziów Apelacji Warszawskiej z dnia 14 maja 2019 r., Uchwała Nr 1 Zgromadzenia Przedstawicieli Sędziów Apelacji Warszawskiej z dnia 26 czerwca 2019 r. i Uchwała Nr 1 Zgromadzenia Przedstawicieli Sędziów Apelacji Warszawskiej z dnia 29 sierpnia 2019 r., którymi samorząd sędziowski odroczył opiniowanie kandydatów do czasu rozstrzygnięcia pytań prejudycjalnych w sprawach C-585/18, C-624/18 i C 625/18, które w świetle opinii Rzecznika (...) oraz wyroku NSA z 28 czerwca 2019 r., I OSK (...), zapowiadały uznanie wadliwości takiej procedury, jako sprzecznej z prawem Unii Europejskiej oraz z Konstytucją RP, która wprost nadaje priorytet prawu wspólnotowemu (uchwały publikowane).

W uchwale Nr 1 Zgromadzenia Przedstawicieli Sędziów O. Sądu Okręgowego w Warszawie z 20 września 2018 r. podnoszono natomiast, że ważność uchwał podejmowanych przez KRS w znowelizowanym kształcie może zostać w przyszłości zakwestionowana, a powołania na stanowiska sędziowskie z udziałem tego organu mogą zostać poddane weryfikacji i zwrócono się do członków KRS, aby w imię ochrony interesów obywateli co najmniej wstrzymała się od podejmowania uchwał do czasu wydania orzeczenia przez Trybunał Sprawiedliwości w Luksemburgu.

Należy również przypomnieć, że KRS już w dniu 17 września 2018 r. została zawieszona w członkostwie w (...) (jej wykluczenie nastąpiło 28 października 2021 r.), a w uchwale Zgromadzenia Przedstawicieli Sędziów Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 grudnia 2018 r. podkreślano, że nawet udział samorządu sędziowskiego w procedurze opiniowania kandydatów stanowiłby legitymizowanie czynności szkodzących wymiarowi sprawiedliwości i wskazano, że KRS w kształcie po nowelizacji, wbrew art. 186 Konstytucji RP, nie stoi na straży niezależności sądów i niezawisłości sędziów. Niekonstytucyjny sposób wyłonienia Rady oraz jej działalność, wprost godząca w powyższe wartości, jak i fakt ukrywania list poparcia kandydatów do Rady, były też powszechnie znane i budziły sprzeciw środowiska sędziowskiego zarówno w Polsce, jak i w krajach UE, a także obywateli.

Mimo to, Pan sędzia K. M. nie zaprzestał starań o awans i nie wycofał swojego zgłoszenia. Startując do konkursu przed organem wadliwie ukształtowanym, którego członkowie objęli funkcje w wyniku przerwania kadencji członków Krajowej Rady Sądownictwa w kształcie przed nowelizacją, zostali wybrani głosami polityków rządzącej partii, przy sprzeciwie środowiska sędziowskiego, w oparciu o listy poparcia, które nie tylko początkowo były utajnione, ale też za żądanie ujawnienia których sędziowie byli ścigani dyscyplinarnie – wziął udział w konkursie legalizując ten organ, wbrew orzecznictwu Trybunałów (...) i uchwałom Sądu Najwyższego, a także wbrew uchwałom zgromadzeń sędziowskich apelacji (...) i okręgu (...) z 2018r. i 2019 r., wzywającym sędziów do nieuczestniczenia w wadliwej procedurze nominacyjnej przed takim organem.

Kandydatury w tym konkursie nie były opiniowane, jak miało to miejsce w poprzednim systemie, a mimo to KRS i część kandydatów – w tym Pan sędzia K. M. - to zlekceważyła. Jedyne poparcie środowiskowe dla awansu zawodowego Pan sędziego stanowił wynik głosowania Kolegium Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 marca 2019 r., którym został on jednogłośnie pozytywnie zaopiniowany.

Nie można również tracić z oglądu przywołanej już okoliczności, że wyrokiem z dnia 30 grudnia 2020 r., I NO 70/20 uchwała Nr 870/2019 Krajowej Rady Sądownictwa częściowo została uchylona z powodu braku zastosowania przez Radę tożsamych kryteriów ocen wobec wszystkich kandydatów uczestniczących w konkursie nominacyjnym. Zważywszy zatem na treść głosowań zespołu członków KRS i braku wstępnej pozytywnej rekomendacji tego gremium dla kandydatury Pana sędziego, a także odmienne w tym zakresie ostateczne stanowisko KRS wyrażone w głosowaniu tajnym z dnia 1 października 2019 r. – uprawnione są dodatkowe wątpliwości w zakresie rzetelności przeprowadzonej procedury konkursowej zwieńczonej uchwałą KRS nr 870/2019.

Nie można również nie dostrzec, że w trakcie uruchomienia drogi awansowej kariera zawodowa Pana sędziego K. M. wyraźnie przyspieszyła.

Mianowicie zgłoszenie o awans na stanowisko sędziego sądu okręgowego ogłoszone w Monitorze Polskim z dnia 16 marca 2018 r. – jest zbieżne czasowo z powołaniem Pana sędziego K. M. z dniem 3 kwietnia 2018 r. do pełnienia pięcioletniej funkcji Komisarza Wyborczego w okręgu wyborczym S. II (uchwała (...) z dnia 26 marca 2018 r.).

Odnotować w tej przestrzeni należy, że przepisy ustawy Kodeks wyborczy były wielokrotnie nowelizowane w okresie po 2017 r. , w tym co do składu i trybu powoływania stałych organów wyborczych jakimi są Państwowa Komisja Wyborcza oraz Komisarze Wyborczy. Ustawą z dnia 11 stycznia 2018 r. dokonano zmiany m.in. art. 166§ 3 ustawy Kodeks wyborczy i na tej podstawie od dnia 31 stycznia 2018 r. komisarze wyborczy są powoływani przez Państwową Komisje Wyborczą na wniosek Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji.

Pan sędzia K. M. nieprzerwanie jest komisarzem wyborczym od dnia 3 kwietnia 2018 r. – bowiem, już jako sędzia SO w Warszawie, z dniem 4 kwietnia 2023 został ponownie powołany na 5 letnią kadencję jako Komisarz Wyborczy.

Tymczasem funkcję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w okresie od dnia 9 stycznia 2018 r. do dnia 3 czerwca 2019r. pełnił J. B., zaś od dnia 14 sierpnia 2019 r. do dnia 27 listopada 2023 r. pełnił M. K..

Powyższe świadczy o ponadprzeciętnym zaufaniu jakim obdarzona został ten Sędzia przez przedstawicieli władzy wykonawczej.

Zauważenia przy tym wymaga, że rekomendację do pełnienia funkcji Komisarza Wyborczego na tożsame kadencje co Pan sędzia otrzymali w tym samym trybie również J. O., E. D. i Ł. K., którzy nota bene byli kontrkandydatami w procedurze zakończonej uchwałą KRS nr 870/2019 i podobnie jak Pan sędzia nie uzyskali wstępnej rekomendacji do awansu na wyższe stanowisko sędziowskie od członków powołanego przez Radę zespołu – uzyskując je dopiero w wyniku głosowań tajnych KRS z dnia 1 października 2019 r.

W całokształcie ustaleń niebagatelnego znaczenia nabiera również i ta okoliczność, że Pan sędzia K. M. od dnia 20.06.2022 r. do 19.06.2026 r. został powołany do pełnienia funkcji Wizytatora ds. Karnych w Sądzie Okręgowym w Warszawie – jeśli zważy się, że funkcję Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie od listopada 2020 r. do lipca 2022 r pełnił P. S. – od 30 maja 2018r. pełniący również funkcję rzecznika dyscyplinarnego sędziów sądów powszechnych. Funkcję wiceprezesa Sądu Okręgowego w Warszawie w tym czasie pełnił P. R. – będący równocześnie zastępcą rzecznika dyscyplinarnego sędziów sądów powszechnych. Sędzia Piotr Schab w lipcu 2022 r. kolejną arbitralną decyzją ówczesnego Ministra Sprawiedliwości objął funkcję Prezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie – a w trakcie swojego urzędowania z jego rekomendacji funkcje wiceprezesów tego Sądu objęły Panie E. D. (wcześniej pracująca w biurze rzecznika dyscyplinarnego sądów powszechnych a obecnie powołana przez niego na funkcję zastępcy rzecznika dyscyplinarnego przy Sądzie Okręgowym w Warszawie) oraz A. R..

Funkcje objęte przez sędziego K. M., wskazane powyżej, wiązały się z uzyskaniem przez niego dodatków finansowych i innych obciążeniem w ramach indywidualnego podziału czynności.

Z kolei fakt, że po otrzymaniu nominacji do Sądu Okręgowego w Warszawie na przełomie 2021r. i 2022 r., sędzia K. M. (obok P. R., M. L., A. R., Ł. K. i in.) podpisał się na liście poparcia kandydata do neo KRS drugiej kadencji S. Z., który na podstawie uchwały sejmu z 12 maja 2022 r. zajął w R. funkcję Wiceprzewodniczącego – po raz kolejny skłania ku wnioskowi, że otrzymanie awansu przez Pana Sędziego do Sądu Okręgowego Warszawie dzięki tej samej Uchwale KRS z 1 października 2019 r. co kontrkandydaci S. Z., J. O., E. D., Ł. K. i A. R. nie wynikało wyłącznie z kompetencji merytorycznych. Trudno bowiem nie nabrać wątpliwości w tym zakresie z pozycji „zewnętrznego obserwatora” (por. uzasadnienie uchwały SN z dnia 2 czerwca 2022 r. I KZP 2/22) dostrzegając, że ścieżka zawodowa i awanse ww. osób nie tylko przebiegały wręcz w tożsamy sposób, ale także nieprzerwanie drogi zawodowe tychże nieprzerwanie się krzyżowały. Ignorować powyższego nie można, zwłaszcza, że awanse z tego okresu dotyczyły przede wszystkim osób, które swoją postawą wyrażały jednoznaczną deklarację o akceptacji dokonywanych w tym czasie przez władzę ustawodawczą i wykonawczą zmian oddziaływujących destrukcyjnie na polskie sądownictwo.

„Otrzymanie (…) awansu w okolicznościach wskazujących na sprzyjanie władzy politycznej ograniczającej odrębność i niezależność sądownictwa, wywołuje uzasadnione wątpliwości co do niezawisłości sędziego. Sędzia, który w opisanych warunkach, zabiegał o uzyskanie albo utrzymanie profitów zawodowych (awans, pozycja, funkcje) i finansowych, zależnych od władzy zewnętrznej, może być w odbiorze ogólnym postrzegany jako osoba zależna, o skłonnościach do sprzyjania innym podmiotom i innym wartościom niż te, którym ma obowiązek rzeczywiście służyć. Sama tylko obawa społeczna z tym związana, powoduje, że sąd straci wiarygodność. Awanse sędziowskie, po 2017 r., osłabiają zaufanie do sądownictwa i uzasadniają obawy co do decyzji sądowych. Wątpliwości te, poparte analizą czasu, procesu i okoliczności awansu sędziego, wywołują obawę wpływu takiego powołania na rozstrzygane sprawy” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie w sprawie sygn. akt II AKa 461/23) .

Wszystkie tu naprowadzone okoliczności, w ocenie Sądu Apelacyjnego, prowadzą do jednoznacznego wniosku, że skład Sądu Okręgowego z udziałem Pana sędziego K. M. nie dawał gwarancji sądu niezależnego i bezstronnego, a więc realizującego standard określony w Konstytucji RP (art. 45 ust. 1), jaki i w Karcie Praw Podstawowych (art. 47), czy Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (art. 6 ust. 1).

2.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1 Nie dotyczy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1 Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☒ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Omówione w punkcie 4. Uzasadnienia.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Wobec zaistnienia w postępowaniu przed Sądem I instancji bezwzględnej podstawy odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., konieczne stało się uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania. Procedując powtórnie Sąd ten rozpozna sprawę w składzie nie rodzącym wątpliwości co do jego niezależności, niezawisłości i bezstronności, a więc w składzie spełniającym wymóg "sądu ustanowionego ustawą". Sąd I instancji ustali również w sposób jednoznaczny strony postępowania – mając na względzie, że w piśmie pełnomocnika reprezentanta Skarbu Państwa – Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 6 sierpnia 2020 r. (k. 158-159) oraz we wniesionej w sprawie przez niego apelacji kwestionowane jest zastosowanie przepisów art. 554§2a i 2b k.p.k.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak innych rozstrzygnięć

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

W związku z faktem, że wydany w niniejszej sprawie wyrok Sądu Apelacyjnego nie ma charakteru orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, nie zamieszczono w nim rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu (zob. art. 626 § 1 k.p.k.).

7.  PODPIS

Ewa Leszczyńska – Furtak Dorota Tyrała Ewa Gregajtys

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

I

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 2 marca 2022 r.,

sygn. akt XII Ko 75/21

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

II

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik reprezentanta Skarbu Państwa – prezesa SO w Warszawie

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 2 marca 2022 r.,

sygn. akt XII Ko 75/21

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

III

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 2 marca 2022 r.,

sygn. akt XII Ko 75/21

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana