Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 80/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 marca 2017 r. o sygn. XII K 177/12 w zakresie dotyczącym E. G. (1)

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

E. G.

Termin poznania E. K. z oskarżonym,

Zeznania świadka D. K. (1)

I zeznania świadka E. K. (2)

k.29189-29193,

k.29134-29134

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

zeznania E. K. (2)

Zeznania D. K. (1)

Zeznania E. K. (2) złożone na rozprawie odwoławczej okazały częściowo wiarygodne w zakresie jego osoby – jako zgodne z depozycjami M. R. ocenionymi jako wiarygodne ( o czym szerzej poniżej w części dotyczącej omówienia zarzutów apelacyjnych).

Świadek D. K. (1) nie potrafił sprecyzować ( jako stały bywalec dyskoteki w S. koło Z.) z jakiej przyczyny akurat wskazał na zimę na przełomie lat 2009/2010 r. . Świadek D. K. wskazał, że oskarżony E. G. (1) miał wówczas dłuższe włosy („niż na jeżyka”). Na tej samej rozprawie odwoławczej oskarżony – wyjaśnił, że w czasie, o którym mówił świadek, „to golił głowę”. Zatem sprzeczność do fryzury oskarżonego, również stanowi o niewiarygodności świadka D. K..

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I. w zakresie czynu obrotu narkotykami (pkt XLII wyroku), na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.

obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. polegającą nieobiektywnej i dowolnej ocenie materiału dowodowego w postaci zeznań M. R. (2), który na żadnym etapie postępowania nie wskazał, że miał blisko sześciomiesięczną przerwę w dostarczaniu marihuany oskarżonym, a konsekwentnie wskazywał, że dostarczał je z częstotliwością czasem raz na tydzień, czasem raz na trzy tygodnie nie wskazując na żadną dłuższą przerwę w dostawach, w postaci zeznań M. C. (1) w zakresie określenia osób, którym miała być sprzedawana przez M. R. (2) marihuana, w sytuacji gdy świadek nie wskazywał na żadnym etapie udziału oskarżonego E. G. (1),

skutkujące nadaniem im waloru wiarygodności, pomimo istniejących obiektywnie okoliczności podważających ich zeznania co do udziału oskarżonego E. G. (1) w przypisanym mu czynie, przy jednoczesnym dowolnym, polegającym na braku podania racjonalnych i logicznych przyczyn odrzuceniu jako niewiarygodnych zeznań świadka S. F. (1) wskazującego na późniejszy moment zawiązania znajomości między oskarżonymi, co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych stanowiących podstawę rozstrzygnięcia i przypisania oskarżonemu E. G. (1) odpowiedzialności karnej za zarzucany mu czyn;

2. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 170 1 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k. i art. 167 k.p.k. polegającą na oddaleniu wniosku dowodowego z zeznań D. K. (1) z uznaniem, że dowodu nie da się przeprowadzić, gdyż jak wynika z informacji policji świadek przebywa w Wielkiej Brytanii i nie jest znany jego dokładny adres, w sytuacji gdy udzielona przez policję informacja dotyczy P. K., a nie wnioskowanego D. K. (1) i w przywołanej informacji nie ma wskazanych powodów udzielenia odpowiedzi na temat innej osoby, niż wnioskowany świadek i o którego wezwanie zwracał się Sąd, co doprowadziło do bezpodstawnego oddalenia przez Sąd dowodu mającego istotne znaczenie dla sprawy i ustaleń faktycznych będących podstawą orzekania, czyli momentu poznania się oskarżonych, a tym samym mającego znaczenie dla oceny wiarygodności dowodu z zeznań M. R. (2), na podstawie których ustalono stan faktyczny sprawy, pomimo dysponowania dowodami podważającymi zeznania ww. świadka, które należało zweryfikować przez dowód z zeznań kolejnego świadka, w sytuacji gdy dowodzone okoliczności są sprzeczne z głównym dowodem obciążającym oskarżonego.

lI. w zakresie czynu posiadania broni palnej bez zezwolenia (pkt XLIII wyroku), na podstawie

art. 438 pkt 2 I 3 k.p.k.

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 5§ 2 k.p.k. polegającą na nieobiektywnej, wewnętrznie sprzecznej ocenie materiału dowodowego w postaci zeznań M. R. (2), M. C. (1) i M. K. oraz naruszeniu zasad rozstrzygania na korzyść wątpliwości, które zaistniały w sprawie, co polegało na stwierdzeniu, że oskarżony E. G. (1) z oskarżonym E. K. (2) w nie dającym się do ustalenia (niedługim) okresie posiadali bez pozwolenia broń palną w postaci karabinu AK-47, co wynikało ze stwierdzenia w sprawie wyłącznie momentu przekazania broni palnej, do którego miało dojść w połowie 2010 r., a jednocześnie pomimo tej wątpliwości przyjęcie, że ww. oskarżeni pozostawali w posiadaniu tej broni palnej także w innych sytuacjach w połowie 2010 r., w różnych miejscach w kraju, pomimo braku ustalania jakichkolwiek zdarzeń o tym świadczących,

a w konsekwencji

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że oskarżony E. G. (1) działając wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym E. K. (2) w połowie 2010 roku w N. i innych miejscowościach, bez wymaganego prawem zezwolenia posiadał broń palną w postaci karabinu AK-47 wraz z amunicją, co skojarzone zostało wyłącznie z sytuacją jej nabycia od mężczyzny o ps. M., która miała mieć wówczas miejsce, w sytuacji gdy z zeznań M. R. (2) ps. Ł., który — jako jedyny — wypowiadał się na temat przebiegu tego zdarzenia i z których wynikało, że oskarżony E. G. (1) w nim nie uczestniczył.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut apelacji obrońcy oskarżonego E. G. a dotyczący czynu przypisanego temu oskarżonemu w punkcie XLII wyroku okazał się zasadny w tej mierze, w której z opisu czynu należało wyeliminować ten sam okres jak w odniesieniu E. K. (3). Stwierdzić należy ( na co także zwrócił uwagę Sąd Najwyższy rozpoznając kasację w sprawie II KK 386/19 - wyrok z dnia 3 lutego 2021 r.), iż z depozycji M. R. (3), wynika, iż E. G. (1) (M.) poznał jak przyjeżdżał z E. K. (2) i nie kontaktował się z oskarżonym E. G.. W uzupełnieniu dodał, iż nie powiedział aby się osobiści e spotykał z E. G.. Widział go zawsze w obecności E. K. (2), nie kontaktował się z nim osobiście, ani nie rozmawiał z oskarżonym E. G. (1) ( M.) telefonicznie, to E. K. inicjował kontakty. Świadek M. R. (3) rozmawiał z nim ( z oskarżonym) tylko na żywo przy okazji spotkań z E.. Na spotkania . Również jak wynika z depozycji tego świadka na spotkania z nim E. ( K.) i M. ( E. G. (1)) przyjeżdżali razem i zarówno E. G. (1) jak i E. K. (2) – handlowali z nim narkotykami. Te depozycje M. R. zasługiwały na wiarę.

Mimo eliminacji z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie XLII okresu od 16 marca 2009 r. do 24 sierpnia 2009 r., nie miało to jednakże wpływu na wymiar kary, ponieważ mimo tej eliminacji, nadal czyn ten posiadał wysoki stopień społecznej szkodliwości poprzez długi czas trwania, uczynienie sobie z tego stałego źródła przychodu, łączną wagę środków odurzających (marihuany). Co nie dezaktualizowało okoliczności opisanych przez Sąd Okręgowy odnośnie tej kary wymierzonej E. G..

O wiarygodności M. R. świadczy stopień podawanych szczegółów (choć i zgodnie z upływem czasu niektóre rzeczy mogły mu się zatrzeć w pamięci, lub czas zdarzeń – w odniesieniu np. do okresu pobytu E. K. (2) w areszcie śledczym). Obiektywizm podawanych faktów, kiedy np. podał, iż oskarżony E. G. po narkotyki przyjeżdżał tylko z E. K.. Nie pomawiał oskarżonego E. G. (1) o częstsze kontakty w sprawie narkotyków.

Depozycje E. K. złożone na rozprawie odwoławczej potwierdziły, ze odbierał on narkotyki od M. R. i w tej mierze zasługiwały na wiarę.

Odnośnie zarzutu obrońcy w apelacji dotyczącego czynu z punktu XLIII przypisanego w wyroku, należało dać wiarę depozycjom M. R. złożonym 10 listopada 2010 r. ( T.2 k. 325-326) , w których relacjonuje on, że E. K. (2) i M. ( E. G. (1)) powiedzieli mu , że chcą kupić broń, i ich obu opisuje jako tych którzy zakupili kałasznikowa. To nawet fakt, iż fizycznie tylko E. K. odebrał kałasznikowa, nie przełamuje faktu, iż oskarżeni wspólnie i w porozumieniu tę broń posiadali. Albowiem należy wrócić do dalszej części depozycji M. R. – aby powziąć wiedzę, że obaj „chwalili się” świadkowi, jak tej broni używali. A ponieważ opisane były różne zachowania ( vide np. T, II k. 325-326) depozycje M. R. (2), z których wynika, że E. i M. ostrzelali jakiś samochód w N., lub przykładali broń do głowy dilerom z konkurencji (chodziło o grupę z T. M.) i dilerów od (...).

Stąd należy wywieść wniosek o posiadaniu broni przez oskarżonego i E. K. skoro informowali jaki użytek z niej uczynili.

Oceniono, iż poza okresem czynu z pkt XLII ustalenia Sądu I instancji odzwierciedlały prawidłowo oceniony materiał dowodowy a na jego podstawie ustalono stan faktyczny.

S. F. (1) Sąd I instancji zasadnie nie dał wiary w świetle depozycji M. R. i M. C.. Zasadnie też taką ocenę dowodów uargumentował. Zdaniem tego Sądu, zeznania S. F. (2) przeczyły zebranemu materiałowi dowodowemu. Stanowiły jedynie jego domysły, że oskarżeni mogli poznać się dopiero na początku 2010 r. z tych powodów nie były dla Sądu wiarygodne we wskazanym zakresie. Podobnie Sąd Apelacyjny ocenił zeznania D. K. (1) jako sprzeczne z materiałem dowodowym w postaci depozycji M. R. i M. C.. Świadek D. K. (1) nie potrafił sprecyzować ( jako stały bywalec dyskoteki w S. koło Z.) z jakiej przyczyny akurat wskazał na zimę na przełomie lat 2009/2010 r. . Świadek D. K. wskazał, że oskarżony E. G. (1) miał wówczas dłuższe włosy ( „niż na jeżyka”). Na tej samej rozprawie odwoławczej oskarżony – wyjaśnił, że w czasie, o którym mówił świadek, „to golił głowę”. Zatem sprzeczność do fryzury oskarżonego, również stanowi o niewiarygodności świadka D. K.. Uznając, że oddalenie wniosku o przesłuchanie D. K. mogłoby mieć wpływ na treść wyroku, i znając adres świadka Sąd odwoławczy dopuścił dowód z zeznań tego świadka. Jednakże jego zeznania ( po dokonanej ocenie jako nie wiarygodne) nie wniosły istotnych elementów do sprawy, podobnie jak zeznania E. K. (2), obliczone na złagodzenie lub uniknięcie odpowiedzialności karnej przez E. G..

Polski proces karny kieruje się zasadą swobodnej oceny dowodów a nie legalną teorią dowodów. Stąd nawet jeden dowód – po jego prawidłowej ocenie może stanowić podstawę ustalenia winy.

W kwestii poruszonej obrazy prawa procesowego –4kpk i art. 7kpk godzi się podkreślić, iż także w kontekście przepisu art. 410 kpk -nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych na rozprawie głównej dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to w wielu wypadkach w istocie niemożliwe ze względu na wzajemną sprzeczność okoliczności wynikających z różnych dowodów. Odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów.

Także w aspekcie powyższych rozważań dotyczących oceny dowodów – w kwestii zarzutów dotyczących błędów w ustaleniach faktycznych, stwierdzić należy, że dokonana przez Sąd Okręgowy analiza i ocena zgromadzonych w sprawie dowodów w tym tych wymienionych przez skarżącego nie zawiera błędów natury logicznej i faktycznej, zgodna jest z zasadami wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego i z tego względu zawarta w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ocena zasługuje na akceptację ze strony Sądu odwoławczego – który to przecież nie proceduje w oderwaniu od akt sprawy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego skarżący nie wykazali w sposób przekonujący, że ocena wymienionych w zarzutach depozycji świadków i oskarżonych jest dowolna, a nie swobodna gdyż zawiera właśnie chociażby jeden z wyżej wskazanych elementów, który potwierdza tę dowolność w postaci błędu natury faktycznej, logicznej bądź też naruszenie i nieuwzględnianie przy tej ocenie zasad wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego.

Także w odniesieniu do zarzutu obrazy art. 5 §2 kpk - Sąd odwoławczy nie stwierdził, aby miała ona miejsce. Podkreślić należy, iż wątpliwości, o których mowa w tym przepisie Sąd I instancji nie podjął.

Wniosek

I. uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie przypisanego oskarżonemu E. G. (1) czynu obrotu marihuaną z pkt XLII wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,

II. uniewinnienie oskarżonego E. G. (1) od przypisanego mu czynu posiadania broni bez zezwolenia z pkt XLIII wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski apelacji nie zostały uwzględnione, a powody zostały opisane w części omawiającej zasadność wniosków apelacyjnych. Ponieważ częściowo został uwzględniony zarzut dot. czynu opisanego w pkt. XLII wyroku, nie wpłynęło to jednak na uchylenie w tej części wyroku a jedynie na zmianę opisu czynu – poprzez wyeliminowanie określonego czasu.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy wyrok skazujący oskarżonego E. G. ze zmianą opisu czynu z pkt. XLII.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody są tożsame, dla których nie uwzględniono zarzutów odwoławczych.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Eliminacja z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie XLII okresu od 16 marca 2009 r. do 24 sierpnia 2009 r.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody tej zmiany zostały wskazane w części uzasadnienia omawiającej zarzuty apelacyjne.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Wobec faktu, iż obecnie oskarżony jest pozbawiony wolności i dodatkowo orzeczono wobec niego karę izolacyjną, z tych przyczyn Sąd zwolnił oskarżonego na podstawie art. 624 §1 kpk w zw. z art. 634 kpk od opłaty kosztów za postępowanie odwoławcze.

PODPIS

Przemysław Filipkowski Katarzyna Capałowska Rafał Kaniok

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok skazujący.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana