Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Sygnatura akt

II AKa 82/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 listopada 2021r. sygn. akt XVIII Ko 96/21;

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ pełnomocnik wnioskodawcy

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ pełnomocnik reprezentanta Skarbu Państwa

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do wysokości zadośćuczynienia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Umorzenie przez asesora Prokuratury Rejonowej Warszawa Śródmieście-Północ w Warszawie postanowieniem z dnia 7 marca 2022r. sygn. akt PR 3 Ds. 1067.2020 dochodzenia m. in. przeciwko I. B. – wnioskodawcy, o czyn zaistniały w dniu 7 sierpnia 2020r. w W. z art. 254 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk, na podstawie art. 322 § 1 kpk wobec stwierdzenia, że postępowanie nie dostarczyło podstaw do wniesienia aktu oskarżenia;

Postanowie-nie o umorzeniu dochodzenia;

k. 157-168

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-------------------------------------------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Postanowienie asesora Prokuratury Rejonowej Warszawa Śródmieście-Północ w Warszawie z dnia 7 marca 2022r. w sprawie PR 3 Ds. 1067. 2020;

dokument sporządzony zgodnie z przepisami prawa, we właściwej formie i przez uprawniony organ, które to okoliczności sprawiają, że jego wartość dowodowa nie podlega kwestionowaniu;

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy:

1.Obraza prawa materialnego, tj. art. 445 § 1 kc w zw. z art. 552 § 4 kpk polegająca na błędnym przyjęciu przez Sąd, że przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia uwzględnić należy, czy jego wysokość „stanowi odczuwalną w jego sytuacji majątkowej (…) wartość ekonomiczną”, podczas, gdy ani art. 445 § 1 kc, ani też art. 552 § 4 kpk, nie uzależnia wysokości zadośćuczynienia od sytuacji majątkowej wnioskodawcy;

2.Obraza art. 445 § 1 kc w zw. z art. 552 § 4 kpk polegająca na błędnym przyjęciu przez Sąd, że w sytuacji cierpień psychicznych i fizycznych doznanych przez Wnioskodawcę, wyższa kwota zadośćuczynienia byłaby zbyt wygórowana, podczas, gdy przywołane podstawy prawne, a zwłaszcza praktyka ich stosowania powinny doprowadzić do przyjęcia odmiennego wniosku i zasądzenia wyższej kwoty zadośćuczynienia, opiewającego na pełną kwotę wniosku, tj. 6.000zł.

Apelacja pełnomocnika Skarbu Państwa – Komendanta Stołecznego Policji.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na błędnym zastosowaniu art. 552 § 2 kpk i przyjęciu, że stan faktyczny sprawy daje podstawy uznania zatrzymania za oczywiście niesłuszne i przyznania zadośćuczynienia, a ponadto, ze kwota 4000 zł zasądzona tytułem zadośćuczynienia z tytułu niesłusznego zatrzymania jest odpowiednia, podczas, gdy ustalenia postępowania w zakresie okoliczności zatrzymania, a w szczególności jego przyczyn, czasu trwania i dolegliwości doznanych przez Wnioskodawcę, jak również stopień negatywnego oddziaływania na psychikę zatrzymanego, prowadzą do wniosku, że przedmiotowe zadośćuczynienie jest nienależne oraz przyznane w oparciu o przesłanki przyjęte z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów z art. 7 kpk.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy.

1. Rację, co do zasady, należy przyznać skarżącemu, że poziom życia wnioskodawcy nie należy do kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia. Stanowisko odmienne przyjmowano we wcześniejszym orzecznictwie (np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2008r. II CSK 78/08), lecz nawet wówczas nie miało charakteru powszechnego i w końcu od niego odstąpiono. W orzecznictwie, jak i nauce prawa przyjmuje się, że suma pieniężna przyznana tytułem zadośćuczynienia ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej, powinna zatem wynagrodzić poszkodowanemu doznane przez niego cierpienia fizyczne i psychiczne i ułatwić przezwyciężanie ujemnych przeżyć. Odstępując od wcześniejszej wykładni wskazuje się, że formą złagodzenia doznanej krzywdy nie może być nabywanie dóbr konsumpcyjnych o wartości odpowiadającej poziomowi życia poszkodowanego. Takie pojmowanie funkcji kompensacyjnej prowadziłoby bowiem do różnicowania krzywdy, a w konsekwencji wysokości zadośćuczynienia, stopą życiową poszkodowanego, co godziłoby w zagwarantowaną w art. 32 Konstytucji zasadę równości wobec prawa, a także w powszechne poczucie sprawiedliwości. Poziom życia poszkodowanego nie może być zatem zaliczany do czynników, które wyznaczają rozmiar doznanej krzywdy i wpływają na wysokość zadośćuczynienia (tak Sąd Najwyższy m. in. w wyroku z 17 września 2010r, II CSK 94/10, OSNC 2011, nr 4, poz. 44, także w wyroku z 4 listopada 2014r, III PK 24/14, LEX 1663490).

Podzielając zatem pogląd skarżącego w tym zakresie, jego ocenę, by Sąd Okręgowy ustalając wysokość zadośćuczynienia, przyjął jako jedno z kryteriów poziom życia wnioskodawcy, uznać należy za nadinterpretację stanowiska sądu. Lektura tej części uzasadnienia, do której odwołuje się pełnomocnik wskazuje, że intencją Sądu było wykazanie, że zasądzona kwota jest odpowiednia i ma konkretną, odczuwalną wartość ekonomiczną, a jako taka stanowi rekompensatę za krzywdę wnioskodawcy wynikającą z jego oczywiście niesłusznego zatrzymania.

2. Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko skarżącego, że w stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy błędna jest ocena, że krzywdę wnioskodawcy w wystarczającym stopniu rekompensuje kwota 4.000zł, a tym samym wyższa kwota zadośćuczynienia byłaby zbyt wygórowana. Rację ma autor apelacji, że prawidłowe uwzględnienie okoliczności zatrzymania I. B. powinno doprowadzić do przyjęcia odmiennego stanowiska i zasądzenia kwoty dochodzonej we wniosku, tj. 6.000zł. Powyższe nie oznacza jednak, by Sąd Apelacyjny uwzględnił wszystkie argumenty apelacji.

W sprawach odszkodowawczych, niezależnie od tego, jakie zdarzenie faktyczne stanowi podstawę ich dochodzenia, trudnością jest wyważenie, jaka kwoty stanowi odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę – art. 445 § 1 kc. Trudność ta dotyczy także ustalenia kwoty rekompensaty z tytułu niewątpliwie niesłusznego zatrzymania.

Sąd Okręgowy, co do zasady, wskazał te kryteria, które podlegają uwzględnieniu przy ustalaniu kwoty odpowiedniej rekompensaty za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie. Dostrzegł te o charakterze ogólnym, wypracowane w orzecznictwie, ale także takie, które mają charakter indywidualny i są związane z konkretnymi okolicznościami zatrzymania I. B.. Trafnie je przywołując, Sąd nie nadał im jednak należytego znaczenia, bowiem w przeciwnym razie nie mógłby ocenić kwoty objętej wnioskiem jako wygórowanej.

Powtórzyć zatem należy za sądem pierwszej instancji, że wnioskodawca uczestniczył w demonstracji wyrażającej sprzeciw wobec łamania praw i wolności społeczności LGBT i w takich warunkach został zatrzymany przez policję. I. B. nie był agresywny, nie atakował funkcjonariuszy policji, nie niszczył mienia, a przed zdarzeniem z 7 sierpnia 2020r. nie wszedł w konflikt z prawem. W takich warunkach, jego siłowe zatrzymanie przez funkcjonariuszy policji i zastosowanie kajdanek założonych z tyłu, a następnie przewożenie pomiędzy komisariatami policji, nie tylko godziło w jego prawa i wolności obywatelskie i stanowiło trudne przeżycie, ale podważyło zaufanie do policji i państwa, które przy wykorzystaniu formacji mającej służyć społeczeństwu, realizuje politykę opresyjną skierowaną wobec jego określonych grup, a takie działania służą wyłącznie manifestowaniu siły.

Czynności z zatrzymanym (m. in. badanie stanu trzeźwości, przeszukanie, oględziny, wydanie postanowienia o przedstawieniu zarzutu z art. 254 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk) wykonano w różnych komisariatach, przy czym wnioskodawca nie utrudniał ich realizacji, stosował się do poleceń funkcjonariuszy. I. B. nie miał przy sobie dokumentu tożsamości, ale na wezwanie policji podał pełne dane personalne, po sprawdzenie ustalono, że nie jest osobą poszukiwaną (k. 27 akt II Kp 2244/20). Podczas osadzenia wnioskodawca przez wiele godzin był pozbawiony dostępu do wody pitnej, środków higieny osobistej, pomimo zatrzymania w nocy, umożliwiono mu sen przez godzinę. I. B., jak też inni zatrzymani, z którymi był przewożony na komisariat, był obrażany przez policjantów, padały słowa „cioty”, „pedały”. Dopiero po 20 godzinach od zatrzymania umożliwiono mu kontakt z obrońcą, nie informując, że już wcześniej został dla niego ustanowiony, przy czym kontakt nie był swobodny, ani poufny, bowiem miał miejsce w obecności funkcjonariuszy policji. Samo zatrzymanie trwało 22 godziny.

Przywołane okoliczności skutkowały przyjęciem przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie, w postanowieniu z dnia 4 marca 2021r. II Kp 2244/20 wydanym wskutek rozpoznania zażalenia obrońcy wnioskodawcy na zatrzymanie, że było ono legalne, ale nieprawidłowe i bezzasadne (k. 94-96 akt jw.), co Sąd Okręgowy także stwierdził podzielając stanowisko sądu zawarte w przywołanym postanowieniu.

Wobec powyższego uzasadnioną jest ocena, że krzywda fizyczna wnioskodawcy wynikała przede wszystkim z szeregu niedogodności związanych z siłowym zatrzymaniem, transportem i osadzeniem, przy czym transport obejmował nie tylko dowiezienie na komisariat, ale także przewożenie pomiędzy kolejnymi komisariatami. Po osadzeniu wnioskodawca nie miał dostępu do wody pitnej i środków higieny, pomimo prośby, nie informowano go, która jest godzina. Jego poczucie krzywdy z pewnością spotęgowały wyzwiska, których doświadczył ze strony policjantów w trakcie przewożenia na komisariat.

Te warunki, przy uwzględnieniu praktyki orzeczniczej sądów warszawskich, na którą powołuje się skarżący, nakazują przyjąć, że kwota zadośćuczynienia objęta żądaniem wniosku nie jest nadmierna, tym bardziej wygórowana, stanowi zatem odpowiednią - wyważoną - rekompensatę za cierpienia psychiczne i fizyczne, których wnioskodawca doświadczył w związku z oczywiście niesłusznym zatrzymaniem. Uwzględniając nadto okoliczność, że jednym z kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia pieniężnego jest stopa życiowa społeczeństwa, dostrzec należy, że kwota objęta wnioskiem, a następnie apelacją, jest minimalnie niższa od przeciętnego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w listopadzie 2021r, a zatem w dacie rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego (por. Obwieszczenie w tym przedmiocie Prezesa GUS z 17.12.2021r.). Stosując zatem także to kryterium, nie sposób do żądania ujętego we wniosku zastosować taką ocenę, jak przyjął Sąd Okręgowy.

Jednocześnie Sąd Apelacyjny nie podziela stanowisko pełnomocnika, by w stanie faktycznym sprawy zachodziły warunki do przyjęcia, że działania podjęte wobec wnioskodawcy nosiły znamiona tortur. Pojęcie tortur to definiuje art. 1 Konwencji ONZ z 10.12.1984r. w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, stanowiąc, że określenie tortury oznacza każde działanie, którym jakiejkolwiek osobie umyślnie zadaje się ostry ból lub cierpienie, fizyczne bądź psychiczne, w celu uzyskania od niej lub od osoby trzeciej informacji lub wyznania, w celu ukarania jej za czyn popełniony przez nią lub osobę trzecią albo o którego dokonanie jest ona podejrzana, a także w celu zastraszenia lub wywarcia nacisku na nią lub trzecią osobę albo w jakimkolwiek innym celu wynikającym z wszelkiej formy dyskryminacji, gdy taki ból lub cierpienie powodowane są przez funkcjonariusza państwowego lub inną osobę występującą w charakterze urzędowym lub z ich polecenia albo za wyraźną lub milczącą zgodą. Nie umniejszając zatem stopnia krzywdy wnioskodawcy, przy zastosowaniu kryteriów obiektywnych, ale mając na względzie także jego indywidualną ocenę przebiegu i skutków zatrzymania, nie sposób uznać, by jego okoliczności podlegały ocenie na gruncie przesłanek ujętych w przywołanej definicji tortur.

Apelacja Komendanta Stołecznego Policji - reprezentanta Skarbu Państwa.

Wobec okoliczności przedstawionych przy omówieniu apelacji pełnomocnika wnioskodawcy, zarzut apelacji tego skarżącego uznać należy za chybiony i to w stopniu oczywistym. Już sama jego konstrukcja, w której autor apelacji kwestionuje podstawę faktyczną przyznania zadośćuczynienia wywodząc, że jest nienależne, bowiem zatrzymanie wnioskodawcy nie było oczywiście niesłuszne, a jednocześnie wskazuje, że zasądzona kwota jest wygórowana, powoduje wewnętrzną sprzeczność zarzutu.

W zakresie ustalenia przyczyn uznania zatrzymania wnioskodawcy za niesłuszne i to w stopniu niewątpliwym, należy odesłać skarżącego do argumentacji przedstawionej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, której skarżący skutecznie nie zakwestionował. Niewątpliwie niesłuszne w rozumieniu art. 552 § 4 k.p.k. będzie każde zatrzymanie, co do którego ustalono, że nastąpiło przy braku przesłanek je dopuszczających - art. 244 § k.p.k., trwało po ich ustaniu, albo nastąpiło z naruszeniem ustawowego terminu zatrzymania - art. 248 § 1 i 2 k.p.k., bądź nastąpiło ponownie na podstawie tych samych faktów lub dowodów - art. 248 § 3 k.p.k. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 23 maja 2006r. w sprawie I KZP 5/06 przyjął, że przy ocenie kwestii niewątpliwie niesłusznego zatrzymania w rozumieniu art. 552 § 4 k.p.k., sąd powinien mieć na uwadze, czy zastosowanie tego środka przymusu procesowego nastąpiło z obrazą przepisów rozdziału 27 Kodeksu postępowania karnego, a tym samym, czy spowodował on dolegliwość, jakiej osoba zatrzymana nie powinna była doznać w aspekcie całokształtu okoliczności zaistniałych w sprawie, w której doszło do zatrzymania, a znanych w dacie orzekania w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia, w tym także z uwzględnieniem prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, w której nastąpiło zatrzymanie. Podstawy zatrzymania muszą istnieć obiektywnie, a nie jedynie w odczuciu organu dokonującego lub zarządzającego zatrzymanie i nie istnieją one nie tylko wtedy, gdy organ ścigania z pełną świadomością dokona lub zarządzi zatrzymanie mimo braku ku temu podstaw, ale i wówczas, gdy mylnie przyjmuje ich istnienie, a nieprawidłowość tę ustalono w wyniku dalszych, późniejszych czynności, a ryzyko takich naruszeń obciąża w zakresie odpowiedzialności odszkodowawczej Skarb Państwa. Sąd Okręgowy kwestie te prawidłowo omówił w uzasadnieniu wyroku (przede wszystkim str. 6-7), a argumentację tam wskazaną sąd odwoławczy podziela w całej rozciągłości. Na etapie postępowania apelacyjnego uzyskała ona dodatkowe wsparcie umorzeniem dochodzenia wobec wnioskodawcy o czyn, w związku z którym został zatrzymany (k. 157-168, szerzej we wstępnej części uzasadnienia).

Uwzględniając powyższe okoliczności, próba wykazania, że w przypadku wnioskodawcy brak było faktycznych podstaw do przyjęcia, że jego zatrzymanie w dniach 7-8 sierpnia 2020r. nie było niesłuszne w stopniu niewątpliwym, nie mogła być skuteczna.

Odnosząc się do kwestionowanej w apelacji wysokości zasądzonej kwoty zadośćuczynienia, swoje stanowisko w tym zakresie Sąd Apelacyjny przedstawił omawiając zarzut apelacji pełnomocnika wnioskodawcy, co jest równoznaczne z nieuwzględnieniem odmiennego stanowiska tego skarżącego.

Wniosek

Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy – o zmianę wyroku poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kwoty 6.000zł i uchylenie punktu II wyroku.

Apelacja reprezentanta Skarbu Państwa – o zmianę wyroku i oddalenia wniosku o zadośćuczynienie.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jw. przy omówieniu zarzutów apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Sąd Apelacyjny z urzędu uchylił zawarte w pkt. I wyroku rozstrzygnięcie w przedmiocie zasądzenia odsetek ustawowych i umorzył postępowanie w tym zakresie.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Z treści wniosku, apelacji, jak i stanowisk stron przedstawionych na rozprawie w dniu 4 listopada 2021r. (k. 53) jednoznacznie wynika, że wnioskodawca nie dochodził odsetek. Sąd Okręgowy, na stronie 6 uzasadnienia słusznie wskazał, że żądanie zasądzenia odsetek we wniosku nie zostało zgłoszone, choć jednocześnie zasądził odsetki ustawowe od dnia uprawomocnienia się wyroku.

Stosownie do art. 558 kpk, w sprawach o odszkodowanie za niesłuszne skazanie, tymczasowe aresztowanie lub zatrzymanie, w kwestiach nieuregulowanych w kodeksie postępowania karnego, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego. Zgodnie z art. 321 § 1 kpc sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. Tym samym, wyrok Sądu Okręgowego w części obejmującej zasądzenie odsetek dotknięty jest obrazą prawa procesowego, która miała wpływ na jego treść, a wobec powyższego w tym zakresie podlegał uchyleniu a postępowanie umorzeniu – art. 438 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 437 § 2 kpk.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

------------------------------

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

-------------------------------------

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

- uchylenie rozstrzygnięcia w przedmiocie odsetek i umorzenie postępowania w tej części;

- podwyższenie kwoty zadośćuczynienia do 6.000zł, a tym samym uchylenie rozstrzygnięcia o oddaleniu wniosku ponad kwotę 4.000zł.

Zwięźle o powodach zmiany

Omówiono przy zarzutach.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

--------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

W zakresie odsetek, omówiono wyżej.

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

--------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

--------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Zgodnie z art. 554 § 4 kpk w zw. z art. 634 kpk kosztami postępowania apelacyjnego obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Anna Zdziarska Ewa Gregajtys Rafał Kaniok

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy;

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wysokość kwoty zadośćuczynienia;

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2.

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik Skarbu Państwa;

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Zasadność zasądzenia zadośćuczynienia i jego wysokość;

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana