Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 86/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. XII K 194/17 z dnia 28.11.2019 r.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońcy oskarżonych

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości co do M. F.-T. i A. R.

x w części co do T. W.

x

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

x

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

x

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

uchylenie

x

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

M. T.

Niepopełnienie przez oskarżonego czynu zarzucanego w pkt V oraz przypisanego w pkt XII wyroku

Zeznania M. C. (1) z rozprawy apelacyjnej 13.12.2021 r.

k. 5452 t. XXVIII

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1

Zeznania M. C. (1) z 13.12.2021 r.

Zeznania M. C. (1) nie zawierają informacji istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Świadek nie przekazał żadnej wiedzy o oskarżonym M. F.-T. i zarzucanym mu czynie, a w rezultacie nie wpływa to na ustalenie sprawstwa i winy oskarżonego.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1/

1/ Obrońcy osk. M. F.-T. pkt I obrazy przepisów postępowania tj. art. 17 § 1 pkt 11 kpk, polegającej na wszczęciu i prowadzeniu postępowania karnego przeciwko oskarżonemu pomimo występującej okoliczności wyłączających ściganie tj. braku zgody oskarżonego – będącego osobą przekazywaną – na ściganie za przestępstwo, które nie stanowiło podstawy przekazania, złożonej w trybie art. 607e § 3 pkt 7 kpk, jak również braku zgody państwa wykonania (...) na przekazanie i ściganie przez polskie organy przestępstwa będącego przedmiotem niniejszego postępowania, złożonej w trybie art. 607e § 3 pkt 8 kpk, a nadto wobec faktu, iż art. 607e § 3 pkt 4 kpk dopuszcza ściganie osoby przekazanej w wyniku wykonania nakazu za przestępstwa inne niż stanowiły podstawę przekazania i popełnione zostały przed przekazaniem, jeśli postępowanie karne nie wiąże się z ze stosowaniem wobec osoby ściganej środka polegającego na pozbawieniu wolności, w sytuacji, w której wobec oskarżonego stosowano pozbawienie wolności przez cały okres prowadzenia przedmiotowej sprawy, nadto skazano go na karę pozbawienia wolności, które to uchybienie zgodnie z art. 439 § 1 pkt 9 kpk stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą.

2/ Obrońcy A. R. pkt 1 obrazy przepisów postępowania tj. art. 17 § 1 pkt 7 kpk w zw. z art. 439 § 1 pkt 8 kpk polegającej na skazaniu oskarżonego za wchodzące w skład czynu ciągłego czyny z art. 56 ustawy w zw. z art. 12 kk, popełnione od 14.07.2009 r. do 10.06.2010 r., mimo że obecny zarzut od 11.06.2010 r. do 27.10.2010 r. stanowi element czynu ciągłego z art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, za który A. R. został już skazany i odbył karę.

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

x niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1/ Zarzut obrońcy osk. M. F.-T. jest chybiony. Zauważyć należy, że skarżący myli tu odbywanie przez M. F.-T. kary pozbawienia wolności orzeczonej w innej sprawie, do odbycia której został przekazany do Polski na podstawie europejskiego nakazu aresztowania – z pozbawieniem wolności w niniejszej sprawie. Niewątpliwie oskarżony w toku tego postępowania w sprawie sygn. XII K 194/17 Sądu Okręgowego w Warszawie – po przekazaniu do Polski - nie został i nie jest pozbawiony wolności. Już Sąd Okręgowy w postanowieniach z 14.12.2017 r. /k.4787/ i 8.02.2018 r. /k. 4854/ – negatywnie odpowiadając na wnioski obrońcy o umorzenie postępowania i wyłączenie sprawy oskarżonego do odrębnego rozpoznania – słusznie stwierdził, że interpretacja przepisów przez obrońcę jest błędna, gdyż pomija on treść art. 607e § 3 pkt 4 kpk, która to okoliczność stanowi samodzielną przesłankę wyłączenia zasady specjalności /tak uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 24.11.2010 r. sygn. I KZP 19/10, OSNKW 2010/12 poz. 103; B. A. tezy nr 11-15 do art. 607e w Kodeks postępowania karnego, Komentarz pod red. D. Świeckiego/. Regulacja ta dopuszcza ściganie osoby przekazanej w wyniku wykonania europejskiego nakazu aresztowania za przestępstwa inne niż stanowiły podstawę przekazania i popełnione zostały przed przekazaniem, jeśli postępowanie karne nie wiąże się z ze stosowaniem wobec osoby ściganej środka polegającego na pozbawieniu wolności. Nie ma tu w ogóle znaczenia fakt pozbawienia wolności oskarżonego w innej sprawie objętej europejskim nakazem aresztowania ani czas stosowania tego pozbawienia wolności /tj. odbywania kary/ przez okres prowadzenia przedmiotowej sprawy. Nadto nieprawomocne skazanie oskarżonego na karę pozbawienia wolności przez Sąd Okręgowy ani uprawomocnienie się takiego wyroku także nie skutkuje automatycznie faktycznym pozbawieniem wolności w postaci wykonania kary. Do wykonania orzeczonej kary niezbędne będzie uzyskanie zgody państwa wydania M. F.-T., czyli władz Słowenii, bądź zrzeczenie się przez oskarżonego zasady specjalności, czyli wyrażenie zgody na ściganie za przypisany czyn, bądź spełnienie innej przesłanki. Te czynności będą musiały zostać wykonanie przed skierowaniem kary pozbawienia wolności do wykonania, natomiast inne elementy wyroku będą mogły zostać od razu wykonane, o ile nie będą wiązać się z pozbawieniem wolności /jak np. grzywna/. Nie oznacza to sprzeczności ze stanowiskiem wyrażonym już w orzecznictwie, jak np. w wyroku z 9.05.2016 r. sygn. II AKa 185/15 Sądu Apelacyjnego w Białymstoku, że brak zgody państwa wydania na ściganie za inne czyny wyłącza co do zasady dopuszczalność ścigania, stanowi ujemną przesłankę procesową z art. 17 § 1 pkt 11 kpk i w postępowaniu odwoławczym powoduje zaistnienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 9 kpk. To stanowisko dotyczyło bowiem sytuacji, kiedy wobec danego oskarżonego było stosowane tymczasowe aresztowanie w tej samej sprawie, a zatem sytuacji jakościowo odmiennej. Reasumując uznać trzeba, że w niniejszej sprawie nie zachodzi ujemna przesłanka procesowa z art. 17 § 1 pkt 11 kpk ani bezwzględna przyczyna odwoławcza z art. 439 § 1 pkt 9 kpk.

2/ Zarzut obrońcy osk. A. R. nie jest zasadny. Podnieść trzeba, że oskarżony został uprzednio prawomocnie skazany za przestępstwo dokonane z góry powziętym zamiarem z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk popełnione od 14.07.2009 r. do 11.06.2010 r. /wyrok sygn. V K 1324/13 Sądu Rejonowego dla Warszawy-Woli k. 3305-06/, a zatem w innym okresie niż obecnie przypisany mu czyn popełniony od 12.06.2010 r. do 27.10.2010 r. Nadto zgodnie z wyrokiem sygn. V K 1324/13 A. R. w okresie od 14.07.2009 r. do 28.01.2010 r. nabywał marihuanę od M. C., a w okresie od 29.01.2010 r. do 11.06.2010 r. nabywał marihuanę od K. K.. Natomiast w niniejszej sprawie zarzucono mu nabycie znacznych ilości marihuany od M. C., a nie w dalszym ciągu od K. K.. Dotyczy to także innych czynności i ilości tzn. odmiennych partii narkotyków. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, przypisanie działania z góry powziętym zamiarem dotyczy jedynie działalności objętej wyrokiem sygn. V K 1324/13, a nie innej, w szczególności podjętej po dacie zakończenia przestępstwa. Działanie z takim z góry powziętym zamiarem uniemożliwia skazanie tylko za czynności objęte tym zamiarem i popełnione w ustalonym wcześniej okresie, a nie rozciąga się na okres późniejszy. Podzielić należy stanowisko orzecznictwa, że granice ciągłości wyznaczają początek pierwszego i zakończenie ostatniego z zachowań, które stanowią czyn ciągły. Jednak tylko czyny popełnione w okresie tak wyznaczonym - przy spełnieniu pozostałych warunków wynikających z treści art. 12 § 1 k.k. - mogą zostać objęte skutkami będącymi następstwem ujemnej przesłanki procesowej określonej w art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. Przy uwzględnieniu, że każde z zachowań ocenianych pod kątem zastosowania instytucji przewidzianej w art. 12 § 1 k.k., wyczerpuje znamiona odrębnego przestępstwa i jedynie ze względów normatywnych jest traktowane jako część składowa jednego czynu ciągłego, koncepcja forsowana przez obrońcę odnosząca się do niemożliwości skazania za przedmiotowe kontynuowanie procederu obrotu narkotykami - jest niemożliwa do przyjęcia /podobnie np. postanowienie Sądu Najwyższego z 18.05.2020 r. IV KK 25/20 LEX nr 3161387/. Reasumując nie można więc uznać, aby działalność objęta aktem oskarżenia w niniejszej sprawie została już wcześniej osądzona w ramach skazania wyrokiem sygn. V K 1324/13. Zatem niedoszło do naruszenia art. 17 § 1 pkt 7 kpk ani zaistnienia tzw. bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 8 kpk.

Lp.

Zarzut

2/

Obrońcy T. W. /bez numeracji/ obrazy przepisów prawa materialnego tj. art. 258 § 2 kk co do czynów z pkt I, II i IV poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż oskarżony brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym mającej na celu popełnienie przestępstw, w sytuacji gdy ustalono znikomą koordynację działań polegającą jedynie na sposobie podziału uzyskiwanych środków finansowych, co należało zakwalifikować jako zwykłe współsprawstwo, a brak jest łącznego występowania właściwie wszystkich znamion niezbędnych dla bytu przestępstwa z art. 258 kk, w tym umyślności działania oskarżonego.

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy osk. T. W. nie jest zasadny. Zauważyć należy, że w istocie skarżący dopatruje się naruszenia art. 258 § 2 kk w braku ustawowych znamion tego czynu zabronionego. Mimo to nie zakwestionował wprost ani oceny dowodów, ani ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Okręgowy – z których wynika właśnie przypisanie oskarżonemu popełnienia tego czynu. Nadmienić można, że Sąd Okręgowy poddał jasnej i logicznej analizie przeprowadzone dowody i właściwie uzasadnił, dlaczego przyjął uczestnictwo T. W. w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, kierowanej przez M. C. (1). O ile rację ma obrońca, że udział w takiej grupie oznacza, przy popełnianiu innych przestępstw, większą postać współdziałania niż w ramach współsprawstwa, to pomija dowody mówiące o działaniu oskarżonego w charakterze członka grupy tj. korelujące ze sobą depozycje M. C. (3) i P. S. (1), wsparte przez relacje M. R. (1) i R. Z. (1) – o czym jeszcze niżej w pkt 4. Niewątpliwie przestępstwo udziału w zorganizowanej grupie przestępczej ma charakter formalny i wystarczająca jest sama umyślna przynależność do takiej grupy. Członkowie grupy nie muszą też znać wszystkich innych członków. Natomiast T. W. w ramach grupy popełnił jeszcze inne przestępstwa - pobierał pieniądze od kobiet zatrudnionych w agencjach towarzyskich /czyn II/ i dokonał wymuszenia /czyn III/, a taka działalność była także przedmiotem tej grupy. Świadomość oskarżonego uczestnictwa w grupie o charakterze zbrojnym jednoznacznie wynika z przywołanych depozycji i oczywiste było, że grupa posiada broń palną. Przedmiotowa grupa miała wielu członków, strukturę i kierownictwo, względnie trwały charakter, dysponowała bronią palną i taką broń miał też T. W. – niewątpliwie spełniała kryteria pozwalające na uznanie jej za zorganizowaną grupę zbrojną.

Lp.

Zarzut

3/

1/ Obrońcy osk. M. F.-T. pkt II1-4 obrazy przepisów postępowania, a to:

- pkt 1 i 3/ art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 4 kpk, poprzez uznanie, że: a/ zeznania świadków R. Z. (1) i M. R. (1) są wiarygodne oraz dowodzą udziału oskarżonego w obrocie znacznych ilości amfetaminy i marihuany, podczas gdy analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż te zeznania są chaotyczne, momentami sprzeczne i niekonsekwentne, albowiem wskazują odmienny czasokres przestępczej działalności oskarżonego aniżeli wynikałoby to z zarzutu, wskazują wykluczające się okoliczności poznania oskarżonego, są pozbawione innych istotnych szczegółów dotyczących procederu, jak np. wskazania konkretnych dat, miejsc i okoliczności jak formy kontaktu, pochodzenie narkotyków, we fragmentach zeznań świadków pojawiają się niemal identyczne zwroty, mające odnosić się do ilości narkotyków dostarczanych przez oskarżonego, żaden z pozostałych świadków nie wspomina o mężczyźnie ps. (...) bądź M., b/ odstąpienie od dokonania oceny zeznań świadków M. C. (3), M. R. (2), M. M. (3), P. S. (1) i K. P. (1) w kontekście osoby M. F.-T. i zaniechaniu rozważań w zakresie powodów, dla których nie relacjonowali w przedmiocie rzekomej działalności oskarżonego, mimo że w latach 2006-2009 brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej tzw. grupie R. i trudnili się handlem narkotykami, co pozbawiło Sąd dojścia do wniosku, że nie wspominają oskarżonego, gdyż nie mieli z nim kontaktu i nie słyszeli o nim pomimo czynnego uczestnictwa w grupie niejednokrotnie na wysokich stanowiskach;

– które to uchybienia przyczyniły się do ustalenia winy oskarżonego jedynie na dowodach mających go obciążyć i nieweryfikowalnych;

- pkt 2/ art. 170 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 169 § 2 kpk poprzez zaniechanie realizacji zasady dążenia do wykrycia prawdy materialnej i niezasadne oddalenie wniosków dowodowych obrońcy na rozprawach 05.03.2019 r. i 15.11.2019 r. bez szczegółowego umotywowania stanowiska w uzasadnieniu wyroku, co skutkowało ustaleniem okoliczności faktycznych na podstawie niekompletnego materiału dowodowego a dowody miały wykazać okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego, wyeliminować rozbieżność i przyczynić się do prawidłowej oceny wiarygodności świadków R. i Z.;

- pkt 4/ art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w formie ogólnej, bez szczegółowego odniesienia się do relacji świadków, niedostrzeżeniu sprzeczności w depozycjach oraz przyczyn, dla których odstąpiono od oceny części materiału dowodowego w kontekście osoby M. F.-T. w sytuacji, w której uzasadnienie wyroku ma stanowić dokument sprawozdawczy pozwalający obronie na zapoznanie się z tokiem rozumowania Sądu;

2/ Obrońcy osk. A. R. pkt 2 i 3 obrazy przepisów postępowania, a to art. 7 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez :

- sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób niezgodny z wymogami przepisu, w szczególności poprzez brak wskazania procesu myślowego organu orzekającego prowadzącego do zawartych w wyroku wniosków, jak i motywów, ze względu na które Sąd nie dał wiary zebranym dowodom w zakresie, w jakim są korzystne dla oskarżonego przy bezkrytycznym przyjęciu za prawdziwe dowody mające wskazywać sprawstwo oskarżonego, poczynienie niekorzystnych dla oskarżonego ustaleń faktycznych na podstawie ogólnych, nieprecyzyjnych, lakonicznych, nie wskazujących wprost na winę oskarżonego zeznań świadków, a tym samym błędnego ustalenia czasu, miejsca i przebiegu zdarzeń objętych aktem oskarżenia, co miało istotny wpływ na treść wyroku;

- poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez wybiórcze i bezkrytyczne uznanie za wiarygodne zeznań M. C. (3) i przyjęcie ich za podstawę przypisania oskarżonemu przestępstwa w sytuacji, gdy zeznania te są bardzo ogólne, lakoniczne, nieprecyzyjne, unikające podawania szczegółów, a nawet sytuacyjne /np. wskazanie oskarżonego na podstawie cech zewnętrznych wyglądu jak postura czy stopień opalenizny, które bez problemu można zauważyć w czasie składania wyjaśnień i dodać do swoich zeznań, co nie stanowi potwierdzenia faktycznego popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu/, mające na celu jedynie przypisanie winy oskarżonemu, przy czym nie korelują one ze stanem faktycznym, w szczególności, iż brak jest innych dowodów, które potwierdzałyby winę oskarżonego i wyeliminowałyby niedające się usunąć wątpliwości co do winy oskarżonego, który nie przyznał się do winy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Z uwagi na częściową zbieżność zarzutów zawartych w apelacjach obrońców odnośnie oceny materiału dowodowego, celowe jest ich łączne rozpoznanie w tym zakresie.

b/ Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r. sygn. IV KK 104/18, lex nr 2498022/.

c/ W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa i winy oskarżonych T. W., M. F.-T. i A. R. oraz dokonał ich w wyniku właściwej oceny materiału dowodowego, mając na uwadze treść art. 7 kpk, a ocena ta wymagała jedynie pewnego uzupełnienia. Oparł się na całości przedstawionego materiału dowodowego oraz wobec tego odnośnie poczynionych ustaleń nie naruszył art. 410 kpk, ponieważ uchybienie normie zawartej w przepisie art. 410 k.p.k. może nastąpić jedynie w wypadku nieuwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a nie poprzez nieuwzględnienie czegoś, co potencjalnie dopiero mogłoby zostać na tej rozprawie ujawnione /tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.03.2014 r. sygn. III KK 396/13, lex nr 1451526/. Dotyczy to zaś tylko istotnych kwestii. Art. 4 kpk zawiera zaś ogólną dyrektywę nakazującą uwzględniać okoliczności tak na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a więc jego naruszenie nie może stanowić samodzielnie podstawy zarzutu apelacyjnego i należy je wiązać z uchybieniem konkretnym regulacjom.

d/ Nadto niespełnienie wymogów z art. 424 kpk nie może stanowić samodzielnej podstawy zmiany lub uchylenia wyroku, skoro jest to uchybienie o charakterze procesowym /art. 438 pkt 2 k.p.k./, a więc wymaga wykazania możliwego wypływu na treść orzeczenia. Takiego wpływu obrońcy nie wykazali. Kwestię tę przesądza nadto art. 455a kpk, który wyklucza uchylenie wyroku z powodu niespełnienia przez uzasadnienie wymagań z art. 424 kpk.

e/ Nie doszło zatem do obrazy art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk ani art. 424 kpk czy innych przepisów procesowych, która uniemożliwiałaby instancyjną kontrolę prawidłowości wyroku bądź nakazywała jego zmianę co do sprawstwa i winy oskarżonych. Zatem wnioski obrońców o uniewinnienie oskarżonych lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania - są w oczywisty sposób bezzasadne.

f/ Sąd Okręgowy dokonał właściwej oceny przeciwstawnych wyjaśnień T. W., M. F.-T. i A. R. oraz depozycji obciążających ich świadków, dokładnie przedstawił tok swojego rozumowania i skarżący nie podważyli go skutecznie. Wywód jest zborny i logiczny oraz uwzględnia specyficzną sytuację procesową świadków, którzy zdecydowali się na współpracę z organami ścigania i obciążenie wielu osób. Nie unikali przy tym przedstawiania własnej przestępczej działalności. Słusznie za wiarygodne uznano sensowne i korelujące depozycje M. C. (3), R. Z. (1), M. R. (1) i P. S. (1). Pewne różnice w ich relacjach są naturalne z uwagi na wielość zdarzeń i upływ czasu oraz nie pozbawiają ich wartości dowodowej.

g/ Według przekonujących depozycji, T. W. ps. (...) był przez rok od II połowy 2006 r. do końca I połowy 2007 r. członkiem zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym kierowanej przez M. C. i dysponował własną bronią palną /tak M. C. k.725, 3203, 4966v, R. Z. wskazał jego udział aż do połowy 2008 r., ale ostatecznie określił ten czasokres podobnie jak M. C. k. 1563-64, 3140, 4973v-76v; P. S. określał udział od sierpnia/września 2006 r. do grudnia 2007 r. k. 1319-20, 1356, 1358, 5012v-13; M. R. k. 5015 także podał czas w 2006 i 2007 r./. M. C. wraz z T. W. i P. S. dokonali wymuszenia pieniędzy od J. W. /M. C. k.4965v, R. Z. k. 3140, 4974v, P. S. jasno podał, że było to w I połowie 2007 r. k. 1359, 1410, 3116, 3432, 5013/. Zgodnie z wiarygodnymi zeznaniami J. W. 3 sprawcy wymusili od niej co najmniej 4000 zł i 2 telefony komórkowe. T. W. zbierał też z nimi pieniądze z agencji towarzyskich od II połowy/września 2006 r. do opuszczenia grupy tj. do końca I połowy 2007 r. /M. C. k.175, 600, 725, 3203, 4966v; R. Z. k. 1002, 1564, 4973v; P. S. wskazał czas od września 2006 r. k. 1347-48, 1355-56, 3116, 5012v-13; M. R. k. 3146, 5015/.

h/ Wedle zbieżnych, konsekwentnych co do istoty i przekonujących relacji R. Z. i M. R. kupowali oni narkotyki – nie mniej niż 100 kg amfetaminy i 3 kg marihuany od M. F.-T. od marca 2006 r. do przełomu 2007/2008 r. i później do II połowy 2009/2010 r., przy czym oskarżony posługiwał się nieustalonym kurierem ps. (...). Narkotyki te dalej sprzedawali w różne miejsca w kraju /R. Z. k.276, 372, 378, 379, 1564-65, 3139-40, 4971v-73v, 4974-76; M. R. k. 1284, 1305, 3146-47, 5014v-16v/. Świadkowie ci bez żadnych wątpliwości rozpoznali oskarżonego na rozprawie. W toku śledztwa R. Z. niejednolicie określał czas zakończenia działalności z M. F.-T. i przyjąć należy, że było to z pewną przerwą do II połowy 2009 r. M. R. dość zbieżnie określił, że było to od I połowy 2006 r. do końca 2009 r. M. F.-T. był zaś pozbawiony wolności od 17.06.2009 r. Natomiast obrońca wybiórczo i subiektywnie odwołuje się do ich depozycji, co nie może odnieść pożądanego przez niego skutku. Wskazywany czas do końca 2007 r. /R. Z. k. 379/ dotyczy przecież zakupu marihuany, a nie amfetaminy, czyli fragmentu współpracy z oskarżonym. Nadto na k. 3146 /M. R./ wskazano okres do końca 2009 r., a nie jak podaje obrońca do końca 2008 r. Zatem brak jest powodów do zmiany przypisanego okresu popełnienia przestępstwa marzec 2006 r. – 16.06.2009 r.

i/ Nie podważa w/w depozycji R. Z. i M. R. kwestia śmierci świadka koronnego A. L. (1) i niemożność uzyskania od niego informacji, dlaczego pominął działalność M. F.-T. w związku z R. Z. i M. R. i nic o tym nie wspominał. Nie można przecież wykluczyć, że A. L. z sobie tylko znanych względów nie przedstawiał pewnych okoliczności, np. jeśli osobiście nie uczestniczył w transakcjach, a nawet celowo ukrywał rolę oskarżonego, który miał być z nim wcześniej powiązany. Nadto wobec zgonu nie zdołano odebrać od niego całości depozycji. Nie wpływa także na ocenę dowodów nieustalenie mężczyzny pseudonim (...), który miał przekazywać narkotyki od oskarżonego, ani pochodzenia tych narkotyków. Stopień szczegółowości relacji świadków R. Z. i M. R. uwarunkowany jest wielością zdarzeń przestępczych, rozpiętością czasową i szeroką działalnością przestępczą, którą się sami zajmowali. Depozycje te uznać trzeba za naturalne i wartościowe, a podlegały one bezpośredniej weryfikacji przez Sąd Okręgowy. Wbrew twierdzeniom skarżącego, zeznania M. C. nie są sprzeczne z w/w relacjami a wręcz je potwierdzają, skoro ogólnie kojarzył on mężczyznę pseudonim (...) jako osobę dostarczającą amfetaminę. M. C. nie posiada zaś wiedzy odnośnie osk. M. F.-T., a zatem w żadnej mierze nie wyklucza to poczynionych ustaleń. Nie ustalano także ewentualnych powiązań oskarżonego z inną grupą przestępczą, gdyż nie było to przedmiotem tej sprawy. Nie występuje sprzeczność co do zapoznania się przez świadków z oskarżonym za pośrednictwem A. L., ponieważ nie wyklucza to ogólnej wcześniejszej znajomości przez R. Z. z dzieciństwa. Wątpliwości obrońcy są tylko subiektywne i nie podważają oceny dowodów. Zatem zarzut pkt II1 okazał się niezasadny.

j/ Natomiast brak wiedzy o oskarżonym u innych świadków, jak M. C., M. R., M. M., P. S. i K. P. nie oznacza przecież, że oskarżony nie dokonywał przedmiotowych transakcji. W tak hermetycznym środowisku, jak przestępczość zorganizowana i narkotykowa, nie informuje się wszystkich o wszystkim – to M. R. i R. Z. utrzymywali kontakt z M. F.-T. i mieli o nim wiedzę wynikającą ze wspólnych działań, a nie inne osoby. Zatem słuszne jest stanowisko Sądu Okręgowego, że zeznania tych innych osób nie dotyczą oskarżonego i nie podważa to wiarygodności wypowiedzi M. R. i R. Z.. Ci ostatni mieli dość wysoką pozycję w grupie i nie musieli informować M. C. i M. R. o oskarżonym. Cytowana przez skarżącego wypowiedź M. C. świadczy przecież, że był odpowiedzialny za handel narkotykami w grupie w dużej części a nie w całości. Zarzut z pkt II3 nie jest zasadny.

k/ Odnośnie zarzutu pkt II2 obrońcy M. F.-T., to Sąd Okręgowy prawidłowo uzasadnił podjęte decyzje 5.03.2019 r. i 15.11.2019 r. oraz nie naruszył art. 170 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 169 § 2 kpk poprzez: a/ oddalenie wniosków o przesłuchanie K. T., W. B., M. P., R. L., M. G., D. P. i mężczyzny o imieniu M., M. S., M. C. (1), J. B., ponowne przesłuchanie M. R. (1) i R. Z. (1) /k.5108, 5110, 5286 i 5291v/. Sąd działał w ramach ustawowych kompetencji /k. 5110 i 5291v / i jasno wskazał, że przesłuchanie wskazanych osób jest nieprzydatne, ogólna wiedza osób nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia zarzutu z aktu oskarżenia, jak też M. R. i R. Z. nie będą w stanie stwierdzić, czy i dlaczego zmarły A. L. nie wskazał ich w swoich depozycjach jako zajmujących się obrotem narkotykami. Takie decyzje nie pozbawiły oskarżonego możliwości obrony swoich praw a żaden dowód nie wskazuje, aby wnioskowane dodatkowe osoby miały jakąkolwiek wiedzę o oskarżonym. Nadto M. C. (1) został na wniosek obrońcy przesłuchany na rozprawie apelacyjnej i nie przekazał żadnej wiedzy, która podważałaby ustalenia dotyczące oskarżonego. Przyjąć trzeba za wykazane, że osoby te /poza M. R. i R. Z./ nie przedstawiłyby informacji dotyczących działalności oskarżonego, co w żadnej mierze nie wyklucza jego udziału w przedmiotowych transakcjach. Zarzut skarżącego nie zasługuje więc na uwzględnienie.

l/ Zarzut obrońcy A. R. z pkt 3 nie jest zasadny. M. C. jasno i wiarygodnie wskazał na A. R. jako osobę, której sprzedał 7,5 kg marihuany w okresie od 12.06.2010 r. do zatrzymania tj. do 27.10.2010 r. /k. 859, 3102, 4965v-66/. Postawa M. C. w toku procesu nie wskazuje na bezpodstawne obciążanie oskarżonego, a na relacjonowanie własnej działalności przestępczej i związanych z nią osób. Na rozprawie świadek nie pamiętał już niektórych szczegółów, co jasno komunikował. Pewne nieścisłości są naturalne przy uwzględnieniu tak szerokiej działalności przestępczej świadka, wielości czynów i okoliczności oraz upływu czasu. Natomiast fakt, że inni świadkowie nie współpracowali z oskarżonym - nie nakazuje jego uniewinnienia. W tym wypadku Sąd nie miał obiektywnych wątpliwości co do winy oskarżonego i nie istnieją nieusuwalne wątpliwości w tej kwestii, które uzasadniałyby zastosowanie reguły z art. 5 § 2 kpk. Nie chodzi przy tym o jakiekolwiek wątpliwości strony, a tylko ze strony organu procesowego. Podkreślanie przez obrońcę, że skazanie nastąpiło na podstawie zeznań 1 świadka – nie zmienia oceny i ustaleń Sądu Okręgowego, skoro postąpił zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów /art. 7 kpk/. Proces karny nie określa minimalnej ilości dowodów, które umożliwiałyby przypisanie winy oskarżonemu i takie sugestie obrońcy są nieuprawnione, gdyż prowadziłyby do tzw. formalnej teorii dowodowej, obcej polskim regulacjom karnoprocesowym.

Lp.

Zarzut

4/

Obrońcy A. R. pkt 4 błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegającego na stwierdzeniu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów w danym czasokresie, gdy zgromadzony materiał dowodowy nie potwierdził jego sprawstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Taki zarzut apelacyjny jest wtórny do zarzutu naruszenia art. 7 kpk. Powtórzyć należy, że Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny ujawnionych dowodów w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego, przekonująco ją uzasadnił i słusznie uznał A. R. za winnego popełnienia czynu z pkt VIII i XXIV. Zatem nie doszło do błędu w ustaleniach faktycznych, który miałby wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Odwołać się należy do powyższej oceny zarzutów obrońcy z pkt 4.

b/ Dodać można, że nieuzasadnione i dowolne w świetle analizy dowodów są sugestie skarżącego, jakoby z depozycji M. C. nie wynikał czasokres popełnienia przestępstwa.

Lp.

Zarzut

5/

1/ Obrońcy osk. T. W. /bez numeracji/ rażącej niewspółmierności kary.

2/ O.. M. F.-T. rażącej niewspółmierności kary 7 lat pozbawienia wolności, która nie uwzględnia okoliczności łagodzących, jak znaczne oddalenie czasowe czynu popełnionego kilkanaście lat temu, faktu zerwania oskarżonego kontaktów ze środowiskiem przestępczym i zmiany stylu życia, niepopełnienia od tamtej pory innego przestępstwa, faktu założenia rodziny i ustatkowania się, znalezienia legalnej pracy, osobowości sprawcy, który nie jest zdemoralizowany, przez wiele lat żył na wolności zgodnie z prawem, nie stanowił zagrożenia dla społeczeństwa; nadmiernego wyeksponowania okoliczności obciążających jak negatywnego wpływu narkomanii na społeczeństwo i znacznej szkody wyrządzonej przestępstwem, gdy szkody tej nie da się określić, środek psychoaktywny miał być niskiej jakości i substancja była najprawdopodobniej mieszana z innymi składnikami, a kara jest rażąco niesprawiedliwa, krzywdząca dla oskarżonego i znacznie przekracza stopień winy i społecznej szkodliwości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Stosownie do brzmienia art. 438 pkt 4 kpk Sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w przypadku stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że powstałaby znaczna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, którą należałoby orzec w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Nie każda różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 16.02.2009 r. II KK 132/05, LEX nr 725034/. Nie chodzi tu o wszelkie możliwe różnice co do wymiaru kary, lecz wyłącznie o tak istotne, że powodowałyby uznanie orzeczonej kary za niesprawiedliwą.

b/ Apelacja obrońcy T. W. nie zawiera żadnych argumentów, które prowadziłyby do zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji odnośnie wymiaru kar : 2 lat pozbawienia wolności za czyn z art. 258 § 2 kk, 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny po 50 zł za czyn z art. 204 § 2 kk w zw. art. 65 § 1 kk, 3 lat pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny po 50 zł za czyn z art. 282 kk w zw. art. 65 § 1 kk, a także kar łącznych: 5 lat pozbawienia wolności oraz 150 stawek dziennych grzywny po 50 zł. Kary te są odpowiednie do społecznej szkodliwości przestępstw i spowodowanych szkód, jak też umyślnego działania oskarżonego. Kary łączne orzeczono na zasadzie asperacji i brak jest podstaw do ich zmiany. Takie kary są zgodne z wymogami prewencji szczególnej i potrzebami oddziaływania na społeczeństwo. Słusznie także orzeczono przepadek korzyści osiągniętej z czynu pkt II, ale niezbędne było zmniejszenie jego wysokości.

c/ Odnośnie osk. M. F. -T. to brak jest podstaw do przyjęcia, że nadano niewłaściwe znaczenie okolicznościom łagodzącym i obciążającym. Apelacja obrońcy nie zawiera argumentów, które prowadziłyby do zakwestionowania stanowiska Sądu Okręgowego odnośnie wymiaru kar. Kary 7 lat pozbawienia wolności oraz 250 stawek dziennych grzywny po 50 zł są adekwatne do znacznego stopnia zawinienia oskarżonego czy wysokiego stopnia szkodliwości społecznej popełnionego czynu. Nieskuteczne jest odwoływanie się do niedostatecznego uwzględnienia okoliczności odciążających. Upływ czasu od daty przestępstwa, zmiana poprzedniego stylu życia - zerwanie przez oskarżonego kontaktów ze środowiskiem przestępczym, niepopełnianie przestępstw, założenie rodziny i ustatkowanie się, znalezienie legalnej pracy – stanowi okoliczności łagodzące, ale nie świadczy o potrzebie złagodzenia kary. Uwzględnić trzeba, że wcześniejsze rozpoznanie sprawy nie było możliwe, skoro oskarżony był poszukiwany i ukrywał się za granicą. Natomiast okoliczności czynu wskazują na osobowość sprawcy, który niewątpliwie działał przez długi czas z chęci osiągniecia korzyści majątkowej, a więc nie można mówić, że nie wykazał zdemoralizowania. Sąd właściwie wyeksponował okoliczności obciążające, jak przyczynienie się oskarżonego do rozwoju zjawiska narkomanii, negatywny wpływ narkomanii na społeczeństwo i znaczne szkody wyrządzane przez przestępczość narkotykową, prowadzące do uzależnienia, chorób a nawet śmierci osób zażywających narkotyki. Szkody wyrządzane zdrowiu publicznemu przez zażywanie amfetaminy, którą oskarżony sprzedawał w wielkich ilościach, są ogromne i nie można ich określić, gdyż stale rosną. Kwestia niskiej jakości amfetaminy i jej mieszania z innymi składnikami nie wpływa na obniżenie kar. Taki narkotyk /oraz dodatkowo marihuana/ został sprzedany przez oskarżonego a zatem znalazł się w obrocie, a człowiek może się uzależnić już od niewielkiej dawki amfetaminy należącej do tzw. twardych narkotyków. Nie stanowi okoliczności łagodzącej sprzedaż narkotyków 2 osobom, które nabyłyby je także od innych osób – w tym przypadku to oskarżony je dostarczył i działalność innych sprawców nie zmniejsza jego winy. Orzeczone kary odpowiadają sposobowi działania, umyślności, niskiej motywacji i znacznemu stopniowi winy sprawcy.

Reasumując, wymierzone kary nie są nadmiernie łagodne ani surowe i ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk. Całokształt okoliczności sprawy przekonuje, że tylko taka kara bezwzględnego pozbawienia wolności jest właściwa i celowa, a w konsekwencji sprawiedliwa. Zasadnie orzeczono także nawiązkę na cel zapobiegania narkomanii i przepadek korzyści osiągniętej z przestępstwa.

Wniosek

1/ Obrońca osk. T. W. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego;

2/ Obrońca osk. M. F.-T. wniósł o :

a/ uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania co do zarzucanego mu czynu,

b/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

c/ ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji;

d/ zmianę zaskarżonego wyroku poprzez znaczne złagodzenie wymierzonej kary pozbawienia wolności;

3/ Obrońca osk. A. R. wniósł o :

a/ zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego czynu;

b/ względnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

a/ Wnioski obrońców nie zasługiwały na uwzględnienie wobec przeprowadzonych wyżej w pkt 1-5 rozważań co do zarzutów apelacyjnych.

b/ Odnośnie osk. T. W. wskazać należy, że w świetle analizy depozycji świadków i ustalonych okoliczności brak jest jakichkolwiek podstaw do jego uniewinnienia czy złagodzenia kar. Właściwie Sąd Okręgowy uzasadnił przyjęcie kwalifikacji prawnej czynów.

c/ Odnośnie osk. M. F.-T. nie występują wskazane w apelacji przesłanki do uchylenia wyroku ani do jego zmiany. Dodać można, że zebrane dowody, a w tym przede wszystkim depozycje świadków M. R. i R. Z. jednoznacznie wskazują, że oskarżony dokonał przedmiotowej sprzedaży amfetaminy i marihuany. Właściwie Sąd I instancji uzasadnił przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 kk.

c/ Odnośnie osk. A. R. brak jest także jakichkolwiek podstaw do jego uniewinnienia bądź uchylenia wyroku. Nie ma także powodów do obniżenia wymierzonych kar 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny po 50 zł. Kary w tych wysokościach są adekwatne do wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu, w tym ilości i wartości marihuany, oraz stopnia winy sprawcy, jak też uwzględniają dotychczasowy tryb życia oskarżonego. Obrońca nie wskazał okoliczności, które należałoby dodatkowo uwzględnić przy wymiarze kar, które to kary nie są nadmiernie surowe i ich ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk. Nie występował żaden powód do uchylenia czy obniżenia wysokości nawiązki orzeczonej na mocy art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

W stosunku do oskarżonego T. W. (1) uwzględniono, że :

a) odnośnie czynu zarzucanego w punkcie II i przypisanego w punkcie II prawidłowa kwalifikacja prawna to art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 07.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

b) prawidłowa wysokość orzeczonego w punkcie IV sentencji wyroku przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa wynosiła 1333,33 zł;

c) odnośnie czynu zarzucanego w punkcie IV i przypisanego w punkcie VI czas działania oskarżonego wynosił do dnia 30.06.2007 r. oraz prawidłowa kwalifikacja prawna to art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 07.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

d) błędnie w punkcie VIII sentencji wyroku orzeczono o przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

a) Sąd Okręgowy pominął, że po dacie przestępstwa nastąpiła zmiana wysokości – poprzez podwyższenie – granic kar pozbawienia wolności i grzywny grożących za czerpanie korzyści z cudzego nierządu. Pierwsza ze zmian nastąpiła od dnia 08.06.2010 r., a zatem należało przyjąć kwalifikację prawną obowiązującą do tego czasu;

b) Zgodnie z ustaleniami Sądu Okręgowego, połowa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa z sumy 8000 zł trafiała na konto grupy przestępczej tj. 4000 zł, a drugą połową dzielili się 3 sprawcy, co powoduje, że oskarżony osiągnął taką korzyść w wysokości 1/3 z 4000 zł tj. w kwocie 1333,33 zł;

c) Sąd Okręgowy pominął, że po dacie przestępstwa nastąpiło podwyższenie górnej granicy kary grzywny grożącej za czyny związane z uzyskaniem korzyści majątkowej. Zmiana ta nastąpiła od dnia 08.06.2010 r., a zatem należało przyjąć kwalifikację prawną obowiązującą do tego czasu. Nadto czyn ten został popełniony do dnia 30.06.2007 r., gdyż do tego czasu oskarżony działał w ramach grupy przestępczej z pkt I;

d) Zgodnie z art. 45 § 1 k.k. nie orzeka się przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa, jeżeli korzyść lub jej równowartość podlega zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu podmiotowi. W tym wypadku korzyść w kwocie 4000 zł podlegała zwrotowi pokrzywdzonej J. W..

2

W stosunku do oskarżonego M. T. uwzględniono, że odnośnie czynu zarzucanego w punkcie V i przypisanego w punkcie XII prawidłowa kwalifikacja prawna to z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 07.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd Okręgowy pominął, że po dacie przestępstwa nastąpiło podwyższenie górnej granicy kary grzywny grożącej za czyny związane z uzyskaniem korzyści majątkowej. Zmiana ta nastąpiła od dnia 08.06.2010 r., a zatem należało przyjąć kwalifikację prawną obowiązującą do tego czasu.

3

W stosunku do oskarżonego A. R. (1) uwzględniono, że :

a) odnośnie czynu zarzucanego w punkcie VIII i przypisanego w punkcie XXIV z popełnienia przestępstwa nie uczynił sobie stałego źródła dochodu a prawidłowa kwalifikacja prawna i podstawa skazania nie powinna zawierać art. 65 § 1 k.k.,

b) błędnie w punkcie XXVII sentencji wyroku orzeczono o przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

a) Uznać trzeba, że Sąd Okręgowy błędnie przyjął, iż czyn przypisany A. R. wiązał się z uzyskiwaniem stałego dochodu. Polegał on na nabyciu narkotyków za łączną kwotę 111.000 zł, które to wydatki stanowiły przecież koszt uzyskania marihuany. Dochód pojawiłby się dopiero przy sprzedaży tych narkotyków, ale takiego przestępstwa nie przypisano w wyroku.

b) Z uwagi na brak dochodu z przypisanego przestępstwa nie było podstaw do orzeczenia przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

W punkcie IV utrzymano w mocy wyrok w pozostałej zaskarżonej części tj. co do rozstrzygnięć z pkt I-IV, VI-VII, IX-XI odnośnie T. W., co do rozstrzygnięć z pkt XII-XV odnośnie M. F.-T., co do rozstrzygnięć z pkt XXIV-XXVI odnośnie A. R..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody wskazano w części 3 tj. nieuwzględnienie apelacji obrońców.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot i zakres zmiany

W punkcie I zmieniono wyrok w zaskarżonej części w stosunku do oskarżonego T. W. (1) w ten sposób, że :

a) odnośnie czynu zarzucanego w punkcie II i przypisanego w punkcie II przyjęto kwalifikację prawną z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 07.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

b) obniżono wysokość orzeczonego w punkcie IV sentencji wyroku przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa do kwoty 1333,33 zł;

c) odnośnie czynu zarzucanego w punkcie IV i przypisanego w punkcie VI przyjęto czas działania oskarżonego do dnia 30.06.2007 r. oraz kwalifikację prawną z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 07.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

d) uchylono rozstrzygnięcie z punktu VIII sentencji wyroku o przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa.

Zwięźle o powodach zmiany

a) Sąd Okręgowy pominął, że po dacie przestępstwa nastąpiła zmiana wysokości – poprzez podwyższenie – granic kar pozbawienia wolności i grzywny grożących za czerpanie korzyści z cudzego nierządu. Pierwsza ze zmian nastąpiła od dnia 08.06.2010 r., a zatem należało przyjąć kwalifikację prawną obowiązującą do tego czasu;

b) Zgodnie z ustaleniami Sądu Okręgowego, połowa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa z sumy 8000 zł trafiała na konto grupy przestępczej tj. 4000 zł, a drugą połową dzielili się 3 sprawcy, co powoduje, że oskarżony osiągnął taką korzyść w wysokości 1/3 z 4000 zł tj. w kwocie 1333,33 zł;

c) Sąd Okręgowy pominął, że po dacie przestępstwa nastąpiło podwyższenie górnej granicy kary grzywny grożącej za czyny związane z uzyskaniem korzyści majątkowej. Zmiana ta nastąpiła od dnia 08.06.2010 r., a zatem należało przyjąć kwalifikację prawną obowiązującą do tego czasu. Nadto czyn ten został popełniony do dnia 30.06.2007 r., gdyż do tego czasu oskarżony działał w ramach grupy przestępczej z pkt I;

c) Zgodnie z art. 45 § 1 k.k. nie orzeka się przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa, jeżeli korzyść lub jej równowartość podlega zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu podmiotowi. W tym wypadku korzyść w kwocie 4000 zł podlegała zwrotowi pokrzywdzonej J. W..

2

Przedmiot i zakres zmiany

W punkcie II zmieniono zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego M. T. w ten sposób, że odnośnie czynu zarzucanego w punkcie V i przypisanego w punkcie XII przyjęto kwalifikację prawną z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 07.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Okręgowy pominął, że po dacie przestępstwa nastąpiło podwyższenie górnej granicy kary grzywny grożącej za czyny związane z uzyskaniem korzyści majątkowej. Zmiana ta nastąpiła od dnia 08.06.2010 r., a zatem należało przyjąć kwalifikację prawną obowiązującą do tego czasu.

3

Przedmiot i zakres zmiany

W punkcie III zmieniono zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego A. R. (1) w ten sposób, że :

a) odnośnie czynu zarzucanego w punkcie VIII i przypisanego w punkcie XXIV w opisie czynu wyeliminowano sformułowanie „przy czym z popełnienia niniejszego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu” oraz z kwalifikacji prawnej i podstawy skazania wyeliminowano art. 65 § 1 k.k.,

b) uchylono rozstrzygnięcie z punktu XXVII sentencji wyroku o przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa.

Zwięźle o powodach zmiany

a) Uznać trzeba, że Sąd Okręgowy błędnie przyjął, iż czyn przypisany A. R. wiązał się z uzyskiwaniem stałego dochodu. Polegał on jednak na nabyciu narkotyków za łączną kwotę 111.000 zł, które to wydatki stanowiły przecież koszt uzyskania marihuany. Dochód pojawiłby się dopiero przy sprzedaży tych narkotyków, ale takiego przestępstwa nie przypisano w wyroku.

b) Z uwagi na brak dochodu z przypisanego przestępstwa nie było podstaw do orzeczenia przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V.

Zasądzono na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych: T. W. (1), M. T. i A. R. (1) wskazane kwoty tytułem opłat oraz przypadające na nich wydatki sądowe za postępowanie odwoławcze - w oparciu o treść art. 627 kpk, art. 633 kpk, art. 634 kpk i art. 636 kpk, z uwagi na pozostawanie przez oskarżonych na wolności i brak istotnych podstaw do zwolnienia ich od tych kosztów.

7.  PODPIS

Przemysław Filipkowski

Anna Nowakowska Przemysław Radzik

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. T. W. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty I-IV, VI-XI wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

x w części

x

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

x

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. M. T.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty XII-XV wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

uchylenie

x

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. A. R. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty XXIV-XXVII wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

x

uchylenie

x

zmiana