Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 92/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 24 sierpnia 2020r., sygn. akt XII K 40/20.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy R. K. (1) i Ł. K.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości – obrońca Ł. K.

☒ w części – obrońca R. K. (1)

☒

co do winy obrońca Ł. K.

☒

co do kary obrońca R. K. (1)

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia- art. 7, 4, 410 k.p.k. – obrońca Ł. K.

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia – obrońca Ł. K.

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka – obrońcy R. K. (1) i Ł. K.

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania – obrońca Ł. K.

☒

zmiana – obrońcy Ł. K. i R. K. (1)

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Żaden z podniesionych zarzutów nie był zasadny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W odniesieniu do apelacji obrońcy Ł. K., Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Kontrola odwoławcza nie potwierdziła zasadności obrazy przepisów postępowania – tj. art. 7, 4, 410 k.p.k. prowadzącej do błędnych ustaleń faktycznych w zakresie czynu z art. 280 § 2 k.k. Ponadto argumentacja skarżącego nie podważyła ustaleń Sądu I instancji zarówno co do tego, że oskarżony Ł. K. współdziałał z R. K. (1) posługującym się niebezpiecznym przedmiotem w postaci noża, jak i wartości skradzionego mienia.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, iż autor apelacji wyeksponował jeden dowód w postaci zeznań M. K. (2), która podała iż Ł. K. nie było w czasie, gdy R. K. (1) groził jej nożem, bowiem udał się na zaplecze. Koncentrując uwagę na zeznaniach świadka skarżący pominął inne dowody niekorzystne dla oskarżonego, a wskazujące na to, iż od początku wiedział w jaki sposób zostanie dokonane przestępstwo.

Przede wszystkim uwagę zwraca fakt, iż Ł. K. wstępnie nie negował posłużenia się nożem, lecz twierdził, że nie pamięta noża. Dopiero podczas powtórnego postępowania odwoławczego kategorycznie stwierdził, że miała to być zwykła kradzież.

Tej wersji zdarzenia przeczą wyjaśnienia R. K. (1) złożone w postępowaniu przygotowawczym i potwierdzone przed Sądem I instancji, a z których wynika, że umówili się z bratem, że wezmą nóż. Wyjaśnienia te zasługują na miano wiarygodnych, ponieważ rozbój był zaplanowany w szczegółach, a jego sprawcy wezwali nawet taksówkę by móc jak najszybciej opuścić miejsce zajścia. Dodatkowo skarżący nie uwzględnił nagrania ze sklepowego monitoringu, na którym wyraźnie widać, że Ł. K. nie przebywał cały czas na zapleczu sklepu. Został zarejestrowany przez obiektyw kamery w momencie, gdy R. K. (1) kieruje ostrze noża w kierunku pracownicy sklepu (...), a drugą ręką zabiera pieniądze z kasy. Pojawienie się Ł. K. nie było epizodyczne, trwało jakiś czas, kiedy pakował do toreb znajdujące się na półkach papierosy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego niczego nie zmienia złożone w toku rozprawy odwoławczej oświadczenie R. K. (1), z którego wynika, że obciążył brata tylko dlatego, że policjanci poinformowali go, iż nie przeżył upadku z okna podczas zatrzymania, a przedmiot którym się posługiwał to była atrapa noża. Tego rodzaju tłumaczenie nie wytrzymuje krytyki. R. K. (1) został osądzony w tym samym procesie, co Ł. K. i wykluczone jest by nadal trwał w przekonaniu, że jego brat nie żyje. Miał zatem wystarczająco dużo czasu by ewentualnie kwestię noża wyjaśnić. Natomiast wersja dotycząca atrapy noża pojawiła się dopiero podczas powtórnego postępowania odwoławczego. Niezależnie od etapu postępowania, w którym doszło do wskazania innego przedmiotu, nie będącego niebezpiecznym, to wariant ten należy wykluczyć na podstawie zeznań M. K. (2) i nagrania z monitoringu, bowiem przedmiot jakim posługiwał się R. K. (1) nie wyglądał jak nóż wykonany z plastyku, bądź drewna. Poza tym z oświadczenia oskarżonego nie wynika w jakim celu miałby wziąć atrapę noża, nie zaś nóż. Nie można uznać również samopomówienia o inne przestępstwa, o które nie został oskarżony R. K. (1) i Ł. K. za dowód na to, że wszystko co wyjaśnił R. K. (1) w postępowaniu przygotowawczym nie polegało na prawdzie. Brak postawienia w stan oskarżenia świadczy jedynie o tym, że pokrzywdzone nie zgłosiły popełnionych na ich szkodę przestępstw.

Błędem w ustaleniach faktycznych nie jest dotknięta także ta część ustaleń Sądu I instancji, która dotyczy wartości skradzionych papierosów. Prawidłowo wskazał Sąd Okręgowy, że na miano wiarygodnych nie zasługują wyjaśnienia Ł. K. twierdzącego, iż zabrali dziesięć paczek papierosów. Wprawdzie D. M. składając zawiadomienie o przestępstwie zeznał, że wartość papierosów wynosiła 1950 złotych, to jednak w toku rozprawy głównej podał, że składając zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa nie miał wiedzy, że skradziono także papierosy z zaplecza, gdzie nie mógł wejść, ponieważ Policja zabezpieczała ślady. Ostatecznie wartość, po przeprowadzonej inwentaryzacji oszacował na kwotę 10 341,31 złotych. Zeznania pokrzywdzonego stanowią wiarygodne źródło dowodowe, albowiem w nieodległym czasie przejął sklep, był świeżo po zatowarowaniu, a zatem nie jest możliwe by braki wystąpiły wskutek omyłkowych sprzedaży, czy innych, wcześniejszych kradzieży.

Skarżący wyraził brak przekonania co do tego, czy możliwe było wyniesienie przez oskarżonych 70 kartonów papierosów.

W związku z powyższym należy zwrócić uwagę na to, że papierosy oskarżeni wynieśli w dwóch torbach typu reklamówki i dwóch workach na śmieci, które wyglądają na mogące mieć pojemność co najmniej 60 litrów (pokrzywdzony zeznał, że zginęły 3 worki o pojemności 120 litrów). Ponadto Ł. K. zapakował papierosy pod bluzę, w którą był ubrany. Zginęły prawie wszystkie kartony papierosów z zaplecza i większość droższych ze sklepu. O ile trudniej zapakować jest kartony, to łatwiejsze do zapakowania w torby były paczki papierosów znajdujące się luzem na półkach sklepowych.

Reasumując stwierdzić należy, że sąd meriti wszechstronnie ocenił cały materiał dowodowy i wysnuł prawidłowe oraz pozostające pod ochroną art. 7 k.p.k. wnioski, że Ł. K. nie tylko wiedział, że współsprawca będzie posługiwał się nożem, ale że i go widział podczas zdarzenia, zaś wartość skradzionych papierosów wynosiła tyle ile wyliczono podczas inwentaryzacji. Przytoczone przez obrońcę orzeczenia nie miały wpływu na treść rozstrzygnięcia, bo choć były trafne, to nie przystawały do realiów sprawy.

Na uwzględnienie nie zasługiwała także apelacja obrońcy Ł. K. w zakresie rażącej niewspółmierności kary wymierzonej za czyn z punktu II aktu oskarżenia oraz niezasadną okazała się apelacja obrońcy R. K. (1) kwestionująca wymiar kary w odniesieniu do kar jednostkowych i kary łącznej.

Istotą procesu karnego jest nie tylko wskazanie sprawcy, ustalenie okoliczności czynu i jego prawidłowej kwalifikacji prawnej, lecz również wymierzenie kary współmiernej i sprawiedliwej. Takową jest zaś tylko kara ustalona z uwzględnieniem dyrektyw wymiaru kary wskazanych w art. 53 k.k. i wszystkich okoliczności obciążających i łagodzących. Sąd każdorazowo winien badać czy dolegliwość kary nie przekracza stopnia winy, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu oraz bierze pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 53 § 1 k.k.). Wymierzając karę, sąd winien uwzględnić w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości (art. 53 § 2 k.k.).

Kary wymierzone oskarżonym nie mogą być uznane za rażąco surowe, ponieważ uwzględniają wszystkie dyrektywy wymiaru kary.

Na korzyść oskarżonego R. K. (1) przemawiało eksponowane w apelacji przyznanie się do winy i złożenie wyjaśnień, choć i tę okoliczność łagodzącą oskarżony usiłował zniwelować podczas postępowania odwoławczego. Przeciwwagą do postawy procesowej R. K. była wiodąca rola w zdarzeniu i agresywne wymachiwanie nożem w kierunku pokrzywdzonej, co uzasadniało zróżnicowanie wymiaru kar za czyn z art. 280 § 2 k.k. Oskarżeni byli wielokrotnie karani sądownie, z przewagą Ł. K., który ostatnio został skazany za rozbój w typie podstawowym. R. K. (1) z kolei czynu z punktu I dopuścił się w warunkach recydywy wielokrotnej. W przeważającej mierze oskarżeni dopuszczali się przestępstw przeciwko mieniu, ale także pobicia, przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

W przypadku czynu polegające na dokonaniu kradzieży torebki wraz zawartością na szkodę R. G., Sąd odwoławczy dostrzegł, że wartość mienia o 30 złotych przekroczyła kwotę rozgraniczającą przestępstwo od wykroczenia, lecz uznał że okoliczność ta nie powinna wpłynąć na wymiar kary. Czyn, którego dopuścili się oskarżeni nazwać by można zuchwałym w potocznym tego słowa znaczeniu. Oskarżeni dokonali kradzieży w urzędzie państwowym, w biały dzień, nie wzruszeni obecnością innych pracowników, interesantów i kamer monitoringu. Kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie można uznać za rażąco niewspółmiernie surową, tym bardziej że w karze łącznej, po zastosowaniu zasady asperacji wpłynęła na jej zwiększenie o 6 miesięcy. Niezasadne było oczekiwanie obrońcy Ł. K. by wymierzyć karę na zasadzie absorpcji. Oskarżeni dopuścili się w różnym czasie dwóch przestępstw na szkodę trzech innych pokrzywdzonych, zaś przestępstwa godziły nie tylko w mienie, ale też zdrowie człowieka.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku i zakwalifikowanie czynu zarzuconego Ł. K. z art. 278 § 1 k.k. – niezasadny.

Wniosek o obniżenie oskarżonym kar – niezasadny.

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku – niezasadny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie uwzględnił wniosków o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ponieważ zgodnie z art. 437 § 2 k.p.k.. Sąd odwoławczy uchyla orzeczenie i przekazuje sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1, art. 454 k.p.k. lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Żadna z powyższych przesłanek uchylenia wyroku nie zaistniała.

Z uwagi na to, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy został oceniony przez Sąd I instancji swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, brak było podstaw by uznać działanie R. K. (1) za eksces, a tym samym zakwalifikować czyn Ł. K. jako kradzież z art. 278 § 1 k.k.

Uwzględniając z kolei fakt, że Sąd Okręgowy nie pominął żadnej z dyrektyw sądowego wymiaru kary, kar orzeczonych wobec oskarżonych nie można było uznać za rażąco surowe, w stopniu nie dającym się zaakceptować.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy w zakresie winy i kary.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Przyczyny utrzymania w mocy wyroku wskazano w rubryce nr 3.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrokiem z dnia 29 listopada 2024r., Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego R. K. (1) w punkcie 1 (punkt I aktu oskarżenia) w ten sposób, że ustalił, iż zarzuconego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym w warunkach art. 64 § 1 k.k., w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej roku kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Pułtusku z dnia 6 lutego 2017r., w sprawie o sygn. akt II K 443/16 za przestępstwo kradzieży z włamaniem,

- utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego Ł. K. i w pozostałej zaskarżonej części wobec oskarżonego R. K. (1),

- na podst. art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył oskarżonym okresy rzeczywistego pozbawienia wolności:

- R. K. (1) od dnia 27 września 2019r., godz. 13:40 do dnia 6 sierpnia 2020r., od dnia 12 września 2020r., do dnia 5 marca 2024r. i od dnia 5 marca 2024r., godz. 10:10 do dnia 29 listopada 2024r.

- Ł. K. w dniu 27 września 2019r., od dnia 16 grudnia 2019r., godz. 11:40 do dnia 23 stycznia 2020r., od dnia 2 maja 2020r. do dnia 26 czerwca 2020r., od dnia 21 grudnia 2022r. do dnia 17 lipca 2023r.

Zwięźle o powodach zmiany

Powodem nieistotnej dla sytuacji oskarżonych zmiany zaskarżonego wyroku było, to że dla przyjęcia multirecydywy nie jest wystarczające popełnienie w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej roku kary pozbawienia wolności przestępstwa podobnego (tak jak wskazano w wyroku). Konieczne jest popełnienie czynu z katalogu przestępstw wymienionych w art. 64 § 2 k.k.

Z uwagi na zastosowanie tymczasowego aresztowania wobec oskarżonych przez Sąd Najwyższy, zasadne było ponowne dokonanie zaliczenia okresu rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet wymierzonych kar.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podst. art. § 17 ust. 2 pkt. 5 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2024.763) orzeczono o wynagrodzeniu dla obrońców za obronę pełnioną przed Sądem II instancji.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podst. art. 624 § 1 k.p.k. orzeczono o kosztach postępowania odwoławczego

7.  PODPIS

Rafał Kaniok Anna Zdziarska Marzanna A. Piekarska - Drążek

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca R. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 24 sierpnia 2020r., w sprawie XII K 40/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca Ł. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 24 sierpnia 2020r., w sprawie XII K 40/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie jako wniosek alternatywny

☒

zmiana