Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 97/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 9 lipca 2019 roku, sygn. akt XVIII K 266/16,

w sprawie M. O., S. O. (1), M. B. i R. S.

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

1.

1

R. S.

Pełna poczytalność oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów

Opinia sądowo – psychiatryczna z dnia 03.12.2021r. k.6512-13 t.XXXII wydana przez biegłych psychiatrów B. S. oraz B. J.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

1

Opinia sądowo – psychiatryczna sporządzona w toku postępowania odwoławczego wydana przez biegłych psychiatrów B. S. oraz B. J.

Opinia pełna, jasna, nie była kwestionowana przez strony postępowania.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Zarzuty wspólne w apelacjach obrońców wszystkich oskarżonych

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego R. S.

Obraza przepisów prawa procesowego mająca istotny wpływ na treść orzeczenia, tj:

2) art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, sprzeczną z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenę dowodów w zakresie: oceny wyjaśnień/zeznań świadka G. S. (1) oraz innych świadków implikującą możliwość przypisania sprawstwa oskarżonemu co do zarzucanych mu czynów, a w konsekwencji błędem w ustaleniach faktycznych powodujących przypisanie oskarżonemu sprawstwa co do popełnienia zarzucanych mu czynów

3) art. 6 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 170 § 1 pkt 3, 4, 5 k.p.k., art. 171 § 4 i 6 k.p.k. w zw. z art. 370 § 4 art. 366 § 1 k.p.k., art. 410 k.p.k. poprzez nieobiektywną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, opartą na niepełnym materiale dowodowym wynikającą z oddalenia wnioskowanych w niniejszej sprawie wniosków dowodowych, niezasadne uchylanie zadawanych pytań oraz innych wnioskowanych czynności co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych skutkujących przypisaniem oskarżonemu sprawstwa co do popełnienia zarzucanych mu czynów, poczynieniem niekorzystnych ustaleń faktycznych oraz pozbawieniem oskarżonego prawa do obrony

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego M. B.

1. naruszenie przepisów prawa procesowego mające wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7, art. 410, art. 366 oraz art. 167 k.p.k. poprzez nieobiektywną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, bo opartą na niepełnym materiale dowodowym i przyjęcie, że M. B. dopuścił się zarzucanych czynów opisanych w pkt XVII, XVIII, XIX wyroku, podczas gdy kwestionowane przez oskarżonego dowody z zeznań G. S. (1) i funkcjonariuszy Policji winne być zweryfikowane innymi dostępnymi dowodami, w szczególności poprzez ustalenie logowania się telefonów służbowych tychże funkcjonariuszy Policji z miejsc rzekomej obserwacji przebiegu zdarzeń objętych aktem oskarżenia, poprzez przesłuchanie wszystkich policjantów biorących udział w zdarzeniach, a nie tylko wskazanych przez prokuratora, umożliwienie obronie zadawanie pytań przesłuchiwanym funkcjonariuszom policji oraz G. S. (1) w celu ustalenia ich wiarygodności, co w konsekwencji poprzez oddalenie i nieuwzględnienie wniosków dowodowych złożonych w sprawie przez obrońców oraz uchylanie zadawanych świadkom pytań, doprowadziło sąd I instancji do niezasadnego uznania winy M. B..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego S. O. (1)

zarzuty – 1.e.ii., 1.e.iii., 1.e.iv., 2.2, 1.f., 1.g., 2.1, 2.2, 2.3, 2.7, 2.8, 3.ee, 3.gg, 3.hh, 3.ii, 1.k. (opis zarzutów w części poświęconej tylko apelacji obrońcy oskarżonego )

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonej M. O.

Nie sformułowano odrębnych zarzutów, aczkolwiek obrońca odnosił się do kwestii wiarygodności świadka G. S. (1) w uzasadnieniu apelacji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Przed odniesieniem się do wszystkich stawianych zarzutów, w celu uniknięcia zbędnych powtórzeń, mając na uwadze liczbę oskarżonych, apelacji, ich zakres, obszerność sprawy, koniecznym jest w pierwszym rzędzie odniesienie się do zarzutów wspólnych, aczkolwiek inaczej formułowanych. W dalszej części uzasadnienia, przy ocenie trafności poszczególnych apelacji sąd nie będzie powielał poniżej przedstawionej argumentacji.

2.  Głównym zarzutem wspólnym, aczkolwiek nie jedynym, jest zakwestionowanie przez obrońców dokonanej przez sąd oceny wyjaśnień i zeznań występującego w niniejszej sprawie w charakterze świadka G. S. (1) oraz funkcjonariuszy Policji prowadzących obserwację kradzieży w dniu 1 października 2015 roku.

3.  Nie sposób ocenić sugestii obrońcy oskarżonego S. O. (1), że sąd pierwszej instancji nie zrealizował zalecenia Sądu Apelacyjnego w Krakowie w sprawie II AKa 187/98. Sprawa niniejsza nie była bowiem wcześniej uchylona do ponownego rozpoznania przez sąd odwoławczy, nie było wydawanych w niej żadnych zaleceń. Odnosząc się natomiast do linii orzeczniczej zapoczątkowanej orzeczeniem wyżej wymienionego sądu podnieść należy, że wszystkie wypracowane w orzecznictwie kryteria oceny dowodu z wyjaśnień współsprawcy zostały wzięte pod uwagę przez sąd pierwszej instancji, co wynika wprost z jego uzasadnienia. Apelacja obrońcy oskarżonego S. O. (1) skupia się na ogólnikowym kontestowaniu wyjaśnień i zeznań G. S. (1), bez podania konkretnej argumentacji mającej świadczyć o jego niewiarygodności. Pomimo znacznej objętości zarzutów operuje powtarzanymi po wielokroć ogólnikami, co więcej niejako obok oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji.

4.  Wbrew twierdzeniom wszystkich obrońców z uzasadnienia sądu wynika wprost, że wziął pod uwagę wszystkie kryteria oceny świadka tzw. małego koronnego przedstawione w orzeczeniu sądu Apelacyjnego w Krakowie w sprawie II AKa 187/98, jak i innych podawanych przez obrońców orzeczeniach, czyli w wyroku Sądu Najwyższego z 7 października 1999 r., sygn. II KKN 506/97), postanowieniu Sądu Najwyższego z 3 marca 1994 r. sygn. II KRN 8/94, wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 1984, sygn. IV KR 122/84).

5.  Ocena zeznań tego świadka została dokonana wielopłaszczyznowo i bardzo szczegółowo i zaprezentowana została w wielu częściach uzasadnienia. W pierwszej kolejności oceniono powody złożenia przez świadka wyjaśnień obciążających inne osoby (k. 32 – 38), by następnie poddać ocenie jego wyjaśnienia i zeznania do co okoliczności każdego ujawnionego przez niego czynu. Oceny tej dokonano w korelacji z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w toku licznych postępowań, które w wyniku wyjaśnień G. S. (1) zostały połączone do wspólnego rozpoznania z postępowaniem karnym zainicjowanym zdarzeniem z dnia 1 października 2015 roku.

6.  Dowód z zeznań świadka tzw. małego koronnego nie jest ani super dowodem, ani nie jest także dowodem drugiej, podrzędnej kategorii. Zeznania takiego świadka są dowodem legalnym, przewidzianym przez prawo. Mały świadek koronny to osoba popełniająca przestępstwa, gdyż w przeciwnym wypadku nie możnaby zastosować wobec niego dobrodziejstw z art. 60 k.k. Czynienie z tej okoliczności zarzutu również uznać należy za nieracjonalne, a przyjęcie a priori niewiarygodności świadka tylko z tego powodu przekreślałoby całkowicie sens art. 60 § 3 czy § 4 k.k. Żadna racjonalna argumentacja nie pozwala przyjąć, że wiarygodność tzw. małego świadka koronnego jest z założenia wykluczona.

7.  Sąd pierwszej instancji wziął pod uwagę i szeroko uzasadnił wszelkie okoliczności ważkie przy ocenie prawdziwości relacji skruszonego przestępcy. Nie sposób uznać, że jego wyjaśniania i zeznania nie były szczegółowe i ogólnikowe. Przeczy temu, chociaż sposób przesłuchania świadka w toku rozprawy głównej, kiedy to konsekwentnie odpowiadał na pytania wszystkich obrońców. Obrońcy starali się zdyskredytować zeznania świadka, zadając pytania co do szczegółów wyglądu osób pokrzywdzonych, szczegółowego opisu skradzionych pojazdów, marek i wyglądu aut, którymi przy poszczególnych kradzieżach poruszali się sprawcy, opisu miejsca zdarzeń, odległości, z której obserwował zdarzenie, pory dnia, czasu spędzonego w danym miejscu. Wielokrotnie pytano o te same zdarzenia, czy o okoliczności z życia świadka. Służyło to dowiedzeniu, że G. S. (1), nie pamięta szczegółów poszczególnych kradzieży, co więcej może się pomyli, odpowiadając wielokrotnie na dotyczące tej samej kwestii, ale inaczej zadane pytanie. Natomiast strategia obrony nie przyniosła oczekiwanego skutku. W toku rozprawy nie ujawniły się żadne okoliczności, które mogłyby wskazać na stronniczość świadka, albo jego interes w fałszywym pomówieniu określonej osoby. W sprawie został bowiem zgromadzony wieloźródłowy materiał dowodowy, pozwalający na weryfikację szeregu okoliczności z perspektywy niezależnych od siebie dowodów.

8.  Sąd pierwszej instancji szeroko ocenił kwestię interesu, jaki mógł mieć świadek w składaniu fałszywych zeznań. G. S. (1), zdecydował się na współpracę z organami ścigania, między innymi dlatego, że chciał uzyskać określone korzyści procesowe poprzez nadzwyczajne złagodzenie kary. Swoisty układ procesowy dopuszczony przez obowiązujące przepisy jest jednym ze sposobów walki z przestępczością. Istniejące w kodeksie karnym regulacje prawne z założenia mają stanowić zachętę dla osób, które zdecydują się na pomoc organom ścigania w walce z przestępczością zorganizowaną, w szczególności poprzez rozbicie przestępnej solidarności. Negowanie zeznań świadka, z tego powodu, że ma interes w obciążaniu oskarżonych, gdyż stwarza to szansę na minimalizację własnej odpowiedzialności karnej, samo w sobie nie jest wystarczającym argumentem do podważenia jego zeznań. Powyższe nie oznacza oczywiście, że dowód z zeznań takiego świadka jest dowodem uprzywilejowanym w procesie karnym, z pewnością też w takich kategoriach nie został oceniony przez sąd pierwszej instancji.

9.  Nie można z góry zakładać, że świadkowi towarzyszyć będzie motyw fałszywych oskarżeń, by w ten sposób rozgrywać konflikty i zaszłości. Żadne takie okoliczności nie ujawniły się w tej sprawie. Za takie okoliczności nie można bowiem uznać bliskich relacji G. S. (1) ze S. O. (1), który jest jego ojcem chrzestnym i był spokrewniony z jego ojcem, który popełnił samobójstwo. Wyjaśniając jeszcze w toku postępowania przygotowawczego G. S. (1) nie przeczył, że wcześniej miał konflikt ze S. O. (1) odnośnie pieniędzy ze spadku po ojcu. Jednakże sam wyjaśniał, że konflikt ten został zażegnany na spotkaniu u matki S. O. (1), czyli jego ciotki, z którą utrzymywał bliskie relacje.

10.  Na okoliczność rzekomego konfliktu przesłuchana została E. W., matka świadka G. S. (1). Świadek podała w postępowaniu przygotowawczym, ale także na rozprawie głównej (szczegółowo przepytana także przez obrońcę osk. O., czy osk. S.), że po rozwodzie z ojcem świadka, nie utrzymywała kontaktów z dawną rodziną i nie miała znaczącej wiedzy na temat kontaktów syna ze S. O. (1). Natomiast z jej relacji wynikało, że G. S. (1) utrzymywał kontakty z siostrą przyrodnią ze strony męża A. O. (1), która jest matką S. O. (1). Dodała, że jej syn pracował u siostry S. O. (1), A. O. (2), przed pogrzebem, jak i po pogrzebie jej byłego męża. Dodała, że S. O. (1) w wakacje 2015 roku zatrudnił jej syna przy sprzedaży owoców. Stwierdziła też, że jej syn nigdy nie obwiniał nikogo o śmierć swojego ojca, w szczególności nie obwiniał o nią S. O. (1), czy też jego rodziny. Doszukiwanie się w normalnych relacjach rodzinnych chęci jakiejś niesprecyzowanej zemsty, było działaniem celowo obronnym, aczkolwiek nieskutecznym.

11.  Obrońca S. O. (1) i obrońca R. S. w zasadzie życzeniowo podchodzą do zeznań świadka, sugerując, że G. S. (1) wręcz prosił o podanie mu spisu zdarzeń o podobnym modus operandi, następnie podawał informacje zgodne ze spisem KSiP. Jest to nadinterpretacja obrońców, mająca wskazywać, że jego wyjaśniania zostały niejako nakierowane przez policjantów. Świadek słuchany po raz pierwszy po relacji odnośnie zdarzenia z dnia 1 października 2015 roku na pytanie, czy takich kradzieży było więcej wyjaśnił, że „takich zdarzeń było kilka” (k. 92), co później rozwijał w kolejnych wyjaśnieniach. Dało to asumpt do dokonania konkretnych sprawdzeń w rejestrach policyjnych i doprowadziło do dołączenia do wspólnego rozpoznania wcześniej umorzonych spraw kradzieży samochodów wobec niewykrycia sprawców.

12.  Nie można też zaaprobować argumentacji odnoszonej się do rzekomego kierowania wypowiedziami świadka przez funkcjonariuszy Policji. W uzasadnieniu apelacji obrońca oskarżonego S. O. (1) stara się dowieść, że wyjaśniania świadka nie pochodzą od niego, ale z notatki świadka P. A. (1), wykazując zbieżności w treści obu dokumentów. W notatce urzędowej znajdującej się na k. 75 – 77 znajdują się oświadczenia, jakie złożył świadek w trakcie rozpytania. Tym samym w jednym i drugim dokumencie znajduje się relacja tej samej osoby. Zgodnie z art. 174 k.p.k. dowodu z wyjaśnień oskarżonego lub z zeznań świadka nie wolno zastępować treścią pism, zapisków lub notatek urzędowych. Tym samym świadek przesłuchany został w trybie procesowym i zeznał wówczas tożsamo jak w trakcie rozpytania. Świadczy to o konsekwencji relacji świadka składanych w różnych formach.

13.  Nie sposób również przyznać racji obrońcy S. O. (1), że to prokurator naprowadził G. S. (1) do złożenia zeznań określonej treści, podając nazwiska współsprawców, czy też podając informacje o kradzieżach. Świadek G. S. (1) w protokole wskazanym przez obrońcę zeznawał już na rozprawie w dniu 7 września 2017 roku, podczas gdy okoliczności wszystkich zdarzeń podał w postępowaniu przygotowawczym. Na wspomnianej k. 3618 prokurator zadawał pytania dotyczące kwestii wcześniej podnoszonych przez świadka. Nie było żadnego naprowadzania i korygowania świadka, prokurator nie podawał sam informacji o kradzieżach w miarę przedstawiania mu listy zdarzeń.

14.  Obrońca S. O. (1) mija się z treścią materiału dowodowego kwestionując użytkowanie przez S. O. (1) garażu przy ul. (...), w pobliżu którego w dniu 1 października 2015 roku w godzinach nocnych tenże jak i G. S. (1) zostali zauważeni przez obserwujących to miejsce funkcjonariuszy Policji. W tym garażu został odnaleziony samochód marki M. (...) o nr rej. (...) (...) pochodzący z kradzieży w dniu 1 października 2015 roku i który to garaż został wskazany później przez G. S. (1). Nie ma podstaw, by negować zeznania świadka G. S. (1), który podał, że garaż nr (...) znajdujący się w W. przy skrzyżowaniu ulic (...) z (...) wynajął M. B. jesienią lub na początku zimy 2014 roku. Natomiast po tym, jak M. B. został aresztowany, to pieczę nad garażem przejął S. O. (1), który mówił mu, że w czerwcu spotkał się z właścicielem garażu i zapłacił mu czynsz (k. 393).

15.  Dołączony do akt postępowania materiał dowodowy z innych umorzonych wcześniej postępowań, pozwolił dodatkowo na skonfrontowanie wypowiedzi świadka z treścią zeznań pokrzywdzonych i ewentualnie osób im towarzyszących, a nawet bezstronnych świadków. Zestawienie wszystkich okoliczności podawanych przez G. S. (1) w toku wielokrotnych przesłuchań w toku postępowania przygotowawczego sądowego pozwalało na wyjaśnienie pewnych wewnętrznych sprzeczności wynikających z wielości zdarzeń, w jakich uczestniczył świadek, by dokonać na tej podstawie kategorycznych ustaleń.

16.  Rację ma sąd pierwszej instancji, że nie można wymagać od świadka, by wykazał się zdolnościami pamięci, niemal fotograficznymi, opisując czternaście różnych zdarzeń, zwykle o podobnym przebiegu, a różniących się marką skradzionego pojazdu, miejscem, czy składem osobowym uczestników. Na tym poziomie mogą się ujawnić ułomności pamięci typowe dla każdej osoby, związane z procesem zapominania.

17.  Co istotne jego zeznania, wbrew twierdzeniom obrońców, były co do zasady zbieżne z zeznaniami pokrzywdzonych, odnośnie zaangażowania oskarżonych w przestępczy proceder związany z kradzieżą samochodów, a uzupełniając się tworzą spójną całość. G. S. (1) opisał rzetelnie to co zapamiętał na temat udziału w kradzieżach samochodów oskarżonych S. O. (1), R. S., M. B., a także G. B. i swojego. Wyjaśnienia i zeznania świadka G. S. (1) na temat udziału oskarżonych w przestępstwach na różnych etapach były konsekwentne i niezmienne, co świadczy o odtwarzaniu zdarzeń faktycznie zaistniałych w życiu świadka, a nie relacjonowania rzekomo podsuniętych mu okoliczności.

18.  Niezasadne są również zarzuty obrońców odnoszące się do istotności nieprzeprowadzonych dowodów z zeznań innych funkcjonariuszy policji, którzy zostali sprecyzowani przez obrońcę S. O. (1): z Komisariatu Policji w S.: W. G. i D. S., A. W., z Komendy Powiatowej Policji w M.: A. C. i R. K., z Komendy Stołecznej Policji Wydziału do (...) z Przestępczością Samochodową: T. P. (2), A. R., B. M., Ł. W., M. K. (1) i A. J..

19.  Słusznie skonstatował sąd pierwszej instancji, że dowód z zeznań wyżej wymienionych świadków jest nieprzydatny dla ustalenia przebiegu zdarzenia z dnia 1 października 2015 roku, w tym obserwacji sprawców oraz pościgu za nimi, gdyż wszyscy ci funkcjonariusze nie byli bezpośrednimi świadkami zaistniałej kradzieży samochodu marki M. nr rej (...)BI na szkodę obywatela Ukrainy A. K. (1).

20.  W przypadku W. G. i D. S., A. W., jak wynika z notatki służbowej (k. 2 akt) o zaistniałej kradzieży otrzymali informację od dyżurnego KP w S., w związku z czym już po jej dokonaniu. Policjanci W. G. i D. S. pojawili się na miejscu zdarzenia i rozpytali na okoliczność jego przebiegu osoby pokrzywdzone, które zostały później przesłuchane w trybie procesowym. Funkcjonariusze Policji A. C. i R. K., jak wynika z notatki urzędowej M. N. (k. 65) o zaistniałej kradzieży otrzymali informację od dyżurnego KPP M. już po jej dokonaniu, natomiast wezwani zostali celem udzielenia pomocy w zatrzymaniu sprawców, a na miejsce przybyli już po zatrzymaniu G. S. (1). Podobnie funkcjonariusze Policji z Komendy Stołecznej Policji Wydziału do Walki z Przestępczością Samochodową T. P. (2), A. R., B. M., Ł. W., M. K. (1) i A. J. nie byli uczestnikami zdarzenia z dnia 1 października 2015 roku. Wobec powyższego rację ma sąd pierwszej instancji, że zeznania tych funkcjonariuszy są nieprzydatne do otworzenia przebiegu zdarzenia z dnia 1 października 2015 roku, gdyż nie brali w nim udziału.

21.  Zeznania tych wszystkich świadków nie są też przydatne do weryfikacji relacji G. S. (1) i P. A. (1) w konfrontacji z wyjaśnieniami S. O. (1), który zaprzeczał udziałowi w kradzieży, albowiem jeśli istnieją dwie różne wersje zdarzenia podawane przez oskarżonego, czy świadków to na sądzie ciąży obowiązek oceny ich relacji. Poza tym obrońca S. O. (1), tak jak we wniosku dowodowym, tak i w zarzucie odwoławczym nie podał, jakie okoliczności zdarzenia z dnia 1 października 2015 roku mają zostać wyjaśnione przy pomocy zeznań tych świadków, podając jedynie, że „w toku niniejszego procesu nie wyjaśniono w żaden sposób czasu zdarzenia z dnia 1 października 2015 roku”. Nie jest to prawdą, gdyż zdarzenie z dnia 1 października 2015 roku jest umiejscowione także w czasie (vide ustalenia stanu faktycznego).

22.  Odnosząc się do zarzutów obrońców związanych z oceną zeznań świadka G. S. (1) i P. A. (1) w pierwszej kolejności nasuwa się konstatacja, że obrońcy odnoszą się do własnych odczuć i ocen skupionych na wyjaśnieniach oskarżonych, które uznają za podstawowe źródło prawdy materialnej, a nie do argumentacji sądu pierwszej instancji przedstawionej w uzasadnieniu. Takie podejście do materiału dowodowego zebranego w sprawie nie może odnieść oczekiwanego skutku, w postaci podzielenia ich poglądu. Wiązałoby się to z koniecznością wybiórczego podejścia do całości dowodów. Natomiast dominującą cechą polskiego procesu karnego jest swobodna ocena wszystkich dowodów zgromadzonych i ujawnionych w toku postępowania, konfrontowanie ich ze sobą, ważenie stopnia ich przydatności do czynienia prawdziwych ustaleń faktycznych.

23.  Prawo do obrony nie może być traktowane w sposób instrumentalny, nie może być traktowane i wykorzystywane do celów sprzecznych z zasadami postępowania karnego, co można zauważyć w niniejszym postępowaniu. Jeżeli oskarżony, czy też jego obrońca podejmuje w sensie formalnym działania mieszczące się co do zasady w granicach prawa, ale w sposób instrumentalny, spotkać się musi z właściwą reakcją sądu. Analiza uchylanych pytań wskazuje na całkowitą słuszność decyzji przewodniczącej.

24.  Świadek P. A. (1) był przesłuchiwany dwukrotnie w toku postępowania sądowego w dniu 17 listopada 2017 i w dniu 27 kwietnia 2018 roku. W pierwszym przypadku jego przesłuchanie trwało od godz. 9:30 do godz. 12:40, kiedy zostało przerwane na wniosek obrońcy oskarżonego S. O. (1) wskazującą na złe samopoczucie. Na drugim podanym terminie od godz. 13:00 do godz. 14:30 świadek odpowiadał już tylko na pytania obrońców i oskarżonego O.. Świadek oprócz spontanicznej relacji o zdarzeniu w dniu 1 października 2018 roku, potwierdzeniu zeznań z postępowania przygotowawczego odpowiadał na szereg pytań, w tym na kilkadziesiąt pytań obrońców i oskarżonego S. O. (1). W przypadku świadka P. A. (1) (przykładowo) uchylane były pytania odnośnie podania konkretnej nazwy sprzętu do komunikacji, którym posługiwał się podczas obserwacji w dniu 1 października 2015 roku (wcześniej zeznał, że posługiwał się sprzętem służbowym, ogólnie dostępnym). Kolejne uchylone pytania odnosiły się do kwestii, „czy w innej sprawie świadek składał zeznania o zdarzeniu z 1 października 2015 roku”, „w jakim okresie, według wiedzy operacyjnej, oskarżony S. miał dokonywać kradzieży”, „jakie świadek miał kontakty z G. S. (1) przed 2013 rokiem”, „czy były inne grupy w rozpracowaniu operacyjnym, które dokonywały tożsamych przestępstw”, „z jakimi policjantami prowadził obserwacje dwa, trzy dni przed 1 października 2015 roku”, „dlaczego wówczas oskarżony S. O. (1) nie został zatrzymany”, „czy świadek miał wystarczająco dużo czasu by zatrzymać oskarżonego S. O.”, „dlaczego nie zarządził blokady dróg”.

25.  W przypadku G. S. (1) był on przesłuchiwany na trzech rozprawach, trwających łącznie ponad 10,5h. W większości zeznania świadka sprowadzały się do odpowiedzi na setki pytań zadawanych przez obrońców oskarżonych. Jak wynika z protokołów rozpraw w trakcie pierwszego przesłuchania przewodnicząca nie uchylała pytań, na drugim z terminów rozprawy przewodnicząca wzywała strony do zadawania pytań odnoszących się do meritum sprawy, wskazując, że sprawy życiowe świadka nie są przedmiotem postepowania (czy świadek pracował i na co wydawał pieniądze), przypominała, że kolejne pytania odnoszą się do kwestii, które były przedmiotem pytań w trakcie przesłuchania na pierwszej rozprawie. Uchylone zostało pytanie, o wiedzę świadka na temat zdarzeń z jego udziałem, które mogły być zarejestrowane na kamerach monitoringu, gdyż informacje w tym zakresie znajdowały się w aktach sprawy, jakie samochody posiadał na własność i kiedy je sprzedał. Natomiast w trakcie trzeciej rozprawy, na której zeznawał świadek, po odczytaniu protokołów jego przesłuchań pytań uchylanych było kilka.

26.  Analiza protokołów wskazuje, że uchylane pytania faktycznie nie miały związku z meritum sprawy. Obrońcy nie wykazali dodatkowo, w jaki sposób reakcja sądu na pytania niezwiązane ze sprawą miała wpływ na treść wyroku. Natomiast przebieg całego postępowania nie wskazuje, by prawo do obrony zostało naruszone.

27.  Wielokrotne i czasochłonne przesłuchanie świadków polegało na zadawaniu przez obrońców i oskarżonego S. O. (1) w różnym czasie tych samych pytań, albo pytań tylko w nieznaczny sposób różniących się od siebie. Taka postawa obrońców i oskarżonego S. O. (1), miała wpływ na koncentrację świadków i zmęczenie. Celem było bowiem wielokrotnie stworzenie sytuacji, gdy będzie można złapać świadka na pomyłce. Rację ma sąd pierwszej instancji, że taktyka obrony oskarżonych, jak i samego oskarżonego S. O. (1), nie tyle zmierzała do wyjaśnienia okoliczności sprawy, bo wówczas można byłoby tylko uzyskać dowody winy oskarżonego S. O. (1) oraz oskarżonych M. B. i R. S., ale do podważenia wiarygodności świadka również poprzez ujawnienie okoliczności bez związku ze sprawą, albo dla sprawy nieistotnych.

28.  Co do zarzutu obrońcy S. O. (1) nieprzeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii biegłego psychologa co do spontaniczności wyjaśnień świadka G. S. (1) wskazać należy, że sąd nie narusza przepisu art. 167 k.p.k. wówczas, gdy nie podejmuje z urzędu inicjatywy dowodowej, uznając zebrany w sprawie materiał dowodowy za wystarczający do sprawiedliwego wyrokowania. W tym jednakże przypadku sąd dokonał analizy tej kwestii i doszedł do wniosków odmiennych od obrońcy.

29.  Jak wynika z uzasadnienia sąd nie znalazł żadnych okoliczności dotyczących właściwości osobistych świadka, które mogłyby wzbudzić zastrzeżenia do jego zdolności postrzegania i odtwarzania postrzeżeń. Sąd wziął pod uwagę, że świadek mógł kilkukrotnie używać środków odurzających, co sam przyznał, ale nie doprowadzał się on do stanu uzależnienia od narkotyków, co mogłoby wzbudzić takie wątpliwości. Dostrzeżono, że żadna z osób, która miała kontakt ze świadkiem nie podnosiła, niepokojących zachowań. Sąd pierwszej instancji uwzględnił również wyjaśnienia oskarżonego S. O. (1) wskazujące, że G. S. (1) miał korzystać z pomocy psychologa i zażywać lekarstwa psychotropowe. Niemniej jednak w trakcie wielogodzinnych przesłuchań G. S. (1) na rozprawie nie ujawniły się żadne okoliczności, które mogłyby stworzyć wątpliwości co zdolności postrzegania bądź odtwarzania postrzeżeń przez G. S. (1). Co więcej żaden oskarżony, a w szczególności oskarżony S. O. (1), ani żaden obrońca, nie podnosił konieczności przeprowadzenia przesłuchania świadka z udziałem biegłego psychologa.

30.  Obrońca oskarżonego S. O. (1) nie wykazał w sposób dostateczny, z jakiego powodu sąd miałby podjąć z urzędu wątpliwości co do stanu psychicznego świadka, jego stanu rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania lub odtwarzania przez niego postrzeżeń.

31.  Reasumując ocena zeznań świadka G. S. (1) została dokonana przez sąd w sposób wszechstronny zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów określonej w art. 7 k.p.k. Ogólnikowe, niepoparte dowodami twierdzenia obrońców, zaprezentowane w apelacjach, oceny tej w żaden sposób nie zdołały podważyć.

Apelacja obrońcy oskarżonej M. O.

Lp.

Zarzut

1) obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia:

a)  art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. polegająca na wybiórczej, subiektywnej i nieobiektywnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności zeznań świadków A. K. (2) oraz G. Ł., poczynienie dowolnych ustaleń sprzecznych z dowodami, w tym między innymi z protokołem przeszukania i spisem znalezionych banknotów, wykazem dowodów rzeczowych w postaci banknotów USD i hrywien ukraińskich, w konsekwencji czego sąd w sposób dowolny ustalił, że znalezione przy oskarżonej pieniądze pochodzą z przestępstwa zarzucanego S. O. (1) i innym kradzieży samochodu marki M. (...) w dniu 1 października 2015 roku, czego miała być w pełni świadoma, a tym samym oskarżona dopuściła się popełnienia zarzucanego jej czynu a w wyniku wadliwego uzasadnienia orzeczenie nie poddaje się kontroli , w przypadku gdy żaden dowód nie wskazuje, że te pieniądze pochodzą z przestępstwa;

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, będący wynikiem obrazy przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. polegający na przyjęciu, że:

a)  ujawniony w sprawie materiał dowodowy, jego analiza i interpretacja wykazały, że oskarżona przyjęła do ukrycia od S. O. (1) pieniądze w łącznej kwocie 10.786,45 złotych, na którą to kwotę składały się pieniądze w kwocie 2.530 USD, co stanowi kwotę 9.615,26 złotych według średniego kursu NBP na dzień zdarzenia, tj. 01 października 2015 roku oraz w kwocie 6.503 hrywien ukraińskich, co stanowi kwotę 1.171,19 złotych według średniego kursu NBP na dzień zdarzenia, pochodzące z przestępstwa kradzieży samochodu marki M. nr rej. (...)BI w dniu 01.10.2015 roku w W. przy ul. (...) na szkodę obywateli Ukrainy A. K. (2) i N. K., podczas gdy zgromadzony w sprawie, prawidłowo oceniony całokształt materiału dowodowego nie pozwala na przypisanie winy oskwarzonej

b)  polegający na stwierdzeniu, że oskarżona w dniu 1 października 2015 roku miała świadomość, że środki pieniężne jakie otrzymała od męża pochodziły z przestępstwa oraz poprzez przyjęcie, wbrew wyjaśnieniom M. O., iż posiadała wiedzę o pochodzeniu przekazanych jej przez męża środków pieniężnych, pomimo że brak jest jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że wyjaśnienia oskarżonej są nieprawdziwe w zakresie w jakim wyjaśnia, że myślała, że środki pochodzą z gier hazardowych, gdyż jej mąż nałogowo uprawia hazard,

c)  pieniądze które przyjęła od S. O. (1) w kwocie 2.530 USD oraz w kwocie 6.503 hrywien ukraińskich pochodzą z przestępstwa kradzieży samochodu marki M. nr rej. (...)BI w dniu 01.10.2015 roku w W. przy ul. (...) na szkodę obywateli Ukrainy A. K. (2) i N. K., podczas gdy zgromadzony w sprawie nie wskazuje na to, by pieniądze pochodzące z tej kradzieży, gdyż brak na nich odcisków palców pokrzywdzonych i S. O., kwoty nie są zgodne z zeznaniami pokrzywdzonych, jak tez wśród banknotów brak jest banknotu o nominale 2 USD.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Zarówno zarzut naruszenia at. 7 k.p.k., jak będące jego wynikiem zarzuty błędnych ustaleń faktycznych nie są zasadne.

2.  Przy stawianiu zarzutu opartego na obrazie art. 7 k.p.k. sprowadzających się do dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę nie można ograniczać jedynie do zaprezentowania własnego, arbitralnego stanowiska i w przypadku obrońcy ukierunkowaną jedynie na dowody korzystne dla oskarżonej. W przypadku, gdy skarżący zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia sądu poprzez wykazywanie dowolnej oceny dowodów nie może ograniczyć się do prostego jej zanegowania i stwierdzenia, że za wiarygodne winny być uznane jedynie wybrane dowody, patrz korzystne dla oskarżonej, w tym jej wyjaśnienia. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się Sąd meriti, w tym zasad wiedzy, logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. Konieczne jest wykazanie przez skarżącego, że te prezentowane dowody przeciwne, ocenione swobodnie, nie jednostronnie, czy też dowolnie, w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego winny uzyskać walor wiarygodności. Natomiast dowody, na których oparł się sąd i poczynił na ich podstawie ustalenia, w świetle zasad określonych w art. 7 k.p.k., są tego waloru pozbawione.

3.  Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną procesową, a mianowicie art. 7 k.p.k. wtedy, gdy m.in. stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających tak na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego (przykładowo: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2011 r., sygn. akt II KK 183/11).

4.  Wbrew twierdzeniom obrońcy zeznania świadka A. K. (3) sąd ocenił zgodnie z zasadami określonymi w art. 7 k.p.k. i prawidłowo uznał je za wiarygodne. Zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego jest stwierdzenie, że świadek A. K. (4) nie był w stanie podać dokładnej kwoty skradzionych pieniędzy. W toku pierwszego zeznania w dniu zdarzenia podał, że wydaje mu się, że skradziono 6.000 hrywien, i 3.000 USD. Kolejnego dnia, w uzupełnieniu swoich poprzednich zeznań, że w jego torbie było około 4.000 hrywien, natomiast w torebce żony było ich około 2.500 hrywien. Ponadto w jego torbie były jeszcze dolary w kwocie około 2.500 USD. W toku rozprawy świadek zeznał, w odpowiedzi na pytania obrońcy S. O., że znał sumę pieniędzy, którą wziął ze sobą wyjeżdżając z Ukrainy. Później pieniędzy po zakupach, opłacie hotelu i wyżywienia nie przeliczał, nie wiedział zatem jaką dokładnie kwotę pieniędzy miał w torbie. Podając kwotę szkody zaczął od kwoty pieniędzy, którą miał ze sobą wyjeżdżając z Ukrainy, odejmować pieniądze, które wydał na nocleg i inne zakupione rzeczy. Jego zeznania są zbieżne z zeznaniami N. K., która potwierdziła, że skradziono im pieniądze.

5.  Natomiast, jak wynika z protokołu przeszukania M. O. i jej odzieży w dniu 01 października 2015 roku ujawniono u niej i zabezpieczono pieniądze w postaci banknotów w łącznej kwocie 2.530 USD oraz w łącznej kwocie 6.503 hrywien ukraińskich.

6.  Powyższe wskazuje na zbieżność kwot podawanych przez świadka A. K. (2) i tych zabezpieczonych u M. O.. To w powiązaniu z faktem, że przeszukanie M. O. odbyło się tego samego wieczora co kradzież, policjanci jechali za S. O. (1) od miejsca, w pobliżu którego ukryty został skradziony samochód, bezpośrednio do miejsca jego zamieszkania, skąd uciekł przez balkon po wbiegnięciu funkcjonariuszy z okrzykiem Policja świadczy niezbicie, że pieniądze ujawnione u M. O. pochodzą z czynu zabronionego na szkodę A. i N. K.. Sugerowanie braku powiązania tych wszystkich okoliczności w jedną całość przeczy zasadzie logicznego myślenia.

7.  Brak ujawnienia w wyniku przeszukania banknotu 2 dolarowego, o którym zeznawał świadek K. na rozprawie nie podważa prawidłowych ustaleń faktycznych, że pieniądze ujawnione u M. O. są tymi, które zostały skradzione pokrzywdzonym. Z uwagi na to, że jak zeznał A. K. (4) wspomniany banknot był banknotem „na szczęście”, nie mógł znajdować się pomiędzy innymi dolarami, które przeznaczone były na zakupy. Świadek podał, że znajdował się w paczce, gdzie były złożone banknoty. Tym samym, mogło być wiele przyczyn, dla których ten jednostkowy banknot nie został ujawniony u M. O., w szczególności, że nie były to jedyne pieniądze „przegapione” przez sprawców. Jak zeznała N. K. sprawcy musieli się spieszyć, bo w torebce było 2.500 hrywien i te pieniądze zniknęły, ale była też kartka z życzeniami, gdzie było 1.000 euro, i to zostało.

8.  Również opinia daktyloskopijna nie podważa ustaleń sądu. Wskazuje jedynie, że na zabezpieczonych od M. O. banknotach nie stwierdzono linii śladów papilarnych. Ta okoliczność nie dowodzi temu, że te pieniądze nie są tymi samymi pieniędzmi, co skradzione pokrzywdzonym, a jedynie temu, że nie odnaleziono na nich śladów linii papilarnych, w tym także tych pochodzących od M. O. i S. O. (1), które to osoby miały bezwątpliwie styczność z banknotami.

9.  Nie sposób również uznać za zasadny wywód obrońcy oskarżonego, że oskarżona została postawiona w sytuacji bez wyjścia. Z samych jej wyjaśnień wynika, że po przyjściu męża i po usłyszeniu za oknem krzyków „kładź się na ziemię, Policja” S. O. (1) wetknął jej w rękę jakieś zawiniątko mówiąc „masz pieniądze”. Zdążyła je schować do tylnej kieszeni spodni i w tym momencie wpadli do domu policjanci i położyli ją na podłogę. Natomiast z relacji świadka policjantki M. N. wynika, że w czasie ich pobytu w domu M. O. zachowywała się nerwowo, cały czas poprawiając swój ubiór, zmieniając pozycję i miejsca. W pewnym momencie oświadczyła, że musi wyjść do toalety. Mając to na uwadze świadek postanowiła pójść z nią do toalety i ją przeszukać. W trakcie przeszukania okazało się, że ma schowane w bieliźnie luzem pieniądze w postaci dolarów amerykańskich i ukraińskich hrywien. Na pytanie skąd są te pieniądze oskarżona odpowiedziała, że są to jej pieniądze ze sprzedaży samochodu. Nie potrafiła jednakże wytłumaczyć dlaczego trzyma je w bieliźnie. Również protokół przeszukania naświetla przebieg zdarzeń tamtej nocy. Wynika z niego, że oskarżona przed przeszukaniem oświadczyła, że nie ma żadnych rzeczy, podczas gdy się rozbierała starała się ukryć pieniądze, które zostały następnie ujawnione i zabezpieczone od oskarżonej przymusowo.

10.  Twierdzenia o pochodzeniu pieniędzy z gier hazardowych S. O. (1) jest sprzeczne z zasadami logicznego myślenia, a także analizą zachowań oskarżonej jako całości. Osoba stojąca pod zarzutem popełnienia przestępstwa może składać dowolnej treści wyjaśnienia, natomiast to do sądu należy ocena, czy są one wiarygodne, czy też nie. Nie sposób oczekiwać od sądu, by przyjmował każde wyjaśnienie osoby oskarżonej jako prawdę, która stanowić powinna, podstawę wszelkich ustaleń faktycznych, bez względu na treść sprzecznych z nimi dowodów, ale także logiką rozumowania.

11.  Czas zdarzenia, zachowanie S. O. (1) na okrzyk Policja, ucieczka przez otwarte okno balkonowe, szybkie przekazanie pieniędzy, następnie sposób zachowania się oskarżonej, jej nerwowość, ukrywanie pieniędzy, a następnie przymusowe odebranie świadczą wprost, że M. O. miała pełną świadomość, że pieniądze pochodzą z przestępstwa. O ile mogła być zaskoczona nagłym wkroczeniem Policji do miejsca zamieszkania, to czas trwania czynności powodował, że to zaskoczenie powinno minąć. Tak też się stało, skoro oskarżona chodziła po domu, poprawiała ubranie, w końcu stwierdziła, że musi udać się do toalety. Zaskoczenie przerodziło się bowiem w czynności mające na celu ukrycie pieniędzy, które przekazał jej mąż. Było wiele czasu na powiedzenie funkcjonariuszom Policji, że mąż przekazał jej pieniądze, jak myśli pochodzące z hazardu. Oskarżona wybrała jednak inne rozwiązanie dręczącej ją sytuacji. Powstaje zatem retoryczne pytanie, jaki mógł być powód ukrywania pieniędzy pochodzących z wygranej w kasynie, skoro taka gra nie jest zabroniona w Polsce i rzekomo mąż wcześniej już takie wygrane przynosił.

12.  Oceny zeznań świadka G. S. (1) i zarzuty rzekomego składania wyjaśnień zgodnie z sugestią organów prowadzących postępowanie została oceniona w części pierwszej. Obrońca oskarżonego nie postawił zarzutu w tym zakresie w apelacji dotyczącej oskarżonej M. O., aczkolwiek poświęcił jej uwagę w uzasadnieniu apelacji.

Zarzut

1. b) art. 424 § 1 k.p.k. poprzez niedostateczne ustosunkowanie się do zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności nierozstrzygnięcie przez sąd okręgowy licznych sprzeczności i rozbieżności w zebranym materiale dowodowym i wiążących się z tym wątpliwości, których sąd nie usunął, co skutkowało niewystarczającym uzasadnieniem wyroku w zakresie ustaleń stanu faktycznego, poprzez uproszczony i wewnętrznie sprzeczny sposób oceny poszczególnych dowodów.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

W postępowaniu odwoławczym przedmiotem kontroli jest zapadły wyrok, będący rezultatem analizy przeprowadzonych dowodów, w tym przekonania sądu, co do ich wiarygodności przy budowaniu podstawy dowodowej, a nie sposób przedstawienia czynności w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Jest to czynność procesowa sądu o charakterze sprawozdawczym, a nie rozstrzygającym. Ustawodawca obecnie nie wymaga szczegółowego, drobiazgowego omówienia podstawy faktycznej i prawnej wyroku oraz rozstrzygnięcia o karze, środkach zabezpieczających i innych. Wystarczające jest zwięzłe odniesienie się do tych kwestii. Natomiast nieodpowiadające stronom uzasadnienie nie może jednak prowadzić do automatycznego wniosku, że wyrok jest wadliwy.

Zarzut

Rażąca surowość i tym samym niewspółmierność orzeczonej kary w postaci 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat w stosunku do stopnia winy, motywacji i sposobu zachowania się oskarżonej, a ponadto do jej właściwości i warunków osobistych, a zwłaszcza ustabilizowanego sposobu życia przez popełnieniem przestępstwa, uprzedniej niekaralności oraz postawy w postępowaniu przygotowawczym oraz jurysdykcyjnym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Sąd pierwszej instancji za czyn z art. 291 § 1 k.k. wymierzył oskarżonej M. O. niską karę w wysokości 6 miesięcy pozbawienia wolności i jej wykonanie warunkowo zawiesił na okres 2 lat próby. Dodatkowo wymierzył oskarżonej karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych, a zaliczając na jej poczet okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania od dnia 01 października 2015 roku do dnia 03 października 2015 roku uznał ją za wykonaną w wysokości 6 stawek dziennych.

2.  Do okoliczności łagodzących sąd wziął pod uwagę to, że oskarżona nie była karana sądownie przed zdarzeniem będącym przedmiotem postępowania, znaczny stopień winy oskarżonej, poziom jej rozwoju intelektualnego, działanie w stanie pełnej poczytalności, doświadczenie życiowe, zdolności percepcyjne, a w związku z tym rozpoznawalność sytuacji, w której się znalazła zarówno w sferze faktów, jak i prawnego ich wartościowania.

3.  Wbrew twierdzeniom obrońcy wymierzona kara nie nosi cech rażącej surowości.

Wniosek

-

zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonej,

-

uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

-

zmianę kary i orzeczenie kary łagodniejszego rodzaju na podstawie art. 37a k.k. kary grzywny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów apelacyjnych. Obrońca w świetle postawionych zarzutów, czy też treści art. 437 § 1 zdanie drugie k.p.k. nie uzasadnił w żaden sposób, z jakiego powodu sprawa winna być rozpoznana po raz kolejny przez sąd pierwszej instancji.

Apelacja obrońcy oskarżonego S. O. (1)

Lp.

Zarzut

1) naruszenie przepisów prawa procesowego mające wpływ na treść orzeczenia poprzez nieobiektywną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, opartą na niepełnym i traktowanym wybiórczo materiale dowodowym i przyjęcie, że S. O. (1) dopuścił się zarzucanych mu czynów, podczas gdy kwestionowane przez oskarżonego dowody z zeznań G. S. (1) oraz funkcjonariuszy Policji winny zostać zweryfikowane innymi dostępnymi dowodami, np. poprzez umożliwienie oskarżonemu i obronie zadawania pytań przesłuchiwanym funkcjonariuszom Policji oraz G. S. (1) w celu ustalenia ich wiarygodności, co w konsekwencji doprowadziło Sąd I instancji do niezasadnego uznania winy S. O. (1) i obrazę następujących przepisów postepowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia:

a. art. 391 § 1 w zw. z art. 6 k.p.k. w postaci:

i. zaniechania wezwania i odczytanie na rozprawie zeznań wobec faktu, że świadkowie A. B. (1) i S. H. na stałe zamieszkują za granicą i brak jest adresów dla doręczeń w kraju, jak również jest to 3 wezwanie dla wyżej wymienionych świadków na termin rozprawy, na który Po raz kolejny nie stawili się, w sytuacji gdy brak było informacji o doręczeniu wezwań, a jednocześnie sąd nie ustalił, czy przebywają poza granicami kraju lub nie można było doręczyć mu wezwania, zeznania tych świadków są znaczące dla wyjaśnienia okoliczności sprawy w postaci wartości pojazdów i utraconych rzeczy, co uniemożliwiło skorzystanie a prawa do obrony przez oskarżonego w postaci możliwości zadawania pytań mających na celu zweryfikowanie wartości pojazdu i utraconych rzeczy oraz sprawców zdarzenia;

ii. zaniechania wezwania i odczytanie na rozprawie zeznań wobec faktu, że świadkowie O. T., V. K. (1) i E. M. na stałe zamieszkują za granicą i brak jest adresów dla doręczeń w kraju, jak również jest to 3 wezwanie dla wyżej wymienionych świadków na termin rozprawy, na który Po raz kolejny nie stawili się, w sytuacji gdy brak było informacji o doręczeniu wezwań, a jednocześnie Sąd meriti nie ustalił, czy przebywają poza granicami kraju lub nie można było doręczyć mu wezwania, zeznania tych świadków są znaczące dla wyjaśnienia okoliczności sprawy w postaci wartości pojazdów i utraconych rzeczy, co uniemożliwiło skorzystanie z prawa do obrony przez oskarżonego w postaci możliwości zadawania pytań mających na celu zweryfikowanie wartości pojazdu i utraconych rzeczy oraz sprawców zdarzenia,

iii. zaniechania wezwania i odczytanie na rozprawie zeznań wobec faktu, że świadkowi V. G. doręczono wezwanie na termin rozprawy w dniu 07.12.2018 roku, które odebrał osobiście, jednak nie stawił się nie usprawiedliwiając niestawiennictwa, a świadek ten na stałe zamieszkuje za granicą w Ukrainie i brak jest adresu dla doręczeń w kraju, a jednocześnie Sąd met-iti nie ustalił, czy przebywa on poza granicami kraju lub istnieją inne przeszkody, zeznania tego świadka są znaczące dla wyjaśnienia okoliczności sprawy w postaci wartości pojazdów i utraconych rzeczy, co uniemożliwiło skorzystanie a prawa do obrony przez oskarżonego w postaci możliwości zadawania pytań mających na celu zweryfikowanie wartości pojazdu i utraconych rzeczy oraz sprawców zdarzenia;

iv. zaniechanie odczytania zeznań św. S. G., co uniemożliwiło skorzystanie z prawa do obrony przez oskarżonego w postaci możliwości zadawania pytać mających na celu zweryfikowanie wartości pojazdu;

v. zaniechanie wezwania i odczytanie zeznań wobec faktu, że świadkowi A. B. (2) doręczono wezwanie na termin rozprawy w dniu 23.11.2018 roku, które odebrał osobiście, jednak nie stawił się nie usprawiedliwiając niestawiennictwa, a świadek ten na stale zamieszkuje za graniczą w Białorusi i brak jest adresu dla doręczeń w kraju, a jednocześnie Sąd metiti nie ustalił, czy przebywa on poza granicami kraju lub istnieją inne przeszkody, zeznania tego świadka są znaczące dla wyjaśnienia okoliczności sprawy w postaci wartości pojazdów i utraconych rzeczy, co uniemożliwiło skorzystanie z prawa do obrony przez oskarżonego w postaci możliwości zadawania pytań mających na celu zweryfikowanie wartości pojazdu i utraconych rzeczy oraz sprawców zdarzenia;

vi. zaniechanie wezwania i odczytanie zeznań wobec faktu, że świadkowi Y. D. doręczono wezwanie na termin rozprawy w dniu 27.03.2018 roku na godz. 11:30, które odebrał osobiście, jednak nie stawił się nie usprawiedliwiając niestawiennictwa, a świadek ten na stałe zamieszkują za granicą we Francji i brak jest adresu dla doręczeń w kraju, a jednocześnie Sąd meriti nie ustalił, czy przebywa on poza granicami kraju lub istnieją inne przeszkody, zeznania tego świadka są znaczące dla wyjaśnienia okoliczności sprawy w postaci wartości pojazdów i utraconych rzeczy, co uniemożliwiło skorzystanie z prawa do obrony przez oskarżonego w postaci możliwości zadawania pytań mających na celu zweryfikowanie wartości pojazdu i utraconych rzeczy oraz sprawców zdarzenia;

vii. zaniechanie wezwania i odczytanie wobec faktu, że świadkowi A. D. (1) doręczono wezwanie na termin rozprawy, które odebrał osobiście, jednak nie stawił się nie usprawiedliwiając niestawiennictwa, a świadek ten na stałe zamieszkuje za granicą w Białorusi i brak jest adresu dla doręczeń w kraju, a jednocześnie Sąd meriti nie ustalił, czy przebywa on poza granicami kraju lub istnieją inne przeszkody, zeznania tego świadka są znaczące dla wyjaśnienia okoliczności sprawy w postaci zweryfikowania sprawców zdarzenia, co uniemożliwiło skorzystanie a prawa do obrony przez oskarżonego w postaci możliwości zadawania pytań mających na celu zweryfikowanie sprawców zdarzenia;

b. art. 6 i art. 367 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez brak umożliwienia obrońcy na rozprawie w dniu 16 maja 2018r. wypowiedzenia się w sprawie wniosku o odczytanie zeznań św. Y. D., co spowodowało naruszenie prawa do obrony, gdyż uniemożliwiło złożenie i uzasadnienie wniosku o wezwanie na rozprawę i przesłuchanie tego świadka;

c. art. 393 § 1 k.p.k. 394 § 2 k.p.k. poprzez nie ujawnienie, a co za tym idzie, wyłączenie z materiału dowodowego podlegającego ocenie Sądu, dokumentów z k. 743 ^-745, 2599-2600, złożonych do akt A. P. w dniu 27 marca 2018r., oraz zeznań świadka S. G.;

d. art. 6 k.p.k. i art. 20 § 2 k.p.k. poprzez brak tłumaczenia dokumentów z k. 743-745 przez co obrona (ale też prokurator i sąd) nie miała możliwości zapoznania się i zweryfikowania ich treści, a prawdopodobnie treść ta ma znaczenie dla określenia wartości samochodu m-ki M. (...) i zweryfikowania pozostałych dowodów tego dotyczących;

e. art. 6 i art. 170 1 pkt 3, 4 i 5 k.p.k. polegającą na oddaleniu w dniu 26 czerwca 2019r. wniosku dowodowego:

i. o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy samochodowego celem wyceny wartości pojazdów będących przedmiotem niniejszego postępowania, albowiem dowodu tego nie da się przeprowadzić z uwagi na brak przedmiotu do wyceny; z uwagi na stan pojazdów z dnia zdarzenia dowód z opinii biegłego rzeczoznawcy wyceniającego auta jest nieprzydatny do ustalenia ich wartości z dnia zdarzenia, także wobec braku przedmiotu; przedmiotowy wniosek dowodowy w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania w niniejszej sprawie, które jest w fazie końcowej, w sytuacji, gdy na podstawie zeznań pokrzywdzonych i świadków oraz zebrania dokumentów rejestracyjnych oraz ubezpieczeniowych tych pojazdów biegły z zakresu wyceny pojazdów jest w stanie 2 powodzeniem wykonać ekspertyzę, która nie przedłużyłaby znacząco procesu, a jednocześnie zaznaczyć należy, że wnioski te były składane w postępowaniu przygotowawczym oraz we wniosku z 3 października 2016r. (k. 3242 in);

ii. o przeprowadzenie dowodu z zeznań funkcjonariuszy policji z Komisariatu Policji w S. w osobach: W. G. i D. S., a także A. W. - na okoliczność przebiegu zdarzenia z dnia 01 października 2015 roku, określonego w pkt I aktu oskarżenia osk. S. O. (1), oraz udziału wyżej wymienionych funkcjonariuszy w powyższym zdarzeniu, w tym udziału w obserwacji sprawców oraz pościgu za sprawcami, poruszającymi się samochodem marki V. (...), albowiem dowód z zeznań wyżej wymienionych świadków jest nieprzydatny do ustalenia przebiegu zdarzenia z dnia 01 października 2015 roku będącego przedmiotem rozpoznania sa4u oraz, że przedmiotowy wniosek dowodowy w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania w niniejszej sprawie, które jest w fazie końcowej, w sytuacji, gdy w sytuacji niniejszego procesu nie wyjaśniono w żaden sposób rozbieżności czasu zdarzenia z dnia 1 października 2015r., a zawnioskowani funkcjonariusze muszą mieć wiedzę na ten temat, gdyż brali udział w czynnościach najprawdopodobniej stawiliby się na następny termin rozprawy, co nie przedłużyłoby w sposób nadmierny procesu;

iii. o przeprowadzenie dowodu z zeznań funkcjonariuszy policji z Komendy Powiatowej Policji w M. w osobach: A. C. i R. K. - na okoliczność przebiegu zdarzenia z dnia 01 października 2015 roku, określonego w pkt I aktu oskarżenia osk. S. O. (1), oraz udziału wyżej wymienionych funkcjonariuszy w powyższym zdarzeniu, w tym udziału w obserwacji sprawców oraz pościgu za sprawcami, poruszającymi się samochodem marki V. (...); albowiem dowód z zeznań wyżej wymienionych świadków jest nieprzydatny do ustalenia przebiegu zdarzenia z dnia 01 października 2015 roku będącego przedmiotem rozpoznania sądu, oraz, że przedmiotowy wniosek dowodowy w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania w niniejszej sprawie, w sytuacji, gdy w sytuacji niniejszego procesu nie wyjaśniono w żaden sposób rozbieżności czasu zdarzenia z dnia 1 października 2015r., a zawnioskowani funkcjonariusze muszą mieć wiedzę na ten temat, gdyż brali udział w czynnościach najprawdopodobniej stawiliby się na następny termin rozprawy, co nie przedłużyłoby w sposób nadmierny procesu;

iv. o przeprowadzenie dowodu z zeznań funkcjonariuszy policji z Komendy Stołecznej Policji Wydziału do (...) z Przestępczością Samochodową w osobach: T. P. (2), A. R., B. M., Ł. W., M. K. (1) i A. J. - na okoliczność przebiegu zdarzenia z dnia 01 października 2015 roku, określonego w pkt I aktu oskarżenia osk. S. O. (1), oraz udziału wyżej wymienionych funkcjonariuszy w powyższym zdarzeniu, w tym udziału w obserwacji sprawców oraz pościgu za sprawcami, poruszającymi się samochodem marki V. (...); albowiem dowód z zeznań wyżej wymienionych świadków jest nieprzydatny do ustalenia przebiegu zdarzenia z dnia 01 października 2015 roku będącego przedmiotem rozpoznania sądu oraz, że przedmiotowy wniosek dowodowy w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania w niniejszej sprawie, w sytuacji, gdy w niniejszym procesie nie wyjaśniono w żaden sposób rozbieżności czasu zdarzenia z dnia 1 października 2015r., a zawnioskowani funkcjonariusze muszą mieć wiedzę na ten temat, gdyż brali udział w czynnościach i najprawdopodobniej stawiliby się na następny termin rozprawy, co nie przedłużyłoby w sposób nadmierny procesu;

f. art. 6 i art. 370 § 4 w zw. z art. 176 § 4 i 6 k.p.k. poprzez niezasadne uchylenie pytań osk. S. O. oraz obrońców zadawanych P. A. na okoliczność przebiegu obserwacji zdarzenia oraz podjętych czynności, jako niezwiązanych ze zdarzeniem z dnia 1 października 2015r. i innymi zdarzeniami objętymi zarzutami, w przypadku, gdy pytania te nie były niestosowne, nieistotne oraz sugerujące, a zmierzały do realizowania linii obrony;

g. art. 6 i art. 370 § 4 w zw. Z art. 176 § 4 i 6 k.p.k. poprzez niezasadne uchylenie pytań osk. S. O. oraz obrońców zadawanych G. S. na okoliczność przebiegu zdarzeń przypisanych temu oskarżonemu, w przypadku, gdy pytania te nie były niestosowne nieistotne oraz sugerujące, a zmierzały do realizowania linii obrony;

h. art. 4 i 6 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k. w zw. z art. 193 k.p.k. polegającą na zaniechaniu przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy na okoliczność ustalenia realnej wartości utraconych pojazdów, w przypadku braku jednoznacznego materiału dowodowego w tej kwestii, a zaznania świadków różnią się wewnętrznie, co do wysokości tych kwot;

i. art. 6 i art. 424 k.p.k. — w postaci niewyjaśnienia podstawy wyroku z zakresie zastosowania art. 91 k.k. oraz 46 k.k. poprzez wskazanie pomyłki Sądu w wyroku, a zatem uznania przez Sąd, że wydany wyrok jest niezgodny z prawem i uzasadnieniem, co z kolei stanowi naruszenie art. 438 pkt 1 i l a k.p.k., albowiem Sąd błędnie wskazał zbiorczo kwalifikację prawną czynów w zw. z art. 9l k.k., w przypadku, gdy powinien rozdzielić czyny popełnione w zw. z art. 294 k.k. od tych popełnionych bez tego związku; z tego powodu obrona nie jest w stanie odnieść się do rozumowania sądu, a zarazem ocenić zasadności wyrokowania w tej mierze;

j. art. 4 i 6 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k. polegającą na zaniechaniu przeprowadzenia z urzędu dowodu z dokumentów w postaci cenników na okoliczność ustalenia realnej wartości utraconego mienia w postaci pojazdów i innych przedmiotów;

k. art. 4 i 6 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k. polegającą na zaniechaniu przeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii biegłego psychologa na okoliczność, czy składane przez G. S. wyjaśnienia i zeznania były spontaniczne, czy zdolność postrzegania była prawidłowa, czy zaburzona, czy jest osobą ulegającą wpływom, w sytuacji, gdy jego pierwsze wyjaśnienia są fikcyjne, bowiem są przeniesieniem notatki P. A., w następnych wyjaśnieniach był kierowany i korygowany przez prowadzącego przesłuchanie, leczył się neurologicznie, co niewątpliwie miało wpływ na prawdziwość jego enuncjacji;

l. art. 410 k.p.k. polegającej na:

1. poczynieniu ustaleń co do wartości pojazdów i innych przedmiotów wyłącznie w oparciu o zeznania pokrzywdzonych i poprzez przyjęcie, że wartość przedmiotów jest taka, jak to wskazują pokrzywdzeni;

2. całkowitym pominięciu przy wyrokowaniu okoliczności wynikających z zeznań S. G. (k. 2068) oraz dokumentów dotyczących własności pojazdów, w zakresie wypłaty odszkodowania i podmiotu pokrzywdzonego, a co zostało ujawnione w postępowaniu przygotowawczym i jurysdykcyjnym, a w konsekwencji co skutkowało nieprawidłowym ustaleniem pokrzywdzonych i nieuzasadnionym nałożeniem na osk. S. O. obowiązku naprawienia szkody wobec osoby nieuprawnionej do tego;

3. całkowitym pominięciu dowodów w postaci dokumentów ubezpieczeniowych k. 2599-2600, świadczących o wypłaceniu odszkodowania w innej kwocie, niż ustalona przez Sąd, i własności pojazdu m-ki M. (...) o nr rej. (...);

4. całkowitym pominięciu dowodów w postaci dokumentów z k. 743-745, których treść ma znaczenie dla określenia wartości samochodu m- ki M. (...) i zweryfikowania pozostałych dowodów tego dotyczących;

5. pominięciu w wyrokowaniu okoliczności wynikających z opinii daktyloskopijnych,
osmologicznych, biologicznych oraz okazań w zestawieniu z zeznaniami pokrzywdzonych, którzy nie rozpoznają oskarżonego, podając inny wzrost, wiek, budowę ciała w toku różnych zdarzeń, a nawet wskazując na protokolanta, jako prawdopodobnego sprawcę, jak też na osoby przybrane do okazań, które jednoznacznie wykluczają osk. S. O. z kręgu sprawców przypisanych mu czynów,

m. art. 167 k.p.k. polegającą na nieprzeprowadzeniu dowodu z:

i. akt spraw dotyczących nękania osk. S. O. przez funkcjonariuszy Policji, co uniemożliwiło wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, w postaci sprawdzenia linii obrony osk. S. O. w postaci prześladowania jego osoby prze funkcjonariuszy zajmujących się zwalczaniem przestępczości samochodowej;

ii. wyceny wartości konkretnie wskazanych w zarzutach pojazdów, co doprowadziło do naruszenia art. 2 pkt 3 kpk, a w konsekwencji nieprawidłowego ustalenia okoliczności faktycznych w postaci wartości pojazdów i ich właścicieli, co z kolei negatywnie wpłynęło na pozycję procesową i uprawnienia oskarżonego poprzez odebranie mu możliwości weryfikacji obiektywnych ustaleń i ew. pojednania się z pokrzywdzonym, co ma wpływ na kształt wyroku, w szczególności na wysokość kary i nałożenia na niego obowiązku naprawienia szkody w bezpodstawnie wskazanej kwoty;

iii. zeznań świadków w zakresie ustalenia konkretnych przedmiotów utraconych przez pokrzywdzonych, co z kolei uniemożliwiło prawidłową ich wycenę, a więc doprowadziło do nieprawidłowego ustalenia okoliczności faktycznych w postaci wartości tych rzeczy, co z kolei negatywnie wpłynęło na pozycję procesową i uprawnienia oskarżonego poprzez odebranie mu możliwości weryfikacji obiektywnych ustaleń i ew. pojednania się z pokrzywdzonym, co ma wpływ na kształt wyroku, w szczególności na wysokość kary;

iv. zeznań świadków oraz dokumentów w postaci np. cenników, celem ustalenia nazwy kremu m-ki C., a na tej podstawie ustalenia rzeczywistej jego wartości, co skutkowało niemożliwością ich prawidłowej wyceny,podmiotów pokrzywdzonych, a więc doprowadziło do nieprawidłowego ustalenia okoliczności faktycznych w postaci wartości tych rzeczy;

v. zeznań B. G., wskazanego właściciela pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...), na okoliczność jego własności i wartości, co z kolei negatywnie wpłynęło na pozycję procesową i uprawnienia oskarżonego poprzez odebranie mu możliwości weryfikacji obiektywnych ustaleń i ew. pojednania się z pokrzywdzonym, co ma wpływ na kształt wyroku, w szczególności na wysokość kary;

vi. zeznań S. G. (2), który zeznawał w toku postępowania przygotowawczego na okoliczności ubezpieczenia pojazdu m-ki M. (...) (k. 2068-2069), wypłaty odszkodowania oraz własności tego samochodu;

vii. zgromadzenia i analizy dokumentów samochodów objętych wyrokiem, co, w zestawieniu z ich opisem znajdującym się w materiale dowodowym, stanowiłoby podstawę do dokonania wyceny poszczególnych pojazdów;

viii. zeznań R. P. na okoliczność dopisania do protokołu (k. 622) wartości samochodu;

ix. wizji lokalnej, celem uzyskania właściwego obrazu miejsca zdarzenia i uściślenia informacji już posiadanych przez organ procesowy, bowiem z zebranego materiału dowodowego wynika, że św. A. mógł obserwować zdarzenie będąc zarówno po stronie przystanku, jak i po drugiej stronie szosy lub 2 m od osk. S. O.;

2)art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, przy nieuwzględnieniu zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych, polegającą na:

1. błędnej ocenie materiału dowodowego, tj. wyjaśnień i zeznań świadka G. S. (1) uznaniu ich za wiarygodne w całości oraz przyjęcie ich bez wymaganej krytyki, w szczególności bez pogłębionej oceny motywacji tzw. małego świadka koronnego, za podstawę całego wyroku przy jednoczesnym pominięciu lub zbagatelizowaniu pozostałego materiału dowodowego w szczególności w postaci wyników opinii daktyloskopijnych, osmologicznych i genetycznych, protokołów oględzin pojazdów, okazań zdjęć sygnalitycznych oraz zeznań świadków, które nie wskazują na udział osk. S. O. w zarzucanych mu czynach; błędna ocena wyjaśnień i zeznań św. G. S. dotyczyła w szczególności tego, iż:

• były one składane w sposób spontaniczny, bez jakichkolwiek nacisków i naprowadzania przez przesłuchujących, w sytuacji, gdy już w protokole pierwszych jego wyjaśnień znajdujemy tekst wprost pochodzący z notatki funkcjonariusza A., o czym świadczy tożsamość zdań, błędów interpunkcyjnych zawartych w obu tych dokumentach, co niewątpliwie świadczy o nierzetelności przeprowadzonych czynności oraz fikcyjności przesłuchania G. S.;

• były one składane w sposób spontaniczny, bez jakichkolwiek nacisków i naprowadzania przez przesłuchujących, w sytuacji, gdy sam G. S. podaje, iż był naprowadzany i korygowany przez przesłuchującego go prokuratora, co zauważył też sąd, ale nie poddał krytyce;

• były one składane w sposób spontaniczny, bez jakichkolwiek nacisków i naprowadzania przez przesłuchujących, w sytuacji, gdy sam G. S. prosi o przedstawienie mu spisu zdarzeń o podobnym modus operandi, a następnie w sposób szczegółowy podaje informacje zgodne z takim spisem pochodzącym z KSIP, a więc bardzo szczegółowo podającym okoliczności czynu;

• są one rzeczowe i konsekwentne w przypadku, gdy niezgodność ich z pozostałym materiałem dowodowym przejawia się w szczególności w niezgodności, co do wskazywanych pojazdów, którym posługiwali się sprawcy, okoliczności osób prowadzących te pojazdy i osób rzucających przedmioty w kola kradzionych samochodów, są wewnętrznie sprzeczne co do przywództwa osk. S. O. i kierowania czynami, podziału ról;

2. na bezkrytycznym uznaniu za wiarygodne zeznań P. A., bez weryfikacji zawartych w nich informacji poprzez, co najmniej, przesłuchanie pozostałych funkcjonariuszy biorących udział w czynnościach dotyczących zdarzenia w dniu 1 października 2015r. (o co wnosiła obrona i oskarżony), podczas gdy zeznania świadków i zapisy z protokołów przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie oraz notatek policyjnych i protokołów przesłuchania świadków różnią się, co do czasu zdarzenia nawet o pół godziny w stosunku do czasu podanego przez św. A. (rzekomego świadka naocznego), jak też bez weryfikacji przyczyny i zakresu zawarcia w protokole przesłuchania podejrzanego G. S. całych zdań pochodzących z jego notatki;

3. na bezkrytycznym uznaniu za wiarygodne zeznań P. A., że osk. S. O. był jednym ze sprawców czynu z dnia 1 października 2015r., w sytuacji, gdy św. K. T. nie wskazał go jako osoby, która uczestniczyła w opisanym przez niego na k. 69v-70 spotkaniu, a przy tym zauważyć należy, że S. O. nie mógł być kierowcą pojazdu m-ki V. (...) gdyż miał być kierowcą skradzionego samochodu m-ki M. (...), co wskazuje na to, iż osk. S. O. nie brał udziału w zdarzeniu;

4. na bezkrytycznym uznaniu za wiarygodne zeznań pokrzywdzonych w zakresie podawania przez nich utraconych przedmiotów oraz wartości tych przedmiotów oraz wartości utraconych pojazdów i pieniędzy, w sytuacji, gdy nie przeprowadzono żadnego obiektywnego dowodu w tę okoliczność, a analiza materiału dowodowego świadczy, iż wartości pojazdów były zawyżane nawet o połowę lub świadkowie nie mieli wiedzy o tej wartości, nie wskazywali dokładnej listy utraconych rzeczy (np. prezentów, zakupów);

5. na bezkrytycznym uznaniu za wiarygodne zeznań pokrzywdzonego A. K. (5) w zakresie podania przez niego wartości pojazdu, w sytuacji, gdy w treści przesłuchania brak jest wyliczenia tej szkody, a jedynie w protokole na k. 622 dopisana jest odręcznie ta wartość, jednakże bez parafy przesłuchiwanego, a jedynie z parafą przesłuchującego, co może oznaczać, że wartość ta została dopisana przez funkcjonariusza bez wiedzy pokrzywdzonego i bez podstawy w jego zeznaniach;

6. odmówienia wiarygodności zeznań św. M. i O. w zakresie dat przebywania osk. S. O. w dniach od 27.06.2015r. do 30.06.2015r. i od 01 sierpnia do 10 sierpnia 2015r. gdyż świadkowie ci, zdaniem sądu, są znajomymi oskarżonego i dlatego zeznają na jego korzyść, w przypadku gdy są to znajomi dalecy, z którymi osk. nie utrzymuje zażyłych stosunków, a zatem nie mieli oni żadnego powodu, by fałszywie zeznawać na korzyść osk.;

7. błędnej oraz wewnętrznie sprzecznej oceny motywacji i zamiaru G. S. w podawaniu przez niego pomówień wobec osk. S. O. i in., poprzez przyjęcie, że wyjaśnienia i zeznania były szczere, swobodne, polegały na prawdzie, poparte zostały innym materiałem dowodowym, celem jego współpracy z organami ścigania było wyznanie prawdy i wycofanie się z procederu, w przypadku, gdy G. S. nie wyjaśniał swobodnie, był naprowadzany i korygowany, nazwiska współsprawców zostały mu podane, co miało istotny wpływ na wyrokowanie;

8. odmówienia wiarygodności wyjaśnieniom S. O., w szczególności w zakresie:

• nieprzyznania się do stawianych mu zarzutów

• odmówienia wiarygodności linii obrony;

• podawanego przez niego alibi,

• kontaktów rodzinnych z G. S., istnienia konfliktu pomiędzy nimi, poprzez przyjęcie, że konfliktu nie było, bazując w szczególności na zeznaniach E. W. — matki G. S. — w przypadku, gdy z jej zeznań wynika, iż miała niewielki kontakt z synem, a więc jej wiedza jest znikoma i nieprzydatna dla oceny innych dowodów, a zatem brak jest wykluczenia istnienia tego konfliktu, który był podstawą, wraz z kierunkowaniem przez organy ścigania, składania pomówień przez G. S.;

3) błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mające istotny wpływ na treść wyroku i polegające na wyciągnięciu nieprawidłowych wniosków z zebranych dowodów lub braku ich przeprowadzenia, polegające na uznaniu, że:

a)  wartość samochodu marki T. (...) o nr rej. (...)-1 wynosi 100.000 USD (376.7 10zł) na szkodę spółki (...), w sytuacji, gdy spółce tej wypłacono odszkodowanie w kwocie 50.000 USD, a zatem wartość samochodu w chwili szkody wyniosła 188.355zł. zgodnie z rzeczywistą wartością pojazdu, o czym świadczy obiektywna wycena ubezpieczyciela, co doprowadziło do niezgodnych z rzeczywistością ustaleń — błąd dowolności — co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody i błędnego określenia pokrzywdzonego, a ostatecznie obciążenie osk. S. O. zobowiązaniem do naprawienia szkody na rzecz nieuprawnionego podmiotu i w błędnie ustalonej kwocie;

b)  29 czerwca 2015r. osk. S. O. dokonał zarzucanego mu czynu w miejscowości K. Stary, w sytuacji, gdy przebywał on tego dnia w m. Z. gm. R.;

c)  wartość mienia skradzionego na szkodę A. B. wynosi około 8.287,62 złotych, na którą składa wartość przyczepy o nr rej. (...)-lo wartości 2.000 USD, co stanowi kwotę 7.534,20 złotych według średniego kursu NBP na dzień zdarzenia, tj. 29 czerwca 2015 roku i wartość przedmiotów pozostawionych w samochodzie w postaci: dokumentów, telefonu komórkowego marki N. i rzeczy osobistych o wartości około 200 USD, co stanowi kwotę 753,42 złotych według średniego kursu NBP na dzień zdarzenia, tj. 29 czerwca 2015 roku, w przypadku, gdy brak jest jakichkolwiek obiektywnych danych dotyczących wartości przyczepy, telefonu N. i rzeczy osobistych — błąd dowolności;

d)  dnia 6 sierpnia 2015r. osk. S. O. dokonał zarzucanego mu czynu w W., w sytuacji, gdy przebywał on tego dnia w R., co potwierdzają zeznania św. M.;

e)  wartość samochodu marki A. (...) nr rej. (...) wynosi 90.000 złotych, w przypadku, gdy brak jest jakichkolwiek obiektywnych danych dotyczących wartości pojazdu — błąd dowolności — co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody i błędnego określenia pokrzywdzonego, gdyż świadek A. K. (5) nie wskazał pochodzenia swej wiedzy o wartości pojazdu, a mimo tego sąd uznał, że jego zeznania w zakresie wartości w kwocie 90.000z1. zasługują na wiarę; przy tym sa4 nie dostrzegł, iż wartość samochodu została dopisana poza kontrolą i najprawdopodobniej wiedzą przesłuchiwanego, a samochód był, wg zeznań świadków, własnością zupełnie innej osoby;

f)  wartość samochodu osobowego marki M. (...) o nr rej. (...) BI wynosi około 65.000 złotych, w przypadku, gdy brak jest jakichkolwiek obiektywnych danych dotyczących wartości pojazdu — błąd dowolności - co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

g)  wartość utraconych przez A. K. (2) i N. K. pieniędzy w łącznej kwocie 10.786,45 złotych, na którą to kwotę składały się pieniądze w kwocie 2.530 USD, co stanowi kwotę 9.615,26 złotych według średniego kursu NBP na dzień zdarzenia, tj. 01 października 2015 roku oraz w kwocie 6.503 hrywien ukraińskich, co stanowi kwotę 1.171,19 złotych według średniego kursu NBP na dzień zdarzenia, tj. 01 października 2015 roku, w przypadku, gdy pokrzywdzony A. K. w toku pierwszego przesłuchania wskazywał, że utracił wraz z żoną 2500USD i 4000 hrywien, by w toku przesłuchania przed sądem wskazać na 8000 hrywien, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody,

h)  wartość telefonu komórkowego marki I. (...) i kremu do twarzy marki C. łącznej wartości 85 USD, co stanowi kwotę 323,04 złotych według średniego kursu NBP na dzień zdarzenia, tj. 01 października 2015 roku, w przypadku gdy nie ustalono rodzaju tego kremu oraz jego pojemności, a te informacje determinują wartość kremu i dzięki nim można ustalić obiektywnie tę wartość, która rozpoczyna się od 99zł., co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

i)  wartość samochodu marki M. (...) nr rej. (...) wyniosła 80.000 zł., w przypadku gdy nie ustalono tej wartości w sposób obiektywny, a jedynie na podstawie szacunków pokrzywdzonych, które były niejednolite i wahały się od 80 do 100 tysięcy złotych — również w zeznaniach T. M., a nie tylko S. A., co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

j)  wartość samochodu osobowego marki T. (...) o nr rej. (...) wyniosła 34.000 BURO, co stanowi kwotę 141.195,20 złotych według średniego kursu NBP na dzień zdarzenia, tj. 27 czerwca 2014 roku skradzionego na szkodę na szkodę M. K. (2), w przypadku gdy nie ustalono tej wartości w sposób obiektywny, a jedynie na podstawie szacunków pokrzywdzonych, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

k)  wartość pieniędzy i przedmiotów skradzionych na szkodę O. K. (z domu A.), w przypadku gdy brak jest dokładnego wskazania utraconych przedmiotów, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

l)  wartość samochodu osobowego marki M. (...) o (...) wyniosła 25.000 EURO, co stanowi kwotę 105.670,00 złotych, w przypadku gdy nie ustalono tej wartości w sposób obiektywny, a jedynie na podstawie szacunków pokrzywdzonych, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

m)  wartość telefonów komórkowych marki N. (...) i (...) oraz innych przedmiotów osobistych, zakupów, środków pieniężnych w kwocie 5.000 EURO iw kwocie 1.000 rubli rosyjskich, w przypadku gdy brak jest dokładnego wskazania utraconych przedmiotów (np. poprzez wskazanie ich pojemności, co ma przełożenie na ich wartość), co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

n)  wartość samochodu osobowego marki B. (...) o nr rej. (...), nr VIN (...) wynosi 48.000,00 USD, co stanowi kwotę 161.371,20 złotych według średniego kursu NBP na dzień zdarzenia, tj. 06 grudnia 2014 roku, w przypadku gdy nie ustalono tej wartości w sposób obiektywny, a jedynie na podstawie szacunków pokrzywdzonych, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

o)  wartość telefonu komórkowego marki N. (...) oraz ilości środków pieniężnych, w przypadku gdy brak jest dokładnego wskazania utraconych przedmiotów (np. poprzez wskazanie ich pojemności, co ma przełożenie na ich wartość), co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

p)  wartość samochodu osobowego marki M. (...) o nr rej. (...), w przypadku gdy nie ustalono tej wartości w sposób obiektywny, a jedynie na podstawie szacunków pokrzywdzonych co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

q)  wartość trzech telefonów komórkowych ukraińskiej sieci (...), roweru napędem elektrycznym, ubrań oraz słodyczy wynosi 1.700,00 euro, na szkodę D. B., w przypadku gdy brak jest dokładnego wskazania utraconych przedmiotów (np. poprzez wskazanie ich pojemności, co ma przełożenie na ich wartość), co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

r)  wartość samochodu osobowego marki A. (...) o nr rej. (...)wynosi 280.000,00 złotych, w przypadku gdy nie ustalono tej wartości w sposób obiektywny, a jedynie na podstawie szacunków pokrzywdzonych, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

s)  wartość przedmiotów skradzionych skradzionymi na szkodę V. K. (2) i I. K. w postaci: dwóch kosmetyczek z kosmetykami, suszarki do włosów, naszyjnika z białego złota, perłowych korali marki C., dokumentów w postaci należących do pokrzywdzonych paszportów, prawa jazdy i dowodu rejestracyjnego, jak też nowo zakupionych ubrań wynosi 14.000,00 złotych, tabletu (...) marki A. wynosi 2.000,00 złotych, telefonu komórkowego marki N. 600,00 złotych oraz A. (...) 2.000,00 złotych w przypadku gdy brak jest dokładnego wskazania utraconych przedmiotów (np. poprzez wskazanie ich pojemności, co ma przełożenie na ich wartość), co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

t)  wartość mienia skradzionego na szkodę O. T. w postaci ubrania, obuwia wynosi 1.800,00 złotych, laptopa marki A. 1.600,00 złotych oraz środkami pieniężnymi w euro i rubli rosyjskich, co stanowi Po przeliczeniu 2.600,00 złotych, w przypadku gdy brak jest dokładnego wskazania utraconych przedmiotów (lip, poprzez wskazanie ich pojemności, konfiguracji sprzętowej, co ma przełożenie na ich wartość), co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

u)  wartość samochodu osobowego marki R. (...) o nr rej. (...) wynosi około 100.000 euro, co stanowi kwotę 419.000,00 złotych według średniego kursu NBP na dzień zdarzenia, w przypadku gdy nie ustalono tej wartości w sposób obiektywny i rzeczywisty na co wskazuje użycie przyimka „około", a jedynie na podstawie szacunków pokrzywdzonych, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

v)  wartość dwóch telefonów komórkowych marki S. (...), I. marki S., markowych ubrań oraz sprzętu audio i rzeczy osobistych o łącznej wynosi około 17.000 euro, co stanowi kwotę 71.238,50 złotych na szkodę M. I. i G. S. (3), w przypadku gdy brak jest dokładnego wskazania utraconych przedmiotów (np. poprzez wskazanie ich pojemności, konfiguracji sprzętowej, co ma przełożenie na ich wartość), co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

w)  wartość samochodu osobowego marki M. o nr rej. (...) BC wynosi 110.000,00 euro, co stanowi kwotę 460.515,00 złotych, w przypadku gdy nie ustalono tej wartości w sposób obiektywny, a jedynie na podstawie szacunków pokrzywdzonych, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

x)  wartość przedmiotów należących do V. G. oraz I. G. w postaci dwóch telefonów komórkowych marki A. (...) 5, jednego marki A. (...) 5S oraz jednego marki N., trzech tabletów marki A. (...), laptopa marki A., routera sieci P. o wartości około 21.000,00 złotych oraz rzeczy osobistych w postaci ubrań i kosmetyków o wartości około 10.000,00 złotych, jak również środków pieniężnych w kwocie 7.000,00 euro, co stanowi kwotę 29.305,50 złotych oraz w kwocie 20.000 hrywien ukraińskich, co stanowi kwotę 5.092,00 złotych, w przypadku gdy nie ustalono tej wartości w sposób obiektywny i rzeczywisty na co wskazuje użycie przyimka „około", a jedynie na podstawie szacunków pokrzywdzonych, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

y)  wartość samochodu marki M. (...) nr rej. (...) wynosi 418.000,00 złotych i stanowi własność firmy (...) M., w przypadku gdy nie ustalono tej wartości w sposób obiektywny, na podstawie zebranych dowodów w postaci pism Spółki oraz ubezpieczyciela, doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody iwsk27ania pokrzywdzonego;

z)  wartość telefonu komórkowego marki I. wynosi 825,00 złotych, telefonu komórkowego marki S. stanowiącego własność firmy (...) M. 1.100,00 złotych, rzeczy osobistych w postaci ubrań około 2.000,00 złotych, nawigacji samochodowej 1.100,00 złotych oraz środków pieniężnych w łącznej kwocie 6.617,92 złotych, na którą składają się pieniądze w kwocie 1.500 euro, co stanowi kwotę 6.474,75 złotych, w tym 500 euro, czyli w przeliczeniu 2.158,25 złotych, stanowiące własność A. B. (1) i 1.000,00 euro, czyli w przeliczeniu 4.316,50 złotych stanowiące własność właścicieli firmy (...) M., oraz pieniądze w kwocie 2.000 rubli rosyjskich, co stanowi kwotę 115,00 złotych według średniego kursu NBP na dzień zdarzenia i w kwocie 5 funtów brytyjskich, co stanowi kwotę 28,17 złotych według średniego kursu NBP na dzień zdarzenia, w przypadku gdy brak jest dokładnego wskazania utraconych przedmiotów (np. poprzez wskazanie ich pojemności, konfiguracji sprzętowej, nazwy i typu nawigacji, co ma przełożenie na ich wartość, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

aa) wartość szkody wyrządzona przestępstwem A. P. (1) wynosi łącznie 207.095,13 złotych, na którą to kwotę składa się wartość samochodu marki A. (...) o nr VIN (...) o wartości 37.501,20 euro, co stanowi kwotę 156.695,01 złotych, w przypadku gdy nie ustalono tej wartości w sposób obiektywny, na podstawie zebranych dowodów w postaci dokumentów przedstawionych przez pokrzywdzonego, bowiem dokumenty te nie zostały przetłumaczone zgodnie z art. 204 § 2 k.p.k. i jednocześnie nie było podstaw do przetłumaczenia tych dokumentów samodzielnie przez przewodniczącą składu, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

bb) wartość przedmiotów należących do A. P. (2): odkurzacza parowego wynosi około 100 euro, co stanowi kwotę 417,84 złotych, kurtki dziecięcej około 100 euro, co stanowi kwotę 417,84 złotych, kurtki męskiej 200 euro, co stanowi kwotę 835,68 złotych, nesesera 200 euro, co stanowi kwotę 835,68 złotych, nawigacji marki S. 160 USD, co stanowi kwotę 485,60 złotych, dwóch telefonów komórkowych marki N., środków czyszczących, alkoholi i innych rzeczy osobistych około 500 euro, co stanowi kwotę 2.089,20 złotych oraz w postaci środków pieniężnych w łącznej kwocie 45.318,28 złotych, na którą składają się pieniądze w rublach białoruskich w przeliczeniu na euro 9.200 euro, co stanowi kwotę 38.441,28 złotych i w kwocie 200 złotych oraz w kwocie 2.200 USD, co stanowi kwotę 6.677,00 złotych, w przypadku gdy brak jest dokładnego wskazania utraconych przedmiotów (np. poprzez marki i modelu ubrań, nesesera, wskazanie pojemności, konfiguracji sprzętowej telefonów, typu nawigacji, co ma przełożenie na ich wartość), ilości środków pieniężnych wynoszących rzekomo ponad 10.000 EURO, w sytuacji gdy zgodnie z powszechnie obowiązującym prawem, na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1889/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie kontroli środków pieniężnych wwożonych do Wspólnoty lub wywożonych ze Wspólnoty, wymagane jest zadeklarowanie przy wjeździe na teren UE kwot pieniężnych ponad 10.000 EURO, a zatem brak jest jakiegokolwiek dowodu, iż A. P. wwiózł, a więc i posiadał na terenie Polski wskazane kwoty pieniędzy, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

cc)wartość samochodu marki B. (...) o nr rej. 1- (...) wynosi 22.000 EURO, co stanowi kwotę 92.961,00 złotych, w przypadku gdy nie ustalono tej wartości w sposób obiektywny, a jedynie na podstawie szacunków pokrzywdzonego, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wyliczenia kwoty szkody;

dd) wartość należących do Y. D.: telefonu komórkowego marki A. (...), notebooka marki S. i rzeczy osobistych wynosi 4.400 EURO, co stanowi kwotę 18.592,20 złotych oraz środków pieniężnych w kwocie 8.000 EURO, co stanowi kwotę 33.804,00 złotych;

ee) P. A. (1) prowadził obserwację dnia 1 października 2015r. i zdarzenie, w którym rzekomo miał brać udział S. O., miało miejsce o godz. 21.10, w przypadku, gdy brak jest na to obiektywnych dowodów, a wypowiedzi w tym zakresie św. A. sprzeczne są z materiał em dowodowym - św. P. A. podał późniejszy o pół godziny czas dokonania czynu, a z zeznań pokrzywdzonych tym czynem oraz notatek i zeznań wynika, iż czas jego popełnienia to 20.40, a ponadto nie ustalono, w którym dokładnie miejscu świadek miał przebywać w czasie obserwacji (czy w ogóle w podanym przez niego miejscu, gdyż nie przeprowadzono wizji lokalnej, o którą wnosił osk. S. O., a z zebranego materiału dowodowego wynika, że św. A. mógł być zarówno Po stronie przystanku, jak Po drugiej stronie szosy lub 2 m. od osk. S. O.), kto i o której godzinie zawiadomił patrol policyjny, co było niezbędne w sytuacji, gdy osk. S. O. nie przyznał się do winy i wskazał na konflikt z P. A. oraz nieścisłości;

ff) S. O. (1) jest sprawcą czynów z dni 29 czerwca 2015r. i 6 sierpnia 2015r., w przypadku gdy świadkowie M. i O. twierdzą, że w tym czasie przebywał razem z nimi poza W.— błąd dowolności, polegający na braku dania wiary zeznaniom tych świadków, w sytuacji, gdy żadne obiektywne dowody nie wskazują na sprawstwo oskarżonego, w tym brak jest dowodów osmologicznych, dna, daktyloskopijnych oraz z okazania, jak też nie odnaleziono utraconych rzeczy u oskarżonego;

gg) S. O. (1) jest sprawcą przypisanych mu czynów — błąd dowolności - polegający na daniu wiary zeznaniom G. S. i P. A., które są obciążone defektami, w sytuacji, gdy żadne obiektywne dowody nie wskazują na sprawstwo oskarżonego, w tym brak jest dowodów osmologicznych, dna, daktyloskopijnych oraz z okazania, jak też nie odnaleziono utraconych rzeczy u oskarżonego;

hh) garaż nr (...) znajdujący się w W. przy ul. (...) - skrzyżowanie ulic (...) z (...) był użytkowany przez S. O., który rzekomo miał do niego klucze i zapłacił właścicielowi czynsz, w sytuacji, gdy nie ustalono właściciela tego garażu, nie przeprowadzono z nim czynności (przypomnieć należy, że właściciel zostawił do siebie nr telefonu na ujawnionej w garażu kartce), a zatem w żaden sposób nie zweryfikowano pomówień G. S. w tym zakresie;

ii) pieniądze przekazane M. O. pochodzą z kradzieży, albowiem nie ma żadnych dowodów na to, iż zostały one uprzednio skradzione przez S. O., tym bardziej a samochodu m-ki M. (...), 220, ponieważ brak jest wśród nich banknotu o nominale 2 USD, o którym jest mowa w protokołach przesłuchania A. K.. Świadek ten podaje z całą pewnością, że wśród utraconych przez niego pieniędzy był banknot 2 USD „na szczęście", który jest bardzo rzadki. Jednocześnie w protokole przeszukania M. O. i spisie znalezionych u niej pieniędzy próżno szukać takiego banknotu. Stąd należy wysnuć jedyny możliwy wniosek, iż S. O. przekazał żonie inne, niż pochodzące z zarzucanej mu kradzieży, pieniąd7e. Doświadczenie bowiem wskazuje, iż w realiach niniejszej sprawy nie jest nawet prawdopodobnym, by S. O. wyjął i pozbył się takiego banknotu, by go ukryć.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego S. O. (1), obrazy przepisów postępowania, błędnych ustaleń faktycznych są całkowicie bezzasadne. Do takiej konkluzji uprawnia stwierdzenie, że są jawnie polemiczne, skupiają się na prezentacji własnych poglądów i przedstawiają ocenę materiału dowodowego pod kątem jedynie wyjaśnień oskarżonego.

2.  Apelacja obrońcy oskarżonego adw. E. B. jest wysoce rozbudowana w zakresie liczby postawionych zarzutów, co nie przekłada się na jej merytoryczność. Część prezentująca zarzuty na 17 stronach, w porównaniu z ich uzasadnieniem na 8 stronach, już sama w sobie świadczy o nieumiejętności syntetycznego przedstawienia stanowiska. Konstrukcja apelacji i treść zarzutów obrońcy oskarżonego, z uwzględnieniem wielopoziomowej numeracji, wykazuje cechy nieuporządkowania i braku zdolności syntetycznej analizy.

3.  W środku odwoławczym obrońca może sformułować dowolną liczbę zarzutów, przy czym powielenie jednego wskazywanego uchybienia poprzez budowanie na nim wielu zarzutów jest askuteczne. To, że obrońca tożsame okoliczności wielokrotnie powtórzy, formułując z nich różnorodzajowe zarzuty, nie powoduje, że nabierają one większej ważności i stają się tym samym bardziej merytoryczne, bądź bardziej zasadne. Związane z liczbą postawionych zarzutów ogólne wrażenie mnogości błędów sądu, tym samym wadliwości wyroku, jest w takim przypadku czysto pozorne.

4.  Z uwagi na konstrukcję apelacji, zbudowanej na mało czytelnej prezentacji zarzutów, powielaniu tożsamych okoliczności, odniesienie się do każdego z nich odrębnie spowodowałoby, że uzasadnienie sądu odwoławczego byłoby mało czytelne i nie spełniające swej roli. Tym samym konieczne jest zbiorcze odniesienie się do ich zasadności, grupując je w miarę możliwości.

5.  Wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego, sąd pierwszej instancji rozstrzygał w oparciu o kompletny materiał dowodowy, który z poszanowaniem reguł procesu karnego ujawnił w toku rozprawy głównej. Zgromadzone dowody ocenił z uwzględnieniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, a w następstwie w ten sposób dokonanej oceny, ustalił prawidłowo stan faktyczny w zakresie każdego z czynów poddanych rozstrzygnięciu. W uzasadnieniu wyroku, sąd odniósł się do całokształtu materiału dowodowego sprawy wskazując, które dowody, ewentualnie w jakiej części, uznał za wiarygodne, a którym atrybutu takiego odmówił. Argumentacja sądu pierwszej instancji, jako rzeczowa i logiczna, zasługuje na aprobatę, tym bardziej, że obrońca nie sformułował takich zarzutów, które mogłyby ją skutecznie zakwestionować. Wniesiona apelacja zawierają argumentację stricte polemiczną z prawidłowymi ustaleniami sądu, a jej autor przedstawia własną ocenę materiału dowodowego, którą – jego zdaniem – sąd winien przyjąć jako swoją.

6.  W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że w przypadku postawieniu wyrokowi zarzutów opartych o art. 438 pkt 2 k.p.k., bądź również o art. 438 pkt 3 k.p.k. powinnością skarżącego winno być nie tylko wykazanie, że doszło do obrazy przepisów postępowania, bądź do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. Konieczne jest również wykazanie, że zarzucana obraza przepisów postępowania lub błędne ustalenia mogły mieć wpływ na treść orzeczenia. Samo uchybienie przepisom postępowania, jeżeli nie miało wpływu na treść wyroku nie skutkuje uznaniem orzeczenia jako wadliwego.

7.  Przedstawione 77 zarzuty pogrupowane w punkty i wielopoziomowe podpunkty w większości wskazują jedynie na rzekome uchybienie sądu, bez wykazania wpływu tego uchybienia na treść wyroku, czego nie precyzuje uzasadnienie apelacji. Tym samym kontrola odwoławcza takich zarzutów nieuwzględniających treści art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. jest niemożliwa.

8.  Idąc tokiem myślenia przedstawionego w uzasadnieniu apelacji podzielić należy w pełni poglądy obrońcy oskarżonego S. O. (1), że prawo do rzetelnego procesu jest fundamentalnym prawem każdej osoby w demokratycznym państwie prawa. Oczywistym jest również to, że w orzecznictwie sądowym, w tym w orzeczeniach Sądu Najwyższego, dokonuje się wykładni prawa, w tym odnosząc się do standardów rzetelnego procesu. Zacytowane orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2007 roku (IV KK 23/07) i wytłuszczona jego teza, o ile w pełni zasadna, o tyle nie przystaje do realiów rozpoznawanej sprawy. Słuszne jest również stwierdzenie, zawarte w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2019 r., I KZP 3/19 (niezacytowane źródło), że „obowiązek zapewnienia rzetelnego procesu karnego sprowadza się nie tylko do przestrzegania przepisów, które ustanowione zostały po to, aby wyinterpretowane z nich normy służyły zapewnieniu gwarancji procesowych składających się na rzetelny proces karny. Stwierdzenie spełnienia wymogów rzetelności procesu sprowadza się bowiem do oceny realnego kształtu każdego konkretnego postępowania karnego. Oznacza to z jednej strony, że pomimo zgodności postępowania organu procesowego z prawem, może zaistnieć taki splot wydarzeń faktycznych, który sprawi, że tego konkretnego postępowania karnego nie będzie można określić jako rzetelne.”

9.  Słuszna interpretacja przepisów prawa krajowego, jak i art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w zakresie prawa do rzetelnego procesu, powinna jednakże mieć odzwierciedlenie w realiach rozpoznawanej sprawy.

10.  Obrońca, odnosząc dwustronicową prezentację poglądów prawnych w zakresie prawa do rzetelnego procesu do sprawy oskarżonego S. O. (1), w dwu akapitowym stwierdzeniu podaje jedynie, że „Analiza przebiegu całego postępowania wskazuje, że w osk. S. O., jak też innym oskarżonym zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i sądowym odmówiono w sposób całkowity rzetelnego procesu. Oto bowiem nie dopuszczono wniosków dowodowych przez nich składanych, powodując. jednocześnie bezpowrotną utratę niektórych z nich, jak danych geostacjonarnych dotyczących aparatów telefonicznych P. A. i innych funkcjonariuszy (przekroczenie jednorocznej retencji danych telekomunikacyjnych spowodowane brakiem odpowiednich czynności prokuratora) oraz dowodów z okazań bezpośrednich, co dało asumpt do oddalenia ponawianych przez strony wniosków dowodowych”.

11.  Obrońca nie podaje w uzasadnieniu konkretnie, które postanowienia sądu oddające wnioski dowodowe zapadły z obrazą przepisów art. 170 k.p.k. i przede wszystkim, jaki wpływ na treść wyroku miały te decyzje. Wbrew pozorom nie wyjaśniają tego również postawione zarzuty. W związku z powyższym kontrola odwoławcza w tym zakresie jest znacznie utrudniona, gdyż sąd odwoławczy nie ma obowiązku snucia domysłów odnośnie intencji profesjonalnego pełnomocnika procesowego.

12.  Nawiązując do prawa do rzetelnego procesu, zauważyć należy, że postawa procesowa oskarżonego, ale także jego obrońców świadczyła o podejmowaniu czynności nieobjętych prawem do obrony, mających na celu jedynie obstrukcję procesową. Prawo do obrony jest jednym z fundamentalnych praw w procedurze karnej, nie może być jednak traktowane i wykorzystywane do celów sprzecznych z zasadami postępowania karnego. Prawa do obrony nie można traktować instrumentalnie, nie służy realizacji doraźnych interesów oskarżonego, mających na celu odsunięcie w czasie rozstrzygnięcia w sprawie a wymaganie od sądu sankcjonowania takiej postawy procesowej strony nie może doprowadzić do zamierzonego skutku. Prawo to powinno być wykorzystywane w takim celu, w jaki zostało zapisane w kodeksie postępowania karnego, czyli w celu obrony. Jak wynika z orzecznictwa sądowego prawo do obrony nie może być utożsamiane z prawem do stosowania obstrukcji procesowej, zaś przekonanie o tym, iż prawo do obrony wiąże się z uprawnieniem do przewlekania procesu podważa fundamenty wymiaru sprawiedliwości, a także szkodzi interesowi społecznemu1. Uprawnienia przysługujące oskarżonemu dla realizacji prawa do obrony nie mogą być nadużywane dla celów godzących w prawidłowy tok procesu karnego2. Jeżeli oskarżony, czy też jego obrońca podejmuje w sensie formalnym działania mieszczące się co do zasady w granicach prawa, ale w sposób instrumentalny, spotkać się musi z właściwą reakcją sądu.

13.  Sąd pierwszej instancji podejmował szereg decyzji odnoszących się do wniosków dowodowych obrońców oskarżonych, a także w zakresie wniosków złożonych przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia. Nie wszystkie bowiem dowody mogły być przeprowadzone przed sądem bezpośrednio, a także nie wszystkie wnioski dowodowe były zasadne. W postępowaniu karnym nie przeprowadza się wszystkich zgłoszonych przez strony dowodów, a tylko takie, które mają znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Art. 170 k.p.k. uprawnia organ procesowy, w tym przypadku sąd, do decydowania, które z wniosków powinny być przeprowadzone w toku postępowania sądowego.

14.  Zgodnie z treścią art. 138 k.p.k. strona, a także osoba niebędąca stroną, której prawa zostały naruszone, nieprzebywająca w kraju ani w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, ma obowiązek wskazać adresata dla doręczeń w kraju lub w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej; w razie nieuczynienia tego pismo wysłane na ostatnio znany adres w kraju lub w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej albo, jeżeli adresu tego nie ma, załączone do akt sprawy uważa się za doręczone. Natomiast art. 391 § k.p.k. wskazuje, że jeżeli świadek przebywa za granicą lub nie można mu było doręczyć wezwania, lub przewodniczący zaniechał wezwania świadka na podstawie art. 350a, wolno odczytywać w odpowiednim zakresie protokoły złożonych poprzednio przez niego zeznań w postępowaniu przygotowawczym lub przed sądem w tej lub innej sprawie albo w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę.

15.  Art. 391 k.p.k. wprowadza odstępstwo od zasady bezpośredniości przy przeprowadzaniu dowodu z zeznań świadka. W świetle tych wymagań w orzecznictwie sądów polskich wyrażono pogląd, że oceniając dopuszczalność odczytania w trybie art. 391 § 1 lub 2 k.p.k. zeznań świadka, którego obrona nie miała możliwości przesłuchać lub doprowadzić do przesłuchania w trakcie postępowania przygotowawczego lub sądowego, należy mieć na względzie standard wypracowany w orzecznictwie strasburskim na gruncie art. 6 ust. 3 lit. d EKPC. Oznacza to, że powinien istnieć usprawiedliwiony powód nieobecności świadka, a więc co do zasady sąd powinien dołożyć należytej staranności, aby zapewnić jego stawiennictwo.3

16.  Sąd Okręgowy w Warszawie podjął wszystkie gwarancyjne działania, by spowodować stawiennictwo wszystkich świadków/osób pokrzywdzonych. Ponieważ przestępstwa przypisane oskarżonym były popełniane na szkodę obywateli Ukrainy, Białorusi, Rosji, Mongolii nie zawsze czynności te okazały się skuteczne, w tym sensie, że świadkowie nie stawili się na termin rozprawy, na który byli wzywani w drodze pomocy prawnej z zagranicą. Niemniej jednak część wzywanych pokrzywdzonych stawiła się na termin rozprawy i złożyła zeznania.

17.  Obrońca w zarzutach apelacji podaje nieprawdę pisząc, że sąd zaniechał wezwania wskazanych w zarzutach świadków. Wszyscy świadkowie (za wyjątkiem S. G.) byli wzywani na rozprawę, aczkolwiek nie stawili się na nią. I tak:

-

sąd na rozprawie dnia 10 maja 2019 roku (k. 5.981) ujawnił zeznania świadka A. B. (1) z k. 687-688v, 730-732, złożone do protokołu okazania z k. 764-765 i dalsze z k. 766-770, albowiem świadek na stałe zamieszkuje za granicą i brak było adresu dla doręczeń w kraju, jak również z uwagi na okoliczność, że świadek, wzywany, nie stawił się na kolejny termin rozprawy (zarzut 1 a i.);

-

sąd na rozprawie dnia 10 maja 2019 roku (k. 5.981) ujawnił zeznania świadka S. H. z k. 1.269-1.272, 1.289-1.289v, albowiem świadek na stałe zamieszkuje za granicą i brak było adresu dla doręczeń w kraju, jak również z uwagi na okoliczność, że jest to 3 wezwanie dla wyżej wymienionego świadka na termin rozprawy, na który po raz kolejny nie stawił się (zarzut 1 a i.);

-

sąd na rozprawie dnia 07 maja 2019 roku (k. 5.979) ujawnił zeznania świadków: V. K. (2) z kart: 1.618-1.620 i 1.655-1.657, I. K. z kart: 1.623-1.624 i O. T. z kart: 1.626-1.627, albowiem świadkowie ci na stałe zamieszkują za granicą i nie stawili się na kolejne wezwanie sądu (zarzut 1 a ii.);

-

sąd na rozprawie dnia 07 maja 2019 roku (k. 5.978) ujawnił zeznania świadków V. K. (1) i E. M., którzy na stałe zamieszkują za granicą i brak było adresu dla doręczeń w kraju, jak również z uwagi na okoliczność, że jest to 3 wezwanie dla wyżej wymienionych świadków na termin rozprawy, na który po raz kolejny nie stawili się (zarzut 1 a ii.);

-

sąd na rozprawie dnia 08 kwietnia 2019 roku (k. 5.929) ujawnił zeznania świadka V. G. z kart: 1.224-1.229 i 1.237-1.238, albowiem na stałe zamieszkuje on za granicą w Ukrainie i brak było adresu dla doręczeń w kraju, a prawidłowo wezwany na termin rozprawy w dniu 07.12.2018 roku nie stawił się nie usprawiedliwił niestawiennictwa (zarzut 1 a iii.);

-

sąd na rozprawie dnia 30 listopada 2018 roku (k. 5.633v) ujawnił zeznania świadka A. B. (2) z kart: 809-810, albowiem na stałe zamieszkuje za granicą w Białorusi i brak było adresu dla doręczeń w kraju, a któremu doręczono wezwanie na termin rozprawy w dniu 23.11.2018 roku, które odebrał osobiście, jednak nie stawił się nie usprawiedliwiając niestawiennictwa (zarzut 1 a v.);

-

sąd na rozprawie dnia 16 maja 2018 roku (k. 4.943) ujawnił zeznania świadka w osobie Y. D. z kart: 1.348-1.350, k. 1.368-1.369, k. 1.376-1.378, k. 1.391-1.394, albowiem świadek ten na stałe zamieszkuje za granicą we Francji i brak jest adresu dla doręczeń w kraju, a mimo odebrania wezwania na termin rozprawy nie stawił się nie usprawiedliwiając niestawiennictwa. Z protokołu rozprawy głównej z tego dnia nie wynika, by obrońca oskarżonego nie miał możliwości zabrania głosu i wypowiedzenia się co do wezwania tego świadka (zarzut 1 a vi. I 1b);

-

na rozprawie dnia 13 kwietnia 2018 roku (k. 4.775) sąd ujawnił zeznania świadka w osobie A. D. (2) z kart: 1.283-1.284, albowiem świadek ten na stałe zamieszkują za granicą w Białorusi i brak było adresu dla doręczeń w kraju, natomiast mimo odbioru wezwania na termin rozprawy nie stawił się nie usprawiedliwiając niestawiennictwa (zarzut 1 a vii.).

18.  Również niezasadny był zarzut istotności zeznań S. G. (2), który był przedstawicielem firmy ubezpieczającej samochód w Rosji, gdyż zeznawał na okoliczności poszukiwania samochodu w Polsce i wypłaconej kwoty ubezpieczenia. Nie sposób uznać, by brak ich odczytania miał jakikolwiek wpływ na treść wyroku, w świetle odczytanych zeznań samego pokrzywdzonego A. B. (1) (zarzut 1 a iv., 1 l. 2).

19  Nie są również zasadne zarzuty (1.c, 1.d, 1 l. 2.; 1 l.3 i 1 l. 4). Dokumenty kwestionowane przez obrońcę znajdowały się w aktach sprawy począwszy od 19 stycznia 2015 roku i nic nie stało na przeszkodzie, by obrońca, faktycznie uznając takie dokumenty za istotne, złożył wniosek o ich przetłumaczenie. Brak inicjatywy w tym zakresie świadczy wprost o rzekomej istotności tychże dokumentów, złożonych przez pokrzywdzonego A. B. (1). W szczególności, że na kartach 2599 i 2600 znajduje się pismo od strony rosyjskiej odnośnie skradzionego pokrzywdzonemu samochodu wraz z tłumaczeniem. Pismo to wskazuje na wartość wypłaconego odszkodowania pokrzywdzonemu, co nie jest równoznaczne z wartością szkody poniesionej przez A. B. (1). Poza powyższym sąd nie zasądził na rzecz tego pokrzywdzonego obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonego, na co wskazuje obrońca.

20  Nie ma racji obrońca oskarżonego S. O. (1) wskazując, że w niniejszym postępowaniu nie ustalono rozmiarów szkody. Obrońca prezentuje zarzuty odnoszące się faktycznie do wartości skradzionego mienia w wielu rozstrzelonych zarzutach, ogólnikowo uzasadnionych i wielokrotnie powtarzanych tożsamych okoliczności (1.e.i., 1.h., 1.j., 1l.1., 1 m.ii, 1 m.iii, 1 m.iv, 1 m.v., 1 m.vii, 1 m.viii, 2.2.4., 2.2.5., , 3.a), 3.c), od 3.e) do 3.z), od 3.aa) do 3.dd). Za takie uzasadnianie nie można bowiem uznać (przykładowo) gołosłownego twierdzenia, że zeznania świadków różnią się wewnętrznie (zarzut 1h).

21  Stwierdzić należy, że sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił wartość szkody na podstawie zeznań przesłuchanych świadków/pokrzywdzonych. Tym samym twierdzenia o braku jakichkolwiek obiektywnych danych dotyczących wartości skradzionych przedmiotów nie są zasadne. To pokrzywdzeni mogli oszacować, w sposób najbardziej dokładny, wartość skradzionych im rzeczy. W tym kontekście istotne jest to, że obrońca nie zakwestionował oceny sądu o wiarygodności zeznań pokrzywdzonych w żadnym z 77 punktów zarzutów. Brak takich uargumentowanych zarzutów świadczy o tym, że nie dopatrzył się uchybień w zakresie oceny tychże dowodów, co powoduje, że każdorazowo szkoda została ustalona na podstawie wiarygodnych dowodów. Natomiast sąd nie ma obowiązku weryfikowania każdego dowodu kilkoma innymi dowodami, tylko po to by usatysfakcjonować obronę, w szczególności gdy nie kwestionuje ona podstawowych dowodów dowodzących te okoliczności. Sprzeczne z zasadami swobodnej oceny dowodów jest przyjęcie na wstępie, że wszyscy świadkowie są zasadniczo niewiarygodnym źródłem dowodowym i należy poszukiwać cały czas potwierdzenia dla ich relacji w innych dowodach.

22  Nie służy również celom postępowania składanie wniosków o przeprowadzenie dowodów niemożliwych do przeprowadzenia. Takim dowodem jest opinia biegłego rzeczoznawcy celem wyceny wartości pojazdów będących przedmiotem postępowania, w sytuacji, gdy większość samochodów nie została odnaleziona. Zarzucanie sądowi braku inicjatywy z urzędu poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z dokumentów w postaci cenników, ale także niezgromadzenie dodatkowej dokumentacji pojazdów, brak dodatkowej (za wyjątkiem zeznań pokrzywdzonych) weryfikacji rocznika, typu, nr VIN, standardu wyposażenia, utraty wartości samochodów, różnicy w cenach w różnych krajach, szczegółów dotyczących konfiguracji sprzętu elektronicznego wskazuje na intencje obrońcy zmierzającą jedynie do wykazania rzekomych uchybień pod przyszłe zarzuty odwoławcze, a także przedłużenia postępowania. Jak już było wspomniane sąd nie ma obowiązku przeprowadzania wszystkich dowodów, które ma na myśli strona, w tym dowodów niemożliwych do przeprowadzenia. Natomiast sąd nie narusza przepisu art. 167 k.p.k. wówczas, gdy nie podejmuje z urzędu inicjatywy dowodowej, uznając zebrany w sprawie materiał dowodowy za wystarczający do sprawiedliwego wyrokowania.

23  Niezasadnym jest także zarzut wskazujący na pominięcie przez sąd opinii z badań biologicznych, osmologicznych i biologicznych. Wszystkie sporządzone w postępowaniu opinie zostały wzięte pod uwagę i ocenione przez sąd pierwszej instancji, co wynika wprost z uzasadnienia.

24  Wbrew twierdzeniom obrońcy sąd pierwszej instancji zgodnie z zasadami określonymi w art. 7 k.p.k. ocenił również zeznania świadka P. A. (1) i K. T.. Materiał dowodowy nie wskazuje, by to P. A. (1) był inicjatorem wyjaśnień G. S. (1), bądź nakłonił go do złożenia depozycji obciążających S. O. (1). Niezadowolenie i położenie nacisku na zeznania właśnie tego świadka wynikają z tego, że to P. A. (1) będąc funkcjonariuszem Policji przez półtora roku rozpracowywał grupę zajmującą się kradzieżami aut, której przewodził oskarżony S. O. (1), a w której działali, oprócz G. S. (1) i G. B., także w różnym okresie czasu oskarżeni M. B. i R. S.. Owo służbowe zainteresowanie świadka działalnością oskarżonego S. O. (1) obrońca stara się, nieskutecznie, określić jako jego nękanie. Zarzut nieprzeprowadzenia dowodu z akt spraw sądowych z udziałem S. O. (1) nie poddaje się kontroli odwoławczej, jako niesprecyzowany. Natomiast jednym z zadań Policji jest zwalczanie przestępczości i podejmowanie w tym zakresie działań, co nie stanowi nękania, a jest reakcją na naruszenia prawa.

25  Oskarżony S. O. (1) i pozostali oskarżeni w sprawie, których działalność przestępcza została opisana przez świadka P. A. (1), mieli powody by zdyskredytować jego zeznania, gdyż ich obciążały. Nie ma natomiast racjonalnych dowodów, by przyjąć twierdzenia oskarżonego O. za prawdziwe, w tym sugerowanie, że P. A. (1) nie prowadził czynności służbowych podczas zdarzenia z dnia 1 października 2015 roku.

26  Teza o rzekomym intencjonalnym skierowaniu postępowania karnego na osobę S. O. (1) przez P. A. (1) jest mocno naciągnięta przez samego oskarżonego jak i obronę. Zeznania P. A. (1), który był bezpośrednim świadkiem przestępstwa popełnionego w dniu 01 października 2015 roku i które w konsekwencji skutkowało zatrzymaniem S. O. (1), zostały potwierdzone w zeznaniach świadków K. T., a w szczególności przesłuchanego w niniejszej sprawie w charakterze świadka, a zarazem współsprawcy czynu, G. S. (1), jak również w załączonej do akt sprawy dokumentacji, w tym w postaci protokołów przeszukania i oględzin. Zeznania świadków G. S. (1), P. A. (1) i K. T. odnośnie przebiegu zdarzenia z dnia 01 października 2015 roku, sposobu działania osób biorących w nim udział, w tym opisu zachowania w nim oskarżonego S. O. (1) oraz współsprawcy G. S. (1), co skrzętnie pomija obrońca, znajdują potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonych A. K. (2) i N. K., których zeznania sąd uznał za wiarygodne, a którzy przedstawili w nich opis zdarzenia zaistniałego danego dnia. Skupianie się obrońcy na rzekomym pomawianiu S. O. (1) przez funkcjonariusza Policji w kontekście określenia dokładnej, co do minuty, godziny prowadzonych czynności nie uwzględnia dynamicznego przebiegu zdarzenia i tego, że funkcjonariusz Policji nie skupiał się na dokładnym kontrolowaniu własnego zegarka, tylko obserwował dokonywanie przestępstwa.

27  Obrońca pomija także fakt, że po kradzieży i nieudanym pościgu za sprawcami czynu w dniu 1 października 2015 roku, o godzinie 21:20 jedna z załóg Policji zauważyła S. O. (1) i G. S. (1), którzy wsiadali do samochodu marki V. (...), przychodząc od garażu przy ul. (...), gdzie został odnaleziony skradziony samochód. Funkcjonariusze Policji udali się za odjeżdżającym pojazdem marki V. (...), który zatrzymał się przed posesją S. O. (1). Wówczas o 21:30, zatrzymano G. S. (1). W tym czasie, pomówiony przez funkcjonariuszy Policji, niewinny i niebiorący udziału w zdarzeniu S. O. (1), jak stara się dowieść obrona, na okrzyki (...) wybiegł przez otwarte drzwi balkonowe i zbiegł. Przed tym jednak zdążył przekazać swojej żonie M. O. pieniądze pochodzące z kradzieży samochodu osobowego marki M. (...) o nr rej. (...) BI w postaci banknotów w łącznej kwocie 2.530 USD oraz w łącznej kwocie 6.503 hrywien ukraińskich.

28  Analiza materiału dowodowego jako całości, nieskupiająca się jedynie na wyjaśnieniach oskarżonego, w sposób bezsprzeczny wskazuje, że funkcjonariusz P. A. (1) brał czynny udział w czynnościach służbowych podjętych w związku ze zdarzeniem z dnia 1 października 2015 roku. Świadek ten opisał rzetelnie to co zapamiętał na temat zdarzeń, których był świadkiem, jak też poczynionych ustaleń i obserwacji w związku ze swoją pracą. Rację ma sąd pierwszej instancji, że materiał dowodowy nie dowodzi zamiarów fałszywego oskarżania oskarżonych, a szczególnie oskarżonego S. O. (1).

29  Nie są również zasadne zarzuty (2.6., 3.b, 3.d., 3.ff) odnoszące się do rzekomego alibi oskarżonego S. O. (1). Prawidłowo zostały ocenione zeznania K. M. (1), który jest znajomym oskarżonego S. O. (1), był zaprzyjaźniony z jego ojcem, a także zna się z jego matką. Sąd pierwszej instancji nie zakwestionował, że oskarżony S. O. (1) mógł spędzać jakiś urlop u K. M. (1), jednak nie musiało to być w okresie od 01 sierpnia 2015 roku do 10 lub do 15 sierpnia 2015 roku. Sam świadek słuchany po raz pierwszy w postępowaniu przygotowawczym w dniu 21 lipca 2016 roku nie potrafił precyzyjnie określić daty pobytu podając, że oskarżony wraz z żoną byli u niego od początku sierpnia, chociaż daty przyjazdu nie kojarzył, jak również nie pamiętał, kiedy dokładnie wyjechali. K. M. (2) przypuszczał jedynie, że byli w okresie urlopu jego i jego żony, czyli od 01 sierpnia do 10 sierpnia 2015 roku. Z powyższego prawidłowo wysnuto wniosek, że data przyjazdu oskarżonego S. O. (1) do K. M. (1) mogła być po 06 sierpnia 2015 roku, gdyż to nadal jest początek sierpnia. Z dużą dozą ostrożności należało również podejść do radykalnej poprawy pamięci świadka, gdy zeznawał na rozprawie w dniu 09 listopada 2018 roku i kategorycznie wskazał okres pobytu S. O. (1) u niego od 01 sierpnia 2015 roku do 15 sierpnia 2015 roku. Rację ma sąd pierwszej instancji, że ludzka pamięć tak nie działa, i im dłuższy okres od zdarzenia mniej pamięta się szczegóły z nim związane. Zatem radykalne odświeżenie pamięci, bez podania uprawdopodabniających argumentów, nie może być oceniona inaczej jak potwierdzanie linii obrony oskarżonego, która nie ma pokrycia w rzeczywistości. Znamienne jest także to, że S. O. (1) pytając o swój pobyt u świadka wskazał miejscowość G., aby potem na pytanie przewodniczącej, świadek doprecyzował, że S. O. (1) spędzał urlop w jego prywatnym mieszkaniu w m. R.. Sugeruje to, że sam oskarżony niedokładnie się orientował w jakiej miejscowości miał spędzać urlop. Z powyższego wynika, że dowód z zeznań świadka K. M. (1) miał dostarczyć alibi oskarżonemu S. O. (1) na czas przestępstwa z dnia 06 sierpnia 2015 roku, jednak okazało się ono nieskuteczne. Wobec konsekwentnych wyjaśnień i zeznań G. S. (1) na temat każdego ze zdarzeń, także co do sprawstwa oskarżonego, zeznania świadka nie są przekonujące, zwłaszcza z uwagi na wskazane ich nieścisłości.

30  Świadek T. O., właściciel stanicy żeglarskiej w m. Z., gm. R.., podał, że zna osobiście S. O. (1) i M. O., którzy wynajmowali u niego pokój w okresie od 27.06.2015 roku do 30.06.2015 roku w Z.. Świadek nie wiedział, czy oskarżony opuszczał miejsce pobytu, nie wie czy w czasie pobytu wracali z żoną na noc. Dodał, że większość czasu spędzali na terenie ośrodka, będąc pod wpływem alkoholu. Na rozprawie głównej świadek odpowiadając na pytania podał, że stanice faktycznie prowadzą jego rodzice. Dodał, że w 2015 roku, pomagając rodzicom w jej prowadzeniu, zamieszkiwał na jej terenie, stąd myśli, iż w okresie 27-30 czerwca 2015 roku tam przebywał. Po okazaniu kopii kart książki meldunkowej (k. 2.560-2.562), w której zapisano daty pobytu S. i M. O. z czerwca 2016 roku, a nie 2015 roku świadek podał, że w takim razie był to 2016 rok.

31  Z kserokopii książki meldunkowej, przedłożonej przez świadka wynikało faktycznie, że pod pozycją 141 jest wpisany S. O. (1), a pod pozycją 142 M. O.. Zapisano także dzień przybycia wyżej wymienionych jako „27.06.16” i zamierzony czas pobytu do „30.06.16” i adres miejsca pobytu stałego. Zapis ten jest szczególny i odmienny od zapisów poprzedzających (pozycja od 127 do 140), gdzie wpisano jedynie imiona i nazwiska osób wynajmujących, bez dalszych adnotacji odnośnie daty przybycia, zamierzonego czasu pobytu, a także adresów miejsca pobytu stałego.

32  Powyższa relacja świadka w konfrontacji z zapisami z książki meldunkowej czyni alibi oskarżonego S. O. (1), na okres popełnienia przestępstwa z dnia 29 czerwca 2015 roku, niewiarygodnym. Prawidłowo skonstatował sąd pierwszej instancji, że wobec konsekwentnych wyjaśnień i zeznań G. S. (1) na temat każdego ze zdarzeń, także co do sprawstwa oskarżonego S. O. (1), zeznania świadka T. O. nie są przekonujące.

33  Nie jest również zasadny zarzut (1.i) „w postaci niewyjaśnienia podstawy wyroku z zakresie zastosowania art. 91 k.k. oraz 46 k.k. poprzez wskazanie pomyłki sądu w wyroku, a zatem uznania przez sąd, że wydany wyrok jest niezgodny z prawem i uzasadnieniem, co z kolei stanowi naruszenie art. 438 pkt 1 i 2 a k.p.k., albowiem Sąd błędnie wskazał zbiorczo kwalifikację prawną czynów w zw. z art. 91 k.k., w przypadku, gdy powinien rozdzielić czyny popełnione w zw. z art. 294 k.k. od tych popełnionych bez tego związku; z tego powodu obrona nie jest w stanie odnieść się do rozumowania sądu, a zarazem ocenić zasadności wyrokowania w tej mierze.”

34  Sąd Apelacyjny podziela koncepcję logicznego charakteru uzasadnienia i zauważa, że wywołana apelacją kontrola odwoławcza służy weryfikacji trafności orzeczenia, a nie jego uzasadnienia. Skoro więc, dla skuteczności zarzutu obrazy przepisu postępowania konieczne jest wykazanie jego możliwego wpływu na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.) to naruszenie art. 424 k.p.k. samo w sobie nie może prowadzić do spodziewanego przez skarżącego rezultatu, ponieważ to, co było później (uzasadnienie) nie może wpływać na to, co było wcześniej (wyrok). Już z tych względów zarzut nie można uznać za zasadny. Poza powyższym w zakresie błędnego zastosowania przez sąd prawa materialnego, tj. art. 91 k.k. sąd okręgowy samodzielnie dostrzegł błąd jaki popełnił, co skutkowało zmianą wyroku przez sąd apelacyjny. Uzasadnienie sądu okręgowego (k. 376 – 377) jest wyczerpujące i nie sposób dociec, z jakiego powodu adwokat, będący wykształconym prawnikiem, nie może odnieść się do zaprezentowanego tam poglądu prawnego. Sąd pierwszej instancji podał, że omyłkowo przyjął, że czyny zarzucane oskarżonemu S. O. (1) w punktach 1, 2, 4, 5, 7, 8, 9, 10, 12, 13 i 14 aktu oskarżenia popełnione zostały w warunkach jednego ciągu przestępstw, tym samym omyłkowo za wszystkie te czyny wymierzył mu jedną karę pozbawienia wolności, chociaż powinny być orzeczone dwie kary pozbawienia wolności za każdy z ciągów przestępstw i kara łączna w wymiarze orzeczonym przez sąd w niniejszym wyroku.

Zarzut

rażąca niewspółmierność kary, zarówno w przypadku kar jednostkowych wymierzonych przy zastosowaniu art. 91 k.k. oraz co do kary łącznej 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu, poprzez niezastosowanie przez Sąd zasady absorpcji oraz niedocenienie znaczenia ustalonych w tej sprawie okoliczności łagodzących, a wręcz można domniemywać, iż na surowość wyroku wpłynęło usprawiedliwione okolicznościami zachowanie osk. S. O. na rozprawach, gdyż domagał się on jedynie, być może ekspresyjnie, protokołowania pytań i nagrywania rozpraw, czyli domagał się zabezpieczenia swoich praw, czego w żadnym wypadku nie można uznać za zakłócanie rozpraw. Jednocześnie wskazać należy, że Sąd niesłusznie, w sposób nieuprawniony zastosował przepis art. 91 k.k. w stosunku do wszystkich czynów z art. 278 kk, w przypadku, gdy powinien rozdzielić czyny typu podstawowego i kwalifikowanego, co niewątpliwie wpłynęłoby na wymierzenie niższej kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Odnosząc się do zawartego w apelacji zarzutu rażącej niewspółmierności kary łącznej orzeczonej S. O. (1) zaskarżonym wyrokiem, sąd apelacyjny w żadnej mierze podzielić go nie może. O ile kara wymierzona wyrokiem sąd okręgowego została rozwiązania, o tyle sąd apelacyjny wymierzył nową w oparciu o tożsame kryteria, jakimi kierował się sąd pierwszej instancji. Obrońca kontestując oparty o regułę asperacji wymiar kary łącznej i wywodząc, jakoby karę tę należało ukształtować wedle skrajnej zasady absorpcji, pomija ugruntowane w tym zakresie orzecznictwo, zgodnie z którym priorytetową przy orzekaniu kary łącznej powinna być właśnie zasada asperacji. Zarówno kumulacja, jak i postulowana przez obrońcę absorpcja, stanowią bowiem rozwiązania skrajne, których zastosowanie wymaga zaistnienia wyjątkowych okoliczności, a takich autor apelacji bynajmniej nie przywołuje.

Nie sposób uznać, by sąd pierwszej instancji kierował się wskazanymi przez obrońcę przesłankami, tj. zachowaniem oskarżonego w trakcie rozprawy głównej, gdyż nie zostało to poparte żadnym dowodem i nie wynika z uzasadnieniu sądu.

Wniosek

-

zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego,

-

zmianę kary poprzez jej obniżenie

-

uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów apelacyjnych.

Apelacja obrońcy oskarżonego R. S.

Lp.

Zarzut

Obraza przepisów prawa procesowego mająca istotny wpływ na treść orzeczenia, tj:

1) art. 7 k.p.k., art. 193 § 1 k.p.k., art. 194 pkt 1 pkt 2 k.p.k., art. 200 § 1 k.p.k. § 2 pkt 5, art. 201 k.p.k., art. 202 § 1 i 5 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k., art. 410 k.p.k. poprzez dowolne, sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania przyjęcie, iż stan poczytalności oskarżonego R. S. zarówno w chwili czynów jak i podczas postepowania nie budzi wątpliwości oraz, że są spełnione inne kryteria warunkujące możliwość procedowania oraz orzeczenia o skazaniu oskarżonego w sytuacji, gdy opinia znajdująca się w aktach sprawy jest niepełna i nie zawiera odpowiedzi na pytania postawione przez sąd w przedmiotowych postępowaniach, co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych warunkujących możliwość skazania oskarżonego, orzeczenia kary oraz przyjęcia, iż stan zdrowia oskarżonego pozwalał na udział oskarżonego w postępowaniu.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1.  Rację ma obrońca, że sąd pierwszej instancji nie ustalił w sposób nie budzący wątpliwości stanu poczytalności oskarżonego R. S..

2.  O ile sąd okręgowy dopuścił stosowne dowody w postaci zasięgnięcia opinii biegłych psychiatrów, o tyle zarządzenie w tym w przedmiocie nie zostało w pełni wykonane. Z uwagi na to, że opiniujący biegli – celem wydania opinii ostatecznej – zwrócili się o nadesłanie książeczki zdrowia oskarżonego z zakładu karnego, dokumentacja lekarska w tym zakresie została dołączona do akt sprawy. Nie wysłano jej jednak do biegłych psychiatrów.

3.  Sąd Apelacyjny w Warszawie konwalidował uchybienie sądu pierwszej instancji i dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłych lekarzy psychiatrów, która został wykonana.

4.  Z dowodu tego wynika bezwątpliwie, że poczytalność oskarżonego nie budzi wątpliwości w żadnym zakresie.

Zarzut

a) błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia podlagający – w ramach wymiaru kary – na nadaniu zbyt dużej rangi okolicznościom obciążającym oskarżonego przy jednoczesnym nadaniu zbyt małej rangi okolicznościom łagodzącym, co skutkowało zbyt surową reakcją karną

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, gdyż prawidłowo ustalił okoliczności mające wpływ na wymiar kary orzeczonej oskarżonemu R. S.. Prawidłowo wyważył karę, jaką winien oskarżony ponieść w związku z dokonanymi czynami przestępnymi. Kara ta nie nosi cech rażącej surowości. Oskarżony R. S. jest osobą karaną. Obrońca skupia się na tym, że jego zachowanie w warunkach zakładu karnego było poprawne i był nagradzany regulaminowo oraz, że w trakcie odbywania kary krytycznie wypowiadał się na temat popełnionego przestępstwa, za które odbywał karę. Nie skłoniło to jednak oskarżonego do trwałej zmiany swojego zachowania. Tym samym R. S. wymaga bardziej radykalnych oddziaływań. Sytuacja rodzinna nie jest okolicznością, która mogłaby wpłynąć znacząco na wymiar kary.

Zarzut

b) obrazę prawa materialnego tj. art. 91 k.k. poprzez niewłaściwe przyjęcie, iż wszystkie czyby zarzucane oskarżonemu zostały popełnione w kwalifikacji ciągu przestępstw, w sytuacji gdy prawidłowa kwalifikacja czynów zarzucanych oskarżonemu przemawia za kwalifikacją obejmująca dwa ciągi przestępstw w niniejszej sprawie

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Omówienie w części poświęconej zmianie wyroku dokonanej przez sąd apelacyjny.

Wniosek

-

uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

-

zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego,

-

wymierzenie kary łagodniejszej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów apelacyjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Brak

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok utrzymany w mocy w całości w stosunku do M. O. i M. B., w części wobec S. O. (1) i R. S..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Niezasadność zarzutów apelacyjnych.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.2.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

w stosunku do S. O. (1):

1.  zmieniono zaskarżony wyrok w punkcie VIII poprzez przyjęcie, że:

-

czyny przypisane oskarżonemu w punkcie VIII.1) zaskarżonego wyroku zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw, o którym mowa w art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i wymierzono mu karę 3 lat pozbawienia wolności,

-

czyny przypisane oskarżonemu w punkcie VIII.2) zaskarżonego wyroku zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw, o którym jest mowa w treści art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i wymierzono mu karę 4 lat pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. sąd odwoławczy połączył kary pozbawienia wolności orzeczone S. O. (1) w punktach IX, X, XI zaskarżonego wyroku oraz w punkcie II. 3 niniejszego wyroku i wymierza karę łączną 8 (ośmiu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie II. 4 niniejszego wyroku kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu S. O. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 4 października 2015 roku do 13 września 2016 roku.

w stosunku do R. S.:

1.  zmieniono wyrok w punkcie XXII w ten sposób, że przyjęto, że:

-

czyny przypisane oskarżonemu w punkcie XXII.1) zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw, o którym mowa w art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i wymierzono mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

-

czyny przypisane oskarżonemu w punkcie XXII.2) zaskarżonego wyroku zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw, o którym jest mowa w treści art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. sąd odwoławczy połączył orzeczone kary pozbawienia wolności w punkcie III. 2 niniejszego wyroku i wymierza karę łączną 5 lat pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił, że oskarżeni działali w warunkach ciągu przestępstw określonego w art. 91 § 1 k.k. S. O. (1), M. B. i R. S. w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności wielokrotnie dopuszczali się czynów wyczerpujących znamiona czynu zabronionego stypizowanego w treści art. 278 § 1 k.k. Nadto oskarżeni S. O. (1) i R. S. swoim działaniem wyczerpali również wielokrotnie znamiona czynu zabronionego stypizowanego w treści art. 278 § 1 k.k. pozostającego dodatkowo w związku z art. 294 § 1 k.k. z uwagi na wartość szkody.

Sąd okręgowy sporządzając uzasadnienie wyroku dostrzegł z urzędu, że omyłkowo przyjął, iż czyny zarzucane oskarżonemu S. O. (1) w punktach 1, 2, 4, 5, 7, 8, 9, 10, 12, 13 i 14 aktu oskarżenia popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw i tym samym omyłkowo za wszystkie te czyny – na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu jedną karę pozbawienia wolności.

Tożsama sytuacja nastąpiła w stosunku do oskarżonego R. S., gdyż sąd omyłkowo przyjął, że czyny zarzucane w punktach 1, 2, 3, 4, 5 i 6 aktu oskarżenia popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw, i tym samym omyłkowo za wszystkie te czyny – przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. – na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu jedną karę pozbawienia wolności.

Błędem sądu było uznanie wszystkich wyżej wymienionych czynów zarzucanych oskarżonym jako stanowiące jeden ciąg przestępstw, skoro nie były kwalifikowane na podstawie tego samego przepisu prawa karnego. Tym samym czyny te powinny zostać pogrupowane w dwa odrębne ciągi przestępstw, sąd winien orzec dwie kary pozbawienia wolności za każdy z ciągów przestępstw, a w następstwie tego karę łączną.

Sąd Apelacyjny w Warszawie, mając na uwadze kierunek wniesionych apelacji w sprawie oskarżonych S. O. (1) i R. S., kierując się tożsamymi kryteriami ważenia kary słusznej i sprawiedliwej co sąd pierwszej instancji dokonał korekty wyroku w tym zakresie i wymierzył wyżej wskazane kary pozbawienia wolności, w tym tożsame kary łączne.

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Punkt wyroku

Przytoczyć okoliczności

V.

zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. P. (1), Kancelaria Adwokacka w W., kwotę 1033,20 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu R. S. w postępowaniu odwoławczym, w tym podatek VAT.

6.  Koszty Procesu

Oskarżona/y

Punkt wyroku

Przytoczyć okoliczności.

M. O.

IV. 1

Zgodnie z obowiązującymi przepisami zasądzono na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonej kwotę 300 zł tytułem opłaty oraz pozostałe koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w części na nią przypadającej.

S. O. (1)

IV. 2

Zgodnie z obowiązującymi przepisami zasądzono na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego kwotę 600 zł tytułem opłaty oraz pozostałe koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w części na niego przypadającej.

M. B.

IV.3

Zgodnie z obowiązującymi przepisami zasądzono na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego kwotę 400 zł tytułem opłaty oraz pozostałe koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w części na niego przypadającej.

R. S.

IV.4

Zgodnie z obowiązującymi przepisami zasądzono na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego kwotę 400 zł tytułem opłaty oraz pozostałe koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w części na niego przypadającej.

7.  PODPIS

Anna Kalbarczyk

Katarzyna Wróblewska Anna Nowakowska

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej M. O.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego S. O. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego R. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana