Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2017r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA - Grzegorz Salamon

Sędziowie: SA - Hanna Wnękowska

SA - Marek Motuk (spr.)

Protokolant: st. sekr. sąd. Marzena Brzozowska

przy udziale Prokuratora Gabrieli Marczyńskiej - Tomali

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2017 r.

sprawy J. S. syna J. i D. z domu S., urodzonego (...) w W.,

oskarżonego o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 15 listopada 2016 r., sygn. akt VIII K 175/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego J. S. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym obciąża go opłatą sądową w kwocie 450 zł.

UZASADNIENIE

J. S. został oskarżony o to, że w dniu 21 lipca 2009 r. w G. w Republice Ekwadoru, wbrew przepisom ustawy oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował dokonać przywozu na obszar celny Unii Europejskiej znacznej ilości środka odurzającego w postaci kokainy o wadze 2 090 g w ten sposób, iż jako pasażer samolotu linii (...) lotu nr (...)na trasie G. w Republice Ekwadoru do A. w Królestwie Holandii przedstawił do odprawy lotniczej bagaż podróżny nr (...) stanowiący plastikową walizkę koloru czarnego z podwójnym dnem, której zawartość stanowiła kokaina o wadze 2 090 g i wziął udział w odprawie lotniczej z zamiarem dostania się na pokład samolotu, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na interwencję funkcjonariuszy ekwadorskiej Policji, która została poprzedzona rutynową kontrolą bagażu,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 15 listopada 2016 r. uznał J. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) zł.

Na mocy art. 114 § 2 k.k. na poczet orzeczonej wobec J. S. kary pozbawienia wolności wskazanej w punkcie 1 zaliczył mu okres kary pozbawienia wolności odbytej z wyroku Sądu Prowincji G., Trzeci Wydział Karny Uchylający i Do Spraw Ruchu N r 2010-0938 z dn. 10 lutego 2012 r. od dnia 21 lipca 2009 roku do dnia 10 kwietnia 2015 r. i uznał karę pozbawienia wolności za wykonaną w całości.

Na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od J. S. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w 1/2 części i 450 zł (czterysta pięćdziesiąt) zł tytułem opłaty.

Wyrok powyższy zaskarżył w całości obrońca oskarżonego, zarzucając mu:

-obrazę naczelnych zasad procesowych, zasady bezpośredniości oraz zasady domniemania niewinności (art. 5 § 2 k.p.k.), mającą zasadniczy wpływ na treść rozstrzygnięcia:

a/ poprzez oparcie wszystkich ustaleń faktycznych na tłumaczeniach dokumentów z języka hiszpańskiego na język polski przekazanych z Ekwadoru, mających rzekomo stanowić poświadczone przez organa ścigania tego państwa kserokopie dokumentów procesowych, a w rzeczywistości będących omówieniem tych dokumentów, skoro kserokopii dokumentacji procesowej nie załączono do akt polskiego śledztwa, co wyklucza możliwość sprawdzenia rzetelności i precyzyjności dokonanych tłumaczeń i w rażący sposób narusza zasadę bezpośredniości, b/ poprzez uznanie za dopuszczalne skazania obywatela polskiego na podstawie tłumaczonych omówień dokumentów procesowych z Ekwadoru, przy podniesionych przez obronę wątpliwości procesowych co do ich wartości dowodowych, w szczególności:

-rzetelności czynności wszystkich tłumaczy występujących w toku postępowania karnego,

-procedury badań chemicznych zatrzymanego narkotyku, w wyniku których nie ustalono wagi netto badanej substancji oraz procentowego stężenia kokainy w zatrzymanym pakunku,

-treści zeznań policjantów ekwadorskich, dokonujących zatrzymania oskarżonego na lotnisku,

-przyjęcia przez Sąd niedopuszczalnego domniemania działania J. S. z zamiarem bezpośrednim, bez odwołania się do dowodów stanowiących podstawę tego rodzaju konstatacji, co nasuwało nieusuwalne wątpliwości w zakresie winy J. S..

Stawiając te zarzuty, wniósł o uniewinnienie go z postawionego mu zarzutu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny stwierdza przede wszystkim, iż obrońca podnosząc zarzut apelacyjny nie wskazał w nim jakie w jego ocenie konkretne przepisy postępowania zostały naruszone przez Sąd I instancji przy wydaniu wyroku oraz jaki wpływ miało ich naruszenie na treść wydanego rozstrzygnięcia.

Zauważyć należy, iż zgodnie z treścią art. 438 pkt 2 k.p.k. jedną z względnych podstaw odwoławczych jest obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła mieć wpływ na treść orzeczenia. Natomiast obrońca, jako podmiot profesjonalny zobowiązany był, zgodnie z art. 427 § 2 k.p.k. w sposób jednoznaczny i zrozumiały wskazać w apelacji zarzuty stawiane rozstrzygnięciu.

Z treści sformułowanego zarzutu nie sposób dociec, naruszenie jakiego konkretnie przepisu postępowania podnosi skarżący, odwołując się ogólnie do zasady bezpośredniości.

Nie jest zasadny zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k., albowiem z treści uzasadnienia wyroku wynika, iż Sąd I instancji dokonując ustaleń faktycznych w sprawie nie powziął żadnych wątpliwości, których usunięcie nie było możliwe. Skarżący w uzasadnieniu apelacji nie wykazał także, iż wątpliwości takie Sąd Okręgowy powinien był powziąć.

Wbrew argumentacji obrońcy ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Okręgowy uznać należy za prawidłowe, albowiem znajdują one oparcie w części na wyjaśnieniach oskarżonego złożonych bezpośrednio na rozprawie, a także dowodach ujawnionych prawidłowo w toku postępowania w trybie art. 391 § 1 k.p.k., art. 392 § 1 k.p.k. i art. 393 § 1 k.p.k. w zw. z art. 394 § 2 k.p.k.

Dokonując oceny przeprowadzonych na rozprawie dowodów Sąd I instancji w sposób prawidłowy zastosował kryteria określone w art. 7 k.p.k., zaś swoje stanowisko należycie i logicznie uargumentował w uzasadnieniu wyroku.

Argumentację tą podziela w całości Sąd Apelacyjny, zaś jej ponowne przytaczanie nie jest celowe.

Obrońca nie wykazał, iż ocena dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy jest sprzeczna z zasadami prawidłowego rozumowania, bądź narusza wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, lecz przedstawił uzasadnieniu apelacji własną ocenę dowodów i wersję zdarzenia.

W związku z tym podniesiony przez niego zarzut i argumentację powołaną na jego uzasadnienie uznać należy za wyłącznie polemiczne i nie zasługując na uwzględnienie.

W oparciu o prawidłowo ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny prawnej zachowania oskarżonego, zaś przy wymiarze kary dokonał prawidłowej oceny stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu oraz uwzględnił występujące w sprawie okoliczności mające wpływ na jej wymiar.

Mając powyższe na względzie, Sąd Apelacyjny orzekł o utrzymaniu zaskarżonego wyroku w mocy.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uzasadnione jest treścią art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223; ze zm.).