Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Sygnatura akt

II AKa 106/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 10 stycznia 2024r. w sprawie XII K 182/23;

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Sąd Apelacyjny nie przeprowadzał postępowania dowodowego;

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Jw.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

jw.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Jw.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. Obraza art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 10 kpk, art. 410 kpk oraz art. 424 § 1 kpk wyrażająca się w ustaleniu okoliczności faktycznych sprawy w sposób wybiórczy, jak również poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, polegającą na przyjęciu wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonego, bądź nie działał w warunkach obrony koniecznej, której granice mógł przekroczyć i miał zamiar pozbawienia pokrzywdzonego życia, a gwałtowny przebieg zdarzenia nie pozwala na stwierdzenie, iż celem oskarżonego było zranienie pokrzywdzonego, a nie pozbawienie go życia, który to błąd skutkował błędnym ustaleniem stanu faktycznego i przyjęciem błędnej kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, podczas, gdy prawidłowa ocena zgromadzonych w sprawie dowodów, przeprowadzona z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku odmiennego, a mianowicie, ze oskarżony nie działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonego, a co najwyżej z zamiarem zranienia pokrzywdzonego, a więc przyjęcia też prawidłowej kwalifikacji prawnej, tj. art. 157 § 1 kk w zw. z art. 25 § 2 kk;

2. Obraza art. 4 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 6 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/343 z 9.03.2016r. w sprawie wzmocnienia niektórych aspektów domniemania niewinności (…) w postępowaniu karnym oraz art. 288 akapit 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej – statuującego w przedmiotowej sprawie bezpośrednie stosowanie prawa unijnego – poprzez naruszenie zasady rozstrzygania wszelkich wątpliwości w przedmiocie winy oskarżonego na jego korzyść, co w konsekwencji doprowadziło do bezzasadnego przyjęcia, iż oskarżony działał z zamiarem pozbawienia życia M. R. i nie działał w granicach obrony koniecznej, podczas, gdy działał w warunkach obrony koniecznej.

3. Rażąca niewspółmierność wymierzonej kary 10 lat pozbawienia wolności, to jest nadmiernej jej surowości, wysokości i niewyważenie w należytym stopniu celów kary, podczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności zachodzi wyraźna dysproporcja między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną, w następstwie prawidłowego zastosowania okoliczności uwzględnianych przy orzekaniu kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty 1. i 2 .

Zarzuty apelacji są bezzasadne. Niezależnie od tego, że zastrzeżenia skarżącego wobec oceny materiału dowodowego dokonanej przez sąd pierwszej instancji nie znajdują uzasadnienia, to sama konstrukcja apelacji jest wadliwa. Obrońca oskarżonego kwestionując w ramach obrazy art. 7 kpk trafność oceny dowodów i poczynionych w jej następstwie ustaleń faktycznych, jednocześnie zarzuca obrazę art. 5 § 2 kpk, gdy zasady ujęte w przywołanych przepisach wykluczają się. Reguła z art. 5 § 2 kpk znajduje zastosowanie dopiero wówczas, gdy pomimo oceny dowodów uwzględniającej wskazania art. 7 kpk powstanie taki stan wątpliwości, który wymaga dokonania ustaleń zgodnie z zasadą in dubio pro reo (tak SN w postanowieniu z dnia 10.10.2013 r, V KK 119/13, LEX nr 1400594). Tym samym, jednoczesne formułowanie zarzutów obrazy art. 5 § 2 kpk i art. 7 kpk jest zabiegiem metodologicznie wadliwym i choć oczywiście nie wyłącza możliwości kontroli instancyjnej wyroku, to jednak nie pozostaje bez wpływu na ocenę zasadności apelacji skonstruowanej w taki sposób.

Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd Okręgowy oceniając materiał dowodowy sprawy uwzględnił wskazania wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów. Sąd odniósł się do dowodów zgromadzonych w sprawie, zarówno tych materialnych, jak i osobowych i wyczerpująco umotywował, co legło u podstaw zaprezentowanej oceny, którą sąd odwoławczy w całości podziela. Tym samym, Sąd nie uchybił kryteriom wskazanym w art. 7 kpk.

Analiza materiału dowodowego sprawy uprawnia stanowisko Sądu Okręgowego, że zasadniczym źródłem miarodajnej wiedzy na temat przebiegu zdarzenia, które skutkowało oskarżeniem, a aktualnie skazaniem M. O., jest zabezpieczony zapis monitoringu z ul. (...). Choć jakość tego nagrania jest typowa, czyli słaba, to jednak pozwala odtworzyć przebieg zdarzenia, a w szczególności zidentyfikować jego uczestników. Z uwagi na charakter tego dowodu, ma on charakter obiektywny, a jako taki stanowi wartościową podstawę ustaleń faktycznych, ale także weryfikacji wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków, przede wszystkim pokrzywdzonego.

Zapis monitoringu nie tyle uprawniał, co obligował Sąd Okręgowy do rekonstrukcji zdarzenia w taki sposób, jaki przyjął za podstawę wyroku. Co przy tym istotne, choć oskarżony po odtworzeniu nagrania, na pytanie, czy rozpoznaje siebie, stwierdził z takiej odległości nie, to dodał równocześnie, ale wiem, że to ja, przyznaję się do tego czynu (k. 363, 595v). Obraz utrwalony na nagraniu doprowadził Sąd do słusznego wniosku, że zapewnienia oskarżonego, pokrzywdzonego i świadka P. W., że nie znali się, a ich spotkanie miało charakter przypadkowy, są nieprawdziwe. Z nagrania wynika (także protokołu oględzin zapisu monitoringu, k. 196-203), że po podejściu do pokrzywdzonego i P. W., oskarżony – jak przyjął Sąd - klepnął świadka, po czym po krótkiej rozmowie z pokrzywdzonym, zaatakował go nożem zadając cios w okolice głowy (szyi). Pierwsza część zdarzenia przeczy zatem twierdzeniom jego uczestników o przypadkowości spotkania oraz temu, że się nie znali. Słuszność tego ustalenia pośrednio wspierają zeznania świadków A. M. i O. K.. Z relacji A. M. wynika, że sposób zachowania się mężczyzn wskazywał, że znali się (k. 599 ja miałem takie wrażenie, że oni się znali, ten zaatakowany mówił do tego drugiego, jakby go znał…). O. K. podała natomiast, że po zdarzeniu, gdy wokół rannego pokrzywdzonego zaczęli gromadzić się ludzie, pokrzywdzony głośno krzyczał, że nie wie, kto mu to zrobił, choć nikt go o to nie pytał. Świadek zeznała odniosłam wrażenie, że on wie, kto mu to zrobił i krzyczy tak, żeby dać sprawcy, że on go nie wyda (k. 335v, 644v). Słusznie zwróciła przy tym uwagę, że logika i doświadczenie życiowe wskazują, że w sytuacjach takiego zagrożenia, osoby pokrzywdzone koncentrują się na swoim stanie, na tym, żeby przeżyć, a nie głośnym wykrzykiwaniu, że nie znają sprawcy, która to kwestia w takich warunkach ma drugorzędne znaczenie. O. K. była przypadkowym obserwatorem zdarzenia, które miało miejsce pod jej balkonem (k. 335-336, 644v-645), jednak jako funkcjonariuszka Straży Granicznej z długim stażem pracy dochodzeniowo-śledczej ma doświadczenie, jak i wiedzę w zakresie reakcji osób pokrzywdzonych znajdujących się w tak trudnej sytuacji i niewątpliwie zachowanie M. R. wykrzykującego wielokrotnie, że nie wie, kto mu to zrobił, słusznie uznała za niestandardowe. Takie zachowanie pokrzywdzonego należy uwzględnić w kontekście pozostałych dowodów, które uprawniają wniosek, że pokrzywdzony, oskarżony i świadek W. ukrywają rzeczywisty charakter (powód) ich spotkania. Okoliczność ta nie ma istotnego znaczenia dla przedmiotu postępowania w takim znaczeniu, że nie uniemożliwia odtworzenia stanu faktycznego sprawy i jego oceny prawno-karnej, słusznie jednak skutkowała uznaniem wypowiedzi tych osób za wiarygodne jedynie w części.

Wbrew stanowisku obrońcy, Sąd Okręgowy nie uchybił żadnym regułom prawa procesowego ustalając, że to oskarżony zaatakował pokrzywdzonego, a tym samym brak jest podstaw faktycznych do przyjęcia, by działał w warunkach obrony koniecznej. Niezależnie od zeznań M. R., z przywołanego już zapisu monitoringu wynika, że oskarżony w czasie rozmowy z pokrzywdzonym nagle wyciągnął rękę z kieszeni i szybkim ruchem zadał mu cios nożem w okolicę głowy (szyi). To dopiero po tym zachowaniu oskarżonego, pokrzywdzony zachwiał się, uderzył oskarżonego, między mężczyznami doszło do szarpaniny, przewrócili się i zaczęli bić. Powyższe wskazuje, że aktywność pokrzywdzonego miała miejsce dopiero po tym, gdy został dźgnięty nożem przez oskarżonego. Zachowanie pokrzywdzonego było zatem reakcją na atak oskarżonego, co świadczy o tym, że to pokrzywdzony bronił się przed działaniami ze strony M. O., zresztą bronił się nieskutecznie, gdy uwzględnić ilość stwierdzonych ran, a także ich lokalizację obejmującą m. in. grzbiet. Poza sporem pozostaje przy tym, że pokrzywdzony nie miał noża, ani żadnego innego niebezpiecznego narzędzia. W tym zakresie przywołać należy zeznania M. R., który podał, że oskarżony był agresywny i to on pierwszy wykonał ruch. Myślałem, że dostałem w szyję z pięści. Potem wykonał drugi ruch w serce i wtedy poczułem ukłucie (k. 115, k. 662v). Tym samym, zeznania pokrzywdzonego w tym zakresie pozostają zgodne z zapisem nagrania z monitoringu a jako takie stanowią wartościowa podstawę ustaleń faktycznych.

Skutecznej alternatywy dla ustaleń sądu nie mogą stanowić wyjaśnienia oskarżonego, do których odwołuje się obrońca. Sąd Okręgowy prawidłowo wskazał, że M. O. relacjonując zdarzenie był niekonsekwentny tak w zakresie odtwarzania jego przebiegu, jak i samego stanowiska co do zarzutu. W śledztwie podał, że spytał się o papierosa i zaczęła się awantura, wskazał także, że tam była tylko jedna osoba (k. 256-257). Oskarżony negował zatem obecność na miejscu zdarzenia P. W.. Po okazaniu, w toku kolejnego przesłuchania, zapisu monitoringu z G., oskarżony przyznał się do czynu, nie negował, że poza pokrzywdzonym na miejscu zdarzenia był świadek, choć konsekwentnie twierdził, że obu mężczyzn nie znał. Na okoliczność przyczyny zdarzenia wyjaśnił sam nie wiem, o co to była awantura. Nie wiem jak ona się zaczęła… Chciałem go tym nożem nastraszyć. Myślałem, że trafię w policzek… (k. 363). Tym samym, oskarżony nie potrafi wskazać, co się stało, w jakich warunkach doszło do konfliktu, kto go wywołał, ile osób było wówczas obecnych, ale jednocześnie twierdził, że użycie przez niego noża miało charakter obronny, a pokrzywdzonego nie chciał zabić, a jedynie zrobić przedłużony uśmiech (k. 363). Tłumacząc przyczyny użycia noża oskarżony podał użyłem noża, bo było ich dwóch (k. 363v), gdy w toku wcześniejszych wyjaśnień zakwestionował obecność świadka.

Taki sposób wypowiedzi świadczy o tym, że oskarżony nie przedstawia rzeczywistego przebiegu zdarzenia, a taką jego wersję, którą uznaje za korzystną dla siebie. Uwzględniając jednak całokształt okoliczności sprawy omówionych w uzasadnieniu wyroku, a w zakresie najistotniejszych dowodów, przywołany wyżej, udowodnione zostało, że to oskarżony był agresywny i to on zaatakował pokrzywdzonego, zadając ciosy nożem w szyję, klatkę piersiową i grzbiet. W takich warunkach stanowisko apelacji, by oskarżony działał w granicach prawa odpierając bezprawny atak, nie wytrzymuje krytyki jako sprzeczne z materiałem dowodowym sprawy.

Tożsama ocena znajduje zastosowanie do stanowiska apelacji, że w stanie faktycznym sprawy zachowanie oskarżonego nie podlega ocenie jako usiłowanie zbrodni zabójstwa.

Ustalenia dotyczące zamiaru sprawcy przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu muszą być efektem analizy całokształtu przedmiotowych i podmiotowych okoliczności zdarzenia, w tym stosunku sprawcy do pokrzywdzonego, jego właściwości i warunków osobistych, także tych odzwierciedlonych w dotychczasowym trybie życia. Dla ustaleń w tym zakresie istotne znaczenie ma także motyw działania, charakter i rozmiar użytego narzędzia, siła ciosu oraz wszelkie inne okoliczności, które odzwierciedlają cel działania.

W sprawie rozpoznawanej nie ustalono powodu konfliktu oskarżonego z pokrzywdzonym, jednak sytuacja o takim charakterze zaistniała pomiędzy mężczyznami i na jej tle oskarżony zaatakował pokrzywdzonego. Zgodnie z ustaleniami Sądu, oskarżony już na wstępnym etapie zdarzenia użył noża zadając pierwszy cios w szyję, po czym dźgnął pokrzywdzonego ponownie w szyję, w klatkę piersiową i grzbiet. Ciosy te spowodowały u pokrzywdzonego obrażenia w postaci: rany ciętej szyi z uszkodzeniem w jej dnie części mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego mięśni szyi oraz chrząstki tarczowatej, rany kłutej szyi o kanale biegnącym ku górze i ku tułowi długości ok. 3 cm, ran kłutych klatki piersiowej po stronie lewej i rany grzbietu w lewej okolicy lędźwiowej (przykręgosłupowo) o kanale długości 3 cm biegnącym ku górze. Stwierdzone obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego kwalifikowane z art. 157 § 1 kk, słusznie jednak Sąd przyjął, że kompleksowa oceny zachowania oskarżonego podlega ocenie jako zbrodnia z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk. Nie wymaga wiadomości specjalnych okoliczność, jak niebezpiecznym narzędziem jest nóż użyty wbrew jego przeznaczeniu, a tak jest w przypadku zadawania nim ciosów człowiekowi. Oskarżony uderzył pokrzywdzonego nożem co najmniej czterokrotnie, przy czym zadał dwa ciosy w szyję i jeden w klatkę piersiową, zatem w te części ciała, gdzie znajdują się ważne życiowo organy i duże naczynia - żyły i tętnice, których uszkodzenie skutkowałoby silnym krwawieniem i zgonem pokrzywdzonego. Rany, których doznał pokrzywdzony, nie były bardzo głębokie, ale należy dostrzec, że po zadaniu pierwszej z nich pokrzywdzony aktywnie się bronił, nadto, z uwagi na porę roku, był ciepło – wielowarstwowo - ubrany (koszulka, dwie bluzy i bezrękawnik k. 8). Opiniujący w sprawie biegły wskazał, że umiejscowienie i sposób spowodowania ran narażały pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu (k. 325). W tym zakresie wskazać należy, że z opisu zabiegu operacyjnego przeprowadzonego u pokrzywdzonego w trybie ostrego dyżuru wynika, m. in. że w jego trakcie zrewidowano poprzeczną ranę ciętą szyi, podwiązano lewą żyłę szyjną zewnętrzną, stwierdzono, że tętnica szyjna oraz żyła szyjna wewnętrzna nie zostały uszkodzone znajdując się około 1 cm poniżej uszkodzonych tkanek. Tym samym, zadanie przez oskarżonego rany głębszej zaledwie o centymetr, u pokrzywdzonego spowodowałoby uszkodzenie tętnicy i żyły szyjnej i krwotok z wszystkimi tego konsekwencjami.

Powyższe okoliczności uprawniały ocenę sądu, że oskarżony uderzając pokrzywdzonego nożem, co najmniej czterokrotnie, w tym w szyję i klatkę piersiową, działał z zamiarem bezpośrednim dokonania jego zabójstwa, a skutku tego nie osiągnął z uwagi na postawę obronną M. R. i udzieloną mu pomoc medyczną. W takich warunkach stanowisko obrońcy, że działanie oskarżonego stanowi występek z art. 157 § 1 kk nie znajduje uzasadnienia.

Zarzut 3.

Sąd Okręgowy kształtując wymiar kary wobec oskarżonego miał na uwadze nie tylko wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygania w tym przedmiocie, ale nadal im także należyte znaczenie. Nie ma zatem racji obrońca, gdy podnosi, że wymierzona M. O. kara 10 lat pozbawienia wolności jest karą surową w stopniu niewspółmiernym.

Zasady wymiaru kary określa art. 53 kk, do którego słusznie odwołał się Sąd pierwszej instancji. W § 2 tego przepisu wymieniono najistotniejsze okoliczności ( w szczególności), które sąd ma obowiązek uwzględnić. Wskazano tam motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu. Przekładając te okoliczności na stan faktyczny rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że M. O. dopuścił się usiłowania zabójstwa pokrzywdzonego, a zatem czynu o najwyższym ciężarze gatunkowym i takim stopniu społecznej szkodliwości. W dacie przestępstwa oskarżony od kilku miesięcy ukrywał się wiedząc, że jest poszukiwany do wykonania kary 6 lat pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo z art. 156 § 1 pkt 2 kk.

Odnosząc się do społecznego funkcjonowania oskarżonego podnieść należy, że jest on sprawcą wielokrotnie karanym za przestępstwa godzące w różne dobra prawne, w tym z użyciem przemocy wobec osoby, co skutkowało przypisaniem mu odpowiedzialności w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk. Uwzględniając powyższe, stwierdzić należy, że oskarżony jest osobą agresywną, skłonną do działań przemocowych, co uprawnia ocenę o znacznym stopniu jego demoralizacji.

Poza uwagą Sądu Apelacyjnego nie pozostała okoliczność trudnych warunków rodzinnych, w jakich dorastał oskarżony. Trudno jednak pominąć, że on sam także nie wywiązuje się z roli ojca w stosunku do trójki dzieci, z którymi nie utrzymuje kontaktu, a świadczenia alimentacyjne są przedmiotem postępowania egzekucyjnego. W dacie czynu oskarżony pozostawał w kolejnym związku, jego partnerka była w ciąży (k. 388-389). W konsekwencji, nie można uznać, by warunki funkcjonowania oskarżonego w środowisku rodzinnym przemawiały na jego korzyść.

Uwzględniając wszystkie omówione okoliczności, wymierzoną oskarżonemu karę 10 lat pozbawienia wolności uznać należy za sankcję sprawiedliwą, adekwatną do charakteru czynu, jego winy a także właściwości i warunków osobistych, które odzwierciedla jego dotychczasowy sposób życia, w tym wielokrotna karalność.

Podnieść w końcu należy, że podstawową miarą surowości każdej kary jest stopień wykorzystania sankcji. Przypisana oskarżonemu zbrodnia usiłowania zabójstwa, w dacie czynu była zagrożona karą pozbawienia wolności od 8 lat, zatem jej wymiar przyjęty w zaskarżonym wyroku nieznacznie przekracza dolny próg ustawowego zagrożenia. Powyższe, w powiązaniu ze zdecydowaną przewagą okoliczności obciążających oskarżonego, które Sąd prawidłowo przytoczył, nakazuje wykluczyć, by tak ukształtowana kary była zbyt surowa, tym bardziej surowa w stopniu, o jakim stanowi art. 438 pkt 4 kpk.

Wniosek

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę i orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze niższym od przyjętego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutów apelacyjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie stwierdzono.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1W całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność zarzutów apelacyjnych.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

--------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

------------------------------

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd zasądził na rzecz obrońcy oskarżonego kwotę 1.476zł, która obejmuje 23% VAT, z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym. Kwota wynagrodzenia wynika z § 2, § 4 pkt 3 i § 17 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2024. 763).

Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych postępowania apelacyjnego uznając, że jego aktualna sytuacja materialna i perspektywa długoterminowego osadzenia w zakładzie karnym, uzasadniają takie rozstrzygnięcie.

7.  PODPIS

Ewa Jethon Ewa Gregajtys Rafał Kaniok

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i kara.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana