Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2024 roku

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Dorota Tyrała

Sędziowie: SA Rafał Kaniok

SO (del.) Piotr Gąciarek (spr.)

Protokolant: Katarzyna Kwiatkowska

przy udziale prokuratora Jacka Pergałowskiego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2024 r.

sprawy:

S. B. (1)

syna J. i J. z domu S.,

urodz. (...) w P.

oskarżonego z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. i art. 298§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 12 grudnia 2022 r., sygn. akt VIII K 202/20

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego J. B. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 900 (dziewięćset) złotych tytułem opłaty oraz obciąża go wydatkami za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Sygn. akt II AKa 117/23

UZASADNIENIE

S. B. (1) oskarżony został o to, że:

w okresie od dnia 08 września 2019 roku do dnia 16 września 2019 roku w miejscowości K. gmina N. oraz na ul. (...) przy skrzyżowaniu z ul. (...) w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z D. P. i M. N., usiłował doprowadzić (...) SA z siedziba przy ul. (...) w S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 294.981,12 PLN poprzez uzyskanie na własną rzecz nienależnej wypłaty odszkodowania w kwocie 277.901,12 PLN z tytułu umowy ubezpieczenia OC, nr polisy (...), przypisanej do samochodu osobowego marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz nienależnej wypłaty odszkodowania w kwocie 17.080,00 PLN z tytułu ubezpieczenia AC na rzecz M. N. leasingobiorcy wymienionego pojazdu matki T. (...), przy czym podstawą wypłaty obu odszkodowań miało być zdarzenie uprzednio spowodowane przez D. P. i M. N. polegające na tym, że w dniu 08 września 2019 roku, na ulicy (...) przy skrzyżowaniu z ul. (...) w N., D. P. i M. N. umyślnie spowodowali kolizję kierowanego przez D. P. samochodu osobowego marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który to samochód S. B. (1) uprzednio udostępnił w tym celu D. P., z kierowanym przez M. N. samochodem osobowym marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), objętym umową ubezpieczenia OC nr polisy (...) oraz ubezpieczeniem AC, po czym S. B. (1) w dniu 09 września 2019 roku zgłosił uszkodzenia pojazdu matki M. Q. jako powstałe w wyniku powyższej, zaistniałej rzekomo w sposób przypadkowy z winy M. N. kolizji drogowej ubezpieczycielowi (...) SA w celu uzyskania wypłaty odszkodowania OC przypisanego do pojazdu marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), zaś M. N. w dniu 16 września 2019 roku telefonicznie zgłosił uszkodzenia powstałe w tym samym pojeździe w celu uzyskania wypłaty z tytułu ubezpieczenia AC, przy czym do wypłacenia obu odszkodowań nie doszło z uwagi na negatywną weryfikację okoliczności przedmiotowego zdarzenia drogowego przez przedstawicieli pokrzywdzonego ubezpieczyciela

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 298 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

D. P. oskarżony zostało o to, że:

w okresie od dnia 08 września 2019 roku do dnia 16 września 2019 roku w miejscowości K. gmina N. oraz na ul. (...) przy skrzyżowaniu z ul. (...) w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z M. N. i S. B. (1) usiłował doprowadzić (...) SA z siedziba przy ul. (...) w S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 294.981,12 PLN poprzez uzyskanie na rzecz S. B. (1) nienależnej wypłaty odszkodowania w kwocie 277.901,12 PLZ z tytułu umowy ubezpieczenia OC, nr polisy (...), przypisanej do samochodu osobowego marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz nienależnej wypłaty odszkodowania w kwocie 17.080,00 PLN z tytułu ubezpieczenia AC na rzecz M. N. leasingobiorcy wymienionego pojazdu matki T. (...), przy czym podstawą wypłaty obu odszkodowań miało być zdarzenie uprzednio spowodowane przez D. P. i M. N. polegające na tym, że w dniu 08 września 2019 roku, na ulicy (...) przy skrzyżowaniu z ul. (...) w N., D. P. i M. N. umyślnie spowodowali kolizję kierowanego przez D. P. samochodu osobowego marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który to samochód S. B. (1) uprzednio udostępnił w tym celu D. P., z kierowanym przez M. N. samochodem osobowym marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), objętym umową ubezpieczenia OC nr polisy (...) oraz ubezpieczeniem AC, po czym S. B. (1) w dniu 09 września 2019 roku zgłosił uszkodzenia pojazdu matki M. Q. jako powstałe w wyniku powyższej, zaistniałej rzekomo w sposób przypadkowy z winy M. N. kolizji drogowej ubezpieczycielowi (...) SA w celu uzyskania wypłaty odszkodowania OC przypisanego do pojazdu marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), zaś M. N. w dniu 16 września 2019 roku telefonicznie zgłosił uszkodzenia powstałe w tym samym pojeździe w celu uzyskania wypłaty z tytułu ubezpieczenia AC, przy czym do wypłacenia obu odszkodowań nie doszło z uwagi na negatywną weryfikację okoliczności przedmiotowego zdarzenia drogowego przez przedstawicieli pokrzywdzonego ubezpieczyciela

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 298 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

M. N. oskarżony zostało o to, że:

w okresie od dnia 08 września 2019 roku do dnia 16 września 2019 roku w miejscowości K. gmina N. oraz na ul. (...) przy skrzyżowaniu z ul. (...) w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z D. P. i S. B. (1) usiłował doprowadzić (...) SA z siedziba przy ul. (...) w S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 294.981,12 PLN poprzez uzyskanie na rzecz S. B. (1) nienależnej wypłaty odszkodowania w kwocie 277.901,12 PLZ z tytułu umowy ubezpieczenia OC, nr polisy (...), przypisanej do samochodu osobowego marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz nienależnej wypłaty odszkodowania w kwocie 17.080,00 PLN z tytułu ubezpieczenia AC na własną rzecz, przy czym podstawą wypłaty obu odszkodowań miało być zdarzenie uprzednio spowodowane przez D. P. i M. N. polegające na tym, że w dniu 08 września 2019 roku, na ulicy (...) przy skrzyżowaniu z ul. (...) w N., D. P. i M. N. umyślnie spowodowali kolizję kierowanego przez D. P. samochodu osobowego marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który to samochód S. B. (1) uprzednio udostępnił w tym celu D. P., z kierowanym przez M. N. samochodem osobowym marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), objętym umową ubezpieczenia OC nr polisy (...) oraz ubezpieczeniem AC, po czym S. B. (1) w dniu 09 września 2019 roku zgłosił uszkodzenia pojazdu matki M. Q. jako powstałe w wyniku powyższej, zaistniałej rzekomo w sposób przypadkowy z winy M. N. kolizji drogowej ubezpieczycielowi (...) SA w celu uzyskania wypłaty odszkodowania OC przypisanego do pojazdu marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...), zaś M. N. w dniu 16 września 2019 roku telefonicznie zgłosił uszkodzenia powstałe w tym samym pojeździe w celu uzyskania wypłaty z tytułu ubezpieczenia AC, przy czym do wypłacenia obu odszkodowań nie doszło z uwagi na negatywną weryfikację okoliczności przedmiotowego zdarzenia drogowego przez przedstawicieli pokrzywdzonego ubezpieczyciela

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 298 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 12 grudnia 2022 roku (sygn. akt XII K 202/20) uznał wszystkich oskarżonych za winnych popełnienia zarzucanych im czynów, przy czym ustalił, że czyny każdego z oskarżonych składały się z zachowań podjętych w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i za to na podstawie art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zb. z art. 298 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 4 § 1 kk skazał ich, a na podstawie art. 11 § 3 kk w zw. z art. 294 § 1 kk oraz na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył:

1)  oskarżonemu S. B. (1) karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych po 30 zł jedna stawka

2)  oskarżonemu D. P. karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych po 30 zł jedna stawka

3)  oskarżonemu M. N. karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych po 30 zł jedna stawka.

Ponadto Sąd Okręgowy zasądził od każdego z oskarżonych należną opłatę na rzecz Skarbu Państwa oraz obciążył ich kosztami sądowymi.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wniósł obrońca oskarżonego S. B. (1).

W apelacji obrońca zarzucił wyrokowi Sądu I instancji obrazę przepisów postępowania oraz błędu w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść orzeczenia to jest:

1)  art. 7 kpk poprzez dowolną, a swobodną ocenę dowodów z wyjaśnień oskarżonego B. polegającą na częściowym uznaniu ich a niewiarygodne podczas gdy wyjaśnienia te pozostają w spójności z zebranymi i ujawnionymi w sprawie dowodami, a logika i doświadczenie życiowe wskazują, że należy je uznać za całkowicie wiarygodne.

2)  art. 7 kpk, art. 366 § 1 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez ustalenie okoliczności faktycznych sprawy na podstawie niekompletnego materiału dowodowego z wyeliminowaniem opinii biegłego ds. techniki samochodowej, określającej rzetelnie wysokość potencjalnej szkody-bez umotywowania takiego stanowiska w wyroku.

3)  art. 193 § 1 kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 366 kpk polegające na ich niezastosowaniu przez Sąd poprzez nieprzeprowadzenie z urzędu dowodu z pisemnej opinii biegłego ds. techniki samochodowej na okoliczność ustalenia wartości niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

4)  art. 7 kpk polegającą na wadliwej ocenie materiału dowodowego poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgormadzonego w spawie materiału dowodowego, dokonaną z uchybieniem zasadzie prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez przyznanie wiarygodności zeznaniom świadka P. G. w zakresie tego, że nie kojarzył on oskarżonego P.

5)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treści polegający na przyjęciu, iż oskarżony S. B. (1) działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził (...) SA w błąd co do okoliczności powstania szkody, podczas gdy w materiale dowodowym brak jest jakiekolwiek dowodu potwierdzającego nie tylko „z góry powzięty zamiar” ale w ogóle jakikolwiek zamiar wyłudzenia odszkodowania po stronie oskarżonego czy też wprowadzenia w błąd ubezpieczyciela

Na tej podstawie obrońca wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w całości co do S. B. (1) i uniewinnienie oskarżonego.

Na wypadek niepodzielenia powyższych zarzutów obrońca sformułował na podstawie art. 438 pkt 1 kpk zarzut ewentualny obrazy prawa materialnego, a mianowicie art. 298 § 1 kk poprzez zastosowanie tego artykułu do stanu faktycznego polegającego na upozorowaniu zniszczenia pojazdu, mimo, że tak ustalony stan faktyczny nie zawierał znamion czynu zabronionego z art. 298 § 1 kk ani w żadnym innym przepisie Kodeksu karnego. W razie uwzględnienia zarzutu ewentualnego obrońca wnosił o zmianę kwalifikacji czynu i wymierzenie łagodniejszej kary.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego S. B. (1) okazała się niezasadna i jako taka nie mogła doprowadzić do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku. Sąd Okręgowy wszechstronnie przeprowadził postępowanie dowodowe, niepomijając żadnej okoliczności istotnej dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy. Ujawniony w sprawie materiał dowodowy Sąd I instancji poddał wnikliwej ocenie przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego. Ocena ta nie wykazuje cech dowolności.

Istota zarzutów sformułowanych przez obrońcę sprowadza się do tego, że oskarżony S. B. (1) według skarżącego nie miał świadomości, ze doszło do upozorowanej kolizji i tym samym zgłaszając szkodę w swoim pojeździe nie działał w zamiarze wyłudzenia nienależnego odszkodowania od zakładu ubezpieczeń.

Przed przystąpieniem do oceny zarzutu obrazy art. 7 kpk polegającą na odmowie wiary wyjaśnieniom oskarżonego B. poczynić należy założenie wstępnie. Sąd Okręgowy w oparciu o dowody w postaci opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń oraz ruchu drogowego, dokumentację z postępowania szkodowego (...) SA, a także zeznania świadka M. K. ustalił w sposób prawidłowy i pewny, że do uszkodzeń obu pojazdów (kierowanego przez oskarżonego M. N. samochodu T. (...) kierowanego przez oskarżonego D. P. samochodu M. Q.) nie mogło dojść w warunkach opisanych przez obu kierujących. Ocena ta nie budzi wątpliwości. Okoliczność ta nie była kwestionowana w apelacji obrońcy. Skoro zatem kolizja obu w/w pojazdów nie miała miejsca w podanych przez obu kierujących okolicznościach i została ona upozorowana, to należało postawić sobie pytanie, kto mógł być beneficjentem z tytułu odszkodowania wypłaconego za szkody samochodach T. (...) i M. Q.. Nie może budzić wątpliwości, że osobą, która skorzystałaby na likwidacji szkody w pojeździe M. (...) byłby jego właściciel – S. B. (1). Żaden z pozostałych oskarżonych ani inna osobą nie mógłby skorzystać na likwidacji szkody w pojeździe M. Q.. Dopiero przy uwzględnieniu tych okoliczności uznać należy, iż zarzut obrazy art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę dowodu z wyjaśnień oskarżonego S. B. (1) jest zupełnie chybiony. Sąd Okręgowy poddał wyjaśnienia oskarżonego ocenie spełniającej warunki zawarte w art. 7 kpk. Ocena ta jest wszechstronna, uwzględnia wnioski wypływające z innych uznanych przez Sąd za wiarygodne dowodów, a ponadto jest ona zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Oceny dokonanej przez Sąd I instancji nie podważa bezgotówkowy sposób rozliczenia szkody, jaki miał być zastosowany przy likwidacji szkody w samochodzie M. Q.. Po pierwsze bowiem, sposób likwidacji szkody mógł być zmieniony w toku dalszego postępowania prowadzonego przez zakład ubezpieczeń. Po drugie zaś, choć kwestia ewentualnej odpowiedzialności właściciela warsztatu mającego pośredniczyć w likwidacji szkody, wykracza poza przedmiot niniejszego postępowania, to jednak z wybranego przez oskarżonego B. sposobu likwidacji szkody, nie można wyprowadzać wniosku, iż nie odniósłby on korzyści majątkowej w razie gdyby jego zamiar doszedł do skutku.

Podkreślić należy także, iż oskarżony D. P., niebędący właścicielem żadnego z samochodów, które miały uczestniczyć w kolizji, nie mógłby odnieść (bez współudziału w całym przedsięwzięciu oskarżonego B.) żadnej korzyści z tytułu spowodowania uszkodzeń w pojeździe M. Q.. Z kolei korzyść jaką mógłby odnieść kierujący samochodem T. (...) M. N. byłaby ograniczona jedynie do wypłaty odszkodowana z jego własnej polisy AC powiązanej z pojazdem T. (...). Tak więc jedynym beneficjentem z tytułu likwidacji szkody związanej z uszkodzeniem samochodu M. Q. mógł być tylko i wyłącznie jego właściciel – oskarżony S. B. (1).

Nie znajduje uzasadnienia zawarty w punktach II i III apelacji zarzut nieprzeprowadzenia dowodu z opinii biegłego ds. techniki samochodowej, co miało stanowić obrazę przepisów art. 7, 167, 193 § 1 i 366 kpk, a także art. 424 § 1 pkt 1 kpk. Zgodnie z art. 193 § 1 kpk sąd dopuszcza dowód z opinii biegłego, gdy stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych. W sprawie niniejszej sytuacja taka, w toku postępowania przed Sądem Okręgowym nie zaistniała. Ustalona przez ubezpieczyciela wstępna wycena naprawy samochodu M. Q. nie jest okolicznością wymagającą zasięgania opinii biegłego. Rzecz bowiem nie w tym, czy wycena ta była prawidłowa, a w tym, że oskarżony B., zgłaszając szkodę z upozorowanej kolizji drogowej liczył na uzyskanie korzyści z tytułu likwidacji szkody. Wartość szkody ustala co do zasady zakład ubezpieczeń. Gdyby nie odmowa likwidacji szkody przez (...) SA oskarżony nie zakwestionowałby korzystnej dla niego wyceny. Nie było zatem ani potrzeby ani konieczności zasięgania przez Sąd Okręgowy opinii biegłego w przedmiotowej kwestii, Zarzuty obrazy wskazanych wyżej przepisów okazały się całkowicie chybione.

Wskazać należy także, że obrońca podnosząc w apelacji zarzut nieprzeprowadzenia przez Sąd I instancji z urzędu dowodu z opinii biegłego ds. techniki samochodowej, na okoliczność ustalenia wartości niekorzystnego rozporządzenia mieniem uczynił to wbrew zakazowi zawartemu w art. 427 § 3a kpk. Ewentualne przeprowadzenie dowodu tego rodzaju nie przesądzałby o winie oskarżonego lub jej braku, a prowadzić mógłby jedynie do innego określenia kosztu naprawienia szkody w samochodzie oskarżonego B.. Nie był to zatem dowód dotyczący okoliczności mającej istotne znaczenie dla ustalenia, czy czyn stanowił przestępstwo. Z tego powodu stawienie w apelacji zarzutu nieprzeprowadzenia z urzędu przez Sąd I instancji dowodu z opinii biegłego ocenić należało jako niedopuszczalne z mocy art. 427 § 3a kpk.

Chybiony jest również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który zdaniem skarżącego miał polegać na uznaniu, że oskarżony usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o znacznej wartości. W uzasadnieniu tego zarzutu zawartego w punkcie III apelacji autor popada w swoistą sprzeczność logiczną. Czyni on bowiem w istocie zarzut Sądowi Okręgowemu, że nie potraktował oskarżonego B. jak uczciwego właściciela pojazdu nieoczekującego nic więcej ponad zgodne z prawem i utrwalonym orzecznictwem naprawienie szkody. Argumenty odwołujące się do wypracowanych w orzecznictwie sądowym zasad likwidacji szkody i do sposobu postępowania zakładu ubezpieczeń w przypadku zaistnienia tzw. szkody całkowitej miałyby zastosowanie w przypadku sporu zawisłego przed sądem cywilnym o wysokość kwoty jaką obowiązany jest uiścić zakład ubezpieczeń z tytułu swojej odpowiedzialności. Przywołane w uzasadnieniu apelacji poglądy i zapatrywania prawne nie mają jednakże wpływu na odpowiedzialność karną oskarżonego S. B. (1). Odwołać w tym miejscu należy się raz jeszcze do kwestii zasadniczej w niniejszym postępowaniu: Kolizja obu pojazdów (T. A. i M. (...)) nie była dziełem przypadku. Nie doszło do niej na skutek błędnej oceny odległości czy też prędkości przez któregokolwiek z kierowców. Ta kolizja została zainscenizowana na potrzeby uzyskania nienależnych odszkodowań z zakładu ubezpieczeń. Tak więc w tym kontekście nie można oceniać postawy oskarżonego B. i zaakceptowanej przez niego wyceny szkody przez pryzmat wypracowanych w orzecznictwie i literaturze fachowej prawidłowych i uczciwych zasad określania wysokości szkody w uszkodzonych pojazdach. Celem S. B. (1) (tak jak i pozostałych oskarżonych) było od początku uzyskanie nienależnego odszkodowania za szkodę, która została celowo wyrządzona w pojeździe oskarżonego. Tak więc zupełnie poza przedmiotem postępowania jest zarzut z punktu III apelacji i argumenty przywołane dla jego uzasadnienia.

Za niezasadny należało uznać także zarzut IV mający polegać na obrazie art. 7 kpk poprzez dowolną, a swobodną ocenę materiału dowodowego w postaci zeznań świadka P. G., a w szczególności tej ich części, w której świadek odnosi się do znajomości z oskarżonym D. P.. Jest to kwestia indyferentna dla ustalenia odpowiedzialności karnej oskarżonego B. za zarzucany mu w akcie oskarżenia czyn. To czy świadek G. znał się czy też nie z oskarżonym P. w żaden sposób nie wpływa na ocenę zachowania oskarżonego. Nawet gdyby – czysto hipotetycznie – założyć, że świadek G. mijał się z prawdą zeznając na okoliczność tego czy zna oskarżonego P., to nie sposób dostrzec racjonalnego związku pomiędzy kwestią znajomości P. G. i D. P., a odpowiedzialnością oskarżonego B.. Niezależnie, od tego czy świadek P. G. i oskarżony D. P. znali się czy też nie, beneficjentem z tytułu naprawienia szkody w pojeździe M. (...) byłby oskarżony B..

Zarzut V polegający na błędnym ustalenia stanu faktycznego w zakresie przypisania winy oskarżonemu B. stanowi w istocie powtórzenie wcześniejszego zarzutu dokonania przez Sąd I instancji dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego. Zarzut ten stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami dokonanymi przez Sąd Okręgowy. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji dokonał kompleksowej i wnikliwej oceny całości materiału dowodowego i poddał ocenie ujawnione w sprawie dowody, w tym wyjaśnienia oskarżonego B. i pozostałych oskarżonych w sposób określony w art. 7 kpk, nieprzekraczając przy tym granic swobodnej oceny dowodów.

Niezasadny okazał się także zarzut VI . Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy prawa materialnego i trafnie zakwalifikował czyn każdego z oskarżonych nie tylko jako usiłowanie doprowadzenia pokrzywdzonego zakładu ubezpieczeń do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości, ale także jako oszustwo ubezpieczeniowe z art. 298 § 1 kk. Działanie S. B. (2) polegające wspólnym z pozostałymi oskarżonym celowym spowodowaniem uszkodzeń obu pojazdów, a następnie zgłoszenia ich do zakładu ubezpieczeń jako powstałych w wyniku kolizji było dokładnie tym, o czym stanowi art. 298 § 1 kk – to jest spowodowaniem zdarzenia będącego podstawą wypłaty odszkodowania, w celu uzyskania nienależnego świadczenia z tytułu ubezpieczenia. Przyjęta przez Sąd Okręgowy kwalifikacja prawna czynu każdego z oskarżonych nie budzi żadnych wątpliwości i jako w pełni prawidłowa nie mogła ulec zmianie.

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji w sprawie nie ujawniły się żadne okoliczności przemawiające za koniecznością ponownego przeprowadzenia przewodu sądowego przed Sądem I instancji.

Sąd Apelacyjny nie znalazł także żadnych podstaw do ingerencji w wysokość wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności i kary grzywny. Wymiar kar odpowiada okolicznościom sprawy i nie nosi cech rażącej niewspółmierności.

Sąd zasądził od oskarżonego opłatę w wysokości zgodnej z art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U z 2023 poz. 123) oraz obciążył go na podstawie art. 636 § 1 kpk wydatkami za postępowanie odwoławcze

Z tych wszystkich powodów Sąd Apelacyjny orzekł jak wyroku.