Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 141/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

I

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 22 stycznia 2021 r., sygn. akt VK 99/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

A. K. (1)

Udział osób trzecich w zabójstwie T. M. (1)

- nadesłane dokumenty urzędowe zostały sporządzone we właściwej formie, przez podmiot do tego uprawniony i o treści nie budzącej zastrzeżeń.

Materiały

z akt Prokuratury Okręgowej

w Warszawie 3042 – Ds. 18.2021. – niniejsze postępowanie w sprawie prowadzone o współudział osób innych niż osądzone w sprawie PO I Ds. 250.2018, a także ze sprawy PO I Ds.68.2021

oraz ze sprawy Sądu Okręgowego w Katowicach sygn. akt

VK 45/22

(sprawa Prok. Krajowej,

PK XI WZ Ds.22.2018)

k. 6300,

k. 6309-6324,

k.6378 -6390,

k.6394-6395,

k.6396-6710

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na treść wyroku, co w konsekwencji doprowadziło do błędów w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.), tj.:

- art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 §1 pkt 2 k.p.k. a contrario w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez bezzasadne oddalenie wniosków dowodowych obrońcy:

a)  o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków J. G. (1) oraz A. P. na okoliczność ustalenia czy były to osoby, które w dniu 18 stycznia dobijały się do drzwi świadka A. K. (2), które szukały mężczyzny o imieniu A. (…)

b)  wniosku o zwrócenie się do (...) Centrum (...). J. M. celem ustalenia tożsamości mężczyzny o nazwisku (...)”, przebywającego wraz z oskarżonym w ww. szpitalu w trakcie odbywania obserwacji psychiatrycznej w okresie pomiędzy 21.01 – 17.02.2020 r., a w dalszej kolejności przeprowadzenie dowodu z zeznań tego mężczyzny na okoliczność przebiegu zdarzeń z okresu 19-24 grudnia 2018 r. (…)

c)  wniosku o ponowne dokonanie oględzin samochodu B. (…) należącego do oskarżonego celem odnalezienia telefonu komórkowego marki S. (…) i dokonanie oględzin tego telefonu (…) oraz powołania biegłych z zakresu daktyloskopii, genetyki, informatyki telekomunikacyjnej – na okoliczność otrzymania tego telefonu od osób trzecich, które najprawdopodobniej spowodowały śmierć T. M. (1) (…)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dokonana przez Sąd Apelacyjny kontrola odwoławcza nie wykazała błędnych decyzji procesowych Sądu meriti opartych o treść art. 170 k.p.k.

ad. a) wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań wnioskowanych świadków opiera się na stworzonej przez obronę hipotezie, że mężczyźni, którzy zjawili się w dniu 16 stycznia 2019 r. u świadka A. K. (2) są „prawdziwymi sprawcami zabójstwa” i mogli oni poszukiwać kontaktu z oskarżonym, żeby rozliczyć się z odebranego przez niego okupu. Powyższe twierdzenie zdaniem wnioskującego ma mieć oparcie w treści zeznań złożonych przez A. K. (2) na rozprawie w dniu 30 listopada 2020r. Tymczasem z treści zeznań tego świadka złożonych w postępowaniu przygotowawczym wynika jedynie, iż w dniu 16 stycznia 2019 r. w godzinach południowych nieznany młody mężczyzna dobijał się do domu świadka mówiąc, że poszukuje „A., który sprzedał mu skuter”, a w tym czasie inny młody mężczyzna stał w okolicy furtki, co wskazywało, że przyszli razem. Kiedy świadek A. K. (2) zagroziła, że dzwoni po policję i odeszła po telefon – pukanie do drzwi i szarpanie za klamkę ustało, zaś mężczyźni odeszli. Świadek podała również, że początkowo w ogóle tej sytuacji nie kojarzyła ze sprawą porwania T. M. (1), jednak gdy w dniu 24 stycznia 2019 r. na adres zamieszkania A. M. (1), syna pokrzywdzonego T. M. (1), nadszedł anonimowy list zawierający groźby wobec rodziny M. (vide k. 2822), o którym poinformowana została policja i uzyskania informacji, że zatrzymany w sprawie ma na imię A. powiązała te dwie sprawy ze sobą oraz nabrała obaw o życie i zdrowie swoje i rodziny (vide k. 2833-2828). Świadek zeznała także, że późniejsze przeszukiwania profili F. związanych z osobą A. K. (1) doprowadziły do ujawnienia zdjęć mężczyzn, którzy wydawali się podobni do mężczyzn, którzy byli pod domem w dniu 16 stycznia 2019 r. (k. 3030-3061). Przesłuchiwana na powyższe okoliczności A. K. (2) przed sądem w dniu 30 listopada 2020 r. potwierdzając swoje wcześniejsze zeznania kategorycznie podała, że aktualnie nie wiąże zdarzenia z dnia 16 stycznia 2019 r. ze śmiercią T. M. (1) (vide k. 5770-5772). Trafnie zatem w oparciu o art. 170§2 k.p.k. Sąd Okręgowy oddalił wniosek dowodowy obrońcy, albowiem zeznania J. G. (2) i A. P. w świetle zeznań złożonych przez świadka A. K. (2) nie mają żadnego znaczenia w sprawie (vide k. 5785).

ad. b) aktualność zachowuje stanowisko Sądu meriti, iż ustalenie danych pacjenta o nazwisku (...) i przesłuchanie go na okoliczności opisane w pkt 2 wniosku dowodowego zawartego w odpowiedzi na akt oskarżenia (k. 5594- 5597) nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie ( postanowienie sądu I instancji k. 5785). Oskarżony w zakresie przebiegu zdarzeń w okresie 19- 22 grudnia 2018 r. złożył wyjaśnienia na rozprawie w dniu 17 lipca 2020 r. (vide k. 5637 – 5640 oraz 5659-5665), w których przyznał m.in. że w toku postępowania przygotowawczego podawał różne wersje zdarzenia. Oskarżony podał także, że nie wskazywał prawdziwych sprawców, bowiem obawiał się o swoje życie i o życie swoich bliskich Wersja zdarzenia przedstawiona przez oskarżonego osobie, z którą przebywał na oddziale w trakcie obserwacji psychiatrycznych – w tym stanie rzeczy nie ma znaczenia, bowiem w żaden sposób nie zapewni w oparciu o relacje świadka możliwości prawidłowego odtworzenia zajścia.

Ponowiony w tym zakresie wniosek obrońcy oskarżonego w apelacji w kształcie sformułowanej tezy i argumentacji nie mógł również zyskać aprobaty Sądu Apelacyjnego (vide k. 6367).

ad. c) Trafnie również uznał Sąd Okręgowy, iż dowodu z oględzin telefonu komórkowego marki S. (model bez internetu) a następnie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego z zakresu informatyki telekomunikacyjnej celem ustalenia jego zawartości, w tym ustalenia połączeń wychodzących i przychodzących w okresie od 19 grudnia do 22 grudnia 2018 r., następnie danych jego logowania się w sieci komórkowej w ww. okresie (z uwzględnieniem miejsc logowania się), nadto zidentyfikowania ewentualnych śladów linii papilarnych i genetycznych pozostawionych na tym telefonie przez biegłych ds. daktyloskopii i genetyki - nie da się przeprowadzić, skoro przeszukanie samochodu B. nie doprowadziło do odnalezienia przedmiotowego telefonu (vide k. 626-628,631-634). Ani argumentacja wnioskującego w sprawie obrońcy, ani zgromadzone sprawie dowody nie dostarczyły przy tym żadnych podstaw by zasadnie twierdzić, że czynność przeszukania samochodu B. rodzi tego rodzaju zastrzeżenia, by istniała potrzeba ponownego jej przeprowadzenia.

Lp.

Zarzut

2.

naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na treść wyroku, co w konsekwencji doprowadziło do błędów w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.), tj.

- art. 410 k.p.k. polegające na pominięciu istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, co miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez pominięcie:

a)  zeznań świadka A. K. (2), w jakim zeznania te dotyczyły wizyty w mieszkaniu świadka dwóch mężczyzn (…)

b)  zeznań świadka I. K. (…) w zakresie w jakim zeznał, że usłyszał od oskarżonego, że w zarzucanym czynie brały udział osoby trzecie oraz, że w następstwie prowadzonych przez funkcjonariuszy Policji przesłuchań oskarżony doznał licznych obrażeń ciała (…)

i przyjęcie, że w zdarzeniu w dniu 19 grudnia 2018 r. oskarżony uczestniczył samodzielnie bez udziału osób trzecich i to oskarżony dokonał zabójstwa T. M. (1) oraz odrzucenie okoliczności podnoszonych przez oskarżonego w toku postępowania, tj. wywierania przez funkcjonariuszy CBŚP wpływu na jego wyjaśnienia (…) co w konsekwencji doprowadziło do uznania, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w formie sprawstwa indywidualnego, podczas gdy brak jest wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o winie oskarżonego i nie można wykluczyć scenariuszy alternatywnych zdarzenia (tj. udziału osób trzecich).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola odwoławcza przeprowadzona w sprawie przez Sąd Apelacyjny nie potwierdziła zasadności zarzutu.

ad. a) odnośnie zeznań świadka A. K. (2) nie ma racji skarżący obrońca, że zostały one pominięte przez Sąd Okręgowy. Treść uzasadnienia sporządzonego w sprawie wskazuje, że Sąd dokonał ich oceny uznając, że są one wiarygodne (por. uzasadnienie: ocena dowodów). Analiza treści depozycji tego świadka dokonana przez Sąd Apelacyjny uprawnia do oceny, że nie zostały przez Sąd I instancji pominięte żadne istotne treści, które miałyby wpływ na treść wyroku. W efekcie uznać należy, że zarzut ten jest bezzasadny i w pełni zachowują aktualność uwagi poczynione przez Sąd Apelacyjny w odpowiedzi na zarzut 1.a apelacji obrońcy. Podkreślenia wymaga, że poszukiwanie przez nieustalonych mężczyzn osoby o imieniu (...), która miała im sprzedać skuter w żadnej mierze nie uprawnia wyciągania do tak dalece idących wniosków, jak wywodzi skarżący obrońca, że były „to osoby z którą prawdziwi sprawcy mogli szukać kontaktu, by rozliczyć się z odebranego okupu”. Już sama treść sformułowanej w zarzucie tezy wskazuje, że jest to dowolna hipoteza stawiana przez obrońcę, nie mająca oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym.

ad. b) odnośnie zeznań świadka I. K. wartość informacji przekazanej mu przez oskarżonego A. K. (1), że „odebrał okup, że jakieś dwie osoby porwały jakiegoś faceta” (k. 3430) i potwierdzonej na rozprawie przez tego świadka (k. 5774- 5775) – nie może być oceniona w oderwaniu od oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego A. K. (1) oraz podejmowanych przez niego intensywnych działań, których celem było skierowanie podejrzenia na inne osoby oraz wpłynięcie na dowody, które zostały zgromadzone w niniejszej sprawie. O powyższym bezspornie świadczy chociażby fakt, przemilczany w argumentacji obrońcy, a konsekwentnie podawany przez świadka I. K., że oskarżony K. za pośrednictwem tego współosadzonego i jego siostry F. K. przesłał nielegalnie list zawierający groźby skierowane do A. M. (1) i M. M. (1) – za co wymienieni zostali prawomocnie skazani wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2019 r. w sprawie sygn. akt IV K 478/19 (k.47314732). Prawidłowo Sąd I instancji dostrzegł zmienność wyjaśnień oskarżonego A. K. (1), który w wielokrotnie składanych w trakcie całego postępowania wyjaśnieniach przedstawiał wersje różniące się od siebie w znaczący sposób i trafnie Sąd ten ocenił, że kolejne zmiany wyjaśnień wynikały z próby przedstawienia wersji, która dałaby się w jakiś sposób pogodzić ze zgromadzonymi w sprawie dowodami, a jednocześnie w ramach realizowanej przez oskarżonego linii obrony przedstawić siebie w jak najkorzystniejszym świetle.

W konsekwencji podjęta przez skarżącego obrońca próba wykazania, że na podstawie przedstawionych dowodów nie można wykluczyć alternatywnych scenariuszy zdarzenia (udział osób trzecich) nie jest skuteczna. Kontrola odwoławcza przeprowadzona w tym zakresie nie potwierdziła, by dokonana ocena tych dowodów przez Sąd I instancji była dokonana w sposób jednostronny z „dopasowywaniem” dowodów do przyjętej przez ten Sąd wersji o sprawstwie i winie oskarżonego (por. argumentację z k. 14 apelacji).

Lp.

Zarzut

3.

naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na treść wyroku, co w konsekwencji doprowadziło do błędów w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.), tj.:

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. polegające na dokonaniu dowolnej, wybiórczej i jednostronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, tylko i wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. doprowadziło do uznania, że oskarżony dopuścił się zabójstwa, w sytuacji w której wnika wysokie prawdopodobieństwo udziału w zdarzeniu osób trzecich, które to osoby bezpośrednio dokonały zabójstwa T. M. (1), w szczególności poprzez:

a) uznanie, że z A. M. (1) w dniach 19 i 20 grudnia rozmawiała jedna i ta sama osoba

b) uznanie, że zeznania świadka R. K. nie są przydatne do ustalenia okoliczności sprawy

c) pominięcie zeznań M. M. (1) w zakresie w jakim zeznała (…), że oskarżony wskazywał, że w sprawie okupu może się z nią kontaktować inna osoba (…)

d) pominięcie okoliczności, że opinia biegłego enetyka (…) potwierdziła obecność DNA osoby trzeciej, ale nie oskarżonego (materiał dowodowy w postaci paska od spodni T. M. (1))

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy oskarżonego jest chybiony.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd meriti prawidłowo wywiązał się z obowiązku oparcia rozstrzygnięcia na całokształcie okoliczności wynikających ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (art. 410 k.p.k.) – i to w sposób realizujący nakaz dochodzenia do prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.) oraz obowiązek rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). W efekcie dokonana przez Sąd meriti ocena dowodów nie została skutecznie podważona przez skarżącego obrońcę oskarżonego, który zarzucił, że nie spełnia ona kryteriów swobodnej oceny dowodów na gruncie art. 7 k.p.k.

ad a) przedstawiając krytyczne stanowisko co do dokonanej przez Sąd I instancji oceny zeznań świadka A. M. (1) skarżący obrońca wybiórczo przedstawił fragmenty ze złożonych w sprawie zeznań tego świadka, które miałyby dowodzić, że w dniach 19 i 20 grudnia 2018 r. rozmawiały z nim przez telefon różne osoby. Tymczasem świadek ten na rozprawie sądowej w dniu 23 lipca 2020 r. potwierdzając treść swoich wcześniejszych zeznań w sposób logiczny wytłumaczył z jakich powodów przy składaniu pierwszych zeznań stwierdził, że jest przekonany, że to w dniu 20 grudnia 2018 r. dzwoniącym w sprawie ojca „nie był ten, sam, który dzwonił do mnie 19 grudnia” (por. k. 176v) – podtrzymując dostrzeżone podczas tych rozmów cechy odróżniające rozmówców tj. pewność siebie/brak pewności i charakterystyczny akcent rozmówcy słyszalny tylko podczas drugiej rozmowy świadek zwrócił także uwagę na okoliczność, że rozmowy te odbywały się przy użyciu różnych zestawów głośnomówiących, podczas pierwszej rozmowy miał wrażenie wypowiadania przez dzwoniącego słów przez coś (np. z zasłoniętymi ustami lub ciszej), a także na swój ubytek słuchu w lewym uchu (85%), swój stan emocjonalny oraz fakt, że pierwsza rozmowa trwała zaledwie dwadzieścia kilka sekund (wypowiedziane przez dzwoniącego mężczyznę praktycznie jednego zdania), w odróżnieniu od kolejnych rozmów trwających kilkanaście minut. Z zeznań świadka złożonych na rozprawie wynika ponadto, że jest pewien rozpoznania oskarżonego, jako osoby dzwoniącej w dniu 20 grudnia 2018 r. na podstawie „akt policji” (por. k. 5671 -5675). Prawidłowo na tej podstawie Sąd I instancji Sąd dając wiarę świadkowi uznał, że brak jest podstaw do uznania, iż w świetle powyższego brak jest podstaw do uznania, że do A. M. (2) dzwoniły dwie różne osoby. Nie można bowiem wykluczyć, że rozmówca zniekształcił głos. Przy ocenie zeznań tego świadka nie można tracić z pola widzenia, że z wydanej w sprawie opinii na podstawie ekspertyzy fonoskopijnej wynika, iż wszystkie wskazane postanowieniem dowodowym rozmowy telefoniczne z kobietą zostały przeprowadzone przez jednego, tego samego mężczyznę, którym jest oskarżony A. K. (1) (k. 3111-3191). Z zeznań świadka A. M. (1) wynika, że był on obecny przy tych rozmowach prowadzonych z M. M. (1) w dniu 20 grudnia 2018 r. (vide k. 176v- 177). Słusznie podkreślił także Sąd okręgowy, że w postępowaniu przygotowawczym oskarżony konsekwentnie wyjaśniał, że to on wykonał pierwszy telefon do pokrzywdzonego;

ad. b) wbrew oczekiwaniom skarżącego trafnie uznał Sąd Okręgowy, że zeznania świadka R. K. nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, starannie odtwarzając jego depozycje złożone w postępowaniu przygotowawczym. To, że świadek widział jakichś mężczyzn w okolicy ul. (...), gdzie był przekazywany okup – wszak nie oznacza, że mieli oni związek ze śmiercią T. M. (1), w sytuacji, gdy zeznania te nie zawierają szczegółów wykazujących tenże związek. Wbrew twierdzeniom skarżącego obrońcy takie szczegóły nie znalazły się również w zeznaniach świadka złożonych na rozprawie sądowej – i to pomimo pewnej odmienności w relacjach świadka, który pierwotnie nie zeznał o tym, by dostrzegł nerwowość w zachowaniach mężczyzn, których zauważył przez okno, ani tego, by po oddaleniu się od jego domu wsiedli oni do jakiegoś samochodu (por. k. 5869-5870);

ad. c) brak jest podstaw do podzielenia argumentacji obrońcy odnośnie konieczności uznania, że istotna jest dla prawidłowego ustalenia odpowiedzialności karnej A. K. (1) okoliczność wynikająca z zeznań świadka M. M. (1), że podczas rozmów prowadzonych telefonicznie w sprawie okupu „może ktoś inny” do niej zadzwonić. Ponownie podkreślić należy, że z wydanej w sprawie opinii na podstawie ekspertyzy fonoskopijnej wynika, iż wszystkie wskazane postanowieniem dowodowym rozmowy telefoniczne z kobietą zostały przeprowadzone przez jednego, tego samego mężczyznę, którym jest oskarżony A. K. (1) (k. 3111-3191), a powyższe znajduje potwierdzenie również w zeznaniach świadka M. M. (1) (por. k. 5703-5705). W tym stanie rzeczy o ile stenogramy zarejestrowanych rozmów taką wypowiedz rozmówcy zawierają (por. k. 3133) – nie można z tego wywodzić, że dowodzi ona rzeczywistego udziału innych osób.

ad. d) wnioski zawarte w opinii genetycznej z k. 4761-4770 w sposób kategoryczny wykluczyły, by w dowodowym śladzie ze spodni z paskiem, zabezpieczonych podczas oględzin zwłok T. M. (1), znajdowały się profile genetyczne R. M., M. P. (1), A. M. (1), Z. K., K. G., O. K., A. M. (3), P. M., S. K., M. S., M. P. (2). W opinii tej nie przeprowadzane były badania porównawcze profilu DNA oskarżonego A. K. (1) z zabezpieczonym materiałem dowodowym w postaci rzeczonego śladu ze spodni z paskiem, zabezpieczonych podczas oględzin zwłok T. M. (1).

Tym samym odwoływanie się przez obrońcę oskarżonego do tej właśnie opinii jest błędne i dlatego stwierdzić należy, że zarzut jest nieuprawniony w oparciu o przedmiotową opinię. Niemniej przywołać także należy wnioski opinii genetycznej wydanej w sprawie przez (...) Medyczny w S. (k. 3820- 3894). Wskazują one, że częściowy profil DNA T. M. (1) stwierdzono m.in. w materiale dowodowym zabezpieczonym ze spodni z paskiem zabezpieczonych w trakcie oględzin zwłok T. M. (1) z przodu w pasie przy dziurce od guzika i w śladach tych stwierdzono również allele innej osoby/osób, a nadto stwierdzono obecność alleli DNA nie nadających się do identyfikacji na innych zabezpieczonych śladach podczas oględzin zwłok T. M. (1); pełny profil DNA A. K. (1) stwierdzono jedynie w dowodowym śladzie zabezpieczonym ze swetra zabezpieczonego w trakcie przeszukania mieszkania przy ul. (...) w D..

Lp.

Zarzut

4.

naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na treść wyroku, co w konsekwencji doprowadziło do błędów w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.), tj.:

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. polegające na dokonaniu dowolnej, wybiórczej i jednostronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, tylko i wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, co miało istotny wpływ na wynik sprawy i danie wiary dowodowi z wyjaśnień oskarżonego wyłącznie w zakresie, w jakim przyznał się do winy na etapie postepowania przygotowawczego (…), jednocześnie nie dając wiary wyjaśnieniom oskarżonego podczas rozprawy (…), że w toku postępowania przygotowawczego udzielone wyjaśnienia były na nim wymuszane przemocą fizyczną i/lub psychiczną (…) co w konsekwencji doprowadziło do uznania, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w formie sprawstwa indywidualnego podczas gdy brak jest wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o winie oskarżonego i nie można wykluczyć alternatywnych scenariuszy zdarzenia (tj. udziału osób trzecich);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie sposób zaakceptować twierdzenia apelującego, że Sąd Okręgowy dokonał dokonaniu dowolnej, wybiórczej i jednostronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, tylko i wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, co miało istotny wpływ na wynik sprawy. Apelujący stawiając zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. winien wykazać i przekonać o naruszeniu zasad prawidłowego rozumowania, bądź dowieść, iż konkretne wskazania wiedzy zostały złamane lub określone dowody zostały ocenione niezgodnie z doświadczeniem życiowym. Tymczasem skarżący, poza zaprezentowaniem autorskiej oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego, nie wykazuje żadnego uchybienia. które można byłoby sklasyfikować jako obrazę art. 7 k.p.k.

Oskarżony w procesie karnym nie ma obowiązku dowodzenia swojej niewinności (art. 74 § 1 k.p.k.). W ramach przysługującego mu prawa do obrony może on również odmówić (bez podania powodów) odpowiedzi na poszczególne pytania oraz odmówić składania wyjaśnień (art. 175 § 1 k.p.k.) i sam fakt skorzystania z tego uprawnienia nie może dla niego powodować żadnych negatywnych następstw. Jeżeli jednak na składanie wyjaśnień (co również jest jego prawem) oskarżony się zdecydował, to wyjaśnienia te podlegają takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2008 r., III KK 363/07).

Jeśli zatem oskarżony podał określone okoliczności i jego wypowiedzi znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, prawidłowo zanalizowanym i ocenionym zgodnie z dyrektywą art. 410 k.p.k., to nie sposób uznać, że trafnie postawiony został zarzut w apelacji obrońcy oskarżonego. Przypomnieć należy, że przepis ten określa podstawę dowodową wyroku stanowiąc, iż może nią być tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. "Stosownie do treści art. 410 k.p.k. sąd rozstrzygając w sprawie za podstawę swojego orzeczenia powinien przyjmować całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Stąd też przedmiotem jego rozważań muszą być wszystkie dowody i wynikające z nich okoliczności - istotne dla rozstrzygnięcia nie tylko o sprawstwie, winie czy kwalifikacji prawnej, przypisanego oskarżonemu czynu, ale również o wymierzonej wobec niego karze." (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2008 r.).

Tymczasem, jak wykazał Sąd Okręgowy, a Sąd Apelacyjny w pełni podziela te oceny, oskarżony złożył w sprawie zmienne wyjaśnienia, wzajemnie sprzeczne ze sobą i nielogiczne, nieudolnie tłumaczące rozbieżności pomiędzy kolejnymi składanymi w sprawie depozycjami. Trafnie przy tym Sąd ten uznał, że wyjaśnienia złożone na rozprawie wynikały z faktu zapoznania się w całości z aktami sprawy i była to próba przedstawienia wersji, która miałaby potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i dałaby się w jakiś sposób z tymi dowodami pogodzić. Powtórzyć również za Sądem okręgowym należy, że w świetle opinii psychologicznej sporządzonej w sprawie „mimo, że wyjaśnienia A. K. (1) zawierają szereg szczegółów dotyczących miejsc, czasu, sposobów przemieszczania się oraz stanów psychicznych, są przede wszystkim obarczone deformacjami logicznymi przyczynowo – skutkowymi w zakresie opisu procesu decyzyjnego dotyczącego uprowadzenia, inicjatora tego procesu oraz sposobu działania. Ich zmienność, wprowadzanie i wyprowadzanie kolejnych osób, które miały mieć związek z uprowadzeniem T. M. (1), przy jednoczesnym deklarowaniu obszernej wiedzy na temat zdarzenia, nakazują traktować wyjaśnienia ze szczególną ostrożnością. Należy mieć na uwadze ryzyko minimalizowania przez podejrzanego zakresu jego udziału w deklarowanym zdarzeniu oraz stosowania przez podejrzanego racjonalnych strategii obronnych (modyfikacji podawanych wersji przebiegu zdarzeń)”. Co znamienne – apelujący nie podjął nawet próby podważenia powyższej opinii psychologicznej, przez co uprawniony jest wniosek, że w pełni ją akceptuje.

Nie można także podzielić argumentu skarżącego obrońcy, że Sąd Okręgowy zlekceważył sygnalizowaną przez oskarżonego okoliczność, że funkcjonariusze CBŚP dopuszczali się wobec niego przemocy, co mogło mieć istotny wpływ na treść wyjaśnień oskarżonego, w szczególności w zakresie, w jakim oskarżony przyznał się do winy. Wbrew twierdzeniom apelującego, choć w wyjaśnieniach złożonych na rozprawie istotnie takie fakty podawał (por. k. 5617 i nast.) to powyższe nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Podważanie zatem zasadności dania wiary przez Sąd I instancji dowodowi z wyjaśnień A. K. (1) wyłącznie w zakresie, w jakim przyznał się do winy na etapie postepowania przygotowawczego przez skarżącego obrońcę jest w tej sytuacji bezskuteczne.

Lp.

Zarzut

5.

naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na treść wyroku, co w konsekwencji doprowadziło do błędów w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.), tj.:

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. polegające na dokonaniu dowolnej oceny zebranego materiału dowodowego, z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, co miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez ustalenie daty śmierci T. M. (1) na podstawie dowodu z opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej lek. med. A. K. (3) wraz z opinią uzupełniająca oraz dowodu z opinii instytutu naukowego, tj. Katedry Medycyny Sądowej (...) J. (…) podczas gdy opinia A. K. (3) była niepełna i niejasna a wnioski płynące z obu opinii nie pozwalały na jednoznaczne określenie daty zgonu oraz tego, czy zwłoki były przemieszczane co w konsekwencji doprowadziło do uznania, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w formie sprawstwa indywidualnego podczas gdy brak jest wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o winie oskarżonego i nie można wykluczyć alternatywnych scenariuszy zdarzenia (tj. udziału osób trzecich);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut niezasadny.

Apelujący stawiając tezę niezasadnego obdarzenia wiarygodnością A. K. (3) pomija, że Sąd I instancji swoje ustalenia oparł przede wszystkim na opinii biegłych z Katedry Medycyny Sądowej (...) J. – wykazującej mankamenty opinii A. K. (3), której w znaczącej części nie dał wiary. Sąd ten zadeklarował wprost w sporządzonym w sprawie uzasadnieniu wyroku, że ustalenia biegłej podzielił tylko w zakresie w jakim jej opinia jest zgodna z ustaleniami biegłych z (...) J..

Lp.

Zarzut

6.

naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na treść wyroku, co w konsekwencji doprowadziło do błędów w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.), tj.

- art. 318 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez ich niezastosowanie w zakresie dowodu z opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej lek. med. A. K. (3) wraz z opinią uzupełniającą (…) co miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez uniemożliwienie obrońcy oskarżonego pełnego ustosunkowania się do ww. opinii, która to opinia uzupełniająca nie została obrońcy doręczona, jak również Sąd nie udzielił obrońcy terminu na ustosunkowanie się do ww. opinii poza rozprawą i uniemożliwiło obrońcy dogłębną analizę opinii uzupełniającej i odebrało oskarżonemu prawo do kwestionowania wniosków wypływających z ww. opinii a w konsekwencji – utrudniło mu prawo do obrony.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Brak podstaw do uznania trafności zarzutu.

Przypomnieć należy, że w przedmiotowej sprawie strony zostały zobowiązane do sformułowania pytań do biegłej A. K. (3) na piśmie i zgodnie z postanowieniem sądu z dnia 30 listopada 2020 r. zostały przesłane do biegłej celem udzielenia odpowiedzi w ramach opinii uzupełniającej (vide k. 5785, k. 5827, k. 5834-5835) oraz opinia uzupełniająca k.5854-5867, która wpłynęła do akt sprawy w dniu 13.01.2021 r.) Na rozprawie w dniu 18 stycznia 2021 r. oświadczył, że nie otrzymał odpisu opinii uzupełniającej i wniósł o umożliwienie zapoznania się z nią – z tego powodu została zarządzona przerwa do godz. 12-ej. Kolejnym wnioskiem złożonym na tej rozprawie obrońca postulował o udzielenie 7-dniowego terminu do zapoznania się z opinią uzupełniającą – niemniej wniosek ten nie został uwzględniony, bo w ocenie sądu wystarczające jest zarządzenie przerwy do 12:15. Po tej kolejnej przerwie - obrońca oskarżonego złożył wniosek o opinię uzupełniającą, podnosząc, że odpowiedzi na pytania nr 9, 10, 11 są niepełne, zaś udzielona odpowiedź na pytanie 14 wywołuje kolejne pytanie. Sąd okręgowy tego wniosku nie uwzględnił, z przyczyn podanych w uzasadnieniu swojej decyzji (k. 5872- 5874). Na tym też terminie został zamknięty przewód sądowy i odroczono wydanie wyroku. Wyrok w sprawie zapadł w dniu 22 stycznia 2024 r., a z protokołu sporządzonego z tej czynności wynika, że podczas niej był obecny m.in. obrońca oskarżonego, który nie zgłaszał żadnych wniosków – w tym o ewentualne wznowienie postępowania. (vide k. 5880-5881.

Obrońca opierając zarzut o treść art. 318 k.p.k. dla jego skuteczności winien niezbędnie wykazać w czym upatruje naruszenia tego przepisu oraz, że obraza przepisu postępowania mogła mieć wpływ na treść wyroku.

Tymczasem wbrew twierdzeniom apelującego Sąd nie miał obowiązku doręczania stronom opinii uzupełniającej. Umożliwił natomiast zapoznanie się z treścią (opinia liczyła 13 stron maszynopisu). Obrońca w apelacji sam poniekąd przyznaje, że godzinny czas udzielony na zapoznanie się z opinią biegłej – której znacząca część były to odpowiedzi na pytania obrońcy (15 pytań obrońcy, 5 pytań prokuratora) – nie wydaje się zbyt krótki na zapoznanie się z jej treścią, niemniej twierdzi, że nie był on wystarczający na „rzetelną weryfikację jej treści” i „sformułowanie zastrzeżeń”. Niemniej jak wynika z zapisów protokołu rozprawy obrońca swoje zastrzeżenia odnośnie braku odpowiedzi na pytania określił i w apelacji nie podał żadnych nowych.

Dostrzeżony brak odpowiedzi na pytanie 5 (dotyczącego pełnej nazwy placówki prowadzonej przez biegłą jako działalność gospodarcza), częściowa odpowiedź na pytania 9 (czy zbadała podczas oględzin ustępowanie plam opadowych), 10 (czy badanie takie wykonała podczas sekcji), 11 (na podstawie jakich informacji z procesu ustaliła czas zgonu), 14 (dlaczego nie pobrała próbek z karku ofiary do badań) – nie miał wpływu na treść wyroku wydanego w sprawie. Odnośnie powyższych kwestii wypowiedzieli się biegli z Katedry Medycyny Sądowej (...) J. – stwierdzając i szczegółowo opisując mankamenty oględzin zwłok przeprowadzonych przez A. K. (3) (vide k. 5273-5274). Wymienieni biegli opisali prawdopodobny mechanizm zgonu na podstawie obrażeń opisanych w sekcji oraz dokumentacji fotograficznej; obrażeń przyżyciowych jakie stwierdzono podczas sekcji (k.5274-4v); określili również, że braki w ustaleniach sądowo – lekarskich podczas oględzin zwłok w miejscu ich odnalezienia nie pozwalają na precyzyjne określenie czasu zgonu – niemniej ocenili, że mógł on nastąpić w okresie od 19 do 29 grudnia 2018 r. („należy przyjąć, że T. M. (1) zmarł na pewno kilka dni przed ujawnieniem zwłok w dniu 29 grudnia 2018 r., a uzasadniona jest też możliwość, by doszło do tego w dniu 19 grudnia 2018 r.”, „z sądowo – lekarskiego punktu widzenia nie znaleźliśmy żadnych przesłanek wskazujących na fakt, że zwłoki T. M. (1) były przemieszczane w okresie pomiędzy jego śmiercią a ujawnieniem ciała. Jednak z drugiej strony równocześnie nie da się takiej okoliczności całkowicie wykluczyć.”

Odnośnie zastrzeżeń obrońcy co do odpowiedzi na pkt 11 – dodatkowo podnieść należy, że biegła uczestniczyła w oględzinach zwłok w miejscu ich znalezienia (vide protokół k. 1658-1662, t.IX) i wówczas określiła przypuszczalny czas zgonu na 19-20 grudnia 2018 r.; w dokumencie tym istniej zapis o zamarznięciu zwłok oraz opis plam opadowych.

Lp.

Zarzut

7.

naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na treść wyroku, co w konsekwencji doprowadziło do błędów w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.), tj.:

art. 6 k.p.k. w zw. z art. 73§1 k.p.k. przez ich niezastosowanie i ograniczenie oskarżonemu prawa do obrony w szczególności prawa do korzystania z pomocy obrońcy – co miało istotny wpływ na wynik sprawy (…)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut apelującego i przedstawiona na jego poparcie argumentacja nie podważył rzetelności postępowania karnego przeciwko oskarżonemu w jego całokształcie i nie zostało naruszone jego prawo do obrony w zakresie, w jakim bezpośrednio po zatrzymaniu nie uzyskał pomocy obrońcy, a następnie na skutek zaginięcia w AŚ W. – B. zgody na kontakt oskarżonego z obrońcą – było konieczne złożenie przez obrońcę w tej sprawie kolejnego wniosku z dnia 2 grudnia 2020 r.

Niewątpliwie uregulowane w art. 42 ust. Konstytucji RP prawo do obrony, gwarantowane art. 6 k.p.k., należy do fundamentalnych praw człowieka. Europejski Trybunał Praw Człowieka podkreśla, że prawo oskarżonego do komunikowania się ze swoim obrońcą na osobności jest częścią podstawowych wymagań sprawiedliwego procesu w społeczeństwie demokratycznym i wynika z art. 6 ust. 3 lit. c Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Z kolei art. 81a k.p.k. wprowadza regułę, zgodnie z którą wniosek o wyznaczenie obrońcy z urzędu prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy rozpoznaje niezwłocznie, tj. bez zbędnej zwłoki. Rozwiązanie to ma zapewnić oskarżonemu szybki dostęp do pomocy prawnej udzielonej przez profesjonalistę.

Podkreślenia wymaga, że zasada wyrażona w przepisie art. 73 § 1 k.p.k. niewątpliwie odnosi się do całego procesu. Obowiązuje zarówno w postępowaniu sądowym, jak i przygotowawczym (zob. więcej na ten temat D. Tarnowska, Prawo..., s. 141–152).

Jeśli chodzi o obrazę art. 73 § 1 k.p.k. zauważyć przede wszystkim należy, że - zgodnie z dyspozycją art. 438 pkt 2 k.p.k. - nie wystarczy wskazanie na zaistnienie w toku postępowania naruszenia którejkolwiek z reguł procesowych, lecz, dla skuteczności zarzutu, niezbędne jest wykazanie, że obraza przepisu postępowania mogła mieć wpływ na treść wyroku. Jeśli więc nawet w sprawie niniejszej w toku postępowania przygotowawczego A. K. (1) nie miał do dnia 31 stycznia 2019 r. wyznaczonego obrońcy z urzędu, to obowiązkiem tegoż obrońcy było wykazanie w postępowaniu odwoławczym, że w sposób rzeczywisty i realny mogło to ograniczyć prawo oskarżonego do obrony. Podobnie rzecz ma się do podnoszonego przez skarżącego okresowego braku kontaktu z osadzonym w toku toczącego się postępowania sądowego.

W tej przestrzeni odnotowania wymaga, że A. K. (1) oskarżony został zatrzymany w dniu 24 grudnia 2018 r. (vide k. 603) i został pouczony o przysługujących mu uprawnieniach – w tym o prawie do kontaktu z adwokatem (art. 245§1 k.p.k.), niemniej nie składał w tym zakresie żądania; w dniu 24.12.2018 r. miał przedstawione zarzuty i był przesłuchany przez prokuratora, a także ponownie pouczony o możliwości ustanowienia obrońcy ewentualnie możliwości wystąpienia o obrońcę z urzędu (vide k.818, 821, 826); na posiedzeniu w przedmiocie wniosku prokuratora o zastosowanie tymczasowego aresztowania A. K. (1) będąc pouczony o prawach przez sąd – oświadczył, że chce złożyć wyjaśnienia bez konsultacji z obrońcą (vide k. 964); pismo o wyznaczenie obrońcy z urzędu (datowane przez oskarżonego na 02.01.2019 r.) zostało skierowane przez niego do Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w W. (data wpływu do sądu rejonowego 15.01.2019 r.), a następnie pismem z dnia 17 stycznia 2019 r. przekazane do Prokuratury Okręgowej w Warszawie (k. 2587) – data wpływu do referenta 22 stycznia 2019 r.; pismem z dnia 29 stycznia 2019 r. wniosek ten został przesłany do SO w Warszawie celem merytorycznego rozpoznania (k.2818), po wpłynięciu pisma do tego sądu w dniu 30 stycznia 2019 r. (k.2819), już w dniu 31 stycznia został wyznaczony obrońca w osobie adw. E. M. (k. 2977). Jakkolwiek niewątpliwie etap śledztwa ma istotne znaczenie dla przygotowania postępowania karnego, jako że materiał dowodowy uzyskiwany na tym etapie determinuje ramy, w jakich oskarżenie o czyn zabroniony zostanie rozpatrzone na rozprawie – to jednak w realiach niniejszej sprawy zauważenia wymaga, iż w przedmiotowej sprawie wymogi rzetelnego procesu nie zostały naruszone. Przedstawione in concreto okoliczności wskazują, że A. K. (1) na skutek własnej i samodzielnej decyzji w pierwszej fazie śledztwa nie korzystał z pomocy obrońcy, bowiem wniosek o jego wyznaczenie złożył dopiero w styczniu 2019 r. i to błędnie zaadresowany, co niewątpliwie miało wpływ na datę jego rozpoznania. Nie można także uznać, by podnoszone dopiero na etapie apelacji twierdzenia o zagubieniu zgody na kontakt obrońcy z oskarżonym przez Administrację Aresztu miały rzeczywiste znaczenie dla realizacji praw obrończych oskarżonego. Kontrola odwoławcza wykazała, że obrońca był wyznaczony w tej sprawie od 31 stycznia 2019 roku, przewód sądowy został w sprawie otwarty w dniu 10 lipca 2020 r. do dnia 2 grudnia 2020 r. w sprawie odbyły się terminy w dniach 17 lipca 2020r., 23 lipca 2020 r., 30 września 2020 r., 2 listopada 2020 r. – i na żadnym z nich o zagubieniu zgody na widzenia, bądź innych okolicznościach utrudniających obronę nie sygnalizował Sądowi. Ponadto od dnia 15 czerwca 2020 r. obrońca dysponował zgodą na kontakty telefoniczne z obrońcą (art. 217c par. 2 k.k.w.) – vide k. 5582. W piśmie obrońcy datowanym na 2 grudnia 2020 r. (data wpływu do wydziału 09.12.2020r.) apelujący obrońca ponowił ten wniosek podnosząc, że „oskarżony podczas rozprawy w dniu 30 listopada 2020 r. oskarżony wskazał obrońcy, że w areszcie w którym przebywa nie znajduje się ww. zarządzenie o wyrażeniu zgody na korzystanie przez niego z telefonu” (k.5832) Oznacza to, że ani oskarżony, ani obrońca do tej daty nie widzieli potrzeby kontaktu telefonicznego, bowiem w przeciwnym razie okoliczność powyższa spotkałaby się z ich strony z wcześniejszą reakcją. Sąd okręgowy w dniu 11.12.2020 r. ponownie wydał zarządzenie o zgodzie na kontakt telefoniczny, a kolejna rozprawa miała miejsce dopiero w dniu 18 stycznia 2021 r., a na niej ani oskarżony, ani jego obrońca tego problemu już nie podnosili.

W kontekście tych faktów podniesiony w apelacji zarzut obrazy art. 73 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. ocenić należy jako całkowicie nieuzasadniony.

Lp.

Zarzut

8.

naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na treść wyroku, co w konsekwencji doprowadziło do błędów w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.), tj.:

art. 5§1 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika żaden dowód potwierdzający sprawstwo oskarżonego (brak świadków, brak czytelnych nagrań z monitoringu, brak niekorzystnych dla oskarżonego opinii biegłych z zakresu genetyki), a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na wykluczenie alternatywnych możliwości przebiegu zdarzeń, w tym w szczególności udziału w zdarzeniu osób trzecich, a tym samym nie mógł doprowadzić do przypisania oskarżonemu winy, co miało istotny wpływ na wynik sprawy i w konsekwencji doprowadziło do bezpodstawnego uznania, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w formie sprawstwa indywidualnego podczas, gdy brak jest wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o winie oskarżonego i nie można wykluczyć alternatywnych scenariuszy zdarzenia (tj. udziału osób trzecich).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut chybiony.

Sąd I instancji nie miał nieusuwalnych i obiektywnych wątpliwości co do zachowania oskarżonego A. K. (1) w czynie przypisanym w wyroku.

Przypomnieć należy, że nie może skutecznie stawiać go strona, podnosząc własne wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych. Jak bowiem niejednokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy, dla oceny, czy nie została naruszone określona w tym przepisie reguła in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości zgłoszone przez stronę, ale to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwość co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. W niniejszej sprawie nie można mówić o obrazie art. 5 § 2 k.p.k., bowiem Sąd dokonał stanowczych ustaleń faktycznych, dając wiarę określonej grupie dowodów, zatem ewentualne zastrzeżenia mogą być jedynie rozstrzygane na płaszczyźnie utrzymania się przez Sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen wynikającej z treści art. 7 k.p.k. (por. np. postanowienie SN z dnia 14 kwietnia 2005 r., II KK 33/05, także postanowienie z dnia 23 września 2004 r., II KK 83/04 R-OSNKW 2004, poz. 1641, w piśmiennictwie P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek, Kodeks Postępowania Karnego, Komentarz, t. I, Warszawa 2004, s. 46).

Lp.

Zarzut

9.

naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na treść wyroku, co w konsekwencji doprowadziło do błędów w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.), tj.:

art. 424§1 pkt 1 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i zaniechanie w uzasadnieniu wyroku wskazania jakie fakty sąd uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach co miało istotny wpływ na wynik sprawy ponieważ sąd przytoczył fakty, które uznał za udowodnione, nie odnosząc jednak poszczególnych faktów do poszczególnych dowodów, które uznał za wiarygodne i przydatne, a dowody te zostały jedynie sumarycznie wylistowane obok kolumny zawierającej fakty uznane za udowodnione, co w konsekwencji uniemożliwiło ustalenie toku rozumowania sądu w zakresie, w jakim uznał on za udowodnione fakty, które nie wynikały bezpośrednio z przeprowadzonych dowodów, tj. w szczególności fakt i okoliczności spotkania T. M. (1) z oskarżonym w dniu 19 grudnia 2018 r. oraz fakt i okoliczności dokonania przez oskarżonego zabójstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom obrońcy uzasadnienie wyroku Sądu I instancji zostało sporządzone w sposób zgodny z normą art. 424§1 k.p.k.– również w zakresie faktów, które uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach.

Odnośnie podnoszonej kwestii pisemne motywy wyroku Sądu I instancji zostały co prawda sporządzone z wykorzystaniem formularza, o którym mowa w art. 99a k.p.k. – którego forma i treść niejednokrotnie była w orzeczeniach zarówno Sądu Najwyższego, jak i sądów powszechnych przedmiotem uzasadnionej krytyki – niemniej w niniejszej sprawie sporządzone pisemne motywy zapadłego rozstrzygnięcia zostały sporządzone z pełnym respektowaniem konwencyjnego standardu rzetelnego procesu.

„Uzasadnienie orzeczeń jest decydującym komponentem prawa do rzetelnego procesu sądowego i podstawą kontroli zewnętrznej orzeczenia przez organ wyższej instancji, bowiem dokumentuje argumenty przemawiające za przyjętym rozstrzygnięciem (wyrok TK z 16 stycznia 2006 r., sygn. SK 30/05, OTK-A 2006, nr 1 poz. 2, teza 4.3 uzasadnienia). Stąd zapoznanie się z argumentami sądu, przemawiającymi za przyjętym rozstrzygnięciem oraz w jaki sposób dany wniosek został wyprowadzony pozwala stronom na realne skorzystanie z prawa do zaskarżenia orzeczenia, a sądowi odwoławczemu na dokonanie rzetelnej kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku. Tym samym jakość uzasadnienia wyroku jest istotnym elementem prawa.

„Podkreślić należy, że w uzasadnieniu wyroku ustalenia faktyczne muszą być na tyle precyzyjne, aby w ich świetle ocena prawna zachowania oskarżonego w aspekcie postawionych mu zarzutów nie nasuwała wątpliwości. Dokonując wykładni zwrotu "zwięźle" zwrócić uwagę należy, na jego zawartość językową, która sprowadza się do twierdzenia, że chodzi o "istotną treść w krótkim tekście". Zwięzłość kojarzyć należy tu z opracowaniem zawierającym wiele treści w niewielu słowach", z jego spoistością, esencjonalnością, jasnością. Żadną miarą nie oznacza to, by coś - w tym wypadku uzasadnienie wyroku - było płytkie i szablonowe.” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 7 lutego 2022 r., II AKa 463/21). Równocześnie jednak wadliwość uzasadnienia orzeczenia w zasadzie nigdy nie może być uznana za uchybienie mogące mieć wpływ na treść tego orzeczenia.

Wbrew twierdzeniom skarżącego obrońcy z tego zadania Sąd I instancji wywiązał się należycie. Respektując normę art. 424§1 k.p.k. Sąd meriti wskazał w przedmiotowej sprawie zarówno fakty uznane za udowodnione, jak i dowody w oparciu o które te fakty ustalił.

Lektura pisemnych motywów wyroku jest wystarczająca dla odtworzenia toku rozumowania Sądu I instancji.

W tej części rozważań podkreślenia wymaga w szczególności, że obraza art. 424 k.p.k. jest względną przyczyną odwoławczą i dlatego obrońca musi wykazać, że obraza ta mogła mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.).

W niniejszej sprawie autor apelacji tego nie uczynił.

Lp.

Zarzut

10.

na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność orzeczonej kary, tj. kary dożywotniego pozbawienia wolności, w stosunku do okoliczności przyjętych przez Sąd jako podstawę stanu faktycznego w niniejszym postępowaniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

O rażącej niewspółmierności kary może być mowa tylko wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, czyli gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą.

Wielokrotnie orzecznictwo sądowe podkreśla, że na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, że karę dotychczas wymierzoną można byłoby określić - również w odbiorze zewnętrznym - jako rażąco niewspółmierną, tzn. niewspółmierną w stopniu nie pozwalającym na jej akceptację. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. „Sąd pierwszej instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowania wymiaru kary w granicach zakreślonych ustawą. Rolą zaś sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach niedających się zaakceptować. Sąd odwoławczy może oczywiście zmienić wymiar, czy też rodzaj orzeczonej wobec sprawcy kary, ale jedynie wówczas gdy stwierdzi, że kara orzeczona przez sąd pierwszej instancji jest "rażąco niewspółmierna". (tak przykładowo: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2020 r., V KK 676/19).

Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie zachodzi.

W ocenie Sądu Apelacyjnego w sprawie brak jest jakichkolwiek podstaw do złagodzenia zarówno kar jednostkowych orzeczonych wobec oskarżonego A. K. (1), jak i kary łącznej dożywotniego pozbawienia wolności – co jest konsekwencją wymierzonej kary za czyn z art. 282 k.k. w zw. z art. 64§2 k.k. w zb. z art. 148§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 12§1 k.k., przypisany w pkt I wyroku.

Oczywistym jest, że kara dożywotniego pozbawienia wolności, podobnie jak kara 25 lat pozbawienia wolności, mają charakter wyjątkowy – i w ramach tej wyjątkowości kara dożywotniego pozbawienia wolności cechuje się najwyższym stopniem surowości i trwale co do zasady eliminacyjnym charakterem. Jej zasadniczym celem ma być zabezpieczenie społeczeństwa przed niebezpiecznymi sprawcami najpoważniejszych przestępstw. Sąd Apelacyjny aprobuje pogląd, że kara dożywotniego pozbawienia wolności może być karą adekwatną tylko w stosunku do sprawców, których czyny charakteryzują się wyjątkowością na tle innych przestępstw tego samego typu.

W obliczu dokonanej przez Sąd Okręgowy rekonstrukcji przebiegu wypadków, i co wymaga podkreślenia, niepodważonej w postępowaniu odwoławczym – A. K. (1) dokonał z pełną premedytacją i w sposób wcześniej zaplanowany tak zabójstwa T. M. (1), jak i wzięcia okupu za rzekome uwolnienie pokrzywdzonego. Nie doszło wcześniej do żadnej sytuacji konfliktowej pomiędzy pokrzywdzonym a oskarżonym, bo ofiara w żaden sposób nie była związana z oskarżonym. Popełnił brutalne zabójstwo w okolicznościach zasługujących na surową represję karną – kierowały nim niskie pobudki, bo chciał uzyskać środki finansowe na zaspokojenie aktualnych potrzeb. Równocześnie wiedząc, że pozbawił życia pokrzywdzonego – przekonywał rodzinę T. M. (1), że pokrzywdzony żyje, po to by dla uzyskać okup. Co więcej po osadzeniu w areszcie wysłał list z groźbami do pokrzywdzonych członków rodziny T. M. (1) zwiększając ich traumę.

Wszystkie powyższe okoliczności trafnie dostrzegł Sąd Okręgowy jako okoliczności obciążające co do czynu, który cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości, skierowanemu przeciwko najistotniejszemu dobru prawem chronionemu, którym jest życie ludzkie. Nie pominął także Sąd ten wcześniejszego trybu życia oskarżonego, w tym wielokrotnej karalności oskarżonego, z którą jest wprost związana jest jego odpowiedzialność za czyn przypisany w punkcie I wyroku w ramach art. 64§2 k.k.

Sąd Odwoławczy w pełni podziela argumentację Sądu meriti w tym zakresie (vide punkt: kary, środki karne, przepadek, środki kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie uzasadnienia wyroku Sądu I instancji) i stąd ponowne jej przytaczanie jest zbędne. Trafnie także Sąd Okręgowy nie dopatrzył się okoliczności łagodzących, z przyczyn które wskazał w uzasadnieniu.

Równocześnie zauważyć należy, że wbrew wywodom obrońcy oskarżonego, Sąd meriti jako okoliczności obciążającej nie uznał zmienności wyjaśnień składanych w sprawie przez A. K. (1) – z pisemnego uzasadnienia wyroku wprost wynika, że to okolicznością łagodzącą nie może być „częściowe przyznanie się do winy na etapie postępowania przygotowawczego. Oskarżony bowiem nie był w tym konsekwentny”.

Okoliczności, do których odwołuje się apelacja (przeproszenie rodziny T. M. (1) podczas rozprawy w dniu 18 stycznia 2021 r., współpraca z organami ścigania i wskazanie miejsca pozostawienia zwłok, utrzymywanie dobrych relacji z dziećmi (pomimo rozwodu z ich matką) nie są na tyle ważkie, aby skutkowały obniżeniem orzeczonej kary pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu Apelacyjnego żaden z poniesionych przez obrońcę argumentów nie znajdował racji bytu, w istocie mają one bowiem charakter irrelewantny dla wymiaru kary. Tym samym brak było podstaw do uwzględnienia zarzutu opartego o treść art. art. 438 pkt 4 k.p.k.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie I poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

ewentualnie

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji

ewentualnie

o zmianę wyroku poprzez zamianę kary dożywotniego pozbawienia wolności zasądzonej za czyn z art. 282 k.k. w zw. z art. 64§2 k.k. w zb. z art. 148§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 12§1 k.k. na karę o niższym wymiarze dolegliwości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty sformułowane przez autora apelacji nie podważyły prawidłowości ani ocen, ani ustaleń Sądu Okręgowego, które legły u podstaw wyroku skazującego – w związku z tym sformułowane wnioski końcowe nie zasługują na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

.

Brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

utrzymano w mocy zaskarżony wyrok

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W ocenie Sądu Apelacyjnego poczynione w realiach niniejszej sprawy ustalenia Sądu meriti są prawidłowe – oparte zostały one bowiem:

- na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego sprawie

- materiał ten jest kompletny

- nie została przy tym podważona przez obrońcę w sposób skuteczny prawidłowa ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti, a ta jest dokonana w sposób swobodny, a nie dowolny.

Nie można zgodzić się z obrońcą, że postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie było wadliwe i naruszało przepisy postępowania karnego – co w konsekwencji doprowadziło do błędów w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść wyroku.

Wbrew twierdzeniom skarżącego obrońcy nie doszło do obrazy art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170§1 pkt 2 k.p.k. poprzez oddalenie wniosków dowodowych obrońcy.

Po przeprowadzeniu szeregu czynności dowodowych słusznie Sąd I instancji uznał, że do zabójstwa T. M. (1) oraz zażądaniu od jego rodziny okupu – doszło po wcześniejszym jego zaplanowaniu przez oskarżonego (zeznania choćby świadka K. G., któremu oskarżony już wcześniej chwalił się, że w najbliższym czasie liczy na pieniądze od swojej partnerki);

- od dnia 6 grudnia 2018 r. oskarżony za pośrednictwem M. szukał samochodu do kupienia i prowadził rozmowy z osobami oferującymi samochody do sprzedania;

- to oskarżony pod pozorem przedstawienia pokrzywdzonemu nowych klientów na zakup słodyczy czy alkoholu zwabił pokrzywdzonego w odludne miejsce (kompleks leśny) i tam wyciągnął go z samochodu oraz obezwładnił i udusił, a następnie pozostawił w miejscu niewidocznym dla osób postronnych;

- to oskarżony następnie porzucił samochód należący do pokrzywdzonego w okolicy cmentarza;

- to oskarżony skontaktował się z telefonu należącego do pokrzywdzonego z rodziną i w dniu 19 grudnia 2018 r. zażądał pół miliona złotych za uwolnienie pokrzywdzonego – z nagrywanych rozmów wynika również, że oskarżony podczas prowadzonych rozmów z rodziną pokrzywdzonego sam podejmował decyzje o zmianie wysokości okupu na 87.000 zł;

- rozmowy oskarżonego z rodziną T. M. (1) wskazują także na to, że już na tym etapie A. K. (1) kierował podejrzenia na inne osoby;

- to A. K. (1) sam rozdysponował następnie pieniędzmi – kupił samochód za gotówkę (22.000 zł), pożyczył pieniądze G., (łącznie 11.000 zł), zwrócił dług zaciągnięty u E. G. (3.000 zł plus 200 zł „na dobre whisky”), zaś u swojego ojca pozostawił pieniądze w kwocie 36.000, partnerce kupił psa za 1.000 zł, opłacił hotel – czyli łącznie kwotą ponad 72.000 zł;

- oskarżony A. K. (1) zacierał ślady przestępstwa– pozostawioną u świadka G. klapkę telefonu pokrzywdzonego nakazał spalić.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy (tak w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, jak i po uzupełnieniu przez Sąd Apelacyjny) nie daje podstaw do przyjęcia podnoszonego przez oskarżonego A. K. (1) i jego obrońcę udziału osób trzecich w tym przestępstwie, a także sprowadzenia udziału w tym zdarzeniu A. K. (1) do wyłącznie odbioru okupu.

Podkreślenia bowiem wymaga, że nadesłane materiały z akt sprawy 3042 – Ds. 18.2021 Prokuratury Okręgowej w Warszawie wskazują, że niniejsze postępowanie w sprawie o współudział osób innych niż osądzone w sprawie PO I Ds. 250.2018 w uprowadzeniu i zabójstwie T. M. (1) zostało wszczęte na skutek postanowienia prokuratora Prokuratury (...) w S. PK XI WZ Ds. 22.2018 z dnia 5 sierpnia 2021 r. w przedmiocie wyłączenia materiałów w sprawie współdziałania A. K. (1) wraz z M. M. (2) i innymi nieustalonymi dotychczas osobami w zdarzeniu mającym miejsce w okresie od 19-20 grudnia2018 r. polegającym na wzięciu zakładnika w osobie T. M. (1) celem zmuszenia groźbą zamachu na życie i zdrowie osób dla niego najbliższych do rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 500.000 zł a następnie pozbawienia życia T. M. (1), tj. o czyn z art. 252§1 k.k. w zb. z art. 148§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 12§1 k.k. W sprawie tej dotychczas nie postawiono zarzutów żadnej osobie. Śledztwo nie zostało dotychczas ukończone.

Z kolei mając na względzie treść aktu oskarżenia skierowanego w dniu 16 marca 2022 r. do Sądu Okręgowego w Katowicach ze sprawy PK XI WZ Ds. 22.2018, w której M. M. (2) postawiono zarzut, że „w 2018 r. daty bliżej nieustalonej podżegał P. W. do wzięcia zakładnika i uprowadzenia T. M. (2) celem zmuszenia członków rodziny ww. do wypłaty okupu w kwocie co najmniej 1.000.000 zł”, tj. z art. 18§2 k.k. w zw. z art. 252§1 k.k. oraz sporządzone w nim uzasadnienie co do tego zarzutu (k. 78-81), a także nadesłane do akt niniejszej sprawy materiały w postaci protokołów wskazanych przez obrońcę – stwierdzić należy, że dotyczy on innego zdarzenia niż objęte niniejszym postępowaniem.

Reasumując: Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w oparciu o swobodną ocenę dowodów, dokonał właściwej oceny prawnej ustalonego zachowania oskarżonego, wymierzył oskarżonemu kary jednostkowe pozbawienia wolności oraz karę łączną, które nie noszą cech rażącej surowości. Orzeczona w sprawie na podstawie art. 46§2 k.k. nawiązka jest współmierna do doznanej przez pokrzywdzonych A. M. (1) i M. M. (1) szkody z tytułu przekazanego okupu. W związku z tym zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1 Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.1 Nie dotyczy

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. M., Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 1320 (jeden tysiąc trzysta dwadzieścia) złotych podwyższoną o 23 % VAT – z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu A. K. (1) w postępowaniu odwoławczym.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Zwolniono oskarżonego A. K. (1) w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania odwoławczego, wydatkami obciążając Skarb Państwa – na podstawie art. 626 k.p.k., art. 624§1 k.p.k., art. 636§1 k.p.k. i art. 634 k.p.k.

7.  PODPIS

Małgorzata Janicz Dorota Tyrała

Ewa Jethon Anna Zdziarska Adam Wrzosek

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

I

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 22 stycznia 2021 r., sygn. akt VK 99/20

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana