Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2014r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Rafał Kaniok

Sędziowie: SA – Mirosława Strzelecka (spr.)

SO (del.) – Dorota Tyrała

Protokolant: – st. sekr. sąd. Małgorzta Reingruber

przy udziale Prokuratora Jacka Pergałowskiego

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2014 r.

sprawy W. P. oskarżonego z art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 159 k.k. w zw. z art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i M. O. oskarżonego z art. 158 § 1 k.k. i 162 § 1 k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 13 lutego 2014 r. sygn. akt V K 83/13

I.  zaskarżony wyrok w stosunku do M. O. zmienia w ten sposób, że:

1)  uchyla orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności ,

2)  uniewinnia M. O. od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt III a/o kwalifikowanego z art. 162 § 1 k.k. i w tej części kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa,

3)  w pozostałym zakresie wyrok w stosunku do M. O. utrzymuje w mocy,

4)  na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza M. O. okres rzeczywistego pozbawienia wolności do dnia 10 listopada 2012 r. do 22 lutego 2013 r.;

II.  zaskarżony wyrok w stosunku do W. P. utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata Z. P. Kancelaria Adwokacka w W. kwotę zł 738 (siedemset trzydzieści osiem) obejmującą 23% VAT z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej przed Sądem Apelacyjnym;

IV.  zwalnia W. P. od kosztów sądowych za
II instancję, a M. O. od kosztów sądowych za obie instancje obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

W. P. został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 10 listopada 2012 roku w W. przy ul. (...) brał udział wspólnie i w porozumieniu z M. O. w pobiciu R. T. (1), narażającego go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k. bijąc go pięściami i kopiąc po całym ciele oraz powodując otarcia naskórka przedniej i tylnej powierzchni głowy, zasinienie powiek oka prawego, podbiegnięcie krwawe w tkance podskórnej głowy w okolicy potylicznej, niewielkie zasinienia i otarcia naskórka kończyn górnych i dolnych, skutkujących rozstrojem zdrowia i naruszeniem czynności narządu ciała na czas nie przekraczający siedmiu dni, w toku którego to pobicia W. P. używając noża zadał pokrzywdzonemu cios w prawe udo powodując ranę kłutą z uszkodzeniem w przebiegu kanału rany naczyń krwionośnych oraz mięśni przedniej i tylnej powierzchni uda, z następowym krwotokiem i wstrząsem krwotocznym następstwem czego była śmierć pokrzywdzonego, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z użyciem przemocy orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa - Podgórza w Krakowie o sygn. II K 47/09

tj. o czyn z art. 158 § 3 k.k. w zb. z art. 159 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

Natomiast M. O. oskarżono o to, że:

II.  w dniu 10 listopada 2012 r. w W. przy ul. (...) brał udział wspólnie i w porozumieniu z W. P. w pobiciu R. T. (1), narażającego go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k. bijąc go pięściami i kopiąc po całym ciele oraz powodując otarcia naskórka przedniej i tylnej powierzchni głowy, zasinienie powiek oka prawego, podbiegnięcie krwawe w tkance podskórnej głowy w okolicy potylicznej, niewielkie zasinienia i otarcia naskórka kończyn górnych i dolnych, skutkujących rozstrojem zdrowia i naruszeniem czynności narządu ciała na czas nie przekraczający siedmiu dni,

tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k.

III.  w czasie i miejscu jak w pkt. II nie udzielił pomocy R. T. (1) znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia, w sytuacji spowodowania u niego przez W. P. rany kłutej z uszkodzeniem w przebiegu kanału rany naczyń krwionośnych oraz mięśni przedniej i tylnej powierzchni uda stanowiących ciężki uszczerbek na zdrowiu, w ten sposób, iż dysponując takimi możliwościami bez narażania siebie nie zapewnił bezpośredniej ani pośredniej pomocy pokrzywdzonemu, mając świadomość możliwych następstw zdrowotnych swego zachowania,

tj. o czyn z art. 162 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie wyrokiem z dnia 13 lutego 2014 r.:

I.  W. P. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt. I uznał za winnego tego, że dniu 10 listopada 2012 r. w W. przy ul. (...) wspólnie i w porozumieniu z M. O. wziął udział w pobiciu R. T. (1), narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k. bijąc go pięściami i kopiąc po całym ciele oraz powodując otarcia naskórka przedniej i tylnej powierzchni głowy, zasinienie powiek oka prawego, podbiegnięcie krwawe w tkance podskórnej głowy w okolicy potylicznej, niewielkie zasinienia i otarcia naskórka kończyn górnych i dolnych, skutkujących rozstrojem zdrowia i naruszeniem czynności narządu ciała na czas nie przekraczający siedmiu dni, w toku którego to pobicia używając noża zadał pokrzywdzonemu cios w prawe udo powodując ranę kłutą z uszkodzeniem w przebiegu kanału rany naczyń krwionośnych oraz mięśni przedniej i tylnej powierzchni uda, z następowym krwotokiem i wstrząsem krwotocznym, co spowodowało chorobę realnie zagrażającą życiu pokrzywdzonego, w następstwie czego oraz z uwagi na nieudzielenie pokrzywdzonemu odpowiednio szybkiej i właściwej pomocy medycznej doszło do jego śmierci, którą mógł przewidzieć, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo podobne tj. czynu z art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 159 k.k. w zw. z art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za czyn ten z mocy art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 159 k.k. w zw. z art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności;

II.  M. O. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt. II i III i za czyn przypisany mu w pkt II z mocy art. 158 § 1 k.k. skazał go i na tej podstawie wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

III.  za czyn przypisany mu w pkt III z mocy art. 162 § 1 k.k. skazał go i na tej podstawie wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. M. O. wymierzył karę łączną 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył W. P. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 10 listopada 2012 r. do dnia 13 lutego 2014 r., a M. O. od dnia 10 listopada 2012 r. do dnia 22 lutego 2013 r.;

VI.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek i zarządził zniszczenie dowodu rzeczowego wymienionego w wykazie Nr (...) pod poz. nr (...), a pozostawienie w aktach sprawy dowodu rzeczowego nr (...);

VII.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. dowody rzeczowe od nr Drz (...) do nr Drz (...) /k 747/ oraz dowody rzeczowe-wymienione w wykazie Nr (...)/k 241 - 242/ od nr (...) zwrócił A. T.; od nr (...) do nr (...) zwrócił M. O.; od nr (...) do nr (...) zwrócił W. P.;

VIII.  na podstawie art. 231 § 1 k.p.k. dowody rzeczowe wymienione w wykazie Nr (...) /k 241 - 242/ od nr Drz(...) do nr (...) złożył do depozytu sądowego;

IX.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych od opłaty,
a koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa;

X.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. Z. P. kwotę 1.992,60 zł, w tym podatek od towarów i usług, tytułem nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu M. O..

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych.

Obrońca W. P. zarzucił wyrokowi:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżony zadając pokrzywdzonemu cios nożem w nogę miał zamiar spowodowania u pokrzywdzonego R. T. (1) skutku w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, podczas gdy prawidłowa analiza zebranego materiału dowodowego w postaci wiarygodnych i niepodważonych przez sąd wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków prowadzi do wniosku, że zamiarem oskarżonego było co najwyżej uszkodzenie ciała w rozumieniu art. 157 § 1 k.k.;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżony zadając pokrzywdzonemu cios nożem w nogę powinien lub mógł przewidzieć skutek w postaci śmierci R. T. (1), podczas gdy prawidłowa analiza zebranego materiału dowodowego w postaci wiarygodnych
i niepodważonych przez sąd wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków prowadzi do wniosku, że zamiarem oskarżonego było co najwyżej uszkodzenie ciała w rozumieniu art. 157 § 1 k.k.

Podnosząc te zarzuty skarżący ten wnosił o:

l. zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez przyjęcie, iż przypisany oskarżonemu W. P. czyn wypełnia znamiona art. 157 § 1 k.k. i w konsekwencji o znaczące złagodzenie orzeczonej kary pozbawienia wolności

ewentualnie:

2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Ewentualnie w razie nieuwzględnienia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego W. P. poprzez nieprawidłowe zastosowanie zasad i dyrektyw sądowego wymiaru kary co skutkowało wymierzeniem oskarżonemu kary bez uwzględnienia
w adekwatnym stopniu istotnych okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego i w przypadku uwzględnienia tego zarzutu wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie kary w wysokości dolnego wymiaru za przypisane W. P. przestępstwo tj. 2 lat pozbawienia wolności.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. O. zarzuciła wyrokowi:

1.  obrazę prawa materialnego art. 158 § 1 k.k. przez zakwalifikowanie czynu oskarżonego jako udziału - wspólnie i w porozumieniu
z W. P. w pobiciu R. T. (1) - mimo, że z prawidłowych ustaleń wynika, iż oskarżony dopuścił się czynu
w postaci naruszenia nietykalności cielesnej R. T. (1) określonego w art. 217 § 1 k.k.;

2.  na mocy art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, a mających wpływ na treść wyroku poprzez ustalenie na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że oskarżony M. O. dokonał zarzucanego mu czynu określonego w pkt III aktu oskarżenia, wyczerpującego dyspozycję art. 162 § 1 k.k.

Podnosząc te zarzuty, wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku:

1)  poprzez uznanie, że czyn oskarżonego, określony w art. 158 § 1 k.k. (pkt II aktu oskarżenia) stanowi występek określony w art. 217 § 1 k.k. i wymierzenie mu stosownej kary grzywny lub ograniczenia wolności, względnie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania,

2)  poprzez uniewinnienie oskarżonego od dokonania czynu określonego w art. 162 § 1 k.k. (pkt III a/o).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego W. P..

Zarzuty podniesione w tej apelacji są niezasadne, a tym samym zawarte w niej wnioski nie zasługują na uwzględnienie.

Aczkolwiek autor apelacji zarzuca wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych, to ze sformułowania tych zarzutów jak również argumentacji przytoczonej na ich uzasadnienie wynika, iż nie kwestionuje on ustaleń dokonanych przez Sąd I instancji, co do przebiegu przedmiotowego zdarzenia, a jedynie, co do zamiaru, którym kierował się pokrzywdzony zadając pokrzywdzonemu cios nożem w udo.

W ocenie skarżącego wiedza oskarżonego legitymującego się zaledwie wyksztalceniem z zakresu szkoły podstawowej była niewystarczająca do przewidzenia skutków obrażeń jakie spowodował swoim działaniem, a w szczególności, iż skutkiem tego rodzaju obrażeń ciała może być śmierć człowieka.

Ze stanowiskiem takim nie sposób się zgodzić.

Jak podkreśla to sam autor skargi apelacyjnej czyn z art. 156 § 3 k.k. charakteryzuje się złożoną stroną podmiotową. Sprawca bowiem umyślnie
(z zamiarem bezpośrednim lub wynikowym) realizuje znamiona typu zasadniczego określonego w art. 156 § 1 k.k., natomiast skutek w postaci śmierci nie jest już przez niego objęty zamiarem i może mu być przypisany w warunkach określonych w art. 9 § 3 k.k. tzn. wówczas, gdy mimo braku zamiaru zabicia przewidywał następstwo swojego zachowania, albo skutek taki był możliwy do przewidzenia.

Nie ulega wątpliwości, iż zadanie ciosu nożem w udo pokrzywdzonego było działaniem umyślnym ze strony oskarżonego.

Charakter użytego narzędzia – nóż o długości ostrza przekraczającego 20 cm, siła z jaką zadano cios – skutkująca praktycznie przebiciem tego uda – rana znajdowała się bowiem na przedniej powierzchni uda prawego, jej kanał miał długość 13-14 cm, kończył się na tkance tłuszczowej podskórnej tylnej powierzchni uda, powodował, iż oskarżony mógł i powinien przewidzieć, że może to doprowadzić do choroby realnie zagrażającej życiu, a nie jedynie jak tego domaga się skarżący – do spowodowania obrażeń
z art. 157 § 1 k.k.

Nie ulega wątpliwości, iż między działaniem oskarżonego, a skutkiem w postaci zajścia śmiertelnego ofiary istniał związek przyczynowy.

Nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem obrońcy oskarżonego, iż stan wiedzy W. P. uniemożliwiał mu przewidzenie skutków tego rodzaju działania.

W dacie popełnienia czynu oskarżony liczył sobie 23 lata, a zatem był człowiekiem dorosłym posiadającym tego rodzaju doświadczenie życiowe,
z którego wynikało, iż w miejscu w które zadał tak silny cios nożem znajdują się naczynia krwionośne, które mogły zostać przebite
i spowodować wykrwawienie ofiary.

Tego rodzaju wiedzy można bowiem wymagać od sprawcy na podstawie normalnej zdolności przewidywania skutków popełnionego czynu, obowiązku dbałości o życie i zdrowie ludzkie niezależnie od posiadanego wykształcenia, przy czym stan upojenia alkoholowego nie ma dla tej oceny żadnego znaczenia.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacji nie znalazł żadnych podstaw do kwestionowania ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji w odniesieniu do zamiaru oskarżonego.

Ustalenia dokonane przez ten Sąd znajdują bowiem pełne oparcie
w ujawnionym w toku przewodu sądowego materiale dowodowym, który został poddany bardzo wnikliwej analizie i oceniony zgodnie z regułami określonymi w art. 7 k.p.k.

Nieuzasadniony jest także zarzut rażącej niewspółmiernej surowości wymierzonej oskarżanemu kary.

Jak wynika z części motywacyjnej zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy w sposób bardzo wnikliwy przeanalizował wszelkie okoliczności mające znaczenie dla wymiaru kary przemawiające zarówno na korzyść jak
i niekorzyść oskarżonego.

Podnoszone przez skarżącego okoliczności łagodzące takie jak motyw działania oskarżonego, fakt przyznania się do popełnienia czynu, czy też próbę udzielenia pomocy pokrzywdzonemu zostały uwzględnione przy wymiarze kary, co wynika wprost z k. 20 uzasadnienia wyroku.

Nie mogły jednakże uiść uwadze Sądu orzekającego także występujące po stronie oskarżonego takie okoliczności go obciążające jak wysoki stopień szkodliwości społecznej jego czynu, którego następstwem była śmierć człowieka, uprzednia karalność i działanie w warunkach powrotu do przestępstwa oraz działanie pod wpływem alkoholu.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego kara wymierzona oskarżonemu jest
w pełni adekwatna zarówno do stopnia społecznej szkodliwości dokonanego przez niego przestępstwa, stopnia jego zawinienia, w sposób należyty realizuje także ustawowe cele kary tak w zakresie oddziaływania na sprawcę jak i kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i w żadnym zakresie nie może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową w rozumieniu
art. 438 pkt 4 k.p.k.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego M. O..

Podnoszony w tej apelacji zarzut obrazy prawa materialnego odnoszący się do czynu zarzuconego mu w pkt II aktu oskarżenia kwalifikowanego z art. 158 § 1 k.k. nie jest zasadny i nie zasługuje na uwzględnienie.

Z niekwestionowanych przez skarżącego ustaleń Sądu I instancji dotyczących przebiegu zdarzenia wynika, iż po wyjściu z klubu doszło do ostrej wymiany zdań i ciosów pomiędzy W. P.
a R. T. (1), do której włączył się M. O. uderzając pięścią w głowę pokrzywdzonego, po którym to uderzeniu R. T. przewrócił się na chodnik. M. O. w dalszym ciągu bił leżącego pokrzywdzonego, zadając mu kolejne ciosy ręką, a nadto kopał go.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego tego rodzaju zachowanie M. O. zostało zasadnie ocenione przez Sąd I instancji jako wzięcie udziału wspólnie i w porozumieniu z W. P.
w pobiciu pokrzywdzonego.

Wbrew odmiennemu poglądowi autora apelacji porozumienie tego rodzaju może być zawarte nie tylko przed, ale i w trakcie wykonywania czynu zabronionego, nie musi mieć też charakteru wyraźnego, ale może być również konkludentne.

Dla wypełnienia bytu przestępstwa określonego w art. 158 k.k. wystarczające jest bowiem świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka lub większej grupy osób przeciwko innemu człowiekowi, jeśli z tego wynikają skutki wymienione
w tym przepisie.

Dla przyjęcia niebezpiecznego charakteru pobicia, o którym mowa
w art. 158 § 1 k.k. nie jest istotny stopień naruszenia czynności określonych organów ciała lecz istnienie bezpośredniego niebezpieczeństwa narażenia człowieka na utratę życia lub zaistnienie skutków o których mowa
w art. 156 § 1 k.k. lub 157 § 1 k.k.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że zadanie nietrzeźwej ofiarze ciosu w głowę powodującego jej przewrócenie się na betonowe podłoże stwarzało niewątpliwie zaistnienie bezpośredniego niebezpieczeństwa, o którym mowa w omawianym przepisie.

Tym samym przyjąć należy, iż przyłączenie się przez M. O. do W. P., zaakceptowane przez współoskarżonego, o czym świadczyło jego dalsze zachowanie, zadawanie ciosów pokrzywdzonemu, a po jego przewróceniu – kopanie go – narażając go na powstanie skutków o których mowa w art. 158 § 1 k.k., stanowiło udział w pobiciu, a nie jak się tego domaga skarżący dokonanie występku z art. 217 § 1 k.k.

Kara orzeczona oskarżonemu za ten czyn przy uwzględnieniu przez Sąd I instancji trafnie podniesionych okoliczności przemawiąjących zarówno na jego korzyść jak i dla niego niekorzystnych jest współmierna zarówno do stopnia społecznej szkodliwości dokonanego przez niego przestępstwa, stopnia jego zawinienia, należycie też realizuje ustawowe cele kary tak
w zakresie oddziaływania na sprawcę jak i kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa w żadnym zakresie nie może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Za w pełni uzasadniony należy uznać podniesiony w apelacji obrońcy M. O. zarzut odnoszący się do przypisanego mu czynu
z art. 162 § 1 k.k.

W świetle poczynionych ustaleń Sądu Okręgowego podjęta została, wprawdzie nieudolna, próba udzielenia pomocy pokrzywdzonemu przez zawiązanie opaski uciskowej poniżej rany uda.

Sąd I instancji nie wykluczył również, iż zamiarem oskarżonych było zaciągnięcie pokrzywdzonego do mieszkania A. Ł. (k. 19 uzasadnienia), a pozostawienie go w sąsiedniej bramie wynikło z interwencji podjętej przez inne osoby, których mogli się obawiać.

Już powyższe okoliczności nie pozwalają na uznanie, iż oskarżony dopuścił się zarzuconego mu przestępstwa.

Przestępstwo z art. 162 § 1 k.k. nie polega bowiem na dokonaniu błędnego wyboru sposobu niesienia pomocy (ratowanie życia) lecz na całkowitym zaniechaniu tej powinności (OSNKW 1-2/77 wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 23 czerwca 1994 r. – II Kr 56/94 – KZS z 6-8/1994).

Niezależnie od tego, uznanie oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 162 § 1 k.k. może nasuwać wątpliwości również z tego powodu, iż przypisano mu popełnienie czynu z art. 158 § 1 k.k., którego elementem jest narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub powstania skutków określonych w art. 156 i 157 § 1 k.k.

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego ukształtowanym na gruncie art. 164 § 1 d.k.k., akceptowanym również obecnie w doktrynie
i orzecznictwie przepis ten nie odnosi się do sprawcy, którego zachowanie doprowadziło do sytuacji, iż inna osoba znalazła się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił M. O. od popełnienia tego czynu.

Z omówionych względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.