Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 168/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 13 listopada 2019r., sygn. akt XVIII K 68/18.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy oskarżonych A. H. (1) i G. S. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana i uniewinnienie

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzuty podniesione przez obydwu obrońców – obrazy art. 7, 410 k.p.k., błędu w ustaleniach faktycznych zasadne.

Zarzut obrazy art. 299 § 1 i 5 k.k., podniesiony przez obrońcę A. H. – niezasadny.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie apelacji obrońcy G. S. (1) Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zasadnie dostrzegł obrońca, że zaskarżony wyrok skazujący oskarżonego został oparty o fragmentaryczną ocenę materiału dowodowego, z obrazą art. 7 k.p.k., 410 k.p.k., a nie dające się usunąć wątpliwości zostały potraktowane na jego niekorzyść (art. 5 § 2 k.p.k.).

Przedmiotowym wyrokiem Sąd I instancji skazał G. S. za czyny popełnione w ciągu przestępstw, określonym w art. 91 § 1 k.k., polegające na przyjęciu w okresie od 3 stycznia 2006r do 25 lutego 2011r. faktur na kwotę 2.860.580,52 zł, w których poświadczył nieprawdę co do sprzedaży przez firmę (...) spółka z o.o. oraz firmę (...) i firmę (...), w których to firmach (...) występował w roli osoby uprawnionej do wystawiania faktur VAT firmie (...). S. linii odlewniczej do odlewania i polerowania złota i srebra oraz biżuterii srebrnej i bursztynu, podczas gdy w rzeczywistości towar ten nie został przez nią zakupiony i dostarczony w/w podmiotowi, a następnie użył poświadczających nieprawdę dokumentów w celach podatkowych

oraz winnego tego, że w dniu 10.10.2006r. wystawił fakturę VAT na kwotę 219.600,00 zł., w której poświadczył nieprawdę co do sprzedaży przez firmę (...). S. linii do odlewania i polerowania złota i srebra, podczas gdy w rzeczywistości towar ten nie został przez nią sprzedany i dostarczony w/w podmiotowi, a następnie użył tej faktury do celów podatkowych – tj. w obu przypadkach czynu z art. 271 § 1 i 3 k.k.

Nadto został skazany za to, że w okresie od 31 stycznia 2011r. do 08 marca 2011r. dokonywał przelewów z rachunku G. na rachunek N. Polska na kwotę 123.000 złotych, czym znacznie utrudnił stwierdzenie ich przestępczego pochodzenia, przy czym środki te pochodziły z korzyści związanych z popełnieniem przestępstw podatkowych i na szkodę instytucji bankowych, przy pomocy wprowadzenia ich w błąd i doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – tj. czynu z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Zauważyć należy, że w zakresie czynu z punktu 5 części wstępnej wyroku, przestępstwo fałszu intelektualnego nie przewiduje ustawowego znamienia „przyjęcia” poświadczających nieprawdę dokumentów. Penalizowane jest natomiast wystawienie przez funkcjonariusza publicznego lub inną osobę uprawnioną do wystawienia dokumentu poświadczającego nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne.

Niezależnie od powyższego, Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 26.04.2017r. II AKa 523/16 wyraźnie wskazał, że sprawa wymaga pogłębionej analizy materiału dowodowego, a w przypadku przestępstwa prania brudnych pieniędzy konieczne jest wykazanie, że wskazane w akcie oskarżenia przelewy pochodziły z korzyści związanych z popełniania przestępstw w zakresie doprowadzania organów podatkowych i banków do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Zdaniem Sądu odwoławczego, ponownie rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy również takich ustaleń nie poczynił, przez co nie dostosował się do zapatrywań sądu wyższej instancji.

Sąd I instancji czyniąc ustalenia faktyczne oparł się na zeznaniach Z. M. (1) i M. C. (1).

W tym zakresie rację ma obrońca, że sąd meriti dokonał pobieżnej analizy materiału dowodowego, nie uwzględniając tej części ich zeznań, która była korzystna dla G. S. (1), choć obiektywnie rzecz ujmując, świadkowie ci zasadniczo posiadali wiedzę dotyczącą działalności przestępczej A. H., ale nie związanej z G. S. i jego spółką (...). Zeznawali na temat zakładania przez A. H. spółek (...), (...) (...), N. Polska, uwiarygodnianiu tych spółek poprzez wykazywanie fikcyjnej działalności, a następnie sprzedaży firm na tzw. słupy (Z.. M., R. N., R. Ł., A. C., M. C. (1)), których rola najczęściej sprowadzała się do podpisywania dokumentów, czy też wyłudzania kredytów przy pomocy wprowadzania pracowników instytucji bankowych w błąd.

Zasadniczo sąd meritti ustalił to samo, co ustalono w poprzednim postępowaniu przed uchyleniem wyroku, a mianowicie, że A. H. założył i kierował zorganizowaną grupą przestępczą, w skład której wchodzili: Z. M. (1), R. N., M. C. (1), A. C., L. W., a celem tej grupy było doprowadzanie instytucji bankowych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, podejmowanie czynności zmierzających do utrudnienia stwierdzenia przestępczego pochodzenia środków pieniężnych, które to ustalenia doprowadziły do skazania A. H. za czyn z art. 258 § 1 i 3 k.k., oszustwa na szkodę banków, przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów, a członków jego grupy za branie w niej udziału i przestępstwa przeciwko mieniu i dokumentom przy sprawstwie kierowniczym A. H..

O ile zeznania Z. M., M. C. , określanego jako prawa ręka A. H. okazały się wystarczające do ustalenia określonych mechanizmów przepływów przelewów bankowych i faktur pomiędzy spółkami należącymi, lub kontrolowanymi przez A. H., to zdaniem Sądu odwoławczego nie były one wystarczające do przypisania winy G. S. (1).

W swoich rozważaniach Sąd Okręgowy nie uwzględnił faktu, że wiedza powyższych świadków dotyczyła relacji pomiędzy spółkami (...), L., N. Polska, (...) (...), a jedynie w niewielkim zakresie spółki (...). S. G.. Zaznaczyć też należy, że Z. M., choć był właścicielem spółki (...), nabytej od bratowej A. H., a od 30.09.2006r. był także właścicielem (...) (...), choć w KRS nadal widniał A. H., to był nim tylko nominalnie. Do banków chodził w towarzystwie A. H., M. C., nie posiadał dostępu do kont, wyłącznie podpisywał dokumenty. Powyższe okoliczności utrudniały mu dostęp do informacji, ponieważ był jedynie wykonawcą cudzych decyzji.

W przypadku G. S. w kontekście zarzuconych mu czynów należałoby wykazać, że spółki nie posiadały majątku w postaci form odlewniczych, linii odlewniczej i do polerowania złota oraz srebra i nie miały miejsca transakcje z nimi związane. Jak też uznając go winnym popełnienia zarzuconych mu czynów Sąd Okręgowy winien racjonalnie uzasadnić z jakich powodów wyjaśnienia G. S. nie zasługują na uznanie ich za wiarygodne.

Z pominiętych przez Sąd I instancji zeznań w/w świadków wynika co następuje:

Z. M. (1) nie znał G. S. (1) i nic nie potrafił powiedzieć na temat sprzedaży linii produkcyjnej do wytwarzania złota i srebra. Maszyny nie widział, ale wiedział że stanowiła przedmiot zastawu bankowego, widział też fakturę wystawioną na spółkę (...). Był pewien, że taka maszyna istnieje (k. 481 -486). Nie posiadał przy tym wiedzy czy za fakturą poszły pieniądze.

M. C. (1) z kolei zeznał, że A. H. miał maszynę z czasów kiedy produkował biżuterię, zmieniał na niej tabliczki znamionowe, powinna znajdować się w G. u dobrego znajomego A. H. o imieniu prawdopodobnie G.. Nie znał nazwy firmy, ani jego nazwiska. Nie wiedział czy były jakieś dokumenty na sprzedaż, czy była przekazana bez dokumentów. Według świadka, A. H. często jeździł do G., bo obaj mężczyźni utrzymywali kontakty biznesowe i towarzyskie. Znali się z działalności jubilerskiej H. (k. 2826).

Natomiast M. B., która do 2001r. pracowała w firmie A. H. w R. produkującej wyroby ze srebra podała, że była tam odlewnia, widziała lejki, wosk, formy gumowe(k. 519).

L. W.- księgowa wprawdzie nie pracowała w firmie (...), ale kojarzyła fakt, że w spółce była biżuteria ze srebra i bursztynu. Podała, iż w R., a potem w Załężu była odlewnia, pracowali ludzie, to był zamknięty cykl.(k. 486, k. 3823-3828).

Treść zeznań przytoczonych powyżej świadków nie pozwala na dokonanie ustalenia, że opisywana linia nie mogła stanowić przedmiotu transakcji i jednocześnie zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wykluczył wersji zdarzenia zaprezentowanej przez G. S. (1), iż na prośbę A. H., bez oglądania, w dniu 3.10.2006r. nabył linię odlewniczą oraz do polerowania złota od spółki (...), po czym odsprzedał ją w dniu 10.10. 2006r. z zyskiem spółce (...). Taka zaś forma pośrednictwa w handlu jest praktykowana i nie jest penalizowana.

Sąd nie przytoczył też żadnych dowodów wskazujących na to, że G. S. będąc pełnomocnikiem spółki (...), przekonanym, że A. H. jest właścicielem tej spółki nie kupował na wolnym rynku srebra, bursztynu na rzecz (...), po czym po naliczeniu VAT-u sprzedawał biżuterię swojej spółce (...). Podobnie nie wykazano fikcyjności transakcji zakupu form odlewniczych od N. Polska przez G. G. S..

Przeciwnie Sąd na str. 6 pisemnych motywów wyroku ustalił, że G. S. (1) założył firmę (...) zajmującą się handlem wyrobami ze złota i srebra. A. H. (1) poznał na targach i rozpoczęli współpracę. W tym czasie rzekomym właścicielem spółki (...) był Z. M. (1), a faktycznie wszystkimi spółkami kierował A. H. (1). Dalej na stronie 12 uzasadnienia znajdują się ustalenia pozostające w sprzeczności, a mianowicie iż obrót między spółkami (...) i L. a firmą (...) był fikcyjny, albowiem spółki oskarżonego A. H. nie prowadziły żadnej działalności. Z. M. (1) w tych spółkach pełnił rolę figuranta. Dalej z kolei wskazano, że firma (...). S. zajmowała się skupem dla A. H. złotej i srebrnej biżuterii, którą następnie G. S. sprzedawał swojej firmie wystawiając faktury jako pełnomocnik L. (pomyłka w uzasadnieniu, w rzeczywistości chodziło o (...) (...)). Współpraca opierała się w głównej mierze na dawnej znajomości i cechowało ją wzajemne porozumienie. Sytuacja wyglądała podobnie ze sprzedażą form jubilerskich przez N. Polska.

Ustalenia Sądu, zgodne z wyjaśnieniami G. S. nie dają podstaw do skazania oskarżonego za przypisane mu przestępstwa, skoro prowadził legalną działalność gospodarczą, a współdziałanie opierało się na porozumieniu, przy czym nie ustalono, że na przestępczym porozumieniu, a tym bardziej przy sprawstwie kierowniczym A. H., w sytuacji, gdy G. S. został prawomocnie uniewinniony od udziału w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się praniem brudnych pieniędzy, oszustwami bankowymi, a kierowanej przez A. H..

Sąd Okręgowy w istocie w treści pisemnych motywów wyroku powielił akt oskarżenia, w którym prokurator wskazał, że A. H. nawiązał współpracę z G. S. (1), właścicielem firmy (...). H. ustanowił go następnie pełnomocnikiem I.. Pełnomocnictwo obejmowało zawieranie transakcji i wystawianie faktur w imieniu (...). Praca polegała na kupowaniu przez S. towaru bez faktury dla (...) i sprzedaży swojej firmie (...) z fakturą. Na fakturach pomiędzy (...), a G. składał podpisy w imieniu obu stron jako reprezentant. Pieniądze te nie trafiały jednak do (...), tylko do L. W., tak wymagał A. H.. Podobne transakcje finansowe były wykonywane przez G. S. z inną firmą (...). Ponadto H. namówił S. do transakcji związanej z pośrednictwem w sprzedaży linii odlewniczej. Prokurator nadto stwierdził, że faktury obrazujące transakcje pomiędzy L., (...) (...), N. Polska z firma (...) potwierdzały nieprawdę, a dokonane operacje finansowe miały na celu ukrycie ich przestępczego pochodzenia.

Nie ulega wątpliwości, że także akt oskarżenia, podobnie jak uzasadnienie Sądu Okręgowego zaskakuje po dokonanych wywodach wnioskiem, że skutkiem prowadzenia rzeczywistej działalności gospodarczej stało się wystawienie potwierdzających nieprawdę faktur. Jednocześnie prokurator nie umotywował w czym upatruje źródła tych nieprawidłowości.

Z tym ostatnim stwierdzeniem był związany zarzut G. S. z punktu 46 aktu oskarżenia., mający polegać na dokonaniu przelewów przez G. na rzecz N. Polska kwoty 123 tyś. złotych, czym utrudnił stwierdzenie ich przestępczego porozumienia oraz miejsca umieszczenia i zajęcia, przy czym środki te pochodziły z korzyści związanych z popełnieniem przestępstw w zakresie doprowadzenia organu podatkowego i instytucji bankowych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd.

Oskarżony G. S. (1) wyjaśnił, że kwota 123 tyś. zł. stanowiła zapłatę w czterech transzach za formy odlewnicze i ustalenia sądu fakt ten potwierdzają, choć wniosek dotyczący pozorności transakcji pozostaje w opozycji do ustalenia. Ponadto nasuwa się konstatacja, że przestępstwa będące oszustwami na szkodę banków miały miejsce do 2009r., a zgodnie z zarzutem oskarżony G. S. prania brudnych pieniędzy miał dopuścić się w 2011r. Jeśli chodzi o przestępstwa wobec organów podatkowych, to zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jest niewystarczający do stwierdzenia, aby dokonywane były przestępstwa karnoskarbowe i że G. S. miał tego świadomość. Nawet w opisie czynu przypisanego A. H. z art. 258 § 1 i 3 k.k. zabrakło takiego celu działania jak przestępstwa podatkowe.

W związku z powyższym, zgodzić się należy z obrońcą G. S., że ustalenia faktyczne, które zostały dokonane przez Sąd I instancji nie były swobodne, lecz dowolne.

W odniesieniu do apelacji obrońcy A. H. Sąd zważył, co następuje:

Zarzut obrazy art. 299 § 1 i 5 k.k. nie był uzasadniony w sytuacji, gdy obrońca kwestionował ustalenia faktyczne, niemniej jednak apelacja okazała się skuteczna.

Sprawa A. H. (1) w zakresie w jakim Sąd Apelacyjny w Katowicach uchylił zaskarżony wyrok i przekazał do ponownego rozpoznania bezpośrednio była związana przedmiotowo ze sprawą G. S. (1). Punktem wyjścia do dalszych rozważań jest konstatacja, że obie apelacje zostały wywiedzione wyłącznie na korzyść oskarżonych i Sąd odwoławczy oceniając prawno – karną odpowiedzialność oskarżonych mógł poruszać się wyłącznie na gruncie ustaleń Sądu I instancji.

Sąd Okręgowy zaskarżonym wyrokiem ustalił, że G. S. prowadził legalną działalność gospodarczą i jako pełnomocnik spółki (...) nabywał na wolnym rynku biżuterię srebrną i z bursztynu bez naliczania podatku, a następnie odsprzedawał swojej firmie. W toku tego postępowania nie zostały podważone wyjaśnienia G. S., z których wynikało że biżuterię odsprzedawał swojej spółce (...), wystawiał fakturę, odprowadzał podatek, a następnie za pośrednictwem przekazów pocztowych pieniądze przekazywał księgowej L. W..

W kontekście zeznań L. W. i wyjaśnień G. S. za niewiarygodne uznać należy, że A. H. nie zatrudniał G. S. w charakterze przedstawiciela (...) (...) i nie odbierał od niego pieniędzy za pośrednictwem L. W.. Z faktu, że oskarżony kłamie nie można jednak wyprowadzić wniosku, że dopuścił się czynu z punktu 21 aktu oskarżenia wyczerpującego znamiona czynu z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 299 § 1 i 5 k.k. W tym przypadku nie ustalono przestępstwa bazowego polegającego na wystawianiu potwierdzającej nieprawdę dokumentacji tzw. pustych faktur, natomiast poza sferą zainteresowania organów ścigania pozostały przestępstwa określone w kodeksie karnym skarbowym, bynajmniej w tej sprawie takiego zarzutu A. H. nie postawiono.

Nie sposób też w realiach tej sprawy przypisać A. H. przestępstwa z art. art. 299 § 1 i 5 k.k., z art. 271 § 1 i 3 k.k. w odniesieniu do transakcji dokonanych pomiędzy spółkami (...), G., (...) (...) oraz N. Polska, a G. w przypadku linii odlewniczej, do polerowania złota i srebra, form odlewniczych, czy prania brudnych pieniędzy w kwocie 123 tyś. złotych, stanowiących równowartość ceny zakupu form odlewniczych. Jeśli chodzi o linię odlewniczą, można znaleźć inne wytłumaczenie dla zachowania A. H., który nie sprzedał jej bezpośrednio z firmy (...) do (...) (...), tylko za pośrednictwem spółki (...), niż zamiar popełnienia przestępstw, które mu zarzucono. Wymienione spółki (...), należąca do A. H. i pozostałe przez niego kontrolowane, pomimo że nie prowadziły działalności gospodarczej, lub prowadziły w ograniczonym zakresie tak jak (...) (produkcja programów telewizyjnych, produkcja i handel artykułami jubilerskimi) mogły posiadać majątek. Z kolei w interesie A. H. leżało nieprawdziwe wskazywanie na Z. M. i M. C. jako osoby, na których prośbę pośredniczył w sprzedaży linii odlewniczych i do polerowania, ponieważ posłużyła ona jako zastaw bankowy w styczniu 2008r. Oskarżony przyjął taką linię obrony by uniknąć odpowiedzialności karnej za oszustwo na szkodę banku, czego zresztą mu się nie udało i został skazany w toku tego postępowania (czyn z punktu XXII wyroku w sprawie II K 43/12). Do jego dokonania mogłoby jednak nie dojść, gdyby bank zorientował się, że przesunięcie tej linii nastąpiło bezpośrednio z jednej do drugiej spółki A. H., formalnie zarządzanych przez Z. M.. Co do form odlewniczych, to żaden dowód nie przeczy wyjaśnieniom G. S., iż je nabył od spółki (...) i w dalszym ciągu ich używa.

A. H. (1) w relacji z G. S. (1) przypisano zaskarżonym wyrokiem sprawstwo kierownicze. Z pisemnych motywów wyroku nie wynika jakimi przesłankami kierował się Sąd Okręgowy przyjmując tę formę zjawiskową przestępstwa. Abstrahując od całokształtu materiału dowodowego, który zdaniem Sądu odwoławczego nie dawał podstaw do uznania winy oskarżonych, to również bezpodstawne było dopatrywanie się sprawstwa kierowniczego A. H. w sytuacji, gdy G. S. prawomocnie został uniewinniony od udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, którą założył A. H., a ponadto Sąd I instancji ustalił, że znajomość oskarżonych oparta była na relacjach zawodowych i towarzyskich.

Wniosek

Wnioski o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych od popełnienia zarzuconych im czynów – zasadne.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zasada swobodnej oceny dowodów ma charakter zasady o podstawowym znaczeniu. Przekonanie o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego jeżeli poprzedza je ujawnienie w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi ono wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zgodnie art. 424 § 1 k.p.k. - właściwie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

W związku z powyższym, słuszne były zarzuty zawarte w apelacjach, a dotyczące dokonania przez Sąd I instancji błędnych ustaleń faktycznych.

Zaskarżony wyrok został dotknięty zarówno błędem braku (art. 410 k.p.k.), jak i błędem dowolności (art. 7 k.p.k.). Uzasadnienie natomiast nie spełnia wymogów wskazanych w art. 424 § 1 k.p.k. Powody, które doprowadziły do takiego wniosku zostały wskazane w rubryce nr 3.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrokiem z dnia 1 czerwca 2022r., w sprawie II AKa 168/20 Sąd Apelacyjny w Warszawie zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnił oskarżonych A. H. (1) i G. S. (1) od popełnienia zarzuconych im czynów.

Zwięźle o powodach zmiany

Powodem zmiany wyroku i uniewinnienia oskarżonych od popełnienia zarzuconych im czynów była treść art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

W punkcie 2 Sąd Apelacyjny w Warszawie zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. U. K. – Kancelaria Adwokacka w W. 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, w tym 23 % VAT z tytułu wynagrodzenia za obronę pełnioną z urzędu oskarżonego A. H. w postępowaniu odwoławczym.

Obrońca była obecna na jednym terminie, a zatem jej wynagrodzenie zasądzone zostało na podstawie § 17ust. 1 pkt 6 i § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Na podst. art. 632 pkt 2 k.p.k. z uwagi na uniewinnienie oskarżonych od popełnienia zarzuconych im czynów, kosztami procesu obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Anna Zdziarska Jerzy Leder Przemysław Filipkowski

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca G. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 13 listopada 2019r., w sprawie XVIII K 68/18.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana i uniewinnienie

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca A. H. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 13 listopada 2019r., w sprawie XVIII K 68/18.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana i uniewinnienie