Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 189/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 11 czerwca 2019r., w sprawie VIII K 41/16.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary w zakresie czynów z punktów IV i VI części dyspozytywnej wyroku

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k.

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana i uniewinnienie od czynów z punktów I, IX i XIV a.o.;

Zmiana:

- po uprzednim wyeliminowaniu czynu z punktu I a.o. o wymierzenie kary 5 m-cy pozbawienia wolności;

- wyeliminowanie z opisu czynów przypisanych w punkcie II dyspozytywnej części wyroku (czyny z punktów IX, XIV, VII. X, XI, XII części wstępnej wyroku), przypisanego w punkcie III oraz V części dyspozytywnej wyroku działania oskarżonej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i wymierzenie za czyny z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. odpowiednio kar: 5 m-cy, 6 m-cy i 4 m-cy pozbawienia wolności;

- wymierzenie za czyny przypisany w punkcie IV i VI po 4 m-ce pozbawienia wolności, za czyn przypisany w punkcie VII części dyspozytywnej wyroku 2 m-cy pozbawienia wolności;

- obniżenie kary łącznej do 1 roku pozbawienia wolności i warunkowe zawieszenie jej na okres 2 lat próby’

- uchylenie orzeczeń z punktów X i XI wyroku.

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrazy prawa procesowego- tj. art. 7 k.p.k., polegający na błędnej ocenie materiału dowodowego, skutkujący błędnymi ustaleniami faktycznymi

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W treści apelacji obrońca J. L. (1) przekonuje, że z obrazą art. 7 k.p.k. Sąd I instancji dokonał oceny materiału dowodowego w zakresie czynów popełnionych na szkodę Banku (...), (...) Bank (...) SA, (...) Bank (...) SA, poprzez oparcie się na zeznaniach J. F. (1), przy jednoczesnym braku dowodów umożliwiających weryfikację jego depozycji.

Powyższy pogląd nie zyskał akceptacji Sądu odwoławczego z podanych poniżej powodów.

Po pierwsze wskazać należy, że zeznania jednego nawet świadka mogą stanowić podstawę ustaleń faktycznych o ile są logiczne i w sposób obiektywny, nie obliczony na odniesienie doraźnych korzyści przedstawiają przebieg zdarzeń.

Taka sytuacja miała właśnie miejsce w przypadku świadka F., który sam został skazany za czyny tożsame z czynami J. L. (1) wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 14 listopada 2014r., w sprawie VIII K 158/14. Pomimo, że świadek przedstawił subiektywne odczucia na temat nieuczciwej polityki kredytowej banków, to jednoznacznie w toku całego postępowania twierdził, że jego zdolność kredytową podwyższyła oskarżona fałszując książkę przychodów i rozchodów oraz zeznania podatkowe. Pomawiając oskarżoną świadek w żaden sposób nie polepszał swej sytuacji procesowej.

Po drugie zauważyć należy, że pomimo iż dokumentacja bankowa zawarta w aktach sprawy nie zawiera informacji, aby „oskarżona pośredniczyła w udzieleniu pożyczek, czy przygotowała jakieś dokumenty”, to za jej sprawstwem oprócz zeznań J. F. (1) przemawiają jej własne wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego, następnie co prawda odwołane. W odniesieniu do powyższego, słusznie sąd meriti uznał, że prezentowała wówczas postawę obronną.

Niezależnie od tego, że J. L. (1) twierdziła wówczas, iż to J. F. (1) zasugerował jej podrobienie książki przychodów i rozchodów oraz PIT celem zawyżenia obrotów, to wyjaśniła, że świadek miał dużo kredytów, miał cały segregator dokumentacji bankowej i potrzebował scalenia kredytów. Na podstawie przyniesionego przez J. F. (1) PIT- a i książki dochodów, ściągnęła E., po czym napisała książkę przychodów i rozchodów oraz wydrukowała deklarację PIT z zawyżonymi dochodami. Pieczątkę, która znalazła się na PIT- ach zrobił dla niej mężczyzna o imieniu G.. F. podpisał podrobione dokumenty i złożyła je w banku (...). Za pomoc uzyskała wynagrodzenie w kwocie 10 tyś. złotych. Tak samo było w przypadku (...) A., (...) Banku.

W ocenie Sądu odwoławczego nie sposób odmówić wiarygodności J. L. (1) w zakresie w jakim się przyznała, bowiem jak wynika z treści protokołu uczyniła to po konsultacji z obrońcą. Bezspornym jednak jest, że nie ujawniła wówczas wszystkich popełnionych przez siebie przestępstw. Wyjaśniła, że nie pamięta czy podrabiała dokumenty innych swoich klientów, co było oczywistą nieprawdą w świetle ujawnionych w jej mieszkaniu dokumentów, ale też zeznań D. R., B. M., czy I. D..

Jako niewiarygodne potraktować też należy wyjaśnienia oskarżonej w tym zakresie, że nie pośredniczyła w udzieleniu J. F. kredytu w (...) Banku, tylko przekazała podrobione dokumenty C. G. (1) i powiedziała F., że nie chce więcej tego robić.

Po uzyskaniu przez J. F. (1) kredytu konsolidacyjnego w dniu 7.10.2011r. w (...) Bank (...) SA oraz kredytu na rachunku oszczędnościowo rozliczeniowym w dniu 10.10.2011r., zawarł on umowę kredytową w dniu 16.02.2012r. z (...) A. Bank,, a po zawartej w dniu 11.10.2011r. umowie kredytowej z (...) Bank (...) SA, także przy współudziale J. L. w dniu 29.04.2013r. zawarł umowy z (...) SA.

Z powyższych faktów nie wynika więc wniosek wyprowadzony przez obrońcę, że z kredytem udzielonym J. F. przez (...) Bank (...) SA oskarżona nie miała nic wspólnego. Dowodu niewinności nie stanowią przytoczone w apelacji zeznania C. G. (1), który podał, że nie wie kto przygotowywał dokumenty. Wskazał jednak, że J. F. był klientem poleconym przez J. L., zaś ona sama wyjaśniła, że sfałszowane dokumenty przekazała C. G., informując go o ich rzeczywistym pochodzeniu. Sytuacji procesowej oskarżonej nie zmienia też fakt, że tym razem „prowizję” pobrał C. G. (1). Nie był to odosobniony przypadek, bowiem jak zeznał J. F. w postępowaniu przygotowawczym, także kredyty uzyskane w (...) SA zostały zawarte na podstawie sfałszowanej i przedłożonej przez oskarżoną dokumentacji za co nie otrzymała wynagrodzenia.

Sąd odwoławczy ma świadomość tego, że C. G. (1) w przypadku kredytu z (...) Bank został w odrębnym postępowaniu skazany za czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k., a nie za współsprawstwo, niemniej jednak sąd karny każdorazowo dokonuje samodzielnych ustaleń faktycznych. Zdaniem Sądu II instancji, w tym postępowaniu sąd dysponował całym spektrum działań J. L., w tym w relacji z C. G. i na tej podstawie wyciągnął prawidłowe wnioski.

J. F. (1) składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym podał, że kredyt konsumpcyjny w (...) Bank załatwiał razem z C. G. (1) i panią L.. Jego odczucie jest uzasadnione przy uwzględnieniu faktu, że gdyby nie udział oskarżonej w fałszowaniu dokumentów i podwyższeniu zdolności kredytowej świadka do przestępstwa by nie doszło. Dalsze postępowanie oskarżonej potwierdza tezę, że do pewnego momentu współdziałała z C. G., później zaś realizowała przestępstwa wspólnie z J. F. bez jego udziału.

Na podstawie zawartych na stronie 6 apelacji argumentów trudno zorientować się na jakiej podstawie jej autor uznał, że oskarżona w przypadku kredytu w (...) Bank nie sporządzała żadnych dokumentów, natomiast bez znaczenia pozostaje okoliczność, że ich osobiście do banku nie zaniosła, albowiem z istoty współsprawstwa nie wynikała konieczność osobistej realizacji wszystkich znamion przestępstwa. Wystarczające jest wykonanie czynności, stanowiącej dopełnienie znamion, o ile sprawca obejmował zamiarem popełnienie konkretnego przestępstwa.

Skarżący wiele uwagi poświęcił zamiarowi towarzyszącemu działaniu oskarżonej, cytując w kilku miejscach sformułowanie użyte w uzasadnieniu Sądu Okręgowego. Nie można jednak zgodzić się przedstawioną tam interpretacją, że „działanie oskarżonej polegające na działaniu w celu uzyskania przez J. F. (1) wsparcia finansowego w postaci pożyczek i kredytów wyklucza cel jakim było ich niespłacenie”, szczególnie, że autor apelacji zmienił kontekst w jakim sformułowanie to zostało użyte. Nie ulega przecież wątpliwości, że pozyskiwane kredyty przy pomocy sfałszowanej dokumentacji były efektem zrealizowanego oszustwa.

Sąd odwoławczy nie podziela także opinii obrońcy oskarżonej, że w przedmiotowym przypadku „działanie oskarżonej w celu uzyskania wsparcia finansowego dla J. F. (1) jest sprzeczne z działaniem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w tym także dla siebie”, co ustalił sąd.

Określenie użyte przez Sąd I instancji, dotyczące wsparcia finansowego nie odnosi się do rzeczywistych intencji oskarżonej, tylko sposobu popełnienia przestępstwa i dla podkreślenia, że miało ono charakter kredytowy, a nie inny. Sąd I instancji w pisemnych motywach wyroku ściśle odniósł się do znamion przypisanych J. L. przestępstw. Głównym beneficjentem przestępstw był J. F. (1), niemniej jednak oskarżona partycypowała w korzyściach finansowych. Nadto zgodnie z treścią art. 115 § 4 k.k. korzyścią majątkową, lub osobistą jest korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego.

Prokurator w przypadku kredytów spłaconych przez J. F. oskarżył J. L. o czyny z art. 297 § 1 k.k., natomiast w przypadku niespłaconych o czyny pozostające w zbiegu z art. 286 § 1 k.k. Sąd I instancji wyrokiem zaaprobował koncepcję oskarżyciela, z czym należy się zgodzić. Nie otwiera ona jednak drogi do uznania wniosku obrońcy za słuszny, że oskarżona nie miała podstaw nawet przypuszczać, ze kredyt konsolidacyjny, zabezpieczony hipoteką na nieruchomości pozostanie niespłacony. W tym miejscu zauważyć należy, że do dnia 7.10.2011r., daty zawarcia kredytu konsolidacyjnego J. F. (1), przy pomocy oskarżonej i sfałszowanej dokumentacji pozyskał siedem kredytów. Praktycznie od początku J. L. znała zdolności kredytowe w/w, a jednocześnie jego możliwości wywiązania się z zobowiązań względem banków. Co prawda J. F. utrzymywał, że zamierzał spłacić wszystkie kredyty, niemniej z żadnego dowodu nie wynika, że zapewniał by jego sytuacja miała ulec poprawie i zresztą nie uległa. Oskarżona pośredniczyła w kredytach z częstotliwością co kilka miesięcy, a nawet parę razy w jednym miesiącu (kwiecień 2011r.) i wraz z upływem czasu jej wiedza dotycząca sytuacji J. F. się pogłębiała. Pomimo, ze kredyt konsolidacyjny był zabezpieczony hipoteką na nieruchomości, to wartość majątku nie wystarczała na zaspokojenie wierzytelności banków w sytuacji zawierania kolejnych kredytów po tej dacie. Zauważyć przy tym należy, że zaprzestanie spłacania kredytu konsolidacyjnego w N. Banku zbiega się z datami ostatnich oszustw kredytowych we współdziałaniu z oskarżoną (kwiecień 2013r.). Jak wynika z zeznań J. F. (1) z rozprawy jego zobowiązania nie zostały dotychczas uregulowane.

W przypadku kwoty 50 tysięcy złotych (zarzut IX) przyznanej jako limit na rachunku bieżącym, to stwierdzić należy, iż obrońca oskarżonej dokonał samodzielnej interpretacji informacji zawartej na k. 1363, że (...) Bank (...) SA skorzystał z dokumentów złożonych do kredytu hipotecznego i z własnej inicjatywy udzielił tej pożyczki. W treści pisma z dnia 30.12.2013r. zawarto jedynie informacje dotyczące tego, że taki limit został przyznany klientom i wskutek nie uregulowania zaległości nie przedłużono go na kolejny okres. Sam J. F. (1) na rozprawie natomiast podał, że załatwienie limitu kredytowego w dniu 10.10.2011r. to była ta sama sytuacja, co w przypadku kredytu hipotecznego na kwotę 1 min. złotych, a zatem z udziałem oskarżonej.

Z kolei w odniesieniu do czynów z pkt XVII, XVIII i XX części wstępnej wyroku skarżący ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że nie ma dowodów na to, że oskarżona działała z zamiarem bezpośrednim kierunkowym doprowadzenia instytucji wskazanych w zarzutach do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Jako, że czyny miały miejsce po dacie pozyskania kredytu konsolidacyjnego, aktualne pozostają wcześniejsze rozważania, co do ustaleń dotyczących zamiaru.

Za nieuzasadniony Sąd II instancji uznał zarzut apelacyjny, że postawa banków umożliwiała dokonywanie przestępstw. Co prawda banki określały warunki udzielania kredytów, ale wbrew twierdzeniu skarżącego sprzeczne z ich interesem byłoby nakłanianie klientów do „poprawiania” zdolności kredytowej. Nie można też twierdzić, jak czyni skarżący, że banki wykazywały daleko idącą nieostrożność niedostatecznie weryfikując zdolność kredytową w sytuacji, gdy dokumenty w większości były dostarczane osobiście, bądź faksem przez profesjonalnego pośrednika finansowego jakim była J. L. (1).

Sąd odwoławczy za prawidłowe uznał ustalenia Sądu Okręgowego dotyczące sposobu wyliczenia korzyści majątkowej.

Nie można zgodzić się z obrońcą z przyczyn oczywistych, że oskarżonej przysługiwało wynagrodzenie nie podlegające przepadkowi za podejmowane „co do zasady czynności zgodne z prawem”. Zgodna z prawem była jedynie działalność gospodarcza, ale fałszowanie dokumentacji służącej pozyskaniu kredytów, przy wprowadzeniu pracowników banków w błąd już nie, co nie pozwala na wyodrębnienie jakiejś części legalnego wynagrodzenia, bo takie nie istniało. W świetle zeznań świadków, nie budzących żadnych wątpliwości nie było konieczne sięganie do dokumentacji księgowej, by ustalić korzyść jaką w wyniku popełnionych przestępstw uzyskała oskarżona.

Obowiązek częściowego naprawienia szkody orzeczony na podst. art. 46 § 1 k.k. był następstwem uznania oskarżonej za winną przestępstw z art.286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11§ 2 k.k., a w jednym przypadku także w zw. z art. 294 § 1 k.k.

W odniesieniu do części apelacji zatytułowanej jako „zagadnienie procesowe” stwierdzić należy, że Sąd Apelacyjny uchylając wyrok wydany w pierwszej kolejności i przekazując sprawę do ponownego rozpoznania w całości nie popełnił błędu, pomimo zaskarżenia go w części, bowiem wyrok ten został wydany wskutek złamania trybu konsensualnego.

Wniosek

Wnioski dokonania błędnych ustaleń faktycznych, będących skutkiem obrazy art. 7 k.p.k. oraz rażąco niewspółmiernej kary – niezasadne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niemożliwe było przyznanie racji obrońcy w zakresie ustaleń dotyczących zamiaru oszustwa, bowiem nie wykazał, że Sąd Okręgowy dokonał oceny materiału dowodowego w sposób niezgodny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Sąd odwoławczy nie podzielił również zarzutu rażąco niewspółmiernie surowych kar pozbawienia wolności.

Za represję rażąco niewspółmierną uznaje się taką karę, która - pomijając dyrektywy wymiaru kary - w sposób istotny lub wręcz drastyczny odbiega od tej, jaką należałoby wymierzyć przy uwzględnieniu okoliczności przedmiotowych charakteryzujących czyn przypisany sprawcy oraz podmiotowych, związanych z jego osobą. Na gruncie art. 438 pkt 4 KPK nie chodzi bowiem o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, że karę dotychczas wymierzoną można byłoby określić - również w odbiorze zewnętrznym - jako rażąco niewspółmierną, tzn. niewspółmierną w stopniu nie pozwalającym na jej akceptację.

Autor apelacji we wnioskach zaproponował kary oscylujące wokół najniższego ustawowego zagrożenia za czyny z art. 297 § 1 k.k., obniżenie kary łącznej do 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, uchylenie grzywny i warunkowe zawieszenie kary na okres 2 (dwóch) lat próby. Nie można oprzeć się wrażeniu, że niezależnie od tego, że J. L. została skazana nie tylko za czyny z art. 297 § 1 k.k., lecz także pozostające z nim zbiegu przestępstwa z art.286 § 1 k.k., obrońca bagatelizuje wagę czynu polegającego na fałszowaniu i przedkładaniu dokumentów w celach kredytowych. Przeciwnie niż obrońca Sąd I instancji przeanalizował wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar kar jednostkowych i łącznej, zarówno obciążające, jak i łagodzące. Wziął pod uwagę fakt, że czyny naruszały dobra prawne instytucji bankowych, a konsekwencji obywateli, zostały popełnione umyślnie, część z zamiarem bezpośrednim kierunkowym. Przy wymiarze kary łącznej uwzględnił bliski związek podmiotowo – przedmiotowy między czynami, zaś przy wymiarze grzywny sytuację materialną J. L.. Oskarżona nie była jednak karana sądownie, co pozwalało na uznanie, że pomimo warunkowego zawieszenia kary nie popełni ponownie przestępstwa. Tak ukształtowana kary nie nosi cech rażącej surowości.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowy w Warszawie z dnia 11 czerwca 2019r., w sprawie VIII K 41/16.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Argumentacja przedstawiona w apelacji nie podważyła prawidłowych ustaleń Sądu Okręgowego.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1

Sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej dotyczącej daty obowiązywania przepisów będących podstawą prawną skazania.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podst. art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono J. L. (1) od kosztów sądowych wydatkami obciążając Skarb Państwa, bowiem w sytuacji konieczności uiszczenia grzywny, naprawienia szkody, przepadku korzyści majątkowej istniały podstawy do uznania, że ich uiszczenie byłoby dla niej zbyt uciążliwe.

7.  PODPIS

Anna Zdziarska Dorota Tyrała Ewa Gregajtys

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 11.06.2019r., sygn. akt VIII K 41/16

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana