Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 196/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 stycznia 2019r. w sprawie XII K 79/17

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości – na korzyść

☒ w części – na niekorzyść

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Sąd Apelacyjny nie przeprowadzał dowodów i nie czynił nowych ustaleń.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Jw.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Jw.

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

2

3

4

5

6

APELACJA OBROŃCY OSKARŻONEGO:

Obraza art. 2 § 2 kpk, art. 4 kpk oraz art. 7 kpk przy ocenie zeznań świadków M. H., S. Ś. i A. K. (1).

Wbrew twierdzeniu obrońcy, Sąd nie uchybił przywołanym w zarzucie regułom przy ocenie relacji świadków. Argumenty, które skarżący przywołuje na poparcie zarzutu, mają charakter ogólnych rozważań oderwanych od realiów rozpoznawanej sprawy, w tym jej przedmiotu.

Nie podważa wartości zeznań świadków M. H. i S. Ś. samo to, że są przestępcami, osobami obeznanymi z mechanizmem procesu karnego. Przedmiot rozpoznawanej sprawy – ujmując rzecz ogólnie - obejmuje obrót znaczną ilością narkotyków a więc ze swej istoty dotyczy działań podejmowanych wyłącznie w gronie osób zaangażowanych w przestępczy proceder. Działania takie nie są jawne dla osób postronnych, wręcz przeciwnie – realizowane są w taki sposób, by nie zostały dostrzeżone. Wobec powyższego stanowisko obrońcy, że oparcie wyroku na zeznaniach osób popełniających przestępstwa niejako automatycznie podważa wartość ich zeznań, obarczone jest błędem logicznym. Oczywistym bowiem jest, że w przypadku obrotu narkotykami dowody w sprawie w zakresie źródeł osobowych stanowić mogą wyłącznie relacje współsprawców takich czynów, bo tylko oni dysponują bezpośrednią wiedzą w tym przedmiocie.

Nie podważa wartości zeznań przywołanych świadków, w szczególności M. H., określenie przez nich czasu przestępczych zachowań oskarżonego przez wskazanie miesięcy, bez podania ich konkretnych dat. Uwzględniając skalę i zakres działalności M. H. i S. Ś. w obrocie narkotykami, którą odzwierciedla treść ich relacji, oczekiwanie obrony, by świadkowie sprecyzowali daty poszczególnych zachowań, jest nieuprawnione. Wniosek ten jest tym bardziej zasadny, gdy uwzględnić, że ani pozycja oskarżonego, ani czas jego współpracy z M. H. nie czyni jego osoby istotnym współpracownikiem w/w w procederze obrotu narkotykami. W takich warunkach brak sprecyzowania dat poszczególnych czynów a ulokowanie ich w czasie poprzez odwołanie się do konkretnych miesięcy 2010r. nie podważa wartości dowodowej obciążających oskarżonego zeznań, co istotne, spełnia także wymogi art. 413 § 2 pkt 1 kpk w zakresie wymogu dokładnego określenia przypisanego czynu. Wskazać przy tym należy, że M. H. lokując określone zdarzenia w czasie identyfikował oskarżonego początkowo jako odbiorcę C. F. (pkt. II wyroku), którego on, za zgodą w/w „przejął” dla potrzeb prowadzonej przez siebie dystrybucji (pkt. I wyroku) i w tym samym czasie zadysponował do udziału w przemytach z Holandii, przy których R. S. uczestniczył w charakterze kierowcy (pkt. III). Współpraca z oskarżonym zakończyła się w związku z wypadkiem, który spowodował on na terenie Niemiec, gdy był realizowany kolejny przemyt. Przyczyną wypadku było to, że oskarżony jechał za szybko a nadto zasnął za kierownicą, co miało miejsce 15 września 2010r. W takich warunkach stwierdzić należy, że M. H. poprzez odwołanie się do okoliczności poprzedzającego wypadek określi, w jakim okresie oskarżony „pracował” dla niego, stąd podważanie wartości jego zeznań poprzez odwoływanie się do braku sprecyzowania dat poszczególnych działań, jest zabiegiem chybionym i to w stopniu oczywistym.

Nie ma także racji obrońca, gdy wywodzi brak wiarygodności zeznań świadków H. i Ś. z niepotwierdzenia przez tego ostatniego ilości wyjazdów do Holandii, jak i wielkości środków z poszczególnych transakcji podawanych przez M. H.. W tym zakresie wskazać należy, że organizatorem działalności związanej z obrotem i przemytem substancji ujętych w przypisanych oskarżonemu czynach był M. H. i to jemu oskarżony bezpośrednio podlegał. Co istotne, z zeznań świadków, w szczególności S. Ś. wynika, że w okresie, gdy oskarżony został zwerbowany przez H., on sam prowadził pub A. na T., ta działalność pochłaniała dużo czasu ograniczając nieco jego zaangażowanie w biznes narkotykowy. Świadek wprost określił, że trochę migał się od udziału w przemytach (k. 1432). S. Ś. przyznał jednak, że brał udział w przemytach także z R. S., ale były także takie, w których uczestniczył oskarżony a on nie. Wskazał, że ma w tym zakresie pewność, ale co do samej ilości takich wyjazdów nie miał wiedzy (np. k. 1939v … nie mam pojęcia, ile było przemytów z udziałem oskarżonego, wiem, ze wyjazdy były… k. 1940 słyszałem o takich wyjazdach, w których H. był z oskarżonym… było to kilka razy, może dwa, może więcej…). W konsekwencji stwierdzić należy, że zdecydowanie szerszą wiedzą na temat działalności oskarżonego dysponował M. H.. Znamiennym przy tym jest, ze S. Ś. nie kwestionował tego, że w czasie współpracy z oskarżonym wiedzę na temat dostarczania przez niego narkotyków czerpał od M. H. (k. 1942). Odnosząc się do informacji przekazywanych przez wymienionego, świadek wprost przy tym wskazał, że H. miał dobrą pamięć, czego doświadczyłem w czasie konfrontacji (k. 1942).

W omówionych warunkach, podważanie wartości dowodowej przywołanych świadków na tej podstawie, że S. Ś. nie złożył zeznań tożsamych z M. H. co do ilości wyjazdów do Holandii, jak i przedmiotu poszczególnych transakcji, nie może być skuteczne.

Podkreślić również wypada, że ustalenia Sądu w zakresie ilości wyjazdów i narkotyków w oczywisty sposób wynikają wyłącznie z dowodów osobowych. Skoro przedmiot działalności przywoływanych świadków i oskarżonego był nielegalny to nie podlegał też żadnej formalnej ewidencji, tym samym wyłącznie dowody osobowe mogły być podstawą ustaleń Sądu w analizowanym zakresie.

Co do zeznań A. K. (1), nieuprawnione jest stanowisko obrońcy, by dowód ten nie stanowił pozytywnej podstawy weryfikacji wypowiedzi M. H. dotyczących roli oskarżonego R. S.. A. K. (1) w czasie ujętym w zarzutach była znajomą świadka, spotykali się, spędzając wspólnie czas. To przez M. H. poznała oskarżonego, także od niego uzyskała wiedzę na temat zaangażowania R. S. w przywóz narkotyków z Holandii. Świadek zrelacjonowała swoją wiedzę co do przedmiotu działalności świadka H. a także jego bliskich relacji z R. S., w tym zeznała na temat pobytu oskarżonego na M.. Podała, że oskarżony miał pseudonim (...), zeznała na okoliczność organizacji przemytów i osób w nim uczestniczących, w tym tego, kto brał udział w przemycie wówczas, gdy doszło do wypadku, a także, że to właśnie z tego powodu M. H. zakończył współpracę z oskarżonym (k. 891, 2083). Co przy tym istotne, wiedza świadka w analizowanym zakresie pochodzi bezpośrednio z okresu zdarzeń odzwierciedlonych w zarzutach, a nie z czasu późniejszego. W takich warunkach uprawnione było stanowisko Sądu, że relacja A. K. (1) wspiera zeznania M. H..

Obraza art. 410 kpk i art. 7 kpk poprzez nie uwzględnienie przez rozstrzyganiu całokształtu materiału dowodowego sprawy, w szczególności zbagatelizowanie dowodów dla oskarżonego korzystnych.

Analiza akt sprawy w kontekście uzasadnienia zaskarżonego wyroku nakazuje wykluczyć słuszność oceny skarżącego, by Sąd Okręgowy uchybił wskazaniom art. 410 kpk. Skarżący błędnie wywodzi, że ocena dowodów sprzeczna z jego oczekiwaniami narusza zasadę ujętą w tym przepisie. Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu wyroku odniósł się do wszystkich przeprowadzonych dowodów i rzeczowo uzasadnił, które uznał za wiarygodne a którym atrybutu takiego odmówił wskazując, co legło u podstaw takiej oceny. Argumentacja Sądu w tym zakresie jako rzeczowa i logiczna korzysta z ochrony art. 7 kpk. Jej konsekwencją było poczynienie ustaleń faktycznych w oparciu o te dowody, które Sąd uznał za wiarygodne, co respektuje wymogi obu przepisów przywołanych przez obrońcę w zarzutach.

Wbrew twierdzeniom obrońcy, M. H. posiadał szeroką wiedzę na temat środowiska osób trudniących się obrotem narkotykami, znał w szczególności swoich kontrahentów. Z relacji świadka jednoznacznie wynika, że oskarżony R. S. przez cały okres swojej działalności w tym obszarze pracował na rzecz innych osób - był pośrednikiem pomiędzy M. H. a jego odbiorcami. I tak, w okresie od marca/kwietnia do maja 2010r. na polecenie C. F. wielokrotnie odbierał od M. H. lub jego współpracowników heroinę i kokainę przekazując je następnie C. F.. Od maja 2010r, za zgodę w/w, oskarżony zaczął pracować dla M. H. i tym samym jego odbiorcom dostarczał heroinę, kokainę i marihuanę a nadto, od tego czasu, w charakterze kierowcy uczestniczył w przemytach marihuany i kokainy z Holandii. M. H. szczegółowo relacjonował na ten temat, także w zakresie wzajemnych rozliczeń z odbiorcami narkotyków. Wiedza A. K. (1) w tym zakresie obejmowała jedynie wyjazdy oskarżonego do Holandii, świadek wskazała, że jeździł tam jako kurier, podobnie jak M. i R. (czyli Ś., k. 891, 2083). W omówionych warunkach, uwzględniając także wyczerpującą argumentację Sądu Okręgowego, nie stanowi skutecznej podstawy do kwestionowania zeznań świadka koronnego to, że osoby, które odbierały od niego narkotyki, zaprzeczyły temu.

Wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego brak jest podstaw do podważenia ocen i ustaleń Sądu Okręgowego w zakresie transakcji z maja 2010r. która dotyczyła kilograma amfetaminy nabytej od oskarżonego przez P. C. przy udziale oskarżonego. Sąd w uzasadnieniu wyroku (str. 12-13) w sposób wyczerpujący odniósł się do zeznań P. C. i M. S. rzeczowo argumentując powody, dla których relacje wskazanych osób uznał za niewiarygodne. Sąd uwzględnił przy tym, że w czasie ujętym w zarzucie przez W. przechodziła fala powodziowa, nie miała ona jednak dla przestępczej działalności oskarżonego takich skutków, jak przywołani świadkowie, czy obrońca wskazują. Podzielając stanowisko Sądu w tym zakresie podnieść dodatkowo należy, że miejsce transakcji, a to stacja paliw BP na G., było częstym miejscem przekazywania narkotyków odbiorcom, na co wskazywał M. H., ale także S. Ś.. Ten ostatni świadek potwierdzając powyższą okoliczność (k. 927-933 z akt IV K 1403/12, ujawnione k. 2084) wskazał nadto, że nie przypomina sobie, by w 2010r. na ich działalność miało wpłynąć coś nadzwyczajnego i niezależnego (k. 2084v). Tym samym świadek wykluczył, by zalanie ograniczyło ich działalność w tym rejonie, a – co raz jeszcze należy podkreślić – przywołana stacja paliw była miejscem, w którym lubiliśmy przekazywać narkotyki odbiorcom (k. 927-933 jw.) a zatem stosunkowo często dochodziło tam do transakcji. To sprawia, że gdyby jej zalanie uniemożliwiało finalizację jakiejkolwiek transakcji, to tak szczególną, nadzwyczajną wręcz okoliczność, z pewnością zapamiętaliby zarówno M. H. jak i S. Ś.. W tym zakresie, wobec regulacji art. 8 kpk, nieuprawnione jest odwoływanie się przez skarżącego do sytuacji procesowej świadków C. i S. w ich procesie, skoro powyższe nie wpływa na ocenę dowodów w sprawie rozpoznawanej.

Chybione i to w stopniu oczywistym jest kwestionowanie przez obrońcę ocen i ustaleń Sądu Okręgowego poprzez odwoływanie się do treści zeznań świadków przywołanych na str. 3 apelacji. M. T., M. M. (2), J. B., C. F., J. S., D. F., R. M., Ł. S. (1), P. D. i A. K. (2) rzeczywiście zaprzeczyli, by oskarżony brał udział w obrocie narkotykami, zakwestionowali także, by oni sami mieli jakikolwiek związek z takim procederem. Takie stanowisko nie przeszkodziło jednocześnie świadkom J. B. i M. M. (2) przyznać, że - odpowiednio w styczniu 2011r. i listopadzie 2010r. – byli zatrzymani w samochodach, w których ujawniono narkotyki, w przypadku J. B. – 28 kg marihuany i został wówczas zatrzymany m. in. z S. Ś. (wtedy noszącym nazwisko R.). Nadto z licznego grona świadków, do których odwołuje się obrońca, znakomita ich większość korzystała z uprawnień wynikających z art. 182 § 3 kpk skutkiem czego świadkowie C. F., D. F., Ł. S. (2) i P. D. nie złożyli zeznań co do przedmiotu postępowania. W takich warunkach, przywoływanie treści tych dowodów jako mających wspierać wyjaśnienia oskarżonego, trudno uznać za argument mogący skutecznie podważyć trafność ocen i ustaleń Sądu Okręgowego.

Obraza art. 5 § 2 kpk polegająca na rozstrzygnięciu wątpliwości wynikających z oceny zeznań M. H., S. Ś. i A. K. (1) na niekorzyść oskarżonego.

Zarzut obrońcy, by w sprawia zaistniał stan, do jakiego odwołuje się art. 5 § 2 kpk jest chybiony i to w stopniu oczywistym. Wątpliwości, o jakich mowa w przywołanym przepisie to takie, które istnieją pomimo wyczerpania przez sąd możliwości dowodowych i oceny efektów postępowania zgodnej z kryteriami art. 7 kpk (tak SN w postanowieniu z dnia 10.10.2013 r, V KK 119/13, LEX nr 1400594). Sytuacja taka w rozpoznawanej sprawie nie ma miejsca. Sąd Okręgowy ocenił zebrane w sprawie dowody kierując się wskazaniami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów. W takich warunkach art. 5 § 2 kpk nie mógł znaleźć zastosowania.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na uznaniu, że oskarżony dopuścił się zarzuconych mu przestępstw.

Wobec omówionych wcześniej okoliczności dotyczących sfery oceny materiału dowodowego sprawy – zarzut bezpodstawny.

Sąd Okręgowy orzekał w oparciu o taki materiał dowodowy, który dawał gwarancję prawidłowego rozstrzygania, w uzasadnieniu wyroku odniósł się do treści wszystkich dowodów wskazując, które z nich i dlaczego uznał za wiarygodne i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Sąd odniósł się w szczególności do przywołanych przez obrońcę wyjaśnień oskarżonego słusznie wywodząc, że dowód ten nie zasługuje na uwzględnienie wobec jego sprzeczności z relacjami świadków M. H., S. Ś. i A. K. (1). Trafnie Sąd wskazał, że nawet oskarżony nie potrafił wskazać rzetelnej przyczyny, dla której świadkowie ci mieliby go bezpodstawnie pomawiać (k. 1282v … nie wiem, dlaczego S. R. mnie obciąża a pan H. wydaje mi się, że za ten wypadek…). W konsekwencji wyczerpania możliwości dowodowych i oceny materiału dowodowego w pełni respektującej wymogi art. 7 kpk, Sąd poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne.

APELACJA PROKURATORA

Rażąca niewspółmierność wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych oraz łącznych.

Sąd Okręgowy, wbrew stanowisku prokuratora, rozstrzygając w przedmiocie właściwej represji karnej uwzględnił wszystkie okoliczności, które mają znaczenie dla kształtowania kary i nadał im prawidłową rangę, na co wprost wskazuje argumentacja zawarta na str. 22-24 uzasadnienia wyroku. Wynika z niej, że Sąd stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego ocenił jako bardzo wysoki, a jego zawinienie – znaczne. Taki wniosek Sąd uzasadnił działaniem umyślnym, w zamiarze bezpośrednim a także w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Sąd trafnie także podkreślił, że na stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego wpływa to, że godzą w zdrowie i życie, często w sposób trwały i nieodwracalny. Sąd dostrzegł jednocześnie stosunkowo nieznaczny okres działalności przestępczej oskarżonego zamykający się w przedziale czasowym pół roku, jego niekaralność i ustabilizowany tryb życia, przy czym ten ostatni wniosek słusznie oparł na aktualnej sytuacji oskarżonego (pracuje, ma rodzinę). Przywołany katalog okoliczności, uprawniał Sąd Okręgowy do ukształtowania kar jednostkowych pozbawienia wolności, jak i kary łącznej wobec oskarżonego w takim wymiarze, jak przyjęto w wyroku. W ocenie Sądu Apelacyjnego przyjęty wymiar kar wyklucza ich ocenę jako nazbyt łagodnych, tym bardziej zatem łagodnych w stopniu czyniącym je rażąco niewspółmiernymi. Sąd nadał właściwą rangę przywołanym okolicznościom. Wskazać przy tym należy, że choć rola oskarżonego w procederze przemytu i dystrybucji znacznych ilości narkotyków była istotna, to jednak pełnił on funkcję pośrednika, nie był zatem ani inicjatorem, ani organizatorem przypisanych mu przestępstw. Co istotne, po spowodowaniu przez oskarżonego wypadku drogowego, z działalności tej został wyeliminowany, organizatorzy przestępstwa mieli do niego pretensje a nadto, na co wskazuje część świadków, został za to pobity. Te okoliczności wskazują, że czynności oskarżonego ograniczały się wyłącznie do realizacji poleceń innych osób i choć nie umniejsza to ani stopnia jego winy, ani ciężaru gatunkowego przypisanych mu czynów, to jednak musi znaleźć odzwierciedlenie przy kształtowaniu wymiaru kary.

Zasadniczą miarą surowości każdej kary jest stopień wykorzystania sankcji. Przestępstwa przypisane oskarżonemu, w stanie prawnym przyjętym przez Sąd, zagrożone były karami pozbawienia wolności odpowiednio - z art. 56 ust. 3 ustawy do 10 lat, z art. 55 ust. 3 ustawy – od 3 lat pozbawienia wolności. Przyjęty przez Sąd Okręgowy wymiar jednostkowych kar pozbawienia wolności istotnie zatem przekracza dolny próg ustawowego zagrożenia, w przypadku przestępstwa przypisanego w pkt. I wyroku obejmuje wymiar na poziomie prawie połowy sankcji. Te okoliczności, w powiązaniu z prawidłową argumentacją zaprezentowaną w wyroku, nakazują wykluczyć słuszność oceny oskarżyciela, by kary ukształtowane w oparciu o takie kryteria były przejawem powszechnej akceptowalności handlu narkotykami, przez to były łagodne i to w stopniu rażąco niewspółmiernym.

Nie znajdują również uzasadnienia zastrzeżenia prokuratora co do sposobu ukształtowania wobec oskarżonego wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy prawidłowo w tym zakresie wskazał na dość ścisły związek podmiotowo-przedmiotowy czynów przypisanych R. S. i trafnie zastosował zasadę asperacji.

Kwestionując wymiar orzeczonych kar grzywien, a zasadniczo przyjętą wysokość stawki dziennej, prokurator – w przeciwieństwie do Sądu – nie wskazał, z czego wywodzi jej nieprawidłowe, zbyt niskie ukształtowanie. Podnieść przy tym należy, że przy ustalaniu wysokości stawki dziennej Sąd uwzględnia te kryteria, o jakich stanowi art. 33 § 3 kk a zatem zasadniczo dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Tymczasem w apelacji do tych okoliczności skarżący nie odniósł się wywodząc jedynie, w oparciu o stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów, realnie za niski wymiar kar grzywny. Taki sposób argumentacji nie mógł być zatem skuteczny.

Obraza prawa materialnego – art. 45 § 1 kk polegająca na nie orzeczeniu przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 1.272.000zł w związku ze skazaniem za czyn przypisany oskarżonemu w pkt. 2 wyroku wobec prawidłowo złożonego w tym przedmiocie wniosku.

Sąd Okręgowy rozstrzygając w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II wyroku nie dopuścił się obrazy art. 45 § 1 kk.

Sąd Apelacyjny podziela stanowisko zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w zakresie wykładni treści przywołanego przepisu. Stanowi on o obowiązku ( sąd orzeka) orzeczenia przepadku korzyści osiągniętej przez sprawcę z popełnienia przestępstwa lub jej równowartości, jeżeli nie podlega przepadkowi w trybie art. 44 § 1 lub 6 kk. Sąd Okręgowy słusznie wskazał, że przepis ten obowiązek przepadku odnosi do indywidualnej korzyści sprawcy. Wprost na to wskazuje jego treść, gdzie mowa o przepadku takiej korzyści a zatem tej, którą sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa. Oskarżony w rozpoznawanej sprawie odpowiada samodzielnie, ale za udział w przestępstwach popełnionych w ramach współsprawstwa. Podkreślić należy, że w świetle ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Okręgowy oskarżony nie był organizatorem przestępczego procederu i nie partycypował w bezpośrednich korzyściach z tego płynących, a zatem zysku z obrotu narkotykami. Korzyść oskarżonego stanowiło wynagrodzenie wypłacone mu przez M. H. za pośrednictwo w obrocie i przewóz narkotyków z Holandii. Tym samym, skoro przypisano mu działanie w ramach współsprawstwa, przy określonym podziale ról i precyzyjnym wykazaniu indywidualnej korzyści, jaką z tego tytułu oskarżony osiągnął, to zgodnie z treścią art. 45 § 1 kk przepadkowi podlega ta korzyść skazanego, która jemu przypadła.

Wbrew stanowisku prokuratora, przywołane w apelacji orzeczenia nie uprawniają do odmiennego wniosku, a wręcz przeciwnie. Sąd Apelacyjny w Białymstoku w sprawie II AKa 253/14 wprost bowiem wskazał, że w sytuacji, w której kilka osób działa wspólnie i w porozumieniu przy obrocie narkotykami, także według podziału ról, korzyści te dzieli się przez liczbę współdziałających. W takim przypadku… wobec każdego ze współsprawców winien być orzeczony na podstawie art. 45 § 1 kk przepadek tej części korzyści majątkowej, która mu przypadła na mocy porozumienia.

W oparciu o omówione kryteria, Sąd Okręgowy prawidłowo orzekł przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej przez oskarżonego z przestępstw przypisanych mu w pkt. 1 i 3 wyroku i co istotne, rozstrzygnięć tych prokurator nie kwestionuje. Co do czynu z pkt. II aktu oskarżenia a zatem udziału oskarżonego w obrocie heroiną i kokainą poprzez odbieranie wskazanych narkotyków na polecenie C. F. od M. H. i jego współpracowników, to podnieść należy, że zasady współpracy oskarżonego z C. F. były ukształtowane podobnie, jak jego późniejsza współpraca z M. H.. C. F. wypłacał zatem oskarżonemu wynagrodzenie za każdą transakcję, przy czym w postępowaniu, wobec postawy wymienionego, jak i oskarżonego, nie ustalono wysokości środków, jakie z tego tytułu oskarżony otrzymał. M. H. wprost w tym zakresie wskazał (k. 1389) było tak, że dla C. F. przekazywałem narkotyki to odbierał je dla niego tylko i wyłącznie oskarżony, wiem, że oskarżony za to od F. dostawał pieniądze, ale nie wiem ile. To sprawia, że wobec braku możliwości ustalenia wartości korzyści osiągniętych z tego tytułu przez oskarżonego Sąd nie miał przesłanek do orzeczenia w trybie art. 45 § 1 kk także w zakresie tego czynu.

Żądanie prokuratora, by w takich warunkach i tylko co do tego czynu przyjąć odmienną wykładnię treści art. 45 § 1 kk jest zatem nieuprawnione.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody nieuwzględnienia wniosków obu apelacji wynikają z bezzasadności zarzutów, co omówiono wyżej.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie stwierdzono

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd Apelacyjny obciążył oskarżonego w całości kosztami sądowymi postępowania apelacyjnego stosownie do treści art. 636 § 1 kpk ustalając wysokość opłaty na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 5 i art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.

PODPIS

Ewa Gregajtys

Ewa Leszczyńska-Furtak Rafał Kaniok

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

☐

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Kary

Brak rozstrzygnięcia w trybie art. 45 § 1 kk co do czynu II

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

☒

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana