Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 208/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 4 marca 2020 r. sygn. akt XII Ko 84/18, w sprawie z wniosku P. K. (1) o odszkodowanie i zadośćuczynienie.

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ pełnomocnik wnioskodawcy

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

1. naruszenie art. 75 § 2 k.p.k. w zw. z art. 313 § 1 k.p.k. i z art. 71 § 1 k.p.k. poprzez ich błędne zastosowanie, polegające na tym, że Sąd błędnie uznał, iż w stosunku do wnioskodawcy przed jego zatrzymaniem zostało wydane postanowienie o przedstawieniu zarzutów i że w związku z tym miał on status podejrzanego w chwili zatrzymania, pomimo iż postanowienie o przedstawieniu zarzutów z dnia 6 czerwca 2017 r. zostało jedynie sporządzone, ale nie zostało ogłoszone wnioskodawcy i nie był on przesłuchiwany w charakterze podejrzanego przed zatrzymaniem,

2. naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającą na dokonaniu przez Sąd dowolnej oceny dowodów poprzez sprzeczne z zasadami logiki i wskazaniami doświadczenia życiowego ustalenie, że przystąpienie do przesłuchania wnioskodawcy w charakterze podejrzanego po upływie 20 godzin od momentu jego zatrzymania nie stanowi o nadmiernym czasie zatrzymania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzut naruszenia art. 75 § 2 k.p.k. w zw. z art. 313 § 1 k.p.k. i art. 71 § 1 k.p.k. jest oczywiście bezpodstawny. Skarżący zaprezentował błędną wykładnię tych przepisów, dotyczących statusu podejrzanego.

Skarżący nie kwestionuje przy tym ustalonych przez Sąd Okręgowy następujących faktów:

- 20 lutego 2017 r. I. B. złożyła zawiadomienie o uporczywym nękaniu jej przez P. K. (1), w wyniku którego wszczęto w Prokuraturze Rejonowej W. – U. dochodzenie o czyn z art. 190a § 1 k.k. (obecnie postępowanie sądowe na podstawie a/o prokuratora);

- 20 czerwca 2017 r. zostało sporządzone postanowienie o przedstawieniu P. K. zarzutu ww. przestępstwa;

- prokurator zmierzał do niezwłocznego ogłoszenia podejrzanemu zarzutu, dlatego wezwano go na 5 lipca 2017 r., jednak doręczenie nastąpiło później, a więc było nieskuteczne;

- wyznaczono kolejny termin ogłoszenia zarzutu na 3 sierpnia 2017 r., doręczając, za pośrednictwem policji, do rąk P. K., wezwanie do stawiennictwa;

- P. K. nie stawił się 3 sierpnia 2017 r. na przesłuchanie, składając jedynie, w tym dniu w KP U. wniosek o zapoznanie z aktami;

- mimo złożenia pisma w jednostce, która go wzywała, nie stawił się w miejscu konkretnie wskazanym w KP U., gdzie miał być przesłuchany jako podejrzany;

- 17 września 2017 r. prokurator wydał postanowienie o zatrzymaniu P. K. do 48 godzin, w celu wykonania czynności procesowych;

- 7 września i 9 października 2017 r. wydano nakazy doprowadzenia – bezskuteczne;

- 18 października 2017 r. prokurator wydał kolejne postanowienie o zatrzymaniu;

- 19 października 2017 r. pokrzywdzona złożyła pismo zawiadamiające o dalszym nachodzeniu jej i dziecka przez P. K., z wnioskiem o zastosowanie środków zapobiegawczych („ boję się o nasze życie i zdrowie” – k. 115);

- 16 listopada 2017 r., wobec nieskuteczności poprzednich prób doprowadzenia, wydano kolejne postanowienie i nakaz doprowadzenia;

- 27 listopada 2017 r. o godz. 18.00 zatrzymano P. K. w sytuacji gdy wezwał on policję na interwencję w sprawie kontaktów z dzieckiem (matka I. B.);

- w Komisariacie Policji przymusowo odebrano zatrzymanemu telefon i inne przedmioty, gdyż odmówił ich dobrowolnego wydania;

- zezwolono na kontakt z obrońcą i siostrą, którzy niezwłocznie przybyli;

- przebywając w izbie zatrzymań P. K. otrzymał posiłki i napoje, nie doznał żadnych obrażeń ciała, nie stracił swoich przedmiotów, nie skarżył się do siostry na niewłaściwe zachowania policjantów;

- doręczono zatrzymanemu postanowienie z dnia 20 czerwca 2017 r. o przedstawieniu zarzutu i kolejne o zmianie zarzutu z art. 190a § 1 k.k. (rozszerzono okres czynu);

- 28 listopada 2017 r. o godz. 13.40 przystąpiono do przesłuchania P. K. w charakterze podejrzanego, po którym został on zwolniony;

- późniejsze skargi na czynności policji oraz twierdzenia tego typu pojawiające się w sprawie zażalenia na zatrzymanie, zostały uznane za bezpodstawne;

- postanowieniem z dnia 27 września 2019 r. Sąd Rejonowy uznał zatrzymanie z 27 listopada 2017 r. za zasadne, legalne oraz prawidłowe (syn akt XIV Kp 19991/18, PR3 Ds. 144.2017);

- P. K. (1) był jeszcze dwukrotnie zatrzymywany w tej sprawie, w 2018 r. i 2019 r., w celu wykonania czynności procesowych na które się nie stawił (wnioskodawca omyłkowo wpisał we wniosku o odszkodowanie datę drugiego zatrzymania).

Skarżący opiera swój pogląd o niesłuszności zatrzymania na twierdzeniu, że sporządzone postanowienie o przedstawieniu zarzutów, nieogłoszone podejrzanemu, nie spełnia wymagania z art. 71 § 1 k.p.k., tj. wydania postanowienia, które określa status procesowy osoby podejrzanego w postępowaniu karnym. Stwierdza następnie, że zgodnie z art. 71 § 1 k.p.k. w zw. z art. 75 § 2 k.p.k., wolno zatrzymać i przymusowo doprowadzić jedynie podejrzanego (oskarżonego).

O ile wykładnia art. 75 § 2 k.p.k. prezentowana przez skarżącego nie budzi żadnych wątpliwości, o tyle to jak odczytuje on art. 71 § 1 k.p.k. i art. 313 § 1 k.p.k., należy ocenić jako wadliwe.

Art. 313 § 1 k.p.k. wskazuje na następującą kolejność czynności:

- sporządza się postanowienie o przedstawieniu zarzutów (dane osoby podejrzanej, zarzut, kwalifikacja prawna przestępstwa, uzasadnienie, podpis sporządzającego, data, dane organu),

- ogłasza niezwłocznie podejrzanemu,

- przesłuchuje się podejrzanego,

- chyba, że ogłoszenie postanowienia lub przesłuchanie nie jest możliwe z powodu ukrywania się.

Skarżący stwierdza, że P. K. nie ukrywał się, skoro 3 sierpnia 2017 r. złożył w KP U. wniosek o wgląd do akt. Pomija jednak, to że najpóźniej od chwili skutecznego doręczenia P. K. wezwania na przesłuchanie, tj. od 17 lipca 2017 r. - z obowiązkiem stawienia się 3 sierpnia 2017 r., do dnia zatrzymania P. K. nie stawił się dobrowolnie na przedstawienie zarzutów, ani nie zdołano go doprowadzić, mimo kilkakrotnych prób policji.

Pomija też to, że P. K. jako prawnik (ukończona aplikacja adwokacka) rozumie znaczenie zapisów i pouczeń na przesyłkach procesowych. Biorąc pod uwagę pomijane w apelacji treści wezwań, kierowanych do P. K. od lipca 2017 r., nie mógł mieć żadnych wątpliwości, że dotyczą one ogłoszenia zarzutów w sprawie karnej. Wezwania, które osobiście odebrał P. K. w dniach 13 lipca 2017 r. (doręczone przez pocztę) i 17 lipca 2017 r. (doręczone przez policję) zawierały w swej treści informacje, że dotyczą stawiennictwa w charakterze podejrzanego. W piśmie złożonym w KP U. w dniu 3 sierpnia 2017 r., adresowanym do funkcjonariuszki, P. K. stwierdza: „ zakomunikowała mi pani – nie ukrywam, iż chciałabym panu przestawić zarzuty” (k. 101). Nie ulega zatem wątpliwości, że od 13 lipca 2017 r. P. K. zdawał sobie sprawę, że jest wzywany do obowiązkowego stawiennictwa w charakterze podejrzanego, do konkretnego miejsca na K. na U. i konkretnej osoby. Wezwanie w charakterze podejrzanego oznaczało, że zostanie mu ogłoszone postanowienie o przedstawieniu zarzutu z dnia 20 czerwca 2017 r. i będzie on przesłuchany w charakterze podejrzanego (art. 313 § 1 k.p.k.). Złożenie pisma w dyżurce czy biurze podawczym KP U. stanowiło unik przed czynnością ogłoszenia zarzutu i przesłuchania, który to obecnie jest wykorzystywany jako linia obrony wobec faktu celowego unikania wykonania wezwań. Faktem niepodważalnym jest to, że P. K. (1) nie stawił się dobrowolnie na czynności związane z ogłoszeniem zarzutu w dniu 3 sierpnia 2017 r., mimo prawidłowego zawiadomienia o czasie, miejscu i celu czynności.

Interpretacja stosowana przez wnioskodawcę, polegająca na twierdzeniu, że dopóki osobie nie zostanie bezpośrednio odczytany zarzut, nie jest ona podejrzanym, jest niezgodna z postanowieniami art. 313 § 1 k.p.k. przewidzianymi na okoliczność celowej obstrukcji procesowej osób, które uniemożliwiają ogłoszenie postanowienia o przedstawieniu zarzutów.

Strona pomija też to, że art. 71 § 1 k.p.k. posługuje się określeniem - wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów - które obejmuje każdą z sytuacji wskazanych w art. 313 § 1 k.p.k.; sporządza, ogłasza postanowienie i przesłuchuje podejrzanego, chyba, że nie jest to możliwe.

Za podejrzanego, w rozumieniu art. 71 § 1 k.p.k., uważa się zatem osobę, której ogłoszono sporządzone postanowienie o przedstawieniu zarzutów (dalej – przesłuchano), jak też osobę która celowo unika takich czynności (ukrywa się, wyjechała z kraju), mając świadomość w jakim celu i jakim charakterze jest wzywana przez organy procesowe.

Po sporządzeniu postanowienia o przedstawieniu zarzutów powinno niezwłocznie nastąpić jego ogłoszenie.

- „ Niezwłoczna promulgacja postanowienia jest więc obowiązkowa, ale tylko wtedy gdy jest to w ogóle możliwe wobec danej osoby. W innych wypadkach sporządzenie i podpisanie postanowienia oznacza, że zostało ono wydane (art. 71 § 1 k.p.k.), a ogłoszenie go podejrzanemu nastąpi dopiero wtedy, gdy będzie to realne, ... niezwłocznie po powstaniu owej możliwości” (K.P.K. Komentarz t. I, wyd. 6, T. G., W. 2014 (str. 1074 – 1075):

- Postanowienie Sądu Najwyższego z 22 czerwca 2001 r., III KKN 44/01: wszczęcie postępowania przeciwko osobie następuje z datą wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów, także wówczas, gdy z przyczyn niezależnych od organów ścigania (ucieczki, ukrywania się podejrzanego) nie nastąpiło niezwłocznie ogłoszenie postanowienia.

W sprawie P. K. (1) doszło do wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów – 20 czerwca 2017 r., po czym wzywano go w charakterze podejrzanego – 13 lipca 2017 r. (przez pocztę), następnie na dn. 3 sierpnia 2017 r. – doręczone mu osobiście przez policję (k. 97 – 99), wraz z informacją, że dotyczy to obowiązkowego stawiennictwa w charakterze podejrzanego, z pouczeniem o obowiązkach podejrzanego z art. 75 § 1 i 2 k.p.k. (k. 89).

W świetle opisanych faktów oraz niewątpliwego stanu prawnego, nie ulega wątpliwości, że dalsza procedura postanowień i zarządzeń o doprowadzeniu P. K., z możliwością zatrzymania go na czas do 48 godzin, była zgodna z art. 75 § 2 k.p.k. Wykładnia używana przez stronę wnioskującą, na użytek postępowania odszkodowawczego prowadziłaby do możliwości celowego blokowania czynności procesowych przez osoby podejrzane, którym nie zdołano ogłosić postanowienia o przedstawieniu zarzutów, z powodu ukrywania się, wyjazdu, zmiany miejsca pobytu itd. P. K., jako prawnik z pewną praktyką, o której zeznał przed sądem, miał tego świadomość.

Sąd Apelacyjny nie potwierdził także zarzutów przekroczenia art. 7 i 410 k.p.k. podczas oceny dowodów, dotyczących czasu i przebiegu zatrzymania.

Sąd Okręgowy uznał czas za niezbędny do przeprowadzenia czynności dotyczących samego zatrzymania i osadzenia w izbie zatrzymań, wezwania obrońcy itd., jak i doprowadzenia zatrzymanego na czynność przesłuchania, którą wyznaczono niezwłocznie po przekazaniu informacji o zatrzymaniu podejrzanego. Przesłuchanie podejrzanego zaczęło się 28 listopada 2017 r. o godz. 13.40, a o godz. 14.20 P. K. został zwolniony. Bacząc na zatrzymanie w dniu 27 listopada 2017 r. o godz. 18.00 i czynności policyjne, które trwały w godzinach wieczornych, zorganizowanie przesłuchania w zwykłych godzinach pracy komisariatu i przeprowadzenie tej czynności z udziałem obrońcy i funkcjonariuszy obsługi technicznej ok. godz. 13 – tej, należy ocenić jako sprawnie dokonane. Sąd rozpoznający zażalenie na zatrzymanie słusznie zaznaczył, że jego okres nie przekroczył nawet doby (niespełna 20 godz.), a więc mniej niż dopuszczalne ustawowo 48 godzin.

Zastrzeżeń sądu odwoławczego nie budzi też ocena dowodów mówiących o warunkach, w których przebywał zatrzymany. Żaden dowód nie potwierdza zastrzeżeń P. K. do zachowania funkcjonariuszy policji. Jego formalna skarga na policję nie znalazła potwierdzenia w wewnętrznym postępowaniu wyjaśniającym, a świadkowie zdecydowanie zaprzeczyli, by ktoś niewłaściwie odnosił się do zatrzymanego.

Uwzględniając możliwość stronniczości zatrzymanego i funkcjonariuszy, sąd rozsądnie oparł się na zeznaniach siostry wnioskodawcy J. K., która przybyła na komisariat 27 listopada 2017 r., wieczorem. Wprawdzie nie dopuszczono wówczas do jej kontaktu z P. K., ale rozmawiając z nim po zwolnieniu, usłyszała, że był on dobrze traktowany, otrzymał posiłek. Jedyne działania przemocowe i to w niezbędnym, uzasadnionym zakresie, dotyczyły odebrania zatrzymanemu rzeczy, których posiadanie jest zabronione w czasie pobytu w izolacji (np. telefon). P. K. nie oddał ich dobrowolnie, mimo że jako prawnik zna zasady procesowego zatrzymania.

W tych okolicznościach, odmówienie uznania za wiarygodne zeznań wnioskodawcy na temat poniżającego i wulgarnego traktowania go w KP U., było logiczną konsekwencją zeznań wszystkich innych świadków oraz zapisu dokumentów, w tym protokołu zatrzymania. Należy też zwrócić uwagę na kilkakrotną zmianę twierdzeń o utracie zarobków wnioskodawcy i odmienności w wysokości zarobków, podawane w sprawie karnej i obecnie. Linia zarzutów wnioskodawcy jest niezmienna w całym procesie karnym i licznych postępowaniach incydentalnych wygenerowanych przez niego w celu wykazania bezzasadności oskarżenia o nękanie byłej partnerki.

Działania nieomal wszystkich funkcjonariuszy publicznych, poczynając od policjantów, przez prokuratorów, a kończąc na sędziach (wielokrotne wnioski o wyłączenia sędziów i skargi) określone są przez P. K. mianem spisku, zmowy, znajomości z pokrzywdzoną. Jego zdaniem „ wszystko było ukartowane”. Pisma i wypowiedzi wnioskodawcy pełne są niepotwierdzonych zarzutów tego rodzaju, wypowiedzianych także w takcie rozprawy apelacyjnej (zarzucił istnienie zorganizowanej grupy przestępczej). Sprawa karna przeciwko P. K. toczy się przed Sądem Rejonowym dla Warszawy – Mokotowa, sygn. akt VIII K 169/19, (sąd nie uwzględnił wniosku oskarżonego o umorzenie postępowania). Emocje P. K. związane z tym oskarżeniem i konfliktem o dziecko są widoczne i w jaskrawy sposób przenoszą się na subiektywne oceny działań organów procesowych. Okoliczność ta, przy braku jakichkolwiek obiektywnych potwierdzeń, wskazuje dodatkowo na tworzenie przez P. K. opisu rzeczywistości, w celu obrony własnej pozycji procesowej.

Należy przypomnieć, że okoliczności i podstawa prawna zatrzymania była przedmiotem orzekania w sprawie XIV Kp 19991/18, w której zapadło prawomocne postanowienie o zasadności, legalności i prawidłowości zatrzymania P. K. w dniu 27 listopada 2017 r.

W związku z powyższym oceny i ustalenia Sądu Okręgowego, są zgodne z zasadą swobodnej oceny dowodów – art. 7 k.p.k. Nie naruszono w żadnym zakresie art. 410 k.p.k. Strony, zwłaszcza wnioskodawca, aktywnie korzystał z inicjatywy dowodowej, sąd zgromadził wszelkie niezbędne dowody z akt sprawy karnej i sprawy zażalenia na zatrzymanie oraz z postępowania skargowego. Ujawnił te dowody, poddał logicznej, obiektywnej ocenie i wyprowadził prawidłowe wnioski, że zatrzymanie P. K. w dniu 27 listopada 2017 r. było słuszne, legalne, zasadne i prawidłowe.

Z tego powodu jego wniosek o odszkodowanie i zadośćuczynienie, był oczywiście bezzasadny, w świetle wymagań art. 552 § 4 k.p.k.

Sąd Apelacyjny uznał zatem zaskarżony wyrok za prawidłowy i utrzymał go w mocy.

Wniosek

1.  o zmianę wyroku i zasądzenie na rzecz P. K. (1) odszkodowania i zadośćuczynienia w stosownej wysokości;

2.  przyznanie wynagrodzenia obrońcy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wniosek apelacyjny o zmianę istoty rozstrzygnięcia Sądu I instancji nie mógł być zrealizowany, ponieważ Sąd Apelacyjny uznał za prawidłowe ustalenia tego sądu o braku podstaw prawnych i faktycznych do przyznania odszkodowania i zadośćuczynienia za zatrzymanie wnioskodawcy w dniu 27 listopada 2017 r. Zatrzymanie było zasadne, legalne i prawidłowe, o czym orzekł prawomocnie Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W. postanowieniem z dnia 27 września 2019 r. To rozstrzygnięcie, jak też fakty zbadane w postępowaniu odszkodowawczym, przekonują, ponad wszelką wątpliwość, że zatrzymanie P. K. 27 listopada 2017 r. było słuszne, dlatego wniosek o zasądzenie roszczeń na podstawie art. 552 § 4 k.p.k. był bezpodstawny.

Wniosek o zwrot kosztów zastępstwa procesowego był nieuzasadniony, gdyż pełnomocnik wnioskodawcy wyznaczony z urzędu sporządził tylko pismo apelacyjne, które należy do czynności I instancyjnych. Niestawiennictwo na rozprawie apelacyjnej, wyklucza ubieganie się o wynagrodzenie za postępowanie odwoławcze.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy wyrok Sądu I instancji oddalający wniosek P. K. (1) o odszkodowanie i zadośćuczynienie za zatrzymanie w dniu 27 listopada 2017 r.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Powodem utrzymania wyroku było potwierdzenie prawidłowości ustaleń i ocen Sądu Okręgowego, co do słuszności zatrzymania, a zarazem co do bezpodstawności roszczeń wnioskodawcy, o czym pisano w pkt 3 uzasadnienia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

2.

Zgodnie z art. 554 § 4 k.p.k. postępowanie odszkodowawcze przewidziane w Rozdziale 58 Kodeksu postępowania karnego jest wolne od kosztów sądowych, dlatego Sąd Apelacyjny stwierdził, że wydatki za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Marzanna A. Piekarska-Drążek

Ewa Gregajtys Katarzyna Capałowska

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 4 marca 2020 r. sygn. akt XII Ko 84/18, w sprawie z wniosku P. K. (1) o odszkodowanie i zadośćuczynienie

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana