Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 209/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

I

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 10 marca 2022 r., sygn. akt V K 253/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

G. R.

Czyn przypisany oskarżonemu w pkt I wyroku

1. zeznania świadka M. C. (1)

z dnia 17.10.23r.

2. opinia sądowo – psychiatryczna do sprawy PR 3Ds 1822.2018

3. opinia psychologiczna wraz z dokumentacją lekarską

k.1500-1502

k. 1506- 1513

k. 1514- 1523

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1. zeznania świadka M. C. (1)

z dnia 17.10.23r.

2. opinia sądowo – psychiatryczna do sprawy PR 3Ds 1822.2018

3. opinia psychologiczna wraz z dokumentacją lekarską

Dowód z zeznań świadka M. C. (1)

(pkt 1), podlegający ocenie w całokształcie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przy uwzględnieniu wniosków opinii wymienionych w pkt 2 i 3 zasługuje na wiarę w części.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.

mająca wpływ na treść wyroku obraza przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez:

1)  dokonanie oceny materiału dowodowego wbrew zasadzie swobodnej oceny dowodów, przy nieuwzględnieniu zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, wydanie rozstrzygnięcia przy nieuwzględnieniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania;

2)  dokonanie oceny materiału dowodowego poprzez dokonanie ustaleń faktycznych z pominięciem całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania, w tym wynikających ze stanowiska oskarżonego wyrażonego w jego wyjaśnieniach, oświadczeniach i w głosach stron, podczas gdy dokonanie prawidłowej oceny okoliczności z zachowaniem zasad logicznego rozumowania powinno prowadzić do konkluzji, że zeznania świadka M. C. (1) nie mogą stanowić jedynego wartościowego dowodu w sprawie niniejszej i winny być weryfikowane pozostałymi dowodami ujawnionymi w toku postępowania, z których również wynikałyby prawidłowe ustalenie stanu faktycznego;

3)  nieuwzględnienie dowodów w postaci opinii z zakresu badań genetycznych oraz opinii z zakresu badań daktyloskopijnych, uznanie ich za nieistotne z punktu widzenia winy w sytuacji, gdy brak materiału genetycznego pokrzywdzonego na odzieży oskarżonego, brak materiału genetycznego na wyskrobinach spod paznokci, brak linii papilarnych oskarżonego na zabezpieczonych nożach kuchennych w sposób jednoznaczny wskazuje, iż oskarżony nie ugodził pokrzywdzonego nożem, a nadto do zdarzenia nie doszło w miejscu zamieszkania pokrzywdzonego;

4)  dokonanie oceny materiału dowodowego w postaci pisemnej i ustnej opinii uzupełniającej, opinii z zakresu badań chemiczno- toksykologicznych, sprawozdania z badań na zawartość alkoholu etylowego, protokołu sekcji zwłok, protokołu sądowo – lekarskich sekcji zwłok wbrew zasadzie swobodnej oceny dowodów, przy nieuwzględnieniu zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego i przyjęcie, że bezpośrednią przyczyną zgonu pokrzywdzonego była rana kłuta, w sytuacji gdy z materiału dowodowego wynika, iż krwawienie wewnętrzne miało złożoną etymologię, w grę wchodziły dwa czynniki wywołujące krwawienie wewnętrzne, tj. czynnik chorobowy i czynnik urazowy. W ocenie biegłego do zgonu pokrzywdzonego mógł doprowadzić stan chorobowy utrzymujący się u pokrzywdzonego od dłuższego czasu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelującego obrońcy mają charakter polemiczny.

ad.1) Skarżący nie skonkretyzował, w czym upatruje nieuwzględnienia całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania; w prawidłowo sporządzonej apelacji zarzut winien wskazywać nie tylko uchybienie, ale także na czym ono polega i jakie skutki rodzi dla prawidłowości rozstrzygnięcia. Warunek wykazania wpływu uchybień na treść rozstrzygnięcia wynika wprost z redakcji art. 438 pkt 2 k.p.k. powoduje, iż zarzut oparty o tą podstawę odwoławczą wymaga precyzyjnego wskazania w zarzucie, które normy procesowe i w jaki sposób zostały przez Sąd I instancji naruszone, a w efekcie jaki wpływ na treść wyroku miało powyższe naruszenie. Uzasadnienie apelacji z kolei służy przedstawieniu argumentacji na poparcie dostrzeżonego uchybienia, które zostało ujęte w sformułowanym zarzucie. Naruszenie przepisów postępowania ujęte przepisem art. 438 pkt 2 k.p.k. może nastąpić nie przy każdej jego obrazie – a jedynie wówczas, gdy obraza ta mogła mieć wpływ na orzeczenie. Wymaga to więc oceny indywidualnej na tle okoliczności konkretnego przypadku.

Tymczasem w niniejszej sprawie dopiero analiza treści zarzutów w powiązaniu z uzasadnieniem apelacji wskazuje, że skarżący nie zgadza się z dokonaną przez Sąd I instancji oceną tak wyjaśnień oskarżonego G. R. oraz świadka M. C. (1), a także wydanych w sprawie opinii z zakresu badań genetycznych, daktyloskopijnych oraz opinii z zakresu badań chemiczno- toksykologicznych, sprawozdania z badań na zawartość alkoholu etylowego, protokołu sekcji zwłok, protokołu sądowo – lekarskich sekcji zwłok – co w istocie jest powtórzeniem sformułowanych zarzutów w dalszych punktach apelacji – bez konkretnego wykazania istoty dowolności tej oceny, co w żaden sposób nie świadczy o naruszeniu przez Sąd Okręgowy art. 7 k.p.k.

ad.2)

a)  Wbrew twierdzeniom skarżącego obrońcy – wyjaśnienia oskarżonego złożone w sprawie zostały poddane właściwej analizie w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Jest bezsporne, że oskarżony w toku niniejszego postępowania nie korzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. W tej sytuacji dowód ten jak każdy inny podlega ocenie – wymaga w szczególności oparcia oceny co do jego wiarygodności na rozważeniu całokształtu okoliczności zawartych w zgromadzonym materiale dowodowym. Sąd okręgowy prawidłowo wskazał, że w świetle całokształtu materiału dowodowego, zwłaszcza w zakresie odnoszącym się do przyczyn i okoliczności w jakich doszło do spowodowania rany kłutej i powstania u pokrzywdzonego ciężkich obrażeń ciała, wyjaśnienia G. R. nie zasługują na wiarę.

b)  Wersja konsekwentnie prezentowana przez oskarżonego, że do obrażeń ciała D. G. doszło poza miejscem jego zamieszkania, w wyniku zaatakowania go przez nieustalonych sprawców – była przedmiotem sprawdzeń na etapie postępowania przygotowawczego. Dokonano wówczas sprawdzenia miejsc, w których wedle wersji podawanej przez G. R., czy na podstawie relacji E. S. (1) oraz sąsiadki pokrzywdzonego H. S. miało dojść do napadu na pokrzywdzonego przez nieznanych sprawców, zabezpieczono przy tym zapisy z monitoringu, niemniej powyższe czynności nie potwierdziły takiego zdarzenia (por. k. 48a, k. 95, k. 162, k. 158, k. 209-210, k. 211-212).

c)  Jest w sprawie bezsporne, że pokrzywdzony D. G. sam bezpośrednio do żadnej osoby nie wskazał, że oskarżony ugodził go nożem. Wręcz przeciwnie: zarówno swojej siostrze E. S. (1), jak i sąsiadce H. S. opowiedział, że został napadnięty przez nieznane mu osoby. Taką również relację co do okoliczności w jakich doszło do rany kłutej przedstawił udzielającej mu pomocy załodze karetki pogotowia i interweniującym policjantom (por. zeznania M. J. (1) (k. 6), notatnik służbowy k. 8v, „raport działań” (k. 10), zeznania E. S. (2) (k. 32-33), zeznania H. S. (k. 83-84), zeznania J. S. (k. 203 – 204), zeznania M. R. (k. 213-214).

Powyższe dowody zostały dostrzeżone przez Sąd orzekający i prawidłowo uznane za wiarygodne. Równocześnie jednak Sąd ten wskazał, że świadkowie wymienieni nie mają wiedzy o przebiegu zdarzenia, bowiem nie byli naocznymi jego świadkami, a o zajściu dowiedzieli się wyłącznie z relacji innych osób. Dodatkowo zauważyć należy, że zarówno świadek E. S. (2), jak i H. S. bardzo krytycznie postrzegały tryb życia pokrzywdzonego oraz towarzystwo, w którym się obracał. Uwzględniając powyższy kontekst pokrzywdzony miał powody żeby ukrywać przed nimi prawdziwego sprawcę – wszak na skutek jego samodzielnej decyzji oskarżony G. R. zamieszkał w mieszkaniu D. G., wspólnie nadużywali alkoholu, prowadzili nieakceptowalny dla otoczenia tryb życia. Bezsporne jest również, że pokrzywdzony bagatelizował zagrożenia dla życia i zdrowia spowodowane obrażeniami na skutek ugodzenia nożem przez oskarżonego, nie widząc potrzeby skorzystania z pomocy lekarskiej, czy hospitalizacji – i to pomimo zaleceń profesjonalistów przybyłych na wezwanie w dniu 1 lutego 2020 r. (por. zeznania J. S. k. 203 – 204 oraz M. J. (2) k. 6). O ile z perspektywy czasu i zaistniałego skutku w postaci zgonu pokrzywdzonego trudno znaleźć racjonalne wytłumaczenie takiej postawy – niemniej doświadczenie życiowe wskazuje, że typową jest sytuacja, iż funkcjonariuszom publicznym nie jest w takich przypadkach przekazywana rzetelna informacja o udziale w zajściu osób, w kręgu których na co dzień funkcjonował pokrzywdzony. Przy ocenie powyższych kwestii nie można również tracić z pola widzenia zarejestrowanych rozmów oskarżonego G. R. z dyspozytorami Pogotowia Ratunkowego przyjmującymi zgłoszenia – w szczególności jego reakcji na informację, że została wezwana policja („ale policja po co”), a następnie kolejnej w odpowiedzi na stwierdzenie przyjmującej zgłoszenie „może pan go dźgnął”. Rozmówczyni wyraźnie zinterpretowała postawę oskarżonego jako chęć uniknięcia czynności z udziałem policjantów – co wyraźnie odzwierciedlają zapisy protokołu odtworzenia nagrania ze zgłoszenia (por. k. 206-207). W tej sytuacji uprawnionym jest wniosek, że oskarżony wyraźnie niezadowolony z takiego obrotu sprawy miał czas do przyjazdu wezwanych służb na ustalenia z pokrzywdzonym jaka wersja zostanie im przekazana.

d)  Nie popełnił również błędu Sąd I instancji ustalając, że świadek R. O. (1) nie był bezpośrednim świadkiem ugodzenia nożem D. G. (por. k. 57-58, k. 742-745, k. 885-890 oraz opinia psychologiczna k. 917-925). Mając na uwadze treść wniesionej w sprawie apelacji – stwierdzić należy, że zbędne jest szczegółowe odnoszenie się do zeznań tego świadka oraz ocen poczynionych przez Sąd meriti w tym zakresie – bowiem skarżący obrońca w żaden sposób ich nie neguje.

e)  Słusznie zatem podstawą ustalania faktów stały się zarówno wyjaśnienia oskarżonego G. R., jak i zeznania świadka M. C. (1) (por. k. 39-40, k. 100-102).

f)  Tak przechodząc do głównego zarzutu apelacji obrońcy, że Sąd I instancji ustalił winę i sprawstwo oskarżonego G. R. jedynie w oparciu o zeznania złożone na etapie postępowania przygotowawczego „przez rzekomego, jedynego świadka zdarzenia” już na wstępie stwierdzić należy, że konsekwencją zasady swobodnej oceny dowodów jest nieprzywiązywanie w orzecznictwie żadnej wagi do kategorii ilościowych w odniesieniu do źródeł dowodowych. Sam fakt oparcia orzeczenia na zeznaniach tylko jednego świadka sam przez się nie może stanowić podstawy do zarzutu dowolnych ocen materiału dowodowego. Nie istnieje bowiem żadna reguła dowodowa, która uzasadniałaby stanowisko, że zeznanie jednego świadka są niewystarczającą podstawą skazania. Współczesne postępowanie karne wszak nie hołduje rzymskiej zasadzie –„unus testis nullum testis” ( jeden świadek żaden świadek). Tego rodzaju "jedyny" dowód nie może natomiast być sprzeczny z innymi dowodami, które wprawdzie nie mają decydującego znaczenia dla kwestii odpowiedzialności karnej, stanowią jednak podstawę do dokonania lub weryfikacji ustaleń faktycznych odnoszących się do fragmentów zdarzenia. Wymaga zatem potwierdzenia depozycji świadka przez inne dowody, choćby potwierdzenie to miało charakter pośredni (tak przykładowo: wyrok SA w Warszawie z 19 grudnia 2014 r., II AKa 445/14, LEX nr 1630896; SA w Warszawie z 4 czerwca 2014 r., II AKa 136/14, LEX nr 1483853). Ten warunek został w niniejszej sprawie spełniony.

g)  Sąd Apelacyjny zbadał ocenę zeznań świadka M. C. (1) dokonaną przez Sąd I instancji w oparciu o krytykę przedstawioną w skardze apelacyjnej obrońcy i nie znalazł podstaw do jej zakwestionowania w stopniu oczekiwanym przez skarżącego.

h)  Nie stanowi uchybienia Sądu orzekającego okoliczność, że nie doszło do bezpośredniego przesłuchania świadka M. C. (1) na rozprawie przed Sądem I instancji. Zgodnie z treścią art. 391§1 k.p.k. odczytanie na rozprawie protokołów zeznań świadka jest dopuszczalne między innymi w sytuacji, gdy świadek nie stawił się na rozprawę z powodu niemożności doręczenia mu wezwania, czy niedających się usunąć przeszkód. Zauważenia przy tym wymaga, że w niniejszej sprawie skorzystanie z tego trybu nastąpiło na zgodny wniosek stron – bowiem „oskarżony i obrońca przyłączyli się do wniosku prokuratora” (por. k. 896).

i)  Sąd Apelacyjny w toku przeprowadzonej kontroli odwoławczej ustalił aktualne miejsce pobytu świadka i uwzględniając wniosek obrońcy, zgodnie z treścią art. 452§3 k.p.k., przeprowadził uzupełniające postępowanie dowodowe uznając, że w tej zmienionej sytuacji przesłuchanie świadka M. C. (1) z udziałem biegłego psychologa przyczyni się do wydania trafnego rozstrzygnięcia. Niewątpliwie bowiem jest to dowód kluczowy dla ustaleń sprawstwa i winy oskarżonego G. R.. (por. k. 1500-1502, opinia psychologiczna k. 1514- 1517, a także opinia sądowo – psychiatryczna w sprawie sygn. PR 3 Ds.1822.2018, k. 1506-1513, dokumentacja lekarska k.1518-1523).

j)  Przeprowadzony w sprawie dowód w postępowaniu apelacyjnym (w trybie art. 396§2 k.p.k. oraz z udziałem biegłego psychologa na podstawie art. 192§1 k.p.k.) – nie podważył dokonanej oceny zeznań świadka M. C. (1) przez Sąd Okręgowy, który dokonał oceny wiarygodności zeznań tego świadka w oparciu o całokształt jego procesowej wypowiedzi oraz w konfrontacji z innymi dowodami i uznał, że drugie z zeznań złożonych w sprawie przez tego świadka (k.100-102) zasługują na wiarę w zakresie dotyczącym okoliczności powstania u D. G. obrażeń ciała. W toku bezpośredniego przesłuchania świadek M. C. (1) zasłaniał się niepamięcią tak zdarzenia, jak i tego czy w ogóle składał w sprawie jakieś zeznania. W opinii biegłego psychologa na treść aktualnych zeznań świadka nie uwidoczniono wpływu kłamstwa, mataczenia bądź konfabulacji. Zachowanie świadka oraz analiza zeznań podczas przesłuchania wskazują na organiczną etiologię obserwowanych zdarzeń. Równocześnie biegły wskazał na aktualnie osłabioną zdolność do przyswajania, przechowywania i odtwarzania informacji – a także niemożliwą do jednoznacznej oceny zdolność świadka w tym zakresie w dacie zdarzenia (k.1514-1517). Opinia powyższa została wydana przez biegłego psychologa nie tylko w oparciu o obserwacje poczynione podczas przesłuchania M. C. (1) i przeprowadzony wywiad, ale także z uwzględnieniem dokumentacji lekarskiej (k.1518-1523). oraz treści opinii sądowo – psychiatrycznej wydanej w sprawie sygn. PR 3 Ds.1822.2018 (k. 1506-1513). Z tej ostatniej zaś wynika, że u M. C. (1) biegli nie stwierdzili objawów choroby psychicznej, cech zespołu psychoorganicznego – natomiast rozpoznano u niego upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim, bez znaczących zaburzeń zachowania i emocji, o obniżonej sprawności spostrzegania (co oznacza spostrzeganie tylko cech konkretnych, nie odróżnianie cech ważnych), z trudnościami w skupieniu uwagi dowolnej i ograniczonym zakresie pamięci, o obniżonej sprawności myślenia abstrakcyjnego oraz uzależnioną od alkoholu. Mając na uwadze w szczególności, że świadek M. C. (1) nie miał żadnych racjonalnych powodów żeby bezzasadnie pomawiać oskarżonego, zeznania powyższe są spójne z innymi dowodami – a sprzeczne wyłącznie z wyjaśnieniami oskarżonego, który ma interes w prezentowaniu określonej linii obrony – uwzględniając przy tym, że w relacji złożonej bezpośrednio po tym zajściu (bo już w dniu 4 lutego 2020 r.) świadek wskazywał na konkretne zachowania zaistniałe podczas tego zdarzenia, bez konieczności korzystania z myślenia abstrakcyjnego (które u świadka mogło być już w tej dacie zaburzone) uznać należy, że wszystkie powyższe okoliczności naprowadzają na jednoznaczny wniosek, iż jest to dowód w oparciu o który trafnie zostały poczynione ustalenia faktyczne, będące podstawą uznania sprawstwa oskarżonego.

k)  Do pozytywnej weryfikacji zeznań świadka M. C. (1) pośrednio posłużyć może dowód z zeznań świadka R. O. (1) i paradoksalnie – wyjaśnienia samego oskarżonego G. R.. Zauważenia wymaga, że R. O. (1), który co prawda nie był obecny bezpośrednio przy zdarzeniu, niemniej podał na rozprawie sądowej, że to w mieszkaniu pokrzywdzonego „musiało dojść do jakichś rękoczynów”, a nie wie nic o jakimś zajściu w parku (por. 885-889). Jego zeznania z postępowania przygotowawczego są bezspornie zbieżne z zeznaniami świadka M. C. (1) złożonymi w toku postępowania przygotowawczego – a równocześnie świadek ten zaprzeczył, aby funkcjonariusze policji w jakikolwiek sposób wpływali na ich treść. Powyższe w powiązaniu z rozmowami jakie prowadzili między sobą M. C. (1) i R. O. (1) po ujawnieniu zwłok D. G. w mieszkaniu – mimo stwierdzonych u świadka R. O. (1) zaburzeń funkcji poznawczych w zakresie rozumowania oraz pamięci skutkujących możliwością konfabulacji i wypełniania luk pamięciowych (por. opinia psychologiczna k. 917-925, 986-988) – świadczy o wymianie pomiędzy nimi informacji na temat zdarzenia. Świadek R. O. (1) w postępowaniu przygotowawczym wskazał również, że to G. R. przekonywał go, żeby go bronić (k. 57-58) – co oczywiście przy zaburzeniach stwierdzonych opinią psychologiczną może być konfabulacją, niemniej potwierdza fakt niezaprzeczony przez oskarżonego na rozprawie o wspólnym konwojowaniu do sądu i prowadzonych rozmowach o sprawie (k.742-745, k. 885-890).

ad. 3) Wbrew twierdzeniom skarżącego obrońcy Sąd I instancji uwzględnił w sprawie dowody w postaci opinii z zakresu badań genetycznych (k. 307-319) oraz opinii z zakresu badań daktyloskopijnych (k. 234) uznając je za nieistotne z punktu widzenia winy. Kwestionując powyższą ocenę dokonaną przez sąd I instancji co do sporządzonych w sprawie opinii skarżący obrońca eksponuje okoliczność, że z opinii tych wynika jednoznacznie, że na odzieży oraz wyskrobinach spod paznokci nie ujawniono żadnego materiału genetycznego pokrzywdzonego, a na zabezpieczonym materiale dowodowym w postaci noży nie stwierdzono śladów linii papilarnych. Tymczasem Sąd Okręgowy dostrzegając wnioski sformułowane w opiniach wskazał, że nie stanowią one ani dowodu winy oskarżonego, ani dowodu negatywnego co do winy. Twierdzenia obrońcy w tym zakresie są w istocie polemiką z ocenami i ustaleniami poczynionymi przez Sąd meriti, bowiem nie wykazują ani naruszenia art. 7 k.p.k., ani art. 410 k.pk. W szczególności również nie prowadzą do podważenia tych zeznań świadka M. C. (1), które Sąd uznał z wiarygodne.

Odnotować także należy, że podczas oględzin mieszkania D. G. zabezpieczono wyłącznie poplamioną koszulkę polo (z widocznymi rozcięciami) – mimo, że z oględzin wynika, że w mieszkaniu były „stosy ubrań” na wierzchu (protokół oględzin k. 16-17), następnie były robione uzupełniające oględziny miejsca (k. k. 68-76 – wraz dokumentacją fotograficzną), dopiero w dniu 5 lutego 2020 r. została zabezpieczona odzież wierzchnia osób zatrzymanych (protokół zatrzymania rzeczy R. O. z dnia 05.02.2020 r., godz. 18:00 – k. 147, protokół zatrzymania rzeczy M. C. z dnia 05.02.2020 r., godz. 13:50 – k. 150, protokół zatrzymania rzeczy R. z dnia 05.02.2020 r., godz. 13:00 – k. 153). Nie mogą zatem odnieść zamierzonego skutku wywody apelującego obrońcy, że oskarżony „będąc osobą uzależnioną od alkoholu, spożywającą alkohol ciągle w okresie zdarzenia, będącą osobą żyjącą w zasadzie jak bezdomny, posiadał jedynie niewielką ilość odzieży, a odzież ta była noszona nieprzerwanie przez wiele dni bez prania, wiele dni bez prania czy jakiegokolwiek odświeżenia, zatem została zabezpieczona do badania odzież była z pewnością jedyną odzieżą jaką posiadał oskarżony, była odzieżą, którą oskarżony miał na sobie w dniu zdarzenia” – skoro nawet z wymienionych dowodów wynika, że oskarżony mieszkając u pokrzywdzonego, miał możliwość skorzystania z tej, która znajdowała się w mieszkaniu (w tym również w pokoju, który zajmował), a nie została w całości poddana badaniom (vide. K. 25-31).

ad. 4) Nie ma także racji skarżący obrońca oskarżonego, że dokonana w sprawie ocena materiału dowodowego w postaci protokołu zewnętrznych oględzin zwłok na miejscu ich znalezienia (k.12-15), protokołu sądowo – lekarskich oględzin i sekcji zwłok (k. 282-290) wraz z pisemną opinią uzupełniającą (k. 331-332) oraz uzupełniającą opinią ustną (k. 894-896), a także opinii z zakresu badań chemiczno- toksykologicznych (k. 333-335) i sprawozdania z badań na zawartość alkoholu etylowego (k. 291-292) zostały ocenione wbrew zasadzie swobodnej oceny dowodów, przy nieuwzględnieniu zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd meriti w oparciu o wymienione dowody ustalił, że oskarżony G. R. swoim działaniem spowodował u D. G. chorobę realnie zagrażającą życiu, tj. taką chorobę, która może w sposób rzeczywisty i jednoznaczny spowodować zagrożenia dla życia ludzkiego. Zgodnie z tymi dowodami ustalił także, że na śmierć D. G. nałożyły się dwa czynniki, tj. oprócz czynnika urazowego także czynnik chorobowy – co nie wyklucza odpowiedzialności karnej oskarżonego w zakresie zarzucanego mu przestępstwa. W tym stanie rzeczy godzi się przypomnieć, że dla odpowiedzialności sprawcy przestępstwa stypizowanego w art. 156 § 3 k.k. nie jest konieczne, aby zachowanie sprawcy było jedyną przyczyną śmierci ofiary, natomiast konieczne jest ustalenie związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem sprawcy a co najmniej jedną z przyczyn zgonu ofiary (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie w sprawie II AKa 339/22, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie w sprawie II AKa 102/14 , Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie w sprawie II AKa 49/19, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku w sprawie II AKa 215/18). Z tego obowiązku, wbrew twierdzeniom skarżącego obrońcy, Sąd meriti wywiązał się należycie.

Reasumując stwierdzić należy, że poczynione w realiach niniejszej sprawy ustalenia Sądu Okręgowego są prawidłowe – oparte zostały one bowiem:

- na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego sprawie

- materiał ten jest kompletny

- nie została przy tym podważona przez obrońcę w sposób skuteczny prawidłowa ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti, a ta jest dokonana w sposób swobodny, a nie dowolny.

I choć we wniesionej apelacji skarżący obrońca nie sformułował wprost zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.) – który wszak jest warunkiem wykazania wpływu uchybień na treść rozstrzygnięcia, co wynika wprost z redakcji art. 438 pkt 2 k.p.k. – do błędu takiego nie doszło.

Błąd w ustaleniach faktycznych zachodzi wówczas, gdy treść dokonanych ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd nie odpowiada zasadom rozumowania, a błąd mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut taki nie jest uzasadniony, gdy sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z ustaleniami sądu. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń. (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 6 czerwca 2019 r., II AKa 76/19).

Lp.

Zarzut

II.

mająca wpływ na treść wyroku obraza przepisów postępowania, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 5§2 k.p.k., art. 410 k.p.k., polegająca na wybiórczej i niewszechstronnej analizie zgromadzonego materiału dowodowego, interpretowaniu niedających się usunąć wątpliwości wyłącznie na niekorzyść oskarżonego sprzecznie z zasadą in dubio pro reo, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie i prawidłowa jego ocena wskazywała, iż wątpliwości takie istnieją i że należy je rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Do zastosowania reguły in dubio pro reo nie jest wystarczające występowanie konkurencyjnych wersji zdarzenia i w żadnym wypadku nie sprowadza się do obowiązku rekonstruowania faktów w oparciu o najkorzystniejsze dla oskarżonego warianty. W wypadku bowiem, gdy ustalenia stanu faktycznego zależne są od dania wiary jednej bądź innej grupie dowodów – rozstrzygnięcie niniejszej kwestii przede wszystkim wymaga oceny dowodów na gruncie art. 7 k.p.k. albowiem jedną z prerogatyw sądu jest swobodna ocena dowodów (tak przykładowo: wyrok SA w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2019 r. II AKa 453/18 ). Podnieść przy tym należy, że zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. nie może być podnoszony jednocześnie z zarzutem naruszenia art. 7 k.p.k., gdyż dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania. Niedające się usunąć wątpliwości mogą powstać jedynie wówczas, gdy sąd orzekający, po wyczerpaniu wszystkich możliwości dowodowych, oceni materiał dowodowy zgodnie ze standardami wyznaczonymi przez zasadę swobodnej oceny dowodów. Zatem przepisy art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. mają charakter rozłączny (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2013 r., sygn. V KK 270/12, SIP «Legalis» nr 797165).

W konsekwencji stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie poddana kontroli odwoławczej analiza prawidłowości ocen poszczególnych dowodów dokona przez Sąd meriti odpowiada wymogom art. 7 k.p.k. Dokonano jej w aspekcie całokształtu materiału dowodowego, a wnioski wyciągnięte co do ich wiarygodności są poprawne, bowiem uwzględnione zostały wskazania wiedzy, doświadczenia życiowego oraz wymogi prawidłowego rozumowania. W takiej zaś sytuacji nie wolno korzystać z rozwiązania wskazanego w art. 5 § 2 k.p.k.

W niniejszej sprawie brak jest zatem podstaw, by stawiany przez obrońcę zarzut był zasadny. Ma on charakter wyłącznie polemiczny.

Lp.

Zarzut

III.

Na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. (błędnie wskazany jako art. 238§4 k.p.k.) rażąca niewspółmierność kary do czynu popełnionego przez oskarżonego, naruszenie art. 53§1 i 2 k.k. poprzez nieuwzględnienie przy wymiarze kary okoliczności łagodzących, tj. postawy oskarżonego, który jako jedyny 2-krotnie wzywał pogotowie do pokrzywdzonego, a także postawę samego pokrzywdzonego, który nie wyraził zgody na przewiezienie do szpitala i poddanie się dalszym zabiegom medycznym mimo, iż miał świadomość, iż jego obrażenia mogą zagrażać jego zdrowiu i życiu, albowiem został o tym poinformowany przez personel medyczny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dla uwzględnienia zarzutu obrońcy oskarżonego niezbędnym było wykazanie, że kara wymierzona G. R. jest nie tylko niewspółmierna, ale rażąco niewspółmierna. Pojęcie niewspółmierności rażącej o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. oznacza zaś znaczną dysproporcję między karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą sprawiedliwą, zasłużoną, jaką należałoby sprawcy wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw sądowego wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. Ma to miejsce, gdy orzeczona kara nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie jej społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma osiągnąć w stosunku do skazanego w sposób rażący - co oznacza, że różnica pomiędzy karą wymierzoną, a karą wnioskowaną przez skarżącego ona "jaskrawa", "bijąca w oczy", "oślepiająca", a więc jest różnicą tak istotną, że wymierzonej kary nie można w żaden sposób zaakceptować. Już na wstępie podkreślenia wymaga, że apelujący obrońca ograniczył się do sformułowania wniosku o „złagodzenie wymierzonej kary pozbawienia wolności” nie precyzując wymiaru kary jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego rozważenia i uwzględnienia wszystkich okoliczności, które winny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary. Tymczasem do skutecznego postawienia zarzutu z art. 438 pkt 4 k.p.k. nie jest wystarczające samo zakwestionowanie orzeczonej wobec oskarżonego kary w zakresie jej wymiaru i twierdzenie, że jest ona zbyt surowa – a należy wykazać ową dysproporcję pomiędzy karą orzeczoną, a karą sprawiedliwą.

Wbrew twierdzeniom skarżącego obrońcy Sąd Okręgowy przy wymiarze kary oskarżonemu wziął pod uwagę wszystkie istotne w tej materii ustalenia i nadał im właściwe znaczenie.

Ocena stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu z art. 156§3 k.k. dokonana zgodnie z art. 115§2 k.k. zobowiązuje, aby Sąd przy jej dokonywaniu brał pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. „Ocena stopnia społecznej szkodliwości konkretnego zachowania powinna być oceną całościową, uwzględniającą okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k., nie zaś sumą czy pochodną ocen cząstkowych takiej czy innej "ujemności" tkwiącej w poszczególnych okolicznościach” (tak przykładowo: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lipca 2021 r., III KK 346/20).

Z tego obowiązku Sąd Okręgowy wywiązał się w sposób prawidłowy. Trafnie uznał, że czyn przypisany oskarżonemu cechuje bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, bowiem spowodował ciężki uszczerbek na zdrowiu, czego następstwem było pozbawienie życia drugiej osoby, podjęte przez niego działanie (zadanie ciosu nożem w okolice newralgiczne dla życia i zdrowia) było bezpośrednio zmierzającym do realizacji tego celu. Jeśli zważy się na tło zajścia – w szczególności fakt, iż oskarżony z nieustalonych powodów zabrał nóż, to on był stroną, która zainicjowała zdarzenie, wobec osoby, która zapewniła mu mieszkanie, a przy tym był wielokrotnie wcześniej karany (w tym za czyn z art. 156§1 pkt 2 k.k. oraz jak sam podał – w listopadzie 2019 r. zakończył odbywanie kary pozbawienia wolności za czyn z art. 278§1 k.k. i po tym wyroku zalazł lokum u pokrzywdzonego), był uzależniony od alkoholu – trudno uznać, by postulowane przez obrońcę złagodzenie kary „w dolnych granicach ustawowego zagrożenia” odniosło pozytywny skutek. Niewątpliwie wezwanie pomocy lekarskiej przez oskarżonego i odmowa hospitalizacji przez oskarżonego musi być poczytana na korzyść oskarżonego – niemniej nie równoważy wskazanych powyżej okoliczności obciążających na tyle, by uznać, że w wymiarze orzeczonym 12 lat pozbawienia wolności jest karą rażąco surową.

Lp.

Zarzut

IV.

Naruszenie §2 pkt 1 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 w zw. z §17 ust. 1 pkt 2 oraz §17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu poprzez ich niezastosowanie, niewskazanie przez Sąd I instancji w jakiej wysokości i za jakie czynności zostały przyznane koszty co w konsekwencji utrudnia możliwość kontroli prawidłowości wyliczenia wysokości przyznanych kosztów, nieuwzględnienie nakładu pracy obrońcy, nieuwzględnieniu przy wyliczeniu kosztów postępowania przygotowawczego oraz ilości terminów posiedzeń, w których brał udział obrońca.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut niezasadny.

Zasądzone na rzecz obrońcy wynagrodzenie uwzględnia zasady i stawki określone w§2 pkt 1 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 w zw. z §17 ust. 1 pkt 2 oraz §17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Ani zarzut, ani treść uzasadnienia nie wskazuje w czym profesjonalny podmiot, którym jest adwokat, upatruje naruszenia tychże regulacji, a także jaka kwota wedle obrońcy prawidłowo jego zdaniem wyliczona winna zostać zasądzona.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu

alternatywnie

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi i instancji

ewentualnie

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszej, to jest kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty wywiedzione w środku odwoławczym, którego autorem jest obrońca oskarżonego są niezasadne – co omówione zostało we wcześniejszej części pisemnych motywów wyroku Sądu Apelacyjnego.

Tym samym brak jest podstaw do uwzględnienia wniosków końcowych o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego, czy też zmiany wyroku poprzez złagodzenie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności – bowiem obrońca nie wykazał, by nosiła ona cechy rażącej surowości.

Sąd Apelacyjny również z urzędu nie dostrzegł, aby istniała podstawa do takiej oceny.

Sąd Apelacyjny, większością składu, uznał, że udział w wydaniu wyroku sądu I instancji – Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie – sędziego Agnieszki Brygidyr– Dorosz nie stanowi przesłanki z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., tj. bezwzględnej podstawy do uchylenia zaskarżonego wyroku, z powodu nienależytej obsady sądu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

.

W sprawie niniejszej oskarżony w dniu 20 września 2020 r. (data wpływu) nadesłał pismo, w którym zasygnalizował problem związany z orzekaniem w sprawie sygn. akt V K 253/20 przez sędziego nominowanego przez nowo powstałą Krajową Radę Sądownictwa (vide k. 1251).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Niewątpliwie skład Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie w sprawie sygn. akt VK 253/20 stanowiła m.in. Pani sędzia Agnieszka Brygidyr– Dorosz, która uzyskała nominację do Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie w dniu 26 maja 2020 r. (postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 4 maja 2020 r., M.P. poz. 540) w oparciu o rekomendacje KRS w kształcie nadanym ustawą z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o KRS i niektórych innych ustaw, wyrażone w uchwale Nr 782/2019 Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 26 lipca 2019 r.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, większością składu, skoro oskarżony G. R. podnosząc powyższą okoliczność nie wskazał innych okoliczności poza faktem Jej powołania na urząd sędziego Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie w określonej procedurze – jego sygnalizacja nie jest wystarczająca dla stwierdzenia wystąpienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej.

Podkreślenia wymaga bowiem, że zarówno zgodnie z uchwałą trzech Izb Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2020 r., BSA-I-4110-1/20 (OSNK 2020, z. 2, poz. 7), jak i z uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2022 r., I KZP 2/22 (OSNK 2022, z. 6, poz. 22) wadliwość procedury nominacyjnej nie powoduje automatycznie, iż sąd powszechny z udziałem sędziego powołanego w takiej procedurze jest sądem nienależycie obsadzonym w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. W obu powołanych uchwałach stanowczo wskazano, że należy wykazać, w konkretnych okolicznościach, że takie powołanie prowadzi do naruszenia standardu niezawisłości i bezstronności w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

Oznacza to zatem, że dla udowodnienia zaistnienia nienależytej obsady sądu nie wystarczy wskazać na instytucjonalną nieprawidłowość powoływania sędziów na podstawie procedury konkursowej z udziałem Krajowej Rady Sądownictwa w składzie ustanowionym ustawą z 2017 r. Konieczne jest bowiem wykazanie konkretnych okoliczności dowodzących in concreto, że sędzia nie gwarantuje chociażby minimalnego standardu bezstronności i niezawisłości.

Tymczasem oskarżony sygnalizując zaistnienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej nie wskazał na jakąkolwiek okoliczność chociażby uprawdopodabniającą brak bezstronności. Co więcej w toku postępowania przed Sądem I instancji ani oskarżony, ani jego obrońca nie składali wniosku o wyłączenie sędziego, nie składali żadnych oświadczeń, w których zawarte byłyby zastrzeżenia co do składu sądu orzekającego, takich zastrzeżeń nie zawierała także ani apelacja obrońcy, ani osobista apelacja oskarżonego złożona w dniu 26 kwietnia 2022 r. (vide k. 1214-1216). Takie zachowanie przekonuje, iż podnoszona sygnalizacja ziszczenia się przesłanki z art. 439§1 pkt 2 k.p.k. jest wyłącznie wynikiem niezadowolenia strony z rozstrzygnięcia sprawy przez Sąd I instancji.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Utrzymano w mocy zaskarżony wyrok

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Żaden z postawionych w apelacji obrońcy zarzutów nie zyskał aprobaty Sądu odwoławczego, a równocześnie Sąd Apelacyjny, większością składu, uznał, że wobec braku uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, należało zaskarżony wyrok utrzymać w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1 Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.1 Nie dotyczy

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. B., Kancelaria Adwokacka w W., kwotę 1680,00 (tysiąc sześćset osiemdziesiąt) złotych, powiększona o 23 % VAT – z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu G. R. w postępowaniu odwoławczym.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

zwolniono oskarżonego G. R. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania odwoławczego, wydatkami obciążając Skarb Państwa - na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. z uwagi na brak dochodów i złą sytuację majątkową oskarżonego oraz długotrwałe pozbawienie wolności.

7.  PODPIS

Adam Wrzosek Dorota Tyrała Rafał Kaniok

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

I

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 10 marca 2022 r., sygn. akt V K 253/20

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana