Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 215/18

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 23 czerwca 2017r. w sprawie XII K 61/14

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy oskarżonych M. B. (1), G. M. (1), R. G. (1) i J. S. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości w stosunku do oskarżonych M. B. (1), G. M. (1), R. G. (1) i J. S. (1)

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w apelacjach obrońców M. B. (1) i R. G. (1)

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu w apelacji obrońcy M. B. (1)

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia w apelacjach obrońców oskarżonych M. B. (1), G. M. (1), R. G. (1) i J. S. (1)

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia w apelacjach obrońców G. M. (1), R. G. (1) i J. S. (1)

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka w apelacji obrońcy G. M. (1),

☒

art. 439 k.p.k. w apelacji obrońcy R. G. (1)

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie w apelacjach obrońców oskarżonych M. B. (1), G. M. (1), R. G. (1) i J. S. (1)

☒

zmiana w apelacjach obrońców M. B. (1), G. M. (1), R. G. (1) i J. S. (1)

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Zarzut obrazy przepisów postepowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Zarzut obrazy przepisów postepowania, przede wszystkim art. 7 i 410 kpk podniesiony został we wszystkich apelacjach obrońców i w pierwszej kolejności odnosił się do wyjaśnień i zeznań świadka koronnego R. O. (1). Powyższa okoliczność (tożsamość tak zarzutu jak i dowodu, którego dotyczył) upoważniała, a nawet nakazywała łączne ustosunkowanie się do niego sądu odwoławczego w tymże zakresie. Umożliwiało to w pierwszej kolejności uniknięcie powtórzeń, a jednocześnie przedstawienie argumentacji w sposób spójny i skoncentrowany.

2.  Skarżący na pierwszy plan swoich wątpliwości co do wiarygodności tego dowodu wysuwali fakt, że podstawą dowodową wyroku skazującego oskarżonych nie była osoba nieskazitelna, o nieposzlakowanej opinii i nie mająca żadnego interesu w złożeniu obciążających ich depozycji. I w tym zakresie obrońcy mieli oczywiście rację. R. O. jest przestępcą i to takim, który popełnił, wiele przestępstw kryminalnych o dużym i bardzo dużym ładunku społecznej szkodliwości. Jednak sam ten fakt nie oznacza, że dowód ten winien zostać zdyskredytowany już praktycznie na wstępie oceny. Pamiętać wszak należy, że ustawodawca ustanawiając instytucje świadka koronnego i tzw. małego świadka koronnego miał pełną świadomość, że z dobrodziejstw wynikających z tych instytucji będzie korzystał nie kto inny jak sprawcy przestępstw. Nie oznaczało to także, że do ich depozycji z zasady należy podchodzić ze szczególną nieufnością czy wręcz założeniem, że są one nieprawdziwe lub wręcz kłamliwe. Wszyscy skarżący podnoszący tę kwestię akcentowali natomiast, że taki dowód oceniany winien być ze szczególną ostrożnością i starannością, i w tym zakresie mieli oni rację. Nie oznaczało to jednak, że przy tej ocenie winny być stosowane jakieś ponadnormatywne standardy jeśli chodzi o kryteria. Nadal kryteria te wynikały przede wszystkim z dyspozycji art. 7 kpk i chodziło tu o te same reguły poprawnego rozumowania i wskazania doświadczenia życiowego, które sąd stosuje podczas oceny wszystkich innych dowodów, w szczególności pochodzących ze źródeł osobowych.

3.  Tej ostrożności i staranności przy ocenie omawianego w tym momencie dowodu, której tak domagali się wszyscy skarżący Sąd Okręgowy dochował w sposób pełny, dogłębnie analizując spójność i logiczność zeznań R. O. oraz ich zgodność z innymi dowodami, których – wbrew twierdzeniom autorów apelacji – nie brakowało. Obciążając oskarżonych, świadek ten nie unikał obciążania siebie, wielokrotnie wręcz wskazując na swoją istotną rolę w popełnieniu przestępstw, co podważa tezę obrońców, że jego zeznania są efektem np. jego konfabulacji, a jej celem uzyskanie przez niego określonych profitów procesowych. Zatem miałby on „wymyślać” nieistniejące przestępstwa i obciążać ich popełnieniem inne osoby tylko po to, aby za te nieistniejące czyny zostać ukaranym, choćby z zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 60 § 3 lub 4 kk lub w ogóle uniknąć odpowiedzialności karnej. Trudno w takim założeniu doszukać się choćby minimum logiczności. Tu zaakcentować należy, że R. O. w pewnym momencie postępowania w sprawie niniejszej został pozbawiony statusu świadka koronnego, co skutkowało oskarżeniem go m. in. o czyny, które popełnił działając wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi oskarżonymi. Znalazł się więc w sytuacji, w której groziła mu za nie kara. Jeśliby – jak twierdzą obrońcy oskarżonych – miał on zmyślić je, to logika nakazywała oczekiwać, że w nowej i tak niekorzystnej dla siebie sytuacji ujawni to. Tymczasem nadal podtrzymywał on swoje dotychczasowe twierdzenia.

Zaakcentować w tym miejscu także należy, że Sąd Okręgowy trafnie wskazał, że zeznania R. O. (nawet jeśli nie były absolutnie spójne we wszystkich szczegółach, co należało uznać za zrozumiałe zarówno z uwagi na upływ czasu jak i wielość zdarzeń będących przedmiotem jego relacji) były rzeczowe i konsekwentne co do najistotniejszych okoliczności faktycznych mających znaczenie dla odpowiedzialności karnej oskarżonych. Trzeba także dodać, że lektura zeznań składanych w toku całego postępowania przez R. O. i ich analiza na gruncie logiki i doświadczenia życiowego, w szczególności przy uwzględnieniu ich konkretności i rzeczowości, wykluczało możliwość uznania ich za wytwór wyobraźni świadka. Nieskuteczna w tym kontekście była także próba wykazania (w szczególności w apelacji obrońcy M. B. poprzez zarzut obrazy art. 7 kpk), że były one efektem specyficznych cech osobowości świadka koronnego (mściwość, agresja, skłonność do konfabulacji). Tu trzeba zwrócić uwagę na to, że kwestia ta, związana z zeznaniami świadków, do których odwołuje się w apelacji obrońca M. B. (J. S., E. B., J. G.) została dostrzeżona i przeanalizowana przez sąd I instancji (str. 88-89, 91, 97, 98 uzasadnienia).

4.  Przy ocenie wiarygodności zeznań R. O. należało także mieć na względzie potwierdzenie jakie znajdowały one w innych dowodach, w szczególności pochodzących ze źródeł osobowych. Ma to istotne znaczenie dla wartościowania tych zeznań, podważanych przez obrońców wszystkich oskarżonych (oprócz oskarżonego J. S.) licznymi zarzutami o charakterze procesowym. Dowody te, w szczególności zeznania K. T., K. J., P. P., L. S., A. P., J. K., wyjaśnienia M. B. (w zakresie czynów z art. 230 § 1 kk, art. 239 § 1 kk i art. 230a § 1 kk), zeznania świadków S. R., M. G., P. K., M. C., D. S., P. B. (w zakresie czynu z art. 252 § 1 kk i in. dotyczący R. G.) poddane zostały przez Sąd Okręgowy szczegółowej, zgodnej z zasadami poprawnego rozumowania i doświadczeniem życiowym, analizie i ocenie, czemu Sąd ten dał wyraz w obszernych rozważaniach zawartych w pisemnych motywach wyroku. Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w nich uchybień w postaci sprzeczności z zasadami logiki czy sprzeczności wewnętrznej. Pozwalało to na oddalenie zarzutów obrońców oskarżonych o charakterze procesowym (w szczególności obrazy art. 7, 5 § 2 czy 410 kpk) zmierzających do podważenia podstawy dowodowej skazania oskarżonych. Ponoszone przez autorów apelacji liczne, drobiazgowe zastrzeżenia co do wiarygodności zeznań R. O. dotyczyły zwłaszcza okoliczności pobocznych. Przy czym skarżący nie wdawali się już jednak w polemikę z tym, że co do okoliczności mających najistotniejsze znaczenie dla odpowiedzialności oskarżonych, zeznania te były spójne i konsekwentne.

Jeśli chodzi o apelację obrońcy J. S. to nie podjęto w niej nawet próby polemiki z treścią zeznać R. O.. Jej autor podjął natomiast nieskuteczną próbę podważenia zeznań świadka K. T., nie dostrzegając tego, że są one zgodne i logicznie uzupełniają zeznania ww. świadka koronnego oraz wyjaśnienia M. B.. Podobnie jak w przypadku świadka koronnego R. O. także w odniesieniu do K. T. nie można zapominać o tym, że obciążając inne osoby (w tym J. S. czy M. B.) świadek ten obciążał także (a w zasadzie przede wszystkim) siebie. Skarżący swoje zarzuty i wywody skoncentrował na kwestiach związanych z posiadaną przez oskarżonego dokumentacją lekarską, która miałaby świadczyć o tym, że nie potrzebował on żadnej „pomocy” w uzyskaniu odroczenia wykonania kary pozbawienia wolności. Tyle, że z faktu posiadania owej dokumentacji wcale nie wynika w sposób logiczny rozumując, że oskarżony – niezależnie od niej – postanowił podjąć nielegalną próbę wpłynięcia na wyniki postępowania karnego wykonawczego.

Należy także dodać, że sądowi meriti nie można zarzucić braku krytycyzmu wobec zeznań R. O., o czym świadczy pozbawienie waloru wiarygodności tej ich części, na podstawie której części oskarżonym (w szczególności M. B.) postawiono zarzut udziału w grupie przestępczej. Co najwyżej można byłoby dyskutować czy w tym krytycyzmie sąd nie poszedł za daleko. Nie ulega natomiast wątpliwości, że uniewinnienie oskarżonych od udziału w grupie przestępczej nie nakazywało automatycznie pozbawić waloru wiarygodności wszystkich depozycji R. O.. Zwłaszcza, że sąd I instancji tę część uniewinniająca wyroku wywiódł bardziej z prawnokarnej oceny faktów podawanych przez świadka koronnego w kontekście znamion ustawowych przestępstw z art. 258 kk niż z jednoznacznego przyjęcia braku wiarygodności depozycji R. O. w tym zakresie.

5.  Niezasadnie podniesiony został przez obrońcę M. B. zarzut obrazy art. 391 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 410 kpk dotyczący zeznań świadka K. Ś. (1). Przypomnieć należy, że warunkiem stwierdzenia skuteczności zarzutu obrazy przepisów postepowania jest wykazanie przez skarżącego, że owo naruszenie mogło mieć wpływ na treść orzeczenia. Skarżący temu obowiązkowi nie sprostał. W szczególności nie przedstawił argumentów, które wskazywałyby na to, że uwzględnienie treści zeznań ww. świadka nakazywałoby zdecydowanie odmiennie ocenić wiarygodność świadka koronnego. To, że K. Ś., podobnie jak M. B., zaprzeczyła swojemu udziałowi w obrocie środkami odurzającymi nie oznaczało, że nieprzyznanie się do winy oskarżonej zostało w sposób istotny wzmocnione. Przede wszystkim oczywiste było, że w interesie K. Ś. leżało nieprzyznawanie się do przestępstwa. Z drugiej strony należało pamiętać, że R. O. obciążając obie kobiety, obciążał także siebie. Trudno w tej sytuacji uznać, że mówił o przestępstwie, które nie miało miejsca.

6.  W analogiczny sposób należało dokonać oceny skuteczności zarzutów obrazy przepisów postepowania – art. 167 i art. 170 § 1 kpk, zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego G. M.. W tym przedmiocie w pierwszej kolejności należało zwrócić uwagę na ogromną dysproporcję między częścią „zarzutową” apelacji obrońcy G. M., a jej częścią motywacyjną. Ta druga jest niezwykle skrótowa, momentami wręcz lakoniczna, a część zarzutów (w tym właśnie tych dotyczących obrazy art. 167 i 170 kpk) w ogóle nie została uzasadniona. Nie sztuką bowiem jest mnożenie zarzutów o charakterze procesowym, lecz wykazanie, że podnoszona obraza przepisów postepowania mogła mieć wpływ na treść skarżonego orzeczenia. Jeśli więc zarzuca się sądowi I instancji, że bezpodstawnie oddalił wnioski dowodowe strony lub ich w ogóle nie rozpoznał, to konieczne jest wykazanie, że przeprowadzenie i uwzględnienie tych dowodów w postepowaniu I – instancyjnym w sposób istotny wpłynęłoby na treść wyroku. Takiego „wykazania” w apelacji obrońcy oskarżonego zdecydowanie brak, co oczywiście praktycznie wykluczyło możliwość podjęcia ze skarżącym rzeczowej polemiki. Pozostaje zatem stwierdzić, że Sąd Apelacyjny w pełni podzielił stanowisko Sądu Okręgowego w zakresie w jakim oddalił wnioski dowodowe obrońcy. Nie znalazł także podstaw do przyjęcia, że pominięcie części wniosków uniemożliwiło pełne i wszechstronne wyjaśnienie istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności.

7.  Oczywiście zasadny był zarzut apelacji obrońcy R. G. naruszenia art. 627 kpk. Najprawdopodobniej przez pomyłkę, Sąd Okręgowy dwukrotnie obciążył oskarżonego opłatami za pierwszą instancję, co wymagało zmiany wyroku w powyższym zakresie.

Wniosek

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W związku z tym, iż zarzut błędnej oceny dowodu z zeznań świadka koronnego R. O. (1) nie został uwzględniony, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania lub zmianę wyroku przez uniewinnienie oskarżonych. Zasadny był natomiast wniosek obrońcy R. G. o zmianę wyroku w zakresie kosztów postepowania (opłat).

Lp.

Zarzut

Zarzut obrazy prawa materialnego w apelacji obrońcy oskarżonej M. B. (1).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  1. W odniesieniu do obrazy art. 12 kk zarzut oczywiście niezasadny wobec niespełnienia przesłanki z góry powziętego zamiaru. Zamiar ów nie może mieć charakteru ogólnego (jak uważa obrońca oskarżonej). "… musi istnieć w kształcie obejmującym wszystkie zachowania składające się na czyn ciągły albo przed przystąpieniem do działania albo co najmniej w chwili podjęcia pierwszego zachowania składającego się na ciąg. W przypadku czynu ciągłego sprawca realizuje bowiem przestępczy zamiar w kolejnych odsłonach, czy też "na raty", jak to określa uzasadnienie projektu Kodeksu karnego. Innymi słowy "z góry powzięty zamiar" oznacza zamiar, który już w chwili jego powzięcia odnosi się do zindywidualizowanych, przynajmniej w ogólnych zarysach, zachowań oraz obejmuje wszystkie te zachowania, które składają się na czyn ciągły " (postanowienie SN z dnia 9 marca 2006 r., V KK 271/05). Także w piśmiennictwie przyjmuje się, że nie może wchodzić w grę ani zamiar ogólny, ani tzw. zamiar odnawialny (LEX Komentarz do art. 12 kk Marek Kulik i powołana tamże literatura) Powzięcie zamiaru „z góry” oznacza, że sprawca musi zaplanować swoją działalność od pierwszego po ostatnie zachowanie (LEX Komentarz do art. 12 kk Jerzy Lachowski). Nie jest zatem możliwe zastosowanie instytucji z art. 12 kk w sytuacji, gdy sprawca wielu – nawet identycznych przestępstw - popełnianych w krótkich odstępach czasu, dokonuje ich niejako przy kolejnych nadarzających się okazjach. Nie jest także wystarczający bardzo ogólny zamiar prowadzenia choćby szeroko zakrojonej jednorodzajowej działalności przestępczej, jeśli już na wstępie nie została ona dostatecznie szczegółowo określona i zdefiniowana. Zatem to, że M. B. (1) można było w sprawie niniejszej przypisać popełnienie trzech przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (zarzut II III i IV), nie oznaczało, że niejako automatycznie należało w ich przypadku przyjąć konstrukcję czynu ciągłego, skoro z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień świadka koronnego R. O. nie wynikało, że z góry zaplanowała on ich dokonanie. Wręcz przeciwnie, z dowodu tego wynikało, że wola i zamiar popełnienia kolejnych czynów powstawał odrębnie, w miarę pojawienia się okoliczności sprzyjających do ich dokonania.

2.  2. Oczywiście niezasadny był zarzut obrazy art. 62 § 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Z jego treści wynikało w pierwszej kolejności dążenie skarżącego do wykazania błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na nieustaleniu przez sąd I instancji - mimo istnienia według skarżącego do tego podstaw – że czyn przypisany oskarżonej stanowił wypadek mniejszej wagi. O obrazie powyższej normy można byłoby mówić wówczas, gdyby Sąd Okręgowy ustalił, że posiadanie przez M. B. (1) 2,83 gram marihuany stanowiło przypadek mniejszej wagi i nie zastosował do tego czynu przepisu art. 62 ust. 3 wspomnianej ustawy. Jeśli natomiast chodzi o kwestię czy czyn ten rzeczywiście należało uznać za wypadek mniejszej wagi to w pierwszej kolejności należało zwrócić uwagę na okoliczności związane z osobą samej oskarżonej. W jej przypadku z pewnością nie mamy do czynienia z kimś, kto przypadkowo i jednorazowo weszła w konflikt z prawem poprzez posiadanie niewielkiej ilości środka odurzającego. M. B. (1) prowadziła dość rozległą działalność przestępczą, w tym także związaną ze znacznymi ilościami środków odurzających. Wobec takiego sprawcy, nawet jeśli ilość posiadanego tzw. „miękkiego” narkotyku była mała, trudno mówić o przypadku mniejszej wagi z art. 62 § 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

3.  3. Za oczywiście zasadny należało natomiast uznać zarzut obrońcy M. B. (1) dotyczący obrazy art. 33 § 2 kk . Nie ulega wątpliwości, że norma art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w swej sankcji karnej nie zawiera kary grzywny jako orzekanej obok kary pozbawienia wolności. Z kolei art. 33 § 2 kk jako warunek sine qua non jego zastosowania ustanawia działanie sprawcy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Takiego ustalenia w sprawie niniejszej sąd I instancji nie dokonał, co wynika zarówno z opisu owego czynu w części dyspozytywnej wyroku jak i z treści pisemnego uzasadnienia. Zatem zarówno w realiach faktycznych jak i prawnych sprawy niniejszej nie istniała podstawa do wymierzenia oskarżonej kary grzywny za czyn opisany w punkcie IX aktu oskarżenia, a orzeczenie tej kary nastąpiło z oczywistą obrazą art. 33 § 2 kk.

Wniosek

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutów obrazy art. 12 kk oraz art. 62 ust 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (rozumianego jako zarzut błędu w ustaleniach faktycznych) niezasadny był wniosek obrońcy M. B. (1) o zmianę wyroku przez zastosowanie do czynów z punktu II – IV aktu oskarżenia konstrukcji czynu ciągłego oraz umorzenie postępowania co do czynu z punktu IX. Zasadny był natomiast dorozumiany wniosek obrońcy (nie został on sformułowany wprost) o zmianę wyroku co do czynu IX przez uchylenie orzeczenia o karze grzywny.

Lp.

Zarzut

Zarzut obrazy prawa materialnego w apelacji obrońcy oskarżonego R. G. (1).

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Generalnie zarzut obrazy prawa materialnego zawarty w apelacji R. G. należało uznać za zasadny tyle tylko, że skarżący nieprawidłowo zdiagnozował materię prawną owego uchybienia. Nietrafne było twierdzenie obrońcy, że w sprawie niniejszej do czynu z punktu XIII aktu oskarżenia winien zostać zastosowany art. 52 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani z 24.04.1997r. za pośrednictwem art. 4 § 1 kk. Istota problemu sprowadzała się do tego, że sąd I instancji przypisał oskarżonemu popełnienie czynu z art. 61 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani z 2005r. w postaci nabycia prekursora w postaci BMK. Przestępstwo w takiej postaci sprawczej zarówno w ww. ustawie jak i w odpowiedniej ustawie z 1997r. (art. 47) zagrożony był identyczna sankcją, a więc bez znaczenia było ewentualne rozważanie, która z ustaw o przeciwdziałaniu narkomanii była dla oskarżonego względniejsza. Istotne było natomiast to, że zarówno art. 47 ustawy z 1997r. jak i art. 61 ustawy z 2005r., dla przypisania sprawcy tak zakwalifikowanego przestępstwa, wymagały, aby nabycie prekursora popełnione zostało w celu niedozwolonego wytworzenia środka odurzającego (podkr. SA). Zatem ów cel winien zostać w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości opisany w części dyspozytywnej wyroku. Tymczasem w sprawie niniejszej, ani w opisie czynu przypisanego (punkt 20. wyroku) R. G., ani nawet w stosownej części uzasadnienia orzeczenia, Sąd Okręgowy nie zawarł ustalenie faktycznego polegającego na wskazaniu owego celu. W powyższej sytuacji wykluczona była możliwość skazania oskarżonego za czyn z art. 47 czy 61 ww. ustaw. To, iż ustawodawca w sposób wyraźny i jednoznaczny rozróżnił nabycie (bądź inne czynności sprawcze) prekursora w celu niedozwolonego wytworzenia środka odurzającego od takowego nabycia, ale pozbawionego owego celu, świadczy, że zarówno w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii z 1997r. (art. 52) jak i ustawie z 2005r. (art. 66) przewidział karalność nabycia (lub innych czynności sprawczych) prekursora w tej drugiej sytuacji.

W tym stanie rzeczy, przy niewątpliwości faktu nabycia przez R. G. prekursora w postaci BMK, przy jednoczesnym braku ustalenia, że towarzyszył temu czynowi cel niedozwolonego wytworzenia środka odurzającego, czyn ten należało zakwalifikować z art. 66 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani z 2005r. Ponieważ czyn ten stanowił wykroczenie, którego karalność uległa przedawnieniu, koniecznym było umorzenie postępowania w tej części na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpw w zw. z art. 69 § 1 ustawy z 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii należało umorzyć.

Ponieważ także M. B. (1) stała pod zarzutem z art. 61 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii dotyczącym tego samego czynu co w przypadku R. G., a orzeczenie Sądu Okręgowego skazujące ją za ten czyn dotknięte było identyczną wadą (brak ustalenia o działaniu w celu nielegalnego wytworzenia środka odurzającego) identyczne orzeczenie umarzające Sąd Apelacyjny wydał w odniesieniu do dotyczącego jej zarzutu z punktu III. aktu oskarżenia (art. 435 kpk).

Wniosek

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek obrońcy o uchylenie zaskarżonego wyroku w stosunku do R. G. w omawianym wyżej zakresie nie był zasadny, bowiem istniały oczywiste podstawy do jego zmiany w opisany wyżej sposób.

Lp.

Zarzut

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w apelacjach wszystkich obrońców.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.  Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych wprost lub w sposób dorozumiany zawarty był praktycznie we wszystkich apelacjach obrońców. W tej kwestii w pierwszej kolejności wskazać należy, że błąd ten może wynikać z dwóch powodów:

-

ustalenia faktyczne w ogóle nie mają poparcia w żadnym z przeprowadzonych w sprawie w sposób poprawny procesowo dowodów,

-

dowody takowe w sprawie istnieją i zostały przeprowadzone, lecz ocenione zostały przez sąd w sposób sprzeczny z regułami zawartymi w art. 7 i 410 kpk.

Z treści apelacji wynika, że wszyscy skarżący przyczynę błędnych według nich ustaleń faktycznych widzieli w błędnej ocenie stanowiących ich podstawę dowodów, w szczególności uznanych za wiarygodne zeznań R. O. oraz w odrzuceniu wiarygodności wyjaśnień samych oskarżonych.

W związku z powyższym przede wszystkim wskazać należy, że sąd odwoławczy zdecydowanie odrzucił skuteczność zarzutów apelacji odnoszących się do obrazy przepisów postepowania, w szczególności art. 7, 5 § 2 i 410 kpk. Jak to już wyżej wykazano do naruszenia tych przepisów przy wyrokowaniu przez sąd I instancji nie doszło, a powody takiej a nie innej oceny materiału dowodowego sąd ten w sposób pełny, spójny i przekonujący przedstawił w pisemnym uzasadnieniu wyroku. W tym stanie rzeczy, skoro ustalenia stanowiące podstawę rozstrzygnięć zawartych w orzeczeniu w zasadniczej części, znajdują poparcie w prawidłowo przeprowadzonych i ocenionych dowodach, brak było podstaw do uwzględnienia tego zarzutu we wszystkich apelacjach.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec prawidłowości zasadniczej części ustaleń faktycznych stanowiących podstawę wyroku brak było podstaw do uwzględnienia wniosków autorów apelacji o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania lub zmiany orzeczenia wykraczającego poza zmiany dokonane przez sąd odwoławczy z innych powodów.

Lp.

Zarzut

Zarzut z art. 439 § 1 pkt 8 kpk w apelacji obrońcy R. G..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Niezależnie od rozstrzygnięcia Sądu Apelacyjnego dotyczącego czynu opisanego w punkcie 20. zaskarżonego wyroku wskazać należy, że kwestia wcześniejszego skazania R. G. wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Woli w sprawie III K69/09 za czyn z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii dotyczący obrotu prekursorami była przedmiotem rozważań sądu I instancji (str. 105 uzasadnienia). Trafnie sąd ten przyjął, że zestawienie okoliczności tamtego czynu oraz czynu będącego przedmiotem osądu w sprawie niniejszej wyklucza możliwość ustalenia, że mamy do czynienia z tożsamym czynem, który został osądzony dwukrotnie, wbrew regule ne bis in idem. Argumentację Sądu Okręgowego sąd odwoławczy w pełni podziela. Biorąc pod uwagę wcześniejsze rozważania odnoszące się do konstrukcji czynu ciągłego (art. 12 kk), brak było również podstaw do jej zastosowania w powyższym zakresie.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu opartego o art. 439 § 1 pkt 8 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt 7 kpk, brak było podstaw do zmiany wyroku przez uniewinnienie R. G. od czynu opisanego w punkcie 20.

Lp.

Zarzut

Zarzut rażącej niewspółmierności kary w apelacji obrońcy oskarżonego G. M..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd Okręgowy wymierzając karę oskarżonemu G. M. (należy podkreślić w wysokości zdecydowanie bardziej zbliżonej do dolnego niż górnego progu zagrożenia ustawowego) wziął pod uwagę te okoliczności łagodzące, do których odwołuje się w uzasadnieniu apelacji skarżący. Ocena przez sąd ich wagi i znaczenia, w zestawieniu z okolicznościami obciążającymi (zwłaszcza ilością środka odurzającego będącego przedmiotem przestępstwa), dokonana została w sposób prawidłowy, powodujący, że orzeczone kary (zwłaszcza pozbawienia wolności) należało uznać za adekwatne do wagi i znaczenia czynu oraz wymogów prewencji.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o zmianę wyroku przez wymierzenie G. M. kary pozbawienia wolności w najniższej wysokości, wobec wagi okoliczności obciążających, należało uznać za niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy:

-

w stosunku do oskarżonej M. B. w zakresie skazania za czyny z punktu II, IV, V, VI, VII, VIII i IX aktu oskarżenia,

-

w stosunku do oskarżonego G. M. w zakresie skazania za czyn z punktu X aktu oskarżenia,

-

w stosunku do oskarżonego R. G. w zakresie skazania za czyny z punktu XIV, XV aktu oskarżenia,

-

w stosunku do oskarżonego J. S. w zakresie skazania za czyn z punktu XVIII aktu oskarżenia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Utrzymanie wyroku w powyższym zakresie było nie uwzględnienie apelacji obrońców ww. oskarżonych.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok zmieniono:

-

w stosunku do oskarżonej M. B. w zakresie czynu przypisanego w punkcie 4. wyroku przez umorzenie postępowania, w tym przez uchylenie orzeczenia o przepadku korzyści majątkowej (punkt 5. wyroku); w zakresie czynu IX z aktu oskarżenia (punkt 13. wyroku) przez uchylenie orzeczenia o wymierzeniu kary grzywny; w zakresie czynu przypisanego w punkcie 11. wyroku przez podwyższenie kary pozbawienia wolności do 7 miesięcy; w zakresie czynu przypisanego w punkcie 12. wyroku przez wyeliminowanie z podstawy skazania art. 65 § 1 kk;

-

w stosunku do oskarżonego R. G. w zakresie czynu przypisanego w punkcie 4. wyroku przez umorzenie postępowania oraz uchylenie zawartego w punkcie 27. tiret ostatnie rozstrzygnięcia o opłacie;

-

w stosunku do oskarżonego J. S. przez uzupełnienie podstawy prawnej warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności o art. 4 § 1 kk;

-

w stosunku do oskarżonych M. B. i R. G. poprzez wymierzenie nowych kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny.

Zwięźle o powodach zmiany

Powodem zmiany wyroku:

-

w stosunku do oskarżonego R. G. w zakresie punktu 20. oraz w stosunku do M. B. w zakresie punktu 4. I 5. było uwzględnienie obrazy prawa materialnego podniesione w apelacji obrońcy R. G. (w stosunku do M. B. na podstawie art. 435 kpk);

-

w stosunku do M. B. w zakresie punktu 13. wyroku uwzględnienie zarzutu apelacji obrońcy obrazy art. 33 § 2 kk;

-

w stosunku do M. B. w zakresie punktów 11. I 12. wyroku oraz w stosunku do J. S. w zakresie punktu 27 było uwzględnienie apelacji prokuratora;

-

w stosunku do R. G. w zakresie orzeczenia o opłatach było uwzględnienie zarzutu obrazy art. 627 kpk.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Powodem umorzenia postepowania w stosunku do M. B. w zakresie punktu 4. wyroku i w stosunku R. G. w zakresie punktu 20. była zmiana kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych im odpowiednio w punktach III i XIII aktu oskarżenia na art. 66 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i związany z tym upływ terminu przedawnienia karalności (art. 5 § 1 pkt 4 kpw w zw. z art. 69 § 1 ww. ustawy).

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie było.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt III wyroku SA

Wobec umorzenia postępowania w stosunku do M. B. i R. G. w zakresie czynów III i XIII aktu oskarżenia oraz uchylenia orzeczenia o karze grzywny w stosunku do M. B. za czyn z punktu IX aktu oskarżenia zaszła konieczność wymierzenia obojgu oskarżonym nowych kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny. Kary te zostały obniżone przez sąd odwoławczy w sposób proporcjonalny do wyłączenia z ich podstawy kar jednostkowych dotyczących wyżej wskazanych czynów.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt IV i V wyroku SA

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 632 pkt 2, 632a, 634 i 636 § 1 kpk

7.  PODPIS

SSA Adam Wrzosek SSA Grzegorz Salamon SO(del.) Przemysław Filipkowski

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej M. B. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcia w zakresie czynów opisanych w punkcie II – VIII i IX aktu oskarżenia (orzeczenia zawarte w punktach 2-12 wyroku).

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego G. M. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcia w zakresie czynu z punktu X aktu oskarżenia (orzeczenia zawarte punktach 15-16 wyroku).

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego R. G. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcia w zakresie czynów opisanych w punktach XIII, XIV, XV aktu oskarżenia (orzeczenia zawarte w punktach 20-25, 28 i 30 wyroku).

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcia w zakresie czynu zarzucanego w punkcie XVIII aktu oskarżenia (orzeczenia zawarte w punktach 26-27 wyroku).

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana