Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 218/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 5 kwietnia 2019r., sygn. akt V K 233/18.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ prokurator

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Zeznania pokrzywdzonych.

Są konsekwentne i logiczne co do faktu zaistnienia zdarzeń będących przedmiotem rozpoznania.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzut obrazy prawa procesowego tj. art.7i 410 k.p.k., prowadzący do błędnych ustaleń faktycznych.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Trafne jest stanowisko skarżącego w tym zakresie, że w odniesieniu do czynów zarzuconych S. U. Sąd I instancji dokonał jednostronnej oceny dowodów. Nie negując faktu zauważonego przez Sąd I instancji, że zarówno N. W. (1), jak i D. W. (1) nie są osobami o nieskazitelnej przeszłości, a nadto ujawniono, że N. W. (1) już współpracując z organami ścigania dla korzyści majątkowej usiłował szantażować osobę trzecią (S. B. –k. 1149-1153), co potwierdza udostępniony sądowi gryps oraz co przyznał sam N. W., to jednak okoliczność ta sama w sobie nie dyskredytuje wiarygodności jego depozycji, a jedynie nakazuje podchodzić do nich z dużą dozą ostrożności.

Z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd I instancji uniewinniając oskarżonego od popełnienia zarzuconych mu czynów zastosował art. 5 § 2 k.p.k.

Zasadnie skarżący wskazał na to, że jeżeli ustalenia faktyczne zależą od dania wiary jednej grupie dowodów, a odmówienie wiary innej grupie dowodów nie dochodzi do obrazy art. 5 § 2 k.p.k.

Sąd Okręgowy przyznał zbieżność zeznań N. W. (3) i D. W. (1) co do faktu głównego, choć jego zdaniem była to zbieżność pozorna. Do takiego wniosku doprowadziły sąd rozbieżności w zeznaniach świadków, które skrupulatnie wymienił w pisemnych motywach wyroku.

Analiza uzasadnienia wskazuje na to, że Sąd Okręgowy rozbieżności dopatrzył się w:

- ilości napastników,

- okoliczności odzyskania samochodu (...),

- faktu, który z pokrzywdzonych został „naliczony” przez sprawców,

- wysokości zabranej D. W. (1) kwoty pieniędzy,

- daty zdarzenia,

- braku pewności co do tego, że przedmiot przystawiony do głowy D. W. (1) był bronią palną,

- dacie zdarzenia,

Sąd nabrał też wątpliwości co do tego, że zeznania oraz zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa nie zostały złożone bezpośrednio po zdarzeniu.

Po lekturze pisemnych motywów wyroku trudno wywnioskować czy Sąd I instancji doszedł do przekonania, że zdarzenia w ogóle nie było, za czym oprócz powyższego mogłaby przemawiać eksponowana przez sąd meriti okoliczność, że pokrzywdzeni nie posiadali zaświadczeń lekarskich dotyczących obrażeń ciała i że zdarzenia nie zapamiętali rodzice D. W. (1) oraz matka dziecka N. W. (3). Przy czym zauważyć należy, że z treści ich zeznań nie wynika jednoznacznie taki wniosek, na jaki wskazał sąd. B. W. (k. 1168) przesłuchany w toku rozprawy zwrócił uwagę na upływ czasu, zaś A. W. (k.1169) na stan zdrowia, który mógł mieć wpływ na zapamiętywanie faktów. M. K. nie była wówczas blisko związana z N. W. (1) z racji jego stylu życia (k. 1105-1108). Na istnienie poważnych obrażeń ciała oprócz zaczerwienia twarzy i zasinień widocznych po pewnym czasie nie wskazywali nawet sami pokrzywdzeni.

Zastosowanie reguły zawartej w art. 5 § 2 k.p.k., zdaniem Sądu odwoławczego może również wskazywać na to, że Sąd I instancji uznał, iż nie zgromadzono dowodów przemawiających za tym, że S. U. nie był jednym ze sprawców zarzuconych mu czynów, choć w tym zakresie zasadniczo nie przedstawiono konkretnej argumentacji.

Zasadnie wskazał skarżący, że przy uwzględnieniu zasad logicznego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, czyli przy prawidłowym zastosowaniu art.7 k.p.k. jest możliwe ustalenie zgodnego z prawdą stanu faktycznego, czego w tej sprawie zabrakło. Pamiętać też należy, że nie każda wątpliwość jest tej rangi, iż dyskredytuje całkowicie wiarygodność danego świadka.

Odnosząc się do wskazanej przez Sąd I instancji kwestii spóźnionego złożenia zawiadomienia o przestępstwie, to stwierdzić należy, że należało uwzględnić realia przedmiotowej sprawy. Znajdujące się w aktach sprawy postanowienie o przedstawieniu zarzutów skłania do przyjęcia tezy, że obaj pokrzywdzeni byli uważani za aktywnie działających wspólnie i w porozumieniu przestępców, nie zainteresowanych wówczas współpracą z Policją. W tym kontekście należy także oceniać motywację, którą kierował się N. W. (1), który stwierdził że osobiście chciał wyrównać z S. U. rachunki, ale uniemożliwiło mu to aresztowanie oskarżonego. Związane ze zmianą postawy N. W. (3) zeznania zostały złożone z kilkuletnim opóźnieniem, co utrudnia, a wręcz czyni niemożliwym precyzyjne ustalenie daty zdarzenia. Możliwe jest natomiast ustalenie przedziału czasowego ograniczonego z jednej strony pobytem N. W. (3) na wolności, a z drugiej aresztowaniem S. U..

Rozpoznając ponownie sprawę Sąd powinien ocenić całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zgodnie z art. 410 k.p.k., nie pomijając przy tym zeznań D. K. (k. 1109), który podał, że słyszał o tym iż wyciekła informacja na temat posiadania przez niego 8 mln. złotych. Mógł zatem stać się potencjalnie ofiarą przestępstwa, a skoro do niego nie doszło – mógł istnieć także powód do „naliczania” za nieudane przedsięwzięcie N. W. (3) i związanego z nim D. W. (1). Przy wyjaśnianiu pozostałych kwestii ocenianych przez sąd meriti jako nie dające się usunąć wątpliwości Sąd Okręgowy winien uwzględnić dynamiczny przebieg zajścia, fakt użycia gazu łzawiącego przez sprawców, który niewątpliwie nie ułatwiał obserwacji, indywidualne pokrzywdzenie N. W. (3) i D. W. (1), co także mogło mieć wpływ na zdolności percepcyjne. W razie potrzeby dopuszczalne jest przecież przeprowadzenie konfrontacji pomiędzy pokrzywdzonymi. Na marginesie zauważyć też należy, że Sąd I instancji całkowicie pominął tę część depozycji N. W. (3), z których wynika, że nie wszyscy sprawcy obejmowali swym zamiarem dokonanie rozboju, bowiem nawet nie wiedzieli o kradzieży pieniędzy na szkodę D. W. (2) i zegarka na szkodę N. W. (3). Jeśli chodzi natomiast o przedmiot przystawiony do głowy D. W. (2), to nie on stał się przyczyną zakwalifikowania czynu z art. 280 § 2 k.k.

Ponowne przeprowadzenie postępowania dowodowego jest niezbędne również w zakresie czynu zarzuconego M. O..

Załączniki do apelacji Prokuratora w postaci dowodów i informacji o dowodach wskazują na prawdopodobieństwo, że wyrok w tym zakresie w odniesieniu do daty zdarzenia, co w dużej mierze zdeterminowało (...) został oparty na nieprawdziwych dowodach.

Wniosek

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania był uzasadniony treścią przedstawionych zarzutów (uwzględnionych przez Sąd II instancji) i koniecznością przeprowadzenia ponownie całego postępowania dowodowego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie było okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Obraza prawa procesowego – art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść wyroku.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Niewłaściwa ocena materiału dowodowego, sprzeczna z treścią art. 7 k.p.k.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Konieczność przeprowadzenia wszystkich dowodów, z uwzględnieniem wskazanych jako załączniki do apelacji na wniosek prokuratora, bądź z urzędu.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Wynagrodzenie dla obrońcy z urzędu, zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów niepłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

7.  PODPIS

Anna Zdziarska

Grzegorz Salamon Ewa Gregajtys

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana