Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Zbigniew Kapiński (spr.)

Sędziowie: SA – Jerzy Leder

SO (del.) – Przemysław Filipkowski

Protokolant: – sekr. sad. Sylwester Leńczuk

przy udziale Prokuratora Dariusza Tyszki

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2019 r.

sprawy P. O. urodz. (...) w Ł., s. W. i K. z d. P.

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 12 kwietnia 2019 r. sygn. akt V K 10/18

utrzymuje w mocy wyrok w zaskarżonej części;

zwalnia oskarżonego P. O. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze wydatkami obciążając Skarb Państwa;

zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat A. B. – Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych w tym 23% VAT za obronę z urzędu oskarżonego wykonywaną w postępowaniu odwoławczym przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2019 r. Sąd Okręgowy w Warszawie w ramach czynów z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. zarzucanych P. O. uznał tego oskarżonego za winnego:

I. popełnienia zarzucanego mu czynu z pkt. I, z tym, że przyjął, że przestępstwa tego dopuścił się w okresie do dnia 11 grudnia 2015 roku w N. oraz w P. woj. (...) oraz działając wspólnie i w porozumieniu z innymi, nieustalonymi osobami i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. skazał go na karę 4 /czterech/ lat pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 1 - 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 150 /stu pięćdziesięciu/ stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 50 /pięćdziesiąt/ złotych;

II. na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego P. O. do częściowego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez wpłatę na rzecz pokrzywdzonych K. S. i P. S. kwoty 15.000 /piętnaście tysięcy/ złotych;

III. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu z pkt. II, z tym, że przyjął, że oskarżony przestępstwa tego dopuścił się w K. i działając wspólnie i w porozumieniu z innymi, nieustalonymi osobami i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. skazał go na karę 1 /jednego/ roku i 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 1 - 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wymiarze
50 /pięćdziesięciu/ stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 50 /pięćdziesiąt/ złotych;

IV. na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego P. O. do częściowego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez wpłatę na rzecz pokrzywdzonego P. W. kwoty 2.890 /dwa tysiące osiemset dziewięćdziesiąt/ złotych; 

V. na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85 a kk i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzył oskarżonemu P. O. karę łączną 4 /czterech/ lat pozbawienia wolności, oraz karę łączną grzywny w wymiarze 150 /sto pięćdziesiąt/ stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 50 /pięćdziesiąt/ złotych;

VI. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Adw. A. B. - Kancelaria Adwokacka (...)-(...) W. ulica (...) lok.(...) kwotę 1328,40 /tysiąc trzysta dwadzieścia osiem złotych czterdzieści groszy wraz z VAT/ tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego z urzędu.

Powyższy wyrok zaskarżył obrońca oskarżonego w części dotyczącej kary na korzyść oskarżonego P. O. i na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 4 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny, gdyż prawidłowa ocena okoliczności dotyczących ich wymiaru, a przede wszystkim stopień jego zawinienia, a także wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara powinna osiągnąć w stosunku do skazanego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa uzasadniają orzeczenie kary pozbawienia wolności w niższej wysokości w granicach dolnego ustawowego zagrożenia oraz nie orzekanie kary grzywny.

Powołując się na wskazany zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w granicach dolnego ustawowego zagrożenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Wniesiona apelacja nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie zawarty w niej zarzut oraz wniosek końcowy.

Z utrwalonego orzecznictwa zarówno Sądu Najwyższego oraz Sądów Apelacyjnych wynika, że zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen, jest zasadny wówczas gdy istnieje wyraźna, istotna, „ bijąca wręcz po oczach” różnica pomiędzy karą orzeczoną przez Sąd I instancji a karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k.

Zdaniem Sądu odwoławczego skarżący we wniesionej apelacji w żaden sposób nie wykazał, że orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe oraz kary łączne w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności oraz grzywny 150 stawek po 50 zł każda noszą w sobie cechy rażącej surowości o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. Zaznaczyć bowiem należy, że naruszenie wyżej wspomnianych dyrektyw wymiaru kary uzasadniające zmianę wyroku w zakresie orzeczonej kary przez Sąd odwoławczy może nastąpić w sytuacji gdy Sąd meriti pominie określone istotne okoliczności mające wpływ na rodzaj i wymiar orzeczonej kary, lub też tym okolicznościom o charakterze łagodzącym lub obciążającym nie nada właściwego znaczenia. W przedmiotowej sprawie tego rodzaju sytuacja nie występuje.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe pozbawienia wolności oraz grzywny, jak również kary łączne są adekwatne do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości przypisanych P. O. czynów i realizują w sposób należyty cele kary zarówno w zakresie prewencji indywidualnej jak również ogólnej. Nie można w tym zakresie zaakceptować stanowiska autora apelacji, że wymierzona oskarżonemu kara przewyższa stopień jego winy, a Sąd Okręgowy błędnie dokonał analizy zebranego materiału dowodowego, w aspekcie roli oskarżonego w popełnianiu przestępstw. Twierdzenia skarżącego, że rola oskarżonego w popełnianiu przypisanych mu czynów była marginalna uznać należy za bezpodstawne i sprzeczne zarówno z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie jak również ustaleniami Sądu meriti w omawianym zakresie, które są prawidłowe i mają oparcie w zebranych i należycie ocenionych dowodach.

Nie można również zgodzić się ze stanowiskiem autora apelacji, że wymierzona wobec oskarżonego na podstawie art. 33 § 2 k.k. kara grzywny jest rażąco niewspółmierna. Zdaniem Sądu odwoławczego orzeczona wobec oskarżonego kara łączna grzywny w wysokości 150 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na 50 zł stanowi określone obciążenie finansowe dla oskarżonego ale taki jest cel tej kary i nie można uznać, że nosi ona cechy rażącej surowości w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Jest ona bowiem adekwatna do charakteru czynów przypisanych oskarżonemu, w tym wartości strat poniesionych przez pokrzywdzonych jak również wbrew twierdzeniom skarżącego uwzględnia w należyty sposób warunki osobiste, rodzinne i możliwości zarobkowe P. O..

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny uznał, że brak jest podstaw aby uwzględnić wywody i argumenty zawarte zarówno w apelacji obrońcy oskarżonego jak również w piśmie z dnia 13 maja 2019 r. sporządzonym osobiście przez oskarżonego, które nie stanowiły wystarczającej i przekonującej podstawy dla zmiany wyroku w zakresie orzeczonych wobec oskarżonego P. O. kar pozbawienia wolności i grzywny i w związku z tym wyrok w zaskarżonej części został utrzymany w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono zaś na podstawie art. 624 § 1 k.p.k.