Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2015r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Zbigniew Kapiński

Sędziowie: SA – Jarosław Góral /spr./

SO /del/ – Ewa Gregajtys

Protokolant: sekr. sąd. – Łukasz Jachowicz

przy udziale Prokuratora Jerzego Mierzewskiego

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2015 r.

sprawy M. N. urodzonego (...) w W. syna A. i K. z d. N.

oskarżonego o czyn z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art.64§1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 30 kwietnia 2015 r.

sygn. akt VIIIK 49/15

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że karę pozbawienia wolności orzeczoną w stosunku do M. N. na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.k. podwyższa do lat 4 /czterech/; na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 20 stycznia 2014r. do dnia 2 października 2015r.; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. P. Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 /siedemset trzydzieści osiem/ zł w tym 23% VAT z tytułu świadczonej z urzędu M. N. pomocy prawnej w postępowaniu odwoławczym; zwalnia oskarżonego od opłaty za obie instancje obciążając wydatkami za postępowanie odwoławcze Skarb Państwa;

UZASADNIENIE

Prokurator oskarżył M. N. o to, że w dniu 20 stycznia 2014 r. w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) w W. spowodował u T. N. ciężki uszczerbek na zdrowiu poprzez zadanie mu ciosu nożem w podbrzusze po lewej stronie, co skutkowało powstaniem rany ciętej po stronie lewej podbrzusza, perforację jelita czczego na ścianie tylnej i przedniej jelita na wysokości ok. 10 cm poniżej więzadeł T. oraz nieregularne rozdarcie przedniej ściany poprzecznicy, tj. obrażeń realnie zagrażających życiu pokrzywdzonego, z tym, że zarzuconego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne na karę pozbawienia wolności w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności z wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie IV Wydział Karny z dnia 06 grudnia 2011 r. (sygn. IV K 743/11) m. in. za przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. w rozmiarze 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał od dnia 25 marca 2011 r. do dnia 28 maja 2012 r. z zaliczeniem okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawach i odbywania kar w dniach: od 29 sierpnia 2006 r. do 30 sierpnia 2006 r., od 25 marca 2011 r. do 21 czerwca 2011 r., od 22 sierpnia 2006 r. do 23 sierpnia 2006 r., od 22 maja 2008 r. do 15 listopada 2008 r., od 31 października 2006 r. do 02 listopada 2006 r. oraz od 21 czerwca 2011 r. do 06 grudnia 2011 r.,

tj. o czyn z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2015 r. Sąd Okręgowy w Warszawie sygn. akt VIII K 49/15 M. N. uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to na podstawie art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 20 stycznia 2014 r. do dnia 3 kwietnia 2015 r., na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek dowodu rzeczowego w postaci noża opisanego pod pozycją 2 wykazu dowodów rzeczowych na karcie 34 akt sprawy i zarządził jego zniszczenie, zasądził na rzecz ad w. A. P., Kancelaria Adwokacka w W. Al. (...) lok. 37 kwotę 1020 (tysiąc dwadzieścia) zł tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu, zwolnił oskarżonego od obowiązku zapłaty kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się prokurator i na podstawie art.425 §1 i 2 oraz art.444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej kary, na niekorzyść oskarżonego M. N..

Na podstawie art. 438 pkt 4 oraz art. 427 § 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił: rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu M. N. kary w wysokości 3 lat pozbawienia wolności, gdy okoliczności sprawy, uprzednią karalność sprawcy, wysoki stopień społecznej szkodliwości dokonanego przez niego czynu, a także wzgląd na cele zapobiegawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec oskarżonego, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu kary surowszej.

Podnosząc powyższy zarzut, na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k., art. 437 k.p.k. wnosił o:

zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez orzeczenie wobec M. N. kary 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja prokuratora okazała się uzasadniona, jako że potwierdził się stawiany w niej zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Należy przyznać rację skarżącemu, że Sąd Okręgowy prawidłowo wskazał okoliczności wpływające na wysokość dolegliwości karnej jaka winna być w niniejszej sprawie zastosowana. Samo jednak ich wyliczenie nie stanowi, iż jej rozmiar został odpowiednio wyważony tak jak nakazuje art. 53 k.k. a zatem podlega ochronie przed zmianą w postępowaniu odwoławczym. Art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. przewiduje za spowodowanie choroby realnie zagrażającej życiu pokrzywdzonego karę pozbawienia wolności w wysokości od 2 do 10 lat. M. N. odpowiadał za popełnienie tego czynu w warunkach powrotu do przestępstwa określnych w art. 64 § 1 k.k., która to okoliczność uprawnia do rozważań o koniecznej i odpowiedniej represji karnej w przedziale od 2 do lat 15. Wielokrotna karalność oskarżonego, użycie znacznej siły przy zadawaniu ciosu, wywołanie skutków z pogranicza śmierci ofiary przeczą ustalaniu jej rozmiaru w wysokości oscylującej w dolnej granicy zagrożenia i czyni zarzuty prokuratora zasługującymi na uwzględnienie – co do zasady.

Nie sposób jednak pominąć w ocenie sylwetki oskarżonego okoliczności wpływających na ukształtowanie jego osobowości w sposób wynikający również z uwarunkowań środowiskowych. Pokrzywdzony był jego bratem. W czasie pobytu ojca w zakładzie karnym i opuszczeniu przez matkę, rodzeństwo zostało rozdzielone już w okresie niemowlęcym i trafiło do dalszej rodziny. Zakończenie odbywania kary przez ojca i podjęte przez niego próby odbudowy rodziny przerwał nawrót choroby alkoholowej, która to okoliczność przez szereg lat wpływała w sposób mało przyjazny na kształtowanie u oskarżonego pożądanych postaw społecznych. Nie bez znaczenia pozostaje również okoliczność, że w tak trudnych realiach funkcjonowania , w opinii sąsiadów M. N. był osobą spokojną i w przeciwieństwie do brata – bezkonfliktową. Stanowił, w ich przekonaniu, mocne wsparcie dla 92-letniej, schorowanej babci. Pominięcie tych prawidłowo ustalonych faktów powoduje, że propozycja prokuratora również co do wysokości prawidłowego rozmiaru kary pozbawienia wolności /5 lat i 6 miesięcy/ może jawić się jako słuszna. Dostrzeżenie ich w postępowaniu odwoławczym obligowało do zmiany tej części wyroku w sposób wprawdzie zdecydowanie wytonowany w relacji do żądania skargi, ale oczywiście nie symboliczny.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.