Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 242/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 26 lutego 2020 r., sygn. akt VIII K 188/18 w sprawie oskarżonego M. B..

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy 1) adw. E. O.

2) adw. S. J. (2)

3) adw. A. S. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1)

2)

3)

4)

Apelacja obrońcy adw. E. O.

1. obraza art. 5 i 7 k.p.k. poprzez uznanie, iż materiał dowodowy zebrany w sprawie jest pełny i nie budzi wątpliwości w sytuacji, gdy jedyny dowód obciążający oskarżonego to są zeznania współsprawcy J. nie są konsekwentne i są korygowane (karta 533 śledztwa) w sposób niezrozumiały i świadczący o tym, iż świadek potwierdzał jedynie okoliczności wskazane mu jako sprzeczne przez prokuratora i nie robił tego z własnej inicjatywy. Nadto postawa świadka żądającego pieniędzy w zamian za nie obciążanie innych osób w śledztwie musi budzić wątpliwości co do jego wiarygodności i możliwości oparcia na tego rodzaju dowodzie wyroku skazującego;

2. obraza art. 5 i 7 kpk przez bezzasadne przyjęcie, że zeznania J. złożone na rozprawie w których określa on, iż nie wie jaki był praktyczne cel spotkania wywołanego przez B. z W. z H., czy była to chęć pożyczenia samochodu i odwołanie się w tym zakresie do braku świadomości i wiedzy, czy zamiarem był przemyt narkotyków i odwołanie się przez świadka jedynie do samego B., który wg. niego jako jedyny może odpowiedzieć jaki był rzeczywisty cel tego spotkania, są wystarczające do uznania winy oskarżonego;

3. naruszenie art. 5 i 7 k.p.k poprzez zaakceptowanie naruszenia zasady legalizmu przez ograny ścigania oraz naruszenie zasad swobodnej oceny dowodów i przyjęcie, że osoby które miały bezpośredni udział w organizowanych przez J. wyjazdach w sprawie przemytu narkotyków z Hiszpanii, Holandii i Niemiec nie miały świadomości prowadzonej działalności przestępczej przez J. a nie stosowanie tych samych zasad rozumowania wobec oskarżonego B.;

4. naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 410 i 424 kpk poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób tak lakoniczny, że jest ono nieprzydatne do oceny rozumowania Sądu i do dokonania oceny materiału dowodowego. Mimo wprowadzenia skrótowych form pisania uzasadnienia uzasadnienie musi spełniać wymogi procesowe tak aby było ono przydatne do dokonywania kontroli Sądu i rozumowania Sądu czego w niniejszej sprawie zabrakło albowiem nie wyjaśniono ani kwestii związanych ze świadomością i zamiarem M. B. ani z kwestią związaną z wiarygodnością pomawiającego jak i ze sposobem zbierania materiału dowodowego w postępowaniu przygotowawczym.

Apelacja obrońcy adw. S. J. (2)

1. obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to art. 4, art. 7, art. 92, art. 410, art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. poprzez dowolną, błędną i niepełną ocenę zeznań złożonych przez S. J. (1), jako wiarygodnych i konsekwentnych, przy jednoczesnym pominięciu przez Sąd, występujących w tych zeznaniach tak istotnych sprzeczności, które dyskwalifikują wiarygodność tych zeznań i możliwość dokonywania na ich podstawie ustaleń w odniesieniu do sprawstwa oskarżonego, a mianowicie:

a) ocena samego faktu i celu spotkania W. z H. z S. J. (1) i M. B. - poprzez pominięcie, że o spotkaniu tym świadek S. J. (1) w ogóle nie wspomina w początkowej fazie zeznań składanych w postępowaniu przygotowawczym i oświadcza że więcej przestępstw z oskarżonym nie popełnił, po czym zmienia tę wersję, zeznając o zapoznaniu M. B. z W. z H. i przemycie zakupionej od tego ostatniego marihuany;

b) ocena przedstawianych przez świadka S. J. (1) okoliczności nawiązania znajomości pomiędzy M. B. - poprzez pominięcie przy tej ocenie, że zeznania te, dotyczące rzekomego nawiązania tej znajomości za pośrednictwem D. O., są sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka R. P. (1), który fakt ten miał według zeznań S. J. (1) potwierdzić;

c) ocena rzekomego ustalenia prowizji dla oskarżonego za nabycie narkotyków od W. - poprzez pominięcie występujących w tym zakresie niekonsekwencji w zeznaniach świadka J., który w toku postępowania przygotowawczego tak wiele razy zmieniał zeznania w tym zakresie, że niemożliwe jest ustalenie jednej spójnej wersji zdarzeń oraz ustalenie, która z tych wersji, jest zgodna z prawdą, przy jednoczesnym braku wskazania przez Sąd którą z tych wersji i dlaczego uznał za wiarygodną;

d) ocena rzekomej wiedzy M. K. (1) oraz A. W. (1), co do uczestnictwa M. B. w przestępstwie przemytu 16 kilogramów marihuany -poprzez pominięcie, że zeznania tych świadków, są w tym zakresie sprzeczne z zeznaniami S. J. (1);

2. obraza przepisów postępowania która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku a to art. 4, art. 7, 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez brak dokładnego, zgodnego z wymogami kodeksowymi, omówienia wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadków, wskazania w jakim zakresie sąd dał wiarę tym wyjaśnieniom i zeznaniom a w jakim nie, co powoduje niemożność skontrolowania poprawności ustaleń Sądu oraz prowadzi do wniosku o przekroczeniu przez Sąd, granic swobodnej oceny dowodów i uniemożliwia kontrolę odwoławczą zaskarżonego wyroku.

Apelacja obrońcy adw. A. S. (1)

I. obraza przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a) obraza art. 7 k.p.k. polegająca na dokonaniu dowolnej oceny dowodów, przeprowadzonej w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego oraz prawidłowego rozumowania, w zakresie w jakim Sąd uznał zeznania S. J. jako wiarygodne, w sytuacji gdy są one wewnętrznie sprzeczne, pochodzą od osoby zdemoralizowanej, cynicznie wykorzystującej współpracę z organami ścigania do rozwiązywania własnych sporów, a nadto jego pomówienia nie zostały zweryfikowane innymi dowodami, co miało wpływ na treść wyroku;

b) obraza art. 7 k.p.k. polegająca na dokonaniu dowolnej oceny dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonego, przejawiającej się w uznaniu ich za niewiarygodne, w sytuacji gdy wyjaśnienia oskarżonego są spójne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, a nadto w części potwierdzone zeznaniami osoby postronnej - Ł. S. (1), co miało wpływ na treść wyroku;

c) obraza art. 4 i 7 k.p.k., w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez pominięcie przy wyrokowaniu dowodu z zeznań J. B. oraz wydruku rozmowy pomiędzy J. B., a K. S., w sytuacji gdy dowody te mają niewątpliwie wpływ na ocenę zeznań S. J., co mogło mieć wpływ na treść wyroku;

d) obraza art. 4 i 7 k.p.k., w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez pominięcie przy wyrokowaniu dowodu z zeznań Ł. S. (1), w sytuacji gdy zeznania świadka są istotne ze względu na ich korespondowanie z wyjaśnieniami oskarżonego, co do istotnych okoliczności dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, co mogło mieć wpływ na treść wyroku;

e) obraza art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadka K. S. (2) z uwagi na przebywanie świadka poza granicami RP, w sytuacji gdy świadek wskazywał datę powrotu do Polski, a była ona wcześniejsza niż data ostatniej rozprawy, co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia;

f) obraza art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku obrony o przesłuchanie w charakterze świadków A. B. oraz E. J. z uwagi na uznanie, iż dowody te są nieprzydatne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, w sytuacji gdy A. B. miała dysponować wiedzą na temat dokonywanych przez S. J. przestępstw narkotykowych, a nadto wniosek dowodowy zmierzał w tym wypadku także do oceny właściwego dowodu w postaci zeznań S. J., co jest dopuszczalne w świetle art. 169 § 2 k.p.k., a co w konsekwencji mogło mieć wpływ na treść wyroku;

g) obraza art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku obrony o dołączenie do niniejszej sprawy akt postępowania o sygn. XVIII K 26/ 18 z uwagi na to, iż w ocenie Sądu dowód ten nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, w sytuacji gdy sprawa o sygn. akt XVIII K 26/18, prowadzona przez SO w Warszawie dotyczyła między innymi przemytów narkotyków, których miał dopuścić się S. J. w okresie letnim 2015r., a zatem w okresie pokrywającym się z zarzutem M. B. i nie można wykluczyć, że w aktach ww. postępowania znajdują się dowody, które mogłyby być przydatne do oceny głównego dowodu w niniejszej sprawie - zeznań S. J., co mogło mieć wpływ na treść wyroku;

II. ewentualnie, w przypadku niepodzielenia powyższych zarzutów obrazę prawa materialnego tj. art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, poprzez ich błędne zastosowanie, w sytuacji gdy opis czynu zawarty w wyroku nie zawiera wszystkich znamion przestępstwa pomocnictwa do czynu z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

☐ zasadny

☒częściowo zasadny

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje obrońców oskarżonego

1)  Zarzuty podniesione w apelacjach obrońców oskarżonego są w przeważającej części, nietrafne. Jedynie zarzut podniesiony w pkt II apelacji adw. A. S. (1) okazał się częściowo zasadny, w tym zakresie w którym skutkował on koniecznością zmiany opisu czynu, określonego w ramach zarzutu z aktu oskarżenia, w ten sposób by odpowiadał on znamionom czynu przypisanego oskarżonemu w zaskarżonym wyroku, wynikającym wprost z prawidłowych ustaleń faktycznych tegoż wyroku.

2)  W pozostałym zakresie, w obrębie zarzutów apelacyjnych i ich uzasadnienia, wszystkie trzy apelacje odnoszą się, co do zasady, do tych samych okoliczności i zagadnień a zatem, w tej mierze, wskazanym jest ich łączne omówienie.

3)  Na wstępie należy zaznaczyć, że nie można odmówić słuszności niektórym zastrzeżeniom sformułowanym w apelacjach wszystkich obrońców, co do kształtu uzasadnienia zaskarżonego wyroku, które jest niewątpliwie nadmiernie zwięzłe i nie ułatwia kontroli instancyjnego tegoż orzeczenia (np. zarzut 4 apelacji adw. E. O., zarzut 2 apelacji adw. S. J. (2)). Wszelako, aktualnie obowiązujące przepisy regulujące procedurę odwoławczą, nie pozwalają na uchylenie wyroku z tego tylko powodu (art. 455a k.p.k. i art. 437 § 2 k.p.k.). Natomiast, zgodnie z poglądem dominującym w orzecznictwie, ewentualne mankamenty uzasadnienia wyroku, które z natury rzeczy nie mogły rzutować na treść tegoż rozstrzygnięcia nie mogą, tym samym, stanowić podstawy odwoławczej z art. 438 pkt 2 k.p.k.

4)  Niezależnie od tego stwierdzić należy, że nawet z tych lakonicznych wywodów, zawartych w uzasadnieniu wyroku, wynika, iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy ocenił całokształt zebranego materiału dowodowego, niezbędnego do rozstrzygnięcia sprawy Sąd ten, trafnie przyjął, iż wyjaśnienia i zeznania współsprawcy przedmiotowego przestępstwa, S. J. (1), zasługują na wiarę i mogą tym samym stanowić zasadniczą podstawę do czynienia, zgodnych z prawdą, ustaleń faktycznych wyroku - w tym w kwestionowanym przez skarżących zakresie - że oskarżony wiedział, iż S. J. zajmuje się przemytem narkotyków z krajów Zachodniej Europy do Polski, że jednocześnie miał świadomość tego, iż W. z H. zajmuje się sprzedażą narkotyków i że, w konsekwencji, w tym właśnie celu (tj. w celu ich przemieszczania z Holandii do Polski), doprowadził do nawiązania kontaktów pomiędzy ww. osobami (pkt 3 uzasadnienia).

5)  O trafności powyższych ustaleń przekonuje fakt, że w okresie po nawiązaniu ww. kontaktu, doszło do dwukrotnego nabycia narkotyków od W. z H. przez S. J. [w tym jednego objętego niniejszym aktem oskarżenia (16 kg marihuany) i drugiego wcześniejszego (kokaina) o którym mowa w wyjaśnieniach z k. 180 akt] a nadto fakt, że oskarżony otrzymywał prowizję od każdego kilograma marihuany zakupionej przez J. od W. z H. i następie przemycanej do Polski.

To właśnie okoliczność, iż oskarżony, już w trakcie pierwszej rozmowy, w momencie doprowadzenia do kontaktu pomiędzy S. J. a W. z H., ustalił z tymi osobami, iż będzie otrzymywał prowizję od sprzedanych i przemyconych do Polski narkotyków, zdecydowanie wskazuje na słuszność ocen i ustaleń Sądu, w zakresie dotyczącym pełnej świadomości oskarżonego co do tego, że - przekazując oskarżonemu kontakt do W. z H. (a nawet aktywnie uczestnicząc w nawiązywaniu tegoż kontaktu) - ułatwia popełnienie czynu zabronionego polegającego na nabyciu i przemieszczeniu do Polski z Holandii środków odurzających w postaci marihuany a nadto co do tego, że powyższy przemyt będzie obejmował znaczną ilość tych środków (pkt 3 uzasadnienia).

6)  Z kolei dowód wprost potwierdzający fakt dokonania wewnątrzwspólnotowego nabycia środków odurzających (w postaci 16 kg marihuany), poprzez przewiezienie ich z terytorium Holandii na terytorium Polski, stanowią zeznania świadka P. N. (1), złożone w postępowaniu przygotowawczym (k. 3121 – 3133), które. jak celnie ocenił Sąd I instancji są logiczne i spójnie, oraz korespondują z zeznaniami S. J. (1) (uzasadnienie pkt 2.1.1.5). Świadek ten, podczas rozprawy w swojej sprawie, co do zasady, nie podważył treści swoich wcześniejszych relacji (k. 3115 – 3117).

7)  Żaden z zarzutów i argumentów, podniesionych w apelacjach, nie podważa skutecznie ocen oraz ustaleń Sądu I instancji w powyższym zakresie, w tym w szczególności nie wykazuje, w sposób przekonujący, by sądowa ocena dowodów naruszyła zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, jak też by nie opierała się na podstawie całokształtu ujawnionych w sprawie dowodów i okoliczności lub by pomijała okoliczności korzystne dla oskarżonego, w sposób rzutujący na treść orzeczenia. Stąd też o obrazie przepisów prawa procesowego, odnoszących się do etapu oceny dowodów - w tym wskazanych we wszystkich apelacjach przepisów art. 7 i 410 k.p.k., jak też art. 4 i 92 k.p.k. - nie może być mowy.

8)  Bezskuteczne są też zarzuty obrazy art. 5 § 2 k.k., które mogą być sformułowane tylko w tym przypadku, w którym Sąd I instancji dostrzeże niedające się usunąć wątpliwości a następnie rozstrzygnie je na niekorzyść oskarżonego – co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Podobnie, bezprzedmiotowy jest zarzut obrazy art. 424 k.p.k. gdyż naruszenie reguł sporządzania uzasadnienia wyroku, które z istoty rzeczy następuje po jego wydaniu, nie może mieć (o czym była już mowa) wpływu na treść tegoż rozstrzygnięcia, w rozumieniu art. 438 pkt 2 k.p.k.

9)  Co do zarzutów dotyczących błędnej oceny zeznań S. J. stwierdzić należy, że świadek ten (wbrew zastrzeżeniom skarżących) w sposób spójny, konsekwentny i przekonujący relacjonował - w trakcie swoich wielokrotnych przesłuchań - przebieg wydarzeń związanych z oskarżonym, w tym w zakresie doprowadzenia do nawiązania kontaktu pomiędzy S. J. i W. z H., oraz celu nawiązania tegoż kontaktu a także, w konsekwencji sprzedaży i przemytu 16 kg marihuany z Holandii do Polski. Świadek nie pominął przy tym tak charakterystycznych a zarazem drobiazgowych faktów, jak ujawnianie w kostkach ww. narkotyku resztek sprasowanych gryzoni, co znacznie utrudniało jego dalszą sprzedaż (k. 231, 2822).

10)  W pełni zrozumiałym jest to, iż nawiązanie kontaktu z W. z H. (i jego skutek w postaci przemytu 16 kg marihuany) było zdarzeniem na tyle nieistotnym - w kontekście całokształtu kilkunastoletniej „ kariery” przestępczej świadka J., związanej z handlem narkotykami i ich przemytem na wielką skalę, jak też nawet w kontekście kilku innych (poważniejszych) przestępstw narkotykowych popełnionych wspólnie z oskarżonym - że J. (co podnoszą skarżący), wspominał o tym zdarzeniu dopiero po opisaniu pozostałych przestępstw popełnionych z udziałem oskarżonego oraz, że nie pamiętał pewnych szczegółów dotyczących nawiązania ww. kontaktu. Okoliczności te w żaden sposób nie dyskwalifikują wiarygodności zeznań S. J. i nie wzruszają prawidłowej oceny jego zeznań dokonanej przez Sąd I instancji.

11)  W konsekwencji, za trafną i nieprzekraczającą granic określonych w art. 7 k.p.k. uznać należy krytyczną ocenę (przeciwstawnych, do ww. zeznań), wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków przywołanych w przedmiotowych apelacjach (w znaczącej części, zeznań osób podejrzanych, obciążanych przez świadka S. J.), które Sąd słusznie uznał za niewiarygodne lub nie mające znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

12)  Przechodząc na grunt zarzutów i argumentów prezentowanych w poszczególnych apelacjach wskazać należy, iż zarzut z pkt 1 apelacji adw. E. O. , odnosi się w przeważającej mierze do kwestii nie związanych z zaskarżonym wyrokiem.

Sąd I instancji słusznie przyjął, iż treść zeznań J. B., który na prośbę S. J. zwracał się o pieniądze do K. S., nie ma znaczenia dla ustalenia faktów w niniejszej sprawie, albowiem nie sposób uznać, iż analogiczne zachowania S. J. prezentował wobec wszystkich osób, których dotyczą jego zeznania (pkt 2.2.1.4. uzasadnienia). Dodać należy, iż B. zaprzeczył, by powyższy fakt dotyczył szantażu (k. 3075). Również kwestia metody przesłuchiwania S. J. przez prokuratora, czy też sposobu sporządzenia protokołu takiego przesłuchania, nie znajduje przełożenia na ocenę wiarygodności zeznań tegoż świadka, złożonych w zakresie przestępstwa stanowiącego przedmiot niniejszego postępowania. W protokole z dnia 14 września 2017 r. S. J. wskazał, iż chce uszczegółowić swoje dotychczasowe wyjaśnienia i nieścisłości, jednak nie oznacza to automatycznie, iż zeznania świadka powinny (jak tego oczekuje skarżący) wzbudzić wątpliwości (k. 563). Jedyny fragment tych zeznań, dotyczący niniejszej sprawy, odnosi się bowiem do kwestii, która została w sposób wystarczająco wiarygodny opisana już we wcześniejszych zeznanych z dnia 9 lutego 2017 r. (k. 564). W ww. zeznaniach z 9 lutego 2017 r. świadek S. J. wskazał bowiem cenę zakupu 16 kg marihuany (po 1600 Euro za kilogram) i zaznaczył, że cena ta była łącznie z zarobkiem dla W. (z H.) i M. z R. (tj. oskarżonego). Odnosząc się do powyższej prowizji, w zeznaniach z dnia 14 września 2017 r. S. J. jedynie doprecyzował, iż oskarżony dostawał 100 – 200 Euro od kilograma towaru (w zależności od jakości towaru) i nie sposób przy tym przyjąć, by ww. świadek mógł mieć jakikolwiek interes w zafałszowaniu powyższej informacji.

13)  Wbrew treści zarzutu z pkt 2 apelacji adw. E. O., S. J., od początku swoich wyjaśnień i zeznań, konsekwentnie wskazywał na cel doprowadzenia do spotkania pomiędzy nim a W. z H.. Świadek zastrzegał zarazem, iż jest to jego własna interpretacja wydarzeń, co dodatkowo przemawia za wiarygodnością powyższych relacji, które mają w tej mierze wyważony i pozbawiony tendencyjności charakter „ spotkanie moim zdaniem było po to by M. z R. zapoznał mnie z W. jako dostawcą narkotyków z Holandii” (k. 178).

14)  O tym, że oskarżony skontaktował J. i ww. mężczyznę właśnie w celu dokonania przemytu (wewnątrzwspólnotowego nabycia) narkotyków przekonuje natomiast logika kolejnych faktów. Oskarżony bowiem już w trakcie owej pierwszej rozmowy o narkotykach powiedział, iż będzie dostawał „ działkę” od narkotyków kupionych od W. (k. 178), a następnie ustaloną prowizję od przemyconych 16 kg narkotyków rzeczywiście otrzymał (k. 230, k. 564). W tym kontekście za zupełnie wiarygodne i przekonujące uznać należy wypowiedzi S. J. z postępowania sądowego (przywołane w apelacji), w których unikał on jednoznacznej oceny zamiaru z jakim działał oskarżony. Wystarczy wskazać na stwierdzenie świadka, iż „ nie wiem czy spotkanie z W. było celowe czy nie. Dla mnie z tego spotkania wynikało, że miałem kontakt z tym W. i później dostęp do narkotyków, a M. (oskarżony) miał z tego pieniądze” (k. 2821).

15)  Wbrew treści zarzutu z pkt 3 apelacji adw. E. O., Sąd I instancji nie dokonywał oceny wiarygodności zeznań świadków (członków rodziny S. J.), w kontekście ich wiedzy o popełnianiu innych przestępstw związanych z narkotykami lub współdziałania w popełnianiu tych przestępstw. Kwestia ta nie ma tym samym znaczenia dla oceny wiarygodności zeznań S. J. w zakresie przestępstwa stanowiącego przedmiot niniejszego postępowania.

16)  Chybione są wszystkie argumenty przytoczone na poparcie ww. zarzutów.

Okoliczności poznania oskarżonego przez S. J. zostały, (wbrew zastrzeżeniom skarżącego) konsekwentnie i wiarygodnie przedstawione w kolejnych zeznaniach tegoż świadka, podobnie jak okoliczności pierwszego spotkania J. z W. z H. w obecności oskarżonego. S. J. od początku konsekwentnie wskazywał, iż poznał oskarżonego, za pośrednictwem D. O., w celu wspólnego popełniania przestępstw m. in. związanych z narkotykami (k. 163,2755, 2821). Nadużyciem jest natomiast stwierdzenie, że z wypowiedzi świadka wynika, iż początek ich handlowych kontaktów stanowią leki a nie narkotyki (pkt 3 uzasadnienia ww. apelacji w zw. z k. 2821). Podobnie nadużyciem jest sugestia, iż w śledztwie świadek J. mówił, że pierwsze spotkanie dotyczyło narkotyków, a dopiero przed sądem potwierdził, że dotyczyło ono najpierw pożyczenia samochodu. W istocie obie relacje świadka nie są w tym zakresie rozbieżne. Zgodnie z zeznaniami świadka ze śledztwa, była wówczas rozmowa najpierw o samochodach a następnie o narkotykach, zaś na rozprawie świadek początkowo nie przypomniał sobie fragmentu rozmowy dotyczącego samochodu (por. pkt 4 apelacji, k. 178, k. 2821).

17)  Wbrew twierdzeniom skarżącego, wątpliwości nie budzą zeznania S. J., co do sposobu wypłacania prowizji oskarżonemu (pkt 4 apelacji). Skoro S. J. uważał (k. 564) oskarżonego i W. z H. za wspólników (czyli osoby rozliczające się wzajemnie ze wspólnie osiągniętego zysku), to jest zrozumiałym, że J. płacił całą cenę za narkotyki swojemu dostawcy w Holandii [„ cena był już z zarobkiem” dla W. i oskarżonego, k. 230 „ działkę z tego będzie dostawał oskarżony”, k. 178] niezależnie od tego, czy miał w międzyczasie kontakty z oskarżonym w Polsce.

Żadnego znaczenia dla oceny zaskarżonego wyroku nie mają kwestie marginalne, przytoczone w apelacji adw. E. O., dotyczące m. in. „ policjanta o nazwisku M. ” lub narkotyków znalezionych na posesji J. B..

18)  Chybione są zarzuty podniesione w apelacji adw. S. J. (2) . Sąd, o czym była już mowa, oceniając dowód z zeznań S. J., nie naruszył przepisów procesowych wskazanych w pkt 1 apelacji, zaś mankamenty uzasadnienia wyroku określone w pkt 2 apelacji nie mogły mieć wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia.

19)  Z gruntu bezzasadny jest zarzut z pkt 1a) apelacji.

Otóż, zasadnicze informacje o M. z R. (bezdyskusyjnie chodzi tu o oskarżonego) S. J. przedstawił, niezwłocznie po podjęciu współpracy z organami ścigania (k. 104, k. 120). Wskazał już wówczas 25 listopada 2016 r., iż z oskarżonym (z którym zapoznał go O.) handlował narkotykami i bronią, oraz współpracował w sprawie przemytów. Wątek ten był rozwijany przez oskarżonego w trakcie kolejnych przesłuchań 13 grudnia 2016 r. (np. k. 163, 173), 14 grudnia 2016 r. (np. k. 178, 180), 9 lutego 2017 r. (np. k. 230), 4 kwietnia 2017 r. (k. 256) czy 14 września 2017 r. (k. 564).

W powyższym kontekście okoliczność, że J., kończąc przesłuchanie w dniu 13 grudnia 2016 r., pamiętał jedynie o trzech transakcjach narkotykowych z oskarżonym, zaś podczas kontynuacji przesłuchania w dniu następnym oświadczył, iż przypomniał sobie m. in. kolejne przestępstwa z udziałem oskarżonego związane z zakupem i przemytem narkotyków od W. z H. (k. 173, 177, 178), w żadnym wypadku nie podważana trafność stanowiska Sądu I instancji, iż zeznania S. J. zasługują na wiarę.

20)  Również przedstawione przez S. J. okoliczności nawiązania znajomości z oskarżonym poprzez O. nie budzą wątpliwości. Są jednolicie i konsekwentnie opisywane w kolejnych relacjach tegoż świadka (k. 120, 163, 1756, 2757). Trafnie zatem Sąd I instancji uznał, iż niewiarygodne są sprzeczne z ww. relacjami zeznania świadka R. P..

21)  Sąd wbrew zarzutom z pkt 1c) prawidłowo ustalił wartość prowizji za kupno i przemieszczenie narkotyków, ustalając ją w sposób korzystny dla oskarżonego. Zdaniem J. było to 100 – 200 Euro za kilogram, zaś w wyroku poprawnie przyjęto, iż korzyść z tego tytułu wyniosła 1600 Euro (16 x 100), tj. 6.819 zł na datę orzekania.

22)  Co do zarzutu z pkt 1d) za trafną uznać należy ocenę zeznań świadków, M. K. i A. W. (uwikłanych w działalność przestępczą świadka J.), jako niewiarygodnych (pkt 1.2.1.4. uzasadnienia wyroku), zaś skarżący nie przedstawił argumentów podważających słuszność powyższego stanowiska.

23)  Odnośnie apelacji adw. A. S. (2) stwierdzić trzeba, że po części zasadny jest zarzut sformułowany w pkt II.

Sąd I instancji, powielając bezrefleksyjnie treść zarzutu sformułowanego w akcie oskarżenia, posłużył się przy opisie czynu językiem potocznym, określając tym samym przypisany oskarżanemu czyn jako udzielenie pomocy w wewnątrzwspólnotowym „ przemycie” środków odurzających w celu „ wywiezienia” ich do Polski.

24)  Wszelako opis ten - pomimo nieprecyzyjnego przytoczenia ustawowego określenia znamienia czynu zabronionego wskazanego w art. 5 ust 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, („ przemyt” zamiast „ nabycie”) - w istocie obejmuje wszystkie elementy pozwalające na przyjęcie, iż czyn przypisany oskarżonemu wyczerpał komplet znamion przestępstwa z art. 55 ust. 1 i 3 ww. ustawy. Wbrew zastrzeżeniom skarżącego, z powyższego opisu wynika w sposób jednoznaczny, iż oskarżony udzielił S. J. pomocy w wewnątrzwspólnotowym nabyciu środków odurzających (w znacznej ilości), skoro ułatwił J. popełnienie tegoż przestępstwa, poprzez przekazanie mu kontaktu do sprzedawcy tych środków (W. zamieszkującego w Holandii), w celu zakupienia i (co nie ulega wątpliwości), przemieszczenia ww. środków na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z państwa członkowskiego Unii Europejskiej (tj. z Holandii).

25)  W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uznał, iż koniecznym jest dokonanie zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonemu - przy zachowaniu tożsamości tegoż czynu i przy uwzględnieniu jego historycznych ram - poprzez przyjęcie, iż oskarżony udzielił, w miejscowości J., pomocy w wewnątrzwspólnotowym nabyciu, wbrew przepisom ustawy, znacznej ilości środków odurzających, ułatwiając popełnienie tegoż przestępstwa, poprzez przekazanie S. J. kontaktu do nieustalonego mężczyzny o imieniu W., w celu zakupienia od niego i przemieszczenia z terytorium Holandii na terytorium Polski 16 kg marihuany. Zmiana powyższa nie rzutowała natomiast w jakimkolwiek stopniu na kwalifikację prawną ww. czynu jak i na rozmiar orzeczonej wobec oskarżonego kary.

26)  Pozostałe zarzuty apelacji adw. A. S. z pkt I apelacji są bezzasadne i w znacznej mierze powielają argumentację zawartą w pozostałych apelacjach, do której odniesiono się powyżej w pkt 3 Lp. od 2. 1) do 2. 22) niniejszego uzasadnienia. Dodać jedynie należy, że wbrew zarzutom z pkt Ia) zeznania S. J. nie zawierają tego rodzaju sprzeczności, które dyskwalifikowały ich wartość dowodową. Nieścisłości pojawiające się w jej kolejnych relacjach są (jak trafnie przyjął Sąd I instancji) uzasadnione odstępami czasowymi, naturalnymi procesami zapominania i faktem, iż dotyczyły nieznacznego fragmentu działalności przestępczej J., który w omawianym zakresie wielokrotnie dokonywał sprzedaży i przemytu narkotyków (pkt 2 Lp. 1.1. uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Nadto, w toku postępowania sądowego, świadek w sposób przekonujący i wiarygodny korygował rozbieżności i wyjaśniał potencjalne wątpliwości, zgłaszane przez strony, w związku z jego poszczególnymi relacjami.

27)  W tym stanie rzeczy, za trafną i nie przekraczającą granic dowolności, uznać należy sądową ocenę wyjaśnień oskarżonego, który przedstawił wersję wydarzeń przeciwstawną do relacji S. J.. Sąd I instancji uznał wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie za niewiarygodne a stanowisko swoje przekonująco uzasadnił (pkt 2.2.1.4). W konsekwencji stwierdzić trzeba, iż zarzut z pkt Ib) apelacji jest bezzasadny. Nie przekonują argumenty, które miałyby podważyć, w ocenie skarżącego, prawidłowość rozumowania Sądu w powyższym zakresie. Tak jak już powiedziano, wycinkowy charakter przestępstwa przemytu 16 kg marihuany, na tle szeregu innych przestępstw S. J. (w tym popełnionych wspólnie z oskarżonym) sprawia, iż nie budzi zastrzeżeń fakt pomijania tegoż przestępstwa w niektórych relacjach S. J. – w śledztwo i na rozprawie - tym bardziej, iż czyny o takim charakterze były wymienione już w jego początkowych relacjach.

28)  Podobnie jest z (omawianą już wyżej) kwestią otrzymania przez oskarżonego prowizji od W. z Holandii a nie od S. J..

Wbrew sugestiom skarżącego jest oczywistym, iż J. miał realny interes w tym by poszukiwać kolejnych kanałów przemytów narkotyków, w tym z Holandii. Chodziło tu o minimalizację ryzyka (k. 2822). Nie jest też tak, jak chce skarżący, iż niezindyfikowanie przez organa ścigania „W. z H.”, jak też w pełni zrozumiały fakt niepoinformowania tzw. „wozaka” (P. N.) jakie konkretnie narkotyki i w jakiej ilości przewiózł przez granicę, stanowią okoliczności dyskwalifikujące relacje S. J..

Analogicznie nie stanowią też takich okoliczności (o czym była mowa) pewne nieścisłości w zeznaniach świadka S. J., jak też fakt wysłania przez szwagra świadka (J. B.) informacji skierowanej do sprawcy innych przestępstw opisywanych przez tegoż świadka (str. 5 – 6 apelacji).

29)  Wbrew zarzutom z Ib) i Id) zeznania świadka Ł. S. nie rzutują na ocenę wyjaśnień oskarżonego, w sposób mogący podważyć wiarygodność relacji S. J., zaś Sąd I instancji uwzględnił zeznania tegoż świadka, w swoich rozważaniach. Sąd ten słusznie przyjął, iż ww. zeznania nie miały znaczenia dla ustaleń faktycznych wyroku, gdyż świadek nie posiadał wiedzy na temat okoliczności umieszczenia lokalizatora (...) w samochodzie oskarżonego (pkt 2.2.1.4.). Podobnie nie pominięto w rozważaniach Sądu zeznań J. B., zaś w kwestii treści wydruku informacji skierowanej do K. S. słusznie przyjęto, iż nie można zakładać, że analogiczne zachowania były prezentowane wobec wszystkich pomówionych osób (pkt 2.2.1.4. w zw. z zarzutem Ie). Zatem dowód z zeznań K. S., dotyczący okoliczności nie mających związku z przestępstwami przypisywanymi oskarżonemu, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

30)  Przy tym rozstrzygnięcie Sądu o oddalenie wniosku dowodowego w tym zakresie oparte jest na prawidłowej podstawie prawnej z art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k. (k. 3077). Dowodu z zeznań K. S. nie można było przeprowadzić na rozprawie, z uwagi na pobyt ww. świadka za granicą i brak możliwości powrotu z uwagi na wypadek i przebytą operację (k. 3044). Strony nie podjęły natomiast stosownej inicjatywy procesowej w kierunku określonym w art. 170 § 4 k.p.k. pomimo, że jak twierdzi skarżący, zaistniała jednak możliwość przesłuchania świadka w późniejszym czasie. Tym samym nie jest zasadny zarzut obrazy art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. sformułowany w pkt Ie) apelacji.

31)  Bezpodstawne okazały się też zarzuty sformułowane w pkt If) i g) apelacji, dotyczące oddalenia przez Sąd I instancji wniosków dowodowych o przesłuchanie A. B. i E. J. oraz o dołączenie akt innej sprawy karnej XVIII K 26/18. W oparciu o art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. Sąd I instancji trafnie uznał, iż dowody powyższe nie są przydatne dla stwierdzenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięć przedmiotowej sprawy, a stanowisko swoje w sposób należyty uzasadnił. Zdaniem tegoż Sądu nie ma przesłanek wskazujących na to by osoby wymienione we wniosku miały jakąkolwiek wiedzę, w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w niniejszej sprawie lub by dowody zawierające tego rodzaju informację znajdowały się w aktach innej sprawy karnej. Nadto w rozważaniach Sądu słusznie powołano się na bezcelowość przeszukiwania akt innych spraw karnych, a także przesłuchiwania nieokreślonego kręgu osób, w sytuacji gdy brak jest danych wskazujących na to by osoby takie (jak też osoby przesłuchane w innych sprawach karnych) posiadały konkretne wiadomości dotyczące przedmiotu postępowania prowadzonego w niniejszej sprawie. Co do wniosku o przesłuchanie byłej żony świadka S. J. na okoliczność trybu życia i zażywania środków psychoaktywnych przez tegoż świadka, Sąd zasadnie wskazał, iż w trakcie postępowania w niniejszej sprawie nie ujawniły się wątpliwości, co do zdolności postrzegania i odtwarzania spostrzeżeń przez ww. świadka, związane z jego ewentualnym uzależnieniem (k. 3077v).

32)  W tym stanie rzeczy wszystkie zarzuty sformułowane w pkt I a-g ww. apelacji, dotyczące obrazy przepisów postępowania, przede wszystkim rządzących przebiegiem postępowania dowodowego oraz oceną zebranych dowodów, uznać należy za bezpodstawne.

Jak powiedziano wyżej, zasadny okazał się zarzut z pkt II ww. apelacji w zakresie, w którym doprowadził on do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez skorygowanie kształtu opisu czynu przypisanego oskarżonemu, w ramach orzeczenia Sądu odwoławczego.

Wobec bezzasadności pozostałych zarzutów sformułowanych w apelacjach wszystkich obrońców oskarżonego (w aspekcie możliwości wpływu wskazanych tam uchybień na treść zaskarżonego orzeczenia w rozumieniu art. 438 pkt 2 k.p.k.) uznać należy, iż na uwzględnienie nie zasługują dalej idące wnioski apelacyjne o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego lub też o uchylenie tegoż wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Wniosek

1)  adw. E. O. – o zmianę wyroku przez uniewinnienie oskarżonego;

2)  adw. S. J. (2) – o zmianę wyroku przez uniewinnienie oskarżonego lub o jego uchylenie;

3)  adw. A. S. (1) – o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody omówiono wcześniej w rozważaniach Lp. 2

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok utrzymany w mocy w części, która, w zakresie opisu czynu, nie była zmieniana.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania w mocy omówiono w pkt 3 Lp. 2

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana opisu czynu przypisanego oskarżonemu.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany omówiono w pkt 3 Lp. 2

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Zwolnienie od kosztów za postępowanie odwoławcze z uwagi na sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego na podstawie art. 624 § 1 k.p.k.

7.  PODPIS

Izabela Szumniak Ewa Leszczyńska-Furtak Rafał Kaniok

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego
adw. E. O.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku Sąd Okręgowego w Warszawie z dnia 26 lutego 2020 r. sygn. akt VIII 188/18

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego
adw. S. J. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku Sąd Okręgowego w Warszawie z dnia 26 lutego 2020 r. sygn. akt VIII 188/18

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego
adw. A. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku Sąd Okręgowego w Warszawie z dnia 26 lutego 2020 r. sygn. akt VIII 188/18

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana