Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Sygnatura akt

II AKa 244/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23 lutego 2021 r., sygn. VIII K 196/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości (co do czynu z pkt. II i IV)

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary (co do czynu z pkt. I i III oraz orzeczonej kary łącznej, tj. pkt. V)

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------------------------------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------------------------------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.  W zakresie czynu z art. 156 § 1 pkt 2 i § 3 k.k. – zarzuty z pkt. I apelacji:

1.  rażącą niewspółmierność orzeczonej w stosunku do oskarżonego kary 10 lat pozbawienia wolności:

⚫

przy wymiarze której Sąd Okręgowy pominął istotne okoliczności łagodzące takie jak: przyznanie się do winy oskarżonego, jego trudną sytuację rodzinną, a także działanie przez oskarżonego pod wpływem impulsu, emocji, a także faktu, iż bezpośrednio przed zdarzeniem E. Ł. obrażała oskarżonego i używała wobec niego słowa powszechnie uznane za obelżywe, co powinno skutkować orzeczeniem wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w najniższym jej wymiarze;

⚫

przy wymiarze której Sąd Okręgowy dostrzegł wprawdzie występujące w sprawie okoliczności zmniejszające stopień winy oraz łagodzące odpowiedzialność karną takie jak: wyrażenie skruchy przez oskarżonego oraz jego młody wiek, ale powyższych okoliczności nie uwzględnił w należyty sposób i nie nadał im właściwego znaczenia, co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia rażąco surowej kary;

2.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie obrazę art. 170 § 3 k.p.k. poprzez zaniechanie wydania postanowienia w przedmiocie wniosku dowodowego złożonego przez obrońcę oskarżonego w dniu 4 listopada 2020 r. o dopuszczenie oraz przeprowadzenie dowodu z karty informacyjnej leczenia szpitalnego K. S. z dnia 2 października 2016 r., a także dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu neurochirurgii w celu ustalenia, czy zmiany zachodzące u oskarżonego w lewym dole środkowym czaszki, przyśrodkowo od bieguna skroniowego o wymiarach 32x17 mm mogły mieć wpływ na zachowanie i postępowanie oskarżonego w dniu 30 listopada 2018 r.; a także czy zmiany zachodzące u oskarżonego w lewym dole środkowym czaszki, przyśrodkowo od bieguna skroniowego o wymiarach 32x17 mm mogły ograniczać zdolność oskarżonego do swobodnego pokierowania jego postępowaniem, a także postrzegania przez niego rzeczywistości w dniu 30 listopada 2018 r. w sytuacji, gdy Sąd Okręgowy miał obowiązek wynikający z treści powołanego przepisu wydania postanowienia w tym zakresie; - co w konsekwencji mogło doprowadzić do błędu co do ustaleń dotyczących stanu psychicznego oskarżonego w dniu 30 listopada 2018 r., a w rezultacie wymierzenia mu zbyt surowej kary.

II.  w zakresie czynu z art. 157 § 2 k.k. – zarzuty z pkt. II apelacji:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

⚫

obrazę art. 410 k.p.k. – poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych zeznań pokrzywdzonego R. I. złożonych na rozprawie w dniu 12 lutego 2020 r. o następującej treści: „Nie jestem w stanie opisać, w jakich okolicznościach doszło do moich obrażeń urazu okularowego, urazu ucha.” (…) „Obrażenia ucha powstały w tym dniu, ale nie wiem, kto je spowodował” (…) „Dziś nie jestem w stanie powiedzieć, czy tego pobicia dokonał oskarżony” (które na podstawie art. 391 § 1 k.p.k. zostały ujawnione, albowiem świadek zmarł, akt zgonu k. 1080), niewątpliwie dowód ten ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, gdy z zeznań pokrzywdzonego wynika, że K. S. nie dopuścił się czynu z art. 157 § 2 k.k.;

⚫

obrazę art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań świadka B. U. polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że świadek widziała, jakoby oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, w sytuacji gdy jak wynika z zeznań świadka w dniu 30 grudnia 2018 r. w mieszkaniu, w którym przebywał oskarżony wraz z pokrzywdzonym oraz świadkiem było ciemno, nie było światła, dlatego też świadek nie mogła widzieć, jakoby oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego czynu;

2.  w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku polegający na bezpodstawnym uznaniu, że oskarżony dopuścił się popełnienia czynu z art. 157 § 2 k.k., podczas gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie (w tym uznanych za wiarygodne zeznań R. I.) wynika, że oskarżony nie spowodował u pokrzywdzonego lekkiego uszczerbku na zdrowiu.

III.  w zakresie czynu z art. 288 § 1 k.k. – zarzuty z pkt. III apelacji:

1.  rażącą niewspółmierność orzeczonej w stosunku do oskarżonego kary 6 miesięcy pozbawienia wolności:

⚫

przy wymiarze której Sąd pominął istotne okoliczności łagodzące takie jak wyrażenie skruchy, przyznanie się do winy, trudną sytuację rodzinną oskarżonego, co powinno skutkować orzeczeniem wobec oskarżonego kary w najniższym jej wymiarze;

⚫

przy wymiarze której Sąd Okręgowy dostrzegł wprawdzie występujące okoliczności zmniejszające stopień winy oraz łagodzące odpowiedzialność karną takie jak: młody wiek oskarżonego, ale powyższych okoliczności nie uwzględnił w należyty sposób i nie nadał im właściwego znaczenia, co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia rażąco surowej kary.

IV.  w zakresie czynu z art. 190 § 1 k.k. – zarzuty z pkt. IV apelacji:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

⚫

obrazę art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań świadka T. D. polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że oskarżony stosował wobec B. S. groźby karalne, w sytuacji gdy z treści protokołu przesłuchania świadka wynika, iż nie miał on 100% pewności, czy słowa wypowiadane przez K. S. były kierowane do B. S.;

⚫

obrazę art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań świadka B. S. i bezpodstawne uznanie, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu w sytuacji, gdy z protokołu przesłuchania świadka jednoznacznie wynika, że świadek nawet nie pamiętał, w jaki sposób oskarżony mu groził, nie potrafił przytoczyć konkretnych gróźb, a także nie wiedział, co oskarżony do niego mówił;

2.  w konsekwencji obrazy ww. przepisów błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku polegający na bezpodstawnych uznaniu, że oskarżony dopuścił się popełnienia czynu z art. 190 § 1 k.k., podczas gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że oskarżony nie stosował wobec B. S. gróźb karalnych.

Zarzut z pkt. V apelacji:

naruszenie § 17 pkt 1 pkt 2 oraz § 18 pkt 2 rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, poprzez:

⚫

niezasądzenie na rzecz adwokata M. K. dodatkowo kosztów związanych z udziałem obrońcy w postępowaniu przygotowawczym w sprawie objętej śledztwem w kwocie 300 zł;

⚫

niezasądzenie na rzecz adwokata M. K. dodatkowo kosztów związanych z udziałem obrońcy w posiedzeniach Sądu dotyczących przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania oraz rozpoznania zażalenia na przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania w kwocie 600 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie zarzutów opisanych w pkt. I i III apelacji (co do czynów opisanych w pkt. I i III aktu oskarżenia; przypisanych w pkt. 1 i 3 wyroku):

Odnosząc się do zawartego w apelacji w pkt. I i III zarzutu rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności tak za czyny jednostkowe, jak i kary łącznej, stwierdzić należy, że rażąca niewspółmierność kary to pojęcie ocenne. Przepis art. 438 pkt 4 k.p.k. zawiera przy tym określenie – rażąca niewspółmierność. Uprawniony jest zatem pogląd, że powodem ewentualnej korekty zaskarżonego wyroku nie może być każda stwierdzona niewspółmierność, a jedynie jej postać wyraźna, oczywista, bezsporna, niewątpliwa, bardzo duża (takie znaczenie wyrazu – rażąca – podaje słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, PWN, Warszawa 1965r., tom VII, s. 841). Konsekwentnie tak rozumie cytowany przepis Sąd Najwyższy, dając temu wyraz w kilkunastu orzeczeniach, wydanych wprawdzie na gruncie art. 387 pkt 4 kodeksu postępowania karnego z 1969 r.; przepis ten brzmiał jednak identycznie jak obecnie obowiązujący art. 438 pkt 4 k.p.k. Orzecznictwo Sądu Najwyższego zachowuje więc w tym zakresie pełną aktualność. Reprezentatywnym orzeczeniem w omawianej kwestii jest wyrok z dnia 14.XI. 1973r, III KR 254/73, OSNPG, z. 3 – 4, poz. 51, w którym Sąd Najwyższy stwierdził ... rażąca niewspółmierność kary o jakiej mowa w tym przepisie zachodzić może tylko w sytuacji, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających zasadniczy wpływ na wymiar kary można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą jaką należałoby wymierzyć w instancji apelacyjnej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, a karą wymierzoną w pierwszej instancji. Podobny pogląd zaprezentował Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 lutego 1995r. - II KRN 198/94, OSNKW 1995, z. 6, poz. 18 stwierdzając .... na gruncie art. 387 pkt 4 k.p.k. (chodzi o Kodeks postępowania karnego z 1969r. – obecnie przepis art. 438 pkt 4 k.p.k.) nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenie co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco” niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować.

W stosunku do oskarżonego K. S. sąd apelacyjny nie dopatrzył się w wymierzonych mu karach jednostkowych, jak i karze łącznej pozbawienia wolności cech rażącej niewspółmierności w kierunku jej nadmiernej surowości, co podnosi w swej apelacji skarżąca. Przypomnieć wypada, że za czyny opisane w pkt I i III aktu oskarżenia sąd okręgowy wymierzył oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze 10 lat pozbawienia wolności i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a więc w dolnych granicach ustawowego zagrożenia określonego w art. 156 § 1 pkt 2 i § 3 k.k. i w dolnych granicach ustawowego zagrożenia określonego w art. 288 § 1 k.k., podobnie jak chodzi o czyn opisany w pkt. IV z art. 190 § 1 k.k. Przy kształtowaniu kary łącznej sąd meriti, mając do wyboru zastosowanie absorpcji całkowitej, częściowej czy też kumulacji, prawidłowo zastosował zasadę absorbcji częściowej, zbliżonej jednak do absorbcji całkowitej a to ze względu na rodzajowo zbieżne naruszenie dóbr chronionych w przepisie art. 156 k.k. i art. 157 § 2 k.k. oraz art. 190 § 1 k.k. Sąd I instancji prawidłowo ustalił okoliczności łagodzące i obciążające wymienione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. By nie powtarzać tych samych argumentów, zwrócić wypada uwagę na to, iż uwadze Sądu meriti nie uszedł fakt, iż w czasie dokonania czynu opisanego w pkt. I aktu oskarżenia K. S. nie tylko był nietrzeźwy, ale nie udzielił pomocy pokrzywdzonej, wykazując głęboki stopień zdemoralizowania i obojętności społecznej i to w dodatku w stosunku do bliskiej dla niego osoby. Sam fakt przyznania się do dokonania tego czynu i wyrażenie słownej skruchy, nie może zrównoważyć ogromu nagromadzonych okoliczności obciążających, wymienionych przez sąd orzekający w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, których zdaje się nie zauważać skarżąca.

Nietrafne jest zatem stanowisko obrońcy oskarżonego uznające tak wymierzoną karę za rażąco surową. Wymierzone K. S. kary jednostkowe za poszczególne czyny, jak i kara łączna 11 lat pozbawienia wolności, uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstw, jak i osobowość sprawcy; innymi słowy w społecznym odczuciu są karami sprawiedliwymi.

W tej sytuacji, skoro nie sposób było przyjąć, iż sąd I instancji wymierzył oskarżonemu karę w rażący sposób niewspółmiernie surową, należało nie znajdując podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonej, utrzymać zaskarżony wyrok w mocy.

Gdy chodzi o zarzut opisany w pkt. I. 2 apelacji a mianowicie obrazy art. 170 § 3 k.p.k. przez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu neurochirurgii na okoliczności podane w tym zarzucie, to sąd apelacyjny konwalidował ten błąd sądu pierwszej instancji, przeprowadzając ten dowód w postępowaniu apelacyjnym.

W pisemnej opinii biegły sądowy z zakresu neurochirurgii T. K. (1) stwierdził, iż według aktualnego wyniku badania RM nie ma podstaw do stwierdzenia zaburzeń neurologicznych. Badanie EEG (elektroencefalograficzne) z dnia 23.08.2019 r. również nie wykazało obecności jakichkolwiek zaburzeń czynności bioelektrycznej mózgu. Badanie to, aczkolwiek niedokładne w różnicowaniu rodzaju schorzenia, dokładnej lokalizacji schorzenia, jest badaniem bardzo czułym w ocenie neurofizjologicznej i neuropsychologicznej. Biegły T. K. (1) wskazał, iż biegły psycholog w swojej opinii napisał: „nie nasuwa podejrzenia organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego”. Oceniając wyniki badań EEG i MR biegły T. K. (2) zgodził się z tą opinią całkowicie. Opinia sporządzona przez biegłego T. K. (1) spełnia wszelkie ustawowe wymogi, wobec czego sąd uznał za jasną, pełną i nie zawierającą sprzeczności.

Odnośnie zarzutów opisanych w pkt. II apelacji (co do czynu opisanego w pkt. II aktu oskarżenia; czyn przypisany w pkt. 2 wyroku):

Co do zarzutu apelacji obrońcy oskarżonego zawartego w pkt. II, a to obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie, art. 410 k.p.k., przez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych zeznań pokrzywdzonego R. I. złożonych na rozprawie w dniu 12 lutego 2020 r. o treści „ … nie jestem w stanie opisać, w jakich okolicznościach doszło do moich obrażeń urazu okularowego, urazu ucha … Obrażenia ucha powstały w tym dniu, ale nie wiem, kto je spowodował… Dziś nie jestem w stanie powiedzieć, czy tego pobicia dokonał pokrzywdzony”, które na podstawie art. 391 § 1 k.p.k. zostały ujawnione, albowiem świadek zmarł, a dowód ten wg obrońcy oskarżonego „ niewątpliwie ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, gdy z zeznań pokrzywdzonego wynika, że K. S. nie dopuścił czynu z art. 157 § 2 k.k. ”

Tak opisany zarzut uznać należy za nieporozumienie i niezrozumienie przez autorkę apelacji istoty przepisu art. 410 § 1 k.p.k., skoro w apelacji skarżąca nie zarzuciła, by sąd pominął jakąkolwiek z okoliczności ujawnionych na rozprawie lub by uwzględnił przy wyrokowaniu jakąkolwiek okoliczność nieujawnioną na rozprawie. Przepisu tego nie można wykładać w ten sposób, że ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę wyroku muszą być zawsze oparte na wszystkich przeprowadzonych dowodach. Sytuacja taka może bowiem zaistnieć tylko wtedy, gdy wszystkie dowody są niesprzeczne i nie pozwalają na dokonanie niezgodnych ze sobą ustaleń (np. gdy oskarżony przyzna się do popełnienia zarzucanego mu czynu i przyznanie to nie budzi wątpliwości, gdyż znajduje potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym). Tymczasem, jak wynika z protokołu rozprawy z dnia 12 lutego 2020 r., w czasie której został przesłuchany pokrzywdzony R. I., wynika, że sąd na podstawie art. 391 § 1 k.p.k. ujawnił, a przewodniczący odczytał zeznania tego świadka złożone na k. 155 w dniu 2 stycznia 2019 r. na Policji, w czasie których świadek zeznał …. K. po jakimś czasie też zaczął mówić, że nie ma telefonu. Zaczął mnie atakować za ten telefon. Uderzył mnie w głowę jak ja siedziałem. Chyba próbował mnie też kopać. Uderzył mnie kilka razy w głowę…. i kilka wierszy dalej … w końcu K. złapał coś w rękę, jakieś szkło i uderzył mnie w głowę w prawe ucho. Pokrzywdzony, czego zdaje się nie zauważać autorka apelacji, zeznania te potwierdził na rozprawie (k.797). W tej sytuacji twierdzenie obrońcy, że oskarżony nie dopuścił się tego czynu, skoro po dwóch miesiącach od jego popełnienia świadek w szczegółach opisał jego przebieg i okoliczności powstania obrażeń ciała oraz wskazał ich sprawcę, nie wytrzymuje krytyki.

Nie można w realiach sprawy dopatrzyć się naruszenia przez sąd okręgowy zasady wskazanej w art. 7 k.p.k., co podnosi autorka apelacji odnośnie oceny zeznań świadka B. U. przez bezkrytyczne danie wiary zeznaniom tego świadka potwierdzającego uderzenie przez oskarżonego, R. I., w sytuacji, gdy w mieszkaniu…. było ciemno, nie było światła, zatem świadek nie mogła widzieć, jakoby oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Przypomnieć należy, że ustalenia faktyczne pozostają pod ochroną zasady swobodnej oceny dowodów, gdy zostały poczynione na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej, czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia (por. OSNKW 1975, z. 2, poz. 28, OSNPG 1979, z. 10, poz. 140, Z. Świda – Łagiewska – Zasada swobodnej oceny dowodów w polskim prawie karnym, Wrocław 1983, s. 76 – 90). Taka sytuacja ma właśnie miejsce w rozpoznawanej sprawie. Jakkolwiek mieszkanie, w którym miało miejsce zdarzenie, było pozbawione prądu i nie paliło się światło, lecz bezspornym jest, że było oświetlane świecami. W takiej sytuacji uczestnicy biesiady widzieli się i każdy miał możliwość swobodnej obserwacji przebiegu zdarzeń a skoro jej uczestnicy dobrze się znali, to mimo spożytego alkoholu mieli możliwość zapamiętywania choćby fragmentów zdarzeń z tego dnia.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, jak wielokrotnie podkreślał Sąd Najwyższy w swoich orzeczeniach, nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu orzekającego, lecz musi zmierzać do wykazania jakich konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Tego warunku skarżąca nie spełniła, a sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych opartego na innej ocenie dowodów, niż tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

Odnośnie zarzutów opisanych w pkt. IV apelacji (co do czynu opisanego w pkt. IV aktu oskarżenia; czyn przypisany w pkt. 4 wyroku):

Autorka apelacji postawiła zarzut obrazy art. 7 k.p.k. przez dowolną ocenę zeznań T. D., polegającą na bezpodstawnym uznaniu, że oskarżony stosował wobec B. S. groźby karalne, w sytuacji gdy z treści protokołu przesłuchania świadka wynika, że nie miał on w 100 % pewności, czy słowa wypowiadane przez K. S. były kierowane do B. S..

Obrońca oskarżonego po raz wtóry – podobnie jak przy ocenie zeznań R. I. w zakresie zarzutu opisanego w pkt. II aktu oskarżenia - wybiórczo traktuje dowody, powołując się wyłącznie na te, które zdają się korzystnie oceniać zachowanie się K. S. w czasie zdarzenia z dnia 27 maja 2018 r. w T., pomijając te, które przemawiają przeciwko temu oskarżonemu, w dodatku w zakresie oceny zeznań tego samego świadka, lecz złożonych na różnych etapach postępowania przygotowawczego. Faktycznie w czasie rozprawy zeznania T. D. były labilne. Początkowo bowiem twierdził, iż pan S. rzucał butelką z balkonu czwartego piętra w auto S., lecz tego nie widział, a ktoś mówił że oskarżony to robił (k.1117), a po ujawnieniu i odczytaniu zeznań złożonych na Policji w dniu zdarzenia, bez cienia wątpliwości opisał przebieg zdarzenia opisanego w pkt. IV aktu oskarżenia z powtarzaniem wulgarnych słów kierowanych przez oskarżonego w kierunku B. S. (k. 376). Zeznania te świadek w całości potwierdził na rozprawie, oświadczając … tak jak zeznałem, tak musiało być. Wtedy lepiej pamiętałem … (k. 1117).

W tej sytuacji, zarzut obrońcy oskarżonego co do dowolnej oceny zeznań B. S., jakoby świadek nie pamiętał w jaki sposób oskarżony mu groził, nie wytrzymuje krytyki.

Uzasadnienie wyroku nie jest dokumentem, w którym zasadnym jest cytowanie fragmentów zeznań przeprowadzonych dowodów, w tym zeznań świadków. Gdyby jednak autorka apelacji, choć pobieżnie dokonała analizy zeznań B. S. złożonych na rozprawie w dniu 10 grudnia 2020 roku (k. 1042 - 1044), to z miejsca dostrzegłaby nie tylko niezasadność, lecz także niestosowność tego zarzutu. Szczegółowość, obszerność i precyzja zeznań B. S. co do zdarzeń z udziałem K. S. na okoliczność zdarzeń opisanych w pkt. III i IV aktu oskarżenia jest wyjątkowo obszerna i zgodna z pozostałymi dowodami w postaci zeznań T. D. i R. S., iż czyni ten dowód w pełni wiarygodnym i nie do skutecznego podważenia, co sprawia, iż sąd apelacyjny w pełni podzielił ustalenia i rozważania sądu pierwszej instancji co do tych czynów, tak w zakresie winy, przyjętej kwalifikacjo prawnej, jak i wymiaru kar orzeczonych za te przestępstwa.

Zarzut z pkt. V apelacji:

Nietrafny jest także zarzut autorki apelacji naruszenia § 17 pkt. 1 i 2 oraz § 18 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, poprzez niezasądzanie kosztów za czynności w postępowaniu przygotowawczym oraz sądowym w związku z przedłużaniem tymczasowego aresztowania oskarżonego i rozpoznawaniem zażalenia na przedłużenie aresztu.

Zgodnie z § 18 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2016 r. poz. 1715 ze zm.) obrońcy z urzędu wynagrodzenie za dokonanie określonej czynności procesowej przysługuje tylko wówczas, gdy wyłącznie dla potrzeb tej czynności został wyznaczony. Z akt przedmiotowej sprawy wynika natomiast, że adwokat M. K. reprezentowała oskarżonego w sprawie. Skoro zatem dla potrzeb tej sprawy stosowane jest tymczasowe aresztowanie, to realizacja obrony poprzez udział w posiedzeniach w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania, sporządzanie zażaleń na te postanowienia, jak również udział w posiedzeniach sądu odwoławczego, nie powoduje po stronie obrońcy uprawnienia do żądania odrębnego wynagrodzenia.

Wniosek

O zmianę wyroku:

1.  Co do czynu z art. 156 § 1 pkt 2 i § 3 k.k. (pkt 1 wyroku) – poprzez wymierzenie oskarżonemu kary w najniższym jej wymiarze;

2.  Co do czynu z art. 157 § 2 k.k.(pkt 2 wyroku) – poprzez uniewinnienie oskarżonego;

3.  Co do czynu z art. 288 § 1 k.k. (pkt 3 wyroku) – poprzez wymierzenie oskarżonemu kary w najniższym jej wymiarze;

4.  Co do czynu z art. 190 § 1 k.k. (pkt 4 wyroku) – poprzez uniewinnienie oskarżonego;

5.  Co do pkt. 5 wyroku – poprzez rozwiązanie kary łącznej;

6.  Co do pkt. 7 wyroku – poprzez zasądzenie na rzecz adwokata M. K. łącznej kwoty 2.460,00 zł powiększonej o podatek VAT z tytułu zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec omówionej bezzasadności zarzutów apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie stwierdzono.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność zarzutów apelacyjnych.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok nie podlegał zmianie.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 439 k.p.k.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. – Kancelaria Adwokacka w W. 600 zł plus 23 % podatku VAT, tytułem udzielonej z urzędu pomocy prawnej oskarżonemu przed Sądem Apelacyjnym;

Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczania kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Jerzy Leder

Zbigniew Kapiński Dorota Radlińska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina; co do kary.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości (co do czynu z pkt. II i IV)

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary (co do czynu z pkt. I i III oraz orzeczonej kary łącznej, tj. pkt. V)

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana