Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 254/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z 25.IV.2023 r., sygn. VK 246/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonej G. S.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

Ch 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1)

2)

3)

4)

Apelacja obrońcy:

I.  Obraza przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść wyroku polegającą na:

1.  naruszeniu art. 7 Kpk, art. 410 Kpk oraz art. 424 § 1 ust. 1 Kpk, poprzez uwzględnienie okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy na niekorzyść oskarżonej, nieoparcie się przez Sąd na zasadach prawidłowego rozumowania oraz wiedzy i doświadczenia życiowego, nieodniesienie się w uzasadnieniu wyroku do całości materiału dowodowego, oraz niewskazanie, dla czego Sąd nie uznał dowodów korzystnych dla oskarżonej, polegających na:

a.  uznaniu, że nie ma śladów krwi pokrzywdzonego na klatce schodowej i ciągach korytarzowych, podczas gdy funkcjonariusze policji dokonujący oględzin miejsca zdarzenia w budynku przy ul. (...) z G. (...) lok. (...) (J. K. i A. S.) potwierdzili, że nie poszukiwano i nie zabezpieczano metodami kryminalistycznymi śladów krwi i odcisków palców A. Z. na korytarzach, klatce schodowej i drzwiach wejściowych do mieszkania, a zatem istnienia takich śladów nie można wykluczyć;

b.  uznaniu, że na nagraniach z monitoringu na terenie osiedla przy ul. (...) z G. nie ma osób przebywających tam w okresie objętym zdarzeniem nie ma pokrzywdzonego, który wchodziłby do budynku nr (...) w godzinach nocnych, podczas gdy zgodnie z nagraniem od godziny 00:00:12 do godziny 01:30:10 do budynku weszło 5 osób (oględziny monitoringu z dnia 7 kwietnia 2022 r.), a każdą z tych osób mógł być pokrzywdzony co jest wysoce prawdopodobne w kontekście opinii uzupełniającej biegłego P. K. (1) (pokrzywdzony od momentu ugodzenia nożem mógł żyć nawet do 4 godzin i się przemieszczać),

c.  uznaniu, że wersja zdarzeń przedstawiona przez oskarżoną jest niespójna i nielogiczna a jej wyjaśnienia niewiarygodne, podczas gdy depozycje G. S. (jej wersja zdarzeń) nie były badane w toku postępowania przygotowawczego, a żaden z dowodów znajdujących się w aktach sprawy nie wyklucza, że A. Z. mógł przyjść do mieszkania już ugodzony nożem;

2.  naruszeniu art. 174 Kpk w zw. z art. 170 § 1 pkt 1 Kpk, art. 171 § 5 i § 7 Kpk, art. 175 § Kpk i art. 7 Kpk, poprzez dopuszczenie, przeprowadzenie i uznanie za wiarygodny dowodu z zeznań świadków: M. B. (1), P. K. (2), P. J. w zakresie w jakim zeznali, że oskarżona po zatrzymaniu przyznała się do ugodzenia nożem A. Z., podczas gdy w tym czasie G. S. była w stanie głębokiego upojenia alkoholowego (nawet dwie godziny po zatrzymaniu badanie alkomatem wykazało 1,72 ‰ we krwi k.7), zatem w chwili rozpytania przez funkcjonariuszy policji nie miała swobody wypowiedzi będąc pod wpływem toksycznego działania alkoholu, nie została pouczona o prawie do odmowy składania zeznań, zaś Sąd I instancji dopuścił dowód z zeznań wskazanych wyżej świadków na okoliczność przyznania się oskarżonej do winy, wbrew zakazowi wynikającemu z art. 174 Kpk.

II.  Błąd w ustaleniach faktycznych, który miał istotny wpływ na treść wyroku, polegający na uznaniu, że to G. S. ugodziła nożem pokrzywdzonego w wyniku sprzeczki pomiędzy tymi osobami, podczas gdy w aktach sprawy nie ma żadnego dowodu na zaistnienie przedmiotowej okoliczności.

III.  Rażącą niewspółmierność wymierzonej kary 6 lat pozbawienia wolności, podczas gdy nawet w przypadku uznania, że G. S. dopuściła się przypisanego jej czynu, należało uznać, że dokonała go w stanie ograniczonej zdolności do rozpoznania znaczenia czynu oraz ograniczonej zdolności do kierowania swoim postępowaniem.

Apelacja prokuratora:

Obraza przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 Kpk polegająca na dowolnej ocenie materiału dowodowego z naruszeniem zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego w zakresie tego, iż oskarżona G. S. w ramach zarzucanego jej czynu działała z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu A. Z., podczas gdy działała z zamiarem ewentualnym dokonania zabójstwa pokrzywdzonego, co miało wpływ na treść opartego o błędne ustalenia faktyczne wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1) Obie apelacje są oczywiście bezzasadne, z tym że wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego wniósł jedynie obrońca oskarżonej.

Wbrew twierdzeniom skarżącego zawartych w pkt I 1) apelacji obrońcy Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy przepisów zawartych w art. 7 Kpk, 410 Kpk i 424 Kpk, zaś sądowa ocena dowodów w zakresie okoliczności opisanych w pkt I 1) a) b) c) nie wykracza poza granice oceny swobodnej.

Całokształt zgromadzonego w sprawie o materiału dowodowego został oceniony zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, przy uwzględnieniu okoliczności zarówno korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonej, zaś trafne rozważania Sądu znalazły w tej mierze wyczerpujące odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku. Zatem o obrazie art. 7, 410 i 424 Kpk nie musi być mowy. Przy czym dodatkowo wypada nadmienić, iż hipotetyczna obraza art. 424 Kpk nie jest skuteczną podstawą do formułowania zarzutu odwoławczego w oparciu o art. 438 pkt 2 Kpk, gdyż siłą rzeczy nie mogłaby ona mieć mocy wpływu na treść zaskarżonego wyroku.

2) Co do pkt I 1) a) należy jedynie przypomnieć, że Sąd meriti nie poczynił ustalenia co do braku śladów krwi na klatce schodowej. Sąd stwierdził jedynie, iż funkcjonariusze policji nie zauważyli tam śladów krwi. Powyższa konstatacja podważa natomiast wiarygodność wyjaśnień oskarżonej, iż pokrzywdzony przyszedł z dworu cały we krwi, którą trzeba było tamować za pomocą ręczników (k 55 v). Przy tym w/w ocena Sądu w tym zakresie nie ma decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy bo nie znalazła się w ścisłym szeregu (łańcuchu) poszlak, precyzyjnie opisanych na str. 11 – 12 uzasadnienia wyroku, które w sposób precyzyjny i jednoznaczny wskazują na sprawstwo oskarżonej, wykluczając możliwości wystąpienia odmiennego (korzystnego dla niej) scenariusza wydarzeń.

Nadto nawet gdyby ekipa dochodzeniowa przeprowadziła dokładne oględziny klatki schodowej i stwierdziła tam ślady krwi pokrzywdzonego, to i tak w żaden sposób nie podważa to ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku. Przecież, co wynika z wyjaśnień oskarżonej jak i z opinii biegłego, pokrzywdzony przez jakiś czas po zadaniu mu ciosu nożem mógł się przemieszczać i poruszać, zaś oskarżona wkrótce po spostrzeżeniu rany (jak twierdzi) miałaby zasnąć (k 56).

Nie można zatem wykluczyć i takiego wariantu, iż pokrzywdzony przebywał czasowo również na klatce schodowej, co jednak z kolei nie podważa ustalenia, iż cios został mu zadany w mieszkaniu oskarżonej, a nie podczas pobytu na zewnątrz budynku.

3) Wbrew twierdzeniu skarżącego [(pkt I 1) b) apelacji] Sąd meriti nie stwierdza, iż na nagraniach monitoringu osiedlowego nie ma pokrzywdzonego. Sąd jedynie ocenił w sposób trafny, iż nagranie z ww. monitoringu nie pozwala na uznanie wiarygodności wyjaśnień oskarżonej, iż pokrzywdzony wrócił do domu cały we krwi – mówiąc, iż ktoś ugodził nożem na ulicy (str. 6 uzasadnienia). Dowód z nagrania monitoringu osiedlowego taką możliwość po prostu wyklucza. Zauważyć należy, iż 26.II.2022 r. żadna osoba nie wchodziła do klatki schodowej w domu oskarżonej pomiędzy godz. 1:30 w nocy a 8:51 rano (pojawienie się policji) – K. 192. Pomiędzy godz. 00:48 a godz. 7:25 rano żadna też osoba z tej klatki nie wychodziła. Trzeba przy tym zaznaczyć, że sama oskarżona zarysowała w swoich wyjaśnieniach ramy czasowe wydarzenia „to było bardzo rano” (k 55 v). Po przyjściu pokrzywdzonego miała zadzwonić na pogotowie a następnie je odwołać (rozmowy telefoniczne na telefon alarmowy odnotowano o godz. 7:25 i 7:35).

„To było po 6”, „Rano się obudziliśmy, wypiliśmy piwo, rano może po 5. Później poszliśmy spać. Obudziłam się pewnie około 8”. (K. 62)

Na miejscu zdarzenia oskarżona twierdziła, że zadała cios do 3 godzin przed przybyciem Policji (k 11 v, 39 v, 42 v). Zdaniem biegłego zgon nastąpił 2 – 3 godziny przed momentem oględzin – K 489 (oględziny godz. 11:10 – K. 16). Krwawienie od momentu zadania ciosu do zgonu pokrzywdzonego, mogło trwać 2 do 4 godzin (488).

Zatem, z relacji oskarżonej (nawet po uwzględnieniu ich zmienności), wynika że pokrzywdzony odniósł ranę ok. godz. 5 – 6 rano, zaś przedział czasowy wynikający z opinii biegłego to od 4:00 do 6:00 rano. Natomiast zgodnie z zapisem monitoringu ostatnia osoba weszła do domu oskarżonej o 1:30, tj. kilka godzin wcześniej i do czasu przyjazdu policji nikt tam nie wchodził, zaś przed rozmową telefoniczną oskarżonej na numer alarmowy nikt stamtąd nie wychodził. Tym samym wersja oskarżonej o wychodzeniu pokrzywdzonego w godzinach porannych i jego powrocie po ugodzeniu nożem jest całkowicie niewiarygodna. Zawartość monitoringu wskazuje jednoznacznie na to, że pokrzywdzony nie wychodził w tym czasie na zewnątrz i że przestępstwo zostało popełnione na terenie domu zamieszkiwanego przez oskarżoną oraz pokrzywdzonego. Dodatkowo dowód ten nie pozwala na uznanie, że sprawcą mogłaby być jeszcze inna osoba, która znalazłaby się na terenie w/w domu w godzinach porannych (czego również nie potwierdza sama oskarżona).

4) W świetle powyższego, wbrew twierdzeniom skarżącego ((pkt I 1) c) apelacji) należy stwierdzić, iż dowody zebrane w sprawie wykluczają możliwość przyjęcia wersji oskarżonej, iż pokrzywdzony przyszedł do domu ugodzony nożem.

Wyjaśnienia oskarżonej opierają się w tym zakresie na kłamstwie a zatem nie stanowią one wiarygodnej podstawy dla czynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Nadto wyjaśnienia te są, jak wykazał Sąd meriti są niespójne i niekonsekwentne (np. co do czasu i okoliczności rzekomego wyjścia i przyjścia pokrzywdzonego do domu).

5) Nietrafny jest zarzut obrazy art. 174 Kpk w zw. z art. 170 § 1 pkt 1 Kpk,

171 § 5 i § 7, 175 § 1 Kpk i 7 Kpk (z pkt I 2) apelacji)

Przesłuchanie funkcjonariusza policji na okoliczności faktu rozpytania nie stanowi bowiem obejścia zakazu określonego w art. 174 Kpk. Analizując powyższe zagadnienie można wyodrębnić co najmniej trzy wyraźne linie i orzecznictwa i doktryny.

Pierwszą, niedopuszczającą możliwości dokonywania ustaleń dowodowych z zeznań osoby dokonującej tzw. rozpytania (np. wyrok SA we Wrocławiu z 24.IV.19 r. II AKa 87/19).

Drugą, ograniczającą dopuszczalność ustaleń dowodowych tylko do takich przypadków, w których zeznania funkcjonariusza sporządzającego notatkę z rozpytania osoby następnie oskarżonej, można wykorzystać dowodowo tylko w celu potwierdzenia i uzupełnienia formalnych wyjaśnień oskarżonego (np. wyrok SN z 12.III.21 r. IV KK 683/19). Trzecią, wskazującą na pełną dopuszczalność ustaleń dowodowych w tym zakresie. Zgodnie z tym stanowiskiem nie ma zakazu przesłuchania w charakterze świadka funkcjonariusza policji, który dokonał czynności rozpytania i sporządził z niej notatkę służbową. Zastępowanie wyjaśnień zakazane w art. 174 Kpk miałoby miejsce wyłącznie w przypadku przesłuchania funkcjonariusza, który dokonał formalnego przesłuchania oskarżonego, na okoliczność treści składanych w czasie tego przesłuchania wyjaśnień (np. postanowienie SN z 4.V.2016 III KK 334/15 LEX nr 2044481). Takiego charakteru z pewnością nie mają relacje funkcjonariuszy o przebiegu przeprowadzanych przez nich czynności na miejscu przestępstwa, których element stanowią spontaniczne wypowiedzi osoby wobec której dokonano tzw. rozpytania. W treści notatki urzędowej sporządzonej w przedmiotowej sprawie odzwierciedlono tylko tego rodzaju spontaniczne wypowiedzi oskarżonej. Natomiast formalne jej przesłuchanie zostało przeprowadzone przez prokuratora w następnym dniu. O zastępowaniu wyjaśnień oskarżonej treścią notatki w rozumieniu art. 174 Kpk ma nie być zatem mowy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, (podobnie jak Sądu I Instancji), na pełną aprobatę zasługuje trzeci z omawianych wyżej poglądów, opowiadający się za liberalnym ujęciem zakazu wyrażonego w art. 174 Kpk albowiem pozostałe poglądy (odrzucające lub ograniczające możliwość poczynieniu ustaleń dowodowych w oparciu o zeznania osoby, która sporządziła notatkę z tzw. rozpytania) zdają się zmierzać w kierunku legalnej teorii dowodów nieistniejącej w polskim porządku prawnym.

Powyższe przesądza o bezpodstawności zarzutu zawartego w pkt I 2) apelacji. Przy tym skarżący nie dostrzega, iż notatkę urzędową, o której mowa w art. 174 Kpk (odnotowującą wypowiedź oskarżonej iż to ona ugodziła nożem pokrzywdzonego) sporządził tylko jeden z interweniujących funkcjonariuszy policji. Został on następnie przesłuchany ale nie co do treści notatki, lecz na okoliczność przebiegu interwencji, przytaczając spontanicznie w/w wypowiedzi oskarżonej (M. B. K 39 v). Przesłuchano też drugiego z interweniujących w tym czasie funkcjonariuszy, który również przywołał treść w/w wypowiedzi (P. (...) v). Co istotne jeszcze wcześniej przeprowadzono przesłuchanie ratownika z załogi zespołu ratownictwa medycznego, który przybył na miejsce przestępstwa równocześnie z Policją i który także usłyszał oświadczenie skazanej, iż to ona „dźgnęła nożem” pokrzywdzonego (P. J. K 11 v). W zakresie tych zeznań (w pełni potwierdzających relacje policjantów) nie sposób mówić o obejściu zakazu z art. 174 Kpk i naruszeniu innych przepisów wskazanych w pkt I 2) apelacji i to niezależnie od tego, czy wykładnia tych przepisów będzie zgodna z liberalną linią orzecznictwa, czy też z linią restrykcyjną odrzucającą możliwość przesłuchania osoby dokonującej rozpytania w miejscu przestępstwa.

6) Powyższe rozważania wskazują też wprost na bezzasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych (pkt II apelacji), co do uznania, iż oskarżona ugodziła nożem pokrzywdzonego w wyniku sprzeczki. Tego rodzaju okoliczność wynika wprost z wypowiedzi oskarżonej kierowanych do osób biorących udział w interwencji w jej mieszkaniu, a także znajduje odzwierciedlenie w realiach dowodowych sprawy, gdzie sama oskarżona powołuje się na częste kłótnie (połączone z rękoczynami) z pokrzywdzonym (k 55 v – 56). Kłótnie te były powodem licznych wcześniejszych interwencji policji (wzywanej również przez pokrzywdzonego). Na porywczy charakter oskarżonej wskazuje też opinia biegłych (skłonność do zachowań impulsywnych, z obniżoną kontrolą emocji).

7) Co do zarzutu rażącej niewspółmierności w zmierzonej oskarżonej kary, (Pkt III apelacji), Sąd meriti w sposób trafny i wyczerpujący rozważył wszystkie istotne dla jej wysokości okoliczności obciążające i łagodzące, orzekając karę sprawiedliwą i współmierną do stopnia zawinienia oskarżonej i do poziomu społecznej szkodliwości jej czynu a także spełniającą postulaty ogólno i szczególno prewencyjne z art. 53 kk. Kara 6 lat pozbawienia wolności nie jest tu karą w żadnym stopniu wygórowaną i surową zwłaszcza w kontekście ustawowego zagrożenia przewidzianego w art. 156 § 3 KK (od 5 do 15 lat).

8) Bezpodstawnym jest stwierdzenie, że Sąd wymierzając karę winien uwzględnić okoliczność, iż oskarżona popełniła czyn w stanie ograniczonej poczytalności. Taka konkluzja nie znajduje bowiem wsparcia w zgromadzonych dowodach, w tym w opinii sądowo – psychologiczno – psychiatrycznej. W apelacji nie postawiono wprost zarzutu obrazy art. 201 Kpk. W rzeczywistości skarżący podważa jednak trafność wniosków w/w opinii, skoro domaga się obniżenia wysokości kary wymierzonej oskarżonej wyłącznie w oparciu o stwierdzenie, iż zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 31 § 2 kk. Biegli wskazali jednoznacznie w swojej opinii, iż poczytalność oskarżonej w chwili popełnienia czynu nie budzi wątpliwości – miała zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Sąd meriti prawidłowo ocenił opinię sądowo – psychologiczno – psychiatryczną, jako jasną pełną i wyczerpującą, sporządzoną zgodnie z zasadami sztuki przez uprawnione osoby. Zatem zastrzeżenia skarżącego co do treści tejże opinii uznać należy za nietrafne i nie dające przesłanek do zastosowania instytucji z art. 201 Kpk.

Biegli szczegółowo przebadali stan psychiczny oskarżonej (również w warunkach obserwacji sądowo - psychiatrycznej) badając wnikliwie również kwestie dotyczące stanu po spożyciu alkoholu oraz skutki nadużywania alkoholu przez oskarżoną. Po przeprowadzonej obserwacji i badaniach biegli stwierdzili u oskarżonej obniżenie funkcji intelektualnych na skutek wieloletniego destruktywnego spożywania alkoholu oraz rozpoznali u niej zespół zależności alkoholowej. Przy uwzględnieniu tych okoliczności uznali, że oskarżona miała zachowaną poczytalność, zaś wprowadzając się w stan upojenia mogła przewidzieć skutki działania alkoholu na swoje zachowanie pod jego upływem (k 302). Nie istniały zatem (i nadal nie istnieją) jakiekolwiek podstawy do tego by Sąd dopuszczał (przy jasnej, pełnej i niesprzecznej opinii w rozumieniu art. 201 Kpk) dodatkowy dowód z uzupełniającej opinii biegłych psychiatrów na okoliczności wskazane w pkt IV 1) apelacji.

9) Natomiast okoliczność z pkt IV 2) apelacji dotycząca ustalenia czy oskarżona zwlekała z wezwaniem pomocy pokrzywdzonemu podlega ocenie Sądu orzekającego a nie biegłych psychiatrów. W części uzasadnienia wyroku, co do wymiaru kary istotnie pojawiło się sformułowanie, iż oskarżona zwlekała z udzieleniem pomocy, jednak Sąd meriti (wbrew sugestiom skarżącego) nie posłużył tu pojęciem „z własnej woli”. Doprecyzowując powyższą kwestię na gruncie postępowania odwoławczego należy ocenić, że obiektywnie – na skutek splotu okoliczności (tylko częściowo wynikających z zachowania oskarżonej) – pomoc przyszła za późno, a przynajmniej znacznie później niż było to możliwe. Być może, gdyby nie zaniechania i bezsensowne działania oskarżonej (np. podanie błędnego adresu, odwołanie wezwanego pogotowia) pokrzywdzony zostałby uratowany. Wszelako, opierając się o całokształt zabezpieczonego materiału dowodowego, nie sposób mówić w tym przypadku o umyślnym zwlekaniu z wezwaniem pomocy – zwłaszcza wobec faktu, iż to właśnie oskarżona telefonowała na numer alarmowy prosząc o pomoc.

Nie jest wiadomym w szczególności czy wezwanie pogotowia ratunkowego nie nastąpiło niezwłocznie po uświadomieniu sobie przez oskarżoną jakie skutki wywołał zadany przez nią cios. W świetle opinii biegłego, mówiącej o nawet kilkugodzinnym upływie czasu od zranienia do zgonu (z umiarkowanym krwawieniem, bez utraty przytomności i z możliwością przemieszczania się pokrzywdzonego) nie można wykluczyć, iż oskarżona (będąc w stanie upojenia alkoholowego) błędnie oceniła sytuację i w efekcie nie wezwała pomocy we właściwym czasie. Nawet jednak w takim przypadku, nieumyślne zachowania i zaniechanie oskarżonej (w sposób oczywisty powiązane ze stanem jej nietrzeźwości), ocenić należy jako wysoce naganne. Tym samym okoliczność, iż oskarżonej nie można przypisać umyślnego zwlekania z udzieleniem pomocy nie może wpłynąć na ocenę poziomu jej zawinienia i ocenę społecznej szkodliwości jej czynu, w takim stopniu by mogło to wpłynąć na redukcję orzeczonej wobec niej kary. Należy podkreślić, że skazana w żadnej mierze nie powinna korzystać z jakiejkolwiek taryfy ulgowej w obrębie rozstrzygnięcia o karze tylko z tego tytułu, że (jak to wynika z opinii biegłych) na skutek wieloletniego spożywania alkoholu doprowadziła swoją psychikę i intelekt do stanu tak dalece posuniętej degradacji, iż nie potrafiła właściwie ocenić sytuacji zaistniałej po ugodzeniu pokrzywdzonego nożem. W efekcie oskarżona, która - zarówno w czasie popełnienia przestępstwa jak i w okresie tuż po jego popełnieniu - znajdowała się pod znacznym wpływem alkoholu (1,72 ‰ alkoholu we krwi jeszcze o godzinie 10:07 k7), nie była w stanie udzielić skutecznie pomocy pokrzywdzonemu, ani też wezwać w odpowiednim czasie pogotowia ratunkowego. Z tych względów, uznając iż zarzut rażącej surowości kary, podobnie jak pozostałe zarzuty, jest oczywiście bezzasadny Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku apelacyjnego o zmianę wyroku w kierunku korzystnym dla oskarżonej.

Wniosek

Apelacja obrońcy:

Na podstawie art. 427 § 1 Kpk i art. 437 § 1 i 2 Kpk wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku i znaczne obniżenie wymierzonej G. S. kary pozbawienia wolności.

Apelacja prokuratora:

Na podstawie art. 427 § 1 Kpk wnosi o:

1)  zmianę wyroku poprzez uznanie, że G. S. w ramach zarzucanego jej czynu działała z zamiarem ewentualnym dokonania zabójstwa A. Z. i zakwalifikowanie go z art. 148 § 1 kk,

2)  orzeczenie kary za czyn zarzucany G. S. dziesięciu lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody omówione w pkt 3 Lp 2

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody w pkt 3 Lp 2

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2)

3)

Koszty pomocy prawnej obrońcy z urzędu - art. 618 pkt 11 Kpk

Zwolnienie oskarżonej od kosztów sądowych z powodów z art. 624 § 1 Kpk

7.  PODPIS

Ewa Jethon Rafał Kaniok Marzanna A. Piekarska – Drążek

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok w zakresie pkt 1) do 5)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt 1 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana