Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 258/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 28 marca 2019 r. w sprawie o sygn. akt XII K 126/18

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. Obraza przepisów prawa procesowego, mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny, polegający na:

a. odmowie nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie wskazania, iż nie w/w nie obejmował swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim kierunkowym wprowadzenia w błąd pracowników banków oraz to, że doprowadza w ten sposób bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem;

b. przyznaniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom Z. G. (1) w zakresie wskazania, iż pozostawał prezesem spółki (...) Sp. z o.o. jedynie „na papierze” oraz w zakresie biernego uczestnictwa świadka w niniejszym procederze;

c. bezzasadnym przyjęciu, iż wyjaśnienia oskarżonego stanowią jedynie przyjętą taktykę procesową, w sytuacji, gdy były one spójne, logiczne, wewnętrznie niesprzeczne, a A. D. (1) konsekwentnie, zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i jurysdykcyjnym stanowczo nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, jak i podkreślał, iż nie miał świadomości co do rzeczywistego stanu finansowego spółki oraz nierzetelności przedkładanych przez niego dokumentów pokrzywdzonym bankom jak i w sądzie rejonowym;

2. Obraza przepisów prawa procesowego, mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. w zw. z art.
424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez dokonanie fragmentarycznej, a nadto dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów poprzez uznanie, iż oskarżony działał w zamiarze niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonych, podczas gdy materiał dowodowy nie wskazuje na istnienie takiego zamiaru po stronie A. D. (1), przy jednoczesnym braku wskazania w uzasadnieniu orzeczenia, na czym Sąd I instancji oparł takie ustalenie;

3. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony umyślnie dopuścił się czynów przestępnych, podczas gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy w niniejszej sprawie winien prowadzić do uznania, iż oskarżonemu nie można przypisać umyślnego działania;

4. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony A. D. (1) w wykonaniu z góry powziętego zamiaru uzyskania korzyści majątkowej usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, przy zupełnym pominięciu wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie, podczas gdy właściwa ocena tego dowodu nie pozwala na ustalenie, iż w/w zachowaniem swoim wypełnił znamiona ustawowe przestępstwa oszustwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.;

5. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia, mający wpływ na jego treść poprzez bezpodstawne przyjęcie, że A. D. (1) doprowadził do wystawienia przez nieustaloną osobę niezgodnej z prawdą dokumentacji księgowej, podczas gdy nie ustalono w żaden sposób stanu świadomości oskarżonego co do autentyczności przedmiotowych dokumentów;

6. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia i mający wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, iż oskarżony, posługując się dokumentami wskazanymi w sentencji wyroku, miał jakąkolwiek świadomości, iż są one nierzetelne;

Względnie, z ostrożności procesowej

7. rażąca niewspółmierność kary wymierzonej A. D. (1) wyrażająca się w wymierzeniu zbyt dotkliwych kar jednostkowych oraz kary łącznej, która to nie uwzględnia występujących w sprawie okoliczności łagodzących, takich jak postawa oskarżonego, zachowanie w trakcie postępowania, w tym złożenie obszernych wyjaśnień dotyczących swojego udziału w procederze, jego wiek oraz rozległe problemy zdrowotne, a których uwzględnienie przez Sąd winno spowodować orzeczeniem oskarżonemu znacznie łagodniejszej kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzut 1.

Niezasadność zarzutu obrazy normy art.7 k.p.k. wynika stąd, że Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów zgodnie z regułami wskazanymi w treści powołanego w zarzucie przepisu. Nie uchybił przy tym zasadom logicznego rozumowania, wskazaniom wiedzy, ani doświadczenia. Dowody ocenił w powiązaniu ze sobą, uwzględniając ich znaczenie w kontekście obiektywnych faktów, których nawet skarżący nie kwestionuje. Tymczasem obrońca, na co wskazuje także konstrukcja zarzutu, usiłuje ocenić je w oderwaniu od siebie abstrahując od pełnego kontekstu sytuacyjnego i dowodowego. Odniesienie do zeznań pozostałych świadków i niekwestionowanych faktów i ustaleń zastępuje dywagacjami i hipotezami, także oderwanymi od całokształtu dowodów. Pozbawione jest więc przekonywalności twierdzenie skarżącego o wiarygodności twierdzeń oskarżonego, że nie obejmował swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim kierunkowym wprowadzenia w błąd pracowników banku co do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, gdyż nie miał świadomości odnośnie stanu finansowego spółki. Niezasadne też jest kwestionowanie (...) i ustalonej przez Sąd jego roli w inkryminowanym zdarzeniu.

Podnosząc zarzut skarżący odnosi się jedynie o treści wyjaśnień oskarżonego i współdziałającego z nim świadka w tym postępowaniu - Z. G. (1). Oceny Sądu nie podważa także argumentacja postawionego zarzutu. Przytoczone przez skarżącego, w oparciu o stanowiska doktryny i orzecznictwa, kryteria oceny dowodów, jak i ustalenia zamiaru sprawcy, właśnie zostały przez Sąd meriti spełnione. Prawidłowość analizy i rozumowania Sądu odzwierciedla uzasadnienie wyroku, którego ustalenia i wywody zasługują na pełną akceptację i które Sąd Apelacyjny w całości podziela.

Prawidłowo Sąd Okręgowy określił wzajemne relacje A. D. (1) i Z. G. (1) i role w inkryminowanym zdarzeniu. Wynika z nich, że zanim zaistniała relacja pomiędzy tymi osobami, to wszelkie działania podejmował jedynie A. D. (1). Nieco miesiąc po puszczeniu Aresztu Śledczego nabył on w dniu 8 lipca 2014 r. udziały spółki (...) sp. z o.o. za 5.000 zł i stał się jedynym jej właścicielem. Faktem jest także, że jako osoba karana za podobne zresztą przestępstwa, jak będące przedmiotem postępowania, wobec zakazu wynikającego z art. 18§2 Kodeksu spółek handlowych, nie mogąc zostać jej prezesem rozpoczął poszukiwania takiej osoby. Zaproponował tę funkcję pracującemu jako kierowca Z. G. (1), któremu obiecał wynagrodzenie. Zbył mu całość udziałów w spółce za kwotę 5.000 zł, a 27 stycznia 2015 r. uzyskał od niego notarialne pełnomocnictwo do reprezentacji spółki o bardzo szerokim zakresie, w większości do decyzji według uznania pełnomocnika.

Już w dniu 27 lutego 2015 roku przed notariuszem działając jako przewodniczący Zgromadzenia Wspólników spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. przedłożył podrobione dokumenty finansowe spółki, czym wprowadził w błąd notariusza i wyłudził poświadczający nieprawdę protokół ze zgromadzenia wspólników spółki w formie aktu notarialnego w zakresie m.in. Uchwały nr 1 Zgromadzenia Wspólników Spółki pod firmą (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. w sprawie przeznaczenia wypracowanego zysku spółki tj. kwoty 811.912,41 złotych na kapitał zapasowy spółki oraz Uchwały nr 2 Zgromadzenia Wspólników Spółki pod firmą (...) sp. z o.o. z siedzibą w sprawie podwyższenia kapitału zakładowego spółki do kwoty 100.000 zł poprzez utworzenie 950 nowych, równych i niepodzielnych udziałów o wartości nominalnej 100 zł, które zostać miały w całości objęte przez Z. G. (1) i pokryte wkładem pieniężnym w kwocie 950.000 zł. W Uchwale nr 1 A. D. (1) jako Przewodniczący Zgromadzenia Wspólników poświadczył, że zysk spółki wypracowany w wysokości 811.912,41 złotych przeznacza w całości na kapitał zapasowy tejże spółki. Podwyższył także kapitał zakładowy spółki z pierwotnej kwoty 5.000 złotych na kwotę 100.000 złotych poprzez utworzenie nowych 950 równych i niepodzielnych udziałów o wartości nominalnej 100 zł każdy udział i o łącznej wartości 950.000 złotych. Zgromadzenie Wspólników pod przewodnictwem oskarżonego przeznaczyło nowoutworzone udziały w podwyższonym kapitale zakładowym do objęcia przez dotychczasowego wspólnika – Z. G. (1), który obejmie 950 udziałów o łącznej nominalnej wartości 950.000 złotych i pokryje je w całości wkładem pieniężnym w tejże kwocie. Wobec powyższych uchwał, w Uchwale nr 3 doszło do zmiany umowy spółki poprzez wskazanie jej kapitału zakładowego na kwotę 100.000 złotych, który dzieli się na 1000 udziałów, z których każdy ma wartość nominalną 100 złotych. (uzasadnienie str.9)

Jako trafne więc należało ocenić ustalenia Sądu, że pomimo, iż to Z. G. (1) figurował jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o., to wszystkie decyzje dotyczące spółki podejmowane były przez A. D. (1). Taka relacja między A. D. a Z. G. wynika z zeznań świadków – pracowników baków, którzy wskazywali na aktywność, wiedzę na temat spółki i jej kontrahentów oskarżonego i to, że wizję rozwoju przedstawiał oskarżony. Wynika też z zeznań księgowej D. Ł., która wskazywała, że wykonywała polecenia oskarżonego, zaś nigdy nie zdarzyło się, aby wydawał je jej Z. G. (1). Ten z kolei, w ocenie świadków wyglądał na osobę niezorientowaną, niepasującą do funkcji prezesa. To oskarżony ich zdaniem podejmował wszystkie istotne działania, jak w Kancelarii Notarialnej dotyczące poświadczenia odnośnie wypracowanego zysku i podniesienia kapitału zakładowego spółki, składał wnioski i dokumentację do sądu rejestrowego w P., podpisywał umowy handlowe, dokonywanie wypłat z rachunków bankowych spółki. To, wbrew zarzutowi skarżącego, potwierdzają kwestionowane przez skarżącego, zeznania Z. G. (1), że jedynie formalnie był prezesem spółki, a wszystkimi sprawami jej dotyczącymi, również związanymi z przedkładaniem dokumentów sądowi rejestrowemu czy też pozyskiwaniem i przekazywaniem dokumentów do kredytów bankowych zajmował się A. D. (1). To jego numer telefonu, jak ustalił Sąd, był tożsamy z widniejącym na pieczątkach spółki i to zarówno jej siedziby głównej w P., jak i oddziału w W..

Tym samym przeczy to wyjaśnieniom oskarżonego, że był tylko dyrektorem w spółce, zaś wszelkie decyzje podejmował Z. G. (1) i rekomendowanemu w zarzucie sposobowi oceny zeznań tych dwóch osób. Potwierdzeniem tej oceny jest opinia biegłego z zakresu badania pisma i dokumentów (k.1339-1355), która wykazała, że kwestionowane przez Z. G. (1) podpisy widniejące w obrębie pieczątki „Prezes Zarządu”, na dokumentach w postaci: bilansu za 2013 rok sporządzonego na dzień 31.12.2013, rachunku zysków i strat rok 2013 sporządzonego na dzień 31.12.2013 , protokołu nr (...) ze zgromadzenia Wspólników Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością pod firmą (...) z siedzibą w P. z dnia 28 kwietnia 2015 r. , rachunku zysków i strat sporządzonego za okres 2013 rok i 01.01.2014 do 31.12.2014, bilansu sporządzonego na dzień 31 grudnia 2014 roku , bilansu sporządzonego na dzień 30 czerwca 2015 roku , rachunku zysków i strat sporządzonego za okres 2014 r. i 01.01. – 30.06.2015 r., pisma datowanego „G., dnia 22.04.2015r” z pieczątką …., pisma datowanego „P., dnia 30.07.2015r.” z pieczątką …. , „wniosku o zmianę wpisu w Krajowym Rejestrze Sądowym ….”, „Sprawozdania finansowego za rok obrotowy od 01 stycznia do 31 grudnia 2014r.” spółki (...) , „Rachunku zysków i strat sporządzony za okres 01 stycznia 2014r. do 31 grudnia 2014r.” , „Bilansu sporządzonych na dzień: 31 grudnia 2014r.”, „Wniosku o zmianę danych podmiotu w rejestrze przedsiębiorców”… , „Zmiany – oddziały, terenowe jednostki organizacyjne …” i „Protokołu Nr (...) Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników…” - zakwestionowane przez Z. G. (1) nie są autentycznymi podpisami sporządzonymi przez Z. G. (1).

Bezpodstawnie także skarżący kwestionuje ocenę Sądu odnośnie świadomości oskarżonego co tego, że dokumenty, którymi się posłużył poświadczają nieprawdę, i twierdzeń, że takie otrzymywał od księgowej i nie sprawdzał ich prawidłowości, bo się na tym nie znał i nie potrafiłby stwierdzić czy są rzetelnie wypełnione. Trafnie w tym kontekście wskazał Sąd Okręgowy, że deklarację podatkową CIT – 8 za rok 2014, A. D. (1) samodzielnie podpisał, stąd zasadnie uznano, że wiedział, iż (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. poniósł stratę w wysokości 28.564 złotych (k.1132 – 1133v), a nie zaś deklarowany zysk 189.714,05 złotych (k. 40 – 41v). Celnie stwierdził Sąd, że nie sposób uznać, że oskarżony jedynie podpisywał dokumenty przedstawione mu przez księgową, a następnie przedłożył je u notariusza i w sądzie, jak też dołączył do wniosków o kredyt, nie zdając sobie sprawy z realnej sytuacji finansowej spółki. Zwłaszcza biorąc pod uwagę skalę tych różnic, że spółka nie tylko nie przynosi zysków, a wręcz generuje straty.

Nieprzekonujące, bo nielogiczne było także usiłowanie przypisania fałszerstwa innej osobie jak księgowej. Także i to przekonująco wyjaśnił Sąd meriti wskazując na brak interesu (str.25 uzasadnienia) z jej strony. Trafne w tym kontekście są wnioski Sądu o nie istnieniu osoby D. F. - rzekomo zatrudnionej, jako księgowa.

Natomiast sformułowanie zawarte w zarzucie 1.c o roli Z. G. (1), jako jedynie „biernego świadka”, w sposób instrumentalny wypacza sens ustaleń Sądu I instancji. Rolę tę Sąd określił, jako współsprawstwo. W niniejszej sprawie przyjął, że oskarżony przypisanych mu czynów oszustwa dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, o czym wyjaśnił na stronie 37 uzasadnienia. Wskazał na współdziałanie w zakresie przypisanego oskarżonemu czynu wraz ze Z. G. (1). W czasie wydania przez Sąd wyroku, wyrok, jaki zapadł wobec Z. G. (1) o analogiczne czyny był nieprawomocny. Stąd dane tego współsprawcy zastąpiono zwrotem ,,inna ustalona osoba”.

Zarzut 2.

Opisane i poddane analizie zachowania oskarżonego, wbrew treści zarzutu, słusznie skutkowały uznaniem przez Sąd meriti, że oskarżony działał z zamiarem doprowadzenia pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Oskarżony, który nie tylko posiadał szerokie pełnomocnictwo do prowadzenia spółki, którą już uprzednio posiadał, ale też z niego korzystał wykonując wszystkie wyżej opisane działania, świadomy był więc jej sytuacji a zupełnie odmienną - korzystną prezentował wobec pracowników banków, w celu uzyskania kredytów. Tym samym wprowadził pokrzywdzonych w błąd co do istotnych okoliczności warunkujących udzielenie wnioskowanych przez niego kredytów. Trafnie więc wywiódł Sąd meriti, że gdyby pokrzywdzony wiedział, że sytuacja finansowa spółki, którą reprezentował i w dowód czego przedstawił jako autentyczną sfałszowaną dokumentację finansową, nie była taka, jak wynika z przedstawionych dokumentów i zapewnień, to z pewnością nie dążyłby do zawarcia umowy i dokonania rozporządzenia własnym mieniem. Rozporządzenie mieniem w tym przypadku, co oczywiste, to wypłata kredytu. Niekorzystność wynikała z pozbawienia banków możliwości oceny skali ryzyka gospodarczego planowanego przedsięwzięcia gospodarczego. Wbrew twierdzeniu skarżącego Sąd Okręgowy wykazał te kwestię w uzasadnieniu wyroku, głównie na stronach 22-35.

W konsekwencji prawidłowej oceny dowodów Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych utleń. Niezasadne są więc formułowane w tym zakresie zarzuty.

Zarzut 3.

Wbrew treści zarzutu, umyślne było działanie oskarżonego, o czym świadczą kolejno podejmowane przez niego działania, szczegółowo opisane w uzasadnieniu Sądu I instancji i niniejszego uzasadnienia w zakresie poddanych analizie w Sądu Odwoławczego zarzutów 1-2 apelacji, ukierunkowane na uzyskanie przekonania pracowników banków odpowiedzialnych i decydujących o udzieleniu wnioskowanych przez niego kredytów.

Zarzut 4.

Niezasadnie zarzuca skarżący błąd w ustaleniach faktycznych w wyniku przyjęcia działania oskarżonego w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Sąd Okręgowy w obszernym i szczegółowym uzasadnieniu wykazał zamiar oskarżonego, wymagany dla ustalenia odpowiedzialności za przestępstwo oszustwa – zamiar bezpośredni kierunkowy, który wywiódł z okoliczności przedmiotowych czynu. Niesłusznie twierdzi skarżący, że nastąpiło to przy zupełnym pominięciu wyjaśnień oskarżonego. Sąd bowiem ocenił wyjaśnienia oskarżonego we wzajemnym powiązaniu z innymi dowodami i zgodnie z zasadami określonymi w art. 7 k.p.k., co odzwierciedlił w uzasadnieniu wyroku na stronach 21-26, a które to rozważania, oceny i w konsekwencji ustalenia znalazły pełna aprobatę Sądu odwoławczego. Przypomnieć trzeba, że Sąd meriti wyjaśnienia A. D. (1) uznał za wiarygodne w części, w której znalazły oparcie w innych dowodach – z dokumentów, czy w zeznaniach świadków, a to w zakresie, w którym potwierdził zaistnienie części okoliczności czynu. Realizacja zamiaru materializowała się poprzez wykonywanie kolejnych działań, które zmierzały do uzyskania kredytów w drodze podjętych zachowań wobec pracowników banków, czyli w celu uzyskania dla firmy (...) kredytu przedłożył jako autentyczne uprzednio podrobione dokumenty karbowe i finansowe dotyczące tej firmy, czym wprowadził w błąd pracowników banków co do kondycji finansowej firmy a także możliwości spłaty mającego zostać zaciągniętym zobowiązania.

Zarzut 5.

Bezzasadność zarzutu dotyczy przede wszystkim wymiaru formalnego. Ustalenie Sądu nie polega na przypisaniu oskarżonemu doprowadzenia do wystawienia przez nieustaloną osobę niezgodnej z prawdą dokumentacji księgowej, lecz na przedkładaniu jako autentycznych sfałszowanych uprzednio dokumentów finansowych czy skarbowych. Oznacza to, że postawiony zarzut nie odnosi się w sposób rzetelny do faktycznych ustaleń Sądu. Nie ma potrzeby w tym kontekście odnosić się do wyjaśnień oskarżonego, który swoją niewiedzę o treści przedkładanych dokumentów usiłował wykazać, a czemu zasadnie Sąd I instancji nie dał wiary, a co zostało omówione w ramach odniesienia się do zarzutu 1 apelacji. Tak jak nie ma powodu powracać do kwestii odrzucenia wersji oskarżonego o przekazaniu mu przez księgową sfałszowanej dokumentacji, co przekonująco wyjaśnił w uzasadnieniu na str.25 Sąd Okręgowy.

Zarzut.6

Niesłusznie zarzuca skarżący błąd w ustaleniach polegający na przyjęciu, że A. D. (1) posługując się dokumentami wskazanymi w sentencji wyroku miał jakąkolwiek świadomość, że są one nierzetelne. Ustalenie Sądu stanowi oczywistą implikację oceny dowodów dokonanej przez Sąd meriti. Przekonująco Sąd ten wykazał wiedzę oskarżonego o kondycji firmy, którą pierwotnie oskarżony sam nabył a następnie, nawet formalnie reprezentował w zakresie wszystkich wcześniej przytaczanych działań podejmowanych w jej imieniu, faktycznie we wszystkich ustalonych decyzyjnych obszarach. Nadto Sąd wskazał, że oskarżony podpisał deklarację podatkową CIT-8 za 2014 r. wykazującą straty, gdy ze składanych dokumentów wynikł deklarowany zysk. Trafnie wiec świadomość sfałszowanych danych Sąd Okręgowy dodatkowo uzasadnił skalą tych różnic.

Zarzut 7.

Nie zasługiwał na uwzględnienie także zarzut rażąco niewspółmiernie surowej kary. Zarówno kary orzeczone za każdy z czynów, jak i kara łączna odpowiadają dyrektywom kary, tak w zakresie uwzględnienia stopnia winy i społecznej szkodliwości, jak i uprzedniej karalności oskarżonego, ale też formy stadialnej czynu przypisanego w punkcie I wyroku w zakresie czynów zarzucanych w punkcie I-III czyli za przestępstwo oszustwa dotyczącego mienia znacznej wartości, przypisane jako przestępstwo ciągłe popełnione w formie usiłowania, w warunkach recydywy, za które orzeczono karę 4 lat pozbawienia wolności czyli poniżej połowy ustawowego zagrożenia. Także kary orzeczone za popełnione również w warunkach art.64 § 1 k.k. : czyn IV, jako przestępstwo z art. 272 k.k. na karę roku pozbawienia wolności a za czyny zarzucane w punkcie V i VI z art.270 §1k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 12 k.k. na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, nie mogą być uznane jako surowe, a tym bardziej rażąco niewspółmiernie surowe.

Kara łączna orzeczona przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji, bo w wymiarze 4 lat, równym karze orzeczonej z czyn przypisany w punkcie I wyroku, jest rozstrzygnięciem skrajnie korzystnym dla oskarżonego.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, względnie, z daleko posuniętej ostrożności procesowej, o uchylenie zaskarżanego wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania

względnie, w razie nieuwzględnienia zarzutów w punktach 1-6:

1. o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez orzeczenie kar oscylujących w dolnych granicach zagrożenia ustawowego za zarzucane A. D. (1) czyny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Nieuwzględnienie zarzutów apelacyjnych skutkować musiało nieuwzględnieniem wniosku

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

W całości w zakresie sprawstwa, winy i kary, a w konsekwencji także dowodów rzeczowych.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Nieuwzględnienie zarzutów apelacyjnych i nie stwierdzenie z urzędu bezwzględnych przesłanek odwoławczych, skutkować musiało utrzymaniem zaskarżonego wyroku w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

A. D. (1)

II

Mając na uwadze sytuację majątkową oskarżonego, który jest pozbawiony wolności, nie posiada żadnych dochodów ani majątku, jak też wymiar orzeczonej kary, Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go w całości od ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

7.  PODPIS

Zbigniew Kapiński Anna Kalbarczyk Ewa Jethon

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. D. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana