Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 259/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

I.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 14 listopada 2018 r. , sygn. akt VIII K 251/17

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca oskarżonego D. L.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. 

Na podstawie ar. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza prawa materialnego a mianowicie art. 46§1 k.k. poprzez jego niezastosowanie i nieorzeczenie wobec pokrzywdzonej spółki (...) sp. z o.o. s.k. zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, podczas gdy obowiązek sformułowany w ww. przepisie ma charakter obligatoryjny w sytuacji, gdy pokrzywdzony wystąpił z wnioskiem o naprawienie, w całości lub części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest podstaw do uznania zarzutu za zasadny.

„Artykuł 46 § 1 k.k. nie tylko dopuszcza możliwość jednoczesnego orzeczenia wobec sprawcy obowiązku naprawienia szkody majątkowej i wynagrodzenia za szkodę niemajątkową w postaci zadośćuczynienia, ale i taki obowiązek kreuje w razie prawidłowego zgłoszenia odpowiednich roszczeń przez uprawniony podmiot, o ile rzecz jasna szkody obu rodzajów wystąpiły i nie zaistniały okoliczności wyłączające stosowanie w danym układzie tego środka” (tak przykładowo: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2017 r., III KK 418/16).

W pełni podzielić należy zapatrywania prawne Sądu I instancji, że uwzględnieniu wniosku pełnomocnika (...) Sp. z o.o. Sp. k. o naprawienie szkody sprzeciwia się treść art. 415§1 zdanie drugie k.p.k., ponieważ dysponuje już tytułem wykonawczym obejmującym całe roszczenie odszkodowawcze, na podstawie którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Odnośnie żądanego przez skarżącego zadośćuczynienia na podstawie art. 46§1 k.p.k. stwierdzić należy, że nie jest wystarczające samo zgłoszenie takiego roszczenia, ale niezbędnym jest także wykazanie, że istnieją podstawy i potrzeba zadośćuczynienia pieniężnego oraz że w danych okolicznościach istnieje odpowiednia kwota pieniężna, która tym podstawom i przesłankom odpowiada. Wykazanie tak naruszenia dobrego imienia osoby prawnej, jego skali i wpływu tego naruszenia na właściwe funkcjonowanie osoby prawnej, której dobro prawne zostało naruszone, a także zobiektywizowanej kwoty rekompensującej te krzywdy – spoczywa na podmiocie zgłaszającym roszczenie. Tego warunku nie spełnia złożony przez pełnomocnika pokrzywdzonej spółki wniosek o zadośćuczynienie (vide k. 2254-2259 wraz z załącznikami, t. XII)

Lp.

Zarzut

2.

Na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzut obrazy prawa materialnego, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.:

- art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., poprzez wydanie wyroku na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, bez przeprowadzenia analizy wszystkich okoliczności wynikających z dowodów przeprowadzonych na rozprawie, a co za tym idzie pominięcie istotnych okoliczności mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a w szczególności poprzez pominięcie okoliczności wynikających z dowodu w postaci zeznań świadka S. K., z których wynika wprost że oskarżona A. K. od początku skrupulatnie realizowała zaplanowane przez siebie przedsięwzięcie, począwszy od posłużenia się dwoma sfałszowanymi dokumentami (dokumentem elektronicznym w postaci duplikatu faktury oraz kopią odpisu aktu notarialnego), poprzez podanie prywatnego rachunku bankowego należącego do oskarżonej, na który została przelana kwota 298.400,00 zł, kończąc na wyrządzeniu przez nią szkody znacznej wartości, a zatem Sąd I instancji nie uwzględnił przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, które miały wpływ na wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonej;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego jest wadliwie skonstruowany.

Po pierwsze: względna podstawa odwoławcza w postaci obrazy prawa materialnego wskazana w art. 438 pkt 1 k.p.k. – dotyczy naruszenia przepisu(lub przepisów) części ogólnej Kodeksu karnego „o charakterze stanowczym, zawierającym niezrealizowany w zaskarżonym orzeczeniu nakaz lub pominięty zakaz” (postanowienie SN z 26.07.207 r. , sygn. akt IV KK 41/07). Jeżeli ustawa stwarza tylko możliwość zastosowania określonego przepisu prawa materialnego, tj. jego zastosowanie bądź niezastosowanie, Sąd nie dopuszcza się obrazy prawa materialnego (vide post. SN z 24.04.2007 r., II KK 50/07). Postawienie z kolei zarzutu obrazy prawa materialnego odnośnie obrazy przepisu z części szczególnej Kodeksu karnego jest możliwe jedynie wówczas, gdy skarżący nie kwestionuje ustaleń faktycznych. W żadnym z tych przypadków przepis art. 438 pkt 1 k.p.k. nie wymaga wykazania wpływu obrazy prawa materialnego na treść wyroku (inaczej niż w przypadku podstaw odwoławczych z pkt 2 i 3 art. 438 k.p.k.).

Po drugie: podważenie ocen Sądu przyjętych na podstawie art. 53 § 1 k.k. możliwe jest tylko w ramach zarzutu rażącej niewspółmierności kary. (tak przykładowo: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2017 r., II KK 155/17).

Po trzecie: podnosząc w apelacji zarzut obrazy prawa procesowego w oparciu o art. 438 pkt 2 k.p.k. należy wykazać konkretne naruszenie przepisów procedury karnej (tj. bądź to przepisów dotyczących gromadzenia i oceny dowodów, czy też przepisów, których obraza powoduje naruszenie prawa do obrony oskarżonego (o ile skarżący ma do tego gravamen), wreszcie innych przepisów procedury karnej, które nie mieszczą się w dwóch pierwszych kategoriach), a następnie wykazać wpływ naruszenia określonego przepisu na treść wyroku.

Po czwarte: sposób konstrukcji środka odwoławczego wniesionego na niekorzyść oskarżonego ma szczególne znaczenie dlatego, że z treści art. 434§1 k.p.k. wynika w sposób jednoznaczny, iż dla granic orzekania na niekorzyść oskarżonego decydujące znaczenie ma wskazanie w zarzucie na konkretne uchybienie – jest to przepis o charakterze gwarancyjnym i jako taki nie podlega interpretacji rozszerzającej. Tym samym na niekorzyść oskarżonego Sąd odwoławczy może orzec jedynie tylko w razie stwierdzenia uchybień podniesionych w środku odwoławczym.

W realiach niniejszej sprawy pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wskazując na obrazę art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. nie tylko nieprawidłowo opiera zarzut o art. 438 pkt 1 k.p.k. – ale także wbrew faktom twierdzi, że w swoich ocenach Sąd meriti „zignorował” istnienie dowodów niekorzystnych dla oskarżonej, tj. zeznań świadków S. K. i S. Z.. Powyższej tezie przeczy treść uzasadnienia Sądu meriti – w oparciu m.in. o zeznania wymienionych świadków Sąd meriti czynił ustalenia co do czynu przypisanego w pkt I. wyroku (vide str. 11 - 13 uzasadnienia). Zeznania świadków S. K. i S. Z. zostały ocenione jako wiarygodne (vide k. 25 uzasadnienia) i tworzące logiczną i spójną całość tak z wyjaśnieniami oskarżonej, która przyznała się do winy; wbrew twierdzeniom skarżącego pełnomocnika Sąd I instancji uwzględnił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy – a tym samym należy uznać powyższy zarzut, jako polemiczny.

Argumentacja przedstawiona przez skarżącego pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego przekonuje, iż nie skarży on wyroku w całości – jak wskazał w petitum, ale w części – tj. co do kary oraz środka karnego orzeczonych wobec oskarżonej, za wyjątkiem skazania za czyn z art. 270§1 k.k. z punktu I, za który orzeczona została grzywna w wymiarze 20 stawek dziennych z ustaleniem stawki dziennej grzywny w wysokości 300 zł. Tym nieprawidłowo został określony zakres zaskarżenia, zaś zarzut winien być oparty o treść art. 438 pkt 4 k.p.k.

Lp.

Zarzut

Na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzut obrazy art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez wydanie wyroku na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, bez przeprowadzenia analizy wszystkich okoliczności wynikających z dowodów przeprowadzonych na rozprawie, a co za tym idzie pominięcie istotnych okoliczności mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a w szczególności poprzez pominięcie dowodu z zeznań S. Z., z których wynika, iż działania oskarżonej A. kwiecień spowodowały znaczne uszczuplenie majątku szeregu pokrzywdzonych, a zatem Sąd I instancji nie uwzględnił przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, które miały wpływ na wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonej;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nieprawidłowo sformułowany. Ocena prawidłowości zarzutu – jak w punkcie 3. niniejszego uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

4.

Na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzut obrazy art. 424§1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób sprzeczny z wymogami zawartymi w tych przepisach, a w szczególności w zakresie zbiorczego powołania dowodów oraz sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego wyroku w taki sposób, że trudno przyjąć jaki był tok rozumowania Sądu I instancji przy ocenie zebranego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, gdyż uzasadnienie to nie zawiera w należytym zakresie oceny zeznań świadków S. K. i S. Z., a nadto nie wskazuje z jakich konkretnie powodów Sąd ten uznał poszczególne zeznania za niewiarygodne bądź też wiarygodne, a także poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i poczynienie ustaleń w oparciu o selektywnie dobrany materiał dowodowy i dowolną jego interpretację, podczas gdy prawidłowa ocena ww. dowodów w sprawie powinna prowadzić Sąd do uznania, iż czyn, którego dopuściła się oskarżona charakteryzuje się bardzo znacznym stopniem społecznej szkodliwości czynu, co winno znaleźć odpowiednie uzasadnienie w wymiarze orzeczonej wobec oskarżonej kary, a w konsekwencji uchybienie to utrudnia kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżący pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego nie wykazał, aby kontestowane przez niego uzasadnienie i wskazywana obraza art. 424 k.p.k. miały wpływ na treść wyroku, a jedynie wówczas możliwe jest formułowanie zarzutu opartego na podstawie z art. 438 pkt 2 k.p.k. Uzasadnienie jest sporządzane po wydaniu wyroku – nie sposób zatem przyjąć, by czynność następcza – uzasadnienie − mogła wpływać na to, co zostało orzeczone wcześniej − wyrok. Tym samym już tylko z tego powodu zarzut nie może być skuteczny. Wskazać przy tym należy, że kontrola odwoławcza dokonywana przez sąd drugiej instancji wykazała, że Sąd I instancji wskazał jakie fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych– wyjaśnił także podstawę prawną wyroku oraz rozstrzygnięcie o karze. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego pozwala ono na odtworzenie toku rozumowania Sądu.

Lp.

Zarzut

5.

Na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na przyjęciu, iż pomimo uznania, iż stopień społecznej szkodliwości czynu jest bardzo znaczny, Sąd ten finalnie usprawiedliwił i wybielił działania oskarżonej, umniejszając (a wręcz redukując ją do niewielkich rozmiarów) przez to winę oskarżonej A. K.;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut polemiczny. Zauważenia przy tym wymaga, że sam skarżący popada w sprzeczność bowiem w zarzucie z pkt IV apelacji wywodzi, że „prawidłowa ocena dowodów w sprawie powinna prowadzić Sąd do uznania, że czyn, którego dopuściła się oskarżona charakteryzuje się bardzo znacznym stopniem społecznej szkodliwości” - zaś w niniejszym zarzucie wprost stwierdza, iż Sąd „ pomimo uznania, iż stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej jest bardzo znaczny”.

Lp.

Zarzut

6.

na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzut „obrazy przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1.  orzeczenie wobec oskarżonej A. K. rażąco niewspółmiernie łagodnych kar jednostkowych, tj. w ramach czynu opisanego w pkt XII. Wyroku kary 1 (jednego) roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 5 (pięciu); w ramach czynów opisanych w pkt I., II., III., IV., V., VI., VII., VIII., IX., X., XI., XIII., XIV., XV., i XVI. Wyroku kary 1 (jednego) roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 (pięciu) lat; oraz kary łącznej w wymiarze 2 (dwóch) pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 (pięciu) lat, przy wymiarze której Sąd I instancji nie nadał należytego znaczenia okolicznościom obciążającym odpowiedzialność karną, a w szczególności znacznego stopnia społecznej szkodliwości a czynu, skali przestępnych działań oskarżonej, skrupulatnego, zaplanowanego i podstępnego działania z góry powziętym zamiarem zmierzającym do dokonania każdego kolejnego oszustwa, rozmiarów wyrządzonej szkody, charakteru popełnionych czynów, sposobu działania sprawcy, wymiernych starań w zakresie naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem – a prawidłowe uwzględnienie ww. okoliczności sprawia, że wymierzone oskarżonej A. K. kary jednostkowe, tj. kara 1 (jednego) roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 5 (pięciu) oraz kara 1 (jednego) roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 (pięciu) lat, a w konsekwencji kara łączna w wymiarze 2 (dwóch) pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 (pięciu) lat nie realizuje zarówno celu zapobiegawczego i wychowawczego wobec sprawcy przestępstwa, jest zbyt łagodna, bowiem nie odzwierciedla stopnia jego winy, jak i wpływa niewłaściwie na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa, a nadto nie spełnia dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k., albowiem właściwa ocena okoliczności dotyczących wymiaru kary uzasadnia wymierzenie kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania;

2.  Nieorzeczenie wobec oskarżonej A. K. na podstawie art. 41§2 k.k. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami, a polegającej na pozyskiwaniu, obsługiwaniu oraz prowadzeniu negocjacji cenowych z klientami w zakresie zawierania transakcji celem sprzedaży lokali mieszkalnych i użytkowych na rynku nieruchomości pierwotnym i wtórnym, miejsc postojowych, miejsc garażowych oraz komórek lokatorskich, a także podejmowaniu wszelkich czynności w zakresie pośrednictwa w tego rodzaju transakcjach, pomimo tego, że zachowanie oskarżonej w trakcie popełniania poszczególnych przestępstw, rodzaj i rozmiar wyrządzonej szkody oraz znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, w jednoznaczny sposób wskazują, że dalsze prowadzenie tego rodzaju działalności przez oskarżoną zagraża istotnym dobrom chronionym prawem, a tym samym orzeczenie tego zakazu było niezbędne i konieczne.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego jest nieprawidłowo sformułowany, bowiem podstawa odwoławcza z art. 438 pkt 4 k.p.k. nie dotyczy wskazanej przez skarżącego „obrazy przepisów postępowania” ale rażącej niewspółmierności kary” - niemniej jest on częściowo zasadny, tj. co do zarzutu przytoczonego w pkt 2.

Przy orzekaniu o karze „obowiązkiem sądu jest orzeczenie wymiaru kary w taki sposób, by uzyskać efekt tzw. trafnej reakcji karnej, uwzględniając wszystkie z (…) dyrektyw sądowego wymiaru kary (vide przykładowo: Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2017 r., III KK 381/17). Z kolei przepis art. 53 k.k. wskazuje, że obowiązujące w Kodeksie karnym dyrektywy sądowego wymiaru kary nie preferują żadnej z nich: stopnia winy, społecznej szkodliwości czynu, prewencji generalnej i indywidualnej.

W realiach niniejszej sprawy Sąd Okręgowy ocenił, że stopień społecznej szkodliwości każdego z czynów z art. 286§1 k.k. przypisanych oskarżonej w wyroku „jest bardzo znaczny”, co stanowi okoliczność obciążającą. Oskarżona działała na dużą skalę w sposób zaplanowany, podstępny, nadużywając zaufania jakim była obdarzona przez kontrahentów i spółkę, której była udziałowcem, a swoim działaniem wyrządziła wysoką szkodę w mieniu poszczególnych pokrzywdzonych, z których ani jedna nie została naprawiona bezpośrednio przez nią. Równocześnie jako okoliczności łagodzące Sąd meriti wskazał, że oskarżona nie tylko konsekwentnie przyznała się do winy, ale jest osobą wcześniej niekaraną . Okolicznością łagodzącą jest także niewątpliwie fakt, że oskarżona pracuje, czyniła i czyni starania by wyrządzone swoimi czynami powyższe szkody naprawić (vide str. 30 uzasadnienia). Całokształt powyższych okoliczności uwzględnionych przez Sąd Okręgowy przekonuje, że orzekając o karze Sąd ten respektował dyrektywy art. 53 k.k. oraz ocenił właściwie stopień społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżoną na gruncie art. 115§1k.k.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, że nie mogą zyskać akceptacji Sądu odwoławczego podniesione przez skarżącego pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego argumenty, iż orzeczone wobec oskarżonej kary jednostkowe pozbawienia wolności, jak i kara łączna pozbawienia wolności poprzez orzeczenie ich z warunkowym zawieszeniem wykonania – są zbyt łagodne, bo „nie odzwierciedlają stopnia winy”, „nie spełniają dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k.”, bo dopiero wówczas, gdy wobec oskarżonej orzeczona zostałaby orzeczona kara bezwzględna, w jego ocenie, spełnione zostaną cele kary – „w szczególności przyczyni się ona do uświadomienia oskarżonej naganności tego typu zachowań oraz uczyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

„Przesłanką decydującą o tym, czy kara ma być orzeczona w postaci bezwzględnej, czy też z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jest ocena, w jakiej postaci kara ta osiągnie cele wobec sprawcy przestępstwa, a więc rozstrzygnięcie to musi znajdować uzasadnienie w pozytywnej lub negatywnej prognozie kryminologicznej. Nie stanowi więc istotnej przeszkody dla zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary, wysokość zagarniętego mienia. Społeczne oddziaływanie kary, jej współmierność do stopnia społecznej szkodliwości oraz limitujący wymiar kary stopień winy, to elementy wymiaru kary jako takiej i nie mają one żadnego wpływu na instytucję warunkowego zawieszenia jej wykonania” (tak przykładowo: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 września 2013 r., II AKa 130/13)

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego w żadnej mierze nie podważył prawidłowości postawionej przez Sąd meriti pozytywnej prognozy kryminologicznej (vide k. 30-31), a przez to zarzut z pkt. 6.1 nie może być skuteczny.

W ocenie Sądu Apelacyjnego charakter przypisanych oskarżonej czynów, rodzaj i rozmiar wyrządzonej szkody świadczą o zagrożeniu dla porządku prawnego w sytuacji prowadzenia przez oskarżoną w przyszłości działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami – stąd podzielić należy pogląd skarżącego pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, iż dla właściwej reakcji karnoprawnej niezbędnym jest orzeczenie także środka karnego na podstawie art. 41§2 k.k. obejmującego tę sferę aktywności zawodowej, w której funkcjonowała oskarżona dokonując przestępstwa.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1)  orzeczenie względem pokrzywdzonej spółki (...) sp. z o.o. sp. k. zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 3000.000,00 zł

2)  wymierzenie oskarżonej A. K. kary 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania;

3)  orzeczenie na podstawie art. 41§2 k.k. zakazu prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami, a polegającej na pozyskiwaniu, obsługiwaniu oraz prowadzeniu negocjacji cenowych z klientami w zakresie zawierania transakcji celem sprzedaży lokali mieszkalnych i użytkowych na rynku nieruchomości pierwotnym i wtórnym, miejsc postojowych, miejsc garażowych oraz komórek lokatorskich, a także podejmowaniu wszelkich czynności w zakresie pośrednictwa w tego rodzaju transakcjach na okres lat 5(pięciu)

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski skarżącego pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, za wyjątkiem wniosku z pkt 3 o orzeczenie wobec oskarżonej środka karnego na podstawie art. 41§2 k.k. bezpodstawne wobec bezzasadności podniesionych zarzutów apelacyjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Brak

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

utrzymano punkty I., II, III., IV., V., VI., VII., VIII., IX. wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok zmieniono w ten sposób, że na podstawie art. 41§2 k.k. orzeczono wobec oskarżonej A. K. środek karny w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami, a polegającej na pozyskiwaniu, obsługiwaniu oraz prowadzeniu negocjacji cenowych z klientami w zakresie zawierania transakcji celem sprzedaży lokali mieszkalnych i użytkowych na rynku nieruchomości pierwotnym i wtórnym, miejsc postojowych, miejsc garażowych oraz komórek lokatorskich, a także podejmowaniu wszelkich czynności w zakresie pośrednictwa w tego rodzaju transakcjach na okres lat 5(pięciu).

Zwięźle o powodach zmiany

Zarzut apelacji zasadny, co zostało omówione w punkcie 3.6 uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Brak

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

IV.

Zwolniono oskarżoną od kosztów postępowania odwoławczego w części na nią przypadającej, wydatkami obciążając Skarb Państwa;

Zwolniono oskarżycieli posiłkowych E. i P. K. oraz (...) Sp. z o.o. od kosztów postępowania odwoławczego w części na nich przypadającej, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Rafał Kaniok Dorota Tyrała Przemysław Filipkowski

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

I

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o.o. Sp. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

punkty I- VI wyroku,

brak rozstrzygnięcia z art. 46§1 k.k. w przedmiocie zadośćuczynienia

brak orzeczenia na podstawie art. 41§2 k.k.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana