Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 261/18

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

5

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 4 marca 2016 roku, sygn. akt XVIII K 297/11.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.  1.

1.  1

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy J. S. (1):

1. naruszenie przepisu art. 4 k.p.k., 7 k.pk. w zw. z art. 410 k.p.k., polegające na naruszeniu zasady swobodnej kontrolowanej oceny materiału dowodowego i popadnięcie w dowolność ocen, na skutek naruszenia zasad prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, jak również w wyniku pominięcia szeregu okoliczności wykluczających bądź poddających w wątpliwość sprawstwo oskarżonego A. /powinno być J./ S., i tak:

a) w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt. XVII zaskarżonego orzeczenia naruszenie ww. przepisów na skutek dowolnej oceny depozycji Z. S. (1), A. G., I. Al (...) oraz zeznań świadka koronnego M. H., przy pominięciu szeregu okoliczności poddających w wątpliwość sprawstwo oskarżonego;

c.)w odniesieniu do czynu przypisanego w pkt. XIX zaskarżonego orzeczenia na skutek dokonania ustaleń na podstawie sprzecznych z pozostałym materiałem dowodowym depozycji Z. S. (1) oraz P. K. (3), na skutek pominięcia zeznań kobiet które świadczyły usługi seksualne w miejscach wskazanych w zarzucie, z których żadna nie rozpoznała J. S. (1) jako osoby zbierającej pieniądze od kobiet z trasy;

2. naruszenie przepisów art. 2 § 2 k.p.k., art. 6 k.p.k., art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. oraz art. 366 § 1 k.p.k., polegające na uniemożliwieniu oskarżonemu realizacji prawa do obrony i zaniechaniu wszechstronnego wyjaśnienia istotnych okoliczności zarzucanych oskarżonemu przestępstw oraz realizacji zasady prawdy materialnej, na skutek oddalenia wniosków dowodowych oskarżonego J. S. (1) i innych oskarżonych, zmierzających do weryfikacji osobowych źródeł dowodowych, których depozycje Sąd Okręgowy przyjął za podstawę ustaleń winy tego oskarżonego, w tym w szczególności oddalenie wniosku oskarżonego z dnia 29 lutego 2016 r..

3.naruszenie przepisu art. 41 § 1 k.p.k., polegające na rozpoznaniu sprawy oskarżonego A. S. przez SSO Izabelę Ledzion, co do której zachodziły uzasadnione wątpliwości co do jej bezstronności, wynikające z okoliczności, które ujawniły się m. in. na rozprawie w dniu 3 grudnia 2015 r.;

4.naruszenie przepisu art. 424 § 1 k.p.k., polegające na sporządzeniu uzasadnienia wyroku, które nie zawiera koniecznych elementów, nie odnosi się do całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, lecz ogranicza się do przytoczenia depozycji poszczególnych świadków, bez wyjaśnienia którym dowodom i z jakich przyczyn Sąd Okręgowy dał wiarę, a którym odmówił wiarygodności, w efekcie czego zaskarżony wyrok nie poddaje się kontroli instancyjnej w odniesieniu do oskarżonego J. S. (1);

Nadto - zarzucił rażącą niewspółmierność kary w odniesieniu do czynów przypisanych oskarżonemu w pkt. XVII i XIX na skutek wymierzenia oskarżonemu niewspółmiernie surowych kar jednostkowych i kary łącznej w odniesieniu do kary sprawiedliwej na skutek niewłaściwego zastosowania dyrektyw wymiaru kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Apelacja obrońcy R. C.

w zakresie pkt XXVII zaskarżanego wyroku:

1.zarzut- mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania przez dokonanie sprzecznej z dyrektywami art. 7 k.p.k., dowolnej oceny dowodu z zeznań świadków A. G. oraz Z. S. (2), polegającej na niezgodnym z logiką i zasadami doświadczenia życiowego uznaniu, że:

dowodzą one, że oskarżony wziął udział w obrocie znacznej ilość środka odurzającego w postaci 1 kg marihuany, odbierając za pośrednictwem A. G. pochodzący od A. S. narkotyk celem dalszej odsprzedaży, w sytuacji, gdy swobodna ocena zeznań świadków ukazuje, że:

zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu, gdyż stan faktyczny w tym zakresie został oparty zarówno na obciążających oskarżonego depozycjach Z. S. (1), choć Sąd uznał również depozycje świadka A. G. za wiarygodne.

w zakresie pkt XXVIII zaskarżanego wyroku:

2.zarzut- mającą istotny wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania przez dokonanie sprzecznej z dyrektywami art. 7 k.p.k., dowolnej oceny dowodu z zeznań świadków A. G., Z. S. (2), P. S. (2), P. T., a także M. M. (4), polegającej na niezgodnym z logiką i zasadami doświadczenia życiowego uznaniu, że:

dowodzą one, że oskarżony wziął udział w pobiciu M. M. (5) i M. L., działając wspólnie i porozumieniu z A. S., Z. S. (1), M. B., P. T. i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, przy czym przestępstwa dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw, w sytuacji, gdy swobodna ocena zeznań świadków ukazuje, że:

zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu, gdyż, wbrew stanowisku Sądu, depozycje wyżej wymienionych świadków odznaczają się poważnymi rozbieżnościami, które dyskwalifikują je jako materiał dowodowy pozwalający na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Apelacja obrońcy M. G.

w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie LXXXV, wyroku:

obrazę przepisów prawa materialnego mającą wpływ na treść wyroku tj.: a) art. 258 § 1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie, przy dokonaniu przez Sąd ustaleń, że oskarżony M. G. „nie posiada określonej pozycji w strukturach grupy przestępczej (...)" oraz określając, że jest on niejako wobec struktur grupy „niezależny", co nie pozwalało na przyjęcie, że oskarżony M. G. swoim zachowaniem wyczerpał znamion art. 258 § 2 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Apelacja obrońcy M. T. (1)

błąd w ustaleniach stanu faktycznego przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, w związku z niewłaściwą oceną materiału dowodowego sprawy i ukształtowaniem przekonania Sądu I instancji na podstawie wybranych, a nie wszystkich dowodów, ocenionych dowolnie, a nie swobodnie, z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia, jak również rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego poprzez przyjęcie odnośnie punktu XCII wyroku, że M. T. (1) w okresie od co najmniej czerwca 2009 r. do przynajmniej października 2009 r. w W. i innych miejscowościach wspólnie i w porozumieniu w różnych okresach z innymi ustalonymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym tzw. (...), podczas gdy z materiału dowodowego zebranego w postępowaniu nie wynika, aby - stosownie do obowiązującej w tym zakresie linii orzeczniczej - miał on świadomość, iż brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, której uczestnicy używali broni palnej przy dokonywaniu przestępstw i akceptował to.

☒ zasadny

☐częściowo zasadny

☐ niezasadny

Apelacja obrońcy P. S. (1)

obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku tj.:

1.obrazę art. 4 § 1 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia, a polegająca na skazaniu Oskarżonego przy uwzględnieniu przez Sąd Okręgowy w Warszawie jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść P. S. (1) z pominięciem dowodów korzystnych dla oskarżonego, bez należytego uzasadnienia przyjętego stanowiska; 

2.obrazę przepisu art. 5 § 2 k.p.k. tj. zasady in dubio pro reo, poprzez wydanie przedmiotowego wyroku skazującego pomimo wystąpienia wątpliwości co do ustaleń rzeczywistego stanu faktycznego;

3.naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. w zw. z art 410 k.p.k. poprzez wydanie przedmiotowego orzeczenia w oparciu o przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegającej na jednostronnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego którego podstawę stanowiły zeznania współoskarżonego w niniejszej sprawie J. D. przy jednoczesnym pominięciu dowodów korzystnych dla oskarżonego, podczas gdy zgodnie z przepisami prawa podstawę wyroku stanowi całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy.

4.naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. polegające na nieuwzględnieniu podczas wyrokowania treści zeznań świadka M. M. (6), który świadek a nadto sprawca przestępstwa w swych wyjaśnieniach i zeznaniach nie wskazał na P. S. (1) jako współsprawcę, i skazanie P. S. (1) przez Sąd Okręgowy w Warszawie, pomimo uznania zeznań ww. świadka za wiarygodne i korespondujące z pozostałymi dowodowymi.

Wynikający z powyższych uchybień:

- błąd w ustaleniach faktycznych, leżących u podstaw orzeczenia, a który miał wpływ na wynik sprawy polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd, że oskarżony P. S. (1) uczestniczył w obrocie środkami odurzającymi, z czego uczynił stałe źródło dochodu, podczas gdy, z zeznań świadka S. C. wynika, że P. S. (1) nie uczestniczył w takim przedsięwzięciu co nadto zostało potwierdzone przez świadka M. M. (6), który przyznając się do zarzucanego mu czynu nie wskazywał na udział P. S. (1);

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie zarzutów apelacyjnych obrońcy J. S. (1):

- wszystkie podniesione zarzuty w zakresie, a jakim Sąd rozpoznawał w stosunku do tego oskarżonego apelację – były niezasadne.

Odnosząc się zwięźle do zarzutów, wskazać należy kolejno:

Ad. zarzut pkt 1a.) - obrońca kwestionując ocenę materiału dowodowego, której dokonał Sąd I instancji podnosił, że Sąd meriti pominął szereg okoliczności poddających w wątpliwości sprawstwo J. S. (1). Tak postawiona przez obrońcę teza nie znalazła rozwinięcia w uzasadnieniu apelacji. Obrońca nie wskazał, które to okoliczności pominięte zostały przez Sąd I instancji. Nadto obrońca nie wykazał także na czym polegać miała dowolność oceny materiału dowodowego, której dokonał Sąd meriti. W tej sytuacji zarzut obrońcy uznać należało za gołosłowny. Lektura uzasadnienia Sąd I instancji prowadzi do wniosku, że materiał dowodowy oceniony został przez ten Sąd prawidłowo, tj. zgodnie z normą z art. 7 k.p.k. Wskazać tutaj należy w szczególności oceny materiału dowodowego, pochodzącego z osobowych źródeł dowodowych, tj. od Z. S. (1), A. G., I. Al (...) oraz zeznań świadka koronnego M. H.. Sąd I instancji poczynił wręcz drobiazgowego zestawienia okoliczności wynikających z depozycji wskazanych powyżej osób. Kolejne strony uzasadnienia nie pozostawiają żadnych wątpliwości w zakresie profesjonalizmu Sądu I instancji /str. 9- 56 uzasadnienia/. Poczynając natomiast od strony 74 uzasadnienia – Sąd I instancji wskazał argumentację odnoszącą się do materiału dowodowego, który uznał za niewiarygodny. Także w tym zakresie stanowisko Sądu I instancji nie budzi najmniejszych zastrzeżeń.

Ad. zarzut pkt 1c.) – nietrafnie podnosił obrońca, że Sąd I instancji pominął zeznania kobiet, które świadczyły usługi seksualne, jak też to, że zeznania te pozostawały w sprzeczności z depozycjami Z. S. (1) i P. K. (3). Postawionej przez obrońcę tezie przeczy analiza pisemnych motywów rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Wbrew zatem twierdzeniom obrońcy - Sąd I instancji dokonał wnikliwej i rzetelnej oceny depozycji zarówno Z. S. (1) i P. K. (3), jak też kobiet, świadczących usługi seksualne, dowodowym /począwszy od str. 250 uzasadnienia/. Sąd I instancji w sposób nie budzący żadnych wątpliwości wykazał, że zeznania kobiet, które świadczyły usługi seksualne tworzyły zgodną całość z zeznaniami P. K. (3). Kobiety potwierdziły, iż pieniądze były płacone P. K. (3) i H. R. w kwocie 500 złotych tygodniowo. Fakt nie rozpoznania przez te kobiety J. S. (1) jako osoby zbierającej od nich haracz nie mógł dziwić, gdyż czynności te należały do obowiązków P. K. (3) i H. R. .

Ad. zarzut pkt 2.- Wbrew twierdzeniom obrońcy oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z protokołu zeznań M. T. (2) i ewentualne jej przesłuchanie przez Sąd I instancji było prawidłowe. Wskazać należy, iż okoliczności wskazywane przez M. T. (2) w innej sprawie odnośnie świadka M. H., a dotyczące zażywania przez niego narkotyków, czy też leczenia psychiatrycznego nie stanowiły automatycznie podstawy do ponownego przesłuchania świadka koronnego przy udziale psychologa. Skoro ani Sąd meriti, ani strony nie powzięli wątpliwości co do istnienia po stronie świadka przesłanek z art. 192§2 k.p.k. w trakcie jego przesłuchania- to oznacza, że stan psychiczny świadka nie budził wątpliwości.

Ad. zarzut pkt 3.- kwestia braku bezstronności sędziego, procedowana była przed Sądem Okręgowym (postanowienie z dnia 9.12.2015r.). Skarżący nie wykazał żadnych argumentów, które nakazywałyby poddawać w wątpliwość bezstronność SSO Izabeli Ledzion. Zarzut ten uznać należało jako oczywiście bezzasadny.

Ad. zarzut pkt 4.- odnośnie obrazy art. 424 § 1 k.p.k., przede wszystkim wskazać należy na normę zawartą w art. 455 a k.p.k. – zgodnie, z którą - nie spełnienie wymogów pisemnych motywów wyroku nie może stanowić przyczyny uchylenia orzeczenia. Jednocześnie jednak wskazać należy, iż zarzut obrońcy także w tym zakresie jest chybiony. Sporządzone przez Sąd I instancji uzasadnienie charakteryzuje się dużą szczegółowością, zawiera rozważania w odniesieniu do dowodów, kwalifikacji prawnej i w pełni poddaje się kontroli instancyjnej. Szczegółowa analiza treści uzasadnienia pozwala na stwierdzenie, że sporządzone zostało na wysokim poziomie profesjonalizmu.

Odnośnie zarzutu surowości kary:

Obrońca nie wskazał w apelacji którą z dyrektyw wynikających z art. 53k.k. naruszył Sąd I instancji, jak też nie wykazał aby kary te charakteryzowały się nadmierną surowością. W tych okolicznościach nie sposób było uznać, aby Sąd Okręgowo dopuścił się podnoszonego w apelacji uchybienia.

Odnośnie zarzutów apelacyjnych obrońcy R. C. :

- wszystkie podniesione zarzuty w zakresie, w jakim Sąd rozpoznawał w stosunku do tego oskarżonego apelację – były niezasadne.

Ad. do zarzutu 1.- precyzyjna analiza uzasadnienia Sądu I instancji w żadnym razie nie może prowadzić do wniosku eksponowanego w zarzucie przez obrońcę. Stwierdzić należy, iż co do zasady, Sąd I instancji wielokrotnie ustalając poszczególne stany faktyczne w przedmiotowej sprawie posiłkował się depozycjami A. G., tym samym wielokrotnie uznając je w poszczególnych zakresach za wiarygodne. Sąd I instancji ustalając stan faktyczny w zakresie czynu, przypisanego oskarżonemu C. w punkcie XXVII wyroku oparł się przede wszystkim na relacjach Z. S. (1) /str. 160 uzasadnienia/. Co więcej, Sądowi I instancji nie umknęło, że zeznania A. G. nie korespondowały z depozycjami Z. S. (1) /str. 146 uzasadnienia/ w tym zakresie. Okoliczność ta poddana została przez Sąd I instancji rzeczowej analizie /str. 160 uzasadnienia/. Konkluzja wynikająca z tej analizy, przemawiała za uznaniem zeznań i wyjaśnień Z. S. (1) za wiarygodne i tym samym oparcie na nich ustaleń faktycznych w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie XXVII wyroku- było prawidłowe. Dodać należy, iż Sąd I instancji wskazał w dalszej części uzasadnienia zakres, w którym depozycje Z. S. (1) i A. G. wzajemnie korespondowały i jako takie stanowiły materiał do ustaleń faktycznych, dotyczących innych czynów.

Ad. do zarzutu 2.- poczynając od strony 263 uzasadnienia- Sąd I instancji w sposób szczegółowy a wręcz drobiazgowy przeanalizował zeznania i wyjaśnienia: A. G., Z. S. (2), P. S. (2), P. T., a także M. M. (4). Następnie Sąd meriti wskazał jakie okoliczności ustalone zostały w oparciu o depozycje tych osób, jak też w jakim zakresie uznał je za wiarygodne. Na stronach 281-282 uzasadnienia Sąd I instancji szczegółowo wymienił osoby, które widziały oskarżonego C. i jego udział w zdarzeniu, które przypisane zostało mu w punkcie XXVIII wyroku. Nie sposób także nie wskazać, iż Sąd I instancji zauważył w depozycjach wskazanych powyżej osób istniały pewne różnice w opisie tego zdarzenia i jego przyczyn, które odnosiły się także do osoby oskarżonego C. /str. 282 i następne uzasadnienia/. Lektura uzasadnienia przekonuje, iż Sąd I instancji dokonując oceny materiału dowodowego i wyboru tej jego części, która następnie posłużyła do ustaleń faktycznych, uczynił to w zgodzie z zasadą, wynikającą z treści art. 7 k.p.k. Sąd I instancji nie tylko zauważył rozbieżności w relacjach poszczególnych wskazanych powyżej osób, ale także w sposób profesjonalny zajął stanowisko w tym przedmiocie. Wykazał zatem Sąd meriti, że rozbieżności te nie mogły mieć większego znaczenia dla przypisania czynu oskarżonemu w punkcie XXVIII wyrok. Stanowisko to podzielił w całości Sąd Apelacyjny, tym samym uznając apelację w punkcie V za niezasadną. Wbrew twierdzeniom obrońcy – występujące rozbieżności w depozycjach wskazanych powyżej osób nie mogły wpłynąć na całkowitą dyskwalifikację materiału dowodowego w tym zakresie. Powinny one zostać dostrzeżone przez Sąd I instancji i ocenione – co w przedmiotowej sprawie miało miejsce.

Odnośnie zarzutu apelacyjnego obrońcy M. G.:

zauważyć należy, iż obrońca formułując zarzut w pkt II apelacji posłużył się fragmentem, pochodzącym z uzasadnienia Sądu I instancji – wywodząc z jego treści, że skoro oskarżony G. był niejako „niezależny” wobec struktur grupy, to już to stwierdzenie nie pozwalało na przyjęcie, że oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem znamiona z art. 258§2 k.p.k. /prawidłowo powinno zostać wskazane z art. 258§2 k.k./.

Przede wszystkim podnieść należy, iż obrońca nie tylko wybiórczo wskazał fragment dłuższego zdania, ale także dokonał nadinterpretacji wybranego fragmentu. Sąd I instancji dokonał omówienia pozycji poszczególnych osób i ich udziału w grupie tzw. S. /od strony 107 uzasadnienia/. Na stronie 108 uzasadn. przystępując do omówienia osoby M. G. Sąd I instancji wskazał – „Natomiast oskarżony M. G. w strukturach grupy zajmował pozycję niejako niezależną, gdyż brał udział w obrocie środkami odurzającymi i w ramach grupy odstąpił swoich dilerów Z. S.. Wprowadzał też do obrotu narkotyki celem ich dalszej sprzedaży. Przyzwolenie na taką działalność oskarżonego wynikało z akceptacji przez niego celów grupy (...). Ł. D. uczestniczył w obrocie środkami odurzającymi i w strukturach grupy podlegał pod C. F..” Reasumują stwierdzić należy, iż z ustaleń Sąd I instancji wynika, że : M. G. w strukturach grupy zajmował pozycję niejako niezależną a nie jak określił to w apelacji obrońca- „że jest on niejako wobec struktur grupy niezależny”. Różnica wyraża się zasadniczo w tym, że ze stwierdzenia obrońcy można byłoby a nawet należałoby wyciągnąć wniosek, że oskarżony będąc niezależnym wobec struktur grupy – działał poza grupą, a zatem nie był jej członkiem. Rzecz jednak w tym, że Sąd I instancji użył określenia, że oskarżony w strukturach grupy zajmował pozycję niejako niezależną- wskazując w tym samym zdaniu czynności wykonawcze, które podejmowane były przez oskarżonego w ramach grupy, tj. brał udział w obrocie środkami odurzającymi i w ramach grupy odstąpił swoich dilerów Z. S.. Wprowadzał też do obrotu narkotyki celem ich dalszej sprzedaży. Raz jeszcze wskazać należy, iż Sąd I instancji określając pozycję oskarżonego jako – „niejako niezależną” wyraźnie jednak umiejscawia jego osobę w strukturach zorganizowanej grupy przestępczej. Realizując wspólny cel w strukturach grupy (...) – oskarżony zachował jednak pewną niezależność, tj. nie należał do konkretnej podgrupy i nie pracował „pod kimś” , jak to miało miejsce np. w sytuacji P. K. (4).

Odnośnie zarzutu apelacyjnego obrońcy M. T. (1):

zarzut apelacyjny obrońcy w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie XCII, jak też argumentacja - okazały się zasadne i trafne. Podzielając podniesiony zarzut obrońcy wskazać należy, iż Sąd I instancji nie wskazał w uzasadnieniu w oparciu o jakie konkretnie dowody ustalił, że M. T. (1) posiadał wiedzę o zbrojnym charakterze grupy, której był członkiem. Słusznie także wskazał obrońca, że z żadnego ze zgromadzonych dowodów nie wynikało, aby ten oskarżony widział broń w grupie lub przynajmniej aby miał wiedzę w tym zakresie.

Odnośnie zarzutów apelacyjnych obrońcy P. S. (1):

kwestionując ocenę materiału dowodowego, której dokonał Sąd I instancji – obrońca zasadniczo przedstawił własną ocenę tego materiału, stojącą w opozycji do ustaleń Sądu I instancji. Sąd Okręgowy poczynając od strony 485 na kolejnych kartach dokonał drobiazgowej analizy depozycji J. D., które stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w zakresie przypisanego P. S. (1) czynu w punkcie CV wyroku. Szczegółowa analiza depozycji tego świadka doprowadziła Sąd I instancji do wniosku, że towarzyszenie P. S. (1) podczas odbierana narkotyków przez inną osobę – wynikało z faktu jego przynależności do grupy przestępczej. Okoliczność, że to inna osoba fizycznie odbierała narkotyki wynikała z podziału ról w danej konkretnej sytuacji. Analiza depozycji J. D. prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji słusznie uznał, iż P. S. (1) dopuścił się czynu przypisanego mu w punkcie CV wyroku. Logiczny sens wypowiedzi J. D., który dotyczył P. S. (1) ps. (...) prowadzi do wniosku, że towarzyszenie tego oskarżonego innej osobie przy odbieraniu narkotyków wynikało z faktu jego przynależności do grupy i działania w jej szeregach, które polegało na wprowadzaniu do obrotu środków odurzających i psychotropowych. Wbrew zatem twierdzeniom obrońcy- Sąd I instancji nie uchybił przepisom postępowania karnego, tj. art. 4, art. 5§2 czy art. 7 k.p.k. Całość materiału dowodowego także w zakresie czynu, przypisanego oskarżonemu w punkcie CV oceniona została przez Sąd zgodnie z dyrektywą, wynikającą z art. 7 k.p.k. Do każdego z dowodów Sąd I instancji odniósł się w sposób wręcz drobiazgowy, co dotyczy także zeznań S. C., jak też depozycji M. M. (6). Nie zasługiwał także na uznanie za zasadny podnoszony przez obrońcę – błąd w ustaleniach faktycznych. Skoro ocena materiału dowodowego dokonana została przez Sąd I instancji zgodnie z regułami, wynikającymi z art. 7 k.p.k. to także dokonane w oparciu o tę ocenę ustalenia faktyczne nie były dotknięte błędem.

Wnioski

Wnioski obrońców oskarżonych : J. S. (1), R. C., M. G., P. S. (1) i M. T. (1) w zakresie w jakim wnosili o zmianę poprzez uznanie oskarżonych za niewinnych popełnienia przypisanych im czynów, bądź uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

Wniosek obrońcy oskarżonego M. T. (1) w zakresie zmniejszenia kary łącznej i orzeczenie jej do granic, pozwalających na warunkowe zawieszenie jej wykonania.

☐ zasadny

☒częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W części, w której zarzuty apelacyjne obrońców oskarżonych uznane zostały za niezasadne- także wnioski uznać należało za niezasadne.

Wniosek obrońcy oskarżonego M. T. (1) był częściowo zasadny. Z racji zmiany orzeczenia Sądu I instancji w zakresie przypisanego temu oskarżonemu czynu oraz zmniejszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności, także kara łączna wobec tego oskarżonego została zmniejszona. W pozostałej części, tj. w zakresie orzeczenia wobec tego oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowych zawieszeniem jej wykonania – wniosek obrońcy nie był zasadny. Obrońca nie wykazał, aby wobec oskarżonego zachodziły przesłanki nakazujące zastosowanie wobec oskarżonego instytucję warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie wystąpiły.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- orzeczenie w punktach XVII, XIX, XXVII, XXVIII, LXXXV i CV

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- rozstrzygnięcia Sądu w tym zakresie były prawidłowe, zarzuty niezasadne.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

- uchylenie orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności w punkcie LXIV, wobec oskarżonego M. T. (1) ;

- z opisu czynu przypisanego oskarżonemu M. T. (1) w punkcie XCII wyeliminowano ustalenie „o charakterze zbrojnym”, kwalifikując ten czyn z art. 258§1 k.k. na tej podstawie wymierzono oskarżonemu karę 3 /trzech/ miesięcy pozbawienia wolności;

- przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. na podst. art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 1 lipca 2015 r. połączono kary pozbawienia wolności orzeczone wobec M. T. (1) w punktach LXII, LXIII oraz karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczoną przez Sąd II instancji i wymierzono oskarżonemu karę łączną 2 /dwóch/ lat pozbawienia wolności,

- na podst. art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k.w zw. z art. 4§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 1 lipca 2015 r. orzeczone wobec oskarżonego J. S. (1) kary pozbawienia wolności w punktach XVII i XIX zaskarżonego wyroku połączono i wymierzono karę łączną 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana orzeczenia odnośnie oskarżonego M. T. (1) podyktowana była uwzględnieniem zarzutu apelacyjnego jego obrońcy.

Wobec treści wyroku Sądu Najwyższego, który zapadł w przedmiotowej sprawie /pkt 1 tego orzeczenia/ i dotyczył oskarżonego J. S. (1) – rozstrzygając o czynach, przypisanych oskarżonemu w pkt XVII i XIX /wyrok S.O./ - ponownie należało orzec o karze łącznej.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1

na podst. art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności wobec J. S. (1) zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 12 października 2013 r. do dnia 11 czerwca 2015 r.,

4

na podst. art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności wobec M. T. (1) zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 12 października 2010 r. do dnia 18 marca 2011 r.,

6.  Koszty Procesu

7.  PODPIS

Ewa Gregajtys

Rafał Kaniok Dorota Radlińska

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 4 marca 2016 r., sygn. akt XVIII K 297/11

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego R. C.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 4 marca 2016 r., sygn. akt XVIII K 297/11

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 4 marca 2016 r., sygn. akt XVIII K 297/11

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. T. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 4 marca 2016 r., sygn. akt XVIII K 297/11

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 5

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 4 marca 2016 r., sygn. akt XVIII K 297/11

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana