Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 269/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 12 marca 2019r.,

sygn. akt XVIII K 320/17

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.

Obraza przepisów prawa karnego procesowego, mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. w szczególności obraza:

1)  art. 2§2 k.p.k., art. 5§2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonej M. M. oraz przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przy naruszeniu zasady bezpośredniości;

2)  art. 5 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.k. polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny materiału dowodowego wyrażonej poprzez przywoływanie na niekorzyść oskarżonej okoliczności związanych z postępowaniami prowadzonymi przez inne organy, a które nie zostały zakończone wyrokami skazującymi i opierania rozstrzygnięcia o przypisaniu sprawstwa oskarżonej jedynie na fakcie postawienia oskarżonej zarzutów i ich treści;

3)  art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. w zw. z art. 193§1 k.p.k. polegające na niestwierdzonym treścią żadnego dowodu uznaniu przez Sąd I instancji faktu nierzetelności sprawozdań przedłożonych celem uzyskania kredytu przede wszystkim bez przeprowadzania nie tylko dowodu z opinii biegłych, ale wręcz przy nieuzasadnionym założeniem braku konieczności badania tej kwestii, przy czym swoje ustalenia w tym zakresie Sąd wydający zaskarżony wyrok opierał praktycznie wyłącznie na subiektywnym założeniu pozorności działalności spółki bez weryfikacji jakichkolwiek dokumentów, specyfiki działalności spółki, a przede wszystkim w materiale dowodowym nie było punktu odniesienia pozwalającego zweryfikować stopień rzetelności

sprawozdań, ani Sąd I instancji takich dokumentów nie przywołuje w zaskarżonym wyroku;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

I. 

Zarzuty oparte o art. 438 pkt 2 k.p.k. są nie tylko chybione, ale również nieprawidłowo skonstruowane, a przez to wewnętrznie sprzeczne.

Ad.I.1) Zauważyć przede wszystkim należy, że:

a.  nie można na tej samej podstawie i z tożsamą argumentacją łącznie zarzucać obrazę art. 5§2 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. – bowiem wszystkie powołane przepisy mają charakter rozłączny.

b.  obraza art. 7 k.p.k. ma miejsce wówczas, gdy Sąd w sposób dowolny dokonał oceny materiału dowodowego – tj. wówczas gdy przy ocenie tej naruszył zasady logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Przy czynieniu tego rodzaju zarzutu skarżący nie może ograniczyć się do przedstawienia własnej interpretacji zdarzenia, ale w sposób precyzyjny wykazać w którym momencie i z jakim skutkiem na treść końcowej oceny norma art. 7 k.p.k. została naruszona.

c.  obraza art. 410 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie na dowodach, które nie zostały ujawnione w toku procesu, bądź takich które w sposób prawidłowy zostały wprowadzone w poczet materiału dowodowego, ale zostały przez Sąd ten pominięte. Jeżeli, zdaniem skarżącego ocena ta jest niewłaściwa, gdyż nie uwzględnia zasad prawidłowego rozumowania lub wskazań wiedzy czy doświadczenia życiowego, to należy zarzucić obrazę art. 7 k.p.k. dla oceny, czy nie został naruszony zakaz z art. 5 k.p.k., nie są miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy orzekający sąd rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i mimo braku możliwości usunięcia ich rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo czy były po temu powody, które sąd pominął. Gdy zaś konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo.

d.  jeżeli skarżący kwestionuje ocenę dowodów, to takiej sytuacji nie dotyczy art. 5 § 2 k.p.k., tylko art. 7 k.p.k. Gdy natomiast apelujący chce podważyć prawidłowość ustaleń faktycznych, zarzucając, że sąd nie rozstrzygnął wątpliwości na korzyść oskarżonego albo że takich wątpliwości nie powziął, choć po dokonaniu oceny dowodów nie miał podstaw do odrzucenia wersji zdarzenia korzystnej dla oskarżonego, to wówczas powinien postawić zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k.

e.  obraza art. 2§2 k.p.k. nie może być przedmiotem zarzutu obrazy prawa procesowego bowiem zasada prawdy materialnej statuowana tym przepisem natęży do zasad o charakterze ogólnym.

W realiach niniejszej sprawy obrońca zarzucając obrazę art. art. 5§2 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. nie podaje żadnej merytorycznej argumentacji, stąd jest ona wyłącznie polemiką z ustaleniami Sądu. W swej argumentacji obrońca pomija, że oskarżonej zarzucono działanie „wspólnie i w porozumieniu z T. P. (1)” – tym samym nie jest konieczne by każda z osób działających w porozumieniu realizowała własnoręcznie znamiona czynu zabronionego, czy nawet część tych znamion. Dla przyjęcia współsprawstwa (art. 18 § 1 k.k.) wystarczającym jest by osoba taka działa w ramach uzgodnionego podziału ról, ułatwiając bezpośredniemu sprawcy realizację wspólnie zamierzonego celu. Sąd I instancji w oparciu przede wszystkim o wyjaśnienia T. P. (1) (współoskarżonego w sprawie) ustalił prawidłowo rolę oskarżonej w przestępczym procederze. Działalność spółki (...) Sp. z o.o. de facto sprowadzała się do

tworzenia faktur zakupu i zbycia towarów, bez rzeczywistego obrotu towarami mlecznymi. Pozorność prowadzonej działalności przez Spółkę (...) wynika tak z wyjaśnień współoskarżonego T. P. (1), jak i zeznań świadków słuchanych w sprawie. „Wszystkie informacje o wielkości sprzedaży i danych do faktury otrzymywałem od M. K.” (k. 653- 658 ) zeznał m.in. B. S.. Z już tylko tych dowodów wynika, że działania tak T. P. (2), jak i B. S. były pozorne – nie mieli oni kompetencji, nie uczestniczyli w rzeczywistym handlu produktami mlecznymi – a jedynie podpisywali przedkładane im dokumenty i faktury, nie mieli realnego wpływu na działalność spółki – chociaż pełnili funkcję prezesa; spółka nie zatrudniała handlowców, nie było osób odpowiedzialnych za kontrakty, nie było żadnych magazynów, prezesi nigdy nie widzieli towarów w związku z prowadzoną działalnością; spółka nigdy nie zatrudniała pracowników – w tym A. K., która podpisy złożyła na dokumentach złożonych do banku. Trafnie również ustalił Sąd I instancji, że choć M. M. nie pełniła żadnej formalnej funkcji w spółce to miała w niej wręcz pozycję osoby decydującej, nadzorującej bieżące sprawy spółki i równocześnie „spinającej” działania innych. Co istotne M. M. sterowała tak wystawianiem faktur, jak i dokonywaniem przelewów. To ona zajmowała się wszelką dokumentacją w (...) Spółce z o.o. oraz była zaangażowana w sprawę związaną z kredytem z (...) Banku (...) S.A.

Tym samym ewidentnie bez znaczenia pozostaje czy oskarżona była w banku w trakcie załatwiania formalności – skoro nie tylko „poinformowała” T. P. (1) o konieczności zaciągnięcia kredytu, ale także skierowała go wraz z dokumentami do konkretnego banku w celu jego zaciągnięcia. Podobnie drugorzędne w istocie znaczenia ma fakt czy bezpośrednio przed wizytą w banku to T. P. (1) odebrał sprawozdania (...) Sp. z o.o. za 2013 r i 2014 r. bezpośrednio od oskarżonej, czy też czekały one na niego w biurze skompletowane i pozostawione przez oskarżoną. Ewidentnym jest natomiast, że to oskarżona nie tylko była osobą zaangażowaną w sprawy związane z przedmiotowym kredytem, ale i ona właśnie uczestniczyła w kompletowaniu nierzetelnych dokumenty (vide wyjaśnienia T. P. k. 297-300, potwierdzone po odczytaniu na rozprawie sądowej - k.412) .

Chybiony jest zarzut obrońcy kontestujący czynienie ustaleń co do sprawstwa oskarżonej w oparciu o wyjaśnienia współoskarżonego T. P. (2). Wyjaśnienia współoskarżonego są w ujęciu prawa karnego procesowego dowodem podlegającym swobodnej ocenie na równi z innymi dowodami (art. 7 k.p.k.) W ocenie Sądu odwoławczego ocena tego dowodu dokonana przez Sąd I instancji jest prawidłowa. Zarzuty obrońcy, że wyjaśnienia powyższe „ogólnikowo opisują zaangażowanie w sprawy spółki”, że T. P. (1) miał interes w obciążaniu oskarżonej „jako kolejnej osoby na którą mógł przerzucić odpowiedzialność”, a także „pomniejszając tym swoją rolę” – nie mogą być ocenione inaczej niż jako subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia. Powyższe subiektywne oceny nie wykazują jednak, że tok rozumowania Sądu był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy, a tylko wówczas byłyby skuteczne.

W tym zakresie dość przypomnieć wyjaśnienia T. P. (1). „ Wszelkimi kontaktami i dokumentami zajmowała się Pani K., była odpowiedzialna za kontakty z biurem księgowym i ona też zajmowała się dostarczaniem dokumentów do biura księgowego; ja przyjeżdżałem do (...) raz w tygodniu na jakieś dwa dni – przez resztę czasu wszystkie funkcje (prezesa) pełniła Pani K.; pani K. w spółce nie pełniła oficjalnie żadnej funkcji, Pani K. uznała, że trzeba zaciągnąć kredyt na zakup materiałów i ona też zajęła się przygotowywaniem dokumentów potrzebnych do zaciągnięcia kredytu (…) nie zapoznawałem się z tymi dokumentami potrzebnymi do zaciągnięcia

kredytu, były mi przedstawione do podpisu jako właściwe; na tamten moment nie miałem żadnych powodów żeby nie wierzyć K. ; do banku poszedłem sam – ale jak pamiętam już wcześniej było spotkanie z przedstawicielem banku zorganizowane przez K., w związku z tym wydaje mi się że miała ona pełnomocnictwo; zakupów z pieniędzy uzyskanych z kredytu dokonywała Pani K.; zajmowała się też wydawaniem poleceń przelewów; Pani K. też zajmowała się przygotowywaniem rocznych sprawozdań i bilansów; ja nie mam takiego wykształcenia żeby tym się zajmować; dokumenty były mi gotowe przedstawiane do podpisu.” (vide k. k. 297 -300). „ K. mówiła, że w spółce był rzeczywisty obrót towarami” (k. 410) „ Odnośnie kredytu to nie pamiętam czy był to pomysł S. czy K.” (k. 411 ) S. spotykał się z K. i oni decydowali o losach spółki (…) ja dostałem komplet dokumentów potrzebnych do kredytu w biurze nie pamiętam czy od pani K. , czy już na mnie czekały (…)Udziały w spółce nabyłem za 300.000 zł, zaciągnąłem na to kredyt i w gotówce przekazałem pieniądze K.” (k. 412). Co znamienne: T. P. (1) na rozprawie potwierdził wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym.

Zwrócić należy uwagę na fakt, iż wyjaśnienia współoskarżonego co do roli M. M. w przestępczym procederze znajdują oparcie w zeznaniach świadków, w tym przede wszystkim E. Ś. (k. 174-175,646), B. S. (k. 653-658), W. Ż. (k. 651-653)

Polemiczny jest także zarzut obrońcy z pkt I.1)d) – w realiach niniejszej sprawy bank podął decyzję kredytową w tzw. ścieżce T. w oparciu o dokumenty rejestrowe spółki, dokumenty prawne oraz sprawozdania finansowe za 2013 i 2014 r.

O. S. - pracownik banku (...) (k. 69 v) zeznała, że kredyt udzielony był w ścieżce T. (z szybką ścieżka udzielania zaangażowania z uproszczoną procedurą weryfikacji) „Na podstawie wprowadzonych danych finansowych i ustalonej klasy ryzyka został wyliczony limit transakcyjny dla spółki. Nie był dodatkowo weryfikowany przez Jednostkę Ryzyka. Klient był weryfikowany przez (...) firma i udziałowiec, czy nie jest zgłoszony jako niesolidny dłużnik; uchwały zgromadzenia wspólników o zatwierdzeniu sprawozdania finansowego – bank nie weryfikuje w KRS czy zostały złożone”.

Równocześnie z zapisów §5 umowy z dnia 10 marca 2015 r. wynika, iż kredytobiorca potwierdził oświadczenia z wniosku kredytowego za zgodne z prawdą w dniu zawarcia umowy. Zdziwienie zatem budzi zarzut skarżącego obrońcy iż Sąd czynił ustalenia w zakresie wprowadzenia w błąd pracowników banku (...) „mimo nieprzeprowadzenia jakiegokolwiek dowodu na okoliczność procesu decyzyjnego przy udzielaniu kredytu, obowiązujących procedur” – skoro wynika powyższe wprost z treści przedłożonych w sprawie dokumentów.

Wreszcie nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy weryfikowanie dokumentów finansowych „podpisywanych przez innych prezesów niż P.” – skoro czyn przypisany oskarżonej dotyczy konkretnego zdarzenia polegającego na zaciągnięciu przez (...) Spółkę z o.o. kredytu w dniu 5 marca 2015 r. w (...) Banku (...).

Ad. I.2) zarzut obrazy art. 8 k.p.k. w powiązaniu z art. 7 k.p.k. i art. 5 k.p.k. – całkowicie niezrozumiały, a przez to chybiony.

Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd czyniąc ustalenia w sprawie nie opierał się na ustaleniach poczynionych w innych postępowaniach p-ko oskarżonej.

Ad. I.3 - obraza art. 193§1 k.p.k. w powiązaniu z art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. – zarzut chybiony.

W orzecznictwie utrwalił się pogląd, że sąd powinien dążyć do ustalenia prawdy

obiektywnej, więc i dopuszczać z urzędu niezbędne dowody, choćby strony nie wnioskowały o przeprowadzenie tych dowodów. Jednakże obowiązek ten powstaje dopiero, gdy sąd uzna, że materiał dowodowy jest niepełny, a bez tych dowodów grozi rażąca niesprawiedliwość wyroku. Gdy to nie zachodzi, zarzut braku dowodów jest i nieuzasadniony i nielojalny, bo zarzucający powinien był sam wnosić o te dowody w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji( tak przykładowo: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8 czerwca 2017 r., II AKa 75/17).

W przedmiotowej sprawie wbrew twierdzeniom skarżącego obrońcy sprawozdania finansowe za rok 2013 i 2014 złożone do banku (...) S.A. – były nierzetelne. „Nierzetelny” to dokument lub oświadczenie pisemne, gdy zawierają informacje nieprawdziwe (choć niestanowiące jednocześnie poświadczenia nieprawdy; chodzi zatem o wiadomości nieprawdziwe, które w dokumencie lub oświadczeniu znalazły się w wyniku niezachowania staranności przez autora) lub niepełne bądź ujęte w taki sposób, że mogą sugerować adresatowi stan rzeczy niezgodny z rzeczywistością (Górniok [w:] Górniok i in., t. 2, s. 443; Zawłocki [w:] Wąsek, Zawłocki II, s. 1381; Kardas [w:] Zoll III, s. 640). Trafnie wskazał Sąd I instancji, że sprawozdania finansowe (...) Sp. z o.o. za lata 2013 i 2014 nie zawierały informacji odzwierciedlających rzeczywistą sytuację finansową spółki, albowiem określony obrót towarami i uzyskiwane z tego zyski nie miały miejsca.

Dla ustalenia powyższej kwestii nie było potrzeby dopuszczania dowodu z opinii biegłych.

Lp.

Zarzut

II.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść, polegający na błędnym przyjęciu, że:

1)  Sprawozdania finansowe za rok 2013 i 2014 przedłożone w celu uzyskania kredytu były nierzetelne, podczas gdy nie było żadnego dokumentu mogącego być uznanym za punkt odniesienia dla rzetelnego sprawozdania spółki i w konsekwencji sprawozdania opisujące takie wyniki finansowe są ujawnione w aktach rejestrowych spółki;

2)  Oskarżona M. M. dopuściła się przypisanego jej czynu i uczestniczyła w przekazywaniu nierzetelnych sprawozdań podczas gdy jej bezpośredni związek z powstaniem i posługiwaniem się tą dokumentacją, czy też w ogóle z procesem uzyskiwania kredytu nie został potwierdzony, a okoliczności ujawnione w sprawie pozwalają sugerować udział innych osób – o ile w ogóle inne osoby niż oskarżony uczestniczyły, były zaangażowane w uzyskanie tego kredytu dla spółki.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W ocenie Sądu Apelacyjnego poczynione w realiach niniejszej sprawy ustalenia Sądu meriti są prawidłowe – oparte zostały one bowiem:

- na całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego sprawie

- materiał ten jest kompletny

- nie została przy tym podważona w sposób skuteczny prawidłowa ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti w sposób swobodny.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może skutecznie zostać podniesiony, gdy w zaskarżonym wyroku dokonano ustaleń faktycznych gdy powyższe warunki nie zostały spełnione albo gdyby określonego ustalenia nie dokonano, choć z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał.

Wobec uznania podniesionych przez obrońcę zarzutów obrazy przepisów postępowania za niezasadne, za oczywiście bezprzedmiotowy należy uznać wynikający z nich zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Ustalenia faktyczne, w tym te dotyczące przypisania oskarżonej czynu są prawidłowe.

Wniosek

I.  o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej

II.  o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. .

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie oskarżonej, a także alternatywny o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania – bezzasadny wobec bezpodstawności zarzutów apelacji oraz braku przesłanek z art. 437§2 k.p.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Brak

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy zaskarżony wyrok

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie Sądu w całości jest prawidłowe, zarzuty apelacji niezasadne, brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Zwolniono oskarżoną od kosztów postępowania w sprawie przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

7.  PODPIS

Dorota Tyrała Marzanna A. Piekarska Drążek Anna Kalbarczyk

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt 1, 3, 4, 5 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana