Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 289/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie zapadłego wyroku

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie wydany w dniu 05 października 2023 roku w sprawie sygn. akt V Ko 467/22

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ pełnomocnicy wnioskodawczyni i reprezentanta Skarbu Państwa- Prezesa Sądu Rejonowego dla W. W. w W.

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

1.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

1.

Apelacja adw. A. P. - pełnomocnika wnioskodawczyni A. S. (1) - obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 552 § 4 k.p.k. w zw. z art. 445 § 1 k.c. poprzez ich błędną wykładnię, w szczególności wskutek nienależytego uwzględnienia cierpień Wnioskodawczyni, jej młodego wieku, długotrwałości trwania aresztowania w sprawie i jego wpływu na dalsze życie A. S. (1), a w konsekwencji przyznanie zadośćuczynienia w kwocie rażąco niskiej, całkowicie nieadekwatnej do krzywdy doznanej przez Wnioskodawczynię, w oderwaniu od przyznawanych w podobnych sprawach kwot, które to obecnie uznawane są za odpowiednie zadośćuczynienie.

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

x niezasadne

Apelacja adw. A. K. - pełnomocnika reprezentanta Skarbu Państwa- Prezesa Sądu Rejonowego W. W. w W. : naruszenie przepisów prawa procesowego, mających wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.

1. Art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodów wyrażającą poprzez:

- pominięcie przy ocenie odpowiedniej kwoty zadośćuczynienia zeznań Wnioskodawczyni, z których wynikało, że rzekome wykluczenie przez mieszkańców S. ma się objawiać poprzez niezatrudnienia Wnioskodawczyni przez tamtejszych pracodawców, podczas gdy Wnioskodawczyni sama zeznała, iż po opuszczeniu aresztu nie była na żadnej rozmowie o pracę,

- niesłuszne uznanie, że zły stan zdrowia oskarżonej wynikał z rzekomego braku opieki medycznej w areszcie, podczas gdy Wnioskodawczyni sama zeznała, że po wyjściu z aresztu nie zapisała się do endokrynologa i dermatologa oraz błędnie twierdziła, że w S. nie ma możliwości zapisania się do endokrynologa i dermatologa na NFZ- pismo NFZ z dnia 23 maja 2023r. potwierdza taką możliwość (k.200 akt sprawy). Ponadto Wnioskodawczyni twierdziła, że potrzeba wizyty u lekarza tych specjalizacji zaistniała już podczas pobytu w areszcie, a do dnia rozprawy w dniu 8 maja 2023r. nie zapisała się na wizytę lekarską. Dodatkowo z pisma Dyrektora Aresztu Śledczego w W.- G. z dnia 9 czerwca 2023r. (k.214 akt sprawy) wynika, że fakt niekorzystania przez Wnioskodawczynię z pomocy ginekologicznej i endokrynologicznej wynikał z braku zgłaszania zapotrzebowania na taką pomoc przez Wnioskodawczynię,

- niezgodnie ze zgromadzonym materiałem dowodowym przyjęciem, że w celi panowały złe warunki, gdy zgodnie z treścią pisma z dnia 5 czerwca 2023r. Dyrektora Aresztu Śledczego w W.- G. (k.214 akt sprawy) kąciki sanitarne w celach mieszkalnych w których przebywała A. S. (1) c. J. były wydzielone od reszty powierzchni danej celi, zabudowane do sufitu, co przeczy zeznaniom Wnioskodawczyni. Ponadto z treści cytowanego pisma wynika, iż warunki bytowe w ww. celach były zapewnione zgodnie z art. 110 § 2 k.k.w.

2. Art. 552 § 4 k.p.k. poprzez nieprawidłowe uznanie, ze w niniejszej sprawie doszło do niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania, podczas gdy w niniejszej sprawie nie sposób twierdzić, iż zastosowane wobec Wnioskodawczyni tymczasowe aresztowanie było „niewątpliwie niesłuszne”. Tymczasowe aresztowanie było w stosunku do Wnioskodawczyni kilkukrotnie przedłużane, a postanowienia o przedłużeniu stosowania tymczasowego aresztowania były mino zażaleń wnoszonych przez obrońcę oskarżonej A. S. (1) utrzymywane w mocy przez sądy odwoławcze, co potwierdza, że na etapie stosowania środka zapobiegawczego istniały przesłanki do jego stosowania. Należy podkreślić, że A. S. (1) została zwolniona z aresztu niezwłocznie po tym jak dowód, który przesądził o zwolnieniu A. S. (1) z aresztu został przedłożony do sądu orzekającego w sprawie IV K 1260/20.

Powyższe uchybienia przepisom postępowania doprowadziły do przyjęcia przez Sąd I instancji błędnych ustaleń faktycznych wskazywanych u podstaw rozstrzygnięcia i mający wpływ na treść orzeczenia. Sąd I instancji błędnie przyjął, że kwota 100.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia z tytułu niewątpliwie niesłusznego aresztowania jest odpowiednia, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie winna prowadzić do wniosku, iż wysokość zasądzonej kwoty jest nadmiernie wygórowana, co miało wpływ na treść orzeczenia.

☐ zasadne

x częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne lub niezasadne.

1.  Na wstępie dalszych rozważań wskazać należy, że tymczasowe aresztowanie A.S. nosiło cechy „ niewątpliwie niesłusznego” w rozumieniu przepisu art. 552 § 4 k.p.k. Ustalenie to stanowiło podstawę wydania zaskarżonego wyroku. Przeciwne do niego rozważania, które stanowiły element argumentacji zaprezentowanej przez adw. A. K. w pisemnej apelacji, nie podlegają więc uwzględnieniu. Pełnomocnik ten, jak wynikało z jednego z fragmentów tego środka odwoławczego („ na etapie postępowania przygotowawczego zachodziły realne podstawy” stosowania tymczasowego aresztowania) oraz z ustnego wystąpienia na rozprawie apelacyjnej, argumentu o braku realizacji znamion tego przepisu, użył wyłącznie w kontekście zbyt wysokiego jego zdaniem, zadośćuczynienia przyznanego wnioskodawczyni przez sąd I instancji i co do istoty, nie popierał go w postępowaniu odwoławczym.

2.  Okoliczności podniesione w apelacji przez adw. A. P., jako te, które powinny mieć wpływ na wysokość zadośćuczynienia przyznanego A.S. nieprawomocnym wyrokiem, zostały przez sąd I instancji w pełni uwzględnione.

3.  Sąd ten zwrócił więc uwagę na „ Przeżycia (…) jakie towarzyszyły wnioskodawczyni w związku z aresztowaniem (…) ewidentnie głęboko zapadły w pamięć A. S. (1) i pozostawiły uraz, którego zaleczenie wymagać będzie długiego czasu, na co wskazuje konieczność leczenia psychiatrycznego i zażywania (…) leków. Przed osadzeniem w areszcie nie korzystała z leczenia psychiatrycznego (…) po opuszczeniu Aresztu Śledczego systematycznie korzysta z takiej pomocy”. Uwadze tego sądu nie umknęły też „ problemy zdrowotne A. S. (1) w trakcie pobytu w areszcie” i wiążący się z nim „ fakt ograniczonego dostępu do pomocy lekarskiej”. Wreszcie, odnośnie warunków odbywania tymczasowego aresztowania, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku znalazło się spostrzeżenie, że „ niewątpliwym jest, że wnioskodawczyni przebywała w trudnych warunkach w areszcie, które wpływały negatywnie na jej samopoczucie”.

4.  Jako okoliczności mającej wpływ na wysokość zasądzonego zadośćuczynienia, nie można natomiast zakwalifikować, wskazanego w apelacji adw. A. P., powiększania przez oskarżyciela krzywdy wnioskodawczyni „w toku tejże sprawy”, w postaci umniejszania bólowi tej osoby poprzez wyprowadzanie jej „z równowagi” w trakcie przesłuchania. Zachowanie takie, nawet przy przyjęciu, że rzeczywiście miało ono miejsce, nie wiązało się bezpośrednio z „ niewątpliwie niesłusznym tymczasowym aresztowaniem” (art. 552 § 4 k.p.k.) A.S.. Tym samym, próba oceny zasadności takiego zarzutu apelacyjnego wychodziłaby poza granice rozpoznania przedmiotowej sprawy.

5.  Kwestia wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wynikłą wskutek tymczasowego aresztowania A.S., jest ściśle związana ze skutkami jakie ten, niewątpliwie niesłusznie stosowany środek zapobiegawczy, wywarł na życie i zdrowie tej osoby. Tym samym, ma ona charakter indywidualny i wiąże się wyłącznie z okolicznościami przedmiotowej sprawy. Wskazana w apelacji adw. A. P. „ średnia kwota za miesiąc niesłusznego aresztowania” nie stanowi w tych warunkach punktu odniesienia, która winien być uwzględniany przy rozstrzyganiu o wysokości zadośćuczynienia za szkody, poniesione przez wnioskodawczynię.

6.  Przechodząc do apelacji pełnomocnika Prezesa Sądu Rejonowego dla Warszawy- Woli w W., to za sądem I instancji, trafnie w nim użyta została teza wyroku Sądu Najwyższego z 4 listopada 2004r. (WK 19/04) o tzw. „ rozłożeniu ciężaru dowodu pomiędzy wnioskodawcą (poszkodowanym) a organem sądowym”. Zgodnie z art. 6 k.c., to więc wnioskodawca (poszkodowany) „ powinien udowodnić podstawę jak i wysokość zgłoszonego roszczenia”. Analiza wniosku przedstawionego przez pełnomocnika A.S. o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia z tytułu niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania i wywodów tej strony zaprezentowanych w trakcie prowadzonego w związku z tym postępowania, uniemożliwiały przyjęcie, że strona ta wywiązała się z tego obowiązku w sposób nie pozostawiający pola do czynienia jakichkolwiek zastrzeżeń.

7.  Uznanym przez sąd I instancji za wiarygodne zeznaniom A.S. i M. T. o zgłaszaniu do administracji jednostki penitencjarnej przez pierwszą z tych osób kłopotów zdrowotnych i konieczności odbywania w związku z tym specjalistycznych konsultacji lekarskich, przeciwstawić należy informację zawartą w piśmie Dyrektora Aresztu Śledczego W.- G. w W. z dnia 9 czerwca 2023r. (k.214 akt sprawy), że wnioskodawczyni „ nie korzystała z pomocy ginekologicznej ani endokrynologicznej. Podczas wizyt lekarskich nie zgłaszała takiej chęci”. Przy czym, co istotne, pismo to zawierało także potwierdzenie zeznań A.S. i M. T. co do sposobu zgłaszania przez osoby osadzone w areszcie konieczności udania się do lekarza („ Osadzone zgłaszają chęć wizyty lekarskiej poprzez przekazanie zgłoszenia oddziałowym. Zebrane zgłoszenia przekazywana są pielęgniarce oddziału”). Jakkolwiek zostało ono uwzględnione przez sąd I instancji jako „ dowód będący podstawą ustalenia faktów”, to faktycznie, pozostało bez wpływu na te ustalenia. Konfrontując ze sobą dowody z zeznań ww. osób, z pisma jednostki penitencjarnej oraz z książki zdrowia osadzonego (k.226-234) należy przyjąć, że A. S. w trakcie pobytu w areszcie sporadycznie korzystała ze służby zdrowia przy czym, poza konsultacją psychiatryczną i dermatologiczną, nie korzystała z pomocy lekarzy innych specjalizacji. Błędem było też nieuwzględnienie przez ten sąd, uznanej za wiarygodną informacji, o dostępności w rodzinnych S., do których A.S. udała się po opuszczeniu aresztu, usług endokrynologicznych i dermatologicznych (k.200 akt sprawy). Okoliczności te podważają więc wiarygodność twierdzeń zawartych w zeznaniach tej osoby, o trudnościach w tej miejscowości w dostaniu się do lekarzy o takich specjalizacjach. Jeżeli więc w trakcie pobytu w jednostce penitencjarnej, wnioskodawczyni skarżyła się na kłopoty zdrowotne, które miały postępować i na brak dostępności do służby zdrowia, to powinno to zostać potwierdzone wpisami do książki zdrowia osoby osadzonej, a po jej wyjściu na wolność, udaniem się do lekarzy określonych specjalizacji.

Zeznania A.S. nie są także w pełni wiarygodne w zakresie, który dotyczył bezskutecznego poszukiwania przez nią pracy po opuszczeniu aresztu gdy jednocześnie, jak trafnie wskazywał pełnomocnik, osoba ta nie była „ na żadnej rozmowie o pracę”.

8.  Miał rację adw. A. K. podnosząc w apelacji wadliwość ustaleń sądu I instancji, co do społecznego wykluczenia A.S. i jej oceny „ przez pryzmat pobytu w Areszcie Śledczym”. Sąd ten oparł się w tym zakresie na odczuciach wnioskodawczyni, które w istocie „ nie świadczą o tym, iż mieszkańcy S. (…) rzeczywiście wykluczają lub oceniają Wnioskodawczynię w ten sposób” zwłaszcza, że osoba ta nie przedstawiła w tym zakresie jakichkolwiek dowodów. W szczególności, dość enigmatyczne zeznania D. K. budzą wątpliwość choćby co do tego, czy wnioskodawczyni, po opuszczeniu aresztu, aktywnie poszukiwała pracy i dlaczego jej nie otrzymała („ Pracodawcy nie chcą jej przyjąć do pracy, bo uważają, że jest karana (…) Była na 3-4 rozmowach o pracę (…) Pracodawcy odmawiali współpracy z nią, nie mówiła dlaczego”).

W efekcie, o ile zdarzenia opisywane przez A. S. mają miejsce, to brak jest miarodajnych danych pozwalających na określenie skali tego zjawiska.

9.  Nie podlega uwzględnieniu argumentacja zawarta w apelacji adw. A. K. kwestionująca traumatyczne przeżycia A.S. tylko z perspektywy spełnienia wobec niej kodeksowych warunków pobytu w areszcie. W istocie, jak wskazane to zostało w uzasadnieniu wyroku sądu I instancji oraz w apelacji adw. A. P., przeżycia te dotyczyły zupełnie innych sfer jej pobytu w jednostce penitencjarnej, wskutek których, przy dodatkowym uwzględnieniu okoliczności, że osoba ta nie powinna była się w niej znaleźć, w pełni zasadnie można było mówić o doznaniu przez nią krzywd.

10.  Przechodząc do podsumowania powyższych rozważań wskazać należy, że na wysokość zasądzonego zadośćuczynienia wpływ winno mieć natężenie krzywdy wyrządzonej A.S., jej rodzaj, długotrwałość, ujemne skutki, jakie powstały na przyszłość, a w tym zdrowotne, oraz wzgląd na przeciętną stopę życiową społeczeństwa (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2015 r., sygn. III KK 252/14, KZS 2015 Nr 6, poz. 56).

11.  Zasądzona na rzecz wnioskodawczyni kwota zadośćuczynienia jest odpowiednia, gdyż przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności przedmiotowej sprawy wynikających z ustaleń sądu I instancji zmodyfikowanych przez sąd odwoławczy, z jednej strony służy złagodzeniu krzywd wyrządzonych tej osobie wskutek niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania, jest utrzymana w rozsądnych granicach i dostosowana do majątkowych stosunków panujących w społeczeństwie a z drugiej strony, nie stanowi dla wnioskodawczyni źródła nieuzasadnionego wzbogacenia. Każde inne rozstrzygnięcie, a w tym zwłaszcza wnioskowane przez pełnomocnika A.S., kryteriów tych nie spełniałoby.

Wnioski:

1.  A.. A. P. o:

a) zmianę zaskarżonego orzeczenia w części, w której Sąd I instancji oddalił wniosek o zasądzenie na rzecz A. S. (1) kwoty 900.000,00 zł (dziewięćset tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez podwyższenie zasądzonej na rzecz Wnioskodawczyni w punkcie I wyroku Sądu I instancji kwoty tytułem zadośćuczynienia do kwoty 1.000.000,00 zł (jednego miliona złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku Sądu II instancji do dnia zapłaty,

b) zasądzenie na rzecz Wnioskodawczyni kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm prawem przepisanych.

2.  A..A. K. o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie I poprzez zasądzenie zadośćuczynienia na rzecz Wnioskodawczyni w kwocie adekwatnej do cierpień i krzywd Wnioskodawczyni, tj. nie wyższej niż wskazywana przez Urząd Prokuratorski (80.000,00 zł) i oddalenie żądania w pozostałej części.

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

x niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Odnośnie rozstrzygnięcia co do kwoty zadośćuczynienia na rzecz A.S. z tytułu niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania, sąd wypowiedział się szeroko w poprzedniej części uzasadnienia.

Z kolei odnośnie wniosku adw. A. P. o zasądzenie na rzecz wnioskodawczyni kosztów zastępstwa adwokackiego, na przeszkodzie do jego uwzględnienia stoi przepis art. 554 § 4 k.p.k. Tut. sąd przychyla się do stanowiska, że „ Zwrot wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym w sprawie o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niesłuszne tymczasowe aresztowanie może zostać przyznany tylko w przypadku wywiedzenia skutecznego środka odwoławczego” (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 18 maja 2018r. wydany w sprawie II AKa 168/18).

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie wydany w dniu 05 października 2023 roku w sprawie sygn. akt V Ko 467/22

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Z przyczyn, jak wyżej.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

1.

6.  Koszty Procesu

Wskazać wnioskodawcę

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

A. S. (1)

II.

Rozstrzygnięcie o obciążeniu Skarbu Państwa wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym sąd oparł o przepis art. 554 § 4 k.p.k.

7.  PODPISY

Przemysław Filipkowski Sławomir Machnio Michał Lasota

2.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie wydany w dniu 05 października 2023 roku w sprawie sygn. akt V Ko 467/22

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

x pełnomocnik wnioskodawczyni

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

x w części

☐

co do winy

☐

co do kary

x

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

x

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x zmiana

3.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie wydany w dniu 05 października 2023 roku w sprawie sygn. akt V Ko 467/22

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

x pełnomocnik reprezentanta Skarbu Państwa

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

x na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

x

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x zmiana