Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 300/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 20 maja 2021 roku, sygn. akt XII Ko 43/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ pełnomocnik wnioskodawcy

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść wnioskodawcy

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części , w jakiej oddalono wniosek

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na:

- ustaleniu, że J. T. (1) nie podjął pracy w ramach (...) Spółdzielni (...) przy wznoszeniu budynku Instytutu (...) przy ul. (...) w W. pod koniec 1981 roku, tj. przed internowaniem, i nie pracowałby tam przez 10 miesięcy w 1982 roku kiedy przebywał w Ośrodku (...), uzyskując wynagrodzenie w wysokości 1,65 średniej krajowej,

- ustaleniu okresu pracy J. T. (1) w ramach (...) Spółdzielni (...) wyłącznie na podstawie wpisów w Książeczce Pracy, które nie odzwierciedlały rzeczywistych okresów świadczenia pracy przez wnioskodawcę, zaś dokument ten nie był niezbędny do otrzymania skierowania do zatrudnienia studenta, nie był prowadzony w sposób systematyczny i rzetelny przez administrację (...) Spółdzielni (...), a formalności związane ze świadczeniem pracy leżały w gestii brygadzisty odpowiedzialnego za organizację pracy i zatrudnienie - K. K. (1), przy czym jedynym kryterium dopuszczenia do pracy w Spółdzielni - które wnioskodawca bez wątpienia spełniał - był status studenta, potwierdzony legitymacją studencką i indeksem;

- Ustaleniu na podstawie Książeczki Pracy błędnego okresu dopuszczenia wnioskodawcy do pracy w Spółdzielni (...) na okres 31 grudnia 1986 - 31 października 1987 roku (str. 4 Książeczki), podczas gdy adnotacje o wypłacie wynagrodzeń za świadczenie pracy przy budowie Instytutu (...) datowane są za okres 26 sierpnia 1983 - 8 stycznia 1988 roku (str. 6-12 książeczki), i odbiegają od formalnego i udokumentowanego w książeczce okresu zatrudnienia, co w konsekwencji skutkuje uznaniem okresu pracy wykonywanej przez wnioskodawcę jedynie w zakresie w jakim pokrywa się on z wpisami w Książeczce Pracy;

- ustaleniu, że środki finansowe przekazane przez brygadzistę K. K. (1) żonie wnioskodawcy A. T. w czasie jego internowania nie stanowiły wynagrodzenia za pracę J. T. (1) w Instytucie (...) świadczonej przed internowaniem i nie zostało wykazane z jakiego tytułu zostały jej przekazane;

- błędnym przyjęciu uśrednionej liczby godzin korepetycji, jakich udzielał wnioskodawca przed internowaniem na 1 godzinę w dni robocze oraz 3 godziny w weekendy, dające łącznie 8 godzin korepetycji tygodniowo, przy założeniu jednorazowego udzielania korepetycji jednej osobie, podczas gdy zgodnie z niekwestionowanym stanowiskiem wnioskodawcy, potwierdzonym zeznaniami świadków A. T. i J. P., były to po 2 godziny w dni robocze oraz 4 godziny w weekendy, dające łącznie 14 godzin korepetycji tygodniowo.

2. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. - polegającą na przekroczeniu przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów poprzez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego, w szczególności:

- jedynie częściowe przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom wnioskodawcy J. T. (1), poprzez nie danie wiary jego twierdzeniom w zakresie podjęcia pracy budowlanej przy realizacji obiektu Instytutu (...) w W. w ramach (...) Spółdzielni Pracy jeszcze przed jego internowaniem w styczniu 1982 roku, z uwagi na brak wpisów w tym zakresie w książeczce pracy, podczas gdy prowadzenie Książeczki Pracy nie było sformalizowane i nie odzwierciedlało rzeczywistego zatrudnienia wnioskodawcy;

- wybiórczą i jednostronnie niekorzystną ocenę wiarygodności zeznań świadka K. K. (1) w zakresie okresów pracy wnioskodawcy przy realizacji zlecenia w Instytucie (...) w W., w szczególności rozpoczęcia zatrudnienia wnioskodawcy przed internowaniem, przekazania żonie wnioskodawcy A. T. środków stanowiących wynagrodzenie za tę pracę w czasie internowania wnioskodawcy, zapewnienia ciągłości zatrudnienia wnioskodawcy na powyższej budowie w roku 1982, gdyby nie przebywał on w Ośrodku (...), wykonywania prac budowlanych także w okresie zimowym i faktycznych czynności wykonywanych przez wnioskodawcę, faktycznego rozliczania wnioskodawcy z wykonanej pracy i zajmowania się przez świadka formalnościami związanymi z zatrudnieniem, w tym także uzupełnianiem wpisów w Książeczce Pracy w zakresie niezbędnym jedynie do wypłaty wynagrodzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut zasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzuty autora apelacji zmierzają do negacji ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, celowym zatem jest łączne wskazanie przyczyn uznania ich za niezasadne pomimo, że autor apelacji błędnie odnosi je w pkt 2 do uchybienia przepisom proceduralnym - art. 7 k.p.k.

Wbrew zarzutom apelacji, Sąd Okręgowy rozstrzygał w oparciu o materiał dowodowy, jaki przy uwzględnieniu przedmiotu postępowania oraz zasad wynikających z art. 442 § 3 k.p.k., zgromadził, oceniając go z poszanowaniem reguł ujętych w art. 7 k.p.k. i w następstwie takiej oceny w zasadniczej mierze poczynił trafne ustalenia faktyczne. Szczegółowa analiza akt sprawy, w tym pisemnych motywów zaskarżonego wyroku pozwala wnioskować, że dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów nie zawiera błędów natury faktycznej lub logicznej, respektuje zasady wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, zatem brak jest podstaw do jej zakwestionowania przez Sąd odwoławczy.

Niewątpliwie Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy ustalił przesłanki niezbędne do przyznania odszkodowania za niesłuszne pozbawienie wolności w postaci internowania, na podstawie Ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (str. 7 uzasadnienia). Wbrew zarzutom apelacji, Sąd Okręgowy nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie negatywnych ustaleń co do wykonywania przez J. T. pracy w ramach (...) Spółdzielni Pracy przed okresem internowania. Zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych w tym zakresie winien odnosić się do oceny wniosków, które nie odpowiadają wymogom logicznego rozumowania i nie może sprowadzać się – jak chce autor apelacji - do polemiki z ustaleniami Sądu. Nie można przy tym pominąć, że Sąd Okręgowy rozpoznając niniejszą sprawę związany był zapatrywaniami prawnymi i wskazaniami co do dalszego postępowania przedstawionymi przez Sąd Apelacyjny Warszawie w wyroku z dnia 6 września 2019 r. Wskazania te, jako zalecenia co do trybu i celowości przeprowadzenia w sprawie czynności procesowych, zostały przez Sąd I instancji wykonane w sposób całkowity. Wątpliwości Sądu Apelacyjnego uchylającego poprzedni wyrok związane były z rozbieżnościami w zakresie twierdzeń wnioskodawcy z zapisami zawartymi w Książeczce Pracy co do wykonywania pracy przez wnioskodawcę w ramach (...) Spółdzielni (...) w 1981 r. Wątpliwości te pojawiły się wobec początkowego oparcia przez wnioskodawcę swojego żądania w głównej mierze na zapisach w ww. Książeczce. Weryfikacja tych zapisów dokonana przez Sąd Okręgowy, wespół z zeznaniami przesłuchanych na tę okoliczność świadków przekonuje o prawidłowości dokonanej oceny dowodów, pozbawionej błędów natury faktycznej lub logicznej, nadto respektującej zasady wiedzy i doświadczenia życiowego, stąd brak podstaw do jej zakwestionowania przez Sąd odwoławczy. Wnioskodawca, na którym spoczywała powinność wykazania twierdzeń uzasadniających zgłoszone roszczenia o odszkodowanie (art. 6 Kodeksu cywilnego) nie zdołał wykazać słuszności swoich twierdzeń. Prawidłowo zatem Sąd Okręgowy przyjął, że twierdzenia wnioskodawcy o podjęciu pracy zarobkowej w okresie listopad/grudzień 1981 r. nie mogą uzyskać przymiotu wiarygodności w konfrontacji z zapisami w Książeczce Pracy, a precyzyjnie - ich brakiem z tego okresu. Bezskuteczne jest w tym zakresie powoływanie się przez autora apelacji na brak obowiązku spełnienia, przed faktycznym podjęciem pracy, wymogów uzyskania zaświadczenia lekarskiego o zdolności do pracy fizycznej, ukończenia instruktażu BHP, przedłużenia ważności książeczki, czy w końcu na przekazanie Książeczki w ręce brygadzisty odpowiedzialnego za organizację pracy - K. K. (1), który miał dokonywać zapisów potwierdzających wykonanie pracy, skoro on także nie uzyskał w tym zakresie żadnych wpisów, ani też, - co istotne - nie był w stanie ww. formalnych warunków wykonywania pracy wypełnić, z uwagi na brak kompetencji w tym zakresie. Słusznie w tym kontekście Sąd Okręgowy wskazuje, że w późniejszym czasie, przed podjęciem pracy w sierpniu 1983 r., wnioskodawca spełnił ww. formalne wymagania, aby być dopuszczonym do pracy.

Całkowicie dowolne jest w tej sytuacji twierdzenie, że jedynym kryterium dopuszczenia do pracy w Spółdzielni Pracy było posiadanie statusu studenta, potwierdzonego legitymacją studencką i indeksem. Przyjęcie takiego stanowiska wykazywałoby bezcelowość, istnienia i bieżącego uzupełniania Książeczki Pracy.

Forsowane przez pełnomocnika stanowisko w zakresie istnienia konieczności przekazania Książeczki brygadziście już na początku wykonywania pracy, a przed uzupełnieniem wymaganych jej treścią formalności, budzi także wątpliwości w kontekście zeznań świadka K. K., w których świadek wskazuje na przypadki dokonywania rozliczeń za wykonaną przez studentów pracę nie na podstawie zapisów w ww. Książeczce, ale jedynie na podstawie nieformalnych ustaleń z pominięciem dokonanych w niej wpisów, nawet bez konieczności wykonywania jakiejkolwiek pracy. O istnieniu takiej sytuacji wspominał sam wnioskodawca, który miał otrzymywać od K. K. wynagrodzenie w sytuacji, kiedy nie wykonywał faktycznie żadnej pracy, z uwagi na doznany uraz palca. Błędne są przy tym twierdzenia pełnomocnika, jakoby posiadanie przez brygadzistę Książeczek Pracy uniemożliwiało ich bieżące uzupełnianie, w sytuacji gdy - co niesporne - comiesięczna wypłata wynagrodzenia za wykonaną pracę odbywała się właśnie na podstawie zawartych w niej wpisów. Całkowicie bezcelowe, w kontekście argumentacji apelacji, jawi się przy tym posiadanie przez brygadzistę Książeczki Pracy wnioskodawcy nieposiadającej ww. wpisów, w sytuacji gdy K. K. nie mógł sam dokonać niezbędnych uzupełnień ani rozliczenia zlecenia, które warunkowało wypłatę wynagrodzenia, bowiem mógł je uzyskać jedynie wnioskodawca.

Brak także, wbrew treści zarzutu, jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, by pracownicy spółdzielni dokonujący stosownych wpisów, w tym co do ważności książeczki, dokonywali ich w sposób nieprawidłowy czy niestaranny – argumentacja pełnomocnika jest w tym zakresie całkowicie nieuprawniona, sprzeczna z zebranym materiałem dowodowym.

Błędnie autor apelacji przypisuje także Sądowi Okręgowemu dokonanie nieprawidłowych ustaleń w zakresie podjęcia przez wnioskodawcę pracy w spółdzielni dopiero w 1986 r., gdy ustalenia faktyczne sądu (strona 3 uzasadnienia) w tym zakresie wyraźnie dotyczą sierpnia 1983 r.

Zupełnie dowolnie autor apelacji usiłuje wywodzić z zapisów w Książeczce Pracy fakt wykonywania przez wnioskodawcę pracy na rzecz Instytutu (...) od 1983 r., gdy jak słusznie zauważa Sąd Okręgowy, zapisy takie pojawiają się dopiero w 1987 r. (k. 93).

Niezasadny jest także zarzut w zakresie oceny dokonanej przez Sąd Okręgowy, dotyczącej faktycznej podstawy przekazania przez K. K. (1) pieniędzy A. T. w okresie internowania wnioskodawcy, z uwagi na brak wiarygodnego wykazania zdarzenia, z którym strony wiązały źródło zobowiązania.

Jako zasadny ocenić należy jedynie zarzut dotyczący uśrednienia przez Sąd Okręgowy liczby godzin korepetycji z matematyki, jakich udzielał wnioskodawca przed internowaniem, co ma oczywisty wpływ na zakwestionowane w apelacji ustalenie wysokości odszkodowania. Mimo prawidłowej oceny wiarygodności relacji J. T. (1), jego ówczesnej małżonki A. T. oraz świadka J. P. w powyższej kwestii, Sąd Okręgowy dokonał błędnych ustaleń faktycznych przyjmując, że wnioskodawca przed internowaniem udzielał korepetycji w wymiarze 1 godziny w dni robocze oraz 3 godziny w weekendy. Takie stanowisko Sądu meriti, pozbawione przekonującej argumentacji co do przyczyn, dla których oddalono roszczenie o odszkodowanie w zaskarżonej części, jest zatem niezasadne. Przywołane wyżej zeznania świadków pozwalają na poczynienie ustaleń zgodnych z żądaniem wnioskodawcy, tak co do liczby godzin dziennych udzielanych korepetycji, okresu ich udzielania oraz otrzymanych z tego tytułu dochodów. Biorąc zatem pod uwagę okres internowania J. T. (1) od 7 stycznia do 23 grudnia 1982 r., po odjęciu okresu wakacji, czas udzielania korepetycji ustalić należy na 41 tygodni. Nie dostrzegając natomiast zupełnie potrzeby uśredniania ilości godzin dziennych poświęcanych na udzielane korepetycje w dni powszednie oraz weekendy, przyjąć należy stanowisko wnioskodawcy, że były to 2 godziny w dni powszednie oraz 4 w sobotę i niedzielę - łącznie 14 godzin korepetycji tygodniowo. Wnioskodawca uzyskałby zatem dochody z tytułu udzielanych korepetycji w wysokości łącznej 28.700 zł (41x14).

W zakresie problematyki odszkodowania za poniesioną szkodę, wskazane jest w tym miejscu przypomnienie, że w piśmiennictwie i bogatym orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażono stanowisko, iż szkoda wynikająca z niesłusznego tymczasowego aresztowania (internowania) nie jest sumą utraconych zarobków, lecz różnicą między stanem majątkowym, jaki by istniał, gdyby poszkodowanego nie uwięziono, a stanem rzeczywistym w chwili odzyskania wolności. „Powstanie i rozmiar takiej szkody zależne są od tego, czy i jakie poszkodowany miał możliwości zarobkowe, gdyby pozostawał na wolności, i w jakim zakresie byłby je rzeczywiście wykorzystał, jakie wydatki poniósłby na utrzymanie własne i rodziny, wychowanie i kształcenie dzieci, na potrzeby kulturalne, rozrywkowe i inne, czy i ile poświęciłby na oszczędności lub zwiększenie trwałych składników majątku, na jakie mógłby być narażony straty” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia 2000 r., II KKN 3/98, Prok. i Pr. 2000/12/12; J. Waszczyński, Odszkodowanie za niesłuszne skazanie i bezzasadne aresztowanie w polskim prawie karnym, Łódź 1964; S. Stachowiak: Odszkodowanie za niesłuszne skazanie, tymczasowe aresztowanie i zatrzymanie w kodeksie postępowania karnego, Prok. i Pr. 1999/1/59). Szkoda rzeczywista to strata w mieniu poszkodowanego. Chodzi tu o zmniejszenie aktywów, lub zwiększenie pasywów na skutek niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania. Ustalenie tego typu szkody następuje przy zastosowaniu metody dyferencyjnej, za pomocą której należy zbadać różnicę w stanie majątkowym przed zastosowaniem środków represji i po uniewinnieniu. Dotyczy to przede wszystkim utraconych zarobków, także po uprawomocnieniu wyroku. Chodzi tu o brak przyrostu majątku na skutek niesłusznego represjonowania, natomiast ustalenie utraconych korzyści następuje w sposób hipotetyczny. Ustawodawca nie wskazał bliższych kryteriów budowania tych hipotez pozostawiając je wiedzy i doświadczeniu życiowemu składu orzekającego, stosowanym odpowiednio do okoliczności sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14.10.2005r. LEX nr 187042, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie w sprawie II AKa 281/12).

W kontekście przywołanego wyżej orzecznictwa, żądanie przez wnioskodawcę odszkodowania jako sumy wszystkich dochodów jakie uzyskałaby w okresie internowania, z tytułu wykonywanych prac zarobkowych, zarówno jako pracownik (...) Spółdzielni Pracy jak i korepetytor, w pełnej wysokości, co do zasady nie mogłoby zostać uwzględnione.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy J. T. (1) kwoty 124.485,00 złotych tytułem odszkodowania wraz z odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

☐ zasadne

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uznanie w części wniosku o podwyższenie odszkodowania wynika z uwzględnienia pełnego zakresu godzinowego udzielanych korepetycji, w trakcie obowiązywania decyzji o internowaniu.

Niezasadność roszczenia odszkodowawczego z tytułu wykonywania przez J. T. (1) pracy w ramach (...) Spółdzielni (...), wynika z nieudowodnienia rozpoczęcia pracy w tejże spółdzielni w okresie listopad/grudzień 1981 r.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Podwyższono kwotę odszkodowania z 16.400 zł do łącznej kwoty 28.700 zł, utrzymując w mocy wyrok w pozostałym zakresie.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Apelacyjny uznał za zasadne podwyższenie kwoty odszkodowania z tytułu udzielanych przez J. T. (1) korepetycji, przyjmując za wnioskodawcą, że ten udzieliłaby w okresie od 7 stycznia do 23 grudnia 1982 r. ( z wyłączeniem okresu wakacji) łącznie 14 godzin korepetycji tygodniowo, co po pomnożeniu przez liczbę tygodni dałoby łącznie dochód w wysokości 28.700 zł.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa, albowiem zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego – postępowanie to jest wolne od kosztów.

7.  PODPIS

SSA Piotr Schab

SSA Przemysław W. Radzik SSO (del.) Anna Nowakowska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 20 maja 2021 roku, sygn. akt XII Ko 43/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść wnioskodawcy

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części, w jakiej oddalono wniosek

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana