Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA – Grzegorz Salamon

Sędziowie: SA – Rafał Kaniok

SO (del.) – Dorota Radlińska (spr.)

Protokolant: st. sekr. sądowy Katarzyna Rucińska

przy udziale Prokuratora Jacka Pergałowskiego

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2019 r. w Warszawie

sprawy:

1.  M. P., syna A. i M., urodzonego

(...) w W.,

oskarżonego o czyn z art. z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

2.  M. D., córki J. i A., urodzonej

(...) w W.,

oskarżonej o czyn z art. z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

3.  M. S., syna M. i T., urodzonego

(...) w W.

oskarżonego o czyn z art. z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 29 maja 2018 r. sygn. akt XVIII K 259/17

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. D., r. pr. W. T., adw. Ł. W. kwoty po 738,00 (siedemset trzydzieści osiem ⁰⁰ / 100 ) zł w tym VAT z tytułu zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie;

3.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

1.  M. P. został oskarżony o to, że:

w dniu 21 maja 2017 r. w W. przy ul. (...) i ul. (...) na wysokości przystanku (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. D. oraz M. S. używając wobec pokrzywdzonej A. A. podobnie niebezpiecznego narzędzia do noża w postaci zestawu wielonarzędziowego typu multitool m.in. ze scyzorykiem poprzez uderzanie jej nim po głowie oraz używanie przemocy poprzez zadawanie pokrzywdzonej ciosów po całym ciele dokonali zaboru w celu przywłaszczenia następujących rzeczy: damskiej torebki o wartości 125 zł, z zawartością telefonu marki N. o wartości 100 zł wraz z słuchawkami i kablem, okularów wraz z etui o wartości 350 zł, portfela o wartości 50 zł wraz z dokumentami w postaci dowodu osobistego, karty bankomatowej (...) S.A, karty usług medycznych, karty ubezpieczeniowej, kart podarunkowych, pieniędzy w kwocie 136 zł, parasolki o wartości 50 zł, kluczy do mieszkania wraz z etui, medalionu i zawieszki o wartości 20 zł, różańca, identyfikatora służbowego i karty miejskiej i portfelika o wartości 10 zł wraz z bilonem w ilości 5 zł, kosmetyki o wartości 50 zł, o łącznej wartości 896 zł na szkodę A. A., czym spowodowali u pokrzywdzonej naruszenie czynności narządów ciała trwające nie dłużej niż 7 dni w postaci otwartej rany powieki i okolicy oczodołowej, rany piątego palca lewej dłoni oraz lewego kolana,

tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2.  M. D. została oskarżono o to, że:

w dniu 21 maja 2017 r. w W. przy ul. (...) i ul. (...) na wysokości przystanku (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. P. oraz M. S. używając wobec pokrzywdzonej A. A. podobnie niebezpiecznego narzędzia do noża w postaci zestawu wielonarzędziowego typu multitool m.in. ze scyzorykiem poprzez uderzanie jej nim po głowie oraz używanie przemocy poprzez zadawanie pokrzywdzonej ciosów po całym ciele dokonali zaboru w celu przywłaszczenia następujących rzeczy: damskiej torebki o wartości 125 zł, z zawartością telefonu marki N. o wartości 100 zł wraz z słuchawkami i kablem, okularów wraz z etui o wartości 350 zł, portfela o wartości 50 zł wraz z dokumentami w postaci dowodu osobistego, karty bankomatowej (...) S.A, karty usług medycznych, karty ubezpieczeniowej, kart podarunkowych, pieniędzy w kwocie 136 zł, parasolki o wartości 50 zł, kluczy do mieszkania wraz z etui, medalionu i zawieszki o wartości 20 zł, różańca, identyfikatora służbowego i karty miejskiej i portfelika o wartości 10 zł wraz z bilonem w ilości 5 zł, kosmetyki o wartości 50 zł, o łącznej wartości 896 zł na szkodę A. A., czym spowodowali u pokrzywdzonej naruszenie czynności narządów ciała trwające nie dłużej niż 7 dni w postaci otwartej rany powieki i okolicy oczodołowej, rany piątego palca lewej dłoni oraz lewego kolana,

tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11
§ 2 k.k.

3.  M. S. został oskarżony o to, że:

w dniu 21 maja 2017 r. w W. przy ul. (...) i ul. (...) na wysokości przystanku (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. D. oraz M. P. używając wobec pokrzywdzonej A. A. podobnie niebezpiecznego narzędzia do noża w postaci zestawu wielonarzędziowego typu multitool m.in. ze scyzorykiem poprzez uderzanie jej nim po głowie oraz używanie przemocy poprzez zadawanie pokrzywdzonej ciosów po całym ciele dokonali zaboru w celu przywłaszczenia następujących rzeczy: damskiej torebki o wartości 125 zł, z zawartością telefonu marki N. o wartości 100 zł wraz z słuchawkami i kablem, okularów wraz z etui o wartości 350 zł, portfela o wartości 50 zł wraz z dokumentami w postaci dowodu osobistego, karty bankomatowej (...) S.A, karty usług medycznych, karty ubezpieczeniowej, kart podarunkowych, pieniędzy w kwocie 136 zł, parasolki o wartości 50 zł, kluczy do mieszkania wraz z etui, medalionu i zawieszki o wartości 20 zł, różańca, identyfikatora służbowego i karty miejskiej i portfelika o wartości 10 zł wraz z bilonem w ilości 5 zł, kosmetyki o wartości 50 zł, o łącznej wartości 8 96 zł na szkodę A. A., czym spowodowali u pokrzywdzonej naruszenie czynności narządów ciała trwające nie dłużej niż 7 dni w postaci otwartej rany powieki i okolicy oczodołowej, rany piątego palca lewej dłoni oraz lewego kolana,

tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11
§ 2 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 29 maja 2018 r.,
w sprawie o sygn. akt XVIII K 259/17:

I.  oskarżonych M. P., M. D. i M. S., w ramach zarzuconych im czynów, uznał się za winnych tego, że w dniu 21 maja 2017 r. w W. przy ul. (...) i ul. (...) na wysokości przystanku (...) 02 działając wspólnie i w porozumieniu, używając wobec pokrzywdzonej A. A. przemocy poprzez uderzanie jej po głowie przedmiotem w postaci zestawu wielonarzędziowego typu multitool oraz poprzez zadawanie pokrzywdzonej ciosów rękami i kopnięć po całym ciele dokonali zaboru w celu przywłaszczenia następujących rzeczy: damskiej torebki o wartości 125 zł, z zawartością telefonu marki N. o wartości 100 zł wraz z słuchawkami i kablem, okularów wraz z etui o wartości 350 zł, portfela o wartości 50 zł wraz z dokumentami w postaci dowodu osobistego, karty bankomatowej (...) S.A, karty usług medycznych, karty ubezpieczeniowej, kart podarunkowych, pieniędzy w kwocie 136 zł, parasolki o wartości 50 zł, kluczy do mieszkania wraz z etui, medalionu i zawieszki o wartości 20 zł, różańca, identyfikatora służbowego i karty miejskiej i portfelika o wartości 10 zł wraz z bilonem w ilości 5 zł, kosmetyki o wartości 50 zł, o łącznej wartości 896 zł na szkodę A. A., czym spowodowali u pokrzywdzonej naruszenie czynności narządów ciała trwające nie dłużej niż 7 dni w postaci otwartej rany powieki i okolicy oczodołowej, rany piątego palca lewej dłoni oraz lewego kolana, i czyn ten zakwalifikował z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to, za podstawę wymiaru kary przyjął art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 §3 k.k. skazał:

-

M. P. na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

-

M. D. na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

-

M. S. na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej względem oskarżonego M. P. kary pozbawienia wolności zaliczył okres jego tymczasowego aresztowania od dnia 22 maja 2017r. do dnia 29 grudnia 2017r.;

III.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej względem oskarżonej M. D. kary pozbawienia wolności zaliczył okres jej tymczasowego aresztowania od dnia 21 maja 2017r. do dnia 29 grudnia 2017r.;

IV.  na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej względem oskarżonego M. S. kary pozbawienia wolności zaliczył okres jego tymczasowego aresztowania od dnia 21 maja 2017r. do dnia 29 grudnia 2017r.;

V.  na podstawie art. 44§2 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego wyszczególnionego w wykazie DRZ nr 1/255/17/P (k. 184 akt sprawy) pod poz. I. w postaci narzędzia wielofunkcyjnego typu „multitool”;

VI.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. D. kwotę 1200 zł powiększoną o stawkę podatku VAT, z tytułu wykonanej z urzędu obrony oskarżonego M. P.;

VII.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz r. pr. W. T. kwotę 1200 zł. powiększoną o stawkę podatku VAT, z tytułu wykonanej z urzędu obrony oskarżonej M. D.;

VIII.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. W. kwotę 1200 zł. powiększoną o stawkę podatku VAT, z tytułu wykonanej z urzędu obrony oskarżonego M. S.;

IX.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych, z których wyłożone wydatki przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych
i prokurator.

Obrońca M. P. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

• 1.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez naruszenie przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów i popadnięcie w dowolność ocen z pominięciem zasad logicznego rozumowania, wiedzy oraz zasad doświadczenia życiowego w zakresie dotyczącym oceny wyjaśnień oskarżonego M. P., współoskarżonych oraz zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, jak również pozostałego zgromadzonego w aktach materiału dowodowego w postaci opinii biegłych z zakresu kryminalistycznych badań odcisków palców oraz opinii z zakresu kryminalistycznych śladów DNA polegające na nie uwzględnieniu szeregu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego M. P. (m. in. pominięcie faktu, iż wyjaśnienia oskarżonych oraz zeznania świadków korespondują z sobą w zakresie, w jakim wskazują, że oskarżony M. P. nie uczestniczył w dokonaniu rozboju, a pokrzywdzona nie była pewna czy napadły ja dwie czy trzy osoby, brak jest również śladów odcisków palców i materiału genetycznego, które wskazywałyby, że oskarżony M. P. miał bezpośredni lub pośredni kontakt z pokrzywdzoną).

  2.  art. 5 § 2 k.p.k. polegającą na rozstrzygnięciu nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, co stanowi zaprzeczenie zasady in dubio pro reo w sytuacji, w której ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie da się z całą pewnością stwierdzić, czy oskarżony M. P. w ogóle dopuścił się przestępstwa rozboju na osobie A. A..

  3.  art. 410 k.p.k. poprzez zaniechanie oparcia zaskarżonego Wyroku na całokształcie zgromadzonego i ujawnionego w sprawie materiału dowodowego polegające na:

- całkowitym pominięciu fragmentu zeznań świadka A. D. w zakresie, w jakim wskazywał on, że zeznań pokrzywdzonej A. A. złożonych bezpośrednio po zdarzeniu wynikało, że wdała się w szarpaninę z 1 lub 2 osobami, a następnie dodała, że mogły być to 2 lub 3 osoby lecz nie była tego pewna oraz że oskarżony M. P. przyszedł na miejsce zdarzenia,

- pominięciu fragmentu zeznań świadka Ł. N., w którym wskazał on, że oskarżony M. P. dostał wezwanie na Policję w celu złożenia zeznań w charakterze świadka, podobnie jak świadek J. T. i nie został zatrzymany miejscu zdarzenia, co potwierdza jedynie ze nie brał on udziału w rozboju na osobie A. A.,

- pominięciu fragmentu zeznań świadka Ł. Ś. (1) oraz J. T. w zakresie w jakim wskazywali oni, że w trakcie zdarzenia widzieli wyłącznie dwie osoby.

4. Na mocy art. 438 pkt. 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, wynikający z dowolności oceny postawy i zachowania oskarżonego przed popełnieniem przypisanych mu czynów zabronionych, polegającym na uznaniu:

- że oskarżony M. P. nie miał pieniędzy na alkohol i jedzenie, w sytuacji, w której posiadał on pieniądze,

- że oskarżony M. P. planował dokonanie rozboju, w sytuacji, w której oskarżeni wskazywali, że nie planowali dokonania zarzucanego im czynu a na miejsce zdarzenia przyjechali bez konkretnego celu.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 427 § 1 i 437 § 2 k.p.k. wniósł o:

1)  zmianę skarżonego wyroku w zaskarżonej części tj. w zakresie pkt I i II wyroku i uniewinnienie oskarżonego M. P. od popełnienia zarzucanego mu czynu

ewentualnie o:

2)  uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonej M.-D. na podstawie art. 438 k.p.k. pkt. 4 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

- błąd w ustaleniach stanu faktycznego i mający wpływ na treść orzeczenia poprzez nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności zdarzenia a zwłaszcza czynności jakie wykonywała w czasie napadu i udziału oskarżonej w doprowadzeniu pokrzywdzonej do stanu bezbronności,

- rażące wygórowanie kary poprzez wymierzenie oskarżonej kary 3 lat pozbawienia wolności.

Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przyjęcie, że oskarżona pomagała pozostałym oskarżonym a w takim przypadku kara adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości jej czynu powinna być w mniejszym wymiarze i z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Obrońca oskarżonego M. S. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  w oparciu o art. 438 pkt 3 k.p.k . błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na nieuwzględnieniu przy wydawaniu wyroku skazującego wobec oskarżonego M. S. wszystkich okoliczności łagodzących, w tym pominięcie trudnej sytuacji rodzinnej i osobistej oskarżonego, która z kolei pozwoliłaby dostrzec Sądowi I instancji szerszy kontekst zachowania oskarżonego, a także błędnym uznaniu, że choroba alkoholowa M. S. i związane z tym znajdowanie się pod wpływem alkoholu w chwili popełnienia przez niego czynu przestępnego stanowi okoliczność obciążającą, podczas gdy uwzględnienie całokształtu okoliczności mających znaczenie przy wymierzaniu kary, w szczególności motywacji i sposobu zachowania się oskarżonego, jego właściwości i warunków osobistych, a także zachowania oskarżonego po popełnieniu przestępstwa powinna skutkować ustaleniem o znacznej przewadze elementów łagodzących nad obciążającymi w zakresie orzeczenia o karze;

a w konsekwencji,

II.  w oparciu art. 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego M. S. kary 3 lat pozbawienia wolności za przypisany czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., którą to karę należy uznać za nadmiernie surową w okolicznościach niniejszej sprawy, mając na względzie w szczególności to, że oskarżony M. S.:

- przyznał się do zarzuconego mu czynu;

- wyraził skruchę i przeprosił pokrzywdzoną A. A.;

- od początku postępowania konsekwentnie wyjaśniał swój udział w popełnionym czynie i odpowiadał na wszelkie pytania;

- wniósł na rozprawie o dobrowolne poddanie się karze, a brak zastosowania wobec M. S. procedury określonej w art. 387 k.p.k. wynikał z braku zgody oskarżyciela publicznego;

- jest osobą w bardzo trudnej sytuacji rodzinnej i osobistej, nadto cierpiącą na uzależnienie alkoholowe, co miało wpływ zarówno na jego działanie w dniu 21.05.2017 r., jak i sposób jego funkcjonowania przed tym dniem;

- w świetle przepisów prawa w momencie orzekania przez Sąd odwoławczy będzie osobą niekaraną;

wskazane powyżej okoliczności powinny skutkować wymierzeniem M. S. kary równej dolnej granicy ustawowego zagrożenia

Mając na uwadze powyższe uchybienia, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu M. S. kary 2 lat pozbawienia wolności.

Prokurator na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na niesłusznym przyjęciu, że zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności dokumentacja fotograficzna na­rzędzia wielofunkcyjnego multitool, oględziny ciała pokrzywdzonej jak rów­nież protokół przesłuchania pokrzywdzonej, nie pozwalają na przyjęcie, że przedmiot którym posłużono się przy rozboju nie posiada właściwości niebez­piecznego narzędzia w rozumieniu art. 280 § 2 k.k. co w konsekwencji doprowa­dziło do skazania oskarżonych za czyn z art. 280 § l k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. podczas gdy zarówno właściwości tego narzędzia jak i sposób jego użycia prowadzą do wniosku przeciwnego;

a nadto na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 4 k k.p.k. wyrokowi temu zarzucił: rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonej M. D., wynikającą z orzeczeniu za przypisane jej przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. kary 3 lat pozbawienia wolności tj. kary zbliżonej do dolnej granicy ustawowego zagrożenia podczas gdy:

- działanie przez oskarżonych wspólnie i w porozumieniu;

-

wiodąca rola oskarżonej, która była pomysłodawca dokonania rozboju:

-

motywacja sprawcy zasługująca na szczególne potępienie tj. chęć zdobycia pieniędzy na alkohol;

-

działanie przez sprawcę w stanie nietrzeźwości;

-

działanie wraz ze sprawcą posługującym się niebezpiecznym, metalowym narzę­dziem (niezależnie od przyjętej kwalifikacji);

-

szczególnie zuchwały i brutalny sposób działania w miejscu publicznym;

-

sposób działania oparty na agresji i przemocy o bardzo wysokim natężeniu m.in. po­przez wyrywanie włosów, uderzaniu klęczącej kobiety przez trzy osoby jednocześnie oraz zadawaniu jej uderzeń metalowym narzędziem w głowę;

-

osoba pokrzywdzonego, będąca bezbronną 53 letnią kobietą;

-

brak przeproszenia pokrzywdzonej oraz brak okazania skruchy;

-

brak czynienia żadnych działań celem zadośćuczynienia pokrzywdzonej krzywdy ja­kiej doznała;

-

sposób życia przed popełnieniem przestępstwa świadczący o głębokiej demoralizacji, nadużywaniu alkoholu oraz braku zatrudnienia;

-

wypełnienie przez oskarżonych znamion aż dwóch przestępstw tj. zarówno rozboju jak i naruszenia czynności narządów ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni co znacząco zwiększa stopień społecznej szkodliwości czynu oraz bezpośrednio godzi w najważ­niejsze dobro prawne jakim jest życie i zdrowie ludzkie przemawiały za orzeczeniem kary 5 lat pozbawienia wolności,

a nadto na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 4 k k.p.k. wyrokowi temu zarzucił: rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego M. S., wynikającą z orzeczeniu za przypisane mu przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. kary 3 lat pozbawienia wolności tj. kary zbliżonej do dolnej granicy ustawowego zagrożenia podczas gdy:

-

działanie przez oskarżonego wspólnie i w porozumieniu;

- motywacja sprawcy zasługująca na szczególne potępienie tj. chęć zdobycia pieniędzy na alkohol;

-

działanie przez sprawę w stanie nietrzeźwości;

-

posłużenie się niebezpiecznym, metalowym narzędziem (niezależnie od przyjętej kwalifikacji);

-

szczególnie zuchwały i brutalny sposób działania w miejscu publicznym;

-

sposób działania oparty na agresji i przemocy o bardzo wysokim natężeniu m.in.
poprzez wyrywanie włosów, uderzaniu klęczącej kobiety przez trzy osoby jednocześnie oraz zadawaniu jej uderzeń metalowym narzędziem w głowę;

-

osoba pokrzywdzonego, będąca bezbronną 53 letnią kobietą;

-

brak czynienia żadnych działań celem zadośćuczynienia pokrzywdzonej krzywdy jakiej doznała;

-

sposób życia przed popełnieniem przestępstwa świadczący o głębokiej demoralizacji, nadużywaniu alkoholu oraz braku zatrudnienia;

-

uprzednia karalność oskarżonego (karta karna k. 634);

-

wypełnienie przez oskarżonego znamion aż dwóch przestępstw tj. zarówno rozboju jak i naruszenia czynności narządów ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni co znacząco zwiększa stopień społecznej szkodliwości czynu oraz bezpośrednio godzi w najważ­niejsze dobro prawne jakim jest życie i zdrowie ludzkie;

przemawiały za orzeczeniem kary 5 lat pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że czyn zarzucony oskarżonym wypełnił znamiona czynu z art. 280 § 2 k.k. i art. 157 § 2 w zb. z art.11 § 2 k.k. jak również orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze 5 lat.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacje nie były zasadne i nie zasługiwały na uwzględnienie.

Obrońca oskarżonego M. P. kwestionował ustalenia faktyczne, których dokonał Sąd I instancji w zakresie w jakim dotyczyły one współudziału reprezentowanego przez niego oskarżonego w popełnieniu przestępstwa. Zdaniem obrońcy – ustalenia te dokonane zostały przez Sąd I instancji w wyniku naruszenia przepisów postępowania karnego, które to uchybienie skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętym za podstawę orzeczenia.

W zarzucie wskazanym w punkcie pierwszym- obrońca zarzucił Sądowi I instancji obrazę art. 7 i 4 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W szczególności, zdaniem obrońcy dotyczyło to wyjaśnień reprezentowanego przez niego oskarżonego oraz zeznań pokrzywdzonej.

Sąd II instancji nie podzielił poglądu obrońcy w przedmiocie wskazanego powyżej zarzutu. Wbrew jego twierdzeniom – Sąd I instancji poddał wnikliwej analizie zarówno wyjaśnienia M. P., jak też zeznania pokrzywdzonej, czemu dał wyraz w pisemnych motywach rozstrzygnięcia /str. 6- 7 uzasadnienia/. Analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, że dokonana ocena wskazanego materiału dowodowego, tj. wyjaśnień M. P. i zeznań pokrzywdzonej nosi cechy oceny swobodnej i w żadnym razie nie sposób zarzucić jej cech dowolności. Nadto słusznie podnosił Sąd I instancji, że wyjaśnienia M. P. były zmienne i niekonsekwentne, co słusznie ocenione zostało przez Sąd Okręgowy jako swoiście rozumianą próbę uniknięcia odpowiedzialności karnej. Zasadnie zatem Sąd I instancji uznał wyjaśnienia M. P. za niewiarygodne w zakresie jego udziału w popełnieniu przypisanego mu przestępstwa.

Za chybiony uznać należało także zarzut z punktu pierwszego apelacji w zakresie, w którym obrońca kwestionował poprawność oceny materiału dowodowego w postaci wyjaśnień współoskarżonych, zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, oraz opinii biegłych z zakresu kryminalistycznych badań odcisków palców, jak też opinii z zakresu kryminalistycznych śladów DNA.

Niezasadnie w ocenie Sądu Apelacyjnego podnosił obrońca, że wskazany powyżej materiał dowodowy zawierał /nie uwzględnionych przez Sąd I instancji/ szereg okoliczności, przemawiających na korzyść oskarżonego M. P.. Wskazany powyżej materiał dowodowy – nie zawierał elementów obciążających oskarżonego, jednakże wbrew twierdzeniom obrońcy materiał ten nie zawierał także takich treści, które powinny przemawiać na korzyść oskarżonego i w konsekwencji doprowadzić do jego uniewinnienia. Słusznie bowiem wskazał Sąd Okręgowy, że korzystne wyjaśnienia współoskarżonych /nie do końca korespondujące nawet z wyjaśnieniami M. P./ zmierzały jedynie do tego, aby M. P. uniknął odpowiedzialności karnej. Także ta ocena materiału dowodowego, której dokonał Sąd I instancji pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., gdyż była ona oceną swobodną, a nie jak twierdził obrońca- dowolną.

Fakt, że opinie biegłych z zakresu kryminalistycznych badań odcisków palców, jak też z zakresu kryminalistycznych śladów DNA – nie zawierały treści obciążających oskarżonego- także nie mogły stanowić o braku winy po stronie M. P.. Do opinii tych odniósł się Sąd I instancji na stronach 15-16 uzasadnienia. Ocena Sądu I instancji zyskuje pełną aprobatę Sądu Apelacyjnego- za zbędne zatem uznać należy powielanie tych treści. Sąd II instancji w pełni podzielił także stanowisko Sądu Okręgowego w zakresie oceny zeznań świadków, w tym J. T. i Ł. Ś. (2). Także ten materiał dowodowy oceniony został przez Sąd Okręgowy w sposób zgodny z regułami, wynikającymi z art. 7 k.p.k. Należy przypomnieć, że poza pokrzywdzoną i oskarżonymi - żadna z osób nie była świadkiem zdarzenia, stąd fakt, że osoby te nie widziały oskarżonego P. – nie mógł przesądzać o tym, że nie był on jednym ze sprawców przestępstwa. Wbrew przeciwnie – okoliczność ta wynikała z zeznań pokrzywdzonej, a zeznania przesłuchanych w sprawie świadków faktowi temu nie zaprzeczały, a jedynie z uwagi na usprawiedliwione okoliczności – faktu tego nie potwierdzały.

Reasumując – stwierdzić należy, że zarzut sformułowany przez obrońcę M. P. w punkcie pierwszym apelacji – uznać należało za chybiony, a dokonaną przez Sąd I instancji ocenę materiału dowodowego za profesjonalną i pozostająca pod ochroną art. 7 k.p.k.

Zarzut sformułowany przez obrońcę M. P. w punkcie drugim apelacji odnosił się do uchybienia art. 5§2 k.p.k. , którego zdaniem obrońcy dopuścił się Sąd I instancji. Podnosząc ten zarzut obrońca argumentował, iż orzeczenie co do winy M. P. oparte zostało na szeregu domniemaniach, które jego zdaniem stały w sprzeczności z całością zebranego w sprawie i uznanego za wiarygodny materiału dowodowego. Jednocześnie obrońca wskazał, że Sąd I instancji w zakresie sprawstwa oskarżonego P. oparł się głównie na zeznaniach pokrzywdzonej, które jego zdaniem stały z kolei w sprzeczności z zeznaniami świadków dokonujących zatrzymania.

Zgodzić należy się z twierdzeniem obrońcy, że Sąd I instancji w zakresie sprawstwa P. oparł się na zeznaniach pokrzywdzonej. Wbrew jednak jego dalszym twierdzeniom- zeznania te nie stały w sprzeczności z zeznaniami świadków, którzy dokonywali zatrzymania. Analiza zarówno zeznań pokrzywdzonej, jak też wskazanych przez obrońcę świadków prowadzi do wniosku, że zarzut powyższy jest chybiony. Sam obrońca podnosił, że pokrzywdzona bezpośrednio po zdarzeniu twierdziła, ze napadły ją dwie, bądź trzy osoby. Okoliczność ta wynikała z zeznań A. D., tj. policjanta, który dokonywał zatrzymania. Kierując się zasadami logicznego rozumowania- za w pełni uprawnioną uznać należy ocenę zeznań pokrzywdzonej w tym zakresie, w którym stanowczo zeznała, że rozboju na jej osobie dokonały trzy osoby. Przede wszystkim należało mieć na uwadze, że już bezpośrednio po zdarzeniu pokrzywdzona podawała, że były to dwie lub trzy osoby. Stres, który towarzyszył pokrzywdzonej bezpośrednio po zdarzeniu z całą pewnością powodował zakłócenie precyzyjnego wskazania liczby osób biorących udział w rozboju na jej osobie, stąd uzasadnione było wahanie pokrzywdzonej w tamtym momencie. Kiedy pokrzywdzona już po zdarzeniu w miarę „na spokojnie” przeanalizowała jego przebieg- w sposób precyzyjny zdarzenie to zrelacjonowała. Fakt, że A. A. nie widziała twarzy oskarżonych – sam w sobie nie mógł wykluczyć udziału M. P.. Ocena zeznań pokrzywdzonej przez pryzmat zasad logicznego rozumowania – nakazywała dokonać ustaleń zdarzenia, w którym M. P. był jednym ze sprawców.

W świetle podanej powyżej argumentacji, zdaniem Sądu Apelacyjnego – zarzut sformułowany przez obrońcę w punkcie drugim apelacji uznać należało za niezasadny.

Za całkowicie chybiony, zdaniem Sądu Apelacyjnego uznać należało zarzut sformułowany przez obrońcę M. P. w punkcie trzecim apelacji, który dotyczył uchybienia art. 410k.p.k.

Wbrew twierdzeniom obrońcy – Sąd I instancji nie pominął wskazanych przez obrońcę fragmentów zeznań świadków- A. D., Ł. N. oraz Ł. Ś. (1) i J. T.. Wskazane przez obrońcę fragmenty zeznań tych świadków w żadnym razie nie mogły stanowić o braku winy po stronie M. P.. Jeszcze raz bowiem należy wskazać, że osoby te nie były bezpośrednimi świadkami zdarzenia i składały zeznania co do okoliczności, które zaobserwowały, bądź co do których otrzymały informacje /np. od pokrzywdzonej/. Wbrew twierdzeniom obrońcy- Sąd I instancji dokonał całościowej oceny zeznań tych świadków, nie pomijając żadnego fragmentu /str. 10-13 uzasadnienia/. Za zupełnie chybione uznać należy rozumowanie obrońcy – z którego uczynił zarzut naruszenia art. 410 k.p.k., że skoro oskarżony M. P. dostał wezwanie na Policję w celu złożenia zeznań w charakterze świadka, podobnie jak świadek J. T. i nie został zatrzymany na miejscu zdarzenia – to okoliczność ta potwierdza jedynie że nie brał on udziału w rozboju na osobie A. A..

Kierując się zasadami logicznego rozumowania- stwierdzić należy, iż wskazana przez obrońcę powyżej konkluzja nie zasługiwała na aprobatę. Trudno bowiem z faktów takich jak- wezwanie na przesłuchanie w charakterze świadka i nie zatrzymanie osoby na miejscu zdarzenia – wywodzić jej niewinności, w sytuacji kiedy zgromadzone w sprawie dowody / w szczególności zeznania pokrzywdzonej/ i ich swobodna ocena prowadzą do odmiennych wniosków w tym zakresie.

Zarzut sformułowany przez obrońcę M. P. w punkcie czwartym apelacji nie tylko był bezzasadny, ale także nie mający znaczenia dla rozstrzygnięcia, które zapadło przed Sądem I instancji. Bez znaczenia bowiem dla ustalenia sprawstwa oskarżonego M. P., tj. jego udziału w dokonaniu rozboju na A. A. pozostawał fakt – czy oskarżony posiadał pieniądze na alkohol i jedzenie. Oczywiście brak pieniędzy – sam w sobie może determinować popełnienie przestępstwa. Jednakże fakt posiadania pieniędzy- sam w sobie natomiast nie stanowi okoliczności, która a priori dowodzić mogłaby o niewinności oskarżonego P.. Odnośnie zarzutu dotyczącego nie planowania przez oskarżonych rozboju i udania się przez nich na miejsce zdarzenia bez konkretnego celu- wskazać należy na ustalenia faktyczne Sądu I instancji /str. 1 uzasadnienia/. Otóż ustalenia te nie pozostają w sprzeczności z twierdzeniem obrońcy. Wskazać należy, że Sąd Okręgowy ustalił, iż pomysł dokonania rozboju „zrodził” się u oskarżonych już na miejscu zdarzenia, na które co do zasady – zgodnie z twierdzeniem obrońcy- oskarżeni faktycznie mogli przybyć bez konkretnego celu.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, żaden ze sformułowanych przez obrońcę zarzutów z powodów wskazanych powyżej nie był zasadny, zatem apelacja przez niego wywiedziona na korzyść M. P. nie mogła zostać uwzględniona.

Obrońca oskarżonej M. D. zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu, że wydane ono zostało w wyniku uchybienia w postaci błędu w ustaleniach stanu faktycznego, który to błąd, zdaniem skarżącego miał wpływ na treść orzeczenia. W ocenie skarżącego uchybienie to polegało na nie wyjaśnieniu wszystkich okoliczności zdarzenia a zwłaszcza czynności jakie wykonywała w czasie „napadu” oskarżona, jak też jej udziału w doprowadzeniu pokrzywdzonej do stanu bezbronności.

Odnosząc się do wskazanego powyżej zarzutu, przede wszystkim nie sposób nie zauważyć, że jego konstrukcja, jak też wartość merytoryczna budzą poważne zastrzeżenia. Podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych- obrońca winien wskazać, która część ustaleń faktycznych dotknięta jest tym błędem. Podnosząc natomiast nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności w sprawie – zarzut sformułować należało w oparciu o inną podstawę prawną, tj. wskazać należało uchybienie innej normie prawnej.

Niezależnie jednak od powyższego, zdaniem Sąd Apelacyjnego – zarzut wskazany powyżej uznać należało za oczywiście niezasadny. Słusznie zauważył skarżący w uzasadnieniu apelacji, że Sąd I instancji w dużej mierze dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o wyjaśnienia samej oskarżonej. Skarżący odmiennie niż Sąd I instancji- uznał wyjaśnienia oskarżonej za niespójne i niewiarygodne. Wobec braku pogłębionej analizy, a co za tym idzie braku rzetelnej argumentacji takiego stanowiska- zdaniem Sądu Apelacyjnego nie mogło ono być przekonując. Odmiennie zaś wygląda sytuacja jeśli chodzi o ocenę wyjaśnień oskarżonej, której dokonał Sąd I instancji. Analiza uzasadnienia zweryfikowana zawartością materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że ocena wyjaśnień oskarżonej w oparciu, o którą Sąd Okręgowy ustalił stan faktyczny pozostaje pod ochroną instytucji z art. 7 k.p.k. Wbrew twierdzeniom obrońcy- Sąd I instancji profesjonalnie, a co za tym idzie także wnikliwie przeprowadził postępowanie dowodowe w przedmiotowej sprawie, ustalając prawidłowo rolę oskarżonej w popełnieniu przypisanego jej przestępstwa rozboju. Skarżący kwestionując dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, podnosząc przy tym nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności- nie wskazał jednak jakie to czynności dowodowe mogłyby zostać przeprowadzone w przedmiotowej sprawie, które zgodnie z sugestią skarżącego mogłyby doprowadzić do innych ustaleń faktycznych.

Powyższe, zdaniem Sądu Apelacyjnego wynika z faktu, że postępowanie przed Sądem Okręgowym przeprowadzone zostało precyzyjnie i wyjaśnione zostały w nim wszelkie okoliczności zdarzenia.

Obrońca oskarżonej M. D. podnosił także, iż wobec oskarżonej wymierzona została rażąco wygórowana kara poprzez wymierzenie jej 3 lat pozbawienia wolności. Na marginesie jedynie zaznaczyć należy, iż przepis art. 438 pkt 4 k.p.k. – stanowi o „rażącej niewspółmierności kary”.

Mając na uwadze przypisany oskarżonej M. D. czyn, jej zachowanie po popełnieniu przestępstwa, jak też postawę przed zdarzenie w ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy wymierzył jej karę z uwzględnieniem reguł , wynikających z przepisu art. 53 k.k. W żadnym razie nie może być mowy o uchybienie, o którym mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. Wymiar kary został także prawidłowo uzasadniony w pisemnych motywach rozstrzygnięcia.

Reasumując, zdaniem Sądu Apelacyjnego- podniesione zarzuty przez obrońcę M. D. nie były zasadne i nie zasługiwały na uwzględnienie.

Orzeczenie w zakresie orzeczonej kary zakwestionowane zostało także przez obrońcę M. S..

Obrońca tego oskarżonego podnosząc rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec M. S. kary 3 lat pozbawienia wolności za przypisany mu czyn- wskazywał, że uchybienie to było następstwem błędu w ustaleniach faktycznych. Jego zdaniem Sąd I instancji wydając wyrok skazujący nie uwzględnił wobec M. S. wszystkich okoliczności łagodzących, między innymi trudnej sytuacji rodzinnej i osobistej oskarżonego. Skarżący podnosił także, iż Sąd I instancji błędnie uznał, że choroba alkoholowa M. S. i związane z tym znajdowanie się pod wpływem alkoholu w chwili popełnienia przez niego czynu przestępnego stanowi okoliczność obciążającą, podczas gdy uwzględnienie całokształtu okoliczności mających znaczenie przy wymierzaniu kary, w szczególności motywacji i sposobu zachowania się oskarżonego, jego właściwości i warunków osobistych, a także zachowania oskarżonego po popełnieniu przestępstwa powinna skutkować ustaleniem o znacznej przewadze elementów łagodzących nad obciążającymi w zakresie orzeczenia o karze.

Przede wszystkim zauważyć należy, iż wobec M. S. orzeczona została kara pozbawienia wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Na marginesie wskazać należy, że wymiar jej kwestionowany był przez oskarżyciela publicznego, który podnosił z kolei, że jest to kara rażąco niewspółmierna, tj. rażąco niska z przypisany oskarżonemu czyn.

Sąd I instancji w sposób precyzyjny wskazał w pisemnych motywach orzeczenia – które z ustalonych okoliczności uznał za łagodzące, a która za obciążające. Co więcej – wskazać należy, iż żadna z istotnych okoliczności nie została pominięta przez Sąd Okręgowy. Stanowisko Sądu I instancji wyrażone w uzasadnieniu /str. 23 uzasadnienia/ zasługuje na pełna aprobatę. Zbędnym byłoby ponowne przytaczanie słusznej argumentacji Sądu Okręgowego. Dodać jedynie należy, iż za zupełnie chybione uznać należało stanowisko obrońcy oskarżonego, w którym obrońca podnosił, iż fakt pozostawania oskarżonego w trakcie zdarzenia pod wpływem alkoholu powinien zostać potraktowany przez Sąd I instancji jako okoliczność łagodząca. Z takim stanowiskiem w żadnym razie nie sposób się zgodzić, nawet jeśli pozostawanie pod wpływem alkoholu w chwili zdarzenia wynika z choroby alkoholowej /co zdaniem skarżącego ma miejsce odnośnie M. S./. Nie ulega wątpliwości, że jak każda choroba- także choroba alkoholowa powinna być leczona. Skoro oskarżony w chwili zdarzenia pozostawał pod wpływem alkoholu, to raczej nie jest zainteresowany leczeniem choroby alkoholowej. Podczas zdarzenia oskarżony nie miał nawet ograniczonej poczytalności, zatem w pełni ponosi odpowiedzialność za swoje zachowanie a pozostawanie pod wpływem alkoholu w tej konkretnej sytuacji słusznie uznane zostało przez Sąd I instancji za okoliczność obciążającą.

Konkludując, stwierdzić należy, iż także apelacja obrońcy M. S. nie była zasadna i nie zasługiwała na uwzględnienie.

Z tych wszystkich przyczyn Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji wyroku.