Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2013r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Maria Mrozik-Sztykiel

Sędziowie: SA – Małgorzata Mojkowska

SA – Marek Czecharowski - spr.

Protokolant: – st. sekr. sąd. Anna Grajber

przy udziale Prokuratora Gabrieli Marczyńskiej-Tomali

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2013 r.

sprawy A. K. (1)

o zasądzenie zadośćuczynienia za niesłuszne zatrzymanie

na skutek apelacji, wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w. W.

z dnia 8 maja 2013 r. sygn. akt XVIII Ko 304/12

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną; koszty postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. B. – Kancelaria (...) w W. kwotę 147,60 (sto czterdzieści siedem złotych i 60/100) w tym 23% VAT z tytułu pomocy prawnej udzielonej z urzędu wnioskodawcy.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 8 maja 2013 r. (sygn. akt XVIII Ko 304/12) Sąd Okręgowy w. W. oddalił wniosek A. K. (1) o zasądzenie zadośćuczynienia za niesłuszne zatrzymanie w dniu 21 grudnia 2010 r. w sprawie 1 Ds. 1072/10 Prokuratury Rejonowej w. P.. Kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa i przyznał wynagrodzenie pełnomocnikowi z urzędu wnioskodawcy.

Apelację od wyroku wniósł pełnomocnik wnioskodawcy zarzucając naruszenie prawa formalnego, tj. art. 552 § 4 k.p.k., mające wpływ na treść orzeczenia, a polegające na uznaniu, że zatrzymanie wnioskodawcy w dniu 21 grudnia 2010 r. w sprawie Prokuratury Rejonowej w. P. było uzasadnione i pomimo umorzenia postępowania z powodu
jednej z przyczyn określonej w art. 17 § 1 k.p.k. nie ma podstaw do zadośćuczynienia.

W uzasadnieniu apelacji podniósł, iż skoro według ugruntowanej linii orzeczniczej Skarb Państwa ponosi, na zasadzie ryzyka, odpowiedzialność za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie i tymczasowe aresztowanie w przypadku późniejszego uniewinnienia lub umorzenia postępowania, to Sąd orzekający zwolniony jest z badania przyczyny stosowania środka przymusu. Bada jedynie czy faktycznie stosowano tego rodzaju środki.

W konkluzji, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna i to w stopniu określonym w art. 457 § 2 k.p.k. nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił okoliczności, które winny być rozpatrywane w przedmiocie zakreślonym wnioskiem A. K.. Rzeczowo i szczegółowo omówił je w pisemnym uzasadnieniu. Wykazał na czym polega błędna interpretacja przez wnioskodawcę art. 353 § 1 k.p.k., który ten przytoczył w swoim piśmie złożonym w prokuraturze dopuszczając się w konsekwencji niesubordynacji w związku z wezwaniem do stawiennictwa na przesłuchanie.

Trafnie również zwrócił uwagę na odmienną podstawę umorzenia postępowania merytorycznego wobec wnioskodawcy, co rzutuje na ocenę jego wniosku.

Uwzględnił także fakt uznania w toku kontroli sądowej podstaw zatrzymania jako zasadnego.

Nie stwierdzając zatem niesłuszności zatrzymania A. K. – wniosek jego o zadośćuczynienie z tego tytułu Sąd orzekający musiał oddalić.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny podzielając w pełni stanowisko Sądu Okręgowego zaskarżony wyrok utrzymał w mocy obciążając kosztami postępowania Skarb Państwa zgodnie z
art. 554 § 2 k.p.k. i zasądzając stosowne honorarium dla pełnomocnika wnioskodawcy występującego z urzędu w postępowaniu odwoławczym.