Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 listopada 2013r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Jarosław Góral

Sędziowie: SA – Maria Mrozik – Sztykiel

SA – Zbigniew Kapiński (spr.)

Protokolant: – st. sekr. sąd. Małgorzata Reingruber

przy udziale oskarżyciela posiłkowego M. Ł. (1)

i Prokuratora Marka Deczkowskiego

po rozpoznaniu w dniu 12 listopada 2013 r.

sprawy 1) M. Ł. (2), 2) M. Ł. (3)

oskarżonych z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. (ad. 1) i art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 27 maja 2013 r. sygn. akt V K 201/11

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelacje wniesione przez obrońców oskarżonych za oczywiście bezzasadne, zasądza od oskarżonych M. Ł. (2) i M. Ł. (3) na rzecz Skarbu Państwa po 1.500 (jeden tysiąc pięćset) złotych tytułem opłaty za drugą instancję oraz zwrot wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym w częściach na nich przypadających.

UZASADNIENIE

Prokuratura oskarżyła M. Ł. (2) o to, że:

- w dniu 14 marca 2011 r. w L. przywłaszczyła sobie cudze rzeczy ruchome, znacznej wartości, w postaci środków pieniężnych w kwocie 1 000 000 zł zgromadzonych na rachunku bankowym o numerze (...), należącym do M. Ł. (1), prowadzonym przez bank (...) SA, które przelano na rachunek bankowy o numerze (...) należący do M. Ł. (2), którymi następnie w/w bez uprawnienia zadysponowała w ten sposób, że dokonała nabycia za kwotę 500 000 zł jednostek uczestnictwa o numerze (...)- (...) (...) U. (...) Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych SA, Funduszu U. oraz założyła lokatę o numerze (...) na rachunku bankowym numer (...) w (...) Banku (...) SA prowadzonym na jej nazwisko, na kwotę 490 000 zł, a nadto dokonała wypłaty środków pieniężnych w kwocie 10 000 zł działając na szkodę banku (...), (...) Bank (...) SA oraz U. (...) Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych SA,

tj. o czyn z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.,

zaś M. Ł. (3) o to, że:

- w dniach 14-15 marca 2011 r. działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przywłaszczył powierzone mu rzeczy ruchome w postaci środków pieniężnych w kwocie 1 060 000 zł, stanowiące mienie znacznej wartości, zgromadzone na rachunku bankowym o numerze (...) należącym do M. Ł. (1), przy czym:

1. w dniu 14 marca 2011 r. w W., działając jako pełnomocnik posiadacza niżej wymienionego rachunku bankowego, należącego do M. Ł. (1), przywłaszczył powierzone mu rzeczy ruchome w postaci środków pieniężnych w kwocie 1 000 000 zł zgromadzone się na rachunku bankowym o numerze (...), którymi następnie zadysponował w ten sposób, że przelał je na rachunek bankowy o numerze (...) należący do M. Ł. (2), działając na szkodę banku (...) SA oraz M. Ł. (1),

2. w dniu 15 marca 2011 r. w W., działając jako pełnomocnik posiadacza niżej wymienionego rachunku bankowego, należącego do M. Ł. (1), przywłaszczył powierzone mu rzeczy ruchome w postaci środków pieniężnych w kwocie 60 000 zł zgromadzone się na rachunku bankowym o numerze (...), poprzez dokonanie wypłaty w/w kwoty, działając na szkodę banku (...) SA oraz M. Ł. (1),

tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie:

1) oskarżoną M. Ł. (2) uznał za winną tego, że w dniu 14 marca 2011 r. w L., działając wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. (3), przywłaszczyła sobie cudze rzeczy ruchome znacznej wartości w postaci środków pieniężnych w kwocie 1.000.000 zł zgromadzonych na rachunku bankowym o numerze (...), należącym do M. Ł. (1) i prowadzonym przez bank (...) SA, które przelano na rachunek bankowy o numerze (...) należący do M. Ł. (2) i prowadzony przez (...) Bank (...) SA, którymi następnie w/w bez uprawnienia zadysponowała w ten sposób, że dokonała nabycia za kwotę 500.000 zł jednostek uczestnictwa o numerze (...)- (...) (...) U. (...) Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych SA, Funduszu U. oraz założyła lokatę na kwotę 490.000 zł o numerze (...) na rachunku bankowym numer (...) w (...) Banku (...) SA prowadzonym na jej nazwisko, a nadto dokonała wypłaty środków pieniężnych w kwocie 10.000 zł, działając na szkodę M. Ł. (1), tj. dokonania czynu z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył oskarżonej kary 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i 300 (trzystu) stawek dziennych grzywny po 20 (dwadzieścia) złotych każda;

2) oskarżonego M. Ł. (3) uznał za winnego tego, że w dniach 14-15 marca 2011 r. działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przywłaszczył powierzone mu rzeczy ruchome w postaci środków pieniężnych w kwocie 1.060.000 zł, stanowiące mienie znacznej wartości, zgromadzone na rachunku bankowym o numerze (...) należącym do M. Ł. (1) i prowadzonym przez bank (...) SA,
przy czym:

1. w dniu 14 marca 2011 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. (2) oraz jako pełnomocnik posiadacza niżej wymienionego rachunku bankowego, należącego do M. Ł. (1), przywłaszczył powierzone mu rzeczy ruchome w postaci środków pieniężnych w kwocie 1.000.000 zł zgromadzone na rachunku bankowym o numerze (...), którymi następnie zadysponował w ten sposób, że przelał je na rachunek bankowy o numerze (...) należący do M. Ł. (2), działając na szkodę M. Ł. (1),

2. w dniu 15 marca 2011 r. w L., działając jako pełnomocnik posiadacza niżej wymienionego rachunku bankowego, należącego do M. Ł. (1), przywłaszczył powierzone mu rzeczy ruchome w postaci środków pieniężnych w kwocie 60 000 zł zgromadzone na rachunku bankowym o numerze (...), poprzez dokonanie wypłaty w/w kwoty, działając na szkodę M. Ł. (1), tj. dokonania czynu z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył oskarżonemu kary 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i 300 (trzystu) stawek dziennych grzywny po 20 (dwadzieścia) złotych każda;

3) na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 i § 2 k.k. wykonanie kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonych M. Ł. (2) i M. Ł. (3) warunkowo zawiesił na okresy po 5 (pięć) lat próby, oddając na podstawie art. 73 § 2 k.k. na ten czas M. Ł. (3) pod dozór kuratora sądowego;

4) na podstawie art. 72 § 2 k.k. zobowiązał solidarnie oskarżonych M. Ł. (2) i M. Ł. (3) do naprawienia szkody poprzez zapłatę w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku na rzecz M. Ł. (1) kwoty 1.000.000 (jeden milion) zł oraz zobowiązał oskarżonego M. Ł. (3) do naprawienia szkody poprzez zapłatę w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku na rzecz M. Ł. (1) kwoty 60.000 (sześćdziesiąt tysięcy) zł;

5) na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar grzywien zaliczył obojgu oskarżonym okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach 16- 17 marca 2011r. przyjmując 1 dzień pozbawienia wolności za równy dwóm dziennym stawkom grzywny i uznając tym samym kary grzywny za wykonane w wysokości po
4 (cztery) stawki dzienne wobec M. Ł. (2) i M. Ł. (3).

Sąd Okręgowy orzekł także w przedmiocie dowodów rzeczowych, kosztów sądowych oraz odnośnie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońców obojga oskarżonych.

Obrońca oskarżonej M. Ł. (2) na podstawie art. 425 1 m 2 i 3 k.p.k. i art. 444 k.p.k. zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego dla Warszawy – Praga w Warszawie V Wydział Karny, w całości na korzyść oskarżonej.

Na podstawie art. 427 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

1. obrazę art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia poprzez nielogiczną, niespójną oraz sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności poprzez:

a) przyjęcie, iż oskarżyciel posiłkowy/pokrzywdzony złożył w toku postępowania konsekwentne, wiarygodne i wyczerpujące zeznania „ zbieżne z jego postawą i linią życiową”, podczas gdy zeznania te pozostają w całkowitym oderwaniu od rzeczywistego stanu rzeczy a ich treść świadczy jedynie o taktyce przyjętej przez niego na potrzeby toczącego się postępowania,

b) przyjęcie, iż skonfrontowane ze sobą oraz materiałem dowodowym wyjaśnienia oskarżonych nie są logiczne, spójne i wiarygodne, w wypadku gdy w sposób jasny i spójny wykluczają one wersję wydarzeń przedstawioną przez oskarżyciela posiłkowego/ pokrzywdzonego oraz pozostają poparte zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

c) uznanie, iż bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie pozostaje fakt, iż oskarżyciel posiłkowy/ pokrzywdzony na żadnym etapie nie wzywał oskarżonych do zwrotu środków pieniężnych, które rzekomo bez jego wiedzy wyprowadzone zostały z jego rachunku firmowego na rzecz oskarżonej,

d) uznanie, iż złe relacje pomiędzy oskarżycielem posiłkowym/ pokrzywdzonym a oskarżonymi stanowią dostateczne uprawdopodobnienie winy oskarżonych, w wypadku gdy oskarżyciel posiłkowy/pokrzywdzony dobrowolnie udostępnił oskarżonemu nieograniczony dostęp do rachunku firmowego oraz możliwość korzystania z firmowych pieczęci, co wbrew zapatrywaniom Sądu I Instancji stanowi potwierdzenie wersji wydarzeń oskarżonych,

e) uznanie za pełni wiarygodne zeznania oskarżyciela posiłkowego/pokrzywdzonego, który wcześniej skazany był już prawomocnie za fałszerstwo oraz dopuścił się użycia przemocy wobec oskarżonej, jak również uznanie przez Sąd I Instancji, iż pozostaje to bez znaczenia dla niniejszej sprawy, w wypadku gdy stanowi to motyw działań oskarżyciela posiłkowego/ pokrzywdzonego, mający na celu pogorszenie sytuacji prawnej oskarżonych oraz swoistą zemstę na byłej żonie,

f) uznanie, iż złe relacje pomiędzy byłymi małżonkami stanowią swoiste zaprzeczenie wersji zdarzeń przedstawionej przez oskarżonych, w sytuacji, gdy wyjaśnienia oskarżonych w tym zakresie wyraźnie i spójnie wskazują, iż przelana na konto oskarżonej suma pieniędzy miała stanowić swoiste „odszkodowanie” za dotkliwe pobicie oskarżonej przez oskarżyciela posiłkowego/pokrzywdzonego oraz nie zgłoszenie tego faktu przez oskarżoną na policję/ prokuraturę,

g) uznanie, iż pomimo złych relacji panujących pomiędzy oskarżycielem posiłkowym/ pokrzywdzonym a oskarżonym, udostępnienie konta firmowego, na którym znajdowały się znaczne środki majątkowe w sposób nieograniczony „ jest dość oczywiste i powszechne w społeczeństwie”, w sytuacji gdy taka postawa pozostaje w oderwaniu od podstawowych zasad logiki i doświadczenia życiowego.

h) „ niedopatrzenie się” przez Sąd I Instancji „zacietrzewienia” w zachowaniu oskarżyciela posiłkowego/poszkodowanego, w wypadku, gdy nie próbował on w jakikolwiek sposób wyjaśnić zaistniałej sytuacji oraz nie zwrócił się do oskarżonej o zwrot określ. kwoty pieniężnej, a jedynie wprost zgłosił sprawę prokuraturze.

i) uznanie za bezwartościowe zeznań A. J. - konkubenta oskarżonej i uznanie, iż „niewątpliwie wynikają z więzów osobistych łączących go z M. Ł. (2) i nie zamierza on jej obciążać”, w wypadku gdy wobec powyższego, takie same wnioski należałoby wysnuć odnośnie zeznań A. Ł., która niewątpliwie ze względu na pozostawanie w związku małżeńskim z oskarżycielem posiłkowym/ poszkodowanym nie ujawniłaby okoliczności sprzecznych z wersją przez niego przedstawioną;

j) nie wzięcie pod uwagę, iż zachowanie oskarżonej po przelaniu na jej nr rachunku określ. kwoty pieniężnej świadczy o jej słusznym przeświadczeniu, iż środki te przekazane jej zostały na polecenie oskarżyciela posiłkowego/pokrzywdzonego - oskarżona nie starała się w żaden sposób ukryć faktu uzyskania określ. kwoty, jej dalsze czynności świadczą o uważaniu się za właściciela ww. środków majątkowych (ulokowanie kwoty na lokacie, funduszach na własne imię i nazwisko), wypłata jedynie niewielkiej jej części na bieżące wydatki - co równoznaczne jest z brakiem wypełnienia znamion czynu przestępnego, określonego w art. 284 §1 kk.,

k) dokonanie błędnego ustalenia, iż dokumenty bankowe świadczące o podjętych przez oskarżoną środkach finansowych ujawnione zostały w wyniku przeszukania mieszkania oskarżonej, w wypadku gdy oskarżona sama, dobrowolnie przekazała je odpowiednim organom w celu wyjaśnienia sprawy, co w sposób oczywisty świadczy o przekonaniu oskarżonej co do legalności uzyskania ww. środków pieniężnych.

- co w rezultacie doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych, polegających na uznaniu, iż oskarżona, działając wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. (3), przywłaszczyła sobie cudze rzeczy ruchome znacznej wartości w postaci środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku bankowym M. Ł. (1);

2. w konsekwencji powyższego błędne zastosowanie normy prawa materialnego - art. 284 §1 kk w zw. z art. 294§1 kk, poprzez przyjęcie, że oskarżona dokonała czynu wyczerpującego dyspozycję ww. przepisów Kodeksu Karnego, w wypadku, gdy oskarżona nie wypełniła podstawowej przesłanki ww. art. 284 § 1 k.k. - tj. świadomości i umyślności przywłaszczenia ww. środków finansowych.

Ponadto wyrokowi temu zarzucił:

3. obrazę prawa procesowego w postaci naruszenia art. 170 §1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrony o przesłuchanie w charakterze świadka I. O. oraz E. Z., w wypadku gdy zeznania ww. osób miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy ze względu na posiadane przez ww. osoby informacji dot. przebiegu sytuacji przekazania środków z konta oskarżyciela posiłkowego/ pokrzywdzonego na konto oskarżonej oraz zachowań i oświadczeń składanych przez oskarżyciela posiłkowego/ poszkodowanego;

4. naruszenia art. 5 k.p.k. poprzez wyjaśnienie niedających się usunąć wątpliwości (wskazanych powyżej) na niekorzyść oskarżonej.

Powołując się na powyższe, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 k.p.k., wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i wydanie wyroku reformatoryjnego uniewinniającego oskarżoną od postawionego jej zarzutu oraz zasądzenie kosztów uzasadnionego ustanowienia obrońcy w I i II Instancji , ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Obrońca oskarżonego M. Ł. (3) zaskarżając na korzyść tego oskarżonego powyższy wyrok w całości i na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

1. naruszenie art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., które miało wpływ na treść wyroku, poprzez dokonanie dowolnej, wybiórczej i jednostronnej oceny zebranego materiału dowodowego, dokonanej z przekroczeniem przez Sąd Okręgowy granic swobodnej oceny dowodów, przeprowadzonej tylko i wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, bez uwzględnienia jego wyjaśnień i okoliczności przemawiających na jego korzyść oraz dokonaniu oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez:

a. pominięcie faktu, że M. Ł. (3) dokonując przelewów działał za wiedzą i zgodą ojca M. Ł. (1),

b. pominięcie faktu, że M. Ł. (3) dokonując przelewów działał na podstawie umocowania oraz w jego granicach, dysponując pełnomocnictwem udzielonym mu przez ojca do dokonywania tego rodzaju czynności bankowych,

c. pominięcie faktu, iż M. Ł. (3) przed dokonaniem przelewów został poinstruowany przez ojca w jakim celu ma dokonać przedmiotowych przelewów,

d. pominięcie faktu, że pokrzywdzony M. Ł. (1) prawdopodobnie w celu skierowania fałszywego oskarżenia względem swojej byłej małżonki M. Ł. (2) zawiadomił o przestępstwie niedopełnionym, a mianowicie przestępstwie przywłaszczenia mienia znacznej wartości w sytuacji gdy wcześniej ustalił dokonanie przelewów ze swoim synem M.,

2. naruszenie art. 5§2 k.p.k. wyrażające się w ustaleniu okoliczności faktycznych sprawy z naruszeniem zasady obiektywizmu, wbrew regule in dubio pro reo,

3. naruszenie art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez odmowę przeprowadzenia czynności przesłuchania oskarżonego M. Ł. (3) bez obecności jego ojca M. Ł. (1) (pomimo wniosku złożonego w tym zakresie), w sytuacji gdy oskarżenia przedstawione przez ojca oraz konflikt rodzinny spowodowały skrępowanie oskarżonego oraz utrudniały mu swobodą wypowiedź,

4. naruszenie art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., które miało wpływ na treść wyroku, poprzez dokonanie dowolnej, wybiórczej i jednostronnej oceny e-semesów wysyłanych przez oskarżonego M. Ł. oraz świadka P. K. wbrew treści zeznań świadka K. oraz wbrew treści wyjaśnień osk. Ł.,

5. naruszenie art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2,3 i 5 k.p.k. poprzez zaniechanie wezwania i przesłuchania w charakterze świadków E. K. i I. O. w sytuacji gdy zeznania w/w świadków są istotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy (dowód z zeznań I. O. został pierwotnie dopuszczony przez Sąd, a następnie z uwagi na fakt, że świadek nie stawił się w Sądzie bowiem nie miał czasu, Sąd chcąc już kończyć postępowanie oddalił tenże wniosek dowodowy),

6. naruszenie art. 424§ 1 pkt 1 k.p.k. poprzez nie wykazanie przez Sąd w treści uzasadnienia wyroku na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Uzasadnienie Sądu Okręgowego nie wskazuje na przesłanki, którymi kierował się Sąd wydając rozstrzygnięcie i tym samym nie ma możliwości przeprowadzenia kontroli rewizyjnej co do prawidłowości postępowania i rozumowania sądu I instancji w zakresie rozstrzygnięcia o winie oskarżonego M. Ł. (3),

7. naruszenie art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, iż oskarżony zrealizował znamiona w/w czynu zabronionego w sytuacji gdy działał na podstawie i w granicach udzielonego mu pełnomocnictwa,

8. naruszenie art. 72 § 2 k.k. poprzez nałożenie przez Sąd na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody w postaci zwrotu kwoty 1.060.000 zł w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku, w sytuacji braku wniosku o naprawienie szkody ze strony pokrzywdzonego M. Ł. (1), a w konsekwencji wydanie rozstrzygnięcia w tym zakresie z urzędu, pomimo, że pokrzywdzony był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika i mógł taki wniosek złożyć osobiście.

Na zasadzie art. 427§1 k.p.k. oraz 437 § 1 i §2 k.p.k. wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego M. Ł. (3) od popełnienia przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem czynu względnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania celem:

1) zwrócenia się do Banku (...) SA o przedstawienie nagrania rozmowy M. Ł. (1) z pracownikiem infolinii Banku (...) S.A. z dnia 14 marca 2011 r. na okoliczność zakresu twierdzeń podnoszonych przez M. Ł. (1) w trakcie tejże rozmowy oraz wiedzy pokrzywdzonego o sposobie działania oskarżonego,

2) przeprowadzenia dowodu z zeznań I. O. na okoliczność

powzięcia przez bank informacji o reklamacji,

3) przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka księgowej pokrzywdzonego Pani E. K. (adres w aktach) na okoliczność czynności wykonywanych przez oskarżonego M. Ł. (3) w związku z prowadzeniem dokumentacji księgowej dla działalności gospodarczej pokrzywdzonego i na jego polecenie,

4) ponownej oceny zeznań świadków, zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego przy uwzględnieniu wszelkich okoliczności sprawy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Obie apelacje są bezzasadne w stopniu oczywistym a w związku z tym nie zasługują na uwzględnienie zawarte w nich wnioski.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego M. Ł. (3).

Przedmiotowa apelacja pomimo tego, że została sporządzona przez podmiot profesjonalny, to stwierdzić należy, że sposób konstrukcji jej petitum i rodzaj przedstawionych zarzutów budzić musi poważne zastrzeżenia Sądu odwoławczego.

Obrońca oskarżonego w omawianej apelacji postawił bowiem w pkt 1 – 5 zarzuty obrazy przepisów postępowania ze sfery gromadzenia i oceny dowodów tj. art. 4, 7, 5 § 2 , 167 w zw. z art. 170 § 1 pkt 2, 3 i 5 k.p.k. i w żaden sposób nie wykazał wpływu obrazy wymienionych przepisów postępowania na treść wyroku. Tym samym skarżący nie zrealizował zawartego w art. 438 pkt 2 k.p.k. obowiązku wykazania wpływu na obrazę przepisów postępowania na treść orzeczenia. Jest jednak oczywiste, że zarzut o którym mowa w art. 438 pkt 2 k.p.k. może być uznany za trafny i zasadny tylko wówczas gdy zostanie wykazane, że obraza wymienionych w apelacji przepisów mogła (miała) wpływ na treść wydanego wyroku. Jest równie oczywiste, że jeżeli skarżący zarzuca Sądowi naruszenie przepisów procedury karnej dotyczących sfery gromadzenia oceny dowodów czyli np. art. 7, 167, 170 k.p.k. to jedynym sposobem wykazania takiego wpływu i tym samym zrealizowania obowiązku określonego w art. 438 pkt 2 k.p.k. jest postawienie zarzutu błędu w ustalenia faktycznych przyjętych za podstawę wyroku. Tymczasem obrońca oskarżonego M. Ł. (3) całkowicie zignorował treść wspomnianego przepisu (art. 438 pkt 2 k.p.k. ) i zarówno w treści petitum (gdzie jest do tego właściwe miejsce), ale również w uzasadnieniu swojej apelacji nie zakwestionował dokonanych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych.

Należy z tego faktu wyjaśnić wniosek, że rzekoma obraza przepisów postępowania wymienionych w pkt. 1 – 5 petitum nie miała w ogóle miejsca albo też, że jeżeli nawet miała miejsce to nie miała wpływu na treści zaskarżonego wyroku, gdyż skarżący takiego wpływu w żaden sposób nie wykazał.

Sąd Apelacyjny nie widzi zatem żadnej potrzeby oraz najmniejszych podstaw aby odnosić się szczegółowo i wnikliwie do zarzutów z pkt 1 – 5, skoro apelacja w tym zakresie jest formalnie wadliwa.

Należy jedynie stwierdzić, że wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd meriti nie dopuścił się obrazy żadnego z przepisów postępowania wymienionych w pkt 1 – 5 apelacji.

Sąd Okręgowy dokonał bowiem wszechstronnej analizy i oceny wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy i dokonana przez Sąd meriti ocena tych dowodów nie przekracza w żaden sposób ram określonych w art. 7 k.p.k. i w całości zasługuje na akceptację Sądu odwoławczego.

Zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. jest zaś całkowicie chybiony z tego względu, że reguła in dubio pro reo zawarta w tym przepisie nie miała w ogóle zastosowania w niniejszej sprawie, skoro Sąd dysponował bezpośrednimi dowodami pozwalającymi na dokonanie stanowczych ustaleń faktycznych.

Całkowicie bezpodstawny jest również zarzut zawarty w pkt 5 dotyczący rzekomego naruszenia art. 167 w zw. z art. 170 § 1 pkt 2, 3 i 5 k.p.k. Twierdzenie obrońcy oskarżonego, że zeznania E. K. i I. O. są istotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy są całkowicie bezpodstawne, skoro skarżący nie wykazał, że rzekoma obraza tych przepisów miała jakikolwiek wpływ na treść wyroku a w szczególności, że doprowadziła Sąd meriti do dokonania błędnych ustaleń faktycznych.

Bezpodstawny i chybiony jest również zarzut obrazy art. 424 k.p.k. wbrew bowiem twierdzeniom skarżącego pisemne motywy zaskarżonego wyroku spełniają wszystkie wymogi określone w tym przepisie Sąd Okręgowy wskazał bowiem którym dowodom dał wiarę i z jakich powodów oraz wskazał przyczyny odmówienia wiarygodności pozostałym dowodom w tym wyjaśnień oskarżonych. Zatem istnieje możliwość dokonania przez Sąd odwoławczy pełnej kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku i jest to kontrola o charakterze apelacyjnym (a nie rewizyjnym jak błędnie twierdzi skarżący).

Tak jak zaznaczono na wstępie omawiana apelacja jest w istocie ułomna i nie została sporządzona w sposób profesjonalny nie tylko dlatego, że nie wykazano wpływu rzekomej obrazy wymienionych przez skarżącego przepisów postępowania karnego, ale również dlatego, że w istocie zawiera wewnętrzne sprzeczne zarzuty, tj. zarzuty wymienione w pkt 1-5, a jednocześnie zarzut obrazy prawa materialnego, tj. art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. Jest jednak oczywiste i fachowy profesjonalny podmiot jakim jest adwokat tego rodzaju podstawową wiedzę powinien posiadać, że zarzut obrazy prawa materialnego jest aktualny dopiero wówczas, gdy nie kwestionuje się dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych.

Tak jak stwierdzono wcześniej obrońca oskarżonego wprawdzie nie stawia zarzutu o którym mowa w art. 438 pkt 3 k.p.k., ale stawia zarzuty obrazy przepisów postępowania ze sfery gromadzenia i oceny dowodów i uznać należy, że tego rodzaju zarzuty są również wewnętrznie sprzeczne z zarzutem obrazy prawa materialnego.

Odnosząc się do treści zarzutu z pkt 7 apelacji należy stwierdzić, że Sąd Okręgowy nie obraził wymienionych przez skarżącego przepisów prawa materialnego. Należy odwołać się w tym zakresie do całkowicie trafnej i logicznej argumentacji Sądu meriti zawartej na str. 15-16 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, gdzie trafnie stwierdzono, że osoba której powierzono prawo do dysponowania środkami pieniężnymi zgormadzonych na rachunku bankowym, dokonując bezprawnie polecenia wypłaty pieniędzy z tego rachunku dopuszcza się przywłaszczenia powierzonych jej pieniędzy w rozumieniu art. 284 § 2 k.k., a z uwagi na wysokość przywłaszczonej sumy stanowiącej znaczną wartość, zasadnym było również zastosowanie kwalifikacji z art. 294 § 1 k.k. Skoro zaś oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego tego samego zamiaru to zasadnym było również zastosowanie art. 12 k.k.

Natomiast za całkowicie błędny i w stopniu oczywistym bezpodstawny należy uznać zarzut obrazy art. 72 § 2 k.k.

Przypomnieć należy autorowi apelacji, że zarzut obrazy prawa materialnego w odniesieniu do przepisu z części ogólnej Kodeksu karnego może być postawiony zasadnie tylko wówczas, gdy dany przepis zawiera w sobie normę o charakterze bezwzględnym, czyli zawiera nakaz zastosowania tego przepisu w określonej sytuacji lub też zakaz jego zastosowania , jeżeli nie zostaną spełnione zawarte w tym przepisie warunki. Jeżeli natomiast określony przepis takiej normy nie zawiera to w ogóle nie można w tym zakresie zarzucić obrazy prawa materialnego. Z treści art. 72 § 2 k.k. na podstawie którego Sąd zobowiązał solidarnie oskarżonych do naprawienia wyrządzonej szkody wynika wyraźnie, że „Sąd może zobowiązać do naprawienia szkody”, chyba, że orzekł środek karny wymieniony w art. 39 pkt 5, albo do uiszczenia świadczenia wymienionego w art. 39 pkt 7 k.k. Nie ma zaś w tym zakresie żadnego znaczenia fakt, że pokrzywdzony wniosku o naprawienie szkody nie złożył oraz, że był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika i mógł taki wniosek złożyć osobiście.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonej M. Ł. (2).

Przedmiotowa apelacja również została zredagowana w sposób formalnie wadliwy bowiem zawiera wewnętrznie sprzeczne zarzuty, a mianowicie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na uznaniu, że oskarżona działając wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. (3), przywłaszczyła sobie cudze rzeczy ruchome znacznej wartości w postaci środków pieniężnych zgormadzonych na rachunku bankowym M. Ł. (1) a jednocześnie zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., która zdaniem skarżącego jest konsekwencja błędu w ustaleniach faktycznych (zarzut z pkt 2). Taki sposób konstrukcji petitum apelacji jest formalnie wadliwy i nie może zasługiwać na akceptację ze strony Sądu odwoławczego.

Jest bowiem oczywiste i wynika to z utrwalanego i jednoznacznego w tym zakresie orzecznictwa zarówno Sądu Najwyższego jak i Sądów Apelacyjnych, że zarzut obrazy prawa materialnego odnośnie przepisów z części szczególnej Kodeksu karnego jest aktualny dopiero wówczas gdy skarżący akceptuje w całości dokonane przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne. Profesjonalny podmiot jakim jest adwokat powinien te oczywiste kwestie znać i w taki sposób redagować środek odwoławczy, żeby nie było konieczności czynienia tego rodzaju uwag przez Sąd odwoławczy.

Odnosząc się zatem do zawartych w omawianej apelacji poszczególnych zarzutów uznać należy zarzut obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. za całkowicie chybiony i bezpodstawny. Okoliczności do jakich odwołuje się skarżący w poszczególnych punktach oznaczonych literowo (a-k),mające świadczyć o dowolnej ocenie wymienionych tam dowodów i okoliczności, stanowią jedynie nieudolną polemikę z analizą i oceną dokonaną przez Sąd Okręgowy.

Analizując treść poszczególnych punktów zawartych w omawianym zarzucie stwierdzić należy, że w istocie skarżący kwestionuje zeznania pokrzywdzonego M. Ł. (1) pomimo tego, że w treści zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. wprost nie wymienia nazwiska tego świadka.

Argumenty i wywody skarżącego mające charakter wyłącznie polemiczny zdaniem Sądu Apelacyjnego w żaden sposób nie podważają dokonanej przez Sąd meriti zeznań tego świadka. Z treści pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd meriti dokonał wszechstronnej i wnikliwej analizy oraz zgodnej z zasadą zawartą w
art. 7 k.p.k. oceny tego dowodu (st. 11 - 12). Podzielić należy w pełni stanowisko Sądu Okręgowego, że relacja ze zdarzeń przedstawiona przez M. Ł. (1) jest konsekwentna, logiczna, wiarygodna i szczegółowa. Nie ma zatem żadnych powodów aby podważać dokonaną przez Sąd pierwszej instancji ocenę tego dowodu, a w szczególności takich przekonywujących i merytorycznych powodów nie wskazano w omawianej apelacji.

Na akceptację zasługuje również sposób analizy oceny zeznań świadka A. J. (str. 11). Sąd meriti zasadnie stwierdził, że świadek ten nie posiada samoistnej wiedzy o transakcji związanej z przelewem na rzecz oskarżonej M. Ł. (2) kwoty 1.000.000 zł. Zeznania tego świadka dotyczące reakcji oskarżonej na przelanie powyższej kwoty i stwierdzenie, i była ona zdziwiona, że otrzymała taki przelew jak trafnie zauważono są sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego M. Ł. (3) i choćby z tego względu nie mogły zostać uznane za wiarygodne. Skoro Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy żadnego z przepisów postępowania karnego ze sfery gromadzenia oceny dowodów w tym także art. 4 i 7 k.p.k. to uznać również należy, że dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne są prawidłowe i mają pełne oparcie w materiale dowodowym sprawy wskazanym w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Sąd Okręgowy wbrew twierdzeniom skarżącego nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych i trafnie ustalił, że oskarżona M. Ł. (2) działając wspólnie i w porozumieniu z M. Ł. (3) przywłaszczyła sobie cudze rzeczy ruchome znacznej wartości w postaci środków pieniężnych w kwocie 1.000.000 zł na szkodę M. Ł. (1).

Za całkowicie chybiony i bezpodstawny uznać również należy zarzut obrazy prawa materialnego podniesiony w pkt 2 omawianej apelacji. Tak jak stwierdzono wcześniej zarzut ten jest przedwczesny w sytuacji gdy jednocześnie kwestionowane są przez skarżącego ustalenia faktyczne.

Ponadto taki sam zarzut został podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego M. Ł. (3) i nie ma potrzeby aby ponownie odnosić się do tego samego zagadnienia. Należy jedynie stwierdzić, że przyjęta w wyroku kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonej M. Ł. (2) jest prawidłowa, zaś argumenty Sądu Okręgowego zawarte na str. 15-16 uzasadnienia wyroku odnoszące się do tej kwestii są logiczne, przekonujące i w pełni wykazują zasadność i trafność dokonanej przez Sąd meriti subsumpcji przepisów prawa materialnego tj. art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 w zw. z art. 12 k.k. do ustalonego prawidłowo stanu faktycznego.

Tak jak stwierdzono przy analizie apelacji obrony oskarżonego M. Ł. (3) nie są również zasadne zarzuty obrazy art. 5 k.p.k. i art. 170 § 1 k.p.k.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Okręgowy nie naruszył zasady in dubio pro reo w odniesieniu do oskarżonej M. Ł. (2) i trzeba wyraźnie podkreślić, że w przedmiotowej sprawie w ogóle nie występowały niedające się usunąć wątpliwości w rozumieniu art. 5 § 2 k.p.k. bowiem Sąd meriti dysponował dowodami w postaci zeznań pokrzywdzonego oraz pozostałymi wymienionymi na str. 6 i 7 uzasadnienia, które pozwalały na dokonanie stanowczych i jednoznacznych ustaleń faktycznych.

Stawiając zaś zarzut obrazy art. 170 § 1 k.p.k. skarżący nie wykazał w żaden sposób zarówno w treści zarzutu jak i w uzasadnieniu wpływu rzekomej obrazy tego przepisu na treść wyroku, czego wymaga treść art. 438 pkt 2 k.p.k. Zatem chociażby z tego względu zarzut ten jest całkowicie bezzasadny i nie zasługuje na uwzględnienie. Tego rodzaju zarzut dotyczący tych samych osób tj. I. O. oraz E. Z. był już ponadto przedmiotem analizy Sądu odwoławczego w ramach niniejszego uzasadnienia i nie ma zatem potrzeby ponownego przytaczania zawartych tam argumentów dotyczących zarzutu z pkt 5 w apelacji wniesionej przez obrońcę M. Ł. (3).

Reasumując powyższe rozważania stwierdzić należy, że żaden z zarzutów zawartych w analizowanych apelacjach nie okazał się zasadny bowiem Sąd Okręgowy nie naruszył żadnego z przepisów postępowania ze sfery gromadzenia i oceny dowodów i poczynił trafne ustalenia faktyczne, które mają pełne oparcie w materiale dowodowym sprawy. Nie budzi także żadnych zastrzeżeń przyjęta w wyroku kwalifikacja prawna czynów przypisanych obojgu oskarżonych. Sąd odwoławczy nie znalazł również żadnych podstaw aby dokonać korekty wyroku w zakresie orzeczonych wobec oskarżonych kar. Orzeczone bowiem kary po 2 lata pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania oraz kary grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych po 20 zł każda nie noszą w sobie cech rażącej surowości, są adekwatne do stopnia zawinienia oskarżonych i przy wymiarze tych kar zostały uwzględnione w należyty sposób dyrektywy określone w art. 53 k.k.

Mając powyższe względy na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono zaś na podstawie art. 634 i art. 636 § 1 k.p.k.