Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2014r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Mirosława Strzelecka

Sędziowie: SA – Marek Czecharowski spr.

del. SO – Marek Dobrasiewicz

Protokolant: – sekr. sąd. Kazimiera Zbysińska

przy udziale Prokuratora Gabrieli Marczyńskiej-Tomali

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2014 r.

sprawy M. S. (2)

oskarżonego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 15 kwietnia 2014 r. sygn. akt XVIII K 364/12

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. W. -Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) zł za obronę z urzędu wykonywaną przed Sądem Apelacyjnym;

zwalnia oskarżonego M. S. (2) od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

M. S. (2) został oskarżony o to, że:

w dniu 18 marca 2011r. w miejscowości M., gm. G., woj. (...), działając w zamiarze bezpośrednim, usiłował pozbawić życia D. S. zadając mu wielokrotne uderzenia w głowę przy użyciu narzędzia tępo-krawędzistego oraz pięści, w wyniku czego doznał on obrażeń ciała w postaci ciężkiego urazu czaszkowo- mózgowego, licznych ran głowy w okolicy ciemieniowej i potylicznej lewej, wieloodłamowego złamania kości czaszki w okolicy ciemieniowej lewej z wgłobieniem odłamów łuski kości ciemieniowej, krwiaka nadtwardówkowego nad lewą półkulą mózgu, stłuczenia płata skroniowego lewego z obrzękiem mózgu- skutkujących u niego chorobą realnie zagrażającą życiu, a następnie pozostawił go bez udzielenia mu pomocy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na udzieloną pokrzywdzonemu pomoc lekarską,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 15 kwietnia
2014 r. (sygn. akt XVIII K 364/12):

M. S. (2) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tą zmianą że z jego opisu wyeliminował sformułowanie „oraz pięści”, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zw. z art, 11 § 2 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał oskarżonego a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył karę 12 lat pozbawienia

wolności.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył M. S. (2) okres rzeczywistego pozbawienia go wolności w sprawie przypadający od 19 marca 2011r. do 15 kwietnia 2014r.

Na podstawie art. 46 § 2 k.k. w zw. z art. 48 k.k. orzekł wobec M. S. (2) środek karny w postaci nawiązki na rzecz D. S. w wysokości 100.000 złotych.

Na podstawie art. 4la § 1 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec M. S. (2) środek karny w postaci trwających przez 10 lat zakazów zbliżania się do pokrzywdzonego D. S. na odległość mniejszą niż 200 metrów oraz wszelkich kontaktów z tą osobą.

Na podstawie art. 192a § 1 k.p.k. zarządził zniszczenie dowodów rzeczowych opisanych w punktach 1-10 wykazu dowodów rzeczowych nr S-26/11,k.612 akt sprawy oraz w punktach 1 i 22 wykazu dowodów rzeczowych nr (...), k.611 akt sprawy.

Na podstawie art. 230 k.p.k. zwrócił:

D. S. dowody rzeczowe opisane w punktach 2-10 wykazu dowodów rzeczowych nr (...), k.611 akt sprawy,

M. S. (2) dowody rzeczowe opisane w punktach 11-18 wykazu dowodów rzeczowych nr (...), k.611 akt sprawy,

N. M. dowody rzeczowe opisane w punktach 19 i 20 wykazu dowodów rzeczowych nr (...), k.611 akt sprawy.

Dowód rzeczowy opisany w punkcie 21 wykazu dowodów rzeczowych nr (...), k.611 akt sprawy pozostawił w aktach na k.143.

Na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od M. S. (2) na rzecz oskarżyciela posiłkowego D. S. kwotę 13.150 złotych tytułem zwrotu poniesionych przez tę osobę wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił M. S. (2) od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.

Wyrok powyższy na korzyść oskarżonego zaskarżył w całości jego obrońca.

Zarzucił wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, przez ustalenie na podstawie nieprawidłowej, dowolnej oceny dowodów, że oskarżony M. S. (2) dopuścił się na szkodę D. S. przestępstwa z art.13 § 1 k.k. w zw. z art 148 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., podczas gdy istnieją poważne, nie dające się usunąć wątpliwości w tym względzie.

W uzasadnieniu apelacji skarżący przywołuje inne niż ustalił Sąd godziny przyjazdu autobusu, którym pokrzywdzony miał jechać do domu, czas jego przyjazdu, dojścia w okolice domu oraz czas bicia pokrzywdzonego wyliczając godzinę popełnienia przestępstwa. Konfrontując ją z danymi co do logowania się telefonu oskarżonego stwierdza, że niemożliwym było dokonanie przez jego klienta zarzuconego mu czynu.

Podnosi też kwestię nie odnalezienia narzędzia, którym zadano pokrzywdzonemu obrażenia i brak dowodu by odnaleziony po długim czasie trzonek siekiery mógł być tym narzędziem.

Analizuje też przebieg znajomości oskarżonego i pokrzywdzonego w kontekście ewentualnych gróźb pozbawienia życia.

Konkluduje w wyniku własnej analizy dowodów, iż występujące w sprawie wątpliwości, które nie dają się usunąć nakazują uniewinnienie oskarżonego od zarzutu stawianego mu aktem oskarżenia, wnosząc o stosowną zmianę zaskarżonego wyroku.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy nie jest zasadna i to w stopniu zbliżonym do oczywistej bezzasadności.

Na wstępie przypomnieć wypada, iż sprawa była ponownie rozpoznawana przez Sąd Okręgowy wobec uchylenia pierwszego orzeczenia w sprawie. Odnotować też należy, że Sąd ten zastosował się do wytycznych Sądu Apelacyjnego sformułowanych w pisemnych motywach wyroku uchylającego poprzednie orzeczenie. Zrealizował je wszystkie, oczywiście w granicach możliwych do wykonania bowiem np. próby ustalenia osoby o przezwisku (...) oraz autora listu podpisującego się (...) nie przyniosły efektu.

Uzyskano jednak precyzyjną analizę logowań telefonu oskarżonego zawartą w opinii wykonanej przez kompetentnego eksperta z zakresu telefonii komórkowej. Okazano biegłemu z zakresu medycyny sądowej trzonek siekiery, uzyskując jego opinię co do możliwości by przedmiot ten (lub też taki jak okazany) mógł być narzędziem użytym przez sprawcę pobicia pokrzywdzonego.

Nadto, Sąd I instancji przesłuchując ponownie praktycznie wszystkich świadków zawnioskowanych w sprawie, uczynił to w sposób bardziej dociekliwy. W efekcie uzyskano pogłębiony materiał dowodowy, wyeliminowano w znacznej mierze „znaki zapytania” wiążące się np. z osobami (...) i K. B..

Materiał ten, czego dowodem pisemne uzasadnienie wyroku, został poddany wnikliwej analizie, która doprowadziła do konstatacji, że sprawcą pobicia i obrażeń, prowadzących do pozbawienia życia D. S. jest oskarżony M. S. (2). Argumentacja na poparcie tego stanowiska jest w pełni przekonywująca w świetle zebranych dowodów, przy uwzględnieniu zasad logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego.

Apelacja obrońcy stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu, przy czym bazując na rzeczowych wypowiedziach pokrzywdzonego i świadków próbuje dla sformułowania linii obrony wykorzystać np. różnice czasowe wynikające z ostrożnych co do tego wypowiedzi np. na temat opóźnienia autobusu, czasu przejazdu do przystanku w miejscu zamieszkiwania pokrzywdzonego, czasu przejścia z tego miejsca w pobliże posesji na której zamieszkuje itd. Oczywiście skarżący wykorzystuje dla swych wyliczeń wartości korzystniejsze z punktu widzenia formułowanej tezy. Jednakże nie podważa to zasadności ustaleń Sądu meriti, który uwzględniając inne jeszcze dowody np. określające charakter stosunków łączących oskarżonego i jego ofiarę, okoliczności dotyczące ich znajomości w okresie poprzedzającym przedmiotowe zdarzenie, a także wydarzenia po nim następujące, a zwłaszcza zachowanie i wypowiedzi samego oskarżonego przekonywująco wykazuje, iż jedyną osobą zainteresowaną dokonaniem przedmiotowego czynu, dysponującą pełnią możliwości jego zrealizowania był oskarżony M. S..

Konkludując – zdaniem Sądu Apelacyjnego argumentacja apelacji obrońcy oskarżonego w niczym nie podważyła ustaleń Sądu Okręgowego, ani trafności przyjętej kwalifikacji prawnej czynu. Także wymiar kary nie budzi żadnych zastrzeżeń, jeśli się zważy na prawidłowo wyeksponowane w pisemnych motywach wyroku, okoliczności obciążające i łagodzące. Jej wysokość zbliżona do ustawowego minimum nie może być uznana za niewspółmierną, a tym bardziej za rażąco niewspółmierną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, a z uwagi na perspektywę wieloletniego pobytu w zakładzie karnym przy niepewnej perspektywie zarobkowania, zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Zasądził natomiast od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu stosowne honorarium za obronę wykonywaną przed Sądem Apelacyjnym.