Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

1.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na uznaniu, że D. D. (1):

-uczestniczył w obrocie substancjami niedozwolonymi,

-przekazał S. B. (1) pakunek z klefedronem,

-komunikował się ze sprawcami obrotu substancjami odurzającymi;

2.sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego;

3.obraza przepisów postępowania-art. 410 kpk i art. 424 kpk, przez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy;

4.naruszenie art. 7 kpk przez dowolną ocenę dowodów, w szczególności wyjaśnień oskarżonych S. B. (1) i D. D. (1).

OCENA ZARZUTÓW APELACYJNYCH W ZAKRESIE OSKARŻONEGO D. K. (...):

Mimo wniesienia apelacji przez cztery podmioty, jedynie w sprawie oskarżonego D. D. (1) wpłynął wniosek o uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego, dlatego uzasadnienie zostanie ograniczone do przedstawienia motywów tej części rozstrzygnięcia.

Sąd Apelacyjny uznał zarzuty i wnioski apelacji obrońcy oskarżonego D. D. (1) za bezzasadne, dlatego nie uwzględnił wniosków o zmianę wyroku przez uniewinnienie oskarżonego lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Zmiana wyroku Sadu Okręgowego w zakresie pkt. 1, w odniesieniu do zarzutu I aktu oskarżenia, jest skutkiem częściowego uznania odwołania prokuratora, który w pkt 4 swojej apelacji zaskarżył pominięcie przy skazaniu D. D. (1) przepisu art. 64 § 1 kk, tj. działania w warunkach recydywy zwykłej. Wprawdzie zarzut został sformułowany nieprawidłowo, gdyż pominięcie recydywy nie było wynikiem błędu w ustaleniach faktycznych, a naruszenia prawa materialnego, a prokurator wnosił o uchylenie wyroku, zamiast o jego zmianę, mimo to, sąd apelacyjny dokonał koniecznego uzupełnienia wyroku w zakresie prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu – podstawy skazania, w związku z recydywą z art. 64 § 1kk, co czyni zadość słusznemu zarzutowi oskarżyciela publicznego w tym zakresie.

Pozostając przy tej zmianie wyroku, należy podzielić ustalenia prokuratora dotyczące poprzedniej karalności i okresu odbywanych przez D. D. (1) kar, które zobowiązywały sąd do przyjęcia kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego w pkt 1 aktu oskarżenia, jako dokonanego w warunkach recydywy. Pominięcie przez sąd I instancji art. 64 § 1 kk było zupełnie niezrozumiałe, podobnie jak poświęcone tej kwestii dwa zdania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd Okręgowy, na str.18, pkt 3.2 uzasadnienia stwierdził: ,,Z kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego D. D. (1) wyeliminowano przepis art. 64 § 1 kk, ponieważ z karty karnej przedstawionej przez oskarżyciela, nie wynikało, by istniały podstawy do przyjęcia popełnienia czynu w warunkach recydywy. Prokurator natomiast nie wnosił o przeprowadzenie innych dowodów, które miałyby potwierdzić takie ustalenia”. Nie sposób się zgodzić z takim podejściem sądu, które uzasadniałoby jego bierność dopuszczającą świadome naruszenie prawa materialnego z powodu niedostatków aktu oskarżenia. Polski proces karny nie jest czysto kontradyktoryjny. Na sądzie spoczywa obowiązek ustalenia prawdy materialnej i subsumpcji ustaleń faktycznych do przepisów prawa materialnego, zwłaszcza gdy prokurator, zarzucając D. D. (1) udział w obrocie narkotykami, przywołał w kwalifikacji prawnej czynu m.in. art. 64 § 1 kk. Wprawdzie opis zarzucanego czynu był niestaranny – pozbawiony opisu działania w recydywie, ale w uzasadnieniu a/o prokurator podał konkretne fakty przemawiające za taką właśnie kwalifikacją pierwszego zarzutu D. D.. Prokurator podał: ,, D. D. (1) zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, bowiem był uprzednio karany wyrokiem Sądu Rejonowego w Żyrardowie o sygn. II K 12/17 za czyn z art. 61 ustawy z dn. 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 1 roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 1 grudnia 2014r. do 13 stycznia 2015r., od 17 lutego 2015r. do 29 sierpnia 2015r. oraz od 30 sierpnia 2016r. do 13 stycznia 2017r.” Jakkolwiek karta karna D. D. nie zawiera pełnych danych o odbytych karach ( osiem wyroków skazujących), to zwrócenie się do Sądu Rejonowego w Żyrardowie o odpis wskazanego przez prokuratora wyroku, wraz z danymi o wykonaniu kary lub zobowiązanie do tego prokuratora, należało do sądu. Uczynił to Sąd Apelacyjny, potwierdzając, skazanie D. D. (1) wyrokiem w/w sądu wyrokiem z dnia 14 lutego 2017r., w sprawie II K 12/17, na karę roku pozbawienia wolności i grzywnę. Postanowieniem z 29 marca 2018r. SR w Żyrardowie zaliczył skazanemu na poczet orzeczonej kary okresy od 11.12.2014r. do 13.01.2015r., od 17.02.2015 do 29.08.2015r. i od 30.08.2016r. do 13.01.2017r., uznając karę za wykonaną w całości. W obecnej sprawie oskarżony D. D. (1) dopuścił się w dniu 13 września 2019r. przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii – udziału w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej -

a więc umyślnego przestępstwa podobnego do tego, za które został skazany wyrokiem SR w Żyrardowie II K 12/17 – art. 61 ustawy, tj. za posiadanie prawie 370 litrów prekursorów do produkcji m.in. amfetaminy (BMK). Za przestępstwo osądzone przez SR w Żyrardowie odbył do 13.01.2017r. karę roku pozbawienia wolności, a więc dopuścił się kolejnego, umyślnego przestępstwa podobnego, w okresie krótszym niż 5 lat po odbyciu kary pozbawienia wolności przekraczającej 6 miesięcy. Nie ulega zatem wątpliwości, że D. D. (1) działał w warunkach powrotu do przestępstwa, określonych w warunkach art. 64 § 1 kk, dlatego przepis ten należało wskazać w kwalifikacji prawnej czynu będącego podstawą skazania za przestępstwo przypisane temu oskarżonemu w pkt 1 zaskarżonego wyroku. Zmiana wyroku w tym zakresie nie spowodowała podwyższenia wymiaru kary pozbawienia wolności, ponieważ orzeczona przez Sąd Okręgowy kara 4 lat pozbawienia wolności, powyżej dolnej granicy wymiaru, jest karą adekwatną, bez konieczności podwyższenia jej powyżej górnego progu zwiększonego o połowę, jak umożliwia to art. 64 § 1 kk. Sąd Okręgowy należycie uzasadnił wymiar tej kary, na tle kar innych oskarżonych, okoliczności czynu i właściwości osobistych D. D. oraz wysokiego stopnia szkodliwości społecznej przestępczości narkotykowej, którą zajmował się oskarżony. Należy przy tym pamiętać, że przestępstwo dokonane 13 września 2017r., jest jednym z elementów działalności przestępczej większej grupy sprawców, wyłączonym przez Prokuraturę Krajową, bez większego uzasadnienia, z głównego śledztwa wszczętego na bazie operacji specjalnej CBŚ, kryptonim (...), sygn. PK WZ Ds.45.2000, śledztwa rozczłonkowanego na co najmniej cztery sprawy. Poza obecną sprawą, czyny związane z okresem i zdarzeniami tu osądzonymi, w tym przekazanie przez D. D. (1) klefedronu w dniu 13 września 2019r. i posiadanie narkotyków znalezionych u części zatrzymanych wówczas oskarżonych, rozdzielono na kilka aktów oskarżenia skierowanych do: Sądu Rejonowego w Otwocku - oskarżenie D. S. (1) - zarzut obrotu klefedronem z 13 września 2019r. i posiadanie innych narkotyków; sprawa II K 655/19 dot. P. N.- posiadanie narkotyków; czwarta sprawa, której ślad znajduje się w obecnym postępowaniu, to najszerszy akt oskarżenia (PK I WZ Ds.45.2020), rozpoznany przez Sąd Okręgowy w Warszawie, w sprawie II K 159/20, zakończonej nieprawomocnym wyrokiem z 30 listopada 2022r., znajdującej się w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie z apelacjami stron. W tej sprawie występuje 10 oskarżonych, w tym D. D. (1), oskarżony m.in. o kierowanie zorganizowaną grupą przestępczą, zajmującą się wytwarzaniem i handlem narkotykami, w okresie od czerwca do listopada 2019r., a więc w okresie szerszym niż zarzut w obecnej sprawie II AKa 405/21, gdzie w dodatku prokurator nie sprecyzował zakresu osobowego grupy. D. D. (1) został nieprawomocnie uniewinniony, w sprawie II K 159/20 od zarzutu kierowania zorganizowaną grupą przestępczą, natomiast skazany za inne przestępstwa narkotykowe, w tym wytwarzanie klefedronu – substancji chemicznej psychotropowej o symbolu 4-C. i posiadanie przyrządów laboratoryjnych służących niedozwolonej produkcji takich substancji. D. D. został za to nieprawomocnie skazany na karę łączną 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę. Zaznaczyć przy tym należy, że w sprawie II K 159/20 zarzucono mu prawidłowo działanie w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk, z powołaniem się na wyrok SR w Żyrardowie i odbytą karę.

Takie rozczłonkowanie spraw i zarzutów oskarżonych, w tym D. D., za czyny powiązane rodzajowo, czasowo i osobowo, stanowiące ciągłą działalność przestępczą i tak też kwalifikowane w sprawie II K 159/20 – w zw. z art. 12 kk, powinny być sądzone łącznie i objęte karą łączną, o co z resztą wnosił oskarżony w wymienionej sprawie. Rozdzielenie zarzutów i podmiotów oskarżających, spowodowało niekonsekwentne oskarżenie, raz to za działanie w grupie przestępczej – art. 65 § 1 kk (obecna sprawa), raz za kierowanie grupą (uniewinnienie) i w razie uprawomocnienia się wyroku w obecnej sprawie i sprawie II K 159/20, będzie skutkowało odrębnym postępowaniem w przedmiocie wyroku łącznego. Podniesienie wymiaru kary za przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, nawet po zaostrzeniu podstawy skazania w zw. z art. 64 § 1 kk, było niecelowe, w tej choćby perspektywie.

Sąd Apelacyjny, utrzymując w mocy uniewinnienie oskarżonych w niniejszej sprawie od działania w zorganizowanej grupie przestępczej – zarzut II a/o z art. 258 § 1 kk lub w zw. z art. 65 §1 kk (I zarzut D. D.), zmienił opis czynu przypisanego D. D. w pkt 1 wyroku, wskazując, że 13 września 2019 r. działał on wspólnie i w porozumieniu z oskarżonymi S. B. (1) i A. K. (2). Zmiana opisu czynu była oczywista, nawet po uniewinnieniu od współdziałania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, bowiem przebieg przekazania klefedronu w dniu 13 września 2019r. przez D. D. (1) oskarżonym S. B. (1) i A. K. (2), którzy przewieźli go do D. S. (1) ( osobna sprawa D. S. za ten czyn w SR w Otwocku), jest doskonale udowodniony. Zarówno umawianie się oskarżonych na transakcję z D. D. w tym dniu, jak i samo spotkanie oskarżonych w umówionym miejscu i czasie, przeniesienie pakunków z klefedronem z samochodu D. D. do samochodu, którym przyjechał S. B. z A. K., a następnie przewiezienie ich do miejsca spotkania z D. S. i przeładowanie do jego samochodu, było kontrolowane, za pomocą podsłuchów i obserwacji przez wyspecjalizowaną jednostkę Centralnego Biura Śledczego Policji i odpowiednio udokumentowane procesowo. Akcja zakończyła się zatrzymaniem D. S. (1), bezpośrednio po przejęciu pakunków z zawartością 9970,50 grama klefedronu od S. B. i A. K., zaraz po otrzymaniu tych samych pakunków od D. D.. Na dwóch workach foliowych, w których znajdowało się po kilka 1-kilogramowych pakunków z klefedronem, ujawniono ślady – odciski linii papilarnych - D. D. (1), które stanowią swoisty stempel potwierdzający, że on był źródłem narkotyku, tak jak to sam przedstawiał w podsłuchanych poprzedniego dnia rozmowach telefonicznych z W. B..

Na tle dobrze udowodnionych okoliczności transakcji D. D. (1) z W. B. i A. K. (1), a następnie przekazania klefedronu D. S. (1), apelacje części oskarżonych kwestionujących udział w przestępstwie z 13 września 2019r., w tym apelacja obrońcy D. D. (1), jawią się jako oczywiście bezzasadne. Utajnione wówczas działania operacyjne policji, trwające od kilku miesięcy, doprowadziły do udowodnienia procesowego, tego, że D. D. (1) był źródłem zaopatrzenia w narkotyki, że odbywał wiele rozmów telefonicznych dotyczących obrotu narkotykami, określanymi w zakamuflowany sposób, jako ,,browarki”, ,,piwko” itp. Dostępność narkotyków u D. D., jaka wynika z nagranych rozmów, pozwala uważać go za posiadacza znacznego zbioru narkotyków różnego rodzaju, co zawarto w zarzutach przestępstw i skazaniach w obu postępowaniach zakończonych w Sądzie Okręgowym w Warszawie. D. D. (1), jak już pisano o tym powyżej, był karany za podobne przestępstwa (osiem skazań, w tym kilkakrotnie za przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w tym posiadanie prekursorów).

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego stanowią polemikę, celowo pomijającą zbiór podstawowych dowodów zebranych w sprawie, ponieważ są one tak obciążające dla D. D. (1), że nie sposób je skutecznie podważać. Dowód z podsłuchów, jednoznacznie wskazujący, że 12 września 2019r. w przeddzień dostawy klefedronu do zamawiającego S. B. oraz 13 września 2019r., zmierzając na realizację dostawy, oskarżeni D. i B. rozmawiali ze sobą z posiadanych aparatów telefonicznych, apelujący próbuje zdyskredytować zupełnie uboczną kwestią, komu jeszcze S. B. przekazywał informacje na nr (...). Sąd Okręgowy, z iście aptekarską dokładnością zrelacjonował dane z kontroli operacyjnej, co apelujący pomija, gdyż są one pogrążające dla D. D., a w zestawieniu z kontrolą podążającą za pojazdem oskarżonych B. i K. i dalej za D. S., włącznie z wynikiem przeszukania jego samochodu i śladami D. D. na pakunkach z klefedronem, są nieodpartymi dowodami winy wszystkich tych osób. Sąd Okręgowy precyzyjnie ustalił numery telefonów, którymi posługiwali się oskarżeni, nawet, jeśli były zarejestrowane na inną osobę (M. K. miał zarejestrowane na siebie nawet kilkaset numerów-kart SIM- za których wykorzystywanie przez inne osoby pobierał opłaty). Skarżący nie jest w stanie podważyć ustaleń w zakresie posługiwania się oskarżonych konkretnymi numerami telefonów, gdyż potwierdzają to nie tylko nagrane rozmowy i pojawiające się w nich imiona i określenia rozmówców, ale i zapisane wiadomości tekstowe czy inne zapisy w zabezpieczonych aparatach. Podążając za rozmowami telefonicznymi telefonów oskarżonych: D. D. nr (...), S. B. nr (...), A. K. nr (...) oraz D. S. (...) ( z tego nr S. oddzwonił na nr B., tuż przed odbiorem klefedronu), Sąd Okręgowy odtworzył, co do minuty, ich połączenia i rozmowy na temat czasu i organizacji przekazania narkotyku przez D. , B. i K. oraz dalszego transportu, aż do spotkania z S. i włożenia pakunków do jego samochodu i ujęcia go z tym ładunkiem przez policjantów, którzy ich podsłuchiwali i obserwowali. Była to w pełni skuteczna akcja policji, wyczekiwana i przygotowywana co najmniej od maja- czerwca 2019r., od założenia zalegalizowanych podsłuchów na wytypowane telefony grupy podejrzewanej od dawna o wytwarzanie i handel narkotykami, w tym przede wszystkim D. D. i jego odbiorców narkotyków. Nie ma potrzeby przytaczać szczegółowo wszystkich kontaktów pomiędzy oskarżonymi, skoro sąd I instancji na str. 2-9 uzasadnienia wyroku, zrelacjonował momenty istotne dla sprawy, a apelujący nie podważa zawartych tam ustaleń dotyczących kontaktów D. D.. Apelujący pomija też to, że podczas przeszukania miejsca zamieszkania D. D. znaleziono aparat, z którym współpracowała karta SIM nr (...), zarejestrowana na M. K. ale użytkowana przez D. D.. Oskarżony na tej samej zasadzie korzystał też z karty nr (...) podobnie jak S. B., posługujący się odnajmowanym od K. nr (...), z którego kontaktował się z D. D., umawiając się na odbiór prawie 10 kg klefedronu w dniu 13 września 2019r. Ani D. D., ani inni oskarżeni nie byli w stanie podważyć tych faktów. D. D., w obecności którego policjanci zabezpieczyli jego aparat telefoniczny, nie twierdził, że jest to cudza rzecz. Nie podważa tego także jego obrońca, choć doskonale orientuje się, że odnalezienie aparatu pozwoliło potwierdzić z jakimi kartami SIM współpracował, a to z kolei dopełniło nagrania rozmów przypisywanych od początku oskarżonym biorącym udział w przestępstwie dokonanym 13 września 2019r. Żadnego znaczenia dla sprawy D. D. nie ma stwierdzenie zawarte w uzasadnieniu Sądu Okręgowego (str.3), że S. B., umówiony z oskarżonym na godz. 11.00, na odbiór narkotyku, kontaktował się o godz. 9.32 z nieustaloną osobą na nr (...), z którą umówił się z kolei na godz. 12.00. Ponad wszelką wątpliwość S. B. umówił się na transakcję tego dnia z D. D. o godz. 11.00, o godz. 11.06 zadzwonił po raz kolejny do D. D., mówiąc, że będzie za minutę, przyjechał na umówione miejsce razem z A. K., odebrał i włożył do samochodu klefedron zapakowany w worki foliowe i torebki strunowe, o 11.40 puścił sygnał do D, S., a ten oddzwonił do S. B. o 12.00 z numeru (...),S. B. powiedział, że będzie za 5 minut. Tak też się stało, przepakowali pakunek uzyskany od D. do samochodu S., którego zaraz potem zatrzymali kontrolujący to policjanci. O godz. 12.35 S. B. ponownie skontaktował się z nieustalonym posiadaczem nr 797 557 130, wysyłając sms, że będą gotowi za 20 minut. Kontakty z tym numerem nie podważają ustalonego przebiegu spotkania B. z D. i celu tego spotkania, potwierdzonego częściowo w wyjaśnieniach oskarżonego S. B.. Wprawdzie jego wyjaśnienia złożone przed sądem kluczą w taki sposób, by nie odkrywać przedmiotu transakcji, chronić A. K. i wesprzeć wersję linii obrony D. D. o innej możliwości naniesienia jego odcisków na worki z klefedronem, ale ostatecznie S. B. przyznał się do spotkania i zakupu chemikaliów od D. D. w dniu 13 września 2019r. (k. 1577). Ponieważ oskarżony nie miał najmniejszych szans obalenia, udowodnionego podsłuchami, obserwacją i wyjaśnieniami S. B., faktu spotkania ze S. B. i sprzedaży mu pakunków, które zaraz potem znaleziono u D. S. i okazały się zabronioną substancją psychotropową, przyjął niespójną i niejasną wersję ( dopiero na rozprawie, po wyjaśnieniach S. B.), jakoby sprzedał dozwolony środek chemiczny, pakowany przez niego i w jakiś nieokreślony sposób worki foliowe, w których zapakowane były torebki z klefedronem znalezionym u D. S., nosiły jego odciski palców. Historia zmyślona przez S. B. o przepakowywaniu pakunku od D. w worki zabrane rzekomo jakiemuś B., którego zna, ale nie ujawni - tyleż zagmatwana, co niewiarygodna, stała się dla D. D. cienką nitką obrony przed koronnym dowodem, jakim są 4 odciski jego palca na niebieskich workach foliowych, w które zapakował torebki z klefedronem (opinie daktyloskopijne k.636, 641-642,1111v). Jest to wersja naiwna, stworzona ze wsparciem S. B., w momencie, gdy oskarżeni, znający już wagę dowodów obciążających zebranych w akcji policji, znając wyniki daktyloskopii i analizy chemicznej narkotyku, z którym został zatrzymany D. S., bezpośrednio po transakcji D. D. ze S. B., próbowali zasiać jakiekolwiek wątpliwości, jakoby środki, z którymi zatrzymano D. S. nie były tymi, które D.D. sprzedał właśnie S. B.. Analiza czasu i treści połączeń telefonicznych między sprawcami i akcji policji uruchomionej zaraz po przejęciu narkotyku przez D. S., wyklucza legendę o udziale jakiegoś B., o dodatkowym opakowywaniu narkotyków itd. Same zasady doświadczenia życiowego wykluczają to, by tak zakamuflowana transakcja, na jaką wskazuje treść rozmów telefonicznych i wiadomości sms pomiędzy oskarżonymi, dotyczyła legalnego towaru albo, by jakiekolwiek chemikalia, a tym bardziej duża partia narkotyków, była przenoszona z samochodu do samochodu w dziesięciu kilogramowych torbach strunowych, w publicznym parku, w środku dnia, bez ukrycia ich w większych opakowaniach zbiorczych chroniących przed podejrzeniem przekazywania narkotyków. W dodatku jakaś akcja z bieganiem S. B. na cztery strony parku, pomiędzy D. D., wymyślonym kupcem B., a D. S., wymiana i dzielenie pieniędzy, dodatkowe pakowanie w foliowe worki itd., przeczy zdrowemu rozsądkowi i nie mogła być wytłumaczeniem kilku odcisków palca D. D. na workach z klefedronem. Nie sposób wytłumaczyć w zagmatwanej legendzie S. B., ani w ogólnych stwierdzeniach D. S., jakoby handlował dozwolonymi chemikaliami z wieloma osobami, w jaki inny sposób w jego worki spakowanoby klefedron znaleziony u D. S.. S. B. stwierdził, ,, ja odebrałem dwa worki, w których przyniosłem substancję od D. D. (1) i dodatkowo zawinąłem w to substancję 4CMC”(k.1577). D. D., korzystając z tej wersji podczas rozprawy 17 lutego 2021r., wyjaśnił: ,, Zajmowałem się bromowaniem ketonu i obrotem każdego rodzaju chemią….załatwiałem szkło laboratoryjne, chłodnice, koce grzewcze. Samodzielnie bromowałem keton…uzyskiwałem substancję 2-bromoketon. Do mnie ludzie przychodzili, bo ja nie zadawałem pytań ,,po co im to”, nie wystawiałem faktur. Tak się to rozchodziło.”(k1578);

,,Uzyskiwałem 2-bromo-4-chloroketon. To jest substancja służąca jak do chemii przemysłowej… . Kupowałem z Chin odczynnik. … gdzieś są moje odciski…. nie neguję, że gdzieś takie odciski mogły być, ale ja setkom ludzi sprzedawałem taką chemię…., bo takie substancje mnóstwo ludzi ode mnie odbierało, m.in. pan B.. Nie ma to nic wspólnego z narkotykiem.”(k.1579).

Taka wersja miała służyć obronie, nie tylko jako wytłumaczenie odcisków oskarżonego na pakunkach przejętych w akcji policji 13 września 2019r., ale także w toczącej się równolegle sprawie II K 159/20 dotyczącej posiadania urządzeń laboratoryjnych i wytworzenia dużych ilości klefedronu , właśnie we wrześniu 2019r. D. D. został tam nieprawomocnie skazany za udział w produkcji klefedronu (4-C.) o masie prawie 19 kg oraz mieszaniny klefedronu i mefedronu (4 - (...)) o masie 11 kg. Dostarczał wspólnikowi R. M. niezbędne urządzenia i chemikalia, by ten przeprowadził procesy chemiczne konieczne do uzyskania w/w substancji psychotropowych, a następnie odbierał gotowe produkty i wprowadzał do obrotu, m. in. 29 listopada 2019r., kiedy to został zatrzymany przez policję. Tajna operacja CBŚ była kontynuowana po zatrzymaniu w dniu 13 września 2019r. D. S. z klefedronem od D. D., aż doprowadziła do ujęcia tego ostatniego przy kolejnym takim samym przestępstwie ( załącznik NR 2- podsłuch m.in. telefonu D. D. od 20 czerwca 2019r. do 29 listopada 2019r. – do chwili zatrzymania po kolejnej transakcji). D. D. został za to skazany (wyrok nieprawomocny w chwili orzekania przez SA w obecnej sprawie) na 6 lat pozbawienia wolności oraz na 8 miesięcy za posiadanie nielegalnego laboratorium, kara łączna 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności – wyrok SO w Warszawie z dn. 30 listopada 2022r.,II K 159/20.

Wracając do wersji D. D. o handlowaniu dozwolonymi produktami chemii gospodarczej, wymyślonej na użytek rozprawy, po zapoznaniu się z wynikami śledztwa, wersja ta jest obecnie motywem przewodnim apelacji, odmienianym bezskutecznie przez dwie podstawy odwoławcze z art. 438 pkt 2 i 3 kpk, w kilku zarzutach odwoławczych. Poprzez ogólnikowe i oderwane od oczywistego stanu dowodowego sprawy stwierdzenia i elementy o nieistotnym znaczeniu, obrońca stara się przekonywać, że sąd nieprawidłowo ocenił dowody, naruszając art. 7 kpk, nie wyjaśnił istotnych okoliczności sprawy, naruszając art. 410 i 424 kpk i ostatecznie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjmując, że S. B. otrzymał od D. D. klefedron oraz, że nie ustalił z kim jeszcze kontaktował się S. B. w czasie zbliżonym do transakcji z oskarżonym. W apelacji obrońcy oskarżonego zmieszane są co najmniej dwie wymienione podstawy odwoławcze, których granic skarżący nie odróżnia, czego wymownym przykładem jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na, cyt.: ,,przyjęciu, że oskarżony jest winny…, chociaż pełna i zupełna analiza materiału dowodowego powinna prowadzić do uwzględnienia zasady in dubio pro reo, do wniosków zupełnie odmiennych i uniewinnienia oskarżonego”. Skarżący stawia taki zarzut w ,,pełnym i zupełnym’’ oderwaniu od materiału dowodowego i jego analizy, starannie przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy. Skarżący nie uznaje wagi dowodów obciążających oskarżonego, dlatego tworzy rzekome wątpliwości, które nie mają rangi takich, o których mowa w art. 5 § 2 kpk. Sąd Okręgowy, po szczegółowej analizie materiałów operacyjnych, odtajnionych, dostępnych w aktach sprawy, głównie w Załącznikach Nr 1 i 2, przedstawił wszystkie kontakty oskarżonych związane bezpośrednio z transakcją D.-B., K.-S., w dniu 13 września 2019r., tuż po godz.12- tej. Ustalenie z kim zaraz potem kontaktował się S. B., by zbyć tak dużą partię zakupionych od D. narkotyków, nie jest przedmiotem taj sprawy. Eksponowanie tego ma na celu przykrycie istoty ustaleń – wymowy uzgodnień oskarżonych i ich planu przestępczego. Można to zobrazować przytaczając choćby krótki fragment podsłuchanych rozmów z 12 i 13 września 2019r.(załącznik Nr 2):

- 12 września, godz. 23.45 oskarżeni B. i D. umawiają spotkanie nazajutrz, ,,no wiesz ile zarobimy?... po sześć tysi..” , następnie B. mówi o podziale narkotyków: ,, dycha idzie za granicę, trójkę wziąłem tu do nas”,

- 13 września ,godz. 8.02 B. umawia się z S. na godz.12.00, po czym o 8.50-8.53 B. i D. ustalają sms-owo swoje spotkanie na godz. 11.00,

- o godz. 8.13 B. telefonicznie umawia się z A. K.,

- o godz. 11.06 B. dzwoni do D. i zapewnia, że będzie za minutę, a o 12.00 wysyła sms-a do S. ( czekającego na ładunek), że będzie za 5 minut z powrotem.

Wymienione kontakty oraz wcześniejsze rozmowy S. B. z D. D. o rzekomych ,,piwkach” czy ,,browarkach” i zyskach – to one są istotne dla skazania oskarżonych w niniejszej sprawie, nie zaś z kim jeszcze łączył się S. B. w zbliżonym do transakcji czasie. Z dużym prawdopodobieństwem można przyjąć, że nieustalony dysponent nr (...) był także odbiorcą części klefedronu od S. B., na co wskazują cytowane słowa o podziale tej partii na część, która ,,idzie za granicę’’ i część ,,która zostaje u nas’’ lecz obrót tą substancją przypisany tego dnia D. D., S. B., A. K. i D. S. ogranicza się do nich i zawiera pełen opis ich działań przestępnych stanowiących odstawę skazania na podst. art. 56 ust.1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii – pkt 1 wyroku.

Wbrew zarzutom apelacji, substancja przekazana S. B. (1) i A. K. (1) przez D. D. (1), była tą samą, którą tego samego dnia, o godzinie 12.20, ujawnili policjanci w samochodzie D. S. (1), spakowaną tak, jak to zrobił dostawca D. D.. Sprawcy skoordynowali swoje wspólne działania nieomal co do minuty, by przekazanie było sprawne i nie narażało ich na zdemaskowanie. D. D. i S. B., to sprawcy mający duże doświadczenie w działalności przestępczej ( D.- 8 skazań, B. -15), w tym narkotykowej ( karty karne- k. 983 -984, 1228-1231). Wobec tego wersja S. B. przedstawiona na rozprawie 17 lutego 2021r., jakoby przemieszczał się z pakunkiem na cztery strony parku lub go przepakowywał, nie wprowadza żadnych realnych wątpliwości, co do tego, że pakunki z kleferdronem w samochodzie D. S. były tymi samymi, które spakował i przekazał S. B. D., nawet jeśliby zakładać, że część narkotyków dostarczona przez D. została przekazana nieustalonej osobie, którą oskarżeni D. i B. ukrywają. Jak już powiedziano, przedmiotem tego postępowania, nie są wszystkie powiązania przestępcze oskarżonych, a obrót konkretną partią substancji psychotropowej, którą według wcześniejszej umowy D. D. przekazał S. B..

Wyjaśnienia oskarżonych, złożone przed sądem zostały przez Sąd Okręgowy prawidłowo, zgodnie z art. 7 kpk, ocenione, jako z jednej strony potwierdzające transakcję udowodnioną już innymi dowodami, czemu oskarżeni D. i B. nie mogli zaprzeczyć, ale z drugiej strony nielogiczne, niespójne, niezrozumiałe i naiwne - w części tworzącej fabułę uczestnictwa (...) w transakcji pomiędzy D. a B.. Tych okoliczności nie potwierdził nawet D. D., posługując się jakimiś domniemaniami w jakiż to sposób worki z jego odciskami znaleziono u D. S., po spotkaniu ze S. B.. D. D. (1), w chwili zatrzymania 29 listopada 2019r. był osobą bezrobotną, na utrzymaniu żony, bez majątku, z zawodu mechanikiem samochodowym. Nie prowadził żadnej legalnej działalności gospodarczej, zwłaszcza w wysoce specjalistycznej dziedzinie chemii. Nie przedstawił żadnych dowodów na umiejętność wytworzenia substancji 2-bromo-4-chloroketonu, którą to nazwą sprawnie i zgodnie operowali na rozprawie, podczas składania wyjaśnień oskarżeni D. D. i S. B., nie wyjaśniając przy tym w żaden logiczny sposób przydatności i celu handlu taką substancją. Rzekomy handel w internecie, nie został przez nich nawet uprawdopodobniony. Znając rozważania biegłych chemików w opinii sądowej dotyczącej klefedronu, z którym został zatrzymany D. S., tuż po transakcji D.- B., oskarżeni wymyślili legendę o (...), który rzekomo sprzedał B. klefedron, zaś worki miały pochodzić z zakupionych od D. dozwolonych chemikaliów dostarczonych tego dnia B. przez D.. Pokrętna fabuła przedstawiona przez S. B. jest nie do obronienia w świetle zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, a co dopiero, gdy zestawi się ją ze wszystkimi obiektywnym dowodami zebranym w tej sprawie, od których stroni apelujący. Powtarzając w trzech częściach zarzutów apelacji teorię o sprzedaży dozwolonych chemikaliów, obrońca odrywa te wywody od wyników badania substancji ujawnionych przy zatrzymaniu D. S. i całego, logicznego, ciągu zdarzeń to poprzedzających. Skarżący bezzasadnie zarzuca, błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że D. D. sprzedał S. B. 4-C., a następnie powtarza tę teorię w zarzucie naruszenia art. 410 i 424 kpk, opierając się jedynie na niewiarygodnej wersji tych oskarżonych, przedstawionej niespójnie na rozprawie. Uzasadnienie sądu I instancji, jest tak precyzyjne w ustaleniach faktycznych i tak logiczne w ocenie dowodów, że zarzut naruszenia procedury sporządzania uzasadnienia wyroku, jest całkowicie chybiony.

Zarzucając naruszenie art. 410 kpk, skarżący powinien wskazać na istotne dla sprawy dowody, które by zostały w analizie dowodowej pominięte, niedopuszczone – nieprzeprowadzone – w postępowaniu sądowym lub przeprowadzone w sposób sprzeczny z prawem i z tego powodu niemożliwe do włączenia do analizy całokształtu materiału dowodowego. W tym zakresie skarżący również nie wymienia okoliczności procesowych, odpowiadających istocie tego przepisu, natomiast po raz kolejny lansuje stanowisko, że pomimo istnienia tylu niepodważalnych dowodów winy oskarżonego, ustalenia powinny być oparte na wyjaśnieniach S. B. złożonych półtora roku od zdarzenia i oględnie wspartych przez D. D., jako służące mu w obu równoległych oskarżeniach. Obrońca porusza się wyłącznie w kręgu tych dwóch dowodów, niespójnych i nielogicznych wersji D. D. i S. B., tracąc z pola widzenia wszelkie pozostałe, w tym wyniki operacji policji, przeszukania, oględziny, zatrzymania, ślady na pakunkach z narkotykami i opinie biegłych. Twierdzenia obrońcy o ,, rozbieżnościach, sprzecznościach i niejasnościach”, są jednostronną, subiektywną oceną, przeciwną do procesowych zasad oceny dowodów zawartych w art. 4 i 7 kpk. Taka ocena jest adekwatna do wyjaśnień oskarżonych, nie zaś do zbioru dowodów ich obciążających.

Nie mogąc podważyć zebranych dowodów, skarżący snuje bezpodstawne domniemania, w ogóle nienawiązujące choćby do opinii daktyloskopijnych i fizyko-chemicznych. N. analiza składu chemicznego substancji przejętych przez D. S. od S. B., zaraz potem, jak ten odebrał je od D. D., potwierdza ponad wszelką wątpliwość (k. 214-216), że oskarżeni obracali środkiem o skrócie chemicznym 4-CMC, tj. 4-chlorometkatynonem w postaci soli (chlorowodorku). Biegli stwierdzili, że 4-CMC i jego sole znajdują się w wykazie substancji psychotropowych grupy I-P, stanowiących załącznik nr 1 do Rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie nowych substancji psychotropowych (Dz. U. 2018, poz. 1591) – opinia z 31.10. 2019r. wykonana przez Laboratorium Kryminalistyczne KWP w R.. Klefedron – 4-CMC, od 21 sierpnia 2018r., jest zakazanym w wolnym obrocie środkiem narkotycznym. Środki te zostały przedtem odpowiednio zabezpieczone, poddane oględzinom i zważeniu (k. 6-21, 226-295). Skarżący nie odnosi się w ogóle do wyników daktyloskopii (k. 636-642 i 1111v), snując domysły, z pomocą nieprawdopodobnej wersji S. B., że cztery odciski palca D. D. na zewnętrznych-zbiorczych workach foliowych, w które spakował on klefedron, wcale nie służyły temu celowi, tylko zostały zabrane od nieustalonego B., który mógł kupować chemikalia od D. D.. Sąd Okręgowy w precyzyjny i logiczny sposób podważył tę linię obrony, wskazując, po analizie połączeń, że o ile potwierdza ona, że S. B. umawiał się z nieustaloną osobą, to do spotkania tego nie mogło dojść między spotkaniem z D. D. po godz. 11.05, a spotkaniem z D. S. ok. godz. 12.05. S. B. skontaktował się bowiem z nr (...) nieznanej osoby najpierw o godz. 9.32 informując, że spotkają się o godz. 12.00, nie wyrobił się, bo w tym czasie informował D. S., że zmierza do niego, natomiast drugie połączenie z tym numerem było o godz. 12.35, kiedy to S. B. wysłał sms-a, iż będą gotowi za 20 minut. Tyle tylko, że wcześniej, o godz. 12.20, S. B. został zatrzymany przez policję i jego dalsze plany zostały rozwiane, gdy przystąpiono do przeszukania samochodu, w którym funkcjonariusze odnaleźli przewidywane narkotyki. Zatrzymanie w tym momencie było planowe i wyczekane po kontroli rozmów, obserwacji i analizach kryminalistycznych prowadzonych od kilku miesięcy. Akcja należała do wzorcowych, pozwalających zidentyfikować znaczny krąg hurtowników klefedronu, a pozostawienie na wolności D. D.- do 29 listopada 2019r. oraz S. B. i A. K. - zatrzymani 20 maja 2020r., pozwoliło na ujęcie ich na gorącym uczynku kolejnych przestępstw i ujawnienie miejsc produkcji i magazynowania narkotyków (zarzuty V i VI a/o oraz zarzuty w sprawie II K159/20). Skuteczności tych działań wykrywczych i wagi zabezpieczonych dowodów, nie zniwelują oderwane od realiów wyjaśnienia D. D. i S. B..

Nie było potrzeby ,, dowodzenia ponad wszelką wątpliwość”, jak oczekuje obrońca, że ,,wszystkie” kontrolowane rozmowy były wykonane przez D. D., skoro nie kwestionował on autentyczności rozmów istotnych dla przypisanego w wyroku przestępstwa. Dowód z podsłuchów, w swej istocie, został pominięty w apelacji, jako niewygodny dla obrony.

Ostatni zarzut apelacji - naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów- stanowi powtórzenie poprzednich zarzutów i powiela całkowicie nieobiektywną ocenę skarżącego, że źródłem wszelkich wad z wyroku jest uznanie wyjaśnień S. B. i D. D. za niewiarygodne. Nie sposób przekonać skarżącego w sytuacji, gdy nie dostrzega żadnych innych dowodów. Wystarczy wskazać, jak racjonalnymi i logicznymi ocenami operuje sąd I instancji w analizie całokształtu dowodów. Zarzucana w apelacji ,,dowolna i wybiórcza ocena’’, odnosi się wyłącznie do wywodów jej autora, skoro twierdzi on np., że ,,poza sporem jest, że D. D. prowadził działalność gospodarczą w zakresie produkcji i obrotu produktami chemicznymi”, w sytuacji, gdy oskarżony był osobą bezrobotną, na utrzymaniu żony, bez majątku i wykształcenia chemicznego (mechanik samochodowy). Nie ma żadnych dokumentów rejestracji takiej koncesjonowanej działalności, dokumentów kupna, sprzedaży itp. śladów legalnej działalności gospodarczej, za to istnieje kilka skazań D. D. za przestępstwa związane z wytwarzaniem i handlem niedozwolonymi substancjami psychotropowymi.

Na koniec, należy się odnieść do zarzutu zawartego w uzasadnieniu apelacji, mówiącego o rzekomym ograniczeniu prawa do obrony, poprzez spóźnione rozpoznanie wniosku oskarżonego o ustanowienie obrońcy z urzędu. W istocie, D. D. nie miał przez kilka miesięcy obrońcy, jednak nie wykazano, by było to utrudnienie tej wagi, jakie wpływa realnie na prawa oskarżonego. Oskarżony korzystał z pomocy ustanowionego obrońcy w czasie śledztwa. Następnie wystąpił o wyznaczenie mu obrońcy i podczas pierwszej merytorycznej rozprawy, zwrócił uwagę sądowi, że wniosek złożony przez niego w prokuraturze, nie został dotąd rozpoznany. W protokole rozprawy z dnia 17 lutego 2021r. zawarto wyjaśnienia sędziego referenta, dlaczego wniosek oskarżonego nie został na czas rozpoznany (k.1574). Następnie, D. D. oświadczył, iż ,,wyraża zgodę, by w dniu dzisiejszym przeprowadzić czynności dowodowe, a na kolejny termin rozprawy wyznaczyć mu obrońcę z urzędu…., by również na rozprawie dniu dzisiejszym przesłuchać świadków, którzy się stawią”. Oskarżony złożył na tej rozprawie wyjaśnienia, obierając linię obrony, którą podtrzymał do apelacji. Składał też wnioski: o nieprzedłużanie tymczasowego aresztowania i o zapoznanie go z aktami sprawy w areszcie, pomiędzy rozprawami. Prowadził racjonalną obronę, jak osoba świadoma swoich praw. Sąd uchylił wówczas stosowanie tymczasowego aresztowania wobec trzech podejrzanych, w tym D. D. i ustanowił mu obrońcę z urzędu postanowieniem zawartym w protokole rozprawy z 17 lutego 2021r. Podstawą prawną był przepis art. 78 § 1 kpk ( tzw prawo ubogiego). Sąd wyznaczył kolejne rozprawy, z udziałem obrońcy, w dniach 22 marca, 30 kwietnia i 13 maja 2021r. (wydano wyrok). W sprawie D. D. (1) nie zachodziły podstawy do obrony koniecznej z art. 80 kpk, gdyż zarzucany mu czyn nie jest kwalifikowany jako zbrodnia, a występek zagrożony karą od 2 do 12 lat pozbawienia wolności – art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Sąd Apelacyjny nie uwzględnił w związku z powyższym zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego D. D. (1).