Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 419/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 30.06.2021 r. sygn. XVIII Ko 10/21

Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – pełnomocnik reprezentanta Skarbu Państwa – Komendanta Stołecznego Policji

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Wnioskodawca T. R. (1)

1/ Odczucia i pogorszenie stanu zdrowia psychicznego wnioskodawcy wynikające z zatrzymania w dniach 7-8.08.2020 r.

2/ Umorzenie dochodzenia przeciwko T. R..

1/ Zeznania T. R. z 15.06.2023 r.;

2/ Postanowienie o umorzeniu dochodzenia.

1/ k. 184-186

2/ k. 167-178

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

T. R. (1)

Odczucia i pogorszenie stanu zdrowia psychicznego wnioskodawcy wynikające z zatrzymania w dniach 7-8.08.2020 r.

Orzeczenie o niezdolności do służby wojskowej T. R.

k.179

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1/

1/ Zeznania T. R.;

2/ Postanowienie o umorzeniu dochodzenia z 7.03.2022 r. w sprawie sygn. PR 4 Ds. 1067.2020 PR (...) o czyn z art. 254 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk.

1/ Brak jest podstaw do kwestionowania dodatkowych zeznań T. R. z rozprawy odwoławczej – są one logiczne, spójne z dotychczasowymi, przedstawiają jego odczucia i wznowienie przez niego leczenia psychiatrycznego oraz nie nasuwają zastrzeżeń.

2/ Nie występują przyczyny do kwestionowania postanowienia o umorzeniu dochodzenia i koreluje ono ze stwierdzeniem braku podstaw do zatrzymania.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1/

Orzeczenie z 29.05.2023 r. o niezdolności do służby wojskowej T. R.

Dokument ten nie jest kwestionowany, ale odwołuje się do stwierdzonych wcześniej zaburzeń u wnioskodawcy i nie wykazuje związku z przedmiotowym zatrzymaniem, a w szczególności nie wypływa na wysokość zadośćuczynienia.

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I/ Prokuratora błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na jego treść, a polegającego na niezasadnym zasądzeniu kwoty 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia jako adekwatnej do doznanych przez wnioskodawcę T. R. (1) krzywd, cierpień fizycznych i moralnych związanych z niewątpliwie niesłusznym zatrzymaniem w dniu 7 sierpnia 2020 r. w W., podczas gdy prawidłowe ustalenia winny prowadzić do wniosku, że adekwatną kwotą do doznanych przeżyć, jaka winna być zasądzona na rzecz wnioskodawcy, jest kwota 5000 złotych.

II/ Pełnomocnika Skarbu Państwa – Komendanta Stołecznego Policji pkt 1 błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na treść orzeczenia, polegającego na błędnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że zasądzona tytułem zadośćuczynienia z tytułu niewątpliwie niesłusznego zatrzymania kwota 6.000 zł jest odpowiednia, podczas gdy zebrany w sprawie materiał wskazuje, że okoliczności oraz czas zatrzymania, jak i intensywność doznanych krzywd uzasadniają przyznanie kwoty 2.000 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny co do błędu w ustaleniach

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Nie budzi wątpliwości, że w świetle prawidłowo dokonanych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych, poczynionych w oparciu o całokształt wiarygodnego materiału dowodowego, T. R. (1) został niewątpliwe niesłusznie zatrzymany od 7 sierpnia 2020 r. godz. 20.30 do 8 sierpnia 2020 r. po godz. 19.33. Nie jest to kwestionowane przez skarżących w apelacjach. Sąd Apelacyjny podziela stanowisko, że niewątpliwie niesłuszne w rozumieniu art. 552 § 4 k.p.k. jest takie zatrzymanie, które było stosowane z obrazą przepisów jego dotyczących. Analiza akt sprawy prowadzi zaś do przekonania, że nie zachodziły przesłanki uzasadniające zatrzymanie T. R. (1). Ustalenie zatem, że nie było podstaw do zatrzymania, a organ stosujący ten środek przymusu błędnie przyjmował istnienie takich podstaw, skutkuje uznaniem, że zatrzymanie było niewątpliwie niesłuszne. O prawidłowości tej czynności nie decyduje bowiem świadomość przeprowadzającego ją organu, a całokształt okoliczności z momentu rozstrzygnięcia w przedmiocie wniosku o zasądzenie odszkodowania czy zadośćuczynienia. Znaczenie dla sprawy ma również fakt, iż zatrzymanie spowodowało u wnioskodawcy dolegliwość, której nie powinien był on doznać. Przyjęcie odmiennej interpretacji tj. ograniczenie uznania zatrzymania za oczywiście niesłuszne jedynie do zatrzymań dokonanych z naruszeniem przepisów prawa, skutkowałoby uznaniem, że odpowiedzialność Skarbu Państwa oparta jest na zasadzie winy, co nie ma miejsca. Odpowiedzialność Skarbu Państwa z tytułu niewątpliwie niesłusznego zatrzymania opiera się bowiem na zasadzie ryzyka, co oznacza, że do żądania odszkodowania wystarczy stwierdzenie zaistnienia faktu będącego podstawą roszczenia odszkodowawczego, jak również nie ma potrzeby udowadniania winy władzy publicznej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22.04.1972 r., sygn. I Kz 40/72 OSNKW 1972, Nr 9, poz. 144).

b/ Powyższe zarzuty pełnomocnika Komendanta Stołecznego Policji oraz prokuratora w istocie odnoszą się do wysokości przyznanego zadośćuczynienia i są ze sobą ściśle powiązane, wobec czego należy je rozpoznać łącznie.

c/ Nie można podzielić argumentacji pełnomocnika oraz prokuratora co do nieprawidłowego określania wysokości zadośćuczynienia. Nie odmawiając skarżącym prawa do własnej oceny znaczenia okoliczności branych pod uwagę przy orzekaniu o zadośćuczynieniu, to zaznaczyć należy, że dopóki nie wykażą oni wadliwości skarżonego rozstrzygnięcia, także w sferze motywacyjnej – to ich zapatrywania na kwestię wysokości należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia nie stanowią argumentu pozwalającego na skuteczne podważenie stanowiska Sądu I instancji. Tymczasem w ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy wziął pod uwagę wszystkie okoliczności zatrzymania, a kwota przyznanego zadośćuczynienia jest właściwa. Wystarczy zapoznać się z częścią pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia, aby stwierdzić, iż znajdują się tam wszystkie istotne okoliczności zatrzymania, a więc sposób zatrzymania (założenie kajdanek), poddanie kontroli osobistej, długotrwałe oczekiwanie na przesłuchanie, przewiezienie do docelowej jednostki policji nad ranem, co uniemożliwiło odpoczynek oraz niedogodności fizyczne i psychiczne wnioskodawcy. Nie bez znaczenia pozostaje również niezasadnie długi /zwłaszcza w zestawieniu ze spokojnym zachowaniem wnioskodawcy/ czas trwania zatrzymania oraz młody wiek i dotychczasowy brak styczności T. R. z organami ścigania.

d/ Wskazane wyżej okoliczności co do zasady nie są sporne. Argumenty skarżących ograniczają się bowiem do akcentowania braku drastyczności zatrzymania (pełnomocnik i prokurator), podkreślaniu, iż czas zatrzymania mieścił się ustawowo określonym czasie (pełnomocnik), braku długotrwałej szkody fizycznej wynikającej z zatrzymania (prokurator), czy kwestionowaniu intensywności cierpień psychicznych (pełnomocnik). W tym stanie rzeczy kwestią poddaną pod osąd Sądu odwoławczego pozostaje jedynie wysokość przyznanego zadośćuczynienia, zgodnie z żądaniem stron wyrażonym w złożonych apelacjach.

e/ Twierdzenia, że wysokość kwoty zasądzonej z tytułu zadośćuczynienia jest wygórowana – nie idzie jednak w parze z przedstawieniem rzeczowych argumentów, dlaczego ta kwota, w okolicznościach precyzyjnie odtworzonych przez Sąd Okręgowy, w ocenie apelujących jest zawyżona. Skarżący nie wykazali, dlaczego przytoczone przez nich fakty miałyby znacząco wpływać na obniżenie zadośćuczynienia do kwoty 5.000 zł, uważanej przez prokuratora w apelacji za sprawiedliwą i wystarczającą, bądź do kwoty 2.000 zł, co postuluje druga ze skarżących.

f/ Zarzut niewłaściwego ustalenia kwoty zadośćuczynienia może być skuteczny tylko wtedy, gdy zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty narusza zasady ustalania tego zadośćuczynienia, a więc gdy uwzględniono niewłaściwe lub nie uwzględniono właściwych elementów mających istotne znaczenie dla określenia wysokości kwoty zadośćuczynienia /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8.01.2020 r., sygn. IV KK 169/19, Lex 3126271/. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, zasądzona kwota zadośćuczynienia rekompensuje w wyważony sposób wszystkie okoliczności zatrzymania. Ma charakter kompensacyjny, przedstawia wartość ekonomicznie odczuwalną, jest adekwatna i słuszna, uwzględnia także okoliczności postępowania i sytuację osobistą wnioskodawcy. Sąd I instancji uwzględnił czas trwania pozbawienia wolności w ramach zatrzymania oraz pozostałe okoliczności przytoczone w lit. c/. Ponadto Sąd ten nadał prawidłowe znaczenie stresowi T. R. wynikającemu z zatrzymania. Pamiętać należy, że wnioskodawca korzystał z pomocy psychiatrycznej również przed dniem 7.08.2020 r. Oznacza to, iż ze względu na delikatną konstrukcję psychiczną już zwykłe /nie szczególnie drastyczne/ warunki zatrzymania mogły zostać przez niego odebrane intensywniej niż przez pozostałą część społeczeństwa, nie korzystającej z pomocy specjalistów. Ponadto w trakcie postępowania należycie wybrzmiały również inne niedogodności psychiczne /niepokój na widok patroli i radiowozów Policji, obawa przed rozpoznaniem i agresją na ulicy/, które wnioskodawca odczuwał przez dłuższy czas. Równocześnie analiza zeznań wnioskodawcy nie prowadzi do przekonania, aby były one przesadzone bądź w nadmierny sposób akcentowały negatywne elementy. Nie można dopatrzeć się ich nieprawidłowego wpływu na wyważoną ocenę Sądu bądź uwzględnienia przez Sąd I instancji okoliczności obojętnych dla postępowania, co czyni nietrafnymi zarzuty obu apelacji.

g/ Całokształt powyższych rozważań, w powiązaniu z pozostałymi, niekwestionowanymi przez skarżących ustaleniami poczynionymi przez Sąd Okręgowy, prowadzi do wniosku, że w zaskarżonym wyroku nie doszło do zawyżenia kwoty zadośćuczynienia należnego wnioskodawcy z tytułu niewątpliwie niesłusznego zatrzymania. Ustalając kwotę zadośćuczynienia Sąd Okręgowy słusznie wskazał na łączną długość okresu zatrzymania trwającego około 23 godzin i 10 minut, sposób zatrzymania i warunki bytowe w jednostkach Policji, jak również osobiste dotkliwe odczucia T. R. w związku z zatrzymaniem, które postrzegane muszą być przez pryzmat jego dotychczasowego życia. Wnioskodawca jest wszak osobą młodą, niekaraną, niemającą wcześniej styczności z organami ścigania, o wrażliwej psychice, co prowadzi do wniosku, że przedmiotowe zatrzymanie było zdarzeniem istotnym, stanowiącym negatywne doświadczenie w jego życiu. Nadmienić zarazem należy, że z zeznań wnioskodawcy i wskazanych przez skarżącą pełnomocnik wpisów nie wynika, aby miało to być zdarzenie o charakterze traumatycznym, mimo iż wiązało się z koniecznością wznowienia wizyt u specjalisty. Natomiast wpisy na portalu internetowym nie oznaczają, że T. R. bagatelizował zatrzymanie i nie doznał żadnej krzywdy.

h/ Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd Apelacyjny dostrzega również, że wnioskodawca miał pierwszy bezpośredni kontakt ze swoim obrońcą dopiero po blisko 23 godzinach od jego zatrzymania. Faktem jest jednak, że T. R. (1) nie żądał wcześniej kontaktu z adwokatem lub radcą prawnym, mimo iż o możliwości takiej został poinformowany /zeznania wnioskodawcy w trakcie postępowania zażaleniowego z akt sygn. II Kp 1826/20 k. 55/. Powyższe prowadzi do wniosku, że brak jest podstaw do stwierdzenia nieprawidłowości w tym zakresie i nie zwiększało to intensywności krzywdy. Kwestia ta pozostaje zatem obojętna przy miarkowaniu wysokości zadośćuczynienia.

i/ Reasumując, całokształt poczynionych ustaleń w kontekście zarzutów podniesionych przez skarżących prowadzi do przekonania, że kwota 6.000 zł jest adekwatna do czasokresu pozbawienia wolności, doznanych cierpień i negatywnych przeżyć psychicznych wnioskodawcy, jak również czyni zadość obecnym realiom społeczno-gospodarczym w Polsce, nie powodując nadmiernego wzbogacenia wnioskodawcy. Zarazem brak było podstaw do uwzględnienia wniosków apelacji prokuratora i pełnomocnika o ukształtowanie kwoty zadośćuczynienia w wysokości 5.000 zł lub 2.000 zł, gdyż sumy te nie stanowiłyby wystarczającej rekompensaty za doznane krzywdy.

Lp.

Zarzut

3.2.

Pełnomocnika Skarbu Państwa – Komendanta Stołecznego Policji pkt 2 obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. poprzez niezasięgnięcie opinii biegłego w sytuacji, gdy zachodziła potrzeba stwierdzenia okoliczności wymagających wiadomości specjalnych mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy co doprowadziło do błędnego ustalenia, że stan zdrowia Wnioskodawcy pogorszył się wskutek zatrzymania, co spowodowało zasądzenie zadośćuczynienia w kwocie 6000 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Zarzut z pkt 2 pełnomocnika Skarbu Państwa odnośnie naruszenia przepisów postępowania w postaci art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. uznać należy za chybiony. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, wydając zaskarżone rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł się na całokształcie zebranego materiału dowodowego, który niewątpliwie był wystarczający do poczynienia ustaleń w niniejszej sprawie. Sąd I instancji dokonał także prawidłowej analizy zeznań wnioskodawcy T. R. (1) i zaświadczenia od lekarza psychiatry.

b/ Zarzut naruszenia wskazanych przepisów sprowadza się do wymagania, aby to Przewodniczący jako kierujący rozprawą i stanowiący skład orzekający podejmował samodzielnie czynności dowodowe. Tymczasem Sąd jako gospodarz postępowania rozpoznawczego może przeprowadzać dowody z urzędu, ale tylko wówczas, gdy dostrzeże ku temu ważne powody. Art. 167 k.p.k. nakłada na Sąd orzekający obowiązek przeprowadzenia dowodów z urzędu tylko w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, czyli w jakim jest to niezbędne dla prawidłowego wyrokowania. Sąd ma zatem obowiązek dochodzenia do prawdy również w sytuacji, gdy strony nie wnioskują o przeprowadzenie dalszych dowodów, ale dopiero wówczas, gdy uzna, że materiał dowodowy jest niepełny i nasuwa wątpliwości co do stanu faktycznego oraz tym samym wymaga uzupełnienia /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z 12.07.2021 r. sygn. III KK 182/21, Lex nr 3305227/. W ocenie Sądu Apelacyjnego w toku procedowania przez Sąd I instancji nie wystąpiły takie przesłanki, które wskazywałyby na konieczność dopuszczenia z urzędu dodatkowych dowodów, na okoliczności podniesione przez wnioskodawcę we wniosku i złożonych zeznaniach.

c/ Wskazać należy, że obecny na terminie rozprawy 29.06.2021 r. pełnomocnik Komendanta Stołecznego Policji po złożeniu zeznań przez T. R. nie widział potrzeby uzupełnienia materiału dowodowego i złożył wprost takie oświadczenie w tym przedmiocie /k. 102v/. Tymczasem zgodnie z art. 6 k.c. – który znajduje zastosowanie w postępowaniu ze względu na cywilnoprawny charakter roszczenia – ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Oznacza to, że w przypadku wątpliwości skarżącego odnośnie nasilenia objawów lękowo-depresyjnych i zaburzeń adaptacyjnych u wnioskodawcy po jego zatrzymaniu – których to wątpliwości Sąd Apelacyjny nie podziela - pełnomocnik powinien złożyć własny wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu psychiatrii, czego jednak nie uczynił. Podnoszenie tej kwestii przez skarżącą dopiero w apelacji jest nielojalne względem Sądu orzekającego. Natomiast Sąd nie powinien zastępować strony reprezentowanej przez fachowego pełnomocnika w inicjatywie dowodowej.

Wniosek

I/ Pełnomocnik Skarbu Państwa – Komendanta Stołecznego Policji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I poprzez zasądzenie zadośćuczynienia na rzecz Wnioskodawcy T. R. (1) w kwocie 2 000 zł i oddalenie żądania w pozostałej części.

II/ Prokurator w apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie wnioskodawcy tytułem zadośćuczynienia kwoty 5000 zł, a na rozprawie apelacyjnej wniósł o obniżenie tej sumy do 2000 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle rozważenia zarzutów obu skarżących brak było jakichkolwiek podstaw do zmiany wyroku poprzez zmniejszenie zasądzonego zadośćuczynienia. Nie doszło bowiem do rażącego naruszenia przepisów wskazanych w apelacjach ani do błędów w ustaleniach faktycznych, a sformułowane zarzuty odwoławcze nie zasługiwały na akceptację. Złożone dodatkowe zeznania przez T. R. oraz postanowienie o umorzeniu dochodzenia i orzeczenie o niezdolności w/w do służby wojskowej z uwagi na stan zdrowia – nie wpływają na obniżenie przyznanej kwoty.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok został utrzymany w mocy w zaskarżonej części.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody wynikają z rozważań w części 3.

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Wydatkami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa zgodnie z art. 554 § 4 k.p.k.

PODPIS

Przemysław Filipkowski

Anna Zdziarska Anna Grodzicka

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt 1 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik reprezentanta Skarbu Państwa - Komendanta Stołecznego Policji

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt 1 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana