Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2014r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący Sędzia SA – Małgorzata Mojkowska (spr.)

Sędziowie SA – Mirosława Strzelecka

SA – Barbara Lubańska-Mazurkiewicz

Protokolant – st. sekr. sąd. Katarzyna Rucińska

przy udziale prokuratora Jerzego Mierzewskiego i oskarżyciela posiłkowego (...)
w W.

po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2014 r.

sprawy oskarżonych 1/ D. J. (1), 2/ R. J. (1), 3/ J. K. (1), 4/ D. M. (1), 5/ G. P. (1), 6/ M. K. (1), 7/ D. W. (1)

oskarżonych:

ad. 1 - 3 z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91§ 1 kk,

ad. 2, 4, 6 z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk.,

ad. 3 z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.,

ad. 5 z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk.,

ad. 7 z art. 291 § 1 kk (x2)

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych oraz przez oskarżyciela posiłkowego (...) w stosunku do oskarżonych D. J. (1), J. K. (1), D. M. (1), M. K. (1), G. P. (1), R. J. (1) od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa Praga w Warszawie

z dnia 1 lutego 2013 r. sygn. akt V K 98/09

I/ zaskarżony wyrok w stosunku do D. W. (1) zmienia w ten sposób, że:

a/ uchyla karę łączną orzeczoną w pkt. XXII wyroku,

b/ orzeczoną w pkt. XX wyroku karę pozbawienia wolności łagodzi do jednego roku , karę grzywny łagodzi do 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając równowartość jednej stawki dziennej na kwotę 30
(trzydziestu ) złotych,

c/ orzeczoną w pkt. XXI wyroku wysokość stawki dziennej grzywny łagodzi do kwoty po 30 (trzydzieści) złotych stawka,

d/ w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

e/ na mocy art. 85 kk , 86 § 1 i 2 kk orzeka karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych przyjmując, iż jedna stawka dzienna jest równoważna kwocie 30 (trzydziestu) złotych,

e/ na podstawie art. 69 § 1 kk, 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza ustalając okres próby na lat 3 (trzy),

f/ zasądza od D. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1500 złotych tytułem opłaty za obie instancje, zasądzając od niego koszty postępowania w sprawie w części na niego przypadającej;

g/ w stosunku do oskarżonego R. J. (1) zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla karę łączną grzywny orzeczoną w pkt. VII wyroku,

1/ orzeczone w pkt. V, VI wyroku stawki dzienne grzywny łagodzi do kwoty po 30 ( trzydzieści ) złotych za jedną stawkę,

2/ na podstawie art. 85, 86 § 1 i 2 kk wymierza karę łączną grzywny w rozmiarze 230 (dwustu trzydziestu) stawek dziennych przyjmując, iż stawka dzienna równoważna jest 30 (trzydziestu ) złotych,

f/ w stosunku do oskarżonego D. M. (1) orzeczone w pkt. XIV wyroku stawki dzienne orzeczonej kary grzywny łagodzi do kwoty po 30 (trzydzieści ) złotych za jedną stawkę,

II/ zaskarżony wyrok w stosunku do D. J. (1), J. K. (1), R. J. (1), D. M. (1), G. P. (1), M. K. (1) uchyla w części nie orzeczenia środka karnego w trybie art. 46 § 1 kk zgodnie z wnioskiem pokrzywdzonego oskarżyciela posiłkowego (...) ul. (...) (...) i sprawę w tej części przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu Warszawa Praga w Warszawie;

III/ w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonych D. J. (1), R. J. (1), J. K. (1), D. M. (1), M. K. (1), G. P. (1) utrzymuje w mocy;

IV/ zasądza na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze od oskarżonych D. J. (1), J. K. (1), M. K. (1), G. P. (1) w częściach nań przypadających , w tym opłaty w kwocie po 2200 złotych od D. J. (1) i J. K. (1), od M. K. (1) 1900 złotych, od G. P. (1) 2300 złotych, zaś od R. J. (1) 1680 złotych, D. M. (1) 1800 złotych tytułem opłaty za obie instancje, zasądzając od nich koszty sądowe w sprawie w częściach nań przypadających;

VI/ zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. S. (1), adw. J. D., adw. Z. L. (1) , adw. K. W. Kancelarie Adwokackie w W. po 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych w tym 23 % podatku VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym: M. K. (1), J. K. (1), G. P. (1), D. M. (1) w postępowaniu o dwoławczym.

UZASADNIENIE

Oskarżony D. J. (1) został oskarżony o to, że:

I.  w okresie od daty bliżej nieustalonej 2005 roku do września 2006 r. w W. i innych miejscowościach brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw w zakresie kradzieży z włamaniami do obiektów mieszkalnych a następnie kradzieży luksusowych samochodów na terenie całej Polski,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

II.  w okresie od 16 czerwca 2005 r. do 29 września 2006 r. na terenie całej Polski działając z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej po uprzednim włamaniu do mieszkań poprzez nawiercanie otworów w drzwiach wejściowych i balkonowych zabrał lub usiłował zabrać w celu przywłaszczenia samochody osobowo-towarowe a także dokumenty osobiste i karty bankomatowe oraz inne przedmioty na szkodę osób prywatnych i innych instytucji a w tym:

1)  w dniu 17 czerwca 2006 r. w miejscowości Ż. k/ (...) zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki V. (...) nr rej. (...) o wartości 104.000 zł na szkodę spółki (...)

2)  w nocy z 28/29 lipca 2006 r. w N. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki H. (...) nr rej. (...) oraz trzy telefony, laptop o łącznej wartości 70.000 zł na szkodę R. K. (1)

3)  w nocy z 12/13 lutego 2006 r. w N. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki M. (...) nr rej. (...) wartości 150.000 zł na szkodę Z. L. (2) i (...) w W.

4)  w dniu 16 czerwca 2005 r. w miejscowości D. gm. K. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki O. (...) nr rej. (...) o wartości 65.000 zł i pieniądze w kwocie 1200 zł na szkodę M. P. oraz torebkę wraz z dokumentami o wartości 1300 zł na szkodę D. K. (1)

5)  w nocy z 26/27 sierpnia 2006 r. w S. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki V. (...) nr rej. (...) o łącznej wartości 101.000 zł na szkodę (...) SA

6)  w nocy z 17/18 lipca 2006 r. w R. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki M. (...) nr rej. (...), dokumenty osobiste, karty bankomatowe o łącznej wartości 112.000 zł na szkodę W. i M. B. (1)

7)  w nocy z 27/28 września 2006 r. w L. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki M. (...) nr rej. (...) o wartości 70.000 zł na szkodę A. S. (1)

8)  w nocy z 7 września 2006 r. w J. L. (1) zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki (...) nr rej. (...) oraz broń palną myśliwską marki M. i B., lunety i inne przedmioty o łącznej wartości 100.000 zł na szkodę S. F.

9)  w nocy z 13/14 marca 2006 r. w G. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki T. (...) nr rej. (...) oraz kamerę, aparat N., laptop i inne przedmioty o łącznej wartości 70.000 zł na szkodę R. K. (2) i (...) w G.

10)  w nocy z 20/21 lutego 2006 r. w miejscowości S. k/ G. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki M. nr rej. (...) oraz telefon i inne przedmioty o łącznej wartości 180.000 zł na szkodę A. i W. S.

11)  w nocy z 17/18 maja 2006 r. w miejscowości Ż. k/ G. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki B. (...) nr rej. (...) oraz pieniądze w kwocie 7000 zł, dokumenty osobiste i inne przedmioty o łącznej wartości 130.000 zł na szkodę K. U. (1)

12)  w dniu 16 maca 2006 r. w miejscowości M. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki C. o nr rej. (...) i samochód marki J. o łącznej wartości 80.000 zł na szkodę R. i E. M. (1)

13)  w dniu 26 stycznia 2006 r. w miejscowości S. k/ P. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki H. (...) nr rej. (...) i inne przedmioty o łącznej wartości 94.000 zł na szkodę M. K. i (...) (...)

14)  w dniu 27 września 2006 r w miejscowości D. Gm. Z. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki B. (...) rej. (...) oraz pieniądze, wyroby ze złota i inne przedmioty o łącznej wartości 120.320 zł na szkodę J. C.

15)  w dniu 30 listopada 2005 r. w miejscowości J. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki T. (...) nr rej. (...), ubrania, dokumenty osobiste o wartości 37 000 zł na szkodę A. G. (1) i K. C.

16)  w nocy z 28/29 września 2006 r. w L. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki O. (...) rej. (...), samochód marki O. (...) o nr rej. (...) oraz laptop, dokumenty osobiste i inne przedmioty o łącznej wartości 126.300 zł na szkodę D. K. (2) Spółki (...) z L. i spółki (...) z C.

17)  w nocy z 18/19 września 2006 r. w K. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki F. (...) rej. (...), samochód marki P. (...) o nr rej. (...) oraz pieniądze, dokumenty osobiste i inne przedmioty o łącznej wartości 105.000 zł na szkodę J. i W. B. (1)

18)  w nocy z 12/13 września 2006 r. w Ż. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki F. (...) nr rej. (...), aparat K., pieniądze, dokumenty osobiste, laptop o wartości łącznej 61.000 zł na szkodę P. J., Spółki (...)

19)  w dniu 23 listopada 2005 r. w miejscowości B. k/ L. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki M. rej (...) oraz telefon i inne przedmioty o luźnej wartości 154.000 zł na szkodę D. Z. i R. P. (1)

20)  w dniu 1 czerwca 2006 r. w miejscowości Ł. k/S. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki T. (...) rej. (...) oraz telefon i inne przedmioty o łącznej wartości 91.600 zł na szkodę A. S. (2) i T. A.

21)  w nocy z 11/12 kwietnia 2006 r. w miejscowości B. k/ K. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki M. (...) nr rej. (...), dwa telefony, aparat C. o wartości łącznej 180.000 zł na szkodę Z. i A. M. oraz (...) SA w K.

22)  w nocy 6/7 września 2005 r. w miejscowości G. k/ M. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki M. (...) nr rej. (...) o wartości 120.000 zł na szkodę (...) SA w R. i inne dokumenty i przedmioty na szkodę R. i J. B. (1) oraz J. L. (2)

23)  w dniu 1 kwietnia 2006 r. w G. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki R. (...) nr rej. (...) o wartości 60.000 zł i inne przedmioty na szkodę W. R. (1) i R. (...)

24)  w nocy z 24/25 kwietnia 2006 r. w D. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki M. (...) nr rej. (...) o wartości 200.00 zł na szkodę K. K. (2)

25)  w nocy z 25/26 października 2005 r. w O. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki V. (...) nr rej. (...) o wartości 119.000 zł na szkodę E. i W. K. (1) i (...) Bank (...) w G. ,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. i 275 § 1 k.k. i 278 § 1 i 5 k.k., 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. z art. 65 § 1 k.k.

R. J. (1) został oskarżony o to, że:

III.  w okresie od daty bliżej nieustalonej 2005 roku do grudnia 2006 r. w W. i innych miejscowościach brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw w zakresie kradzieży z włamaniami do obiektów mieszkalnych a następnie kradzieży luksusowych samochodów na terenie całej Polski

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

IV.  w okresie od 4 maja 2005 r. do 30 listopada 2006 r. na terenie całej Polski działając z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej po uprzednim włamaniu do mieszkań poprzez nawiercania otworów w drzwiach wejściowych i balkonowych zabrał lub usiłował zabrać w celu przywłaszczenia samochody osobowo-towarowe a także dokumenty osobiste i karty bankomatowe oraz inne przedmioty na szkodę osób prywatnych i innych instytucji a w tym:

1)  w dniu 30 listopada 2006 r. w miejscowościW. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki J. nr rej. (...) o wartości 90.000 zł na szkodę J. H. (1)

2)  w dniu 29 lipca 2005 r. w miejscowości O. Gm. K. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki V. (...) nr rej. (...) o wartości 65.000 zł, aparat cyfrowy o wartości 2000 zł, karty bankomatowe i dokumenty osobiste na szkodę W. S.

3)  w nocy z 4/5 maja 2005 r. w miejscowości S. k. S. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki M. nr rej. (...) i samochód marki H. o nr rej. (...) i inne przedmioty o łącznej wartości 410.000 zł na szkodę W. J. (1), a następnie doprowadził w/w pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 40.000 zł tytułem zwrotu w/w pojazdów

4)  w nocy z 26/27 sierpnia 2006 r. w miejscowości N. k/ S. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki V. (...) nr rej. (...) o wartości 101.000 zł na szkodę K. B.

5)  w nocy z 15/16 lipca 2005 r. w miejscowości N. k/S. usiłował zabrać w celu przywłaszczenia samochód marki T. (...) nr rej. (...) o wartości 104.000 zł na szkodę M. S. (2)

6)  w nocy z 19/20 maja 2005 r. w miejscowości N. k/S. usiłował zabrać w celu przywłaszczenia samochód marki V. nr rej. (...) o wartości 140.000 zł oraz zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 5000 zł, karty bankomatowe i inne przedmioty o wartości łącznej ok. 8000 zł na szkodę K. S.

7)  w dniu 22 sierpnia 2006 r. w S. usiłował zabrać w celu przywłaszczenia samochód marki L. nr rej. (...) oraz zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 800 zł, karty bankomatowe i inne przedmioty o wartości łącznej ok. 165.950 zł na szkodę W. J. (2),

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i 279 § 1 k.k. i 275 § 1 k.k. i 278 § 1 i 5 k.k., 276 k.k. i 286 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

V.  w okresie pomiędzy majem 2006 r. a grudniem 2006 r. w S. i innych miejscowościach działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami czynem o charakterze ciągłym w ramach zorganizowanej grupy przestępczej nabył i pomagał w ukryciu samochodów osobowo-towarowych wiedząc, że pojazdy pochodzą z czynów zabronionych a w tym:

1)  w maju 2006 r. pomagał w zbyciu samochodu marki (...) nr rej. (...) o wartości ok. 130.000 zł skradzionego na szkodę K. i K. U. (2)

2)  w październiku 2006 r. pomagał w zbyciu samochodu marki J. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 56.000 zł skradzionego na szkodę R. P. (2)

3)  we wrześniu 2006 r. pomagał w zbyciu samochodu marki P. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 55.000 zł skradzionego na szkodę W. i J. B. (2)

4)  w grudniu 2006 r pomagał w zbyciu samochodu marki B. nr rej. (...) o wartości ok. 152.000 zł skradzionego na szkodę D. i E. N. (1),

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

J. K. (1) został oskarżony o to, że:

VI.  W okresie od daty bliżej nieustalonej 2004 roku do 18 lipca 2006 r. w W. i innych miejscowościach brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw w zakresie kradzieży z włamaniami do obiektów mieszkalnych a następnie kradzieży luksusowych samochodów na terenie całej Polski,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

VII.  W okresie od 24 sierpnia 2004 r. do 18 maja 2006 r. na terenie całej Polski działając z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne po uprzednim włamaniu do mieszkań poprzez nawiercania otworów w drzwiach wejściowych i balkonowych zabrał w celu przywłaszczenia samochody osobowo-towarowe a także dokumenty osobiste i karty bankomatowe oraz inne przedmioty na szkodę osób prywatnych i innych instytucji a w tym:

1)  w nocy z 24/25 lipca 2005 r. w miejscowości K. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki B. (...) nr rej. (...) o wartości 160.000 zł na szkodę M. B. (2)

2)  w dniu 7 czerwca 2005 r. w miejscowości J. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki B. (...) nr rej. (...) (...) o wartości 352.000 zł na szkodę J. S. (1)

3)  w dniu 26 maja 2005 r. w miejscowości K. k/W. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki V. (...) nr rej. (...),2 telefony komórkowe, aparat cyfrowy, pieniądze w kwocie 250 zł o łącznej wartości 87.600 zł na szkodę G. P. (2) i (...) oraz samochód marki V. (...) o nr rej. (...) o wartości 1OO. (...) zł na szkodę J. J. (2)

4)  w nocy z 31 maja na 1 czerwca 2005 r. w miejscowości L. k/W. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki S. (...) nr rej. (...) i inne przedmioty o wartości 75.082 zł na szkodę E. J. i T. A.

5)  w dniu 20 lipca 2005 r. w miejscowości M. gm. P. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki V. (...) nr rej. (...), dwa telefony, pieniądze w kwocie 400 zł o łącznej wartości 101.000 zł na szkodę M. D. i T. A. oraz jeden telefon na szkodę K. G.

6)  w nocy z 1/2 czerwca 2005 r. w K. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki T. (...) nr rej. (...) oraz aparat K. i pieniądze o łącznej wartości 69.200 zł na szkodę J. I. i (...) w G.

7)  w dniu 29 lipca 2005 r. w miejscowości O. gm. K. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki V. (...) nr rej. (...), aparat (...), karty bankomatowe i dokumenty osobiste o łącznej wartości 65.000 zł na szkodę W. S.

8)  w nocy z 17/18 maja 2006 r. w miejscowości Ż. k/ G. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki B. (...) nr rej. (...) oraz pieniądze w kwocie 7000 zł dokumenty osobiste i inne przedmioty o łącznej wartości 130.000 zł na szkodę K. i K. U. (2)

9)  w dniu 30 listopada 2005 r. w miejscowości J. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki T. (...) nr rej. (...), ubrania, dokumenty osobiste o wartości 37.000 zł na szkodę A. G. (2) i K. C.

10)  w nocy z 12/13 stycznia 2005 r. w P. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki N. (...) (...) rej. (...) oraz telefon o łącznej wartości 96.000 zł na szkodę S. K. (1), (...) (...) T. U. o/P.

11)  w nocy z 6/7 września 2005 r. w miejscowości G. k/M. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki M. (...) nr rej. (...) o wartości 120.000 zł na szkodę (...) SA w R. i inne dokumenty i przedmioty na szkodę R. i J. B. (1) oraz J. L. (2)

12)  w okresie pomiędzy 26 maja a 11 czerwca 2005 r. w miejscowości K. B. usiłował zabrać w celu przywłaszczenia samochód marki V. (...) o bliżej nieustalonej wartości na szkodę J. F.

13)  w dniu 6 kwietnia 2005 r. w W. zabrał w celu przywłaszczenia aparat M., pieniądze w kwocie 2500 zł, 200 euro o łącznej wartości 4200 zł na szkodę M. B. (3) oraz zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki T. (...) nr rej. (...), laptop I. o łącznej wartości 83.000 zł na szkodę M. J. i firmy (...)

14)  w nocy z 4/5 maja 2005 r. w miejscowości S. k. S. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki M. nr rej. (...) i samochód marki H. o nr rej. (...) i inne przedmioty o łącznej wartości 410.000 zł na szkodę W. J. (1), a następnie doprowadził w/w pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 40.000 zł tytułem zwrotu w/w pojazdów

15)  w nocy z 21/22 grudnia 2004 r. w miejscowości Ł. gm. L. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki T. (...) nr rej. (...), aparat cyfrowy o łącznej wartości 107.000 zł na szkodę W. R. (2) i (...) oraz pieniądze w kwocie 100 euro, kamerę S. o wartości 6500 zł na szkodę I. H.

16)  w dniu 12 listopada 2004 r. w K. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki C. (...) nr rej. (...), telefon o łącznej wartości 76.000 zł na szkodę (...) SA

17)  w dniu 15 sierpnia 2005 r. w miejscowości D. gm. K. usiłował zabrać w celu przywłaszczenia samochód marki T. (...) nr. rej. (...) oraz zabrał w celu przywłaszczenia laptop, rzutnik, karty bankomatowe i inne przedmioty o łącznej wartości 21.800 zł na szkodę K. P. i M. S. (3)

18)  pod koniec lipca 2005 r. w miejscowości B. usiłował zabrać w celu przywłaszczenia samochód marki V. (...) na szkodę S. G.

19)  w dniu 12 kwietnia 2005 r. w W. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki B. (...) rej. (...) oraz laptop, biżuterię, telefon i inne przedmioty o łącznej wartości 290 000 zł na szkodę Z. C. i (...)

20)  w nocy z 19/20 kwietnia 2005 r. w W. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki T. (...) rej. (...) (...) oraz telefon, aparat cyfrowy, kamerę i inne przedmioty o łącznej wartości 221.000 zł na szkodę E. M. (2) i E. S. (2)

21)  w dniu 16 września 2004 r. w Ł. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki T. (...) nr rej. (...), samochód marki T. (...) nr rej. (...), aparat fotograficzny, laptop i inne przedmioty o wartości łącznej 121.760 zł na szkodę J. i S. W., (...) SA w W. (...) i (...) W. w B.

22)  w dniu 23 marca 2005 r. w Ż. k/P. zabrał w celu przywłaszczenia aparat marki O., pieniądze w kwocie 600 USD, 60 euro, karty bankomatowe o łącznej wartości 5420 zł oraz usiłował zabrać w celu przywłaszczenia samochód marki N. (...) o nr rej. (...) na szkodę A. C.

23)  daty bliżej nieustalonej w 2005 r. w miejscowości C. k/S. usiłował zabrać w celu przywłaszczenia samochód marki T. (...) o nr rej. (...) i wartości 160.000 zł na szkodę R. Ś.

24)  w nocy z 15/16 lipca 2005 r. w miejscowości N. usiłował zabrać w celu przywłaszczenia samochód marki T. (...) nr rej. (...) i wartości 104.000 zł na szkodę M. S. (2)

25)  w nocy z 11/12 maja 2005 r. w miejscowości G. zabrał w celu przywłaszczenia telefon marki N. o wartości 500 zł oraz usiłował zabrać w celu przywłaszczenia samochód marki T. (...) na szkodę J. S. (2)

26)  daty bliżej nieustalonej na początku 2005 r. w S. usiłował zabrać w celu przywłaszczenia samochód marki O. (...) o nr rej. (...) o wartości 90.000 zł na szkodę A. B.

27)  w dniu 14 marca 2005 r. w G. usiłował zabrać w celu przywłaszczenia samochód marki V. na szkodę P. W.

28)  w nocy z 25/26 października 2005 r. w O. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki V. (...) nr rej. (...) o wartości 119.000 zł na szkodę E. i W. Ł. i (...) Bank (...) w G.

29)  w nocy z 23/24 września w O. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki M. (...) nr rej. (...) i samochód marki H. (...) nr rej. (...), dokumenty osobiste, 2 telefony marki N., pieniądze w kwocie 450 zł i 500 euro o wartości łącznej 204.750 zł na szkodę W. W. (3) i (...) w O.

30)  w dniu 31 marca 2005 r. w S. zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 3000 zł, dokumenty osobiste, karty bankomatowe, dwa telefony marki N. o łącznej wartości 7500 zł oraz usiłował zabrać w celu przywłaszczenia samochód marki M. (...) o nr rej. (...) na szkodę W. L.

31)  w nocy z 2/3 marca 2005 r. w W. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki O. (...) o nr rej. (...) i wartości 70.000 zł oraz kurtkę wraz z dokumentami osobistymi, karty bankomatowe, telefon marki N. o wartości 800 zł i inne przedmioty na szkodę R. J. (2), A. Z., firmy (...) SA oraz (...) S.A. w W.

32)  w dniu 11 kwietnia 2005 r. w miejscowości W. zabrał w celu przywłaszczenia komputer, aparat fotograficzny, telefon i inne przedmioty o łącznej wartości 16.000 zł oraz usiłował zabrać w celu przywłaszczenia samochody marki R. (...) i F. (...) na szkodę P. i R. M. (1)

33)  w nocy z 19/20 maja 2005 r. w miejscowości N. zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 5000 zł, karty bankomatowe i dokumenty osobiste i inne przedmioty o łącznej wartości 8000 zł oraz usiłował zabrać w celu przywłaszczenia samochód marki V. nr rej. (...) na szkodę K. S.

34)  w dniu 18 października 2004 r. w S. zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 200 zł, torebkę, karty bankomatowe, telefon o wartości 1000 zł na szkodę H. N. (1), pieniądze w kwocie 3000 zł, 30 sztuk płyt dvd o wartości łącznej 4000 zł na szkodę A. N. oraz samochód marki O. (...) nr rej. (...) o wartości 50.000 zł na szkodę A. N.

35)  w nocy z 24/25 sierpnia 2004 r. w O. zabrał w celu przywłaszczenia dokumenty osobiste, karty bankomatowe, 3 paszporty na nazwisko M., G. i W. K. (2), pieniądze w kwocie 850 euro, 400 zł oraz samochód marki V. o nr rej. (...) o łącznej wartości 162.200 zł na szkodę w/w pokrzywdzonych

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k., 279 § 1 k.k. i 275 § 1 k.k. i 278 § l i 5 k.k., 276 k.k. i 286 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § l k.k.

VIII.  w dniu 18 lipca 2006 r. w W. w warunkach jak wyżej pomagał w ukryciu samochodu marki M. (...) nr rej. (...) o wartości 110.000 zł pochodzącego z kradzieży na szkodę W. i M. B. (4),

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i 65 § 1 k.k.

D. M. (1) został oskarżony o to, że:

IX.  w okresie od daty bliżej nieustalonej 2006 roku do 20 czerwca 2007 r. w W. i innych miejscowościach brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw w zakresie kradzieży z włamaniami do obiektów mieszkalnych a następnie kradzieży luksusowych samochodów na terenie całej Polski, tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

X.  w okresie pomiędzy czerwcem 2006 r. a czerwcem 2007 r. w W. i innych miejscowościach działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, czynem o charakterze ciągłym w ramach zorganizowanej grupy przestępczej nabył i pomagał w ukryciu samochodów osobowo-towarowych wiedząc, że pojazdy pochodzą z czynów zabronionych a w tym:

1)  w maju 2007 r. pomagał w ukryciu samochodu marki M. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 46.500 zł skradzionego na szkodę B. N.

2)  w maju 2007 r. pomagał w ukryciu samochodu marki V. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 70.000 zł skradzionego na szkodę spółki (...)

3)  w lutym 2007 r. pomagał w ukryciu samochodu marki S. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 60.000 zł skradzionego na szkodę R. i H. N. (2)

4)  w lutym 2007 r. pomagał w ukryciu samochodu marki O. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 43.000 zł skradzionego na szkodę spółki (...)

5)  we wrześniu 2006 r. pomagał w ukryciu samochodu marki O. (...) nr rej. (...) i O. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 112.000 zł skradzionych na szkodę spółek (...)

6)  w marcu 2007 r. pomagał w ukryciu samochodu marki F. (...) nr rej. (...) i F. (...) o nr rej. (...) o wartości ok. 55.000 zł skradzionych na szkodę S. P. (1)

7)  w listopadzie 2006 r. pomagał w ukryciu samochodu marki (...) nr rej. (...) skradzionego na szkodę M. i M. L. (1)

8)  w styczniu 2007 r. pomagał w ukryciu samochodu marki O. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 50.000 zł skradzionego na szkodę spółki (...) we W.

9)  w marcu 2007 r. pomagał w ukryciu samochodu marki T. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 72.000 zł skradzionego na szkodę M. S. (4)

10)  we wrześniu 2006 r. pomagał w ukryciu samochodu marki F. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 45.000 zł skradzionego na szkodę J. i W. B. (1)

11)  w marcu 2007 r. pomagał w ukryciu samochodu marki M. nr rej. (...) o wartości ok. 55.000 zł skradzionego na szkodę Ł. K.

12)  w kwietniu 2007 r. nabył samochód marki M. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 70.000 zł skradziony na szkodę J. J. (3)

13)  w czerwcu 2007 r. pomagał w ukryciu samochodu marki T. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 60.000 zł skradzionego na szkodę S. B.

14)  w grudniu 2006 r. nabył samochód marki V. s 40 nr rej. (...) o wartości ok. 116.000 zł skradziony na szkodę E. W. i V. (...)

15)  w kwietniu 2007 r. nabył samochód marki V. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 85.000 zł skradziony na szkodę D. C. i (...) (...)

16)  w listopadzie 2006 r. pomagał w ukryciu samochodu marki F. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 40.000 zł skradzionego na szkodę R. P. (3)

17)  we wrześniu 2006 r. nabył samochód marki F. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 59.200 zł skradziony na szkodę spółki (...)

18)  w czerwcu 2006 r. pomagał w ukryciu samochodu marki T. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 91.600 zł skradzionego na szkodę A. S. (2)

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

G. P. (1) został oskarżony o to, że:

XI.  W okresie od daty bliżej nieustalonej 2006 roku do września 2006 r. w W. i innych miejscowościach brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw w zakresie kradzieży z włamaniami do obiektów mieszkalnych a następnie kradzieży luksusowych samochodów na terenie całej Polski,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

XII.  w okresie od 26 stycznia 2006 r do 29 lipca 2006 r. na terenie całej Polski działając z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej będąc uprzednio skazanym w warunkach art. 64 § 1 k.k. w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej roku pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne po uprzednim włamaniu do mieszkań poprzez nawiercania otworów w drzwiach wejściowych i balkonowych zabrał w celu przywłaszczenia samochody osobowo-towarowe a także dokumenty osobiste i karty bankomatowe oraz inne przedmioty na szkodę osób prywatnych i innych instytucji a w tym:

1)  w nocy z 28/29 lipca 2006 r. w N. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki H. (...) nr rej. (...) oraz trzy telefony, laptop o łącznej wartości 70.000 zł na szkodę R. K. (1)

2)  w nocy z 17/18 lipca 2006 r. w R. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki M. (...) nr rej. (...), dokumenty osobiste, karty bankomatowe o łącznej wartości 112.000 zł na szkodę W. i M. B. (1)

3)  w dniu 16 marca 2006 r. w miejscowości M. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki C. o nr rej. (...) i samochód marki J. o łącznej wartości 80.000 zł na szkodę R. i E. M. (1)

4)  w dniu 26 stycznia 2006 r. w miejscowości S. k/P. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki H. (...) nr rej. (...) i inne przedmioty o łącznej wartości 94.000 zł na szkodę M. K. i R. (...)

5)  w dniu 1 czerwca 2006 r. w miejscowości Ł. k/S. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki T. (...) rej. (...) oraz telefon i inne przedmioty o łącznej wartości 91.600 zł na szkodę A. S. (2) i T. A.

6)  w nocy z 11/12 kwietnia 2006 r. w miejscowości B. k/K. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki M. (...) nr rej. (...), dwa telefony, aparat C. o wartości łącznej 180.000 zł na szkodę Z. i A. M. oraz (...) SA w K.

7)  w nocy z 24/25.04.2006 r. w D. zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki (...) rej. (...) o wartości 200.000 zł na szkodę K. K. (2).

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. i 275 § 1 k.k. i 278 § 1 i 5 k.k., 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

M. K. (1) został oskarżony o to, że:

XIII.  W okresie od daty bliżej nieustalonej 2006 roku do 20 czerwca 2007 r. w W. i innych miejscowościach brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw w zakresie kradzieży z włamaniami do obiektów mieszkalnych a następnie kradzieży luksusowych samochodów na terenie całej Polski,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

XIV.  w okresie pomiędzy wrześniem 2006 r a czerwcem 2007 r. w W. i innych miejscowościach działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, czynem o charakterze ciągłym w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy za umyślne przestępstwo podobne w ramach zorganizowanej grupy przestępczej nabył i pomagał w ukryciu samochodów osobowo-towarowych wiedząc, że pojazdy pochodzą z czynów zabronionych a w tym:

1)  w kwietniu 2007 r nabył samochód marki T. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 115.000 zł skradziony na szkodę D. P. i (...)

2)  w grudniu 2006 r. nabył samochód marki M. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 150.000 zł skradziony na szkodę J. i E. N. (2)

3)  w lutym 2007 r. nabył samochód marki V. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 70.000 zł skradziony na szkodę M. Z.

4)  w styczniu 2007 r nabył samochód marki N. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 80.000 zł skradziony na szkodę S. K. (2)

5)  w listopadzie 2006 r. nabył samochód marki V. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 55.000 zł skradziony na szkodę M. i M. L. (2)

6)  we wrześniu 2006 r. pomagał w zbyciu dwóch sztuk broni myśliwskiej marki M. i B. o wartości ok. 15.000 zł pochodzących z kradzieży na szkodę S. F.,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

XV.  daty bliżej nieustalonej we wrześniu 2006 r. w W. posiadał bez wymaganego zezwolenia dwie sztuki broni myśliwskiej marki M. i B.

tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k.

D. W. (1) został oskarżony o to, że:

XVI na przełomie maja i czerwca 2005 r w miejscowości Ł. gm. K. nabył samochód marki V. (...) nr rej. (...) o wartości 87.600 zł na szkodę G. F. i T. A. Polska oraz samochód marki V. (...) o nr rej. (...) o wartości 100.000 zł na szkodę J. J. (2) wiedząc, że pojazdy pochodzą z czynów zabronionych,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

XVI.  na przełomie lipca i sierpnia 2005 r. w miejscowości Ł. nabył samochód marki V. (...) nr rej. (...) o wartości 100.000 zł na szkodę M. D. i T. A. wiedząc, że pojazd pochodzi z czynu zabronionego,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

Wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie w sprawie o sygn. V K 98/09 z dnia 1 lutego 2013 r.

I.  Oskarżonego D. J. (1) od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. I uniewinnił, kosztami postępowania w tej części obciążył Skarb Państwa.

II.  W ramach czynu zarzucanego oskarżonemu D. J. (1) w pkt. II uznał go za winnego tego, że w okresie od listopada 2005 roku do końca miesiąca września 2006 r., w różnych miejscowościach na terenie Polski, działając w warunkach ciągu przestępstw, wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, kradnąc z włamaniem, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia:

1) w nocy z 23/24.XI.2005 r w B. k/L., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki M. nr rej. (...) wartości około 107.100 zł na szkodę D. Z. tj. czynu z art. 279 § 1 k.k.

2) w dniu 30.11.2005 r. w J., kradnąc z włamaniem zabrał samochód marki T. (...) nr rej. (...).wartości ok. 35.000 zł na szkodę A. G. (2) tj. czynu z art. 279 § 1 k.k.

3) w dniu 26.01.2006 r. w S. k/ P., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki H. (...) nr rej. (...) wartości ok. 94.000 zł na szkodę (...) (...) tj. czynu z art.279 § l k.k.

4) w nocy z 12/13.02.2006 r. w N., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki M. (...) nr rej. (...) wartości ok. 150.000 zł na szkodę Z. L. (2) i (...) w W.

5) w nocy z 20/21.02.2006 r. w S. k/G., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki M. nr rej. (...) o wartości ok. 77.600 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. tj. czynu z art. 279 § 1 k.k.

6) w nocy z 13/14.03.2006 r. w G., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki T. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 53.000 zł na szkodę R. K. (2) tj. czynu z art. 279 § 1 k.k.

7) w nocy z 16/17.03.2006 r. w M., kradnąc z włamaniem, zabrał samochody marki C. nr rej. (...) na szkodę (...), wartości ok. 70.000 zł, oraz samochód marki J. o nr rej. (...) wartości ok. 69.000 zł na szkodę R. M. (2), tj. czynu z art. 279 § 1 k.k.

8) w nocy z 11/12.04.2006 r. w B. k/K., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki M. (...) nr rej. (...) wartości ok. 92.300 zł na szkodę Z. i A. M., tj. czynu z art. 279 § 1 k.k.

9) w nocy z 24/25.04.2006 r. w D., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki M. s320 nr rej. (...) wartości ok. 200.000 zł na szkodę K. K. (2), tj. czynu z art. 279 § 1 k.k.

10) w nocy z 17/18.05.2006 r. w Ż. k/G., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki B. (...) nr rej. (...) wartości ok. 10.000 euro na szkodę K. U. (1), tj. czynu z art. 279 § 1 k.k.

11) w nocy z 31 .V/l .V1.2006 r. w Ł. k/S., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki T. (...) nr rej. (...) wartości ok. 71.000 zł na szkodę A. S. (2), tj. czynu z art. 279 § 1 k.k.

12) w nocy z 17/18.VII.2006 r. w R., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki M. (...) nr rej. (...), wartości ok. 111.000 zł na szkodę W. B. (2), tj. czynu z art. 279 § 1 k.k.

13) w nocy z 28/29.VII.2006 r. w N., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki H. (...) nr rej. (...) wartości ok. 64.000 zł na szkodę R. K. (1), tj. czynu z art. 279 § 1 k.k.

14) w nocy z 26/27.VIII.2006 r. w S., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki V. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 107.000 zł na szkodę K. B., tj. czynu z art. 279 § 1 k.k.

15) w nocy 7.IX.2006 r. w J. L. (1), kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki (...) nr rej. (...) oraz broń palną myśliwską marki M. i B., tj. mienia o łącznej wartości ok.100.000 na szkodę S. F., tj. czynu z art. 279 § 1 k.k.

16) w nocy z 18/19.IX.2006 r. w K., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki F. (...) nr rej. (...) wartości ok. 45.000 zł, i samochód marki P. (...) wartości ok. 55.000 zł na szkodę J. i W. B. (1), tj. czynu z art. 279 § 1 k.k.

17) w nocy z 28/29.IX.2006 r w L., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki O. (...) nr rej. (...) wartości ok. 53.600 zł i samochód O. (...) nr rej. (...) wartości ok. 69.000 zł na szkodę Spółek (...) z L. i L. z C., tj. czynu z art. 279 § 1 k.k.

18) w nocy z 27/28.IX.2006 r. w L., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki M. c200 nr rej (...) wartości ok. 70000 zł na szkodę A. S. (1), tj. czynu z art. 279 § 1 k.k.

i za to, z mocy art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, i na zasadzie art. 33 k.k. wymierzył karę grzywny w liczbie 300 (trzystu) stawek dziennych w wysokości 30 (trzydziestu) złotych stawki dziennej.

III.  Na zasadzie art. 46 § 2 k.k. orzekł od oskarżonego D. J. (1) na rzecz K. U. (1), oraz na rzecz S. F. nawiązki w kwotach po 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych).

IV.  Oskarżonego R. J. (1) od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. III uniewinnił, kosztami postępowania w tej części obciążył Skarb Państwa.

V.  W ramach czynu zarzucanego oskarżonemu R. J. (1) w pkt IV uznał go za winnego tego, że w okresie od maja 2005 r. do listopada 2006 r. w różnych miejscowościach na terenie Polski, działając w warunkach ciągu przestępstw, wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, kradnąc z włamaniem, dokonał i usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia:

1)  w nocy z 19/20.V.2005 r. w N. k/S. usiłował dokonać kradzieży z włamaniem samochodu marki V. nr rej. (...) wartości ok. 140.000 zł na szkodę K. S., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na działanie pokrzywdzonego, tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

2)  w nocy z 15/16.VII.2005 r. w N. k/S. usiłował dokonać kradzieży z włamaniem samochodu marki T. (...) nr rej. (...) wartości ok. 104.000 zł na szkodę M. S. (2) lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na działanie pokrzywdzonego. tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

3)  nocy z 28/29.VII.2005 r w O. gm. K., kradnąc z włamaniem, zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki V. (...) nr rej. (...) wartości ok. 60.000 zł na szkodę W. S., tj. czynu z art. 279 § 1 k.k.

4)  w dniu 22.VIII.2006 r. w S. usiłował dokonać kradzieży z włamaniem samochodu marki L. nr rej. (...) wartości ok. 163.950 zł na szkodę W. J. (2), lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego, tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

5)  w nocy z 26/27.VIII.2006 r w N. k/S., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki V. (...) nr rej. (...) wartości ok. 107.000 zł na szkodę K. B., tj. czynu z art. 279 § 1 k.k.

6)  w dniu 30.XI.2006 r. w W. gm. Mordy, kradnąc z włamaniem, zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki J. nr rej. (...) wartości ok. 90.000 zł na szkodę J. H. (1), tj. czynu z art. 279 § 1 k.k.

i za to, z mocy art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 33 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 200 (dwustu) stawek dziennych w wysokości 70 (siedemdziesięciu) złotych stawki dziennej.

VI.  W ramach czynu zarzucanego oskarżonemu R. J. (1) w pkt. V uznał go za winnego tego, że w okresie maj - październik 2006 r, w różnych miejscowościach na terenie Polski, działając w warunkach ciągu przestępstw, pomagał w zbyciu samochodów wiedząc, że pojazdy te zostały uzyskane za pomocą czynów zabronionych:

1)  w maju 2006 r. pomógł w zbyciu samochodu marki B. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 10.000 euro, skradzionego na szkodę K. U. (1), tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.

2)  we wrześniu 2006 r pomógł w zbyciu samochodu marki P. (...) nr rej. (...) wartości ok. 55.000 zł skradzionego na szkodę W. i J. B. (2), tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.

3)  w październiku 2006 r. pomógł w zbyciu samochodu marki J. (...) nr rej. (...) wartości ok. 56.000 zł skradzionego na szkodę R. P. (4), tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.

i za to, z mocy art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 33 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych w wysokości 70 (siedemdziesięciu) złotych stawki dziennej.

VII.  Na zasadzie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i § 2 k.k. wymierzył oskarżonemu R. J. (1) karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 230 (dwustu trzydziestu) stawek dziennych w wysokości 70 (siedemdziesięciu) złotych stawki dziennej.

VIII.  Oskarżonego J. K. (1) od popełnionego czynu zarzucanego mu w pkt. VI uniewinnił, kosztami postępowania w tej części obciążył Skarb Państwa.

IX.  W ramach czynu zarzucanego oskarżonemu J. K. (1) w pkt. VII uznał go za winnego tego, że w okresie od września 2004 r. do maja 2006 r, w różnych miejscowościach na terenie Polski, działając w warunkach ciągu przestępstw, wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, kradnąc z włamaniem, usiłował dokonać i dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci samochodów, przy czym każdego z tych czynów dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary pozbawienia wolności w rozmiarze powyżej 6 miesięcy orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne:

1)  w nocy z 15/16.IX.2004 r w Ł., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód T. (...) nr rej. (...) wartości ok. 27.000 zł i samochód T. (...) nr rej. (...) wartości ok. 89.900 zł na szkodę J. i S. W., tj. czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

2)  w nocy z 12/13.01.2005 r. w P., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki N. (...) trail nr rej. (...) wartości ok. 95.000 zł na szkodę S. K. (1) B. A. (...), tj. czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

3)  w nocy z 4/5.05.2005 r. w S. k/S., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki M. nr rej. (...) wartości ok. 250.000 zł i samochód marki H. (...) nr rej. (...) wartości ok. 60.000 zł na szkodę W. J. (1), tj. czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

4)  w nocy z 19/20.05.2005 r. w N., kradnąc z włamaniem, usiłował zabrać w celu przywłaszczenia samochód marki V. nr rej. (...) wartości ok. 140.000 zł lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na działanie pokrzywdzonego K. S., tj. czynu z art. 13 § l k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

5)  w dniu 26.05.2005 r. w K. k/W., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód V. (...) nr rej. (...) wartości ok. 86.000 zł na szkodę I. K. i G. P. (2) oraz samochód marki V. (...) nr rej. (...) wartości ok. 100.000 zł na szkodę (...) Sp. z o.o., tj. czynu z art.279 § 1 k.k. w zw. z art.64 § 1 k.k.

6)  w nocy z 31.V/1.VI.2005 r. w L. k/W., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód S. (...) nr rej. (...) wartości ok. 75.082 zł na szkodę E. J., tj. czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

7)  w nocy z 1/2.VI.2005 r. w O. k/W., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki T. (...) nr rej. (...) wartości ok. 64.000 zł na szkodę J. I., tj. czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

8)  w dniu 7.VI.2005 r. w J., kradnąc z włamaniem, zabrał w celu przywłaszczenia samochód marki B. (...) nr rej.(...)- (...) wartości ok. 88.000 euro na szkodę J. S. (1), tj. czynu z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 k.k.

9)  w nocy z 15/16.VII.2005 r. w N., kradnąc z włamaniem, usiłował zabrać samochód marki T. (...) nr rej. (...) wartości ok. 104.000 zł na szkodę M. S. (2) lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na działanie pokrzywdzonego, tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

10)  w dniu 20.VII.2005 r. w M. gm. P. kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki V. (...) nr rej. (...) wartości ok. 100.000 zł na szkodę (...) S.A., tj. czynu z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 k.k.

11)  w nocy z 24/25.VII.2005 r. w K., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki B. (...) nr rej. (...) o wartości ok. 160.000 zł na szkodę M. B. (2), tj. czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

12)  w nocy z 28/29.07.2005 r. w O. gm. K., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki V. (...) nr rej. (...) wartości ok. 60.000 zł na szkodę W. S., tj. czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

13)  w nocy z 6/7.IX.2005 r. w G. (...) k/M., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód M. (...) nr rej. (...) wartości ok. 99. (...) zł na szkodę Z. K., tj. czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

14)  w dniu 30.XI.2005 r. w J., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki T. (...) nr rej. (...) wartości ok. 35.000 zł na szkodę A. G. (2) tj. czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

15)  w nocy z 17/18.V.2006 r. w Ż. k/G., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki B. (...) nr rej. (...) wartości ok. 10.000 euro na szkodę K. U. (1), tj. czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

i za to, z mocy art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 33 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 300 (trzystu) stawek dziennych w wysokości 30 (trzydziestu) złotych stawki dziennej.

X.  W ramach czynu zarzucanego oskarżonemu J. K. (1) w pkt. VIII uznał go za winnego tego, że w dniu 19.07.2006 r na terenie Polski, pomagał w ukryciu samochodu M. (...) nr rej. (...) wartości ok. 111.000 zł, pochodzącego z kradzieży na szkodę W. B. (2) wiedząc, że samochód ten został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu kary pozbawienia wolności w rozmiarze powyżej 6 miesięcy orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne tj. czynu z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, z mocy art. 291 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

XI.  Na zasadzie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu J. K. (1) karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności.

XII.  Na zasadzie art. 46 k.k. orzekł od oskarżonego J. K. (1) na rzecz K. U. (1) nawiązkę w kwocie 10.000 zł (dziesięciu tysięcy złotych).

XIII.  Oskarżonego D. M. (1) od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. IX uniewinnił, kosztami postępowania w tej części obciążył Skarb Państwa.

XIV.  W ramach czynu zarzucanego oskarżonemu D. M. (1) w pkt. X uznał go za winnego tego, że w okresie czerwiec 2006 r - czerwiec 2007 r. w W. i innych miejscowościach na terenie kraju, działając w warunkach ciągu przestępstw, nabył samochody wiedząc, że zostały one uzyskane za pomocą czynu zabronionego:

1)  w czerwcu 2006 r nabył samochód marki T. (...) nr rej. (...) wartości ok. 71.000 zł skradziony na szkodę A. S. (2), tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.

2)  we wrześniu 2006 r nabył samochody marki O. (...) nr rej. (...) wartości ok. 53.600 zł i O. (...) nr rej. (...) wartości ok. 69.000 zł skradzione na szkodę Spółki (...), tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.

3)  we wrześniu 2006 r nabył samochód marki F. (...) nr rej. (...) wartości ok. 45.000 zł skradziony na szkodę J. i W. B. (1), tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.

4)  w listopadzie 2006 r nabył samochód marki V. (...) nr rej. (...) skradziony na szkodę M. i M. L. (1), tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.

5)  w listopadzie 2006 r. nabył samochód marki F. (...) nr rej. (...) wartości ok. 40.000 zł skradziony na szkodę R. P. (3), tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.

6)  w grudniu 2006 r nabył samochód marki V. (...) nr rej. (...) wartości ok. 116.000 zł skradziony na szkodę (...) Sp. z o.o., tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.

7)  w styczniu 2007 r. nabył samochód marki O. (...) nr rej. (...) wartości ok. 50.000 zł skradziony na szkodę Spółki (...) we W., tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.

8)  w lutym 2007 r nabył samochód marki S. (...) nr rej. (...) wartości ok. 60.000 zł skradziony na szkodę Firmy Handlowej (...), tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.

9)  w lutym 2007 r. nabył samochód marki O. (...) nr rej. (...) wartości ok. 43.000 zł skradziony na szkodę Spółki (...), tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.

10)  w marcu 2007 r. nabył samochód marki F. (...) nr rej. (...) i samochód F. (...) o nr rej. (...) wartości ok. 55.000 zł skradzione na szkodę S. P. (1), tj. czynu z art. 291 § 1 k.k.

11)  w marcu 2007 r. nabył samochód marki T. (...) nr rej. (...) wartości ok. 72.000 zł skradziony na szkodę M. S. (4), tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

12)  w marcu 2007 r. nabył samochód marki M. nr rej. (...) wartości ok. 55.000 zł skradziony na szkodę Ł. K. , tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

13)  w kwietniu 2007 r. nabył samochód marki M. (...) nr rej. (...) wartości ok. 70.000 zł skradziony na szkodę J. J. (3), tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

14)  w kwietniu 2007 r nabył samochód marki V. (...) nr rej. (...) wartości ok. 85.000 zł skradzionego na szkody (...) (...), tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

15)  w czerwcu 2007 r. nabył samochód marki T. (...) nr rej. (...) wartości ok. 60.000 zł skradziony na szkodę S. B., tj. o czyn z art.291 § 1 k.k.

i za to, z mocy art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 33 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych w wysokości 50 (pięćdziesięciu) złotych stawki dziennej.

XV.  Oskarżonego G. P. (1) od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XI uniewinnił, kosztami postępowania w tej części obciążył Skarb Państwa.

XVI.  W ramach czynu zarzucanego oskarżonemu G. P. (3) w pkt. XII uznał go za winnego tego, że w okresie od 26.01.2006 r. do 29.07.2006 r., w różnych miejscowościach na terenie Polski, działając w warunkach ciągu przestępstw, wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, kradnąc z włamaniem, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci samochodów, przy czym działał on w każdym z tych przypadków będąc uprzednio skazany w warunkach art. 64 § 1 kk w ciągu 5 lat po odbyciu kary powyżej 1 roku pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne:

1)  w dniu 26.01.2006 r. w S. k/P., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki H. (...) nr rej. (...) wartości ok. 94.000 zł na szkodę (...) (...), tj. czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 §2 k.k.

2)  w nocy z 16/17.03.2006 r. w M., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki C. nr rej. (...) wartości ok. 70.000 zł na szkodę (...) i samochód marki J. wartości ok. 69.000 zł na szkodę R.-M., tj. czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

3)  w nocy z 11/12.04.2006 r. w B. k/K., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki M. (...) nr rej. (...) wartości ok. 92.300 zł na szkodę Z. i A. M., tj. czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

4)  w nocy z 24/25.04.2006 r w D., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki M. (...) nr rej. (...) wartości ok. 200.000 zł na szkodę K. K. (2), tj. czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

5)  w nocy z 31.05./1.06.2006 r w Ł. k/S. kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki T. (...) nr rej. (...) wartości ok. 71.000 z na szkodę, A. S. (2), tj. czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

6)  w nocy z 17/18.07.2006 r. w R., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód marki M. (...) nr rej. (...) wartości ok. 111.000 zł na szkodę W. B. (2), tj. czynu z art. 279
§ 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

7)  w nocy z 28/29.07.2006 r. w N., kradnąc z włamaniem, zabrał samochód H. (...) nr rej. (...) wartości ok. 64.000 zł na szkodę R. K. (1), tj. czynu z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

i za to, z mocy art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 33 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych w wysokości 40 (czterdziestu) złotych stawki dziennej.

XVII.  Oskarżonego M. K. (1) od popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt. XIII uniewinnił, kosztami postępowania, w tej części, obciążył Skarb Państwa.

XVIII.  W ramach czynu zarzucanego oskarżonemu M. K. (1) w pkt. XIV uznał go za winnego tego, że w okresie wrzesień 2006 - kwiecień 2007, w W. i innych miejscowościach na terenie Polski, działając w ramach ciągu przestępstw, nabył i pomagał w zbyciu mienia wiedząc, że zostało ono uzyskane za pomocą czynu zabronionego, przy czym czynów tych dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary pozbawienia wolności powyżej 6 miesięcy orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne:

1)  we wrześniu 2006 r pomagał w zbyciu 2 sztuk broni myśliwskiej marki M. i B. wartości ok. 15.000 zł skradzionych na szkodę S. F., tj. czynu z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

2)  w listopadzie 2006 r nabył samochód marki V. (...) nr rej. (...) wartości ok. 55.000 zł skradziony na szkodę M. i M. L. (1), tj. czynu z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art.64 § l k.k.

3)  w grudniu 2006 r nabył samochód marki M. c320 nr rej. (...) wartości ok. 150.000 zł skradziony na szkodę J. i E. N. (2), tj. czynu z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

4)  w styczniu 2007 r. nabył samochód marki N. (...) nr rej. (...) wartości ok. 80.000 zł skradziony na szkodę S. K. (2), tj. czynu z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

5)  w lutym 2007 r. nabył samochód marki V. (...) nr rej. (...) wartości ok. 70.000 zł skradziony na szkodę (...) Sp. z o.o., tj. czynu z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

6)  w kwietniu 2007 r. nabył samochód marki T. (...) nr rej. (...) wartości ok. 115.000 zł skradziony na szkodę D. P. i (...), tj. czynu z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

i za to, z mocy art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 33 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 200 (dwustu) stawek dziennych w wysokości 40 (czterdziestu) złotych stawki dziennej.

XIX.  Oskarżonego M. K. (1) od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. XV uniewinnił, kosztami postępowania w tej części obciążając Skarb Państwa.

XX.  W ramach czynu zarzucanego oskarżonemu D. W. (1) w pkt XVI uznał go za winnego tego, że na przełomie maja i czerwca 2005 r. w Ł. gm. K. nabył samochód marki V. (...) nr rej. (...) wartości ok. 86.000 zł skradziony na szkodę G. F. i I. K., i samochód marki V. (...) nr rej. (...) wartości ok. 100.000 zł skradziony na szkodę (...) Sp. z o.o. wiedząc, że pojazdy te zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego tj. czynu z art. 291 § 1 k.k. i za to, z mocy art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 33 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 200 (dwustu) stawek dziennych w wysokości 70 zł (siedemdziesięciu złotych) stawki dziennej.

XXI.  Oskarżonego D. W. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. XVII i za to z mocy art. 291 § 1 k.k. wymierzył mu karę (jednego) roku pozbawienia wolności i na zasadzie art. 33 k.k. wymierzył mu grzywnę w liczbie 100 (stu) stawek dziennych w wysokości 70 zł (siedemdziesięciu złotych) stawki dziennej.

XXII.  Na zasadzie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzył oskarżonemu D. W. (1) karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 280 (dwustu osiemdziesięciu) stawek dziennych w wysokości 70 (siedemdziesięciu) złotych stawki dziennej.

XXIII.  Na zasadzie art. 69 § 1 k.k. w zw. z art. 70 § 1p. 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego D. W. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby lat 5 (pięciu).

XXIV.  Na zasadzie art. 73 § 1 k.k. oddał oskarżonego D. W. (1), w okresie próby, pod dozór kuratora.

XXV.  Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. S. (1), adw. K. W. i adw. J. D. kwoty po 5756,40 zł (pięć tysięcy siedemset pięćdziesiąt sześć złotych czterdzieści groszy) brutto tytułem kosztów obrony z urzędu oskarżonych: J. K. (1), D. M. (1) i G. P. (1).

XXVI.  Zasądził od oskarżonego D. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 4220 zł (cztery tysiące dwieście dwadzieścia złotych) tytułem opłaty oraz obciążył go w 1/7 pozostałymi kosztami postępowania w sprawie, z wyłączeniem kosztów obrony z urzędu oskarżonych.

XXVII.  Zasądził od oskarżonych J. K. (1), D. M. (1) i G. P. (1), na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 4680 zł (cztery tysiące sześćset osiemdziesiąt) tytułem częściowego zwrotu kosztów postępowania, zwalniając ich z obowiązku uiszczenia opłaty i pozostałych kosztów postępowania na nich przypadających, w części skazującej, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

XXVIII.  Zwolnił oskarżonych D. J. (1), R. J. (1) i M. K. (1) od obowiązku uiszczania opłaty i pozostałych kosztów postępowania, w części skazującej, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

XXIX.  Na zasadzie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył okresy rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonym: D. J. (1) od dnia 25.X.2007 r. do dnia 21.05.2009 r.; D. M. (1) od dnia 3.0 i.2008 r. do dnia 21.05.2009 r.; G. P. (1) od dnia 18.11.2007 r. do dnia 21.05.2009 r.; R. J. (1) od dnia 4.09.2007 r. do dnia 21.05.2009 r i M. K. (1) od dnia 4.09.2007 r. do 4.03.2008 r.

Z treścią wyroku nie zgodzili się obrońcy oskarżonych za wyjątkiem oskarżonego R. J. (1) i zaskarżyli orzeczenia w całości na korzyść oskarżonych.

Obrońca oskarżonego D. J. zarzucił:

I.  obrazę przepisów postępowania a mianowicie art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k., polegająca na uznaniu, że wina D. J. (1) w aspekcie naruszenia przepisów z art. 279 § 1 k.k. nie budzi wątpliwości, podczas gdy pojawiające się wątpliwości w zeznaniach de facto wyjaśnieniach ówczesnych współpodejrzanych S. P. (2), K. K. (4), K. M. (1) odnośnie osoby oskarżonego jego roli, okresu działania, w szczególności sposobu odbierania ich depozycji oraz nieformalnego konfrontowania zostały rozstrzygnięte na jego niekorzyść oraz wbrew zasadzie swobodnej oceny dowodów,

II. obrazę przepisu postępowania a mianowicie art. 410 k.p.k. i 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. polegająca na oparciu orzeczenia o zaledwie część materiału dowodowego oraz tzw. wewnętrzną sprzeczność wyroku polegającą na nie wskazaniu przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu orzeczenia powodów dla których uznał wybiórcze fakty opisywane przez ówczesnych współpodejrzanych de facto świadczące o winie mojego Mocodawcy, pomimo ewidentnych błędów postępowania przygotowawczego na poziomie odbierania relacji na temat czynów zabronionych w wyniku których szereg protokołów nie odpowiada rzeczywistemu przebiegowi czynności,

- na podstawie art. 427 § 1 k.p.k., art. 437 § 2 k.p.k.

wniósł o:

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie D. J. (1) od popełnienia czynów przypisanych mu w punkcie II ewentualnie przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca J. K. na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt. 2, 3 i ww. przepisu wyrokowi zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść wydanego orzeczenia, a polegający na stwierdzeniu, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w wyroku mimo poważnych wątpliwości w tym względzie wynikających m.in. z zeznań świadków, nie wyłączając zeznań S. P. (2) oraz M. G. (1) oraz;

- obrazę przepisów prawa procesowego mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, w szczególności art 4 k.p.k., 5 par. 2 k.p.k. w zw. z art. 173 k.p.k., art. 7 k.p.k., art 410 k.p.k. tj. zasady obiektywizmu, zasady in dubio pro reo oraz zasady swobodnej oceny dowodów opisaną szczegółowo w dalszej części apelacji polegającą na dowolnej a nie swobodnej ocenie przez sąd materiału dowodowego, w tym stanowiska oskarżonego oraz zeznań przesłuchanych na rozprawie oraz w postępowaniu świadków, szczególnie świadków S. P. (2) oraz M. G. (1), w wyniku których sąd doszedł do błędnych i nieuprawnionych wniosków co do okoliczności związanych z zarzutami przedstawionymi oskarżonemu, a które to naruszenie mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, wbrew temu iż oskarżony J. K. (1) przez cały okres postępowania konsekwentnie nie przyznawał się do zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, przy czym inne dowody nie stanowiły potwierdzenia okolicznościom stanu faktycznego przedstawianym przez ww. świadków zaś sąd I instancji w uzasadnieniu sam kwestionował wartość dowodową ich zeznań.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k., wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. K. (1) od wszystkich zarzucanych mu czynów.

Obrońca D. M. na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie treści przepisu postępowania, tj.:

- art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. 2 art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., polegające na dowolnej a nie swobodnej ocenie przez Sąd zebranego materiału dowodowego, w tym wyjaśnień oskarżonego i zeznań przesłuchanych na rozprawie oraz w postępowaniu świadków - przede wszystkim świadków S. P. (2), K. K. (5) będących tzw.(...)którzy zeznali, że kradzione samochody wymienione w pkt XIV zaskarżonego wyroku sprzedawali oskarżonemu D. M. (1) przez co Sąd doszedł do nieuprawnionych wniosków co do okoliczności związanych z przedstawionymi D. M. (1) zarzutami, a które to naruszenie mogło mieć wpływ na treść orzeczenia pomimo tego, że oskarżony D. M. (1) od początku konsekwentnie nie przyznawał się do czynów zarzucanych mu aktem oskarżenia, a żadne inne dowody nie potwierdziły wersji zdarzeń przedstawionych przez(...),

- art. 410 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. polegające na nie rozstrzygnięciu istniejących wątpliwości co do faktu rzekomego kupna przez oskarżonego D. M. (1) samochodów określonych w akcie oskarżenia i oparciu skazania wyłącznie na zeznaniach świadków S. P. (2), K. K. (5) podczas gdy Sąd I instancji sam w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wskazał, że do zeznań wskazanych powyżej świadków należy podchodzić z dużą ostrożnością, a żaden inny świadek zeznający w przedmiotowym postępowaniu nie potwierdził, że auta kradzione przez S. P. (3) i innych były nabywane przez D. M. (1).

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. wniósł zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego D. M. (1) od stawianych mu zarzutów.

Obrońca G. P. na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i 438 pkt 2 i 3 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

1)  obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treści zaskarżonego orzeczenia tj.:

- art. 4 i 7 k.p.k. poprzez dowolną, a częściowo sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, ocenę dowodów, oraz wyciągnięcie z nich błędnych wniosków co do stanu faktycznego niniejszej sprawy, poprzez nieobiektywne konstatacje zawarte w uzasadnieniu wyroku, w szczególności w ten sposób, iż Sąd częściowo dał wiarę zeznaniom S. P. (2) mimo iż wielokrotnie wskazuje w uzasadnieniu, iż świadek nie jest wiarygodny i ma słabą pamięć;

- art. 424 §1 k.p.k. poprzez brak wskazania jakie fakty Sąd uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych oraz poprzez brak wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku;.

- art. 193 k.p.k. polegającą na niewyjaśnieniu okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy,

- art. 391 § 1 i 3 k.p.k. poprzez brak właściwej kontroli nad tym czy świadkowie nie zeznają wyraźnie odmiennie niż w trakcie postępowania przygotowawczego, co doprowadziło do złożenia przez świadków zeznań sprzecznych z ich pierwotnymi relacjami w kwestiach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy co w rezultacie uniemożliwiło prawidłową ocenę wiarygodności zeznań świadków złożonych w trakcie rozprawy, oraz

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu przez Sąd I instancji, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, iż oskarżony G. P. (1) dopuścił się zarzucanych mu w pkt. XII wyroku czynów, gdy tymczasem na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego nie da się tego jednoznacznie stwierdzić, a w szczególności, iż w świetle zeznań świadka S. P. (2) wina oskarżonego jako co najmniej wątpliwa winna być rozpatrywana z uwzględnieniem zasady wyrażonej w art. 5 §2 k.p.k.

Na podstawie art.427 § 1 i art. 437 k.p.k. wniósł o:

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, względnie o zmianę zaskarżonego wyroku i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy przez uniewinnienie oskarżonego.

Jednocześnie wniósł o zasądzenie kosztów za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym jako nie opłacone ani w całości ani w części.

Obrońca M. K. na podstawie art. 427 § 1 i § 2 i art. 438 pkt 3 k.p.k. wyrokowi w zaskarżonym zakresie zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na treść tego orzeczenia.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. wniósł o zmianę wyroku Sądu Okręgowego w zaskarżonej części i uniewinnienie oskarżonego od tego zarzutu lub uchylenie wyroku w tym zakresie i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I-ej instancji.

Ponadto na podstawie art. 126 § 1 k.p.k. wniósł o przywrócenie oskarżonemu terminu do wniesienia apelacji.

Obrońca D. W. zarzucił:

1)  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.; przepisu art. 7 Kodeksu postępowania karnego, poprzez zupełnie dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w szczególności dowodów z zeznań świadków, skutkującą błędem w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, a polegającym na nieuzasadnionym przyjęciu, że skradzione samochody marki V. (nr rej.: (...)) zostały zbyte oskarżonemu D. W. (1),

2)  rażącą obrazę prawa materialnego, tj.: przepisu art. 106 Kodeksu karnego, poprzez odwoływanie się przez Sąd w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku na okoliczności skazania, które uległo zatarciu, a z najdalej posuniętej ostrożności:

3)  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.: przepisu art. 424 § 2 Kodeksu postępowania karnego, poprzez brak w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności, które Sąd miał na względzie przy wymiarze kary łącznej,

4)  rażącą niewspółmierność kary, poprzez wymierzenie kary 2 lat pozbawienia wolności oskarżonemu wcześniej niekaranemu oraz wymierzenie oskarżonemu kary grzywny w wymiarze znacząco przekraczającym stopień winy oskarżonego,

5)  rażącą obrazę przepisu 633 Kodeksu postępowania karnego, poprzez obciążenie oskarżonego kosztami w wysokości 1/7 kosztów całego postępowania z pominięciem zasady słuszności oraz bez wskazania wysokości tych kosztów.

Wobec powyższego, na zasadzie przepisu art. 437 § 1 Kodeksu postępowania karnego wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie

2)  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Apelacje na niekorzyść oskarżonych za wyjątkiem oskarżonego D. W. wniósł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego (...) Oddział w W. i zarzucił:

1)  obrazę prawa materialnego, tj. art. 46 § 1 kk, polegającą na zaniechaniu orzeczenia obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, w sytuacji skazania oskarżonych D. J. (1), R. J. (1), J. K. (1), D. M. (1), G. P. (1) i M. K. (1) oraz wobec złożenia przez pokrzywdzonego wniosku o orzeczenie tego środka karnego,

2)  obrazę prawa procesowego, tj. art. 627 k.p.k., mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia, polegającą na braku zasądzenia od oskarżonych na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) S.A. wydatków poniesionych w toku procesu, o co pełnomocnik wnioskował w piśmie z dnia 19 września 2008 roku.

W oparciu o art. 437 § 1 i § 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec wskazanych oskarżonych obowiązku naprawienia szkody, zgodnie z wnioskiem złożonym przez pełnomocnika pokrzywdzonego (...) S.A. w piśmie z dnia 03 grudnia 2008 roku oraz zasądzenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego wydatków poniesionych w toku postępowania I instancyjnego, związanych z ustanowieniem przez (...) S.A, zastępstwa procesowego.

Jednocześnie wniósł o zasądzenie od oskarżonych D. J. (1), R. J. (1), J. K. (1), D. M. (1), G. P. (1) i M. K. (1) wydatków na rzecz oskarżyciela posiłkowego, poniesionych w toku postępowania apelacyjnego, związanych z ustanowieniem zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Generalnie zarzuty apelacji obrońców oskarżonych, jak i wnioski w nich stawiane są niezasadne i to w stopniu graniczącym z oczywistością. Podobnie rzecz przedstawia się z osobistym pismem oskarżonego M. K. (1). Zmiany do jakich doszło w wyroku w stosunku do części oskarżonych (M. M., w stosunku do osk. R. J. z urzędu, w trybie art. 435 kpk, D. W.) są wynikiem dążenia do wewnętrznej spójności orzeczenia wobec wszystkich oskarżonych.

Sąd uznał natomiast za zasadny zarzut podniesiony przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego (...) SA Oddział w W. w części dotyczącej nie orzeczenia w przedmiocie szkody w trybie art. 46 § 1 kk wobec złożenia przez niego wniosku, o którym mowa w tym przepisie, jednakże odnosząc się do wniosku skarżącego zawartego w apelacji na tym etapie postępowania Sąd odwoławczy nie znalazł żadnych podstaw do zajęcia merytorycznego stanowiska, o powodach niżej.

Wobec tego, iż apelacje obrońców są dalej idące aniżeli apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w pierwszej kolejności należy odnieść się do zagadnień podniesionych w tych apelacjach.

Dla przejrzystości wywodów, przy liczbie osób oskarżonych, przypisanych im zarzutów i zakresu zaskarżenia wyroku, zarówno apelacji obrońców, jak i samego oskarżonego M. K. w tzw. apelacji osobistej Sąd odnosić się będzie tzw. blokami związanymi z treścią stawianych zarzutów a mającymi ze sobą merytoryczny związek.

Przechodząc do zarzutów apelacji obrońców słuszne będzie omówienie w pierwszej kolejności zarzutów naruszenia przepisów prawa procesowego, bowiem tego rodzaju uchybienie Sądu, zwłaszcza gdy naruszone są reguły gromadzenia i oceny dowodów, zazwyczaj jest pierwotną przyczyną zaistnienia błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku.

Zarzut postawiony przez skarżących w/w apelacjach to określona w art. 438 pkt. 2 kpk obraza przepisów postępowania, mogąca mieć wpływ na treść orzeczenia. Skarżący wymieniają szereg przepisów , których to obrazy miał się dopuścić Sąd I instancji, a to : art. 4, 5 § 2, 7, art. 410, 424 § 1 pkt. 1 i 2 kpk a także art. 173, 193, 391 § 1 i 3 kpk, co w ocenie skarżących musiało doprowadzić do niezasadnego skazania oskarżonych.

W tym miejscu przypomnieć należy, że zgodnie z treścią art. 438 pkt. 2 kpk zmiana lub uchylenie orzeczenia Sądu I instancji może nastąpić nie przy każdej obrazie przepisów postępowania, lecz jedynie wówczas, gdy obraza taka mogła mieć wpływ na treść orzeczenia. Wpływ uchybienia na treść orzeczenia musi zatem zostać uprawdopodobniony, gdyż nie wystarcza gołosłowne, jak to ma miejsce w omawianych apelacjach, twierdzenie o wywarciu takiego wpływu. Trzeba więc wykazać , że między uchybieniem, a treścią orzeczenia istnieje ścisły związek. Zdaniem Sądu Apelacyjnego obrońcy oskarżonych, podobnie jak i sam oskarżony w swej tzw. apelacji osobistej, poza polemiką z prawidłowymi ustaleniami nie wykazali w sposób przekonywujący, że Sąd I instancji istotnie dopuścił się obrazy w/w przepisów kpk.

Po pierwsze, jako chybiony należy traktować zarzut obrazy normy art. 4 kpk. Przepis ten formułuje naczelną zasadę procesu o charakterze dyrektywy ogólnej i tym samym zarzut naruszenia tego przepisu nie może stanowić samodzielnie podstawy apelacji. Respektowanie zasady prawdy materialnej, obiektywizmu, bezstronności, działania z urzędu przez organa procesowe w dochodzeniu do prawdy gwarantowane jest w przepisach szczególnych i dopiero wskazanie ich obrazy może stanowić zarzut odwołania. Skarżąca (obrońca oskarżonego J. K. (1)) tego nie wykazała w swojej apelacji, sprowadzając uzasadnienie tego zarzutu do kwestionowania prawidłowych ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd orzekający w stosunku do przypisanych temu oskarżonemu czynów, aprobowanych przez Sąd odwoławczy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie zostało wykazane w apelacji naruszenie art. 4 kpk, gdyż Sąd Okręgowy wydając w niniejszej sprawie wyrok wziął pod uwagę zarówno okoliczności przemawiające na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego J. K. (1).

Odnosząc się do zarzutu obrazy art. 424 § 1 pkt. 1 i 2 kpk.

W kontekście postawionych zarzutów i umotywowanych przez obrońców G. P. (1), D. J. (1) w uzasadnieniach swych apelacji należy zaznaczyć, że obraza postępowania w postaci art. 424 kpk nie może mieć wpływu na treść orzeczenia, jak wymaga tego art. 438 pkt. 2 kpk skoro pisemne motywy sporządza się po wydaniu orzeczenia. To zaś implikuje logiczne przyjęcie, że uzasadnienie wyroku dotknięte istotnymi wadami tylko wówczas może prowadzić do zmiany, bądź uchylenia wyroku, jeżeli wady te są tego rodzaju, że uniemożliwiają poddanie zapadłego orzeczenia merytorycznej kontroli.

Prawdą jest, że pisemne motywy zaskarżonego wyroku w niektórych jego fragmentach są nadmiernie rozbudowane, nie mniej jednak nie może to stanowić podstawy zarzutu z art. 424 kpk, tym bardziej, że Sąd I instancji mając do czynienia z różnego rodzaju dowodami, głównie osobowymi, zmuszony był wielokroć powoływać się na konkretny wskazany w motywach fragment wypowiedzi świadka gdy pozostawał on w nierozerwalnym związku z innymi przeprowadzonymi dowodami w sprawie a dopiero suma tych dowodów dawała Sądowi I instancji możliwość przeprowadzenie takiej ich analizy, która prowadziła do wykazania w sposób bezsporny winy oskarżonych co do czynów im przypisanych. Stąd, w ocenie Sądu Apelacyjnego, zasadnym i celowym było powracanie przez Sąd meriti do tego samego dowodu ( mowa tu m.in. o zeznaniach świadka S. P. (2), K. K. (5), M. G., K. K. i wyjaśnieniach m.in. M. K. czy R. J. (1)) w zakresie wskazanym przez Sąd I instancji.

Pisemne motywy zaskarżonego wyroku (za wyjątkiem okoliczności mających odniesienie do kwestii związanych z zagadnieniami odnoszącymi się do roszczeń z art. 46 § 1 kk) są wbrew twierdzeniom skarżących wyczerpujące, logiczne, przekonywujące i co najistotniejsze odpowiadają na każdy zarzut postawiony w apelacjach. Konstrukcja ich, wbrew twierdzeniom zawartym w apelacjach, jest przejrzysta, zgromadzone dowody i przyjęta ocena w odniesieniu do przypisanych oskarżonym czynów odpiera – sama w sobie – zarzut obrazy art. 424 § 1pkt. 1 i 2 kpk.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy w sposób szczegółowy wykazał w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku jakie dowody stały się podstawą poczynionych przez niego ustaleń faktycznych w odniesieniu do poszczególnych czynów, szczegółowo te dowody omówił oraz wskazał, dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym. W tym miejscu również należy zwrócić uwagę, że Sąd I instancji nie pominął kwestii podnoszonych bezpośrednio w apelacjach obr. oskarżonego J. K. , jak i G. P. a pośrednio w uzasadnieniach apelacji pozostałych obrońców, że S. P. (2) rzekomo został w ich ocenie pozbawiony prawa do swobodnej wypowiedzi z uwagi na czasookres trwania niektórych przesłuchań, jak również tego, że przesłuchujący go funkcjonariusze korzystali z zapisków dotyczących różnych zdarzeń, w tym również dotyczących kradzieży aut nie objętych aktem oskarżenia, nawet tym pierwotnym, gdzie współsprawcy zostali oskarżeni w sprawie III K 9/09.

Nadto w ocenie skarżących (obr. osk. J. K., G. P.) Sąd nie powinien oprzeć swych ustaleń na wyjaśnieniach – zeznaniach S. P. (2), w których przyznał się on do popełnienia czynów mu zarzucanych a także pomówił współoskarżonych, jak i inne ustalone osoby, co do których postępowanie karne zakończyło się w innym postępowaniu (wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim sygn. III K 9/09) albowiem jak sam podał, było mu obojętnym czy zostanie skazany za 100 czy więcej przestępstw mu zarzucanych. Tego typu stwierdzenie, w ocenie skarżących, już samo w sobie, obniża rangę wiarygodności zeznań takiego świadka, co Sąd orzekający powinien mieć na uwadze podczas czynienia ustaleń w sprawie.

Skarżący nie wskazują, który w ich ocenie przepis postępowania karnego został przez Sąd I instancji naruszony w kontekście wyżej stawianych zarzutów.

Przenosząc te zarzuty na obowiązujące przepisy można jedynie przyjąć, iż mogą się one ewentualnie mieścić w kategorii zachowań, o których mowa w art. 171 kpk. By jednak doszło do naruszenia art. 171 § 7 kpk skarżący powinien wskazywać na złamanie konkretnych zasad przesłuchania, które doprowadziły do nieprzestrzegania któregoś z paragrafów art. 171 § 1 – 6 kpk.

By w ogóle rozważać problem eliminacji jako dowodu w postępowaniu karnym wyjaśnień ówczesnego oskarżonego S. P. (2), w których pomówił nie tylko siebie ale współoskarżonych w sprawie III K 9/09 ale i w przedmiotowej sprawie, przedstawił okoliczności, które znalazły odniesienie w innych przeprowadzonych dowodach należałoby wskazać, że albo: 1/ uniemożliwiono mu swobodne wypowiedzenie się, 2/ że, użyto przymusu lub groźby bezprawnej, hipnozy lub narkoanalizy, 3/ że, zadawano pytania sugerujące odpowiedź .

Swoboda wypowiedzi to taki stan, w którym przesłuchiwany zachowuje pełną, nieskrępowaną możliwość formułowania swego oświadczenia dowodowego, zgodnie ze swoją wolą. Swobodne wypowiedzenie się osoby przesłuchiwanej to jej wypowiedź poprzedzająca udzielanie odpowiedzi na pytania zadawane przez organ prowadzący czynność przesłuchania. Pytania zadawać mogą tylko te podmioty (osoby), którym uprawnienia w tym zakresie przyznane zostały przez ustawę procesową (art. 171 § 2), także podmiot określony w art. 416 kpk - zgodnie z brzmieniem tego przepisu nadanym ustawą nowelizującą z 10 stycznia 2003 r. W wypadku przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym prawo takie przysługuje osobom uprawnionym do wzięcia udziału w czynności procesowej i oczywiście osobie przeprowadzającej tę czynność. W niniejszej sprawie ta reguła nie została naruszona.

Sąd ocenił kwestionowane przez skarżących wypowiedzi ówczesnego podejrzanego S. P. pod kątem ewentualnego naruszenia art. 171 § 1 kpk w kontekście czasookresu trwania przesłuchania, oraz korzystania przez przesłuchujących z zapisków odnoszących się do przestępstw popełnionych na terenie całego kraju a podobnych do tych, o popełnienie, których był podejrzewany S. P. (2). Temu wszystkiemu dał wyraz w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd meriti zasadnie wykazał, iż nie doszło do żadnych zachowań, które w jakikolwiek sposób ograniczałyby swobodę ówczesnego podejrzanego wyjaśniającego w sprawie.

Oskarżony S. P. (2) był przesłuchiwany w tej sprawie kilkanaście razy. Wyjaśnił, że okoliczności, które dotyczyły incydentalnych przesłuchań, w rzeczywistości nie trwały tak długo, jak wynikało to z zapisów protokołu, albowiem w czasie owych przesłuchań, jak wynika z zeznań świadka S. P., były przerwy techniczne, którym towarzyszyło korzystanie przez przesłuchujących ze zgłaszanych zawiadomień o popełnieniu podobnych przestępstw, jak te już zarzucane ówczesnemu podejrzanemu, jak również oskarżony korzystał z posiłku. A ponadto informacje podawane przez przesłuchujących sprowadzały się jedynie do pytań dotyczących, tak jak powiedziano podobnych przestępstw do popełnienia, których S. P. się przyznawał. Oskarżony, a później świadek S. P. wbrew temu co sugerują skarżący nie podchodził bezkrytycznie do swoich wypowiedzi. Wbrew temu co sugerują skarżący nie przyznawał się do czynów, których nie popełnił, nigdy nie pomówił żadnego z oskarżonych o inne przestępstwa, do których popełnienia sam się nie przyznał, a także nie przypisał im popełnienia czynów, których faktycznie się nie dopuścili. Jeżeli wiedział, że konkretny oskarżony na jakimś etapie realizacji danego czynu zabronionego brał udział w jego realizacji, ale innej formie stadialnej to na te okoliczności wyjaśniał
(dotyczy to głównie zachowań paserów). Sąd I instancji wyraźnie wskazał, ze w oparciu o wyjaśnienia – zeznania S. P., w połączeniu z zeznaniami świadków, którzy uczestniczyli w popełnieniu konkretnych czynów można było odtworzyć określone konfiguracje uczestników zdarzeń. Wykazał, że te konfiguracje osobowe wynikały ze wzajemnej znajomości oskarżonych, zapewnienia możliwości realizacji zabezpieczenia ewentualnej ucieczki z miejsca zdarzenia na wypadek niedojścia do skutku kradzieży, zabezpieczenia przed ewentualną interwencją Policji czy ukrycia skradzionych samochodów. Sam S. P. w swych wyjaśnieniach zwracał szczególną uwagę na podział zysków pochodzących przede wszystkim ze sprzedaży skradzionych samochodów czy to konkretnemu podmiotowi czy też po sprzedaniu samochodu na części. W podziale zysków uwzględniany był zawsze J. K., nawet wówczas gdy był pozbawiony wolności.

Współuczestników konkretnych zdarzeń dobierano na zasadachm.in. dobrej znajomości danego terenu, gdzie dochodziło do popełnienia przestępstw zaboru określonych modeli samochodów (np. (...), tereny wokół S.) . Tak więc osoby, co do których o przestępczej działalności wyjaśniał, a następnie zeznawał S. P. nie były przypadkowo dobrane, a świadek, na co wskazał Sąd orzekający, nie miał żadnych powodów, by niezasadnie pomówić współoskarżonych o udział w zachowaniach, które bądź nie miały miejsca bądź, w których faktycznie nie uczestniczyli.

Jak wynika z całości wskazanych przez Sąd i przeprowadzonych dowodów S. P. był w tych zeznaniach konsekwentny. Tam gdzie jego pamięć zawodziła a nie było innych przekonywujących dowodów to mimo faktu rzeczywistego popełnienia przestępstw na szkodę określonych pokrzywdzonych, nawet na tzw. metodę „na śpiocha” Sąd I instancji korzystając z uprawnień , jakie dawał mu przepis art. 5 § 2 kpk pominął szereg przestępstw w nowym opisie czynu przypisanego oskarżonym , jako działających w ciągu przestępstw (vide str. 31 – 35 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku), podobnie jak uniewinnił ich w oparciu m.in. w oparciu o ocenę zeznań świadka S. P. od popełnienia czynu zarzucanego oskarżonym (za wyjątkiem D. W. nie objętego tym zarzutem) z art. 258 § 1 kk.

W sumie S. P. wiele razy zajmował stanowisko, w tym w bardzo obszernych wyjaśnieniach a następnie zeznaniach składanych na rozprawie odnosząc się do niemalże do każdego z przeprowadzanych dowodów. Czynności te w Sądzie przeprowadzone w obecności oskarżonych i ich obrońców nie pozbawiły żadnej ze stron uczestniczącej w rozprawie możliwości zadawania pytań, na które świadek S. P. (2) odpowiadał, w tym wyjaśniając okoliczności owego kwestionowanego, co do rzetelności przeprowadzenia przesłuchania w kontekście zapisów protokołu ze śledztwa.

Motywy, którymi kierował się podejrzany a potem oskarżony podejmując decyzję o zaakceptowaniu wszystkich zarzucanych mu czynów (skazanie w sprawie III K 9/09), były jego swobodnym, niczym nieskrępowanym wyborem. Podkreślić też należy, że S. P. (2) przez cały czas mógł dowolnie kształtować swoje wypowiedzi, i na żadnym etapie prowadzonego postępowania nie stało nic na przeszkodzie, aby bez jakichkolwiek uwarunkowań odmówić składania wyjaśnień, o którym to uprawnieniu każdorazowo w postępowaniu przygotowawczym został pouczony. Decydując się na przyznanie się do udziału w różnych przestępczych zachowaniach, lub wiedząc o takich zachowaniach innych osób objętych nie tylko tym postępowaniem uznał , iż taka postawa w tej sprawie jest dla niego najbardziej korzystna. Sąd natomiast w oparciu o zgromadzony i ujawniony w sprawie pozostały materiał dowodowy miał obowiązek zweryfikować wypowiedzi świadka S. P.. Zrobił to w sposób zgodny z zasadami sztuki, nie naruszając normy art. 7, 5 § 2 kpk czego skarżący zdają się nie zauważać.

Reasumując powyższe rozważania, w ocenie Sądu Apelacyjnego, nie można w żaden sposób zaakceptować wywodzonych tez, że S. P. (2), na którymkolwiek etapie postępowania w tej sprawie, uniemożliwiono swobodę wypowiedzi. O niemożności swobodnej wypowiedzi mogą świadczyć tylko takie warunki, w których osoba przesłuchiwana ma zupełnie lub w tak znacznym stopniu sparaliżowaną wolę, że nie może powiedzieć tego, co by chciała, w związku z przedmiotem dokonywanej czynności procesowej (SN V KR 42/74, OSNKW 1974, nr 6, poz. 115). W niniejszej sprawie w ogóle nie zaistniała taka sytuacja. Niewątpliwym dyskomfortem jest długotrwałość przeprowadzonego przesłuchania wynikająca z licznych przerw, jednakże ta sytuacja nie mieści się w katalogu przyczyn, o których była mowa wyżej i nie może stanowić podstawy do zdyskredytowania wyjaśnień złożonych przez ówczesnego podejrzanego a potwierdzonych na rozprawie w charakterze świadka.

Przechodząc w dalszym ciągu do zarzutu obrazy art. 424 §1 i 2 kpk należy stwierdzić, iż w sprawach karnych często występują w praktyce większe lub mniejsze rozbieżności w zeznaniach świadków i wyjaśnieniach oskarżonych. Nie oznacza to jednak, iż w takiej sytuacji Sąd nie może, na podstawie oceny wszystkich okoliczności sprawy, przyjąć określonej wersji zdarzeń, dając wiarę części zeznaniom świadków czy wyjaśnień oskarżonego, odmawiając przymiotu wiarygodności innym. Przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego i mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów. Taką analizę Sąd I instancji przeprowadził co najwyraźniej widać w ocenie wszystkich depozycji nie tylko świadka S. P., a czego skarżący zdaje się nie chcą zaakceptować , jak również świadków K. K., K. K., M. G., P.. D., J. N..

Analiza ocen dokonana przez Sąd I instancji a przedstawiona w pisemnych motywach również nie wykazuje na niedochowanie reguł gromadzenia, oceny dowodów dających podstawę do prawidłowego przeprowadzenia postępowania w sprawie.

Przepis art. 410 kpk nakłada na Sąd orzekający obowiązek uwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, czyli wszystkich przeprowadzonych w toku przewodu sądowego dowodów. Ale podstawę rozstrzygnięcia będą więc stanowić tylko te dowody, bądź te części dowodów, które Sąd orzekający obdarzył walorem wiarygodności, i które dla tegoż rozstrzygnięcia miały znaczenie, a o tym Sąd orzekający bardzo dokładnie mówi przy omawianiu każdego czynu przypisanego oskarżonym. Prawem Sądu jest odrzucenie w trakcie narady nad orzeczeniem tej części materiału dowodowego, która miała charakter marginalny i okoliczności, które w realiach sprawy pozostawały bez wpływu na ustalenia faktyczne.

Oczywiście nie pozbawia to stron skarżących wyrok prawa do podniesienia zarzutu obrazy art. 410 kpk. Jednakże w niniejszej sprawie nie zostały w apelacjach skarżących w żaden sposób wykazane na czym miałoby polegać uchybienie przepisom art. 410 kpk (zarzut II apelacji obr. D. J., J. K., zarzuty obr. D. M.) , a także art. 173 kpk zarzut II apelacji obr. J. K.), art. 193 kpk, 391 § 1 i 3 kpk (zarzutu obr. G. P.). Mimo to, rzeczą Sądu Apelacyjnego jest dokonanie kontroli, czy rzeczywiście istniały dowody i okoliczności, które zostały przez Sąd I instancji pominięte i czy z racji ich znaczenia dla rozstrzygnięcia, stanowiło to uchybienie mogące mieć wpływ na jego treść. Sąd Apelacyjny takich błędów nie stwierdził.

Skarżący stawiając powyższe zarzuty de facto wdają się wyłącznie w polemikę co do oceny przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych natomiast nie wskazują uchybień proceduralnych mających wpływ na treść wyroku. Co do zarzutów postawionych w zakresie błędnych w ocenie skarżących ustaleń faktycznych Sąd Apelacyjny odniesie się niżej.

Oceniając przede wszystkim zeznania świadka S. P. (2) Sąd Okręgowy miał na uwadze całokształt zgromadzonego na tej podstawie materiału dowodowego, znajdującego wielokroć potwierdzenie w innych dowodach – w tym dowodach, o których Sąd I instancji każdorazowo wypowiada się podczas dokonywania ich oceny w kontekście konkretnego zarzutu postawionego oskarżonym. Nie podchodzi do nich bezkrytycznie ale wyraźnie wskazuje jakie dowody przemawiały za uznaniem danych zeznań za wiarygodne.

W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy przyznaje, że dokonał zasadniczych ustaleń w sprawie, w głównej mierze w oparciu o bardzo obszerne wypowiedzi świadka S. P. (2).

Z tego też powodu, mając na uwadze szczególny charakter tego źródła dowodowego, wbrew supozycjom zawartym w ustnych uzasadnieniach apelacji obrońców Sąd meriti poddał jego zeznania wyjątkowo wnikliwej i wszechstronnej analizie i ocenie, w kontekście wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie, którą zawarł w obszernych pisemnych motywach. I właściwie już w tym miejscu należałoby odesłać do pisemnych motywów wyroku. Ponowne przytaczanie tych samych argumentów, które podał Sąd I instancji w swym rozstrzygnięciu, w sytuacji, gdy zostały szczegółowo opisane przez Sąd orzekający, a motywacja nie budzi zastrzeżeń w ocenie Sądu Apelacyjnego nie jest niczym uzasadnione. Podobnie wypowiedział się Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 1 lutego 2007 r. sygn. Akt II KK 410/06 stwierdzając: „ nie budzi też wątpliwości od dawna utarta praktyka odstępowania od przytaczania
(powtarzania) przez Sąd odwoławczy ustaleń i argumentacji Sądu I instancji, jeżeli ustalenia faktyczne są bezbłędne, ich ocena wyczerpująca i przekonująca, Wystarczy wówczas odwołanie się przez Sąd II instancji do wywodów Sądu I instancji.”

Jedynie dla podkreślenia pewnych okoliczności Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, iż nie uszło uwadze Sądu I instancji, że za pewnymi nieścisłościami w zeznaniach nie tylko tego świadka, ale i m.in. K. K., M. G. stoi wiele czynników. W tym znaczny upływ czasu od opisywanych wydarzeń i związany z tym naturalny proces zacierania w pamięci szczegółów w nich opisywanych (czyny przypisane oskarżonym miały miejsce w latach 2004 - 2007). Trudno oczekiwać, by S. P. (2), który był wielokrotnie przesłuchiwany i to w różnych sprawach, na różne okoliczności zachowania się bardzo wielu podejrzanych i oskarżonych (sam przyznał, że dopuścił się wspólnie z innymi bardzo wielu przestępstw o bardzo podobnym charakterze) , by podczas każdego z tych przesłuchań wypowiadał się w sposób identyczny, wolny od nieuchronnych w takich sytuacjach nieścisłości. Wszystkie te nieścisłości wyjaśniane były przez Sąd I instancji, wszędzie tam gdzie rzeczywistych wątpliwości, które powziął Sąd nie dało się usunąć, Sąd nie uchylił się uniewinnienia oskarżonych poprzez zastosowanie reguł zawartych w art. 5 § 2 kpk.

Słusznie zauważa Sąd I instancji, że odmienności w niektórych fragmentach, brak jakiegoś doszczegółowienia zeznań m.in. w/w świadków np. M. G. nie może prowadzić do zdyskwalifikowania wiarygodności wszystkich ich relacji (więcej przy omawianiu apelacji obr. oskarżonego D. W.).

Sąd I instancji dokonując oceny zeznań S. P. (2), tego niewątpliwie bardzo istotnego dowodu słusznie wskazał, że wyjaśnienia i zeznania szczególnie tego świadka w toku całego postępowania zarówno przygotowawczego, jak i sądowego, pomimo różnic w stopniu ich szczegółowości wobec znacznego upływu czasu, natłoku informacji, które przekazywał organom ścigania, były konsekwentne, logiczne, spójne i zgodne w zakresie opisu zdarzeń, w których uczestniczyli oskarżeni i inne ustalone osoby.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, odnosząc się do sposobu oceny zeznań świadka S. P. (2) przez Sąd I instancji, wyraźnie widać, iż przebiegała ona niejako dwutorowo ale nie pomijała żadnego istotnego dla sprawy zagadnienia. Sąd I instancji zasadnie skupił się na tych dowodach, które dotyczyły przedmiotowej sprawy i mogły być weryfikowane dowodami zgromadzonymi na okoliczności stawianych w tej sprawie zarzutów.

I tak pierwszy tor to zeznania oparte na bezpośrednim kontakcie ze sprawcą danego przestępstwa, poprzez uczestnictwo w jego popełnieniu, również we współudziale z innymi ustalonymi osobami. Dotyczy to czynów przypisanych oskarżonym, do których doszło w wyniku zachowań świadka P., w konfiguracji z tymi oskarżonymi, jak i świadkami K. K., K. K., M. G., P. D., J. N., M. C., K. M. . Tym zeznaniom Sąd I instancji poświecił wiele miejsc analizując je detalicznie i konfrontując z dowodami odnoszącymi się do konkretnego zarzutu, że Sąd odwoławczy może li tylko , by nie powtórzyć ponownie rozważań Sądu meriti, ponownie odesłać do lektury pisemnych dowodów.

Drugi tor - to ten najmniej pewny, opierający się na pozyskaniu przez świadka S. P. (2) informacji, które zasłyszał od nieustalonych imiennie osób. Sąd słusznie uznał, iż informacji tych nie można było zweryfikować poprzez inne dowody zgromadzone w sprawie w sposób tak samo pełny, jak to miało miejsce w przypadku czynów przypisanych. Ta niemożność pełnej weryfikacji doprowadziła do uznania przez Sąd , iż wielu czynów, których popełnienie zarzucano oskarżonym w różnych konfiguracjach nie można im przypisać, a także sytuacja ta zasadnie doprowadziła do wyeliminowania z opisów przypisanych oskarżonym czynów zdarzeń wcześniej im zarzucanych, a nadto uniewinnienie z udziału w zorganizowanej grupie przestępczej.

Kwestionując wartość merytoryczną wyjaśnień - zeznań świadka S. P. (2), który jako świadek składał przed Sądem wyczerpujące zeznania obciążające oskarżonych - skarżący podnoszą, iż takie zeznania świadka to de facto pomówienia, i jako takie nie są pełnowartościowym dowodem albowiem cyt. z uzasadnień apelacji obr. oskarżonych D. M., J. K. „świadek P. do zarzucanych mu czynów przyznał się dla świętego spokoju, a nadto korzystał ze statusu tzw. (...)

Problematyka pomówienia znalazła bogate odbicie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, co świadczy o częstotliwości występowania tego zjawiska w praktyce, a szczególnie gdy postępowania karne dotyczące szeregu osób oskarżonych o wspólne działania rozpoznawane były w różnych postępowaniach sądowych.

Dążąc do uporządkowania zagadnień związanych z pomówieniem Sąd Najwyższy przedstawił następujący pogląd: „pomówienie jest jednym z rodzajów wyjaśnień osoby zainteresowanej w wyniku procesu. (vide wyjaśnienia we wskazanej przez Sąd części M. K., R. J.). Istnieją dwa rodzaje pomówienia. Do pierwszego z nich należą te pomówienia, w których współoskarżony, zapierając się własnej winy, pomawia inną osobę, przeważnie współoskarżonego, o popełnienie danego czynu i w ten sposób dąży do ekskulpowania własnej osoby. Do drugiego należy pomówienie, które umownie można określić jako pomówienie złożone, mianowicie zachodzi ono, gdy oskarżony przyznaje się do winy twierdząc jednocześnie, że także inna osoba (z reguły współoskarżony) brała udział w przestępstwie ,które jest przedmiotem osądu w danej sprawie.

W jednej, jak i drugiej sytuacji wspomniany dowód jest dowodem, który ze względu na zainteresowanie osoby pomawiającej inną powinien być poddany szczególnie wnikliwej ocenie z rozważeniem czy istnieją dowody potwierdzające bezpośrednio lub chociażby pośrednio wyjaśnienia pomawiającego, a nadto czy wyjaśnienia pomawiającego są logiczne i nie wykazują chwiejności albo czy nie są wręcz nieprawdopodobne” – /wyrok z 6 II 1970 r IV KR 249/69 OSNKW 1970 z 4-5 poz.46/.

Nie zgłaszając zastrzeżeń do tego poglądu podnieść należy, że w obu wypadkach dyrektywą naczelną jest zawsze zasada swobodnej oceny dowodów, uzupełniona wskazaniami celowościowymi, nakazującymi szczególną skrupulatność w ocenie takich dowodów i należytą ostrożność w dokonywaniu na ich podstawie ustaleń faktycznych.

Zatem, wbrew zarzutom skarżących, pomówienia takiego świadka jakim były wypowiedzi S. P. (2) są pełnowartościowymi dowodami jeżeli spełniają odpowiednie warunki. Przede wszystkim dowód taki powinien podlegać szczególnej wnikliwej i ostrożnej ocenie ze strony Sądu I instancji, który powinien zbadać, czy tego rodzaju pomówienie jest konsekwentne i stanowcze, czy jest zgodne z doświadczeniem życiowym oraz logiką wypadków, czy znajduje potwierdzenie w innych dowodach. I Sąd I instancji, w ocenie Sądu Apelacyjnego, w żaden sposób nie uchybił temu obowiązkowi, o czym mowa była wyżej, właśnie przez ową dwutorowość oceny zeznań nie tylko świadka S. P. ale i innych dowodów zgromadzonych w sprawie czemu dał wyraz w bardzo wnikliwych, wyczerpujących pisemnych motywach.

Spostrzeżenia i wrażenia wynikające z bezpośredniego kontaktu z przesłuchiwanymi (w tym z tymi szczególnymi świadkami) umożliwiające ocenę ich stanu emocjonalnego w czasie wypowiadania się, a także zachowania, sposobu formułowania i przekazywania wypowiedzi w ekstremalnych dla siebie okolicznościach jakimi jest ujawnianie w obecności oskarżonych ich wspólnego przestępczego procederu, nie są obojętne dla kształtowania poglądu o wiarygodności przedstawionej relacji. Ale to właśnie Sąd I instancji ma pełne spektrum tych spostrzeżeń, wrażeń a wszystko to ma wpływ na dokonane oceny i dodatkowo wzmacnia ostateczną decyzję Sądu. Wszyscy zainteresowani obecni podczas składania zeznań przez np. świadka P. (niestety poza oskarżycielami posiłkowymi, którzy wobec naruszenia przez Sąd I instancji szeregu przepisów proceduralnych, prawa tego byli pozbawieni) mieli pełne prawo zadawania pytań tym szczególnym świadkom, tym bardziej, że przesłuchanie tego najistotniejszego świadka odbywało się na kilku terminach rozpraw k. 2287 i n., 2324 – 2328, 2330 - 2332 v, 2361 – 2363, 2365 i n., 2483 – 2486, 2487v – 2490 v. a nadto świadek ten na rozprawach odnosił się do kilkunastu swoich wyjaśnień złożonych w śledztwie.

Świadkowie odnosili się do wszystkich swoich wyjaśnień - zeznań mających znaczenie dla rozstrzygnięcia tej przedmiotowej sprawy, w tym również do okazanych np. św. S. P., M. G. zdjęć sygnalitycznych, które to czynności prowadziły na określonym etapie postępowania przygotowawczego m.in. do okazania im tablic poglądowych ze zdjęciami wielu osób, wśród których wskazywali rozpoznane przez siebie osoby, o których wyjaśniali w protokołach przesłuchań posługując się nie nazwiskami tych osób lecz ksywami. Świadek P., jak i G. podobnie jak pozostali świadkowie , którzy nie korzystali z przysługującego im prawa odmowy składania zeznań odpowiadali na każde zadane pytanie, nie unikali odpowiedzi.

To, że świadkowie, w tym S. P., zdecydowali się na skorzystanie z dobrodziejstw wynikających z zastosowania wobec nich zasad płynących z art. 335 kpk w żaden sposób nie dyskredytuje ich zeznań jako dowodu. Sąd orzekający jest tylko zobowiązany do zajęcia stanowiska poprzez ocenę takich zachowań świadków, dawniej współoskarżonych w popełnianiu przestępstw zarzucanych w niniejszym procesie siódemce oskarżonych. Sąd I instancji ocenił ten zarzut obecnie stawiany w apelacjach w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku (str. 46 i n.) tj. do powodów podjęcia przez konkretnych świadków decyzji o dobrowolnym przyznaniu się do popełnienia szeregu przestępstw we współudziale właśnie z oskarżonymi . Wykazał dlaczego motywacja ta w żaden sposób nie osłabia wiarygodności zeznań osób wskazanych w motywach wyroku, na zeznaniach których Sąd oparł swoje ustalenia w sprawie. Sąd Apelacyjny te argumenty w pełni podziela.

Podobnie rzecz ma się gdy idzie o ocenę zeznań pozostałych świadków mających bezpośredni związek z popełnieniem konkretnych udowodnionych oskarżonym czynów. Skarżący podważając walory osobowych źródeł dowodowych, chętnie odnoszą się do fragmentów pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, w których Sąd meriti ocenia dane źródło dowodowe, wskazując dlaczego w odniesieniu do niektórych okoliczności zdarzeń nie daje wiary konkretnemu świadkowi. Jednakże skarżący (np. obrońca oskarżonego D. M. (1) str. 3 – 4 uzasadnienia apelacji) w odróżnieniu od Sądu czynią to w sposób wybiórczy wyrywając z kontekstu ocen dokonanych przez Sąd jedynie fragment wypowiedzi , ot chociażby ten, który Sąd zawarł na str. 56 pisemnych motywów w odniesieniu do świadka S. P. i K. K. w kontekście wypowiedzi św. P. P.. Odniesienie się do całości wypowiedzi Sądu diametralnie zmienia to co w swych uzasadnieniach apelacji podnoszą skarżący. Sąd bowiem nie podważał wiarygodności wypowiedzi tych świadków lecz enumeratywnie wskazywał konkretne sytuacje.

Postawione przez obrońców oskarżonych zarzuty apelacyjne, a szczególnie zawartość uzasadnień apelacji, upoważniają do stwierdzenia, że sprowadzają się one wyłącznie do polemiki z ustaleniami Sądu I instancji i oceną materiału dowodowego dokonanymi przez ten Sąd.

Oczywiście skarżący zawsze do takiej polemiki są uprawnieni, na tym polega bowiem często istota kwestionowania orzeczenia. Jednakże w tym wypadku, jeśli chodzi o apelacje obrońców i tzw. „ apelację” oskarżonego M. K. (1) krytyka orzeczenia ogranicza się do zakwestionowania ustaleń i ocen Sądu przedstawiając w ich miejsce własne – oczywiście wyłącznie korzystnych dla oskarżonych, bazujących przy tym na tych dowodach, bądź ich fragmentach, które dają się zinterpretować w sposób sprzyjający ich linii obrony.

Ta metoda kwestionowania trafności rozstrzygnięcia nie może być uznana za skuteczną. By środek odwoławczy stracił swój wyłączny charakter polemiczny, nie może ograniczać się jedynie do negacji stanowiska Sądu I instancji, zwłaszcza w zakresie oceny materiału dowodowego. Obowiązkiem skarżących było wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się Sąd meriti na gruncie zasad wiedzy – w szczególności logicznego rozumowania, jak również doświadczenia życiowego, oceniając zgromadzony materiał dowodowy. Tego skarżący w ocenie Sądu Apelacyjnego nie wykazali , o czym wspomniano wyżej, ograniczając się tak jak już powiedziano do przedstawienia swojej oceny dowodów.

Na koniec raz jeszcze należy podkreślić, że Sąd I instancji w swych rozważaniach nie korzystał, w odróżnieniu od skarżących, z fragmentarycznych zapisów protokołów lecz dokonywał oceny całościowej wskazując w jakim zakresie wypowiedziom oskarżonych czy też świadków nie daje wiary. Najdobitniej jest to widoczne w przypadku oceny zeznań świadków, którzy zeznawali co do czynów przypisanych oskarżonemu D. W. (1).

Reasumując powyższe należy dobitnie podkreślić ,Sąd meriti spełnił wszystkie wymogi, jakie powinno spełniać pisemne uzasadnienie wyroku. Tym samym postawiony zarzut obrazy art. 424 § 1 pkt. 1 i 2 kpk ostać się nie mógł.

Przechodząc do kolejnego zarzutu stawianego w apelacjach tj. obrazy art. 5 § 2 kpk.

W ocenie Sądu Apelacyjnego w przedmiotowej sprawie wbrew wywodom obrońców oskarżonych nie wystąpiła taka sytuacja, która wymagałaby odwołania się do normy art. 5 § 2 kpk.

Skarżący w ocenie Sądu błędnie interpretują zasadę in dubio pro reo, bowiem nie można stawiać zarzutu obrazy tej zasady, podnosząc wątpliwości strony co do treści ustaleń faktycznych lub co do sposobu interpretacji prawa. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są bowiem miarodajne tego typu wątpliwości, zgłaszane przez stronę ale jedynie to, czy orzekający w sprawie Sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonych, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Tak jak już podkreślono wyżej, w wypadku zatem, gdy pewne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, czy też dania wiary wyjaśnieniom oskarżonych, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia mogą być jedynie rozstrzygane na płaszczyźnie utrzymania się przez Sąd w granicach sędziowskiej swobody oceny wynikającej z treści art. 7 kpk.

Przepis art. 5 § 2 kpk nie może być interpretowany, jak tego oczekują wszyscy skarżący, jak również oskarżony M. K. w swojej tzw. apelacji osobistej, jako obowiązek czynienia ustaleń faktycznych w oparciu o najkorzystniejszą dla oskarżonych wersję zdarzeń (wyr. SN I KR 6/90 ). Zatem nie jest sprzeczny z tą zasadą wybór wersji mniej korzystnej, jeżeli znajduje ona oparcie w dowodach, które pasują do obrazu zdarzenia, jako logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym (OSNPG poz. 16/1977 z. 2).

Nie można się zgodzić z twierdzeniami obrońców oskarżonych, że Sąd orzekający z naruszeniem zasady in dubio pro reo ocenił wyjaśnienia oskarżonych, a także niektórych świadków, w tym szczególnie tych, którzy kwestionowali jakąkolwiek znajomość z oskarżonymi, zaprzeczali istnieniu zorganizowanej grupy o charakterze zbrojnym i innym zachowaniom udowodnionym oskarżonym. Gdyby tak było to niewątpliwie doszło by do skazania oskarżonych m.in. co do zarzutu udziału w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw.

Podkreślenia wymaga, że Sąd meriti z należytą starannością, z zachowaniem zasad logicznego rozumowania i wyciągania takiż wniosków, badał i oceniał wyjaśnienia wszystkich oskarżonych, którzy tylko chcieli je złożyć, odnosząc się niemalże do każdego ich fragmentu, w tym konfrontując je z pozostałym materiałem dowodowym.

Przypomnieć jedynie wypada, iż oskarżeni albo odmawiali składania wyjaśnień, albo też zaprzeczali okolicznościom zdarzeń, albo też poprzez zmianę linii obrony, zmieniając wyjaśnienia starali się je niejako „ zamącić” przebieg zdarzeń, których te wyjaśnienia dotyczyły.

Sąd I instancji dokonując oceny wyjaśnień oskarżonych, nie poprzestał na przyjęciu samych zaprzeczeń, ocenił dowody przedstawione przez oskarżonych i wykazał w swych obszernych motywach dlaczego wyjaśnienia przeczące stawianym im zarzutom, co do czynów im przypisanych, są przyjętą przez nich linią obrony. Przyjął, iż dobrym prawem do obrony oskarżonego jest mnożenie, a nawet wyolbrzymianie na każdym etapie postępowania takich faktów i ich ocen, które pozwalają na powątpiewanie w jego winę, pod jednym warunkiem, że nie dochodzi do przeinaczania faktów. Sąd Apelacyjny dokonując kontroli instancyjnej nie dopatrzył się w tej części naruszenia przepisów kpk, a już tym bardziej normy art. 424 kpk, gdyż Sąd I instancji do podniesionych wyżej zagadnień odniósł się w swych rozważaniach.

Niezależnie od tego Sąd I instancji miał obowiązek oceniania dowodów w całokształcie ujawnionych na rozprawie i Sąd ten dążąc do ustalenia prawdy obiektywnej przeprowadzał postępowanie dowodowe zakrojone na szeroką skalę w tym przeprowadził w postępowaniu sądowym najważniejszy dowód w sprawie - dowód z zeznań nie tylko świadka S. P. (2), na co wyraźnie wskazuje treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku.

Powyższe rozważania Sąd nie znalazł podstaw uznania zarzutu obrazy art. 5 § 2 kpk za zasadny.

W tym miejscu zasadnym będzie odnieść się do zarzutu apelacji oskarżyciela posiłkowego, a to do postawionego zasadnie zarzutu obrazy prawa materialnego, do którego doszło na skutek nie orzeczenia środka karnego, o którym mowa w art. 46 § 1 kk, przy prawidłowo złożonym wniosku na skutek dopuszczenia się przez Sąd I instancji rażących uchybień prawa procesowego w odniesieniu do skarżącego, jak i innych podmiotów, które prawidłowo zgłosiły swój akces udziału w sprawie w charakterze oskarżycieli posiłkowych.

W niniejszej sprawie swój akces uczestniczenia w postępowaniu karnym w charakterze oskarżyciela posiłkowego wniosek złożyło kilku pokrzywdzonych – dotyczyło to szeregu oddziałów (...) na terenie całego kraju, T. A. (1), S. F., K. C., A. G. (2), (...) Sp. z o.o. w L., (...) SA.

Podmioty te, choć spełniały warunki, o których mowa w art. 54 kpk i zostały dopuszczone do udziału w sprawie w charakterze oskarżycieli posiłkowych nie byli prawidłowo powiadamiani o kolejnych terminach rozpraw. Arbitralną decyzją Sądu I instancji po trzydziestu dwóch terminach rozpraw w dniu 19 X 2012 r z rażącym naruszeniem przepisu art. 57 § 1 kpk i art. 116 kpk uznano, iż oskarżyciele posiłkowi (za wyjątkiem T. A.) odstąpili od udziału w sprawie (k. 3198 t 154).

Należy z całą mocą podkreślić, że żaden z oskarżycieli posiłkowych, który został dopuszczony do udziału w sprawie w charakterze strony swej woli odstąpienia od oskarżania nie wyraził w sposób wyraźny, jak tego wymaga art. 116 kpk. Zaś zawarte w protokole rozprawy stwierdzenie, iż oskarżyciele ci nie przejawiając należytej inicjatywy w sprawie odstąpili od oskarżenia jest absolutnie niedopuszczalnym nadużyciem ze strony Sadu I instancji w zakresie interpretacji woli strony, tym bardziej, iż pozostaje to w sprzeczności z rażącymi zaniedbaniami samego Sądu I instancji (co ewidentnie wynika z zapisów kolejnych protokołów) a sprowadzającego się do niepowiadamiania tychże oskarżycieli o kolejnych terminach rozpraw. Oskarżyciele posiłkowi nie byli wzywani na terminy kolejno wyznaczanych rozpraw i to zarówno oskarżyciele, jak i ich pełnomocnicy. Poza T. A. (1) żaden z pozostałych oskarżycieli posiłkowych, w tym również składający apelacje, nie został nawet powiadomiony o zakończeniu postępowania w sprawie i zapadłym wyroku. Jedynie pełnomocnik (...) SA Oddział w W. w drodze postępowania międzyinstancyjnego
(postanowienie Sądu Apelacyjnego w sprawie II AKz 165/ 13 z dn. 28 marca 2013 r.) doprowadził do uchylenia zarządzenia z dn. 5 II 2013 r. w przedmiocie odmowy przyjęcia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenia uzasadnienia wyroku. Te uchybienia doprowadziły do tego, iż zdecydowana część pokrzywdzonych została pozbawiona prawa do wniesienia apelacji. Wszyscy zaś oskarżyciele posiłkowi zostali pozbawieni prawa do składania wniosków, odniesienia się do przeprowadzonych dowodów.

Powyższe rozważania prowadzą do stwierdzenia, iż w przedmiotowej sprawie jedynie pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego (...) na skutek zapadłego postanowienia Sądu Apelacyjnego z dn. 18 marca 2013 r. uchylającego zarządzenie Prezesa Sądu Okręgowego Warszawa Praga w Warszawie z dn. 15 lutego 2013 r. uzyskał prawo do wniesienia apelacji. Zarzut postawiony przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego (...) w apelacji skierowanej przeciwko oskarżonym J. K., R. J. G. P., M. K., D. M. i D. J. jest o tyle zasadny, że brak rozstrzygnięcia co do środka karnego w zakresie złożonego wniosku stanowi ewidentną obrazę prawa materialnego a to art. 46 § 1 kk.

Postępowanie w niniejszej sprawie w pierwotnym momencie obejmowało znacznie większy krąg osób aniżeli te objęte niniejszą sprawą. Część współdziałających w popełnieniu szeregu przestępstw na skutek orzeczenia w trybie art. 335 kpk została skazana wyrokiem Sąd Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim (wyrok z dn. 18 marca 2009 r. sygn. akt III K 9/09). W tymże wyroku, już prawomocnym, skazani zostali zobowiązani na podstawie art. 46 § 1 kk do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami.

W niniejszej sprawie pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego poza złożeniem do akt sprawy lakonicznych w swej treści pism kolejno modyfikowanych k 1336 t. 144 , k.1507 t. 145, k 2072 t. 148 w żaden sposób roszczeń wskazanych nie uzasadnił, nie wskazał również (k. 1336 i 1507) podstawy kolejno modyfikowanych roszczeń.

Bezsporne jest, że pokrzywdzony, który dopełnił wszystkich warunków formalnych ma prawo występować w charakterze oskarżyciela posiłkowego i domagać się w postępowaniu karnym naprawienia szkód wyrządzonych przestępstwem zgodnie z brzmieniem art. 46 § 1 kk. Ale sam fakt żądania naprawienia szkody musi być wykazany poprzez konkretne dowody w sprawie - dokumentami bądź jednoznacznymi zeznaniami świadków, z których wynika czy z tytułu ubezpieczenia mienia doszło do naprawienia przez (...) szkody w postaci wypłacenia odszkodowania, a jeżeli tak, to w jakiej kwocie i czego odszkodowanie konkretnie dotyczyło. W przypadku oskarżonych w przedmiotowej sprawie w wyroku doszło do zdecydowanej modyfikacji opisu czynów, w tym określenia mienia skradzionego. Przy tej okazji, odnosząc się do rozważań zawartych przy omawiania zarzutu obrazy art. 424 § 1kpk to z całym naciskiem stwierdzić należy, że to co zostało zawarte na str. 73 – 75 pisemnych motywów nie ma żadnego znaczenia dla merytorycznego rozstrzygnięcia. Są to jedynie dowolne dywagacje Sądu I instancji, które próbują usprawiedliwić obiektywny fakt jaki zaistniał w przedmiotowej sprawie tj. rażącego pozbawienia praw strony, które złożyły akces udziału w postępowaniu w określonym charakterze a potem tych w sposób niezgodny z prawem praw bądź zostały pozbawione. Wszelkie stwierdzenia dotyczące koniecznej aktywności strony miałyby znaczenie gdyby rzeczywiście brały udział w toczącym się procesie. W tej sprawie nie brały udziału, bo Sąd I instancji arbitralnie ich tego prawa pozbawił.

W tej sytuacji zasadnym stało się uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w części zaskarżonej przez pełnomocnika jednego z oskarżycieli posiłkowych co do nie orzeczenia w zakresie środka karnego na podstawie art. 46 § 1 kk, co do którego Sąd I instancji nie wydał orzeczenia mimo, iż ustawodawca w zaistniałej sytuacji procesowej, do takiego orzeczenia obliguje. Doszło więc do obrazy przepisów prawa materialnego.

Sąd Apelacyjny zauważa, że mimo stwierdzonych istotnych błędów proceduralnych, z uwagi na kierunek wniesionych apelacji, mając jednocześnie na uwadze treść art. 434 § 1 kpk uchylenie wyroku we wskazanym zakresie nie mogło objąć innych oskarżycieli posiłkowych. Jednakże każdy z oskarżycieli posiłkowych , który w niniejszej sprawie karnej na skutek wadliwego procedowania w tej części przez Sąd Okręgowy został swych praw pozbawiony na skutek rażącej obrazy prawa procesowego, nie utracił prawa do dochodzenia swych roszczeń w postępowaniu cywilnym.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy w zakresie nieorzeczonego środka karnego z art. 46 § 1 kk Sąd Okręgowy winien dążyć do zgromadzenia pełnej dokumentacji co do charakteru roszczeń oskarżyciela posiłkowego (...) SA Oddziału w W., należycie udokumentowanych i dopiero na tej podstawie wydać stosowne orzeczenie. W sytuacji ewentualnego zaskarżenia trafności orzeczenia pisemne motywy muszą odpowiadać warunkom, o których mowa w art. 424 § 1 i 2 kpk.

Z uwagi na uchylenie wyroku w tej części do ponownego rozpoznania na tym etapie postępowania stracił swą aktualność zarzut 2 apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego.

Reasumując powyższe wywody w zakresie stawianych zarzutów obrazy prawa procesowego kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku w tej części nie wykazała, iż rozstrzygnięcie Sądu I instancji wydano z naruszeniem przepisów postępowania karnego (art.4, 5 § 2 , 7, 173,193, 391, 410, 424 kpk), które mogło mieć wpływ na jego treść, a tym samym nie mogły być uwzględnione na tej podstawie zaskarżenia wnioski o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonych bądź uchylenia wyroku i skierowania sprawy do ponownego rozpoznania.

Przechodząc do stawianych zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych to niewątpliwie ma on charakter zasadniczy, jakkolwiek przez większość skarżących podnoszony jest dopiero w drugiej kolejności. Nie ulega jednak wątpliwości, że obrońcy, formułując zarzuty obrazy prawa procesowego zmierzali do wykazania, że w realiach sprawy niniejszej nie było podstaw faktycznych do skazania oskarżonych za czyny im przypisane.

Wywody zaprezentowane w zarzutach, a następnie powtórzone w uzasadnieniu apelacji, co należy dobitnie podkreślić, są jedynie polemiką z oceną dowodów dokonaną przez Sąd I instancji i przedstawieniem subiektywnego stanowiska autora konkretnej apelacji.

Odrębne ustosunkowywanie się przez Sąd Apelacyjny do każdego z zarzutów powodowałoby wręcz konieczność powtarzania tej samej w zasadzie argumentacji, bowiem te same wątki i okoliczności przewijają się w różnych konfiguracjach, raz postrzegane przez skarżącego jako źródło błędu w ustaleniach faktycznych, a wcześniej analizowane pod kątem obrazy przepisów postępowania. Ponadto, ustosunkowywanie się z osobna do każdego z tak formułowanych zarzutów praktycznie wymuszałoby na Sądzie odwoławczym dokonywanie ponownej analizy materiału dowodowego. A przecież nie na tym polega istota kontroli odwoławczej. Już samo sformułowanie „kontrola odwoławcza”, wskazuje na cel działania Sądu II instancji, którego zadaniem jest zbadanie prawidłowości procedowania i rozumowania Sądu meriti. Oznacza to, że Sąd odwoławczy nie dokonuje niejako „od nowa” analizy zgromadzonych w sprawie dowodów z punktu widzenia ich wiarygodności i przydatności dla rozstrzygnięcia, lecz kontroluje rozumowanie Sądu I instancji pod kątem jego zgodności z zasadami określonymi w dyspozycji art. 7 kpk, a także zupełności i kompletności.

Podkreślić w tym miejscu jednak należy, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych tylko wówczas może okazać się trafny i skuteczny, gdy skarżący wykaże, że mógł on mieć wpływ na treść orzeczenia. Wynika to wyraźnie z treści art. 438 pkt 3 kpk. Ciężar wykazania wpływu błędu w ustaleniu faktów na rozstrzygnięcie spoczywa na stronie ów zarzut podnoszącej. Zatem dla skuteczności tego zarzutu niezbędne jest zaistnienie owego związku.

Ze sposobu formułowania zarzutów we wniesionych w sprawie niniejszej apelacji obrońców, jak i tzw. „ apelacji osobistej” oskarżonego M. K. można wnioskować, że skarżący podstawy owego błędu dopatrują się zarówno w wydaniu przez Sąd I instancji wyroku skazującego bez dostatecznej podstawy dowodowej, jak i na skutek wadliwej oceny dowodów istniejących.

W obu tych kwestiach skarżący nie przedstawiają argumentów, które byłyby dostatecznie przekonujące. Posługują się takim sposobem polemiki z ustaleniami faktycznymi i oceną materiału dowodowego dokonanymi przez Sąd I instancji, który nie może zyskać akceptacji. Autorzy apelacji w zasadzie ograniczają się do zakwestionowania ustaleń i ocen dokonanych przez Sąd I instancji przedstawiając w to miejsce własne – oczywiście korzystne dla oskarżonych, bazujące przy tym na tych dowodach, bądź ich fragmentach, które dają się zinterpretować w sposób sprzyjający, linii obrony oskarżonych.

Ta metoda kwestionowania trafności skarżonego orzeczenia nie może być uznana za skuteczną. Za oczywiście niewystarczające należy uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się sąd orzekający, występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie owe dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń Sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione. Bowiem – należy to jeszcze raz zaakcentować – zasadnie o błędzie w ustaleniach faktycznych można mówić wówczas, gdy ustalenia te w ogóle podstawy tej są pozbawione (sąd nie jest w stanie wskazać konkretnego dowodu – [ów] upoważniającego do danego ustalenia faktycznego), lub też zostały poczynione w oparciu o wadliwie, tj. sprzecznie z zasadą wyrażoną w dyspozycji art. 7 kpk, oceniony materiał dowodowy.

Przekonanie Sądu o winie oskarżonych winno zostać ukształtowane w oparciu o wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody, mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia. Oznacza to, że przy wyrokowaniu Sąd nie powinien tracić z pola widzenia żadnego dowodu, który dotyczy istotnych w sprawie okoliczności i w niniejszej sprawie taka sytuacja nie zaistniała.

Zasada ta ma jednak podwójne znaczenie i winna być co istotne uwzględniana w przypadku wnoszących środki odwoławcze. Nie może bowiem być skuteczną taka apelacja od wyroku, która usiłuje obalić skarżone orzeczenie opierając się na fragmentarycznie i wybiórczo dokonanej analizie dowodów.

W przeciwieństwie do Sądu meriti skarżący co do czynów, zasadnie przypisanych oskarżonym, unikają całościowego spojrzenia na materiał dowodowy i wynikające z niego okoliczności faktyczne. Poza swoim polem widzenia i rozważań w całości pozostawiają tę część rozumowania Sądu, która precyzyjnie i logicznie uwypukla właśnie te wzajemne zależności i powiązania między poszczególnymi dowodami a te ustalenia są zdecydowanie nie po myśli skarżących.

Sąd Okręgowy nie uchylił się od dogłębnego przeanalizowania i to z uwzględnieniem całokształtu istniejących okoliczności zdarzeń obejmujących popełnienie konkretnego przestępstwa, tak korzystnych jak i niekorzystnych dla oskarżonych. Ewidentnie wynika to z treści pisemnych motywów zaskarżonego wyroku. Zatem nie można w tym kontekście zarzucać temu Sądowi popełnienia błędu „braku”, a więc pominięcia w rozumowaniu istotnych dla rozstrzygnięcia faktów, dowodów czy okoliczności.

Tak jak wyżej wskazano skarżący formułowali głównie zarzut sprowadzający się do kwestionowania wiarygodności tzw. świadków skruszonych, o czym mowa była wyżej. Twierdzenia zawarte w wypowiedziach obrońców podobnie brzmiące jak te, że „zeznania tych świadków - K. K., S. P., M. G. nie podlegają żadnej obiektywnej weryfikacji…” albo że „ dokonana przez Sąd ocena materiału dowodowego, a przede wszystkim depozycji tych świadków razi dowolnością” są nieuprawnionym nadużyciem.

Skarżący ,obrońcy oskarżonych D. J., J. K., G. P., generalnie kwestionują działania wspólne przy popełnianiu przestępstw udowodnionym ich klientom z osobami, które zostały skazane prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim w sprawie III K 9/09.

Zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie panuje zgodne stanowisko, że przy współsprawstwie wystarcza obiektywne współdziałanie w wykonaniu czynu, jeżeli każdy ze współbiorących udział w przestępstwie obejmował swym zamiarem cały zespół przedmiotowych znamion przestępczego przedsięwzięcia. Konstytutywnymi elementami współpracy są : element strony przedmiotowej – wspólne wykonanie czynu zabronionego oraz element strony podmiotowej – porozumienie dotyczące wspólnego wykonania tego czynu. Ustawa nie wymaga żadnej szczególnej formy, w jakiej zawarte jest porozumienie, co przesądza , że może ono mieć wyraźny albo konkludentny charakter. Przepis art. 18 § 1 kk nie określa czasu, w którym ma dojść do porozumienia wprost czy konkludentnego. Może to być przed rozpoczęciem działań, jak i w trakcie wykonywania czynu przestępczego, najpóźniej w momencie realizacji działań sprawczych ( vide wyrok SA w Krakowie z 15 V 2001 r. II Aka 353/02).

Sąd w swych ustaleniach i rozważaniach opisał detalicznie cały proceder kradzieży na tzw. „ śpiocha”. Wskazał w jakich okolicznościach na terenie kraju dochodziło do zaboru samochodów określonych marek w okresie wskazanym w zarzutach. Wskazał, które konkretnie osoby w ten proceder były zaangażowane. Wbrew wypowiedziom skarżących Sąd oparł się w tym zakresie na kompleksowej ocenie materiału dowodowego.

Opisał jakie były fazy konkretnych zdarzeń, kto prowadził tzw. samochód, lub samochody zabezpieczające na wypadek konieczności natychmiastowej ucieczki z miejsca zdarzenia gdyby zabór samochodu np. na skutek interwencji właścicieli okazał się niemożliwy, gdyby miało dojść do przypadkowej interwencji Policji. Ustalił, który z oskarżonych lub współdziałających właściwie przy większości zdarzeń zabezpieczał S. P. podczas wejścia do domu przyszłych pokrzywdzonych, samej kradzieży, a dalej ubezpieczał ucieczkę z miejsca zdarzenia ze skradzionym samochodem lub samochodami.

Wykazał, że rola S. P. (2) w zaborze samochodów metodą na tzw. „ śpiocha” była wiodąca i stąd jego znajomość szeregu okoliczności, które później zostały potwierdzone przez poszkodowanych w swych zeznaniach (np. takie które towarzyszyły kradzieży J. nr rej. (...) na szkodę J. H., czy usiłowaniu kradzieży samochodu L. nr rej. (...) na szkodę W. J.).

Sąd również omówił, w oparciu o przeprowadzone dowody, cały mechanizm „pozbywania” się kradzionych samochodów przez bezpośrednich sprawców kradzieży, sposób podziału zysków. Przedstawił, jak część paserów nabywająca skradzione samochody czy to na części, czy dla konkretnych nabywców „zabezpieczała się” przed ewentualnym zdemaskowaniem wśród sprawców kradzieży (dotyczy to D. M. i D. W.). Ta forma nie ujawniania swojej tożsamości, a także wizerunku miała na celu niewątpliwie „ skrócenie” listy osób, które wiedziały co działo się dalej ze skradzionymi samochodami. Bardzo dobitnie na ten temat przecież zeznał św. P. M., gdy relacjonował zachowanie P. D. (1), który przekazywał paserom skradzione samochody. „ P. D. (1) zawoził skradzione samochody do garażu jakiegoś Buraka, który nie życzył sobie obecności innych osób”.

Sąd I instancji oceniając zgromadzony materiał dowodowy dotyczący przypisanych oskarżonym czynów wykazał, że znajomość oskarżonych D. J., R. J., G. P., J. K., D. M., M. K. ze świadkiem S. P. i nie była przypadkowa - znali się poprzez prywatne kontakty. Część poznała się na terenie zakładów karnych, jak miało to miejsce w przypadku K. K. i S. P., a za ich pośrednictwem K. K. poznał się z J. K. i D. J.. Współdziałających z oskarżonym łączyły również więzy rodzinne (np. P. M. i P. D.).

Oskarżeni, jak i świadkowie rozpoznawali się nie poprzez znajomość swych nazwisk ale poprzez tzw. ksywy, które im przypisano w środowisku. I trzeba podkreślić, że podczas okazania fotografii współpodejrzanych jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego bezbłędnie łączyli konkretnych oskarżonych z określoną ksywą. Np. św. P. M. nie ma wątpliwości (t. VIII k. 31 i n.) kim jest (...), (...). Rozpoznał podczas okazania zdjęć sygnalitywnych S. P., J. K., M. G..

Sąd I instancji wykazał, że konkretna konfiguracja osób dla popełnienia określonego przestępstwa nie wynikała tylko ze wzajemnej znajomości współoskarżonych, którzy mieli do siebie zaufanie ale także z konieczności doboru tak samo zaufanych osób, które później pomagały w zbyciu kradzionych samochodów poprzez sprzedaż ich na części, jak też z góry ustalonym osobom, jako że niektóre z samochodów były kradzione na konkretne zamówienie odbiorców. Sąd również wykazał, iż było tak też, że to paserzy, albo osoby z nimi związane inicjowały określone zachowania złodziei. Znamienny w swej treści jest fragment wyjaśnień oskarżonego J. z k. 86 t XI, w którym opisuje , jak skontaktował S. P. z P. D. (1) w sytuacji, gdy P. szukał nabywcę na „ samochód B. (...) w ubogiej wersji, albowiem on się sprzedażą takich samochodów nie zajmował”

O tym wszystkim jest mowa w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Sąd każdorazowo, przy omawianiu przypisanego oskarżonemu czynu wskazywał dowody na potwierdzenie okoliczności: jakie osoby brały udział w przestępstwie tj. kradzieży na tzw. „ śpiocha” i np. były związane już z konkretnym odbiorcą paserem np. samochód F. (...) o nr. (...) skradziony w K. w nocy z 18/ 19 września 2006 r (S. P., K. K., D. J., R. J., D. M.), czy samochód V. (...) o nr. (...) (skradziony w lutym 2007 r przez S. P. i k. K., który nabył M. K.).

Wbrew twierdzeniom skarżących ocena dowodów nie była dowolna. Sąd I instancji, o czym mowa była wyżej wskazał te fragmenty zeznań S. P., którym nie dał wiary, te zaś , które pozostawały w logicznym związku z zeznaniami innych świadków i dowodów w postaci wskazanych protokołów przeprowadzonych czynności procesowych zyskały, w ocenie Sądu Apelacyjnego słusznie pełną akceptacje Sądu orzekającego ot chociażby co do okoliczności zdarzenia objętego kradzieżą samochodu M. (...) o nr rej. (...) (S. P., G. P., D. J., J. K., P. P., R. D. ).

Sąd I instancji wbrew twierdzeniom skarżących zwracał uwagę na to, że S. P. podając różne charakterystyczne okoliczności czym dodatkowo wzmacnia ich walor, jak np. dotyczące rozcięcia ogrodzenia na konkretnej posesji, podtrucia lub nawet zatrucia psów znajdujących się na terenach konkretnych posesji, jak próba zatrzymania S. P. przez właściciela samochodu, którego dzięki jego interwencji nie udało się ukraść, jak właściciele odnajdywali porzucone na posesji torebki, w których S. P. znalazł kluczyki do uruchomienia skradzionego samochodu, jak to, ze „specjalistą” od rozbrajania antynapadów w skradzionych samochodach był św. M. G., jak to, że były przypadki, w których mimo tego, że udało się S. P. odnaleźć kluczyki do samochodu to sprawcy zmuszeni byli wypchnąć samochód z garażu by nie obudzić właścicieli, jak to, że wybudzeni właściciele potwierdzali fakt, niemalże na ich oczach dokonywany był zabór samochodu, jak te dotyczące kradzieży samochodu M. (...) w nocy z 17/ 18 lipca 2006 i wszystkie dalsze okoliczności związane z jego zbyciem i zatrzymaniem m.in. poszukiwanych przez Policję J. K. i P. P.. Tym wszystkim S. P. uwiarygodnił w pełni swoje wyjaśnienia dotyczące jego wspólnej przestępczej działalności ze wskazanymi oskarżonymi a także osobami skazanymi w innych postępowaniach.

Już w tym miejscu należy podkreślić, iż niezasadne są stwierdzenia obrońcy oskarżonego J. K. zawarte w uzasadnieniu apelacji, iż Sąd I instancji nie zaliczając na poczet orzeczonej kary pozbawienia temu oskarżonemu tymczasowego aresztowania dopuścił się rażącej obrazy art. 63 kk.

Jak wynika zarówno z ustaleń Sądu I instancji, jak i sprawdzenia dokonanego w tej materii przez Sąd Apelacyjny 3660, 3661 t. 156, J. K. (1) w okresie stosowanego wobec niego w przedmiotowej sprawie środka zapobiegawczego, który został uchylony 21 V 2009 r. ( k 1777 t. 147) odbywał karę pozbawienia wolności w okresie od 19 VII 2006 do 10 VI 2009, oraz od 10 VI 2009 do 1 IX 2009 r. ze sprawy II K 234/03 Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim.

Przechodząc do zarzutów postawionych przez obrońcę oskarżonego D. W., w których kwestionuje wartość dowodów przeprowadzonych przez Sąd, to stwierdzić należy, iż ocena tych dowodów dokonana przez skarżącego jest wyłącznie polemiką i do tego wybiórczą.

Przypomnieć wypada, iż oskarżony D. W. nie był przypadkową osobą w grupie części oskarżonych biorących udział w zaborze samochodów i to określonych marek na terenie P..

Sąd wykazał dlaczego oskarżony J. K. z S. P. pojawili się latem 2005 r. właśnie na P. (vide zeznania św. P. M., który wyraźnie stwierdza, że D. miał kontakty ze złodziejami samochodów, miało to miejsce w 2005 r (k. 32 . VIII) , a sam D. zeznał, że kontakt z (...) nawiązał dzięki M. G., który dał mu numer telefonu (...) i to z nim się kontaktował przekazując mu dwa razy skradzione samochody V.) .

Sąd I instancji poprzez przeprowadzone dowody w postaci wyjaśnień R. J., zeznań P. M. k. 31 i n. t VIII wykazał, że znajomość P. D. z innymi oskarżonymi nie była przypadkowa ot chociażby z R. J., o czym on sam wyjaśnił k 86 t. XI. Wykazał też, że pojawienie się D. W. jako pasera nabywającego 3 samochody marki V. różne modele) też nie była przypadkowa. Toż na ten temat wiele miał do powiedzenia właśnie P. D. k 184 t. XII.

Twierdzenia obrońcy, iż posługiwanie się przez oskarżonych ksywą (...) w kontekście osoby oskarżonego D. W. jest nie uprawnione budzi o tyle zdziwienie, że to właśnie ci, którzy z nim
„prowadzili interesy” rozpoznali go nie jako D. W. ale jako (...).

Odwołując się do zastrzeżeń obrońcy można powiedzieć, że określenie długości włosów było najmniej istotnym elementem decydującym o wskazaniu osoby posługującej się ksywą (...). Obrońca oskarżonego twierdzi, że D. W. w okresie, w którym doszło do przestępczych zachowań przypisanych oskarżonemu, był łysy. Otóż na złożonych do akt sprawy zdjęciach ma on wyłącznie łysinę czołową (k 3132 t. 154 ) a świadkowie P. D. i M. G. zwracają uwagę na istotniejsze elementy jego wyglądu zewnętrznego a mianowicie na jego otyłą sylwetkę, wiek ok. 40 lat, wzrost ok. 175 cm (P. D.), mężczyzna wskazany na zdjęciu sygnalitycznym był dobrze zbudowany, średniego wzrost (M. G.). Obydwaj świadkowie wśród wizerunków wielu mężczyzn o podobnym wyglądzie do D. W., wszyscy okazani byli z ogolonymi głowami, wskazali na zdjęciu nr. (...) oskarżonego D. W., którego znali jako osobę posługującego się ksywą (...) . To właśnie (...), jak zeznał P. D. był stałym odbiorcą, kradzionych samochodów. Informacje tę posiadł od G. (k. 183 t. XI), który właśnie P. D. przekazał numer kontaktowy z (...).

Tak na marginesie należy zwrócić uwagę, że św. P. D. opisujący wygląd zewnętrzny stwierdził, iż oskarżony w jego ocenie, mężczyzna, z którym się spotkał w 2005 r. trzy razy (co do roku, w którym doszło do spotkań i przejęcia skradzionych samochodów – zeznania S. P., M. G., P. M.) był w wieku ok. 40 lat. Faktycznie w momencie popełnienia czynów przypisanych D. W. miał on 30 lat, jednakże jeden rzut oka na złożone przez obrońcę oskarżonego do akt sprawy zdjęcia odnoszące się do przedmiotowego okresu wyraźnie wskazują, że oskarżony wygląda na osobę znacznie starszą aniżeli faktyczny jego wiek (k 3132 t. 154 ) jest osobą otyłą , średniego wzrostu. Ponadto nie można pominąć i tej okoliczności, że sam oskarżony składając wyjaśnienia i podpisując protokół przesłuchania k 75 t. XII, w treści, którego przy nazwisku oskarżonego umieszczona jest jego ksywa (...) nie zakwestionował tej okoliczności.

Stwierdzenia zawarte w zarzucie 2 apelacji obrońcy oskarżonego D. W. nie znajdują więc żadnego potwierdzenia.

Sąd I instancji dokonując ustaleń faktycznych odwołując się do okoliczności związanych z identyfikacją osoby, która nabyła m.in. od P. D. skradzione samochody marki V. wskazał w jaki sposób funkcjonariusze Policji wytypowali oskarżonego D. W. (str. 4 – 5 pisemnych motywów). Fakt uprzedniej karalności oskarżonego za podobne przestępstwo, która faktycznie uległa zatarciu, nie miał, wbrew twierdzeniom skarżącego, żadnego przeniesienia na orzeczony wymiar kary, co wyraźnie wynika z treści pisemnych motywów zaskarżonego wyroku str. 79. Tym samym skarżący nie wykaz w jaki sposób Sąd I instancji dopuścił się obrazy art. 106 kk.

Reasumując powyższe ustalenia Sąd ocenił również w sposób prawidłowy zachowanie wszystkich oskarżonych co do wszystkich przypisanym im czynów, ocenił wiarygodność wszystkich przeprowadzonych dowodów i w ocenie Sądu odwoławczego, doszedł do prawidłowego wniosku, iż zachowanie D. J., R. J., J. K., D. M., G. P., M. K., D. W. wyczerpało dyspozycję artykułów wskazanych w orzeczeniach ich dotyczących.

W ocenie Sądu odwoławczego, ustalenia faktyczne – w zakresie w jakim wyżej wykazano – są oparte na wszechstronnej analizie materiału dowodowego mającego istotne znaczenie w sprawie oraz jego wnikliwej, logicznej ocenie i jako takie nie mogły być skutecznie zakwestionowane w toku postępowania odwoławczego.

Sąd Apelacyjny podziela przedstawiony przez Sąd orzekający tok rozumowania uznając , iż nie zawiera luk ani błędów, zaś we wniesionych apelacjach obrońców brak jest takich argumentów, które mogłyby skutecznie podważyć dokonane w ten sposób ustalenia faktyczne. Uznać należy, iż Sąd I instancji nie dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych, nie doszło do naruszenia zasady obiektywizmu w ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, a tym samym nie mogą być uwzględnione wnioski o uniewinnienie, zmianę lub uchylenie zaskarżonego orzeczenia w odniesieniu do siódemki oskarżonych.

Odnosząc się do zarzutu z pkt. 3, 4, 5 apelacji obrońcy oskarżonego D. W. (zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary poprzez nieuzasadnienie okoliczności mających wpływ na jej wymiar), a także przechodząc stosownie do wymogu art. 447 § 1 kpk do problematyki wymiaru kary orzeczonej w stosunku do pozostałych oskarżonych należy stwierdzić, iż jedynie w przypadku oskarżonych D. J., J. K., G. P., W. K. brak jest podstaw do uznania, iż orzeczone wobec oskarżonych kary pozbawienia wolności, jak i orzeczone kary grzywny są karami nieadekwatnymi do ustaleń Sądu I instancji decydujących o rozmiarze orzeczonych kar.

W pisemnych motywach Sąd I instancji odnosi się do orzeczenia jakie zapadło w Sądzie Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim, które obejmowało pozostałych ustalonych współsprawców. Sąd zwraca uwagę, iż orzeczone kary pozbawienia wolności, a także wysokość orzeczonych kar grzywien powinny uwzględniać cyt.: „ swego rodzaju wewnętrzną sprawiedliwość”.

Sąd Apelacyjny widzi zasadność orzeczonych kar pozbawienia wolności, przy uwzględnieniu zarówno okoliczności obciążających i łagodzących wskazanych w uzasadnieniu wyroku wobec szóstki oskarżonych (za wyjątkiem oskarżonego D. W., o czym niżej). Zdaniem Sądu Apelacyjnego całokształt okoliczności, w tym wielość popełnionych czynów, roli poszczególnych oskarżonych w inicjacji konkretnych czynów przestępczych, sposobu działania, krótkich odstępów czasu między kolejnymi przestępstwami potwierdza przekonanie, że orzeczone wobec tych oskarżonych kary pozbawienia wolności są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych im czynów, nie przekraczają stopnia winy oraz w sposób właściwy uwzględniają ustawowe cele kary. Są one wewnętrznie sprawiedliwe, a także uznać należy je w odczuciu społecznym za sprawiedliwe, a jednostkowe kary jako oscylujące w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za nie noszące nawet cech rażącej niewspółmierności. Dlatego też brak jest podstaw do zmiany w tym zakresie zaskarżonego wyroku.

W przypadku oskarżonych R. J. – w trybie art. 435 kpk i D. M. Sąd Apelacyjny uznał jednak, iż wysokość stawek dziennych kar grzywny orzeczonych wobec tych oskarżonych burzy właśnie wewnętrzną sprawiedliwość wyroku, o której tak wiele w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Widząc ten mankament, należało kary grzywny orzeczone wobec oskarżonych D. M. i R. J. skorygować poprzez złagodzenie wysokości stawek dziennych, co Sąd Apelacyjny zawarł w części dyspozytywnej wyroku. Tak bowiem ukształtowana wysokość kar grzywien zmierzała do zachowania owej wewnętrznej spójności orzeczenia.

Przechodząc do zarzutu obrońcy oskarżonego D. W. w pkt. 4 i 5 apelacji to należy podzielić stanowisko skarżącego w tej części apelacji.

Odwołując się do zapisów ze str. 78 pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia to wskazać należy, iż zawarte tam wywody nie mieszczą się w kategoriach dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 kk. O ile faktycznie w toku procesu zaistniały okoliczności utrudniające Sądowi prowadzenie sprawy na skutek niewłaściwego zachowania D. W. na rozprawie to Sąd miał obowiązek korzystać z przepisów policji sesyjnej. Sąd nie wskazał , a analiza zapisów protokołów rozpraw tez nie wskazuje jakie to okoliczności Sąd miał na względzie pisząc „ o braku gotowości przestrzegania zasad i reguł obowiązującego prawa „ przez D. W. co w jego ocenie musiało znaleźć drastyczne odzwierciedlenie w wysokości orzeczonej wobec tego oskarżonego kary pozbawienia wolności, jak i wysokości orzeczonej kary grzywny. Sąd Apelacyjny nie neguje pozostałych okoliczności zarówno obciążających i łagodzących wynikających z charakteru popełnionych przestępstw, dotychczasowej niekaralności, sytuacji rodzinnej i majątkowej ale nie akceptuje faktu, iż zasada „wewnętrznej spójności „ wyroku wyartykułowana na str. 78 pisemnych motywów jest łamana w sposób rażący i niczym nieuzasadniony.

Sąd Apelacyjny uznał, iż orzeczona w wyroku wobec oskarżonego D. W. kara łączna pozbawienia wolności winna być złagodzona do kary łącznej jednego roku i dwóch miesięcy a następnie warunkowo zawieszona w wykonaniu na okres próby 3 lat, zaś kara grzywny winna uwzględniać osiągnięte korzyści, możliwości finansowe oskarżonego. W ocenie Sądu Apelacyjnego orzeczona kara pozostaje we wzajemnej korelacji z karami orzeczonymi wobec pozostałych oskarżonych, którzy popełnili zdecydowanie większą ilość czynów przestępczych co w zdecydowany sposób wpływa na rozmiar społecznej szkodliwości czynu.

Reasumując powyższe rozważania Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.

Wypowiadając się o kosztach sądowych Sąd apelacyjny ustalił, że każdy z oskarżonych ponosi je w części na niego przypadającej. Bezspornym jest, że udział oskarżonego D. W. niejako w „wytworzonych” kosztach był niewątpliwie zdecydowanie niższy aniżeli pozostałych oskarżonych.

O wynagrodzeniu za obronę z urzędu oskarżonych M. K., J. K., D. M., G. P. Sąd orzekł na podstawie § 14 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszone przez Skarb Państwa koszty nieopłaconej pomocy udzielonej z urzędu z dn. 28 IX 2002 z późn. zm.