Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 438/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 19 marca 2024 roku, sygn. akt V K 286/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ pełnomocnik wnioskodawcy

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części , w jakiej oddalono wniosek

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. Obraza przepisów postępowania karnego, która miała wpływ na treść orzeczenia:

a)  a) art. 201 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie przez Sąd opinii innych biegłych psychiatrów i psychologa, podczas gdy wywiad przeprowadzony przez biegłych w opinii sądowo-psychiatrycznej (k. 339-344) nie uwzględnia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności tj. obciążeń rodzinnych oskarżonego, podczas gdy jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego (karta leczenia uzależnień nr 408 k. 403 oraz wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka M. G.) ojciec oskarżonego choruje na schizofrenię paranoidalną oraz biografii oskarżonego, co wskazuje na niepełność przeprowadzonej opinii;

b)  b) art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. poprzez wadliwe przyjęcie, że stopień krzywdy poniesionej przez oskarżycielkę posiłkową w związku ze śmiercią pokrzywdzonego jest na tyle znaczny, że uzasadnia przyznanie na jej rzecz kwoty 20 000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz pominięcie faktu, iż oskarżycielka posiłkowa zeznała, że utrzymywała relacje z bratem głównie telefoniczne oraz nie poznała partnerki i znajomych pokrzywdzonego;

c)  c) art. 7 k.p.k. poprzez uznanie przez Sąd I instancji zeznań świadka H. za logiczne i spójne w odniesieniu do przebiegu zdarzenia, podczas gdy zeznania w zakresie momentu poprzedzającego zadanie ciosu pokrzywdzonemu złożone przez świadka na etapie postępowania przygotowawczego są odmienne od zeznań złożonych przez w/w świadka na etapie jurysdykcyjnym;

d)  d) art. 7 k.p.k. poprzez uznanie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego w zakresie w jakim D. G. wskazywał, że pokrzywdzony złapał go za bark - co oskarżony uznał jako atak - z uwagi na fakt, iż wyjaśnienia oskarżonego w tej części stały w sprzeczności z zeznaniami świadka A. H. (1), podczas gdy świadek H. wskazywał, że podczas zdarzenia w pewnym momencie stracił z pola widzenia pokrzywdzonego, wobec czego nie mógł być świadkiem całego zdarzenia;

e)  e) art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przez Sąd I instancji zeznań świadka M. G. w zakresie w jakim w/w świadek wskazywała na przyczyny rozpoczęcia problemów wychowawczo-społecznych oskarżonego, problemów z rówieśnikami, faktu, iż oskarżony był kilkukrotnie ofiarą ataków, podejmowanych przez oskarżonego prób wyjścia na prostą, faktu, iż oskarżony nigdy nie otrzymał niezbędnej pomocy psychologicznej;

f)  f) art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przez Sąd I instancji wyjaśnień oskarżonego w zakresie w jakim D. G. wskazywał, że dorastał w przemocowym domu, przyczyn, które spowodowały, że od 10 roku życia zaczął zażywać narkotyki, faktu, iż kilkukrotnie padł ofiarą napaści, podejmowanych przez oskarżonego prób walki z nałogiem, faktu, iż oskarżony nigdy nie otrzymał niezbędnej pomocy psychologicznej.

2. Zarzut wymierzenia rażąco surowej kary z uwagi na warunki osobiste oskarżonego, które przemawiają za wymierzeniem mu kary łagodniejszej.

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Wbrew stanowisku obrońcy, oceniając materiał dowody sprawy Sąd Okręgowy nie uchybił regułom art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. Sąd szczegółowo odniósł się do każdego dowodu i wskazał, w jakim zakresie uznał go za wiarygodny a nadto, co legło u podstaw takich ocen.

Uwzględnienie wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego wyklucza sformułowania innych wniosków, aniżeli te, które Sąd przyjął za podstawę ustaleń faktycznych. Wskazać w końcu należy, że Sąd dokonując oceny zgromadzonych dowodów a na jej podstawie czyniąc ustalenia faktyczne, w przeciwieństwie do obrońcy, nie analizował ich wyłącznie indywidualnie, ale we wzajemnym powiązaniu. Na podstawie całokształtu zebranych dowodów, poczyni kompletne oraz pozbawione luk i błędów ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego D. G.. Natomiast wniesiona apelacja nie dostarczyła jakichkolwiek zarzutów i argumentów, które mogłyby skutecznie podważyć w tej mierze trafne oceny i ustalenia Sądu I instancji.

g)  Ad. 1a)

Opinię o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego wydać mogą jedynie biegli lekarze psychiatrzy (art. 202 § 1 k.p.k.) i choć zgodnie z treścią art. 202§2 k.p.k. do udziału w wydaniu opinii powołuje się nadto biegłego lub biegłych innych specjalności (w tym psychologicznej), to decyzja sądu w tym zakresie zależy od złożenia wniosku przez psychiatrów. W realiach niniejszej sprawy biegli z zakresu psychiatrii takiego wniosku nie złożyli. Wywiedziona opinia sądowo - psychiatryczna pochodzi od biegłych nie podlegających wyłączeniu oraz kompetentnych, jest również pełna i jasna – stąd brak podstaw do dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych. Biegli w sposób rzetelny nie tylko złożyli opinię pisemną, ale także ustną opinię uzupełniającą, wyjaśniając wszystkie zastrzeżenia i odpowiadając na szczegółowe pytania stron, w tym obrońcy. Argumentacja obrońcy nie wykazała aby było inaczej. Nie można mówić o naruszeniu przepisu art. 201 k.p.k. tylko dlatego, że dotychczasowa opinia nie spełnia oczekiwań strony, która za pośrednictwem nowej opinii chce wykazać stan przeciwny do wynikającego z opinii. Zupełnie gołosłowne są twierdzenia obrońcy podważające stanowisko biegłych psychiatrów negujących występowanie u oskarżonego schizofrenii paranoidalnej, oparte wyłączenie na podstawie obciążeń rodzinnych i biografii oskarżonego. Kwestia ta była przedmiotem badania biegłych, o czym świadczy wprost treść wydanej opinii ustnej k. 874-876, opartej na analizie obszernej dokumentacji medycznej, obejmującej okres od 2000 r. Biegli stwierdzili wprost, że w bogatej historii leczenia psychiatrycznego nigdy nie stwierdzono objawów tejże choroby. Potrzeba dopuszczenia dowodu z uzupełniającej opinii sądowo – psychiatrycznej musi wynikać z konkretnych ujawnionych w sprawie okoliczności, które pozostawały poza polem widzenia biegłych psychiatrów, a taka sytuacja w niniejszej sprawie nie zachodziła;

Ad. 1b)

Wywody skarżącego kwestionujące wysokość zasądzonej tytułem zadośćuczynienia kwoty są całkowicie bezpodstawne i w najmniejszym stopniu nie zasługują na uwzględnienie.

Kwota zasądzonego zadośćuczynienia w wysokości 20 000 zł jest kwotą markowaną w odniesieniu do stanu majątkowego i możliwości zarobkowania oskarżonego. Trzeba bowiem pamiętać, iż kwota ta ma równocześnie stanowić zadośćuczynienie dla siostry za śmierć brata, jedynego członka jej najbliżej rodziny. Z tego punktu widzenia jest to suma symboliczna. W zakresie orzeczenia zadośćuczynienia Sąd podzielił argumentację zawartą w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego ( str. 14-16 uzasadnienia).

Ad. 1c) i 1d)

Ocena zeznań świadka A. H. (1) w zakresie momentu poprzedzającego zadanie ciosu pokrzywdzonemu, jako wiarygodnej podstawy rekonstrukcji faktów, nie została dokonana sprzecznie z dyrektywami art. 7 k.p.k., a zeznania tego świadka złożone na rozprawie nie kolidują – wbrew stanowisku skarżącego – z depozycjami złożonymi podczas śledztwa, w sposób, który wykluczałby którąkolwiek z tych relacji. Zaskarżony wyrok nie zapadł z obrazą art. 7 k.p.k. również w odniesieniu do oceny wyjaśnień oskarżonego, w zakresie jego twierdzeń dotyczących zaatakowania go przez pokrzywdzonego. Oba te zarzuty należało rozpoznać łącznie.

Dokonana przez obrońcę ocena zachowania oskarżonego jako wymuszonego koniecznością obrony przed pokrzywdzonym pozostaje w całkowitym oderwaniu od ustalonych prawidłowo okoliczności zdarzenia. Poddając analizie przebieg wydarzeń stwierdzić należy ponad wszelką wątpliwość, że oskarżony nie był pierwotnie bezpośrednim uczestnikiem zajścia, w którym brały udział jedynie E. K. i B. Z.. Żaden z uczestników zdarzenia nie tylko nie okazywał jakiejkolwiek agresji wobec oskarżonego, ale nie zwracał na niego uwagi, skoro w centrum uwagi była kłótnia i fizyczne starcie ww. kobiet. Obrońca nie precyzuje w żaden sposób racjonalnych powodów, dla których oskarżony miałby się czuć zagrożony. Nie sposób też rozważać chęci obrony swojej partnerki przed E. K., skoro to ona była odciągana od B. Z. przez G. J. i A. H. (1). Między mężczyznami nie doszło do żadnej interakcji, nie było miedzy nimi konfliktu. Nie trudno dostrzec, że tak opisany przebieg zdarzeń obala linię obrony prezentowanej przez obrońcę o potrzebie odparcia zagrożenia ze strony pokrzywdzonego, który w chwili zaatakowania go przez oskarżonego nożem, stał tyłem do niego i był pochylony. Nie sposób stwierdzić, że człowiek stojąc w takiej pozycji stanowi zagrożenie dla osób znajdujących się za nim, a w takim właśnie układzie okoliczności, oskarżony zadał pokrzywdzonemu cios nożem w plecy. Przeczy to forsowanej przez obrońcę wersji przebiegu zdarzenia, jakoby pokrzywdzony miał chwycić za bark oskarżonego, co miało u niego spowodować odruch obronny. Wbrew zarzutowi obrońcy, spójność wersji przedstawionej przez A. H. podczas składania pierwszych zeznań z depozycjami tego świadka złożonymi w toku rozprawy, świadczy tak o samodzielnym przedstawieniu przez niego zaobserwowanego zajścia w sposób odpowiadający faktom, w oparciu o świeże ślady pamięciowe, jak też przeczy wersji obrońcy o istnieniu zagrożenia wobec oskarżonego ze strony G. J.. Nie ujawniły się też żadne okoliczności mogące świadczyć o tendencyjnym nastawieniu A. H. (1) wobec oskarżonego. Natomiast zmienność wyjaśnień oskarżonego co do istotnych okoliczności zdarzenia, miejscami ich jaskrawa sprzeczność z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oraz postawa D. G. po przestępstwie, kiedy to uciekł z miejsca zdarzenia, jak również fakt celowego pozbycia się narzędzia przestępstwa, nie pozwalały przyjąć depozycji oskarżonego za podstawę ustaleń faktycznych we ww. zakresie.

Ad. 1e) i 1f) i 2

Bezpodstawny jest również zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. poprzez pominiecie zeznań matki oskarżonego oraz nieuwzględnienie wyjaśnień oskarżonego w zakresie dotyczącym jego problemów wychowawczych związanych z trudnym dzieciństwem, społecznego funkcjonowania oraz nieuzyskania pomocy psychologicznej. Jakkolwiek kwestie te nie miały wpływu na dokonanie przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych, tym nie mniej niekorzystne czynniki wychowawcze, które miały wpływ na nieprawidłowe ukształtowanie osobowości oskarżonego i pozbawiły go możliwości skutecznej walki z nałogiem miały istotny wpływ na wymiar wymierzonej D. G. kary. Niezasadny okazał się zatem zarzut kwestionujący wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego. Obszerne i szczegółowe uzasadnienie w tym zakresie pozwala stwierdzić, że Sąd okręgowy wziął pod uwagę wszystkie istotne w tej materii ustalenia i nadał im właściwe znaczenie. Nie pominął przy tym żadnej okoliczności wskazanej w apelacji. Obrońca zbyt dużą wagę przywiązuje do ww. okoliczności związanych z ww. warunkami osobistymi oskarżonego. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że nieprawidłowości związane z funkcjonowaniem oskarżonego i jego rozwojem wynikały z zażywania przez niego substancji psychoaktywnych na co wprost wskazali biegli.

Słusznie sąd okręgowy wskazał na szereg okoliczności obciążających oskarżonego i prawidłowo ocenił też stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, oraz właściwie rozważył kwestię jego zawinienia. Sąd odwoławczy podziela tę ocenę. Obrońca nie wykazał też, aby w omawianej sprawie Sąd Okręgowy naruszył ustawowe dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 k.k., jak też i tego, że kwestionowana kara 8 lat pozbawienia wolności raziła surowością, w szczególności z kontekście uwarunkowania jej wykonywania w systemie terapeutycznym. Jest ona współmierna do stopnia winy oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu sprawcy. Spełnia też cele zapobiegawcze i wychowawcze, które powinna osiągnąć w stosunku do oskarżonego i uwzględnia potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wniosek

Zmiana wyroku poprzez:

1. wymierzenie oskarżonemu kary 5 lat pozbawienia wolności;

2. niezasądzanie od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej zadośćuczynienia, ewentualnie zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej zadośćuczynienia w wysokości 5 000 zł.

☒ niezasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle analizy zarzutów apelacji przeprowadzonej wyżej, wnioski obrońcy o zmianę zaskarżonego wyroku nie są zasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

I

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodami utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku jest bezzasadność zarzutów i wniosków apelacji obrońcy oraz brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu przez sąd odwoławczy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Orzeczenie w przedmiocie wynagrodzenia za obronę z urzędu zapadło zgodnie z przepisem par. 17 ust. 2 pkt 5 § 17 ust. 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. z 2024 poz. 764 z dnia 14 maja 2024 r.)

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Orzeczenie w kwestii kosztów postępowania odwoławczego wydano na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. mając na uwadze sytuację materialną i finansową oskarżonego, uznając, że uiszczenie tych kosztów byłoby zbyt uciążliwe.

7.  PODPIS

SSA Piotr Schab

SSA Przemysław Filipkowski SSA Michał Lasota

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie z dnia 19 marca 2024 roku, sygn. akt V K 286/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części, w jakiej oddalono wniosek

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana