Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 441/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 7 czerwca 2022 r., sygn. akt XVIII K 99/20

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 7 szczegółowo opisana w petitum apelacji,

obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 410 k.p.k., szczegółowo opisana w petitum apelacji,

obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 167 k.p.k., szczegółowo opisana w petitum apelacji,

obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 25 § 1 pkt 2 k.p.k., szczegółowo opisana w petitum apelacji,

błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść wydanego wyroku, szczegółowo opisany w punktach oznaczonych literami a – j w petitum apelacji.

☒ zarzuty niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzuty zawarte w apelacji nie są zasadne.

Uznając jedne z dowodów za wiarygodne, a inne za niewiarygodne sąd kieruje się – zgodnie z art. 7 k.p.k. – zasadą swobodnej oceny dowodów. Ustalenia faktyczne tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione są na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest z wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd ma przy tym prawo dać wiarę wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonego, uznać je częściowo za wiarygodne lub odrzucić je w całości, byleby stanowisko swoje w tym przedmiocie należycie i przekonywująco uzasadnił, a ocena tego dowodu była wszechstronna i wnikliwa, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i zebranymi w sprawie dowodami (tezy 6 i 7 do art. 7 k.p.k. w Komentarzu do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. Zbigniewa Gostyńskiego, tom I, str. 171 – 172, Dom Wydawniczy ABC, 1998). Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zanegowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, winien wykazać jakich konkretnie uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oceniając zgromadzony materiał dowodowy. Za oczywiście niewystarczające należy uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się sąd orzekający, występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie owe dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione.

Zarzut obrazy art. 410 k.p.k. z uwagi na zaniechanie analizy całego zebranego w sprawie materiału dowodowego może być uwzględniony jedynie wtedy, gdy dotyczy on pominięcia dowodów o istotnym znaczeniu dla wydanego rozstrzygnięcia.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (teza 19 do art. 438 k.p.k. w cyt. wyżej Komentarzu, tom II, str. 461 – 462).

Sąd Okręgowy nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej M. K., że o treści postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 lutego 2018 r., sygn. akt III C 1817/17 o udzieleniu zabezpieczenia na rzecz (...) sp. z o.o. w postaci obciążenia hipoteką przymusową przysługującego oskarżonej udziału w wysokości ½ w nieruchomości stanowiącej odrębną własność lokalu położonego przy ul. (...) w W., dowiedziała się dopiero 21 marca 2018 r. podczas przeglądania w czytelni Sądu Okręgowego akt sprawy III C 1817/17. Sąd Okręgowy ustalił, że o treści wyżej wymienionego postanowienia oskarżoną poinformował M. Z., który w dniu 20 lutego 2018 r. przeglądał akta powyższej sprawy i wykonał fotokopię min. postanowienia z dnia 15 lutego 2018 r. o zabezpieczeniu roszczenia na mieniu oskarżonej. Czyniąc powyższe ustalenia Sąd Okręgowy przyjął, że: „brak jest innego logicznego wyjaśnienia, w jakim celu M. Z. dokonał fotokopii postanowienia dotyczącego wyłącznie oskarżonej M. K., jak tylko takie, ze dokonał go celem przekazania informacji o tym zabezpieczeniu oskarżonej” (str. 19 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

O tym, że oskarżona dowiedziała się o treści powyższego postanowienia – zdaniem Sądu Okręgowego – świadczy opisane przez M. i S. D. zachowanie oskarżonej, która zaczęła nalegać o jak najszybsze przeprowadzenie transakcji dotyczącej nabycia przez nich mieszkania przy ul (...) w W., przy czym: „kiedy M. K. otrzymała od M. D. informację, że nie będą mogli zawrzeć umowy w najbliższym terminie z uwagi na to, że S. D. przebywa poza W., a najbliższy możliwy termin do zawarcia tej umowy to 19 marca 2018 r., to oskarżona stwierdziła, że nie wie, czy będzie mogła w tym dniu podpisać umowę, a jej wypowiedź sugerowała wątpliwości, czy w ogóle będzie mogła dokonać sprzedaży tego mieszkania”, a „oskarżona spieszyła się z zawarciem umowy dlatego, żeby dokonać sprzedaży mieszkania przed dokonaniem wpisu przymusowego na hipotece w/w nieruchomości. Bowiem w przypadku, gdyby wpis ten istniałby w chwili sprawdzenia księgi wieczystej przez notariusza, nie doszłoby do zawarcia aktu notarialnego” (str. 19 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Odmawiając wiary wyjaśnieniom oskarżonej dotyczącym tego, że pośpiech w zawarciu aktu notarialnego i umówienie wizyty u notariusza na dzień 19 marca 2018 r. spowodowane były dużą ilością wyjazdów służbowych współwłaściciela zbywanego mieszkania P. M. (1) i obawą, że umowy nie uda się zawrzeć przed końcem marca 2018 r. Sąd Okręgowy podniósł, że z zeznań P. M. (1) wynika, iż wyjeżdżał on tylko na tydzień, a zatem z podróży służbowej wróciłby 26 marca 2018 r. Tym samym możliwe było zawarcie umowy po jego przyjeździe. Nadto P. M. (1) mógł udzielić pełnomocnictwa do sprzedaży swojego udziału oskarżonej lub innej osobie, o czym M. K. wiedziała, gdyż do takiego działania namawiała M. D. (str. 19 - 20 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Jednocześnie Sąd Okręgowy stwierdził, że ocena wiarygodności powyższych depozycji oskarżonej w pełni koreluje z jej zachowaniem po dniu 19 marca 2018 r., gdy w dalszym ciągu utrzymywała wobec pokrzywdzonych w tajemnicy fakt wydania postanowienia o obciążeniu hipoteką przymusową nabytego przez nich mieszkania, dążąc do otrzymania od pokrzywdzonych całości zapłaty. Nadto, gdy: „M. D. skontaktował się z nią, informując o wpisie, udała zdziwienie i brak wiedzy o tym fakcie oraz zapewniła, że to jakaś pomyłka, którą postara się wyjaśnić” (str. 20 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Apelacja obrońcy oskarżonej nie zawiera argumentacji podważającej zasadność powyższych ustaleń Sądu pierwszej instancji. Ustaleń tych nie dezawuuje przytoczony w uzasadnieniu apelacji chronologiczny przebieg zdarzeń od zakupu przez oskarżoną i P. M. (1) w dniu 29 czerwca 2011 r. mieszkania przy ul. (...) po zawarcie w dniu 26 stycznia 2022 r. pomiędzy spółkami (...) umowy cesji wierzytelności przysługujących spółce (...) od spółki (...) (pkt 1 – 15 na str. 6 – 8 uzasadnienia apelacji), jak również treść zeznań złożonych przez P. M. (1) na rozprawie przed Sądem pierwszej instancji. Świadek ten stwierdził wówczas, że prosił oskarżoną: „o szybsze załatwienie sprawy, gdyż obawiałem się, że ze względu na na moje wyjazdy coś przegapię, z czymś nie zdążymy i znowu będziemy musieli od początku przygotowywać całą dokumentację”. Nie stanowiło to jednakże przeszkody - na co zwrócił uwagę Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku – do zawarcia umowy w końcu marca 2018 r. po przyjeździe świadka. Na rozprawie przed Sądem Okręgowym zeznał on bowiem, że bezpośrednio po podpisaniu aktu w dniu 19 marca 2018 r. wyjechał na tydzień, co oznacza, iż powrócił w dniu 26 marca 2018 r. Nie ma przy tym racji skarżący, że dla P. M. (1) ostatnim możliwym terminem do zawarcia umowy był 19 marca 2018 r. Byłoby tak gdyby świadek zeznał, że 19 marca 2018 r, był ostatnim dla niego terminem do zawarcia umowy w miesiącu marcu 2018 r. Tymczasem P. M. (2) stwierdził, że dzień 19 marca 2018 r. był: „ostatnią możliwą datą przed moim wyjazdem” (protokół przesłuchania na rozprawie przed Sądem Okręgowym). Skoro wyjazd trwał tydzień, to po 26 marca 2018 r. mogło dojsć do zawarcia aktu notarialnego. Nadto, na co również zwrócił uwagę Sąd pierwszej instancji, świadek mógł ustanowić pełnomocnika do dokonania w jego imieniu sprzedaży przysługującego mu udziału w mieszkaniu przy ul. (...).

Ustaleń Sądu Okręgowego nie podważają zeznania świadka M. Z.. Sąd meriti zasadnie zwrócił uwagę, że świadek ten jednoznacznie nie zaprzeczył, iż przekazał oskarżonej informację o toczącym się również przeciwko niej postępowaniu cywilnym oraz o zapadłym w toku tego postępowania postanowieniu z dnia 15 lutego 2018 r. o zabezpieczeniu roszczenia, dotyczącym właśnie oskarżonej. W postępowaniu przygotowawczym M. Z. zeznał, że nie przypomina on sobie, aby informował oskarżoną o tym, iż: „wystąpiono o zabezpieczenie na jej nieruchomości”. Na rozprawie przed Sądem Okręgowym stwierdził z kolei: „Nie przypominam sobie abym (…) przesyłał pani K. te sfotografowane dokumenty (…)” oraz: „Nie przypominam sobie, żebym na przestrzeni miesiąca od tamtej wizyty w czytelni w jakiejkolwiek formie przekazywał pani K. informacje o tym, że Sąd Cywilny wydał jakieś orzeczenia w sprawie zabezpieczenia”.

Chybiony jest zarzut dopuszczenia się przez Sąd Okręgowy obrazy art. 167 k.p.k. z uwagi na zaniechanie przesłuchania notariusza J. B. na okoliczność sporządzenia aktu notarialnego w dniu 19 marca 2018 r. Zarzut ten nie został rozwinięty przez skarżącą w uzasadnieniu środka odwoławczego. Jeżeli zdaniem obrońcy zachodziła potrzeba przesłuchania notariusza, który sporządził akt notarialny w dniu 19 marca 2019 r., to nie było żadnych przeszkód do zgłoszenia w tym zakresie stosownego wniosku dowodowego w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji.

Niezrozumiały jest zarzut dopuszczenia się przez Sąd Okręgowy obrazy art. 25 § 1 pkt 2 k.p.k. z powodu rozpoznania sprawy w pierwszej instancji przez Sąd Okręgowy w Warszawie i twierdzenie obrońcy oskarżonej, że: „z uwagi na brak zaistnienia przesłanki mienia znacznej wartości” właściwym do rozpoznania sprawy był sąd rejonowy. Oskarżonej postawiono zarzut popełnienia przestępstwa polegającego na doprowadzeniu pokrzywdzonych - w sposób opisany w akcie oskarżenia – do rozporządzenia mieniem w kwocie 540 000 zł, co zgodnie z art. 115 § 5 k.k. stanowi mienie znacznej wartości i skutkuje zakwalifikowaniem tego rodzaju zachowania min. w oparciu o przepis art. 294 § 1 k.k. Przestępstwa o czyn z art. 294 § 1 k.k. rozpoznawane są zaś w pierwszej instancji przez sąd okręgowy.

Całkowicie chybiony jest zarzut, że oskarżona nie mogła doprowadzić pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 540 000 zł gdyż w zbywanej nieruchomości przysługiwał jej udział w wysokości ½ części. Przedmiotem przestępstwa zarzuconego, a następnie przypisanego oskarżonej był bowiem – jak już wskazano wyżej – czyn polegający na doprowadzeniu pokrzywdzonych do rozporządzenia mieniem w kwocie 540 000 zł, stanowiącym zapłatę za nabywane przez nich mieszkanie należące do oskarżonej i P. M. (1). Transakcja dotyczyła zatem całości lokalu, a nie przysługującego oskarżonej udziału.

Dla bytu przestępstwa przypisanego oskarżonej, w tym także ustaleń co do wartości mienia będącego jego przedmiotem nie ma znaczenia fakt, że umowa przedwstępna sprzedaży lokalu przy ul. (...) została zawarta przez oskarżoną i P. M. (1) z pokrzywdzonymi w dniu 12 lutego 2018 r., a więc przed wydaniem postanowienia z dnia 15 lutego 2012 r. o zabezpieczeniu roszczenia spółki (...) na mieniu M. K. oraz przed uzyskaniem przez oskarżoną wiedzy o wydanym zabezpieczeniu, co miało miejsce po zapoznaniu się przez M. Z. z aktami sprawy cywilnej w dniu 20 lutego 2018 r. Przedmiotem przestępnego zachowania oskarżonej jest bowiem jej zachowanie w dniu 19 marca 2018 r., kiedy to mając wiedzę o wydanym w dniu 15 lutego 2018 r. postanowieniu o zabezpieczeniu zawarła ona umowę sprzedaży przysługującego jej prawa do lokalu przy ul. (...) usiłując tym samym udaremnić wykonanie orzeczenia zapadłego w sprawie cywilnej i uszczuplić możliwość zaspokojenia wierzyciela, którym była spółka (...), doprowadzając jednocześnie M. i S. D. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 540 000 zł poprzez wprowadzenie w błąd, o którym mowa w przypisanym jej czynie. Tym samym dla ustalenia wartości mienia będącego przedmiotem przestępstwa żadnego znaczenia również nie ma, że oskarżona przed uzyskaniem wiedzy o prowadzonym przeciwko niej postępowaniu cywilnym i treści postanowienia z dnia 15 lutego 2018 r. przyjęła zadatek określony w umowie przedwstępnej z dnia 12 lutego 2018 r.

Ustalenia Sądu Okręgowego, że oskarżona od M. Z. dowiedziała się o powództwie wytoczonym przez spółkę (...) i postanowieniu z dnia 15 lutego 2018 r. o zabezpieczeniu roszczenia, po tym jak zapoznał się on z aktami sprawy cywilnej w dniu 20 lutego 2018 r., nie przekraczają ram zakreślonych treścią art. 7 k.p.k. Należy mieć też na uwadze, że oskarżona w dniu 28 lutego 2018 r. odebrała ona odpis pozwu złożonego przez spółkę (...) z wnioskiem o zabezpieczenie roszczenia poprzez obciążenie hipoteką przymusową nieruchomości przy ul. (...). Pomimo to w umowie sprzedaży mieszkania z dnia 19 marca 2018 r. oskarżona oświadczyła, że nie jest ono obciążone żadnymi innymi ograniczonymi prawami rzeczowymi, w szczególności takimi, które byłyby skuteczne względem kupujących niezależnie od wpisu w księdze wieczystej, prawami czy roszczeniami osób trzecich, ani ograniczeniami w rozporządzaniu nimi, nie toczą się żadne postępowania sądowe, ani administracyjne dotyczące przedmiotu umowy oraz nie toczą się przeciwko niej postępowania egzekucyjne ani żadne inne, które w jakikolwiek sposób mogłyby ograniczyć prawo zbycia przedmiotu umowy (§ 1 ust. 3 pkt 4, pkt 7 i pkt 13 umowy z dnia 19 marca 2018 r.).

Na prawnokarną ocenę zachowania oskarżonej nie mogą wpływać podjęte przez pokrzywdzonych działania wobec notariusza, który sporządził akt notarialny w dnia 19 marca 2018 r., dotyczące nienależytego – zdaniem pokrzywdzonych – wykonania ciążących na nim obowiązków i zamiar dochodzenia od niego odszkodowania.

Wbrew twierdzeniom skarżącej oskarżona miała wpływ na umieszczenie w treści aktu notarialnego oświadczeń, o których mowa w § 1 ust. 3 pkt 4, pkt 7 i pkt 13 umowy z dnia 19 marca 2018 r. W przypadku gdyby oskarżona poinformowała o toczącyn się wobec niej postępowaniu cywilnym i zapadłym postanowieniu o zabezpieczeniu roszczenia poprzez ustaniowienie hipoteki przymusowej na sprzedawanym mieszkaniu, to stosowna wzmianka byłaby umieszczona w treści aktu notarialnego. Nadto pokrzywdzeni dysponując tego rodzaju informacją mieliby możliwość zweryfikowania swojego stanowiska co do dokonania transakcji badź ewentualnej ceny za nabywane mieszkanie. Jak wynika z oświadczeń pokrzywdzonych, złożonych w niniejszej sprawie, nie byliby oni wówczas zainteresowani finalizowaniem transakcji.

Podczas przesłuchania na rozprawie przed Sądem pierwszej instancji M. Z. stwierdził: „Ja nie widziałem postanowienia z dnia 15 lutego 2018 roku o zabezpieczeniu”. W sytuacji, gdy świadek wykonał fotokopię powyższego postanowienia, którą przekazał oskarżonej bądź co najmniej poinformował ją o treści zapadłego rozstrzygnięcia, to nie można powyższego stwierdzenia świadka uznać za miarodajne i nie może ono skutecznie podważyć ustaleń poczynionych przez Sąd Okręgowy.

Cytowane przez skarżącą fragmenty zeznań M. Z. (pkt 5 lit. g petitum apelacji), w których stwierdził on, że nie pamięta, czy przekazywał oskarżonej dokumenty skopiowane podczas przeglądania akt sprawy bądź inforomował ją o ich treści, nie dezawuują – z przyczyn wskazanych wyżej – ustaleń Sądu meriti. Podobnie jak stwierdzenie, że: „My w tym czasie wysyłaliśmy sobie smsy pełne obelg”. To, że w tamtym okresie czasu relacje M. Z. z oskarżoną nie były najlepsze, nie wyklucza przekazania przez świadka M. K. informacji o toczącym się postępowaniu cywilnym dotyczącym ich obojga i zapadłym w stosunku do oskarżonej postanowieniu o zabezpieczeniu, a tym samym negowania ustaleń Sądu pierwszej instancji. Nie do przyjęcia jest argument, że pośpiech oskarżonej w zawarciu umowy sprzedaży mieszkania związany był z przypadającą na dzień 24 marca 2018 r. płatnością raty kredytu zaciągniętego przez M. K. na zakup sprzedawanego mieszkania. Gdyby tak było, to kwestia ta byłaby sygnalizowana przez oskarżoną pokrzywdzonym przy określaniu w umowie przedwstępnej terminu, przed którego upływem miała zostać zawarta ostateczna umowa, co nie miało miejsca.

Ma rację skarżąca, że to strony umowy ustaliły, że podpisanie aktu notarialnego przeniesienia własności mieszkania przu ul. (...) nastąpi w dniu 19 marca 2018 r. Dla rozstrzygnięcia zapadłego w przedmiotowej sprawie istotne są jednakże zabiegi oskarżonej o jak najszybsze zawarcie umowy w ramach terminu zakreślonego w umowie przedwstępnej.

Zawarcie w dniu 26 stycznia 2022 r. pomiędzy spółkami (...) umowy cesji wierzytelności przysługujących spółce (...) nie stanowi podstawy do odmiennej, od przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy, oceny materiału dowodowego. Podobnie jak deklarowana przez przez oskarżoną – po tym jak pokrzywdzeni dowiedzieli się o obciążeniu nabytego mieszkania hipoteką przymusową – gotowość partcypowania w zwiększonych kosztach rat kredytu hipotecznego. Pokrzywdzeni nie wyrazili na to zgody, z uwagi na obawę, że oskarżona płacąc: „rekompensatę z tytułu różnicy oprocentowania, może nie być zainteresowana tym, żeby jak najszybciej usunąć wpis tej hipoteki (…) poza tym precyzyjne wyliczenie wartości rekompensaty byłoby bardzo trudne, gdyż kwota ta co miesiąc jest inna” (zeznania świadka M. D. złożone na rozprawie przed Sądem pierwszej instancji). Odnosząc się do tej kwestii Sąd Okręgowy trafnie podniósł, że: „Złożenie sumy 62 021,28 zł (równej kwocie zabezpieczenia) do depozytu sądowego skutkowałoby zwolnieniem spod zabezpieczenia przymusowym wpisem na hipotece (…), czego oskarżona nie zrobiła, mimo iż miała taką możliwość (uwzględniwszy otrzymane po sprzedaży środki z tytułu zapłaty reszty należności od pp. (...) oraz wpływy ze sprzedaży nieruchomości w miejscowości G.)”, co jednoznacznie wskazuje, że: „oskarżona chciała sprzedać nieruchomość i uzyskać z niej środki pieniężne (całość ceny sprzedawanego udziału) mimo świadomości, że nieruchomość ta jest objęta postępowaniem sądowym i zabezpieczeniem hipotecznym” (str. 25 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

W świetle powyższych rozważań bezzasadne są zarzuty obrońcy oskarżonej że przeprowadzona przez Sąd pierwszej instancji ocena dowodów narusza zasady określone w art. 7, a poczynione na ich podstawie ustalenia faktyczne są błędne. W tym stanie rzeczy brak jest podstaw do podważania kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej M. K., wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 300 § 2 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd odwoławczy mógłby dokonać korekty kary orzeczonej wobec oskarżonej w przypadku stwierdzenia, że jest ona rażąco niewspółmierna w rozumieniu, o którym mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. Ma to miejsce wtedy, gdy na podstawie okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenie co do wymiaru kary, ale o różnicę tak zasadniczą, iż karę wymierzoną nazwać można byłoby – również w znaczeniu potocznym – rażąco niewspółmierną, tj. niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Zważywszy, że w wobec oskarżonej orzeczono karę pozbawienia wolności w najniższym wymiarze, a wykonanie tej kary warunkowo zawieszono na okres próby, tego rodzaju sytuacja nie ma miejsca. Sąd Okręgowy zasadnie też nałożył na oskarżoną obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych poniesionych przez nich wydatków związanych z podwyższeniem marży kredytu uzyskanego na zakup mieszkania z przyczyn wskazanych na str. 29 uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Wniosek

- zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzuconego jej czynu ,

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z przyczyn wskazanych wyżej wnioski zawarte w apelacji nie mogły zostać uznane za zasadne.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Zawarte w zaskarżonym wyroku rozstrzygnięcie o uznaniu oskarżonej za winną popełnienia przypisanego jej czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 300 § 2 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Powody utrzymania zaskarżonego wyroku w mocy wobec oskarżonej M. K. zostały szczegółowo przedstawione w pkt 3 niniejszego uzasadnienia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

M. K.

II

Oskarżoną obciążono kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze, w tym opłatą za drugą instancję na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 636 § 1 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

PODPIS

Adam Wrzosek

Izabela Szumniak Anna Grodzicka

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej M. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o winie

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana