Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 498/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

I

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 9 września 2022 r., sygn. akt VIII K 206/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości – obrońca oskarżonego

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd Apelacyjny nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

apelacja Obrońcy oskarżonego

Lp.

Zarzut

I

Na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. rażąca niewspółmierność orzeczonej względem oskarżonego J. P. kary grzywny przy zastosowaniu wadliwych kryteriów jej wymiaru w kontekście ustalonej winy oskarżonego do jej szkodliwości społecznej i jednostkowej, a także statusu majątkowego oskarżonego, a w następstwie orzeczonej kary łącznej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut sformułowany w apelacji przez obrońcę oskarżonego jest bezzasadny. Jak wynika z treści uzasadnienia apelacji całość argumentacji w niej zawartej w istocie sprowadza się do polemiki z treścią ustaleń sądu.

Przede wszystkim stwierdzić należy, że przebieg rozprawy przed Sądem Okręgowym i treść obszernego uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazują, że Sąd ten prawidłowo, nie naruszając zasady obiektywizmu wyrażonej w art. 4 k.p.k. ocenił materiał dowodowy przyjmując za podstawę orzeczenia całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej odpowiadających treści zebranych dowodów, zaś uzasadnienie wyroku sporządził zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k. szczegółowo podając przesłanki z art. 53 k.k., jakimi kierował się przy orzekaniu w zakresie kar jednostkowych grzywny za przypisane oskarżonemu czyny. I tak:



Trafnie Sąd meriti powołał się na okoliczność, że wymierzona kara w świetle art. 53 § 1 i 2 k.k. musi uwzględniać szereg funkcji po to, by uzyskać efekt tzw. trafnej reakcji karnej. Obowiązujące w Kodeksie karnym dyrektywy sądowego wymiaru kary, tj. stopnia winy, społecznej szkodliwości czynu, prewencji generalnej i indywidualnej nie preferują żadnej z nich, nakazując uwzględnienie każdej z nich w taki sposób, by orzeczona kara spełniła swoje cele. Innymi słowy, wymierzając karę nie należy koncentrować się wybiórczo jedynie na niektórych przesłankach z art. 53 k.k. Wywodu w tym zakresie nie ma powodu powtarzać, bowiem w pełnym zakresie Sąd Apelacyjny w pełni podziela pogląd odnośnie konieczności zbilansowania okoliczności leżących u podstaw wymiaru kary w celu prawidłowej realizacji dyrektyw sądowego jej wymiaru. „Orzekana kara tylko wówczas osiągnie stawiane przed nią cele, w tym cel w zakresie prewencji ogólnej oraz indywidualnej, gdy zostanie ona ukształtowana zgodnie z tzw. dyrektywą sprawiedliwościową, która nakazuje w ramach sędziowskiego uznania wymierzyć karę proporcjonalną do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynu. Nie pozwala ona sędziemu na wymierzenie kary poniżej stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Nie pozwala również na wymierzenie kary powyżej tych kryteriów” (tak przykładowo: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 9 marca 2023 r., II AKa 386/22)



Słuszny jest także pogląd sądu I instancji, że społeczna szkodliwość sama w sobie nie stanowi okoliczności obciążającej przy wymiarze kary, ponieważ jest cechą ustawową przestępstwa, natomiast dla wymiaru kary na znaczenie jej stopień. W rozpoznawanej sprawie przy ustalaniu stopnia społecznej szkodliwości jednostkowych czynów przypisanych oskarżonemu Sąd prawidłowo kierował się art. 115§2 k.k. Wedle tego przepisu na społeczne niebezpieczeństwo czynu składają się okoliczności przedmiotowe (do nich należą: rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar grożącej lub wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności działania, waga naruszonych obowiązków) oraz podmiotowe (tj. postać zamiaru, motywacja), jednakże wszystkie związane są z czynem sprawcy. Normatywne przesłanki oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu sformułowane w tym przepisie tworzą zamknięty katalog okoliczności, z których każda charakteryzuje się prawną doniosłością. Pominięcie w ocenie którejkolwiek z nich, czy też formułowanie własnych okoliczności, odmiennych od ustawowych i nadawanie im zasadniczego znaczenia, stanowi naruszenie prawa materialnego" (por. wyrok SN z 19.10.2016 r., V KK 250/16, LEX nr 2152411). Zarzucanie Sądowi I instancji, że wymierzając karę „skupił się głównie na społecznej szkodliwości czynu” nie przekonuje o dokonaniu w sposób wadliwy ustaleń faktycznych leżących u podstaw rozstrzygnięcia o karze – skoro twierdzenie to skarżący wiąże wyłącznie z motywacją oskarżonego (tj. „swoiście i subiektywnie pojętym „interesem publicznym” czy grupowym, który dla niego są wartościami, którymi kieruje się w swojej publicznej aktywności”), a nie wykazuje w oparciu o jakie okoliczności pominięte, bądź błędnie ocenione przez Sąd I instancji stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu został ustalony nieprawidłowo. Niewątpliwie motywacja i postać zamiaru, mają również wpływ na stopień winy i uwzględniane winny być przy określaniu prognozy kryminologicznej sprawcy, niemniej nie oznacza to, że tego warunku orzeczone kary jednostkowe, a końcowo orzeczona kara łączna grzywny nie realizują. Jak bowiem wynika z treści pisemnych motywów wyroku Sądu I instancji wszystkie dowody przeprowadzone w sprawie zostały przez ten sąd poddane analizie i prawidłowo ocenione w ich całokształcie, w zgodzie z normami art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k.. W szczegółowych rozważaniach w tej przestrzeni Sąd Okręgowy odniósł się także do treści wyjaśnień oskarżonego i wykazał powody z których uznał za je wiarygodne jedynie częściowo, w tym co do motywacji istnienia zajść badanych czynów (por. str. 9-18 uzasadnienia). Tej oceny apelacja obrońcy oskarżonego w żaden sposób nie podważyła.



W przedmiotowej sprawie Sąd I instancji prawidłowo uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu w wyroku jest wysoki – i to nie tylko z uwagi na rodzaj naruszonego dobra, jakim jest obok godności człowieka (a więc przyrodzonej każdemu człowiekowi wartości, związanej z samym człowieczeństwem jednostki ludzkiej - art. 30 Konstytucji RP) także chronione prawem funkcjonowanie państwa w sposób demokratyczny, w ramach takiegoż ustroju i zapewniającego zarazem obywatelom i innym osobom zamieszkałym na jego terytorium ochronę ich praw. Złamanie chronionego prawem porządku publicznego, do czego oskarżony publicznie nawoływał, prowadzi do anarchii życia społecznego i stanowi zagrożenie dla funkcjonowania społeczeństwa.



Sąd I instancji trafnie zwrócił uwagę m.in. na wysoką agresję słowną oskarżonego, zasięg społecznego oddziaływania, brak dążenia oskarżonego do przeproszenia pokrzywdzonych, brak skruchy, bezkrytyczny stosunek do popełnionych przestępstw.



Uwzględniając powyższe okoliczności przedmiotowe Sąd okręgowy wskazał także okoliczności niewynikające ze znamion czynów jednostkowych a mające wpływ na wymiar kary – w tym sposób i okoliczności działania oskarżonego oraz okoliczności podmiotowe ( w tym postać zamiaru i motywację).



Kontrola odwoławcza dokonana przez Sąd Apelacyjny nie wykazała również, by w wydanym orzeczeniu o karze Sąd I instancji pominął okoliczności korzystne dla oskarżonego – bo do tych zaliczył niekaralność oskarżonego w dacie dokonania przestępstw, jak i wyrokowania oraz ustabilizowaną pozycję społeczną oskarżonego.



Prawidłowo również Sąd I instancji dokonał identyfikacji ustawowego zagrożenia związanego z typem przestępstw popełnionych przez sprawcę i uwzględnił, że przypisane oskarżonemu w punktach I- VI wyroku czyny: z art. 216§2 k.k. oraz z art. 255§1 k.k.– zagrożone są grzywną, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności, zaś z art. 256§1 k.k. w zb. z art.255§3 3 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k., z art. 136§3 k.k. w zb. z art. 257 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. oraz z art. 257 k.k. zagrożone są karą pozbawienia wolności. Podkreślenia wymaga, że ustawowe zagrożenia przypisane poszczególnym typom przestępstw w ustawie Kodeks karny są tak zbudowane, że pozostawiają sądowi wybór co do rodzaju lub wysokości kary, którą wolno orzec za przestępstwo danego typu. Sąd I instancji zasadnie w tym zakresie uznał, że istniały podstawy do zastosowania wobec oskarżonego art. 37a k.k. i orzeczenie zamiast kar pozbawienia wolności przewidzianych przepisem kary grzywny, która w katalogu kar z art. 32 k.k. jest karą najmniej dolegliwą. Sąd okręgowy wykazał także, z jakich przyczyn uznał , że w niniejszej sprawie kara o charakterze nieizolacyjnym jaką jest grzywna stanowi wystarczającą dolegliwość dla sprawcy, którego nie trzeba – choćby warunkowo – izolować od społeczeństwa.



Zgodnie z założeniami modelu stawkowego przy orzekaniu grzywny wymiar tej kary przebiega niejako w dwóch etapach i polega na określeniu najpierw liczby stawek dziennych, a następnie wysokości jednej stawki. W etapie pierwszym (art. 33§1 k.k.) chodzi o rozstrzygnięcie co do surowości kary, o wymiar kary sensu stricto. Liczba stawek powinna być zatem pochodną zastosowania ogólnych dyrektyw sądowego wymiaru kary określonych w art. 53 § 1 k.k. . Drugi etap dotyczący ustalenia wysokości stawki dziennej jest operacją mającą zapewnić, aby grzywna w ustalonej wysokości jednej stawki uwzględniała status majątkowy sprawcy (art. 33§3 k.k.). Realizacja dyrektywy drugiego etapu zakłada wszechstronne rozważenie szeroko rozumianego położenia materialnego sprawcy przestępstwa. Sąd, rozstrzygając kwestię wysokości jednej stawki dziennej grzywny, powinien mianowicie uwzględnić okoliczności wyznaczające to położenie: dochody, warunki osobiste, warunki rodzinne, stosunki majątkowe oraz możliwości zarobkowe oskarżonego. Takie właśnie kryteria Sąd I instancji zastosował w niniejszej sprawie ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 70 zł, o czym przekonuje pisemne uzasadnienie wyroku. Sąd meriti w tym zakresie miał w szczególności na względzie zaprezentowaną przez oskarżonego sytuację majątkową . Jak wynika z deklaracji oskarżonego J. P. co prawda nie osiąga on obecnie dochodów i jedynie nieodpłatnie kieruje partią II Rzeczpospolita Polska – niemniej sam wskazał, że utrzymuje się z oszczędności rodzinnych, w tym oszczędności rodowych poza Polską, jest właścicielem domu stanowiącego jego majątek odrębny (k. 481v).



Obrońca oskarżonego zarzucając rażącą niewspółmierność orzeczonych kar jednostkowych grzywny, a w następstwie orzeczonej kary łącznej, zarzucił Sądowi meriti zastosowanie „wadliwych kryteriów jej wymiaru w kontekście ustalonej winy oskarżonego do jej szkodliwości społecznej i jednostkowej, a także statusu majątkowego oskarżonego”. Argumentacja na poparcie tego zarzutu nie precyzuje na czym owe „wadliwe kryteria” miały polegać, bowiem w uzasadnieniu apelacji obrońca wskazał jedynie, że „ Sąd orzekający winien miarkować wysokość kar grzywny i kary łącznej grzywny w sposób adekwatny do stopnia zawinienia i jego sytuacji materialnej, czyli stopnia dolegliwości kary. Tymczasem orzekł ilość stawek na poziomie najwyższym dopuszczalnym przez stosowne przepisy. Zdaniem obrońcy doszło do nieadekwatności kary do rangi naruszenia prawa i ich społecznych reperkusji” Z kolei odnośnie sytuacji materialnej oskarżonego stwierdził jedynie, że sytuacji materialnej oskarżonego „nie sposób uznać za stabilną”.



W ocenie Sądu Apelacyjnego, wbrew stanowisku skarżącego obrońcy, orzekając o karze Sąd meriti respektował dyrektywy sądowego wymiaru kary z art. 53 k.k., zaś orzeczone na podstawie art. 33§1 i 3 k.k. jednostkowe kary grzywny stanowiąc faktyczną i adekwatną dolegliwość dla sprawcy nie są rażąco surowe.



Z przyczyn wykazanych powyżej nie można zgodzić się z twierdzeniem obrony, że Sąd I instancji przy ustalaniu stopnia społecznej szkodliwości czynu skupił się na okolicznościach przedmiotowych – których de facto skarżący nie zakwestionował – a pominął pozostałe wynikające z treści art. 115§2 k.k., które w ocenie skarżącego umniejszają stopnień tej szkodliwości.



Wbrew również twierdzeniom skarżącego obrońcy Sąd Okręgowy nie orzekł kary łącznej grzywny „w ilości stawek dziennych na poziomie najwyższym dopuszczalnym przez stosowne przepisy.” W tym zakresie nie znajduje podstaw prawnych odwoływanie się przez skarżącego do treści przepisu art. 33§ 1 k.k., bo ten odnosi się do maksymalnej ilości stawek grzywny, którą orzeka się jako karę jednostkową. Dolną i górną granicę kary łącznej grzywny możliwej do orzeczenia na podstawie uprzednio orzeczonych kar jednostkowych wyznacza art. 86§1 k.k. Przepis ten, w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynów stanowił, że sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności. Zmiany w regulacjach dotyczących kary łącznej, jakie zostały wprowadzone po wejściu w życie ustawy z 19.06.2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami (...)19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem (...)19 (tzw. Tarcza 4.0) skutkowały nowym brzmieniem art. 85 ustawy z 6.06.1997 r. – Kodeks karny, które przywraca zasady łączenia kar obowiązujące w polskim prawie karnym do 30.06.2015 r., a także zmiany w zakresie wymiaru kary łącznej (art. 86 § 1 k.k.). W brzmieniu ustalonym tą regulacją wykluczona została możliwość orzeczenia kary łącznej z zastosowaniem zasady absorbcji. Niemniej skoro suma kar jednostkowych grzywny w niniejszej sprawie wynosi 840 stawek dziennych po 70 złotych każda – maksymalną karę łączną jaką Sąd Okręgowy mógł orzec była kara łączna grzywny w wysokości 810 stawek dziennych po 70 złotych każda. Tym samym orzeczona w zaskarżonym kara łączna grzywny w wysokości 540 stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 70 złotych, przy zastosowaniu zasady częściowej absorbcji, nie jest karą łączną orzeczoną w możliwym maksymalnym wymiarze oraz rażąco niewspółmierną. W ocenie Sądu odwoławczego jest ona adekwatna do okoliczności sprawy i uwzględnia zasady wymiaru kary omówione powyżej.

Reasumując, Sąd I instancji - wymierzając karę - miał na uwadze, niezależnie od stopnia szkodliwości społecznej, również czynniki wpływające na stopień zawinienia oskarżonego. Przy wymiarze kary oskarżonemu nie zostały przekroczone granice swobodnego uznania sędziowskiego, zatem nie można mówić o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Skoro nie została wykazana taka nietrafność orzeczenia o karze, która uzasadniałaby jego zmianę - to zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

Wniosek

o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez zastosowanie przy wymiarze kar grzywny z pkt I do VI wyroku, a w następstwie kary łącznej grzywny z pkt VII wyroku, na kwotę jednej stawki dziennej na 35 (trzydzieści pięć) złotych w miejsce kwoty jednej stawki dziennej ustalonej na 70 (siedemdziesiąt) złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek skarżącego obrońcy oskarżonego bezpodstawny wobec bezzasadności podniesionego zarzutu apelacyjnego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

.

Brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy wyrok w zaskarżonej części

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest prawidłowy. Kontrola odwoławcza dokonana w sprawie nie potwierdziła zasadności zarzutów przedstawionych w apelacji obrońcy. Kara wymierzona oskarżonemu – jest sprawiedliwa i nie nosi cech rażącej surowości.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Nie dotyczy

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak innych rozstrzygnięć w wyroku

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3780 (trzy tysiące siedemset osiemdziesiąt) zł tytułem opłaty oraz obciążono go wydatkami za postępowanie odwoławcze – na podstawie art. 626§1 k.p.k., art. 634 k.p.k. i art. 636§1 k.p.k.

7.  PODPIS

SSA Anna Zdziarska SSA Dorota Tyrała SSA Ewa Gregajtys

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

I

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 9 września 2022 r., sygn. akt VIII K 206/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana