Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 515/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 28 maja 2024 r., sygn. V K 288/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości co do czynów z punktów od I do IV

☒ w części co do czynów V i VI

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.1

Zarzut obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wyroku (art. 438 pkt 2 kpk) co do czynów przypisanych w punkcie I i II

1.  Art. 7 kpk poprzez:

- przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom M. K., który pozostaje podejrzanym i deklaruje chęć skorzystania z art. 60 kk, a na rozprawie odmówił wyjaśnień, a jego zeznania nie są spójne z pozostałym materiałem dowodowym i zawierają szereg przypuszczeń i założeń nie stanowiących wiedzy świadka,

- błędna ocena zeznań M. K. i bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej i uczestniczył w jej ramach obrotem łącznie 20 kg marihuany, gdy oskarżony i inni świadkowie nie wskazywali na temat jakichkolwiek transakcji narkotykowych i grupy przestępczej oraz roli w niej oskarżonego,

- odmowę wiary zeznaniom D. J., K. K. (1), M. J. i wyjaśnieniom oskarżonego – co do leczenia psychiatrycznego M. K. i jego konfliktu z oskarżonym;

2.  Art. 192 § 2 kpk – poprzez nieprzesłuchanie M. K. w obecności psychologa lub psychiatry, gdy z zeznań M. J. wynika, że leczył się w Szpitalu (...) w T.;

3.  Art. 410 kpk poprzez wnioskowanie nie wynikające z zeznań D. M. (1) i K. L. w zakresie, w jakim uznano, że pozwalają na weryfikację wiarygodności zeznań M. K..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny punkt 1, 2, 3 i 4.

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy wszechstronnie uzasadnił powody, dla których depozycjom M. K. przyznał walor wiarygodności, a zarówno skorzystanie na rozprawie z prawa do odmowy złożenia zeznań, jak i deklaracja chęci skorzystania przez niego z dobrodziejstwa art. 60 § 3 kk, nie podważają trafności tych ocen.

Trzeba bowiem wskazać, że pomimo odmowy złożenia zeznań na podstawie art. 182 § 3 kpk, świadek K. potwierdził wszystkie wcześniej złożone wyjaśnienia, nie negując bynajmniej żadnej z opisywanych w nich okoliczności, natomiast przewidziane w art. 60 § 3 kk, obligatoryjne nadzwyczajne złagodzenie kary może mieć miejsce wyłącznie w stosunku do sprawcy demonstrującego pełną lojalność procesową, co oznacza, że kłamstwo w depozycjach procesowych, również w odniesieniu do relacjonowanej działalności oskarżonego B. Z., mogłoby przekreślić możliwość skorzystania z tego dobrodziejstwa, czego świadek był świadom.

Oczywistym jest przy tym, że statusem tzw. „małego świadka koronnego” objęte mogą być wyłącznie osoby, które same popełniły przestępstwo, wszak istota tej instytucji polega na ujawnieniu przez sprawcę informacji dotyczących przestępstw, w których popełnieniu sam brał udział.

Jednocześnie dowód obciążający, którego źródłem są depozycje procesowe „małego świadka koronnego” podlega, zgodnie z regułami prawa procesowego, takiej samej swobodnej ocenie, jak pozostałe dowody, co wyklucza uznawanie go z góry za niewiarygodny, czy niepełnowartościowy i traktowanie z założenia w kategoriach fałszywego oskarżenia.

Sąd Okręgowy, poddając ocenie dowód z procesowych depozycji M. K., nie przekroczył tymczasem granicy swobody ocen, skoro wnioskowanie w tym zakresie nie koliduje ze wskazaniami wiedzy, logicznego rozumowania i życiowego doświadczenia, jak też nie abstrahuje bynajmniej od treści innych dowodów w sprawie, a przeciwne twierdzenia obrońcy mają jedynie deklaratoryjny charakter, nie znajdując potwierdzenia w całokształcie okoliczności ujawnionych w sprawie.

A, jakkolwiek w ugruntowanym orzecznictwie przyjmuje się pełną dopuszczalność oparcia skazania na podstawie choćby tylko jednego dowodu wskazującego na osobę sprawcy, i to nawet w sytuacji, gdy pomówienie współoskarżonego zostanie następnie odwołane, o ile jest wiarygodne, to w badanych realiach obciążające wyjaśnienia M. K. nie stanowią bynajmniej jedynego dowodu winy oskarżonego, ani też odwołane nie zostały.

Świadek ten konsekwentnie i stanowczo, pomimo skorzystania na rozprawie z prawa do odmowy zeznań, potwierdził wyjaśnienia złożone wcześniej w toku postępowania przygotowawczego, tak podczas przesłuchań, jak i eksperymentu procesowego, kiedy to wskazał opisywane miejsca transakcji narkotykowych i miejsca zamieszkania osób, z którymi je przeprowadzał.

Wbrew wywodom skarżącego, M. K., który sam aktywnie uczestnicząc w obrocie narkotykami, był dobrze zorientowany w funkcjonowaniu grup przestępczych współpracujących ze sobą na tej płaszczyźnie, klarownie wskazywał na odrębność tzw. ekipy (...), z którą większość transakcji i rozliczeń było dokonywanych na (...) P., przy ul. (...) i w sposób niebudzący wątpliwości przyporządkowywał jej członków o pseudonimach: C., D., K. i Z., których następnie zidentyfikował jako odpowiednio: M. M., D. J., K. K. (1) i właśnie B. Z..

Świadek, uczestnicząc w licznych transakcjach, na podstawie osobistych kontaktów z tymi osobami, którym wielokrotnie dostarczał narkotyki, jak i odbierał pieniądze za nie, wskazał, że „ Według moich spostrzeżeń to C. i Z. byli liderami tej grupy”, przy czym to M. M. opisywał, jako osobę najczęściej zamawiającą dostawę środków narkotycznych.

Z relacją świadka K. koresponduje fakt, że M. M. w istocie zamieszkiwał w miejscu wskazanym przez świadka, a jej logicznym uzupełnieniem jest ujawnienie niedozwolonych substancji narkotycznych, zarówno u M. M. i D. J., jak i w posiadaniu B. Z., które oskarżony ten przechowywał w mieszkaniu oraz w samochodzie, wraz z BMK i narzędziami służącymi do ich porcjowania i odważania (zeznania świadka T. C., protokoły oględzin i przeszukań, opinia fizyko-chemiczna, opinia daktyloskopijna i opinia z zakresu badania DNA, w której potwierdzono zgodność profilu wyizolowanego z próbki pobranej z torebki zabezpieczonej w pojeździe z profilem oskarżonego – k. 354-411).

Związek oskarżonego z obrotem narkotykami potwierdzają także ujawnione w jego telefonie zdjęcia (k. 338-344) oraz treść rozmów telefonicznych zarejestrowanych podczas kontroli operacyjnej, w których M. J. w kontekście zatrzymania oskarżonego i w związku z tym „lipy” jaka mają na P., wprost opisał jego rolę: „ on jeździł tam dla nich wiesz rozwoził ” (k. 286, vide też: k. 801, 808-809, 834).

Ilość różnego rodzaju narkotyków zabezpieczonych w pojeździe C. (...) przy ul. (...) w W., w którym zatrzymano oskarżonego, świadczy o nadzorowaniu przez niego mobilnego magazynu grupy, co koresponduje z przypisywaną mu przez świadka K. wysoką w niej pozycją.

M. K., tak samo, jak K. L. i D. M. (2) opisał miejsce pozostawiania przedmiotu transakcji w starym busie na parkingu podwórka, przy którym w F. zamieszkiwała rodzina M. J., co stanowi o korelacji tych depozycji, przemawiając na rzecz wiarygodności świadka K..

Jego relację, że opisana w punkcie 2 (drugim) zarzutów transakcja sytuowana w okresie lipiec/sierpień 2022 r., odbyła się wkrótce po wyjściu B. Z. na wolność, potwierdzają dane dotyczące wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Ż. w W. z dnia 20 września 2022 r. o sygn. IV K 275/22 skazującego oskarżonego, z których wynika, że w istocie był on tymczasowo aresztowany w okresie od 24 lutego do 15 czerwca 2022 r., a okres ten zaliczono na poczet orzeczonej kary.

M. K., jak zasadnie zauważył Sąd I instancji, obciążając oskarżonego B. Z. w żadnym razie nie przerzucał na niego własnej odpowiedzialności, skoro siebie obciążał innymi rolami w przestępstwach, opisując swoją działalność w znacznie szerszym, niż oskarżonego zakresie. Jednocześnie świadek przypisywał oskarżonemu jedynie nikły udział w całej relacjonowanej przestępczej działalności, do jakiej odnosiły się jego depozycje.

W odniesieniu do obrotu 20 kg marihuany, którą według relacji świadka B. Z. pobrał w tzw. komis i przewoził na P., świadek opisał także swój udział w jego konwojowaniu celem zapewnienia bezpiecznego przejazdu, co wszelako również oceniać należy jako udział w obrocie znaczną ilością tego środka odurzającego.

Wbrew stanowisku skarżącego, na powyższą okoliczność relacjonował - w spójny z depozycjami M. K. sposób - świadek D. M. (1) (pseudonim (...)), potwierdzając, że świadek K. zabrał go z F. na ul. (...) w W. i choć nie widział narkotyków, co naturalne, zwłaszcza, że jak sam przyznał, dojechał już w trakcie spotkania, to opisał w tożsamy sposób skład osobowy i wiedział, że M. J. i M. K. mieli robić z „chłopakami z P.” jakieś interesy, w których on nie uczestniczył, stojąc w oddaleniu przy samochodzie (k. 642). Sam natomiast fakt, że D. M. (1), który od M. J. również nabywał narkotyki, nie został dopuszczony do rozmów, potwierdza jedynie ich charakter, bo wskazania wiedzy, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dyktują wniosek, że takie transakcje przeprowadza się wyłącznie pomiędzy bezpośrednimi kontrahentami. W przeciwnym razie nie byłoby powodu, aby zabrany tam świadek był utrzymywany na dystans.

Niemniej D. M. (1) nie miał wątpliwości, że widział wówczas oskarżonego B. Z., a zarówno on, jak i K. L., spójnie z M. K. opisywali okoliczności obrotu narkotykami przez M. J., w tym transakcje w F., wymieniając tożsamych kontrahentów, a wśród nich właśnie (...) czteroosobową grupę tzw. „chłopaków z P.”. Świadek K. L. opisywał swój udział w egzekucji przez M. J. należności z tytułu rozliczeń narkotykowych od M. M., wiążąc tę okoliczność z zatrzymaniem B. Z., którego znał z podwórka na ul. (...). Do zatrzymania oskarżonego odnosił się w swoich zeznaniach także świadek K., który już po tym fakcie miał dostarczyć jego pozostałym kompanom 14 kg amfetaminy, a który na podstawie rozmów z M. J. domyślał się, że towar zatrzymany przy oskarżonym został wzięty od niego w komis.

Trzeba natomiast podkreślić, że świadek klarownie różnicował fakty, które sam zaobserwował i o których miał wiedzę od tych, co do których miał jedynie przypuszczenia.

Nie jest zatem tak, jak próbuje przekonywać autor apelacji, że depozycje M. K. stanowią jedyny i to niespójny dowód obciążający oskarżonego B. Z.. Przeciwnie, są one stanowcze i zostały konsekwentnie potwierdzone przed sądem, a nadto znajdują poświadczenie i logiczne uzupełnienie w przywołanych wyżej dowodach, które wymagają oceny uwzględniającej całokształt okoliczności ujawnionych w sprawie, a nie tylko jego fragmentarycznych elementów dopasowanych do tezy obrończej.

Taka ocena, której wyraz Sąd I instancji dał w szczegółowym i wszechstronnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie popełniając bynajmniej błędów logicznych, pozwalała przyjąć depozycje M. K., tak samo, jak D. M. (1) i K. L. za wiarygodną podstawę ustaleń faktycznych. Ich treść w powiązaniu z całokształtem ujawnionych okoliczności stwarzała asumpt do przyjęcia, że w 4-osobowej grupie przestępczej, zajmującej się w zorganizowany sposób obrotem narkotykami, oskarżony B. Z. był kurierem i magazynierem. Sąd meriti w uzasadnieniu na kartach 997-1000 wyczerpująco wyjaśnił istotę zorganizowanej grupy przestępczej w rozumieniu art. 258 § 1 kk, odnosząc do tej wykładni zrekonstruowane zachowania oskarżonego i trafnie sytuując je na płaszczyźnie dyspozycji tej normy karnej w zakresie zarzutu z punktu 1 (pierwszego), jak też przypisując oskarżonemu działanie w warunkach art. 65 § 1 kk w zakresie zarzutu z punktu 2 (drugiego).

Nie sposób przy tym podważać zasadność oceny zeznań świadka M. K. na tej podstawie, że świadkowie, którzy sami stoją pod zarzutami popełnienia przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii m.in. w związku z obciążającymi ich wyjaśnieniami wyżej wymienionego, zreflektowali się dopiero na rozprawie, jakoby był on skonfliktowany z oskarżonym na tle jego relacji z byłą partnerką świadka. W tym kontekście dopiero danie wiary tym twierdzeniom naruszałoby fundamentalne reguły art. 7 kpk, skoro świadkowie K. K. (1) i D. J., podając szczegóły intymnego życia M. K. i oskarżonego, jednocześnie twierdzili, że pierwszego nie znają, a o drugim nic nie wiedzą i nie potrafił wskazać źródła tych informacji, zaś M. J. miał spotkać oskarżonego na ulicy z dziewczyną świadka K., choć twierdził, że B. Z. znał tylko z opowieści i widział kiedyś na zdjęciu.

Zeznania tych świadków dotknięte są tego rodzaju wadami logicznymi, że zwłaszcza w kontekście motywacji do zdyskwalifikowania depozycji świadka K., które i ich obciążają, nie mogły być uznane za dowody wiarygodne. Trzeba w tym kontekście podnieść i to, że trudno byłoby zemstą na konkurencie wytłumaczyć bezsporny fakt dysponowania przez oskarżonego magazynem różnego rodzaju narkotyków w znacznych ilościach, czego przecież i sam skarżący nie kwestionuje, a co wszak stanowi naturalny element jego działalności opisywanej przez świadka K..

Nie osłabia mocy dowodowej depozycji tego świadka i to, że według świadka M. J. miał on przebywać przez tydzień w szpitalu psychiatrycznym. Jakkolwiek świadek K. przeczył, aby leczył się psychiatrycznie, to przecież przyznawał się do uzależnienia i nabywania narkotyków również na własny użytek, gdy tymczasem sam świadek J. twierdził, że pobyt ów związany był z tym, że „ był po narkotykach i coś narozrabiał i matka zadzwoniła po karetkę” (k. 925).

Interwencyjna, jednorazowa hospitalizacja nie oznacza leczenia psychiatrycznego ani leczenia uzależnienia, które stanowi rozłożony w czasie proces, jak też nie stwarza samoistnej podstawy do przeprowadzenia przesłuchania świadka z udziałem biegłego psychologa bądź psychiatry.

Podniesiony w apelacji zarzut obrazy art. 192 § 2 kpk uznać należy za niezasadny, skoro przepis ten reguluje jedynie możliwość wezwania do udziału w przesłuchaniu biegłego lekarza lub psychologa, warunkowaną przy tym wystąpieniem konkretnych okoliczności wskazujących na istnienie wątpliwości, bądź co do stanu psychicznego świadka, bądź co do stanu jego rozwoju umysłowego, bądź też co do zdolności postrzegania i odtwarzania spostrzeżeń. Wątpliwości te muszą być zatem rzeczywiste i podyktowane faktami (vide: wyrok SN z 26 lipca 1985 r., IV KR 180/85, OSNKW 1986/9-10, poz. 81).

Tym samym ustawodawca nadaje w tym zakresie sądowi orzekającemu uprawnienie uzależnione od wystąpienia określonych uzasadnionych wątpliwości, ocena charakteru których – w kontekście decyzji o powołaniu biegłego - należy do sądu.

Informacja o zażywaniu przez świadka narkotyków, jak i o jednorazowym pobycie świadka w szpitalu psychiatrycznym, wywołanym ich zażyciem, nie oznacza automatyzmu w stosowaniu przewidzianego w art. 192 § 2 kpk trybu przesłuchania świadka, gdy organ procesowy pozostając w bezpośrednim z nim kontakcie nie poweźmie wątpliwości, o jakich mowa w tym przepisie i nie stwierdzi potrzeby do skorzystania z wiadomości specjalnych biegłego, którego opinia może mieć jedynie pomocnicze znaczenie.

Bezspornie potrzeby jej zasięgnięcia nie implikuje przekonanie strony o niezgodności zeznań świadka z rzeczywistością, bowiem biegły psycholog nie jest uprawniony do stwierdzenia wiarygodności lub niewiarygodności zeznań świadka, niezależnie od jego roli procesowej, wagi jego relacji i doniosłości dla rekonstrukcji stanu faktycznego. Taka ocena pozostaje domeną sądu orzekającego. Zadaniem biegłego pozostaje wyłącznie weryfikacja uzasadnionych wątpliwości w zakresie funkcji poznawczych i odtwórczych świadka, mających postać określonych dysfunkcji i w efekcie porównanie jego relacji z modelem depozycji nieobarczonych dysfunkcją.

Skarżący nie wykazał natomiast żadnych skonkretyzowanych faktów, ani nie wskazał uzewnętrznionych objawów, z których należałoby wywodzić rzeczywiste wątpliwości co do występowania u świadka zaburzeń w tych sferach, co argumentację zarzutu wadliwej oceny jego zeznań w wyniku przesłuchania bez udziału biegłego psychologa czyni nieskuteczną.

Wreszcie podkreślić trzeba, że w sytuacji, gdy świadek M. K. skorzystał na rozprawie z przysługującego mu w myśl art. 182 § 3 kpk prawa do odmowy złożenia zeznań, jego przesłuchanie przed sądem z udziałem psychologa lub psychiatry w praktyce nie dałoby się przeprowadzić.

Konkludując, oceny i wnioski wyprowadzone przez Sąd I instancji nie naruszają przepisów art. 7 kpk, art. 410 kpk, jak też nie zostały podjęte z naruszeniem art. 192 § 2 kpk, czy też jakiegokolwiek innego przepisu, a nadto zostały wszechstronnie i logicznie uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Lp.2

Zarzut obrazy przepisów postępowania w konsekwencji obrazy w/w przepisów (art. 438 pkt 3 kpk) co do czynów I i II

Błędne przyjęcie, ze oskarżony brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej i uczestniczył w obrocie 20 kg marihuany

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Mając na uwadze, że Sąd I instancji ustalił takie tylko fakty, które znajdują umocowanie w treści dowodów obdarzonych wiarą, nie kolidując ze wskazaniami wiedzy, logicznego rozumowania i życiowego doświadczenia, zarzut błędnych ustaleń faktycznych uznać należy za chybiony, Jednocześnie liczona w kilogramach ilość narkotyków zabezpieczonych w pojeździe C. (...), stanowiąc pewien punkt odniesienia dla oceny skali przestępczej działalności oskarżonego i jego kolegów z P., pozwala wnioskować, iż wielkość transakcji opisanej przez świadka M. K., a objętej zarzutem z punktu 2 (drugiego) nie odbiega od tej skali.

Lp.3

Zarzut obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynóIII i IV (art. 438 pkt 1 kpk)

Art. 11 § 2 kk – poprzez uznanie, że czyny zarzucane w punktach III i IV wyroku stanowią dwa odrębne czyny, gdy w istocie stanowią one jeden czyn zabroniony z art. 62 ust. 2 w zb. z art. 57 ust. 2 w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest oczywiście zasadny.

Ten sam czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo niezależnie od liczby przepisów, które zostały tym czynem naruszone, a jego pojęcie wiąże się ze znamieniem opisującym tzw. czynność sprawczą. W literaturze i orzecznictwie za ważne elementy tego zachowania uznaje się jedność czasu i miejsca, nastawienie sprawcy zmierzające do osiągnięcia tego samego relewantnego z punktu widzenia prawa karnego celu, wyodrębnienie zintegrowanych zespołów jego aktywności (ruchów sprawczych).

Niewątpliwie zachowanie będące zewnętrznym przejawem jednego impulsu woli stanowi tylko jeden czyn, bez względu na liczbę skutków tego zachowania i wielość naruszonych przez nie norm.

Innymi słowy, w sytuacji gdy całość działań sprawcy jest jednym zespołem jego zachowań, wyrażając jeden akt woli, nie można przyjąć konstrukcji wielości przestępstw.

In concreto, niekwestionowane ustalenie, że oskarżony B. Z. posiadał, wbrew przepisom ustawy, w tym samym czasie – 23 września 2022 r., znaczne ilości różnych środków odurzających i substancji psychotropowych oraz przedmioty niezbędne w ich porcjowaniu, czyniąc przygotowania do uczestnictwa w obrocie tymi narkotykami i środkami, nie pozwala w zachowaniu sprawcy wyodrębnić dwóch oddzielnych czynów z art. 62 ust. 2 w zb. z art. 57 ust. 2 w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk tylko na tej podstawie, że część narkotyków i przedmiotów przechowywał w mieszkaniu, a część w samochodzie.

Stąd rację należy przyznać obrońcy, gdy podnosi, że w myśl reguły art. 11 § 2 kk, czyny zarzucane oskarżonemu w punktach III i IV powinny zostać przypisane jako jeden czyn wyczerpujący znamiona przepisów z art. 62 ust. 2 w zb. z art. 57 ust. 2 w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk, co skutkować musiało zmianą wadliwie przyjętej w wyroku konstrukcji dwuczynowości i zakwalifikowaniem opisanych tam zachowań oskarżonego jako jednego czynu o takich znamionach, zawierającego w sobie sumę posiadanych przez sprawcę narkotyków bez względu na miejsce ich przechowywania, skoro posiadanie wszystkich było podporządkowane temu samemu celowi - objęte jednym zamiarem.

Lp.4

Zarzut rażącej niewspółmierności kary (art. 438 pkt 4 kpk) orzeczonej za czyny z punktu V i VI wyroku

Poprzez orzeczenie kary 6 miesięcy pozbawienia wolności zaczyn z punktu VI oraz kary 3 miesięcy pozbawienia wolności za z punktu V przy zastosowaniu wadliwych elementów jej wymiaru oraz dokonaniu błędnych ustaleń w zakresie postawy oskarżonego, co wyraża się w przyjęciu wysokiego stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz nadanie nadmiernego znaczenia uprzedniej karalności oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest niezasadny.

O surowości kary świadczy zakres wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo, a w przypadku czynu z art. 61 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, karę wymierzono w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, które w sankcji tej normy karnej zostało ustalone do 5 lat pozbawienia wolności.

W odniesieniu do czynu z art. 276 kk przypomnieć trzeba, że oskarżony ukrywał aż 2 dowody tożsamości różnych osób, co nie może pozostać bez wpływu na ocenę społecznej szkodliwości czynu oraz zawinienia sprawcy.

Orzekając kary jednostkowe Sąd Okręgowy uwzględnił wszystkie okoliczności istotne dla wymiaru kary, nie pomijając w szczególności elementów łagodzących, jak status młodocianego, a nawet nieutrudnianie postępowania, choć to ostatnie winno stanowić normę i dopiero odstępstwo od niej może być uznane za okoliczność obciążającą.

Natomiast zarzut, jakoby nadmierną rangę nadano uprzedniej karalności oskarżonego jest oczywiście chybiony, skoro w myśl art. 53 § 2a kk uprzednia karalność za przestępstwo umyślne, w szczególności została wskazana przez ustawodawcę, jako okoliczność obciążająca, gdy tymczasem B. Z. pomimo młodego wieku był za takie przestępstwa karany aż 5-ciokrotnie. Uporczywe powracanie do popełniania umyślnych przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w tym pomimo wcześniejszej karalności, pozwala krytycznie ocenić dotychczasowy sposób życia oskarżonego i jego właściwości osobiste, jak również przemawia na rzecz jego znacznej demoralizacji.

Suma tych okoliczności nie pozwala przyjąć, aby kary orzeczone za poszczególne czyny raziły swoją surowością.

Wniosek

1.  O uniewinnienie oskarżonego od czynów zarzucanych w punkcie I i II;

2.  O przyjęcie, że czyny z punktów III I IV stanowią jeden czyn wyczerpujący dyspozycję z art. 62 ust. 2 w zb. z art. 57 ust. 2 w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk i wymierzenie oskarżonemu na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 kk kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia;

3.  O zmianę i orzeczenie oskarżonemu za czyny z punktów V i VI kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny punkt 2

☒ częściowo zasadny punkt 2

☒ niezasadny punkt 1 i 3

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1 i 3 – wnioski niezasadne wobec niezasadności zarzutów podniesionych w apelacji.

Ad. 2 – wniosek, wobec zasadności zarzutu apelacji w tym zakresie z przyczyn wyżej wskazanych, zasadny co do zmiany kwalifikacji zarzucanych zachowań i potrzeby przyjęcia, że stanowią jeden czyn zabroniony. Jednocześnie uzasadnienia nie znajduje postulat wymierzenia kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, skoro Sąd I instancji prawidłowo ustalił zarówno znaczną szkodliwość zachowania oskarżonego jaki wysoki stopień jego winy, a także powrót do przestępstwa pomimo uprzedniej karalności za czyny podobne, co pomimo młodego wieku oskarżonego oraz jego przyznania się do winy w odniesieniu do czynów z punktu III i IV, nie pozwala na tak daleko idące złagodzenie ocen prawno-karnych, jak proponuje obrońca. Trzeba podnieść, że oskarżony posiadał znaczne ilości różnych rodzajowo środków odurzających i substancji psychotropowych w zamiarze udziału w obrocie nimi, zaś sam fakt przysposobienia mobilnego magazynu, w którym je przechowywał dowodzi zakonspirowania działań, których przestępczy charakter sprawca doskonale sobie uświadamiał.

Z tych wszystkich przyczyn Sąd Apelacyjny uznał, że w sytuacji przyjęcia, że zachowania te stanowią jedno przestępstwo, acz wyczerpujące znamiona różnych przepisów i zagrożone karą od roku do 10 lat pozbawienia wolności, orzeczenie kary w wymiarze niższym niż 3 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 300 stawek dziennych grzywny (przy ustaleniu stawki na kwotę 50 złotych), czyniłoby karę rażąco łagodną i niezdolną do osiągnięcia celów w zakresie oddziaływań indywidualnych oraz kontrproduktywną w aspekcie kształtowania prawnej świadomości społeczeństwa.

Jednocześnie, zgodnie z art. 70 ust. 4 ustawy 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd Apelacyjny orzekł konsekwentnie jedną nawiązkę w kwocie 5.000 (pięciu tysięcy) złotych na rzecz Stowarzyszenia (...), (...) i (...) Uzależnień w L. na cele zwalczania i zapobiegania narkomanii, uznając, że jej orzeczenie jest niezbędne ze względów wychowawczych wobec sprawcy, który okazał się niepoprawny i nie przyjął wcześniejszych skazań za wystarczające ostrzeżenie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Konieczność orzeczenia nowej kary łącznej

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Wobec zmiany kwalifikacji czynów przypisanych oskarżonemu w punktach III i IV wyroku poprzez przyjęcie, że opisane w nich zachowania stanowią jeden czyn, a także wymierzenie zań – zamiast dwóch kar jednostkowych - jednej kary zgodnie z art. 11 § 3 kk, konieczne stało się uchylenie orzeczenia o karze łącznej, o zaliczeniu na jej poczet okresu rzeczywistego pozbawienia wolności oraz orzeczeń o karach jednostkowych orzeczonych w punktach III i IV zaskarżonego wyroku, a także orzeczenie na nowo kary łącznej pozbawienia wolności oraz kary łącznej grzywny.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W zakresie nieobjętym zmianą

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn wyżej wskazanych.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

- Przyjęto, że czyny przypisane oskarżonemu w punktach III i IV stanowią jedno przestępstwo kwalifikowane z art. 62 ust 2 w zw. z art. 57 ust 2 w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk i te przepisy przyjęto za podstawę skazania, a na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzono oskarżonemu karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 kk karę 300 (trzystu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych, jak również na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczono jedną nawiązkę w kwocie 5.000 (pięciu tysięcy) złotych na rzecz Stowarzyszenia (...), (...) i (...) Uzależnień w L. na cele zwalczania i zapobiegania narkomanii;

- Na podstawie art. 85 § 1 kk w zw. z art. 86 § 1 kk Sąd Apelacyjny połączył orzeczone oskarżonemu kary pozbawienia wolności i orzekł jedną łączną karę 4 (czterech) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

- Na podstawie art. 85 § 1 kk w zw. z art. 86 § 1 i 2 kk połączono orzeczone oskarżonemu kary grzywny i orzeczono jedną łączną karę grzywny w wymiarze 400 (czterystu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych/

Zwięźle o powodach zmiany

Zmian dokonano z przyczyn wyżej opisanych.

Orzekając na nowo karę łączną pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny, Sąd Apelacyjny miał na uwadze okoliczności prawidłowo uwzględnione przez Sąd I instancji, jak również zakres zastosowanej przez ten Sąd zasady aspercji, w oparciu o którą ukształtowano karę łączną. Wzięto przy tym pod uwagę, że kara łączna stanowi podsumowanie przestępczej działalności oskarżonego, przejawiającej się wprawdzie w 5 a nie w 6 przestępstwach, jednak pomimo jej dość sprofilowanego charakteru, obejmuje również przestępstwo zupełnie odrębne rodzajowo, bo przeciwko dokumentom. Jednocześnie wszystkie te czyny skumulowane były w stosunkowo wąskich granicach czasowych. Finalnie Sąd Apelacyjny orzekł karę łączną 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz 400 stawek dziennych grzywny, która w znaczącym stopniu zabsorbowała kary jednostkowe i nieznacznie w istocie przekracza dolną granice wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności, która wynosiła 3 lata i 6 miesięcy (przy górnej 7 lat i 11 miesięcy) oraz 300 stawek dziennych grzywny (przy górnej 700 stawek).

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 września 2022 r. godz. 13.30 do dnia 14 kwietnia 2023 r., godz. 13.30.

Oskarżonemu w okresie tymczasowego aresztowania w niniejszej sprawie, wprowadzono do wykonania kary pozbawienia wolności:

- od dnia 14 kwietnia 2023 r. do dnia 21 czerwca 2024 r. orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Ż. w W. sygn. IV K 275/22,

- od dnia 21 czerwca 2024 r. do dnia 18 września 2024 r. orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Warszawa P. w W. sygn. IV K 320/21,

- od dnia 18 września 2024 r. do dnia 22 lutego 2025 r. orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Warszawa-W. w W. sygn. IV K 216/21, a następnie oskarżony będzie odbywał – w okresie od dnia 22 lutego 2025 do dnia 8 kwietnia 2025 r. karę orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Warszawa P. w W. sygn. III K 476/22.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Zwolniono oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych za II instancję, obciążając wydatkami Skarb Państwa, co było podyktowane

7.  PODPIS

Ewa Gregajtys Ewa Leszczyńska-Furtak Rafał Kaniok

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Zarzuty od 1 do 4 w całości,

Zarzuty 5 i 6 co do kary

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości co do czynów od 1 do 5

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary co do czynów 5 i 6

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana