Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący - Sędzia: SA Maria Gleixner-Dyk

Sędziowie: SA Marcjanna Górska

SO del. Katarzyna Wróblewska-Dubiel (spr.)

Protokolant: sekr. sądowy Marta Brzezińska

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2015 r. w Warszawie

sprawy W. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji W. W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIV Wydział Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 3 lutego 2014 r. sygn. akt XIV U 3538/12

oddala apelację.

Sygn. Akt III AUa 745/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 3 lutego 2014r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił odwołanie W. W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. z dnia 23 października 2012r. odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd ten oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych: W. W. (ur. (...)) w dniu 23 lutego 2012r. złożył wniosek o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy, powołując się na fakt, iż od 26 marca 2009r. do chwili obecnej jest niezdolny do pracy po wypadku w pracy, któremu uległ w dniu 20 lutego 2009r. Organ emerytalny zaskarżoną decyzją z dnia 23 października 2012r. odmówił wnioskodawcy prawa do renty, wskazując, że W. W. nie jest niezdolny do pracy, co stwierdziła Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 16 sierpnia 2012r. Przed wydaniem zaskarżonej decyzji organ emerytalny zawiadomieniem z dnia 08 marca 2012r. wezwał odwołującego się do dostarczenia niezbędnych dokumentów w celu rozpatrzenia wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w pracy, udzielając wnioskodawcy 14 dniowego terminu. Pouczono również odwołującego, iż w przypadku nieprzedłożenia dowodów w wyznaczonym terminie wniosek o świadczenie zostanie rozpatrzony na podstawie dotychczas złożonych dowodów, jako wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia. Odwołujący żądanych dokumentów nie złożył, zatem organ rentowy odstąpił od rozpatrzenia tego wniosku, w związku z czym wydano ostatecznie decyzję w przedmiocie renty ,,zwykłej”. Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dniu 28 czerwca 2012r. ustalił, iż odwołujący nie jest niezdolny do pracy. Wskutek wniesionego sprzeciwu przez odwołującego się, Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 16 sierpnia 2012r. ustaliła, iż W. W. nie jest niezdolny do pracy. W dniu 20 lutego 2009r. odwołujący się upadł w pracy doznając obrażenia lewego barku.

Z uwagi na charakter schorzeń odwołującego, Sąd Okręgowy w toku postępowania dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy specjalistów: ortopedy, neurologa, kardiologa, psychiatry, proktologa i gastrologa (k. 9).

Biegły sądowy specjalista gastroenterolog wskazał, iż odwołujący się w 1996r. przebył laparoskopowe leczenie przepukliny rozworu przełykowego (fundoplikacja sposobem Nissena) z jednoczesną cholecystektomią laparoskopową. W badaniu przedmiotowym z odchyleń od stanu prawidłowego w zakresie jamy brzusznej biegły stwierdził niewielką przepuklinę nawrotową kresy białej w bliźnie pooperacyjnej (po operacji w 2008r.) oraz drobne blizny po laparoskopii. Wątroba nie była powiększona. Z przyczyn gastroenterologicznych stan zdrowia odwołującego nie uzasadnia co najmniej częściowej niezdolności do pracy (opinia biegłego gastroenterologa z dnia 16 stycznia 2013r). Biegły kardiolog wskazał, iż odwołujący się od 2003r. jest kontrolowany i leczony z powodu wahań ciśnienia tętniczego. Poza nadciśnieniem tętniczym wnioskodawca nie leczy się z powodu innych schorzeń z grupy kardiologicznych. Przy stosowanym leczeniu zyskano zadowalającą kontrolę wartości ciśnienia tętniczego. W wykonywanych kontrolnych, spoczynkowych elektrokardiogramach zaobserwowano blok prawej odnogi pęczka Hissa, nieistotny dla sprawności serca. Echokardiogram uwidocznił niewielki koncentryczny przerost mięśnia lewej komory serca, umiarkowaną hipokinezę części ściany bocznej i przegrody z dobrą frakcją wyrzutową lewej komory serca EF=67%, małą falę zwrotną przez zastawkę mitralną i trójdzielną oraz nieco powiększone jamy obu przedsionków. Nie stwierdzono cech typowych dla zaawansowanej choroby nadciśnieniowej. W badaniu przedmiotowym stwierdzono graniczne ciśnienie tętnicze. Nie zaobserwowano istotnych przedmiotowych odchyleń, odwołujący jest wydolny krążeniowo. Z przyczyn kardiologicznych odwołujący się wymaga dalszej obserwacji i leczenia, lecz nie spełnia kryterium niezdolności do pracy, a skutki przebytego wypadku w dniu 20 lutego 2009r. nie dotyczyły układu krążenia (opinia biegłego sądowego kardiologa z dnia 16 stycznia 2013r.). Biegły psychiatra wskazał, iż odwołujący się od kwietnia 2009r. leczy się psychiatrycznie ambulatoryjnie w PZP. Zgłosił się ze skargami na konfliktową sytuację w miejscu pracy, zagrożenie, utratą pracy, mobbing. Relacjonował lęk, niepokój, przygnębienie, zaburzenia snu. Otrzymuje wyłącznie lek uspakajający alprazolam. U odwołującego się biegły rozpoznał zaburzenia neurasteniczno-lękowe. Wymagają one właściwego leczenia, odstawienia benzoduazepiny, wykonania badania psychologicznego w ramach PZP (obserwacja w kierunku rozwijającego się zespołu organicznego). Stwierdzone zaburzenia nie przekraczają poziomu nerwicowego i nie powodują ani nie powodowały w przeszłości długotrwałej niezdolności do pracy, nawet częściowej, ani z ogólnego stanu zdrowia, ani w związku z wypadkiem (opinia biegłego sądowego psychiatry z dnia 25 lutego 2013r.). Biegły neurolog wskazał, iż odwołujący się od 2008r. pozostaje pod opieką neurologiczną, początkowo z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa lędźwiowego, a od 2011r. również z uwagi na bóle odcinka szyjnego. Bóle w odcinku lędźwiowym występują podczas dłuższego stania lub chodzenia, promieniują zmienne do kończyn dolnych, częściej do prawej. Bóle z odcinka szyjnego promieniują do karku i obu barków. W badaniu Rtg i MRI odcinka szyjnego kręgosłupa wykazano zmiany zwyrodnieniowe na krawędziach trzonów, ze zwężeniem przestrzeni międzykręgowych od C5 do C7. Wypukliny na poziomie C3/C4, C4/C5, C5/C6 uciskają worek oponowy i zmniejszają rezerwę płynową. Rdzeń bez cech ucisku. W odcinku lędźwiowym w badaniu MRI wykazano degenarację k.m. L5/S1, tylne wypukliny k.m. od L3 do S1 uciskają worek oponowy. Rdzeń bez zmian. W badaniu neurologicznym odwołujący ma poczucie ciężkiej choroby i przekonanie o niezdolności do pracy. Występuje ograniczenie ruchomości kręgosłupa, bez wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych, bez objawów korzeniowych. Kończyny górne odwołujący się podnosi do poziomu, dalszy ruch ograniczony bólowo, bez zaników mięśniowych. Odruchy są symetryczne, czucie zachowane. W kończynach dolnych: ruchy, napięcie, odruchy prawidłowe. Próby móżdżkowe prawidłowe. U odwołującego się rozpoznano zwyrodnieniowo-dyskopatyczne zmiany kręgosłupa bez zespołu neurologicznego oraz stan po urazie barku lewego. Z przyczyn neurologicznych nie stwierdzono długotrwałej niezdolności do pracy całkowitej ani częściowej (opinia biegłego neurologa z dnia 11 kwietnia 2013r.).

Biegły ortopeda wskazał, iż odwołujący w dniu 20 lutego 2009r. upadł w pracy doznając obrażenia barku lewego. Wykonane po dwóch tygodniach RTG nie ujawniło zmian pourazowych. Z powodu utrzymujących się bólów w dniu 28 maja 2009r. wykonano USG, które wykazało cechy przebytego stłuczenia oraz ciasnotę podbarkową. Artoskopia w dniu 14 maja 2010r. ujawniła ciasnotę podbarkową, chondromaglację II/III stopnia i uszkodzenie mięśnia nadgrzebieniowego. Odbarczono ciasnotę podbarkową. Stosowano zabiegi fizykalne i usprawniające. Podczas kolejnej artoskopii lewego stawu barkowego w sierpniu 2011r. stwierdzono uszkodzenie stożka rotatorów, które zeszyto. Badanie NMR z dnia 30 maja 2012r. ujawniło dyskartozę na poziomach C5-C6, C6-C7 oraz niewielkie wypukliny krążków międzykręgowych C3-C4, C4-C5, większe C5-C6, C6-C7. Badanie NMR z dnia 22 kwietnia 2012r. wykazało wielopoziomową dyskopatię w odcinku lędźwiowym kręgosłupa na poziomach L3-L4, L4-L5 i L5-S1 z modelowaniem i przemieszczaniem korzeni nerwowych. Przeprowadzone badanie przedmiotowe nie ujawniło istotnego naruszenia funkcji i wydolności narządu ruchy odwołującego się. Chodzi on sprawnie. Ma prawidłowe kończyny górne, bez zaników mięśni, ruchome w stawach. Odwodzenie w lewym barku powyżej 90 stopni jest bolesne. Funkcja obu rąk jest zachowana. Kręgosłup bez wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych, z wyrównaną lordozą lędźwiową, wykazuje mierne ograniczenie ruchomości. Wątpliwy jest objaw Lassegue’a po stronie lewej, Kończyny dolne bez zaników mięśni, prawidłowo ruchome. Aktualny stan funkcjonowania narządu ruchy odwołującego nie ogranicza w sposób istotny możliwości wykonywania pracy zarobkowej. Z przyczyn ortopedycznych odwołujący nie jest ani częściowo, ani całkowicie niezdolny do pracy z ogólnego stanu zdrowia, jak również w związku z wypadkiem podczas pracy w dniu 20 lutego 2009r. (opinia biegłego ortopedy z dnia 21 czerwca 2013r.).

Biegły sądowy proktolog rozpoznał u odwołującego się nawracający stan zapalny błony śluzowej kanału odbytu z okresowym występowaniem nawrotowej szczeliny odbytu. W diagnostyce wykonano tylko jeden raz badanie obrazowe USG transrektalne. Schorzenie może być leczone zachowawczo w okresach zaostrzeń, można również podjąć radykalne leczenie operacyjne. Wypadek z dnia 20 lutego 2009r. dotyczył narządu ruchu i nie skutkuje zmianami stwierdzonymi w końcowym odcinku jelita. Rodzaj schorzenia proktologicznego oraz jego następstwa w aktualnym stopniu zaawansowania zmian nie mogą stanowić podstawy orzekania okresowej niezdolności do pracy. Odwołujący się jest zdolny do pracy (opinia biegłego proktologa z dnia 02 grudnia 2013r.).

Odwołujący się z wykształcenia jest technikiem – mechanikiem o specjalności eksploatacja i naprawa pojazdów samochodowych. Do 2003r. prowadził działalność gospodarczą (przewóz taksówką) ale z tego zajęcia zrezygnował z powodu stanu zdrowia. Ostatnio pracował jako pracownik magazynu, ale wykonywał pracę kierowcy, konwojenta i ładowacza. Przy tak ustalonych okolicznościach sprawy, Sąd Okręgowy stwierdził, że zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009r., Nr 153, poz. 1227), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przedmiotem sporu, w ocenie Sądu I instancji, w niniejszej sprawie była kwestia niezdolności W. W. do pracy, gdyż pozostałe warunki określone w art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odwołujący spełniał. W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej
z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Zgodnie z ust. 2 i 3 wskazanego przepisu całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Natomiast stosownie do art. 13 cyt. ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy, jak też celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Sąd Okręgowy wskazał, że wszyscy powołani w niniejszej sprawie biegli sądowi nie stwierdzili u odwołującego się niezdolności do pracy, nawet częściowej. Opinie wydane zostały przez biegłych o specjalnościach odpowiadających występującym u odwołującego schorzeniom. W szczególności Sąd I instancji podzielił stanowisko biegłego sądowego z zakresu kardiologii, iż z przyczyn kardiologicznych odwołujący wymaga dalszej obserwacji lecz obecnie nie spełnia kryteriów niezdolności do pracy. Sąd także podzielił stanowisko biegłego sądowego z zakresu psychiatrii, iż z przyczyn psychiatrycznych odwołujący wymaga właściwego leczenia i wykonania badania psychologicznego. W ocenie Sądu opinie biegłych ww. specjalności zostały sporządzone rzetelnie i profesjonalnie, w oparciu o badanie ubezpieczonego, jak i całokształt dostępnej dokumentacji lekarsko-sądowej. Wobec logicznego charakteru wywodów zawartych w opiniach biegłych sądowych, Sąd nie znalazł podstaw do ich kwestionowania. Zdaniem Sądu Okręgowego wykształcenie odwołującego się kwalifikuje go do wykonywania pracy w charakterze kierowcy, mechanika i konwojenta. Nie ma zdaniem Sądu, przeszkód, aby odwołujący wykonywał pracę w ramach posiadanych umiejętności i doświadczenia dostosowaną do jego aktualnych możliwości zdrowotnych, które co Sąd pokreślił- nie kwalifikują go nawet do częściowej niezdolności do pracy. Sąd I instancji wskazał, że oddalił wniosek odwołującego się o dopuszczenie dowodu z ustnych uzupełniających opinii biegłych sądowych ortopedy, neurologa, kardiologa, psychiatry i gastrologa. Zdaniem Sądu, o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. W przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu, co winno skutkować jego pominięciem. Potrzeba powoływania kolejnych biegłych powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas wydanych opinii. Sąd nie znalazł ww. opiniach żadnych sprzeczności powodujących konieczność dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych. Sąd I instancji miał ponadto na uwadze, że odwołujący się ma orzeczony stopień niepełnosprawności z uwagi na schorzenie kręgosłupa (05 R, 07-S), od dnia 21 sierpnia 2006r. na stałe, jednakże nie załączył, ani nie okazał stosownego dokumentu. Z akt rentowych wynika, iż orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności z dnia 10 września 2007r., zaliczano odwołującego się do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, a stopień niepełnosprawności miał charakter okresowy do dnia 30 września 2009r. Sąd Okręgowy podkreślił jednakże, iż orzeczenie o stopniu niepełnosprawności nie jest równoznaczne z orzeczeniem o niezdolności do pracy jako przesłance prawa do renty na podstawie ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, mimo, iż orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności nie może być pomijane przy ocenie niezdolności do pracy warunkującej prawo do renty. Z powyższych względów Sąd Okręgowy oddalił odwołanie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego złożył W. W..

Zarzucił on Sądowi Okręgowemu naruszenie prawa materialnego, przez niezastosowanie przepisów ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych a w konsekwencji nierozpoznanie istoty sprawy. Ponadto apelujący wskazał na błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na przyjęciu, że nie jest on niezdolny do pracy, nawet częściowo, co skutkowało odmową prawa do renty. Wywiódł, że Sąd Okręgowy naruszył również przepis art. 233 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegające na częściowym pominięciu niektórych z nich oraz dokonał ustaleń sprzecznych z treścią materiału dowodowego, przyjmując, że opinie biegłych są wiarygodne, rzetelne i pełne, podczas gdy opinie te opierały się jedynie na części dokumentacji medycznej. Skarżący domagał się zmiany wyroku, przez uwzględnienie odwołania i przyznanie wnioskowanego świadczenia, ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. W uzasadnieniu apelacji W. W. podał, że Sąd Okręgowy nie rozpoznał istoty sprawy, pomijając okoliczność, że w niniejszej sprawie niezdolność do pracy wynikała z wypadku przy pracy. Błędnie –w ocenie skarżącego-zostało ustalone, iż obecny stan zdrowia odwołującego się, nie pozostaje w związku z wypadkiem. Ubezpieczony podkreślił, że od marca do września 2009r. przebywał na zwolnieniu lekarskim, a od 24 września 2009r. do 18 września 2010r. na świadczeniu rehabilitacyjnym, po czym przebył drugą operacje barku i do 23 lutego 2012r. przebywał na dalszym zwolnieniu lekarskim. Pominięcie tych okoliczności, w ocenie skarżącego, powoduje, że Sąd błędnie ocenił brak związku pomiędzy stanem zdrowia ubezpieczonego a zaistniałym wypadkiem. Ponadto, zdaniem skarżącego, Sąd Okręgowy przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, opierając się na opiniach biegłych, które to opinie były lakoniczne i niepełne. W ocenie apelującego należytą ocenę materiału dowodowego uniemożliwiło oddalenie przez Sąd I instancji wniosku o przesłuchanie biegłych na rozprawie. Ponadto apelujący wskazał, że niezdolność do pracy powinna być oceniana całościowo w opinii łącznej, a takowa nie została wydana w tym przypadku. W uzupełnieniu apelacji odwołujący się złożył: kartę wypisową Centralnego Szpitala (...)z dnia (...). wraz ze skierowaniem do poradni specjalistycznej, zwolnienie lekarskie z dnia 4 kwietnia 2014r, zwolnienie z dnia 2 czerwca 2014r, skierowanie do szpitala z dnia 15 października 2013r, wyniki badań z 7 sierpnia 2014r, a także orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS oraz pismo z dnia 25 września 2009r, rozwiązujące umowę o pracę pomiędzy skarżącym a firma (...) sp. z o.o.

W dniu 20 października 2014r. odwołujący się złożył pismo procesowe, w którym wskazał, że kolejne komisje lekarskie w sposób wadliwy oceniły stan jego zdrowia, ponadto podawał okoliczności dotyczące zatrudnienia w (...) sp. z o.o. i zaistniałego tam wypadku. W dniu 4 listopada odwołujący się złożył kolejne pismo, do którego załączył USG barku z dnia 7 października 2014r. oraz dokumentację ze Szpitala (...) W kolejnym piśmie procesowym z dnia 29 maja 2015r. apelujący podtrzymał dotychczasowe stanowisko i zarzuty zawarte w apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Sąd Apelacyjny podzielił zarówno ustalenia faktyczne Sądu I instancji, jak i wysnute z nich wnioski, a tym samym nie dopatrzył się podstaw do uwzględniania zarzutów apelacyjnych.

W szczególności zarzut nierozpoznania istoty sprawy należało uznać za nietrafny.

Jak przyjmuje się w judykaturze, nierozpoznanie istoty sprawy zachodzi wówczas, gdy sąd pierwszej instancji rozstrzygnął nie o tym, co było przedmiotem sprawy lub zaniechał w ogóle zbadania materialnej podstawy żądania, pominął całkowicie merytoryczne zarzuty zgłoszone przez stronę, rozstrzygnął o żądaniu powoda na innej podstawie faktycznej niż zgłoszona w pozwie, nie rozważył wszystkich zarzutów pozwanego dotyczących kwestii faktycznych, czy prawnych mających znaczenie dla oceny zasadności roszczenia (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 23 października 2014r. V CZ 61/14 LEX 1592715 oraz m.in. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 23 września 1998 r., II CKN 897/97, OSNC 1999, Nr 1, poz. 22, z dnia 12 lutego 2002 r., I CKN 486/00, OSP 2003 Nr 3, poz. 36, z dnia 25 października 2012 r., I CZ 139/12, nie publ., z dnia 9 listopada 2012 r., IV CZ 156/12, nie publ.). Takie ujęcie ,,istoty sprawy” na gruncie spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych podlegać będzie dodatkowym ograniczeniom, bowiem w sprawach tych spór może toczyć się wyłącznie w granicach decyzji organu rentowego, od której wniesiono odwołanie.

Pogląd powyższy, wyrażony na gruncie art.477 ^{1 0} k.p.c. znajduje oparcie w utrwalonym orzecznictwie sądowym (por. postanowienia z dnia 20 stycznia 2010 r., II UZ 49/09, LEX nr 583831 i z dnia 13 maja 1999 r., II UZ 52/99, OSNAPiUS 2000 nr 15, poz. 601 oraz wyrok z dnia 23 kwietnia 2010 r., II UK 309/09, LEX nr 604210) i w praktyce oznacza, że wnioskodawca nie mógł żądać przed sądem czegoś, o czym organ emerytalny nie rozstrzygał, bowiem w świetle obowiązujących przepisów nie jest możliwe wychodzenie poza podstawę faktyczną decyzji.

Niewątpliwie przedmiotem niniejszego odwołania była decyzja ZUS z dnia 23 października 2012r. (oświadczenie W. W.-k. 186 a.s.) która uchyliła decyzję pierwotnie zaskarżoną w niniejszym postępowaniu, wydaną z dniem 5 września 2012r. Obie wskazane decyzje zostały wydane na wniosek ubezpieczonego złożony w dniu 23 lutego 2012r. Odwołujący się we wspomnianym wyżej wniosku zamieścił informację, iż domaga się renty związanej z wypadkiem (wniosek k.2 a.e.-nienumerowany tom). W dniu 15 października 2012r. została wydana decyzja, w oparciu o ten sam wniosek, odmawiająca prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy (decyzja-k. 101 a.e.-tom nienum. ) a ostatecznie- w dniu 23 października 2012r. wydana została decyzja odmawiająca prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 103-nienum,. tom a.r.) objęta niniejszym postępowaniem. Zasadnie Sąd Okręgowy rozstrzygał ostatecznie o decyzji co do której W. W. popierał swoje odwołanie, natomiast z uwagi na brak odwołania od decyzji z dnia 15 października 2012r. w przedmiocie renty wypadkowej, spór w niniejszej sprawie nie mógł objąć rozstrzygnięcia ZUS w tym zakresie. Na gruncie niniejszej sprawy możliwe było wyłącznie rozpatrzenie odwołania od decyzji z dnia 23 października 2012r. i to w granicach przez tę decyzję wyznaczonych, tj. w odniesieniu do stanu faktycznego, który był podstawą jej wydania.

Poczynienie powyższych uwag jest niezbędne, bowiem kluczowy zarzut skarżącego sprowadza się do nierozpoznania przez Sąd Okręgowy istoty sporu. Tymczasem, w świetle poczynionych wyżej ustaleń, dotyczących zakresu odwołania oraz wydawanych kolejnych decyzji, istota sporu w niniejszej sprawie została rozpoznana, bowiem Sąd I instancji rozstrzygnął jednoznacznie kwestię uprawnienia W. W. do renty ,,zwykłej” tj. opartej na przepisie art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.). Z powyższych względów zawarty w apelacji zarzut nierozpoznania istoty sporu przez Sąd Okręgowy okazał się bezpodstawny.

Również zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego, polegający na niezastosowanie przepisów ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (…) nie mógł w tej sytuacji stanowić podstawy do wzruszenia zaskarżonego wyroku. Prawidłowo i adekwatnie do treści zaskarżonej decyzji Sąd Okręgowy jako podstawę prawną swojego wyroku wskazał przepis art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) analizując uprawnienia odwołującego się do renty z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia, bowiem-jak wskazano wyżej-to właśnie uprawnienie było przedmiotem zaskarżonej decyzji. Tym samym wskazana przez Sąd I instancji podstawa prawna odpowiadała podstawie faktycznej przyjętej przez ZUS przy wydaniu decyzji z dnia 23 października 2012r.

Odnosząc się z kolei do zarzutu apelacyjnego polegającego na naruszeniu art. 233 §1 k.p.c. przez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów polegające na dokonaniu przez Sąd Okręgowy tej oceny z pominięciem części przeprowadzonych dowodów stwierdzić należy, że zarzut powyższy nie znajduje uzasadnienia. Zgodnie ze wskazanym wyżej przepisem, Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału. Nie ma racji odwołujący się, wskazując, iż Sąd I instancji bezpodstawnie i z pominięciem wskazanych wyżej zasad, uznał za wiarygodne opinie biegłych, w szczególności biegłego ortopedy. Okoliczności na które powołuje się skarżący, polegające na korzystaniu ze zwolnień lekarskich w okresach 23.03.2009-23.09.2009r, świadczeniu rehabilitacyjnym do 18 .09.2010r, jak i kolejnej operacji uszkodzonego barku oraz kolejnego zwolnienia- do 23.02.2012r. nie zostały wprawdzie wyeksponowane w opinii biegłego ortopedy-traumatologa, jednakże nie przesądza to w żadnym stopniu o wartości dowodowej tej opinii. Do biegłego, który posiada specjalistyczną wiedzę z określonego zakresu, należy wybór okoliczności, które są istotne z medycznego punktu widzenia i okoliczności te nie muszą pokrywać się ze wszystkimi faktami przytoczonymi przez ubezpieczonego, w szczególności biegły nie ma obowiązku odnoszenia się do wszystkich stwierdzeń zawartych w dokumentacji medycznej przedstawionej w trakcie procesu. Z opinii biegłego chirurga ortopedy (k. 118) wynika, że poza wywiadem, dotyczącym urazu i zastosowanych zabiegów, biegły przeanalizował wyniki badań obrazowych w postaci NMR (rezonans magnetyczny) i ostatecznie sformułował wniosek końcowy opinii, o braku podstaw do stwierdzenia niezdolności do pracy u badanego. Opinia biegłego ma charakter reasumpcyjny, a istota opinii polega na sprawdzeniu czy stanowisko Komisji Lekarskiej dotyczące niezdolności do pracy było prawidłowe. Ocena taka odnosi się z natury rzeczy do stanu sprawy istniejącego w dacie wydania decyzji, wobec czego wartość dowodowa opinii nie może być podważana za pomocą dokumentów złożonych przez apelującego, bowiem dokumenty te dotyczą późniejszego okresu.

W ocenie Sądu Apelacyjnego również kwestionowane przez apelującego stanowisko Sądu I instancji, polegające na stwierdzeniu, że skoro opinie biegłych nie budzą wątpliwości to brak było podstaw do uwzględnienia wniosku o wezwanie biegłych na rozprawę (k. 187-protokół) było prawidłowe. Odwołujący się w uzasadnieniu powyższego wniosku na etapie postępowania przed Sądem Okręgowym wskazał jedynie subiektywne argumenty, dotyczące swego samopoczucia, wobec czego zasadnie Sąd ten stwierdził, że argumenty te są niewystarczające do podważenia wniosków końcowych kolejnych opinii. Zarzuty apelacyjne w tej części również były na tyle ogólnikowe, że Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do ich uwzględnienia.

Za niezasadny również uznać należy argument skarżącego, co do pominięcia dowodu z opinii łącznej. Jak wskazał Sąd Okręgowy w uzasadnieniu swego orzeczenia, opinia taka w niniejszej sprawie nie była niezbędna, skoro biegli różnych specjalności stwierdzili u odwołującego się brak jakiejkolwiek, choćby częściowej niezdolności do pracy. Akceptując co do zasady powyższy pogląd, Sąd Apelacyjny zauważa, że żaden z biegłych nie wskazywał na potrzebę przeprowadzenia dodatkowego dowodu z takiej opinii. Ponadto nie jest wątpliwe, że kluczowe schorzenie, które u odwołującego się miałoby powodować niezdolność do pracy, według twierdzeń samego skarżącego, wiąże się z urazem barku, wobec czego opinie pozostałych biegłych miały wyłącznie charakter posiłkowy, a kluczowa w niniejszej sprawie była opinia biegłego ortopedy-traumatologa. Opinia ta, jak zasadnie wywiódł Sąd I instancji, była przekonująca i konkretna a podniesione przez skarżącego zarzuty miały wyłącznie subiektywny charakter.

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że skarżący nie zdołał skutecznie zakwestionować ustaleń Sądu Okręgowego, sprowadzających się do stwierdzenia, że uraz barku, jakiego doznał on w dniu 20 lutego 2009r. jak i pozostałe schorzenia nie czynią W. W. niezdolnym do pracy w żadnym stopniu.

Oznacza to, że nie została spełniona podstawowa przesłanka do nabycia prawa do renty, określona w art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (…) polegająca na występowaniu niezdolności do pracy u ubezpieczonego. Z powyższych względów zaskarżona decyzja z dnia 23 października 2012r, mocą której odmówiono ubezpieczonemu prawa do renty, okazała się prawidłowa a stanowisko Sądu I instancji wyrażone w wyroku z dnia 3 lutego 2014r. było zgodne z obowiązującymi przepisami.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

Sędziowie Przewodniczący

(...)

(...)