Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia SA Magdalena Tymińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 23 marca 2022 r. w W.

sprawy E. W.

przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji E. W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 16 września 2020 r. sygn. akt XIII U 313/20

I. prostuje w komparycji zaskarżonego wyroku oczywistą omyłkę w dacie zaskarżonej decyzji w ten sposób, że w miejsce: „z dnia 17 lutego 2019 r.” wpisuje: „z dnia 17 października 2019 r.” oraz oczywistą omyłkę w numerze decyzji w ten sposób, że w miejsce: „nr (...)” wpisuje: „nr (...)”;

II. zmienia zaskarżony wyrok w całości oraz poprzedzającą go decyzję Dyrektora Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. z dnia 17 października 2019 r. nr (...) w ten sposób, że przyznaje E. W. wyrównanie za okres od 1 lipca 2019 r. do 30 września 2019 r.

Magdalena Tymińska

Sygn. akt III AUa 1255/20

UZASADNIENIE

Decyzją z 17 października 2019 r. nr (...) Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA, po rozpoznaniu wniosku z 24 września 2019 r., od 1 września 2019 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, ponownie ustalił wysokość emerytury E. W.. Ponadto organ wskazał, że należne wyrównanie w wysokości 139,29 zł za okres od 1 października 2019 r., tj. od miesiąca wpływu wniosku do 31 października 2019 r., ubezpieczony otrzyma wraz ze świadczeniem za listopad 2019 r.

E. W. zaskarżył powyższą decyzję i wniósł o dokonanie wyrównania świadczenia emerytalnego za okres od 1 lipca 2019 r. do 30 września 2019 r. w wysokości 417,87 zł brutto. Odwołujący wskazał, że decyzją z 15 lutego 2019 r. przyznano mu prawo do emerytury. Po wejściu w życie ustawy z 19 lipca 2019r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…), odwołujący wniósł, na podstawie art. 33 ustawy zaopatrzeniowej, o ponowne ustalenie wysokości świadczenia. Organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję. Zdaniem odwołującego, wyrównanie świadczenia emerytalnego powinno nastąpić od 1 lipca 2019 r., tj. od dnia wejścia w życie w/w ustawy zmieniającej z dnia 19 lipca 2019 r..

Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA w odpowiedzi na odwołanie, podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie odwołania oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ponadto organ wskazał, że w tej sprawie nie zostały spełnione przesłanki wyrażone w art. 33 ustawy zaopatrzeniowej.

Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 16 września 2020 r. oddalił odwołanie (pkt 1 wyroku) oraz zasądził od E. W. na rzecz Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy w Warszawie ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z 19 marca 2019 r. ustalono E. W. od 1 lutego 2019 r. prawo do emerytury policyjnej. Do ustalenia prawa i wysokości emerytury organ rentowy uwzględnił odwołującemu się wysługę w Służbie Celno-Skarbowej w wymiarze 3 miesięcy oraz w Służbie związanej z wykonywaniem policyjnych zadań świadczonych w służbie celnej w wymiarze 5 lat 2 miesięcy i 27 dni.

W dniu 24 września 2019 r. odwołujący, w trybie art. 33 ustawy zaopatrzeniowej, wniósł o ponowne ustalenie (zmianę) wysokości świadczenia emerytalnego przez uwzględnienie okresu zatrudnienia w Służbie Celnej od 15 września 2019 r. do dnia mianowania, tj. do 15 czerwca 2000 r., jako okresu równorzędnego ze służbą. Powyższy wniosek miał związek z wejściem w życie od 1 lipca 2019 r. ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie ustawy zaopatrzeniowej, która wprowadziła art. 13 pkt 1d. Odwołujący wskazał, że ta zmiana winna skutkować uwzględnieniem ww. wskazanego okresu zatrudnienia w Służbie Celnej i stanowi nowe okoliczności oraz nowe dowody w sprawie.

Rozpoznając wniosek, Dyrektor ZER, zaskarżoną decyzją od 1 września 2019r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, ponownie ustalił wysokość emerytury odwołującego. Ponadto organ wskazał, że należne wyrównanie w wysokości 139,29 zł za okres od 1 października 2019 r., tj. od miesiąca wpływu wniosku do 31 października 2019 r., ubezpieczony otrzyma wraz ze świadczeniem za listopad 2019 r. Ustalając wysokość emerytury organ uwzględnił okres zatrudnienia od 15 września 1999 r. do 14 czerwca 2000 r.

Powyższy stan faktyczny, Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy. Ich treść oraz autentyczność nie zostały zakwestionowane przez strony.

Sąd Okręgowy w Warszawie zważył, że odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 148 ¹ § 1 k.p.c. sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Sąd Okręgowy uznał, że w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki w/w przepisu prawa, pozwalające wydać wyrok na posiedzeniu niejawnym.

Sąd Okręgowy stwierdził, że kwestią sporną w niniejszej sprawie jest data, od której odwołującemu należy się wyrównanie świadczenia emerytalnego.

Zgodnie z art. 42 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) i ich rodzin (Dz. U. z 2019, poz. 288 ze zm.) świadczenia pieniężne wypłaca się od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym złożono wniosek, o którym mowa w art. 32 ust. 3 lub w którym wydano decyzję z urzędu. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, a do takiej kategorii należy zaliczyć powyższą sprawę, obowiązuje zasada wnioskowości. Sprowadza się ona do reguły, że wszystkie uprawnienia do świadczeń organ rentowy przyznaje i ustala ich wysokość wyłącznie na podstawie wniosku złożonego do organu rentowego osoby ubezpieczonej, z wyjątkiem enumeratywnie wskazanych w ustawie przypadków działania organu z urzędu. Powyższe oznacza, że data złożenia wniosku przez ubezpieczonego, niezależnie od zmiany przepisów prawa, determinuje powstanie prawa do wypłaty świadczenia.

Zdaniem Sądu Okręgowego poza sporem pozostaje fakt, że wniosek o ponowne ustalenie (zmianę) wysokości świadczenia emerytalnego odwołującego wpłynął do organu w październiku 2019 r. Biorąc pod uwagę powyższe, organ rentowy nie miał prawnej możliwości uwzględnienia żądania wypłaty świadczenia od 1 lipca 2019 r., tj. od daty wcześniejszej niż data wniosku. W tej sprawie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy pozostaje fakt, że ustawa zmieniająca ustawę zaopatrzeniową weszła w życie 1 lipca 2019 r. Gdyby wolą ustawodawcy było odmienne zastosowanie zasady zawartej w art. 42 ustawy zaopatrzeniowej, to w treści ustawy zmieniającej znalazłyby się przepisy intertemporalne nakazujące w danym przypadku zastosowanie zasad od dnia wejścia w życie zmienionych przepisów.

Z tych względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., jak w pkt 1. wyroku. Sąd Okręgowy w punkcie 2 wyroku zasądził od odwołującego na rzecz organu rentowego koszty procesu na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. oraz § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 z ze zm.).

Powyższy wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zaskarżył E. W., zarzucając mu: 1) naruszenie prawa poprzez niezastosowanie w przedmiotowej sprawie o ponownym ustaleniu wysokości emerytury art. 33 ust.1 pkt 1 ustawy zaopatrzeniowej, który to przepis określa wyłączne przesłanki takiej decyzji; 2) błędne zastosowanie art. 42 ustawy zaopatrzeniowej; 3) błędne oznaczenie przedmiotu sprawy w sentencji wyroku.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, E. W. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i dokonanie wyrównania świadczenia emerytalnego za okres od 1 lipca 2019 r. do dnia 30 września 2019 r. w wysokości kwoty brutto 417,87 zł (wyrównanie za 1 miesiąc wynoszące 139,29 zł x 3 miesiące).

W uzasadnieniu apelacji odwołujący się podniósł, że w przedmiotowej sprawie pojawiły się nowe okoliczności, które miały wpływ na ponowne ustalenie wysokości emerytury i mają związek z ustawą z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2019.1635), która weszła wżycie w dniu 12 września 2019 r. z mocą obowiązującą od dnia 1 lipca 2019 r. Ustawą dodano pkt 1d do art. 13, zgodnie z którym okres zatrudnienia w Służbie Celnej od dnia 15 września 1999 r. do dnia mianowania, tj. do dnia 15 czerwca 2000 r. traktuje się jako okres równorzędny ze służbą przy ustalaniu wysokości emerytury policyjnej. Na powyższą okoliczność wydane zostało zaświadczenie przez Dyrektora Izby Administracji Skarbowej, potwierdzające okres w/w zatrudnienia odwołującego się w Służbie Celnej. W przedmiotowej sprawie prawo do podwyższenie świadczenia wcześniej ustalonego decyzją Dyrektora ZER powstało w związku z ustawą z dnia 19 lipca 2019 r, o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) oraz ich rodzin oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie 12 września 2019 r. z mocą obowiązującą od dnia 1 lipca 2019 r.. Wobec powyższego, prawo do podwyżki świadczenia, wynikającej z ww. ustawy powstało w dniu 1 lipca 2019 r.. W niniejszej sprawie mamy do czynienia nie ze złożeniem pierwszego wniosku w sprawie ustalenia prawa do zaopatrzenia emerytalnego (art. 32 ust. 3 ustawy), lecz z sytuacją gdy organ emerytalny wydał już wcześniej decyzję o ustaleniu prawa do emerytury i jej wysokości, a później w oparciu o art. 33 ust. 1 ustawy złożono wniosek o ponowne ustalenie wysokości przysługującego świadczenia emerytalnego. Wobec powyższego, podwyższenie przysługującego świadczenia emerytalnego winno nastąpić od dnia 1 lipca 2019 r. (wyrównanie za okres od 1 lipca 2019 r. do 31 października 2019 r. wynosi 557,16 zł).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Z dokumentów akt osobowych wynika, że decyzją z dnia 19 marca 2019 r. organ emerytalno-rentowy przyznał E. W. prawo do emerytury policyjnej od 1 lutego 2019 r. na podstawie przepisów art. 5 ust.1a, art. 12, art.15d i art.41 w zw. z art. 32 ust.1 ustawa z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r., poz.288 ze zm.; zwanej: ustawą zaopatrzeniową). Do ustalenia prawa i wysokości emerytury uwzględniono odwołującemu się wysługę ze służby: w Służbie Celnej w wymiarze 16 lat 8 miesięcy i 16 dni (15 czerwca 2000 r. – 28 luty 2017 r.), w Służbie Celno-Skarbowej – 3 miesiące (1 marca 2017 r. – 31 maja 2017 r.). Odwołujący się spełniał ponadto warunek legitymowania się okresem co najmniej 5 lat (miał 5 lat 2 miesiące 27 dni) służby w warunkach określonych w art.12 ust.2 ustawy zaopatrzeniowej. Do wysługi emerytalnej nie uwzględniono wówczas odwołującemu się służby w Służbie Celnej pełnionej w okresie od 15 września 1999 r. do 14 czerwca 2000 r. – gdy oczekiwał na akt mianowania, skutkujący przekształceniem trwającego wcześniej stosunku pracy w Służbie Celnej w stosunek służby zgodnie z przepisami art. 91 i art. 92 ustawy z dnia 24 lipca 1999 r. o Służbie Celnej (Dz.U. Nr 72, poz. 802; dalej zwana także: ustawą o Służbie Celnej z 1999 r.), która weszła w życie 15 września 1999 r.. Zgodnie z art. 91 ust. 2 i 4 tej ustawy organ miał 9 miesięcy na zaproponowanie funkcjonariuszowi celnemu pisemnej propozycji pełnienia służby, a w przypadku przyjęcia propozycji pełnienia służby osobom tym wręczano akty mianowania nie później niż w ciągu 30 dni od przyjęcia propozycji. Zgodnie z art. 92 ustawy o Służbie Celnej z 1999 r. w wypadku przyjęcia propozycji pełnienia służby na stanowisku funkcjonariusza celnego, dotychczasowy stosunek pracy przekształcał się w stosunek służby dopiero z dniem mianowania. Bezsporne jest, że odwołujący się przedmiotowy akt mianowania otrzymał dopiero 15 czerwca 2000 r. Faktem jest, że funkcjonariusze celni w zależności od jednostek, pełniąc służbę, otrzymywali akty mianowania w różnych terminach (ustawodawca dał stosownym organom czas 9 miesięcy na wykonanie czynności określonych w art.91 ustawy o Służbie Celnej z 1999 r.).

Na mocy ustawy z dnia 11 maja 2017 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2017 r. poz. 1321) od dnia 1 stycznia 2018 r. funkcjonariusze celni uzyskali prawo do emerytury na zasadach określonych w ustawie zaopatrzeniowej. Przepisy ustawy zaopatrzeniowej obowiązujące do 12 września 2019 r. nie pozwalały jednak na wliczenie do wysługi emerytalnej funkcjonariuszy celnych okresu służby pełnionej w okresie oczekiwania od dnia wejścia w życie ustawy o Służbie Celnej z 1999 r. ( tj. od dnia 15 września 1999 r.) do dnia otrzymanie aktu mianowania.

Na mocy art.1 pkt. 3 ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r. poz. 1635; zwanej dalej: ustawą zmieniającą z 2019 r.) wprowadzono w art. 13 ustawy zaopatrzeniowej zmianę, polegającą na dodaniu w art. 13 w ust. 1 po pkt 1c pkt 1d w brzmieniu: ,, 1d) okresy zatrudnienia funkcjonariuszy od dnia 15 września 1999 r. do dnia przekształcenia stosunku pracy w stosunek służby w przypadku, gdy osoba, która wykonywała zadania przypisane dla Służby Celnej, otrzymała akt mianowania skutkujący tym przekształceniem; ". Powyższa zmiana skutkuje wliczeniem do wysługi emerytalnej funkcjonariuszy celnych, jako okresu równorzędnego ze służbą w Służbie Celnej, okresu oczekiwania na otrzymanie aktu mianowania od 15 września 1999 r., zgodnie z art. 91 i art. 92 ustawy o Służbie Celnej z 1999 r..

Zgodnie z art. 26 w/w ustawy zmieniającej z 2019 r. ustawa ta wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, z mocą od dnia 1 lipca 2019 r.. Ustawa ta została opublikowana 28 sierpnia 2019 r. (Dz.U. poz. 1635), a więc weszła w życie 12 września 2019 r. z mocą od dnia 1 lipca 2019 r. Bezsporne jest, że z mocą od dnia 1 lipca 2019 r. wszedł w życie także art.1 pkt.3 ustawy zmieniającej, wprowadzający do art. 13 ust.1 ustawy zaopatrzeniowej cytowany pkt 1d.

Gdyby podzielić stanowisko organu rentowego, że w sprawach o ponowne ustalenie wysokości emerytury w związku z art.13 ust.1 pkt.1d ma zastosowanie art.42 ust.1 ustawy zaopatrzeniowej, a więc dopiero od miesiąca złożenia wniosku funkcjonariuszowi przysługuje prawo do ponownego ustalenia wysokości emerytury w związku z doliczeniem stażu służby od 15 września 1999 r. do otrzymania aktu mianowania, to doszłoby do sytuacji, że przepis art. 1 pkt.3 w związku z art. 26 ustawy zmieniającej w zakresie mocy jego obowiązywania od 1 lipca 2019 r. byłby martwy. W istocie bowiem art.13 ust.1 pkt.d, obowiązujący z mocą od 1 lipca 2019 r., zgodnie z wolą ustawodawcy, nie mógłby zostać zastosowany w stosunku do żadnego z funkcjonariuszy celnych. Przepis art.42 ust.1 ustawy zaopatrzeniowej stanowi, że świadczenia pieniężne wypłaca się od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym złożono wniosek, o którym mowa w art. 32 ust. 3, lub w którym wydano decyzję z urzędu. Z uwagi na datę opublikowania (28 sierpnia 2019 r.) i w związku z tym datę wejścia w życie ustawy zmieniającej z 2019r. (12 września 2019r.), uprawnieni mogli złożyć wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury zgodnie z wprowadzeniem art.13 ust.1 pkt.1d najwcześniej w miesiącu wrześniu 2019r. Zatem w świetle art. 42 ust.1 ustawy zaopatrzeniowej, mogliby uzyskać podwyższenie świadczenia w związku ze zwiększeniem wysługi w warunkach art.13 ust.1 pkt.1d tej ustawy w każdym przypadku najwcześniej od września 2019 r. Tymczasem takie rozumienie regulacji art.1 pkt. 3 (wprowadzającej art.13 ust.1 pkt.1d do ustawy zaopatrzeniowej) w związku z art.26 ustawy zmieniającej z 2019 r. jest sprzeczne, zdaniem Sądu Apelacyjnego, z intencją ustawodawcy w tym zakresie, która wynika wprost z wykładni językowej, logicznej i celowościowej art. 26 ustawy zmieniającej z 2019 r., dokonanej w kontekście wszystkich przepisów tej ustawy, w tym jej art. 1 pkt.3. Należy podkreślić, że żaden przepis tej ustawy nie wyłącza art. 1 pkt.3 z zastosowania zasady o mocy obowiązywania ustawy od 1 lipca 2019 r., wprowadzonej w art. 26.

W stanie faktycznym i prawnym niniejszej sprawy, Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok nie odpowiada prawu. Odwołujący się ma bowiem prawo do ponownego ustalenia wysokości emerytury, z uwzględnieniem art.13 ust.1 pkt.1d ustawy zaopatrzeniowej, poczynając od dnia 1 lipca 2019 r., a więc ma prawo do otrzymania przedmiotowego wyrównania emerytury za okres od 1 lipca 2019 r. do 30 września 2019 r. Tymczasem, zaskarżoną decyzją z dnia 17 października 2010 r. organ rentowy ustalił odwołującemu się prawo do podwyższonej emerytury z uwagi na dodatkowe uwzględnienie do wysługi stażu od 15 września 1999 r. do 14 czerwca 2000r., dopiero od 1 października 2019 r.. W ten sposób, organ emerytalno-rentowy, powołując się na art.42 ust.1 ustawy zaopatrzeniowej, pominął całkowicie wolę ustawodawcy wyrażoną wprost w treści art. 26 w zw. z art. 1 pkt. 3 ustawy zmieniającej z 2019 r.

Na zakończenie rozważań Sąd Apelacyjny dla porządku wskazuje, że przedmiotowy wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury z 24 września 2019r. został złożony przez E. W. organowi emerytalno-rentowemu za pośrednictwem Dyrektora Izby Administracyjno-Skarbowej w K. we wrześniu 2019 r., przy wniosku skierowanym do Dyrektora Izby Administracyjno-Skarbowej w K. o wystawienie w związku z powyższym Zaświadczenia, potwierdzającego jego okres zatrudnienia w Służbie Celnej również od 15 września 1999 r. do dnia mianowania, tj. do 15 czerwca 2000 r., zgodnie z art.13 us.1 pkt.1d ustawy zaopatrzeniowej. Z dokumentów akt emerytalnych wynika, że w/w wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury wraz z nowym „Zaświadczeniem o przebiegu służby dla celów emerytalnych lub rentowych”, dotyczącym odwołującego się, został przekazany przez Dyrektora IAC do organu emerytalno-rentowego w dniu 8 października 2019 r. (dokumenty: a.r.)

Z powyższych względów, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. orzekł jak w pkt. II wyroku. Na podstawie art. 350 § 1 i 3 k.p.c. Sąd Apelacyjny sprostował oczywistą omyłkę w dacie i nr zaskarżonej decyzji w pkt. I. wyroku. Zgodnie z art. 15zzs1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1842 ze zm.), w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 28 maja 2021r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r., poz. 1090), Sąd Apelacyjny rozpoznał sprawę w składzie jednego sędziego. Sąd Apelacyjny rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym zgodnie z art. 374 k.p.c.

Przewodnicząca:

Magdalena Tymińska