Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SA – Marzena Miąskiewicz

Sędzia SA – Anna Orłowska (spr.)

Sędzia SA – Małgorzata Manowska

Protokolant: sekr. sądowy Katarzyna Kędzierska

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2013 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. w W.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 3 sierpnia 2012 r.

sygn. akt XX GC 350/10

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od (...) S.A. w W. na rzecz (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym dnia 25 maja 2010 r. powód (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie kwoty 124.617,23 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 marca 2010 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W..

Jako podstawę żądania powód wskazał zawartą z pozwanym, jako ubezpieczycielem, umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej przewoźnika w transporcie międzynarodowym z dnia 10 lipca 2008 r. wraz z aneksem do niej, przewidującą ochronę ubezpieczeniową od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w wyniku niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przewozu towarów w ruchu międzynarodowym oraz międzynarodowym połączonym z krajowym, w tym w zakresie rozszerzonym przez postanowienia aneksu nr (...)., w pewnych okolicznościach za szkody powstałe w niestrzeżonych miejscach postoju.

Wyrokiem z dnia 3 sierpnia 2012 roku Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. w W. kwotę 124.618 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 marca 2010 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 9.848 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o stan faktyczny, ustalony w sposób następujący:

Dnia 10 lipca 2008 r. powód zawarł z pozwanym umowę odpowiedzialności cywilnej w związku z prowadzoną działalnością w zakresie przewoźnika w transporcie międzynarodowym nr (...).

Zleceniem transportowym z dnia 17 czerwca 2009 r. przyjętym od E. W. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w G., powód zobowiązał się do transportu mięsa z Danii do (...) sp. j. H. W. i M. W. (1) z siedzibą w T.. Powód w wykonaniu zlecenia przyjął w dniu 19 czerwca 2009 r. od firmy (...) towar do przewozu.

W trakcie transportu, z powodu konieczności naprawy usterki agregatu chłodni w samochodzie, nastąpiła przerwa w transporcie, a naczepa wraz ze znajdującym się na niej ładunkiem została pozostawiona na terenie Serwisu (...) w K., prowadzonego przez B. W. (1). W nocy z 20 na 21 czerwca 2009 r., pomiędzy godz. 12.00 a 5.30 doszło do kradzieży naczepy wraz ze znajdującym się w niej ładunkiem mięsa.

W wyniku kradzieży ładunku znajdującego się w naczepie, powód nie był w stanie wykonać przyjętego od (...) zlecenia. Zleceniodawca wezwał powoda do zapłaty równowartości utraconego towaru, tj. kwoty 146.608,50 zł.

W oparciu o powyższe okoliczności Sąd Okręgowy uznał, że powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Sąd I instancji wskazał, iż zgodnie z postanowieniami ogólnych warunków ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przewoźnika drogowego w ruchu międzynarodowym z dnia 28 czerwca 2007 r., mających zastosowanie do ww. umowy, przedmiotem ubezpieczenia jest odpowiedzialność cywilna ubezpieczonego za szkody powstałe w wyniku niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przewozu towarów w ruchu międzynarodowym oraz międzynarodowym połączonym z krajowym. Ochrona ubezpieczeniowa obejmuje odpowiedzialność za utratę, ubytek lub uszkodzenie towarów powstałych od przyjęcia ich do przewozu, aż do wydania odbiorcy oraz za opóźnienie w przewozie. Jedną z okoliczności wyłączających odpowiedzialność ubezpieczyciela przewidzianą w § 5.1 pkt 8 ogólnych warunków ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przewoźnika drogowego w ruchu międzynarodowym (dalej: „o.w.u.”) jest parkowanie w miejscach niestrzeżonych.

Integralną część umowy stanowi aneks nr (...) zawierający klauzulę postoju w miejscach niestrzeżonych, stanowiącą iż, m.in. ubezpieczeniem objęte jest ryzyko kradzieży środka transportu wraz ze znajdującym się w nim przewożonym mieniem podczas postoju środka transportu bez konieczności pozostawienia go na parkingu strzeżonym, o ile postój wynika z wypadku lub awarii środka transportu uniemożliwiających bezpieczne i zgodne z przepisami kontynuowanie jazdy.

Na mocy umowy pozwany zobowiązał się do wypłaty odszkodowania za szkodę powstałą wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przewozu w granicach sumy gwarancyjnej wynoszącej 150.000,00 USD. Kwota ewentualnego odszkodowania należnego od pozwanego w przypadku wystąpienia zdarzenia ubezpieczeniowego miała być pomniejszona o wartość tzw. franszyzy redukcyjnej w wysokości 15 % odszkodowania (§6.1 pkt 5 o.w.u.).

Przy wykonywaniu przez powoda, jako przewoźnika, zlecenia transportowego, w nocy z 20 na 21 czerwca 2009 r., tj. w okresie obowiązywania umowy ubezpieczenia, doszło do kradzieży naczepy należącej do powoda wraz ze znajdującym się na niej towarem przyjętym do przewozu. W wyniku tego zdarzenia, powód nie mógł wywiązać się z zawartego ze zleceniodawcą, firmą (...) zlecenia, a w konsekwencji musi liczyć się z odpowiedzialnością z tytułu niewykonania umowy przewozu.

Sąd I instancji zauważył następnie, iż w przedmiotowym postępowaniu sporne są okoliczności dotyczące zdarzenia będącego podstawą roszczeń powoda w niniejszym postępowaniu, tj. okoliczność czy powód zaparkował pojazd w miejscu strzeżonym lub też jeśli przyjąć, iż miejsce w którym zostawił pojazd było terenem niestrzeżonym, czy zaszło jedno ze zdarzeń wymienionych w aneksie do umowy, usprawiedliwiających takie zachowanie, tj. w tym wypadku awaria środka transportu uniemożliwiająca bezpieczne i zgodne z przepisami kontynuowanie jazdy.

W dniu 19 czerwca 2009 r. przejęto towar do transportu od firmy (...), co potwierdza dokument handlowy z dnia 19 czerwca 2009 r. Podczas transportu doszło do awarii, którą na podstawie przedstawionych w sprawie dowodów należy, zdaniem Sądu Okręgowego uznać, za awarię, o której mowa w postanowieniach aneksu do umowy ubezpieczenia, tj. uniemożliwiającej bezpieczne i zgodne z przepisami kontynuowanie jazdy.

Sąd I instancji wskazał w tym względzie na zeznania mechaników M. B. i T. K. oraz zeznania kierowcy, P. K.. Z zeznań złożonych przez mechaników wynika, iż w dniu 20 czerwca 2009 r. dokonywali oni naprawy agregatu chłodniczego w przedmiotowej naczepie. M. B. zeznał, iż był obecny przy tym jak kierowca, P. K. pozostawił naczepę wraz z ładunkiem na parkingu w K..

W oparciu o powyższe Sąd Okręgowy stwierdził, iż pozostawienie naczepy wraz z ładunkiem na parkingu w K. nie było dobrowolnym wyborem kierowcy zatrudnionego przez powoda, ale koniecznością wynikającą ze wspomnianej awarii. Do awarii doszło w okolicach P., naprawy dokonano w M.. Jednakże kierowca zostawił naczepę na parkingu w K., gdyż nie miał możliwości pozostawienia jej w M., jak również nie miał możliwości kontynuowania jazdy, w sposób określony w postanowieniach aneksu, tj. bezpieczny i zgodny z przepisami. Dalsza jazda nie była możliwa ze względu na fakt, iż skończył się jego maksymalny czas pracy, a ponadto naprawa usterki nie była całkowita, gdyż temperatura w chłodni była wyższa niż przewidziana dla transportu przewożonego ładunku. 

Zdaniem Sądu I instancji w przedstawionej sytuacji zaszły okoliczności rozszerzające odpowiedzialność ubezpieczyciela, tj. doszło do awarii uniemożliwiającej bezpieczne i zgodne z przepisami kontynuowanie jazdy.

Niezależnie od powyższego Sąd Okręgowy stwierdził, iż w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego znaczenie pojęcia miejsca niestrzeżonego nie jest oczywiste. Zdaniem Sądu I instancji w rozpatrywanej sprawie parking, na którym pozostawiono naczepę wraz z ładunkiem, powinien zostać uznany za miejsce strzeżone. Nie był to bowiem teren przypadkowy, tylko już wcześniej wykorzystywany przez pracowników powoda do pozostawiania tam pojazdów; teren był ogrodzony i oświetlony. Sąd Okręgowy zaznaczył, iż powód nie miał obowiązku badać umowy łączącej właściciela parkingu z firmą ochroniarską. Wystarczające było, iż obiektywnie teren ten mógłby być uznany za teren strzeżony.

Następnie Sąd Okręgowy stwierdził, iż zgodnie z postanowieniami §20.1 pkt 3 o.w.u., zgłaszając roszczenie ubezpieczony jest obowiązany dołączyć do wniosku fakturę; wysokość szkody zgłasza więc ubezpieczony, ubezpieczyciel ma jednakże prawo kwestionować tę wysokość (§22.1 pkt 5.3 o.w.u.). Powód domagał się zasądzenia kwoty 124.618 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 marca 2010 r. Kwota ta została ustalona jako kwota szkody, tj. kwota żądana przez zleceniodawcę, (...) z tytułu utraty towaru będącego przedmiotem zlecenia (nota obciążeniowa z dnia 27 sierpnia 2009 r. na kwotę 146.608,50 zł) pomniejszoną, zgodnie z §6.1 pkt 5 ogólnych warunków umów o 15 % przysługującego odszkodowania. Kwota, na jaką (...) wystawiła notę obciążającą wynika z faktu, iż na taką sumę została wystawiona faktura z dnia 27 sierpnia 2009 r. do zapłaty (...) przez firmę, która wydała powodowi mięso do przewozu, tj. (...).

Zakład (...). W., M. W. sp. j. w odpowiedzi na wezwanie Sądu przedstawił fakturę na kwotę 70.143 zł, informując jednocześnie, iż nie jest im znana sprawa kradzieży, jednakże Sąd Okręgowy postanowił pominąć ten dowód w sprawie jako nieistotny z uwagi na brak dowodów, iż faktura ta dotyczy zlecenia dotyczącego niniejszej sprawy.

Apelację od wyroku złożył pozwany, zaskarżając orzeczenie w całości, wnosząc o zmianę rozstrzygnięcia i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. 

Skarżący zarzucił wyrokowi:

1. naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego w zakresie ustalenia odpowiedzialności ubezpieczeniowej pozwanego w zakresie dobrowolnego ubezpieczenia OC przewoźnika drogowego w ruchu międzynarodowym;

2. naruszenie art. 227 k.p.c. w związku z § 5.1 pkt 8 o.w.u. przewoźnika poprzez pominięcie dowodów w postaci zeznań właściciela parkingu (...) w K. w KP w M., iż parking nie jest strzeżony, a dysponent środka transportu był o tym poinformowany przed zdarzeniem szkodowym;

3. naruszenie art. 805 § 1 k.c. poprzez brak uwzględnienia warunków ubezpieczenia w tym aneksu do umowy ubezpieczenia, które wyłączają odpowiedzialność ubezpieczyciela w przypadku parkowania w miejscu niestrzeżonym w warunkach, które nie zostały spełnione przez ubezpieczonego w przedmiotowym zdarzeniu.

4. naruszenie art. 471 k.c. w związku z art. 822 § 1 k.c.

Argumentując swoje stanowisko pozwany powoływał się na treść zeznań świadka B. W. (1), które zostały złożone podczas przesłuchania przez Policję. Treść zeznań została przedstawiona poprzez wskazanie kart akt szkody, załączonych do akt sprawy. Z zeznań tych miało wynikać, iż B. W. (1) udzielił ustnie zgody na parkowanie przez powoda pojazdów na terenie swojej stacji, zaznaczył jednak, iż nie ponosi za nie odpowiedzialności, gdyż teren nie jest przez nikogo pilnowany.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy dokonał w sprawie ustaleń faktycznych, które to ustalenia Sąd Apelacyjny przyjął za swoje.

Należało jedynie doprecyzować, iż po wykryciu usterki w naczepie pojazd udał się do M., w celu dokonania jej naprawy. Następnie, kierowca ciągnika P. K. nie mogąc kontynuować transportu, z uwagi na upływ maksymalnego czasu pracy, udał się do Serwisu (...) w K., gdzie pozostawił naczepę, a ciągnikiem pojechał do domu (zeznania świadka P. K. – k.93-94).

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów apelacji związanych z naruszeniem prawa procesowego (art. 227 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c.) stwierdzić należało, iż zarzuty te nie były zasadne.

Rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy. Podkreślić bowiem należy, iż dowód z zeznań świadka B. W. (2) został zgłoszony jedynie przez powoda. Pozwany w tym zakresie złożył w odpowiedzi na pozew wniosek o załączenie w poczet materiału dowodowego kart znajdujących się w aktach szkody (k.61). Następnie, pismem procesowym z dnia 23 maja 2012 roku (data nadania w placówce pocztowej – k.219) powód cofnął wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań w/w świadka wskazując, iż jego zdaniem okoliczności, na które miałby być słuchany świadek zostały już potwierdzone zgormadzonym dotychczas materiałem dowodowym. Pismo to zostało doręczone bezpośrednio pełnomocnikowi pozwanego (k.220). Podczas najbliższego terminu rozprawy w dniu 20 lipca 2012 roku pełnomocnik powoda poparł cofnięcie wniosku o przeprowadzenie dowodu z zeznań w/w świadka. Pełnomocnik pozwanego nie był obecny na tym terminie rozprawy, pomimo jego prawidłowego powiadomienia (k.222 w zw. z k.209). Nie podjął także żadnych czynności zmierzających do uzupełnienia postępowania dowodowego o zeznania świadka B. W. (2). Wobec powyższych okoliczności Sąd Okręgowy, respektując zasadę kontradyktoryjności procesu, zasadnie odstąpił od słuchania świadka.

Wyjaśnić w tym miejscu należy, iż przedstawione przez pozwanego twierdzenia, oparte na kserokopiach dokumentów znajdujących się w aktach szkody, nie mogły zostać uznane za udowodnione. Owe kserokopie dokumentów, nieopatrzone choćby podpisem samej strony, nie mogły być bowiem uznane nawet za dokumenty prywatne (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 1994 r. sygn. akt III CZP 37/94). Pozostawały zatem nieprzydatne z punktu widzenia zasad postępowania dowodowego. Nadto, niezależnie nawet od powyższej kwestii, zgodnie z poglądem sformułowanym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 marca 1973 r. sygn. akt II CR 75/73, LEX nr 7237 „dokonanie przez sąd cywilny ustaleń wyłącznie na podstawie zeznań świadków zawartych w aktach dochodzenia pozostaje w jaskrawej sprzeczności z zasadą bezpośredniości i dlatego jest niedopuszczalne”. Tym samym, oparcie w analizowanej sprawie ustaleń faktycznych na kserokopiach zeznań świadka, złożonych w innym postępowaniu przed Policją, kłóciłoby się z zasadą bezpośredniości oraz ustności postępowania cywilnego.

W konsekwencji stwierdzić należało, że wskazywany przez pozwanego materiał procesowy, nie mógł stanowić podstawy dla dokonywania ustaleń faktycznych w sprawie. Wobec powyższego, chybiony był zarzut naruszenia art. 227 k.p.c., w sytuacji w której dowód z zeznań świadka B. W. (1) nie został w sprawie przez pozwanego zgłoszony.

Przechodząc do zarzutu naruszenia przez Sąd Okręgowy w wyroku dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. stwierdzić należało, iż w zestawieniu ze zgromadzonym w aktach sprawy materiałem dowodowym, twierdzenia powoda stanowiły jedynie niedopuszczalną polemikę z dokonaną w zaskarżonym wyroku oceną dowodów bez równoczesnego wykazania, by ocena ta była sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania, doświadczeniem życiowym lub z innych względów naruszała art. 233 § 1 k.p.c. Należy przy tym podkreślić, iż zgodnie z utrwalonym stanowiskiem prezentowanym w orzecznictwie, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 k.p.c., choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne. Ocena zeznań należy do Sądu I instancji i nie ulega w zasadzie kontroli odwoławczej, jeżeli jest zgodna z okolicznościami sprawy i nie wykazuje błędu logicznego w rozumowaniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 roku, sygn. akt IV CKN 1316/00, LEX nr 80273, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 roku, sygn. akt I CKN 1169/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2000 roku, sygn. akt IV CKN 1097/00, LEX nr 52624 ). Skarżący, powołując się na okoliczności, które nie zostały zaprezentowane w procesie zgodnie z wymogami postępowania dowodowego, nie zdołał podważyć wniosków, jakie wyciągnął Sąd I instancji w oparciu o przeprowadzone w sprawie dowody, tj. zeznania świadków P. K. (k.93-94), M. B. (k.94-95), M. K. (k.180-181), J. A. (k.181-182), wyjaśnienia słuchanego w charakterze strony K. P. (k.222-223) oraz umowę w przedmiocie ochrony fizycznej (k.38). Ze wskazanego materiału procesowego wynika bowiem logiczny wniosek, iż sporny parking był ogrodzony, oświetlony, objęty przynajmniej częściowym monitoringiem. Na terenie stacji przebywali w porze nocnej pracownicy ochrony, zaś właściciel stacji miał podpisaną umowę o świadczenie usług ochrony fizycznej.

Powyższe ustalenia faktyczne słusznie zostały uznane przez Sąd Okręgowy, w oparciu o orzecznictwo Sądu Najwyższego (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 2000 r. sygn. akt III CKN 1116/00 LEX nr 51870), za podstawę dla przyjęcia, iż powstała szkoda nie była skutkiem parkowania w miejscu niestrzeżonym (§ 5 ust. 1 pkt 8 o.w.u.). Zwrócić należy w tym miejscu uwagę, iż pojęcie „miejsce niestrzeżone” zawarte w o.w.u., stanowiących integralną część zawartej umowy ubezpieczenia, jako nieprecyzyjne i nieostre nie mogło być interpretowane na niekorzyść ubezpieczonego. Zgodnie z ugruntowaną linia orzeczniczą, postanowienia ogólnych warunków umów ubezpieczenia podlegają wykładni według reguł określonych w art. 65 § 2 k.c., gdy ich postanowienia nie są precyzyjne i stwarzają wątpliwości co do ich istotnej treści, a wykładnia taka nie może pomijać celu, w jakim umowa została zawarta, a także natury i funkcji zobowiązania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2006 r. sygn. akt II CSK 60/06, LEX nr 450174, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2004 r., sygn. akt V CK 481/03, LEX nr 183801). Umowa ubezpieczenia pełni funkcję ochronną i z tej przyczyny miarodajny dla wykładni jej postanowień jest punkt widzenia tego, kto jest chroniony, a wątpliwości interpretacyjne nie mogą obciążać ubezpieczonego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 1997 r., sygn. akt III CKN 76/97, LEX nr 50796; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 września 1998 r., sygn. akt III CKN 605/97, LEX nr 1215932; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2004 r., sygn. akt IV CK 69/03, LEX nr 175953; wyrok Sąd Najwyższego z dnia 8 grudnia 2005 r., sygn. akt II CK 305/05, LEX nr 311323). Tym samym, zdaniem Sądu Apelacyjnego, pozostawienie naczepy w miejscu ogrodzonym, oświetlonym, przynajmniej częściowo monitorowanym, a nadto w miejscu o którym powód miał świadomość, iż właściciel ma podpisaną umowę o ochronę (niezależnie od zakresu świadczeń objętych umową) i na której to posesji obecni byli pracownicy ochrony, nie mogło być traktowane jako pozostawienie naczepy w miejscu niestrzeżonym.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż nawet w przypadku przyjęcia, iż naczepa pozostawiona została w miejscu niestrzeżonym, to także i taka sytuacja, w okolicznościach analizowanej sprawy, stanowiłaby podstawę odpowiedzialności pozwanego, w oparciu o Aneks nr (...) do polisy (k.31). Na mocy tegoż Aneksu, odpowiedzialność ubezpieczyciela została bowiem rozszerzona na ryzyko kradzieży podczas postoju bez konieczności pozostawiania pojazdu na parkingu strzeżonym, w sytuacji gdy postój wynika z wypadku lub awarii środka transportu uniemożliwiających bezpieczne i zgodne z przepisami kontynuowanie jazdy. Odwołując się do wyjaśnionych powyżej zasad interpretacji nieprecyzyjnych postanowień zawartych w umowach z profesjonalnymi ubezpieczycielami, stwierdzić należało, iż uprawniony był wniosek strony powodowej, że postój był wynikiem awarii naczepy (a więc elementu środka transportu). Awaria została usunięta, lecz dalszy transport nie był już możliwy i zgodny z przepisami – z uwagi na czas pracy kierowcy. W ocenie Sądu Apelacyjnego pozostawienie naczepy na wskazywanym parkingu (nawet przy uznaniu, iż był on miejscem niestrzeżonym) było zatem wymuszone awarią pojazdu, co z kolei implikuje stwierdzenie, iż zdarzenie w postaci kradzieży naczepy musiało zostać objęte ochroną ubezpieczeniową.

Konsekwencją powyższego było przyjęcie, iż zdarzenie powodujące szkodę objęte było umową ubezpieczenia i stanowiło podstawę do wypłaty powodowi odszkodowania, zgodnie z żądaniem pozwu (§ 4 ust. 3 o.w.u. w zw. z art. 471 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c.).

Skarżący w apelacji nie ponowił zarzutów związanych z wysokością ustalonej szkody. Trudno uznać za wystarczające w tym zakresie samo wskazanie przepisów art. 471 k.c. w zw. z art. 822 § 1 k.c. Niemniej, w ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy także i w tym zakresie dokonał prawidłowych ustaleń, powołując się na notę obciążeniową z dnia 27 sierpnia 2009 roku wystawioną przez zleceniodawcę transportu „(...) oraz fakturę z dnia 27 sierpnia 2009 r. wystawioną przez firmę, która wydała powodowi mięso do przewozu, tj. (...) w stosunku do (...). Kwota wskazana w tych dokumentach została następnie obniżona o 15% tytułem wynikającej z umowy „franszyzy redukcyjnej”.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy, obciążając nimi w całości stronę przegrywającą - pozwanego. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika powoda ustalono stosownie do dyspozycji § 6 pkt. 6 w zw. z § 12 pkt. 1. ust. 2) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.